Tak naprawdę, to nawet nie była w jakikolwiek sposób przygotowana do wakacji, o pieszej wędrówce pokonywanej milowymi krokami nie wspominając. Nie wiedziała ile czasu upłynęło od przybycia do Japonii, aczkolwiek w jej mniemaniu czas nie jest ważny - wszakże w nocy podczas głębokiego snu i tak nie rozróżniała godzin. Ostatnio z coraz większym lękiem spoglądała w przyszłość. Analizowała postępowania ludzi w jej wieku, ich spojrzenia i gesty. Zdarzało jej się podsłuchiwać ich monotonne, do bólu przyziemne rozmowy, aby móc stwierdzić, o czym rozmawia współczesny człowiek w jej wieku, a wszystko dlatego, że coraz częściej utwierdzała się w przekonaniu, iż pewne zachowania po prostu jej nie przystoją. Dzieciństwo oddalało się coraz bardziej, a ona w żaden sposób nie mogła go zatrzymać. Nie chciała rezygnować z beztroski i łapania kolorowych motyli, nie chciała zastępować pastelowych sukienek nudnymi, obcisłymi spodniami i luźnymi bluzkami. W Japonii nie musiała. Wszystko tu było takie kolorowe, ludzie uśmiechali się miło i nie patrzyli spode łba na przetarte ogrodniczki i czerwone trampki, które przypominały biedronki za sprawą czarnych markerów. Miała wrażenie, że w końcu trafiła do wymarzonego świata wróżek, gdzie mogła rozkoszować się słońcem odbijającym od tafli chłodnej wody będącej wybawieniem w ten jakże upalny dzień. Lils pędem wbiegła na pomost, pokonując poszczególne kładki w podskokach i śmiejąc się głośno sama do siebie. Było pięknie, było upalnie, było tak swobodnie! Brakowało jej tylko Kath, z którą mogłaby wspiąć się na najwyższe gałęzie drzew.
Brakowało Jamie'go, który przypomniałby, że choć już wyrośli i ich tyłki nie zmieściłby się w huśtawki sprzed dwunastu lat, to wciąż są dziećmi. Wolnymi od lęków i problemów, obrzucającymi się meduzami nad morzem i tańczącymi na miejskim festiwalu jive'a.
Jak będzie o sobie mówiła za kilkanaście, kilkadziesiąt lat?

mam lat prawie trzydzieści, nie posiadam paszportu i osobistego dowodu. nie mieszkam, ale sypiam i bywam. kim jestem? dorosłym dzieckiem, które z listy dziecięcych marzeń nie odhaczyło żadnego, które nie zrealizowało pragnień i bez perspektyw wkroczyło w dorosłość.

nie. nie pozwoli na to.
zrealizuje wszystkie dziecięce pragnienia, zawalczy o pokój (w imię kath), porozsyła pocztówki i utrwali w albumie tysiące ludzkich twarzy i emocji.
potrzebowała tylko towarzysza, bo samemu smutno w życiu.
tego konkretnego.

Aglaia wyruszyła na zwiedzanie.
Jakby nie patrzeć bardzo jej się tu podobało. Nie licząc tego, że kompletnie nie rozumiała, co mówią mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni.
Ich język wydawał się dosyć dziwny, a jednak czasami był taki melodyjny i miękki. Wtedy miała wrażenie, że angielski jest taki bezosobowy. Jednakże to po angielsku się porozumiewała, a nie po japońsku. W dodatku ostatnio pytała jakiegoś młodzieńca o drogę i ten na jej szczęście umiał angielski. Ale w jego wykonaniu brzmiał on zupełnie inaczej.
W każdym razie uzbrojona w kapelusz i parę słodkości z lokalnej cukierni, Gavrilidis udała się zwiedzań brzegi jeziora.
Wzdłuż linii brzegowej wił się zygzakiem drewniany pomost. Z lewej rosły kwiaty. Gdzie mi znajdowały się drzewa sakury. Miejsce idealnie nadawało się na chwilę odpoczynku.
Aglaia usiadła na pomoście ze krzyżowanymi nogami spoglądając na uspokoją toń jeziora.

