Och, jakie to okrutne i przykre! Ledwo Rience odnalazł miłość swojego życia, która nadawała sens jego istnieniu, ledwie miał się rzucić w jej ramiona, a już okazało się, że jakimś dziwnym trafem Krukonkę gdzieś wywiało. Najwyraźniej odpadła, chociaż jego zaćmiony amortencją umysł chyba tego nie zarejestrował. Trochę mu się oprzytomniało, ale to, że był pod działaniem eliksiru postarzającego też nie ułatwiał mu skupienia się na dalszym przebiegu rozgrywki.
- Lekcje jak lekcje. - stwierdził, jakby to miało stanowić najlepszą odpowiedź na świecie, która jak nic usatysfakcjonowałaby nawet najwybredniejszą jednostkę i wtedy jakby dopiero zauważył strój, jaki miała na sobie Robin. Nie poruszył się, chociaż wyraźnie było widać, że w pierwszym odruchu miał ochotę sprawdzić czy pod spodem nadal miała swoje normalne ubrania. W głowie mu się nie mieściło, że te karty mają takie zabawne właściwości. Zupełnie nie przejmował się tym kto traci punkty, a kto je zdobywa. To wszystko było dla niego zbyt interesujące, aby takie pierdoły go w tym momencie frapowały, ale mimo wszystko sięgnął po kolejną kartę, przyglądając się jej przez chwilę, jakby starał się odgadnąć czy teraz wyrosną mu czułki czy jeszcze nie.

5, moc

Nie łapała jego sugestywnych zdań tylko dlatego, że wcale nie chciała ich interpretować w ten sposób. Mógł wokół siebie rozsiewać całą tą swoją wilowatą aurę, czym tylko bardziej budził jej pokłady frustracji. Uśmiechnęła się kpiąco kątem ust, nie komentując jego bezczelnych wstawek i skierowała swój wzrok na Robin, kiwając lekko głowa ze zrozumieniem. Był jeden temat, w którym zachowywała absolutną powagę i dla którego odpuszczała sobie zwyczajową ironię.
— Więc widzimy się na boisku, Robin.
Prędzej czy później doszłoby do takiej konfrontacji. Przeniosła wzrok na Slima, taksując go spojrzeniem od stóp po głowę. Kapitan?
— A Dex? — wstrząsnęła lekko głową. Nie powinna była mówić o nim tym pieszczotliwym zwrotem, odkąd okazało się, że wcale nie są kumplami — Vanberg? — poprawiła się — co z nim?
I dopiero potem przypomniało jej się co dokładnie… kończył szkołę. Jak wszyscy, których w niej znała. W tym roku odeszło z Hogwartu wielu jej znajomych. Że też D’Angelo znajdowała sobie sojuszników tylko w starszych rocznikach. Ale nie miała czasu dłużej się nad tym zastanowić. Najpierw poczuła czyjeś ręce na szyi, a potem mokrą ciecz, spływającą jej z żeber na płaski brzuch, tym bardziej, że wciągnęła mocno powietrze do płuc.
— Hargreaves, co ty kurwa wyprawiasz?!
Nie mogła zareagować normalnie. O ile potrafiła go zignorować raz, czy drugi, tak tych przytulanych ramion nie dało się nie zauważyć odkąd z siłą niedźwiedzia grizzly (nieźle jak na takie chucherko) przyciągnął ją do siebie. Na tą okazję nawet zdołała sobie przypomnieć jego nazwisko.
— Aż tak intensywnie o Tobie nie myślałam. O tym, co zrobić z Tobą na treningu. O Roweno — syknęła — Tiara Przydziału chyba traci rozum. Nigdy nie rozumiałam dlaczego mamy słuchać tego starego łacha. Gdzie Twój krukoński rozsądek, HARRY?!
Normalnie byłaby rzuciła w nim jakimś niewybaczalnie wstrętnym zaklęciem, ale z uwagi na ostatnie wydarzenia, spiorunowała go tylko spojrzeniem, uwalniając się w ten czy inny sposób z pod jego uścisku. Trochę w tym pomógł fakt, że musiał pociągnąć kartę. Chwilę potem już jej nie było, kląc pod nosem opuściła salę, kierując się do najbliższej łazienki, gdzie mogła w spokoju przeprać bluzkę. Stanęła przed lustrem, patrząc w swoje własne zimne tęczówki oczu. Ta dziwna wewnętrzna walka i doprowadzenie się do porządku trwało na tyle długo, że jak już wróciła, było już dawno po jej kolejce. Siadła w tym samym miejscu co wcześniej, patrząc natarczywie na Rience’a.
— Rusz się i weź mnie osusz — rzuciła w końcu sfrustrowana, uznając to za oczywistość, ze jest jej coś winien. A odkąd nie używała zaklęć w miejscach innych niż lekcje, ciężko było sobie naprawdę poradzić w życiu. Czarodzieje to jednak bez swoich różdżek bardzo nieżyciowe istoty. Chyba, że jest się profesor Magyar, która bez czarów, w czarodziejskim świecie radziła sobie całe życie.

poza konkurencją

Robin zaśmiała się lekko słysząc dowód na opór Slima, kiedy chodziło o naukę.
- Tak, Slim - rzuciła, wciąż się podśmiewając. - Lekcje już się zaczęły.
Kiedy ją upomniał, przestała poprawiać swoje nowe wdzianko i skupiła się na rozmowie. Może faktycznie nie było sensu się tym przejmować. To tylko gra, a Robin rzadko przejmowała się czymkolwiek nawet poza nią. W końcu zawsze i we wszystkim wyglądała dobrze, a w takim towarzystwie nie było nawet o kogo się starać. Och, nigdy nie powiedziałaby tego na głos. W końcu nie chciała urazić chłopców. Po prostu... To się rozumiało samo przez się.
- Serio nie ma niczego, na co chodziłbyś z chęcią, Silm? Poza quidditchem oczywiście. - Tak, to trzeba było dodać. Rince rzucił coś od niechcenia, ale kiedy zauroczenie powoli odpuszczało, spojrzał dziwnie na Robin. Ta spięła się nieznacznie. Po chwili wszystko wróciło jednak do normy, więc Hunt tylko wzruszyła ramionami i wyłożyła następną kartę.
Nie była najlepsza i Robin znów się uśmiechnęła.
- Może powinnam kupić jakiś amulet w sklepie, w którym pracuję.
Cóż, może to nie był najgorszy pomysł. Nawet jeśli nie do końca w to wszystko wierzyła.

4, moc

Rience nie ogarniał w tym momencie rzeczywistości. To, że Shenae nagle gdzieś zniknęła wydawało się gdzieś umknąć jego świadomości, co oczywiście można było zwalić na to, że był trochę przećpany eliksirami. Jako, że staruszek, jakim niewątpliwie teraz był po eliksirze postarzającym, był trochę niezdarny to nic dziwnego, że napitek wylądował na Krukonce. Hargreaves jakoś zdawał się tego nie zauważać, bo pobrał kolejną kartę, wpatrując się natarczywie w Robin, widząc jak zesztywniały jej ramiona uśmiechnął się niewinnie i pobrał następną kartę nim Shenae w ogóle zdążyła wrócić. Położył ją obok siebie, wpatrując się w wodę wymalowaną na misternie zdobionej karcie do gry, kiedy to coś na niego warknęło. Rozejrzał się zdezorientowany i spostrzegł, że wróciła miłość jego życia. Bez wahania ją osuszył, chociaż ręka trochę mu drgnęła i przy okazji nieco zakręcił jej włosy. Niemniej jednak zastrzyk amortencji raczej wciąż trwał, co Rience przyjął z duchowym, nieuzewnętrznionym jękiem.
- Shenae - szepnął, biorąc ją pod ramię i przyciągając do siebie tak, aby mogła oprzeć się na nim, a w jego głosie było tyle pasji, że bez wątpienia szybko mu to nie przejdzie.