Nie mając nic specjalnego do roboty, także Elizabeth tutaj zawędrowała. Wszakże uczyła się japońskiego, jednakże co to była za nauka? Ledwo co umiała się porozumieć z jakąś babiną, która coś jej opowiadała. W każdym razie dziewczyna tutaj dotarła, niosąc na rękach swojego kotka, Burnleya. Widząc inną dziewczynę, po prostu powiedziała po angielsku:
-Cześć. Jestem Elizabeth.
Usiadła obok niej i pogłaskała kotka po łebku.

Aglaia przez jakiś czas siedziała sobie w samotności podziwiając spokojną toń wody.
To był jej ulubiony żywioł mimo, że jak każdy bywał niebezpieczny i niszczycielska. Dlatego Aglaia, chociaż o tym wiedziała, wolała podziwiać wodę, kiedy ta była spokojna.
Unikała widoku spienionych fal, żeby nie psuć tego obrazu, który zawsze jej się nasuwał, kiedy myślałą o morzu.
Po jakimś czasie usłyszała czyjeś kroki po drewnianym pomoście. Ktoś szedł i zatrzymał się koło niej.
Aglaia uniosła głowę do góry i zobaczyła dziewczynę z kotem na rękach.
- Miło mi - powiedziała. - Aglaia - przedstawiła się.
Gryfonka ucieszyła się, kiedy Elizabeth usiadła koło niej. Będzie miła towarzyszkę do rozmowy, ucieszyła się Gavrilidis.
- Śliczny kotek - kontynuowała. - Jak się wabi?

-Miło mi cię poznać, Aglaio. Dzięki. Nazywa się Burnley.
Krótkie odpowiedzi - to rzadko się zdarzało. Eliza najczęściej rozgadałaby się. Tym razem jednak nie było się czego zaczepić, by o czymś opowiadać. Pogłaskała jeszcze raz kotka i zapytała:
-Czy chcesz go wziąć na ręce? Jest bardzo miły i tolerancyjny, więc sądzę, iż pozwoli ci się złapać.
Burnley nawet nie protestował. Po prostu, gdy dziewczyna go puściła, podszedł do tej drugiej i trącił ją różowym noskiem, po czym po prostu wlazł jej na kolana.

Aglaia lubiła zwierzęta, ale jakoś nie poświęcała im za wiele czasu. Zdecydowanie bardziej skupiła się na sobie i swoich potrzebach.
Po za tym ze zwierzakami wiązały się obowiązki, a Aglaia chciała jak najwięcej korzystać z życia. Po za tym starczyła jej własna sowa i dwaj bracia.
Gavrilidis jakoś nie specjalnie miała ochotę na zabawy z kotem, ale nie chciała urazić Elizabeth. Po za tym, to ona wyskoczyła z tym zdaniem o kotach. Całe szczęście, że miała bluzkę ze śliskiego materiału, do którego nie przyczepiały się kocie włosy.
- Jego imię coś znaczy?
Aglaia pogłaskała kota lewą ręką. Prawą opierała się drewniany pomost.
Podobało jej się tu. Cisza i nietypowa przyroda, chociaż jej też wielką miłośniczką nie była. Dziewczyna kochała przede wszystkim słońce i morze.
- Ja mam tylko sowę - powiedziała. - Jednak całkowicie mi ona wystarcza.

Cóż, każdy ma własne gusta i zainteresowania. Uśmiechnęła się leciutko.
-Hm, właściwie nie wiem. Burn znaczy palić i tym podobne, więc ewentualnie może znaczyć to "spalony". Rzeczywiście wygląda jak węgielek.
Kotu chyba się znudziło łasić do Aglai, zatem czym prędzej zeskoczył z jej kolan i pognał w swoją drogę, jakoby właśnie widział lunarnego wilkołaka. Lizzy chrząknęła i rozejrzała się tylko.
-Dość ładnie tutaj-stwierdziła.
Jej ulubionym żywiołem był wiatr, który zawsze czuła podczas treningów Quiddictha, czy po prostu latania na miotle, a także jazdy konno i biegów. Uwielbiała niejako "tonąć" w świeżym powietrzu, co musiała robić niemal zawsze. Nawet w nocy spała przy otwartych wszelkich oknach i otworach. Gdyby nawet jakiś złodziejaszek wszedłby do chałupki, już go Murrayówna usłyszy. Poza tym Burnley często się budził i robił rumor w domu, gdy tylko coś niepokojącego ujrzał bądź usłyszał. Eliza lubiła także wszelkie kwiatowe zapachy i nie tylko. Jest jakoby koneserką zapachów.