5, umiarkowanie

Chłopak, który również grał w Quidditcha został zdyskwalifikowany. Rience niezbyt rozumiał dlaczego, ale to była kwestia tego, że był bardzo rozproszony. Działanie eliksiru nieco osłabło, gdy Shenae opuściła pomieszczenie, ale teraz wracało z oszałamiającą siłą, co sprawiało, że stał się oderwany od rzeczywistości. Dzikie pląsy, jakie odstawiały nogi Robin, sprawiły, że lekko zmrużył oczy, ale chyba niespecjalnie się tym przejął. Ach, słodka amortencja. Poza eliksirem wywołującym zaburzenia psychiczne, Krukon nie znał potężniejszego eliksiru gdy chodziło o stworzenie zamieszania w głowie. Ogarnąwszy, że to czas, aby pobrał kartę, zreflektował się i sięgnął do talii, losując gwiazdę. Wychodziło na to, że to już ostatnia runda, co udało mu się spostrzec krańcem świadomości, nim na nowo począł męczyć panią kapitan.

6, gwiazda

Tak długi post, że wow... xd

To było zdecydowanie nie fair. Robin zamilkła, wykładając ostatnią kartę i już czując, że jej gra definitywnie dobiegła końca. Rience miał dobrą kartę i nie było siły, by ją przebić. Zacisnęła tylko zęby, starając się zapanować nad własnymi nogami. Niech to szlag!
Odstawiła butelkę piwa kremowego, by przypadkiem jej nie rozbić. Coraz trudniej było jej zapanować również na rękami. Miała niezłego pecha. Choć z drugiej strony inni zostali po prostu zdyskwalifikowani, podczas gdy ona była dość wytrwała, by walczyć z Riencem do samego końca.
Teraz jednak nie było już o co walczyć, a wynik był dość jasny.
- Gratulacje - mruknęła cicho między jednym i drugim wyrzutem ręki. - Odegram się w przyszłym roku - zażartowała, siląc się na uśmiech.

2, głupiec

Mgliste wskazówki z tarota zaprowadziły Laurę do sali przyszłości. Kiedy próbowała sobie jeszcze raz powtórzyć, dlaczego przyszła właśnie tutaj, niespecjalnie potrafiła sobie jeszcze raz to wytłumaczyć, ale kiedy otworzyła drzwi, nie miała wątpliwości, że to własnie tutaj powinna się znaleźć. Co prawda zauważyła karty tarota, ale pierwszym co rzuciło jej się w oczy, był kociołek. Ach, wreszcie jej nadzieje się spełniły i jednym z ostatnich zadań będzie mogła coś uwarzyć. Przyglądała się temu wszystkiemu, zastanawiając się o co może chodzić ze składnikami umieszczonymi na kartach. Czy to kolejna zagadka? Och, nie, czy nie dane jej było po prostu zająć się eliksirem w normalny sposób, zamiast próbować odgadnąć co może chodzić we wróżbach?
Najpierw próbowała myśleć. Jeszcze wczoraj uzupełniła trochę swoją wiedzę z tarota, co pomogło jej przecież przejść pierwszy etap i teraz musiała to znowu wykorzystać. Wreszcie, bardziej jednak kierując się intuicją i swoimi umiejętnościami do warzenia eliksirów, niż wiedza na temat tarota, zabrała się za przygotowywanie. Pół godziny. Tyle zajęło jej zrobienie wszystkie co trzeba było, a na kartce napisane było, że powinna się zmieścić w ciągu godziny. Próbując zabić w sobie poczucie niepokoju, oddała fiolkę do oceny.
Nie było się czym martwić. Chwilę później, zadowolona z wyniku szła na dziedziniec wieży z zegarem.

Wylosowane karty tarota: gwiazda (+5), sad ostateczny (+10), śmierć (-5), sprawiedliwość (-5)
przerzut: umiarkowanie (+5), księżyc (+10), kapłanka (+10), diabeł (0)
Osiągnięta suma: 5, 25
Ilość dni: 1

Zdaj się na instynkt i uwarz Eliksir. Organizatorom łatwo było mówić. Zgłosiła się ze względu na swoje astrologiczne umiejętności. Z Eliksirami nie miała nigdy nic wspólnego. Nic dziwnego, ze kiedy przystąpiła do zadania, nie była pewna efektu. Dnia nie poprawiła jej konfrontacja z Irytkiem. Mimo usilnych próśb, żeby zostawił ją w spokoju, duch wyraźnie niepodatny na jej wdzięki, bezlitośnie oblał ją wiadrem zimnej wody. Mogła to przeżyć. Zaczesała rude, teraz pociemniałe od wody pasma włosów na jedno ramię, wysuszając je dłonią. Ociekające z wody kosmyki wykręciła i ułożyła w dłoni. Nie zdziwiło jej więc, że rozproszona podgrzała wywar za mocno, a ten okazał się mieć zupełnie inne właściwości. Rozlany na skórze wywołał naprawdę tragiczne skutki. Cheri wyjątkowo mocno zraziła się do całego przebiegu Sfinksa, kiedy stwierdzono konieczność interwencji szkolnej pielęgniarki. Powlekła się tam bez nastroju, bez chęci brania udziału w dalszej części projektu. Dlatego, zjawiwszy się na miejscu następnego dnia, wyjątkowo zniechęcona, nie wspominając nawet o tym, jak paskudnie zakończyła się jej praca dnia poprzedniego, zabrała się od razu do roboty. Chciała mieć już wszystko z głowy. Cały ten projekt, wszystkie te upodlenia, które miała za sobą. Po prostu czekała aż to temu wszystkiemu nastanie koniec. Będzie mogła wrócić do Francji i nigdy więcej nie usłyszy już o żadnej Anglii. Chyba, że odwiedzi ją w celach turystycznych. Kulturoznawczo stwierdziła, że nie czeka jej tu nic, co byłoby ją w stanie zainteresować.

Wylosowane karty tarota: Słońce (-5), Kapłanka (+10), Cesarz (-10), Wisielec (+10)
------> Cesarzowa (+5), Kochankowie (+5), Mag (+5), Mag (+5)
Osiągnięta suma: 5 --> 20
Ilość dni: 2

Fascynujące miejsce, prawda? Jego tajemniczość doskonale pasuje do pasjonującej rozgrywki Eksplodującego Durnia. Jeśli znasz się choć trochę na wróżbiarstwie, to może nawet zdołasz przewidzieć, kto dzisiaj wyjdzie stąd jako zwycięzca? Tutaj nikt was nie znajdzie i pewnie kompromitujące fakty, związane z przegrywaniem kolejnych rund, zostaną między wami. Ale co tu dużo mówić! Siadajcie do gry! Na środku sali leżą wygodne pufy, na których możecie się rozsiąść. Karty już leżą i zdają się czekać na tę rundę. Obok znajdziecie coś do picia - sok dyniowy, jakąś lemoniadę i inne takie, żeby nie zaschło wam w gardłach od nadmiaru emocji!

Jest to pierwszy etap rozgrywek. Gramy do momentu, aż zwycięży jedna osoba - to ona przechodzi dalej. Zasady gry znajdziecie tutaj.
Gracz, który nie zareaguje w ciągu pięciu dni, gdy przypada jego ruch, zostaje zdyskwalifikowany, a gra toczy się dalej między pozostałymi osobami.

Skład grupy I:

Spoiler:

Nie zaczynajcie gdy, dopóki nie dostaniecie listów!

Rience miał pewne deja vu, związane z tym miejscem. Dobrze pamiętał, że to właśnie tutaj miała miejsce jego pierwsza gra w klubie durni, ale to wydarzenie wspominał to z niejasną nostalgią. Ucieszył się więc, kiedy okazało się, że do sali przybył jako pierwszy i miał dużo czasu na to, aby ponownie się po niej rozejrzeć. Wróżbiarstwo nie było mu bliskie, ale kiedy tak obserwował te wszystkie szklane kule, dzierżąc w dłoni szklankę z lemoniadą, wszystko wydawało się ciekawsze. Okazało się, że jego towarzystwo do gry było całkiem ciekawe. Dwie dziewczyny znał i tylko Scarlett pozostawała dla niego zagadką. Przywitał się ze wszystkimi, zwłaszcza już z She, po czym zajął miejsce na pufie, jednocześnie losując dla siebie kartę. Och, już dawno zdążył zapomnieć co go czeka z wisielcem, ale to chyba dobrze. Perspektywa duszenia przez linę nie wydawała się być zbyt przyjemnym wstępem.

4, wisielec

Ostatni raz She widziała Rience’a jeszcze na wakacjach. Jakoś tak się złożyło, że się ze sobą mijali. D’Angelo, prawda jest taka, że nie była przez ten czas w najlepszym nastroju, więc nic dziwnego, ze w sumie było jej na rękę go unikać. Przynajmniej nie wyładowywała na nim swojej frustracji. Ale właśnie dlatego, po wejściu do Sali, pierwsze co, to rzucił jej się w oczy właśnie on.
— Rience — uśmiechnęła się nawet pod nosem, zachodząc go od tyłu, zanim zdążyła pomyśleć obejmując go za szyję i całując od góry w policzek. W tej pozycji, oparta na jego ramionach, dostrzegła po drugiej stronie stołu Julię.
— No, hej, zdrajco. Poznajesz mnie dzisiaj, czy też nie?
Uhuuuu. Shenae miała w pamięci jak to zjawiskowo Heikkonen ją ostatni raz zignorowała w sklepie miotlarskim. Że niby… co działo się na Atlantydzie, zostaje na Atlantydzie? D’Angelo aż uśmiechnęła się kwaśno, dla pocieszenia opierając się podbródkiem na głowie Hargreavesa.
— A my się znamy?
Skoncentrowała uwagę na ostatniej dziewczynie, dźgając Rience’a pod żebra, mrucząc mu do ucha, żeby podał jej kartę. Widać było wyraźnie, ze ma o dziwo jakiś lepszy humor.

5, Diabeł

Uhuhu, to już kolejna edycja Durnia. Chyba druga, a może i nawet trzecia w której uczestniczyła. Czy coś wygrała? Yyy, chyba nie, ale akurat ta karcianka była jej ulubioną, w końcu te pościgi i wybuchy i super przegrane. Ostatnio chyba lubiła znajdować sobie zajęcia, trening, Theria, wszystko na raz. Ogarnęła się tak szybko jak tylko mogła i ruszyła do sali przyszłości chcąc dowiedzieć się z kim będzie grać w grę. Poza tym kto lubił czekać całą wieczność na grających?
- Cześć Rience - wparowała do sali z takim oto krótkim przywitaniem, zgarnęła lemoniadę i klapnęła sobie na pufie naprzeciw kolegi. Nie mówiła nic więcej, a niedługo potem do sali weszła Shenae. Och, a więc znów przyjdzie im zagrać razem, jednak nie będzie tak jak ostatnio, niestety. Juls patrzyła na nią kiedy uwiesiła się Krukona, jednak słysząc słowo zdrajca na moment odwróciła nieco głowę, nie lubiła kiedy ktoś ją tak określa. Gdy znów wróciła wzrokiem do D'Angelo powiedziała - Nie wiem czemu zdrajco, ale cześć. Kiedy cie nie poznałam?
Naprawdę nie wiedziała o co jej chodzi, jednak to wszystko było możliwe. Czasem jej stopień zajęcia czymś innym czy zamyślenia nie pozwalał na dostrzeżenie pewnych rzeczy. Mogła czegoś nie usłyszeć, nie zauważyć. Była ciekawa jaką dostanie odpowiedź, jasne było to, że chciała to wszystko jakoś naprawić. Czekając na to co powie współlokatorka wzięła jedną z kart, tak, więc przegrana, jednak jedna z bardziej lajtowych. Oby tylko nie wypadła z gry jako pierwsza...

1, pustelnik

Tego dnia Scar nie miała za bardzo ochoty na ruszanie się z dormitorium. Miała paskudny nastrój, było jej zimno i czuła się dosyć... Dziwnie, szczerze mówiąc. Ale przywitała się ze swoją durniową grupką krótkim cześć. Znała tych ludzi? Nie. Miało to dla niej jakieś znaczenie? Też nie, nie miała ochoty się zbytnio integrować. Gdy zajęła miejsce przy stole Krukonka zapytała, czy się znają.
- Nie wiem - mruknęła, chociaż miała ochotę powiedzieć, że szczerze mówiąc guzik ją to obchodzi. - Na statku cię chyba widziałam.
Chociaż z drugiej strony, gra w Durnia może być dobrym urozmaiceniem nawet parszywego wieczoru. Zawsze lepsze to niż leżenie w łóżku i bezmyślne gapienie się w okno.
Wzięła jedną ze szklanek, nalała sobie soku dyniowego i trochę wypiła. Bez słowa wylosowała kartę i tylko wywróciła oczami na widok wieży.

1, Wieza

Rience nie nadążał. W jednej chwili stał sobie plecami do wejścia i przesuwał palcami po kryształowej kuli, aby w następnej strącić ją, dzięki czemu w pomieszczeniu rozległ się głośny trzask. To Shenae tak go zaskoczyła, że ruch jego dłoni wydał się mocno niekontrolowany i niezdarny.
- Cześć, Shenae. - odpowiedział, trochę zawstydzony takim nagłym okazaniem uczuć w wykonaniu D’Angelo, ale nie oponował. Przesunął palcami wzdłuż jej ramienia, głaszcząc je w przyjaznym geście.
- Masz za sobą dobry początek pierwszej klasy, jak mniemam? - zapytał, wynajdując w tym jakieś wyjaśnienie jej nastroju. Potem usiedli, wzięli karty, a znad swojej, Hargreaves posłał Julii wymowne spojrzenie. Wciąż pamiętał jak zwiała z jego domu przed posiłkiem i musiał obyć się bez tygrysa. Determinacja aż od niego biła, a efekt potęgowała chyba jego wilowata przypadłość. Do Scarlett wolał chyba się nie odzywać ze względu na jej wyraźnie kiepski nastrój. Zerknął tylko na nią z lekkim niepokojem, kiedy uderzyły w nią pioruny, po czym sięgnął po następną kartę, chyba niepewien tego czy nie powinien zaoferować jej pomocy. Nie znał, niestety, żadnego zaklęcia pomagającego na przypalone włosy.

3, moc

Patrzyła jeszcze chwilę posępnie na Julię, ale chyba miała zbyt dobry humor, bo zaraz odetchnęła ciepłym powietrzem na kark Hargreavesa (jakoś ta pozycja była jej na tyle wygodna, że nie chciała jej zmieniać).
— Sklep ze sprzętem do Quidditcha. Coś ci teraz świta, Juls? Do diabła… dziewczyno. Nawet Sharker mnie poznał. Sharker, czaisz? TEN Sharker, co to zwykle bardzo nieudolnie próbuje udawać, że mnie nie widzi i wydaje mu się, że jest w tym tak bardzo subtelny, ze nie widać. Czy on się mnie boi?
Zakończyła w ten sposób tą kwestię, na chwilę przerywając swoją wypowiedź, kiedy ich koleżankę trzasnął piorun. Czy to był dobry moment na przedstawienie się? Chyba całkiem odpowiedni, skoro w ogóle przypomniała sobie o jej obecności.
— Shenae D’Angelo — a jako, że nie widziało jej się odlepiać się od Rience’a (chyba, ze na rzecz uwieszenia się na Julce), machnęła jej tylko krótko ręką, chwilę potem zaglądając Hargreavesowi przez ramię.
— Ouu… nie znoszę tej karty — skomentowała, wracając do rozmowy z Julią.
— Ale wybaczę ci, jeśli wpadniesz na bal z okazji Dnia Duchów, kocie — nawet nie wiedziała, ja bardzo się z tym kotem nie myliła. Zaczęła tak do niej mówić po ostatniej, wspólnej grze w Durnia.
Na słowa Rienca, przechyliła głowę, patrząc na niego chwilę i uśmiechnęła się tajemniczo:
— Tak myślisz? Podaj mi kartę, Harry.

2, Cesarz

No, zdecydowanie było jej teraz głupio, ta cała akcja z Riencem, a teraz jeszcze She. Odpierdalało jej i to bardzo, czyżby ćpała po kątach? Nie, ale czasem chciała do tego wrócić, bywało ciężko.
- Nie wiem czy się boi, nie pytałam go, chyba. Wybacz, ostatnio znów mam problemy, nie ogarniam. W sumie to ciebie też przepraszam - zwróciła się do obojga, tonem głosu zdecydowanie okazując bezsilność, nie wiedziała co jeszcze może dodać. Możliwe, że She mogła się domyślić o co tak naprawdę chodzi, powiedziała jej o tym w wakacje, poza tym mieszkają razem. Historia magii naprawdę nie pomogła w walce, wszędzie fazy. Ogarnęło ją lekkie poddenerwowanie tak więc nie zareagowała, kiedy nieznajoma dostała piorunem, w tym czasie po prostu wypiła swoją lemoniadę zapatrzona w stos kart.
- Przyjdę - rzuciła tym razem losując kapłankę, ujdzie, szczególnie kiedy mogła mieć jako taką pewność, że nic jej się nie stanie. Zostawiając kartę gdzieśtam przywołała gestem ręki Shenae, chcąc żeby usiadła obok.

5, kapłanka

Tego dnia jak już zdążyła zauważyć, nie miała szczęścia do kart. Jak to mówią, brak szczęścia w kartach oznacza szczęście w miłości, ale Scar jakoś sobie tego nie wyobrażała. Ona i prawdziwa miłość? Nie, nic by z tego nie wyszło.
- Cholera jasna! - rzuciła czując, jak uderza w nią piorun.
Spodziewała się tylko ledwo wyczuwalnego dreszczu, ale jak widać postanowiło trzepnąć w nią trochę mocniej. Aż sfajczyły jej się końcówki włosów, a rękawy jej ulubionej bluzy trochę zmieniły kolor na ciemniejszy co również oznaczało przypalenie. Wzdychając ciężko przeczesała włosy palcami i sięgnęła po kolejną kartę, tym razem widniał na niej Rydwan.
No to sobie pograłam...

1, Rydwan

Mimowolnie wzdłuż pleców przebiegł mu dreszcz, kiedy Shenae dmuchnęła powietrzem prosto w jego odsłonięty kark, ale nic nie mówił. Matka nauczyła go, aby nie przerywać kobietom rozmowy, zwłaszcza, jeśli Ciebie nie dotyczyła. Po prostu wpatrywał się w swoją kartę, próbując przypomnieć sobie jaką magię pokaże im, jeśli uda mu się przegrać rundę. Szło mu kiepsko i dopiero niepozorna uwaga Shenae sprawiła, że odpowiedź wpadła mu do głowy.
- Nie lubisz tańczyć? - zapytał mimochodem, a chwilę później podał jej kartę z jej własnej talii. - Och, ja nie chciałbym przegrać z tą.
Skrzywił się, widząc, że wyciągnął dla dziewczyny cesarza, ale nie zajmował się tym specjalnie długo. Chwilę później pegaz porwał Scarlett z sali przyszłości i zaprowadził… gdzieś. Rience nie był pewien gdzie i chyba wolał się nad tym nie zastanawiać. Wyciągnął po prostu kolejną kartę, nie zwracając uwagi na dziwne ruchy Ślizgonki, chcącej mu odebrać przyjaciółkę.

5, ksiezyc

Nie zwróciła szczególnej uwagi na swoją kartę, dopóki Riencenie rzucił pod tym adresem komentarza. Mimochodem wzdrygnęła się, nie mocno zauważalnie, ale Hargreaves chyba i tak musiał zauważyć ten gest, skoro ulokowana była tuż nad nim. Dzielił z nią dreszcz, jaki przebiegł jej po ciele, więc skoro już był tego świadkiem, mruknęła konspiracyjnie do jego ucha.
— Ostatnio miałam bliższe spotkanie ze swoim strachem. Nie polecam.
Na szczęście, Harry dodawał jej szczęście w tej rozgrywce, zresztą She chyba potajemnie musiała lubić Eksplodującego Durnia, skoro ogólnie szło jej w tej grze zaskakująco dobrze. Można się o D’Angelo dowiedzieć dużo ciekawych rzeczy, których się po niej człowiek nie spodziewa.
— Lubię wolne tańce, nie szalone pląsy — przechyliła lekko głowę na bok, wpatrując się w profil blondyna — mógłbyś też się kiedyś ze mną wybrać na bal, wiesz?
Rzuciła swobodną, koleżeńską propozycją, zanim wyłapała sugestywne gesty Julki. Przeczesała więc włosy krukona szybkim ruchem, czochrając go i siadła pomiędzy nimi. Mimo swojej pozycji chętnie korzystając z pomocy Rience’a, przy ciągnięciu kart.
— Będziemy miały dużo czasu, żeby o tym porozmawiać, Juls — zapewniła ją, siedząc już bliżej niej. Ucieczki drugiej koleżanki nie odczuła szczególnie mocno. I tak zaangażowała się najbardziej w rozmowę z tą dwójką — nie brzmisz na przekonaną w sprawie tego balu.

5, slońce

Zawiesiła się na chwilę, w sumie to nawet nie słyszała o czym rozmawiają. Za to miała wielką chęć na kolejną lemoniadę, którą wzięła sobie ze stolika czy gdzie to tam stało. Już w drodze powrotnej do pufy napiła się napoju, a gdy już usiadła zaczęła kontemplować zapach kadzidełka, jakby dało się go ćpnąć. Gdyby mogła położyłaby się na jednej z poduszek i po prostu sięgałaby po kolejne karty, leniwiec. Ze swojego świata wyrwała ją dopiero She, która usiadła obok, spojrzała na nią uśmiechając się lekko
- W końcu mieszkamy razem - dodała do jej wypowiedzi, co prawda całe wspólne mieszkanie nie trwało długo, ale miały już okazje do pogadanek o które raczej ciężko było na co dzień, spotykając się chociażby na lekcjach.
- Dla ciebie mogę przyjść, po prostu nie do końca bawią mnie takie oficjalne imprezy.
Taka była prawda, jakoś nie potrafiła się odnaleźć w tak eleganckim towarzystwie, gdzie wszystkie dziewczyny nosiły sukienki, kiedy ona za nimi nie przepadała i najpewniej założyłaby spodnie, czy były wyjątki? Pewnie tak, jednak tego nie pamiętała. W takie miejsca zawsze wolała iść z kimś kogo dobrze znała i mogła razem pomarudzić na panującą tam atmosferę. Coś jak wypad na Walentynki z Sharkerem, to z nim poszła nie? No, w każdym razie było to w Kanadzie, po prostu chodzili i hejcili.
Nie zaskoczyło ją nagłe zniknięcie nieznajomej, takie karty, znała tą grę już dość dobrze także domyślała się gdzie teraz jest. Poradzi sobie, wzruszyła lekko ramionami, trzeba grać dalej, wzięła jedną z kart, Cesarzowa znów atakuje. Nie odzywając się zbliżyła się do D'Angelo i pokazała jej kartę. Na kogo padnie?

4, cesarzowa. Jako, że przegrywam to następna 4 więc padło na She, ale to po oficjalnym ogłoszeniu.