Dla Aglaii było tu pięknie.
Przyroda tak odmienna do tej w Anglii. Ogrody na przykład. Wszystko tworzyło barwną całość. Pełną spokoju i harmonii. Zdecydowanym faworytem Gavrilidis były drzewa wiśni.
- Cudowne miejsce - zgodziła się.
Widocznie kot wyczuł, że Aglaia jakoś specjalnie nie chce z nim zawierać bliższej znajomości. Tak więc sobie gdzieś tam powędrował.
Gryfonka przez chwilę poszperała w torebce i wyciągnęła z nich małe kuleczki nawleczone po trzy na patyku.
- W sklepie, z tego, co zrozumiałam to jest dango na słodko - powiedziała Aglaia. Ciężko porozumieć się z kimś, jak się języka nie zna za bardzo. - Chcesz?

Może dlatego darzył Venice większą sympatią, niż resztę osób, które były zdolne do różnego rodzaju wyrzutów? Jeżeli tak, to tylko w małej części przyczyniało się do jego uczuć. Była ona tak miłą i radosną osóbką, że aż trudno było jej nie lubić! Potrafiła zaskakiwać swoimi różnymi pomysłami, ale i przyzwyczajeniami, które powoli poznawał. O tak, było to między innymi tańczenie byle gdzie, byle kiedy, ale to tak do niej pasowało, że trudno było powstrzymać wpływający na usta uśmiech, kiedy się na nią patrzyło. Sue była charakterystyczną osobą, którą trudno było zapomnieć, gdy raz się ją spotkało. Wiadomo, że nadal go zaskakiwała, miał jednak wrażenie, że nieważne jak długo by ją znał, ciągle miałaby w kieszeni asa, który sprawiłby, że przekonałby się, iż nie da się jej przejrzeć na wylot – nigdy.
-Tak też zrobimy – potwierdził, po czym zahaczył kciuki o kieszenie spodni i ruszył, dotrzymując jej żwawego kroku. –Mam nadzieję, że gdy tylko rozpocznie się nowy rok szkolny, damy im mocno popalić w meczach. Mimo to nielegalne wyścigi po drodze… Kto by ich nie chciał?
W ten czas doszli do pierwszego rozwidlenia drogi, więc zaśmiał się krótko i wyrecytował wyliczankę, by wybrać którąś z trzech możliwych!


Sam nie wiedział, kto wymyślił tę rymowankę, ale znana była raczej w Hogwarcie, ni jeżeli w jego szkole. Słyszał jej słowa często wypowiadane na przerwach, czy to na błoniach, czy na korytarzach… Tak czy inaczej ruszył w kierunku, który wskazał jego palec na „trzy”. Szli więc dróżką, która raz jeszcze się rozwidliła i trafili… do pomostka przy jeziorze.
-Kanadyjczyków tu nie widzę, ale możemy się wykąpać! W ubraniach lub bez – spojrzał na siebie, ubranego tylko w t-shirt, spodnie i zwykłe buty. Mu tam nie robiło w czym skończy w wodzie. Przeniósł wzrok na nią i uśmiechnął się tajemniczo. –Czy panienka życzy sobie chłodnej kąpieli? Stworzymy prawdziwą ekspedycję. Cel? Chłodne, niezbyt czyste jezioro – nie wiadomo, czego spodziewać się w jego wodach… Duże ryby? Potwory morskie? Nieodkryte dna!
Podszedł do niej nagle i chwycił ją na ręce, by podejść do krawędzi pomostu. Nie zważał na to, że mogło jej się to nie podobać, teraz już i tak miała skończyć w wodzie. Tyle, że razem z nim, bo nie miał zamiaru wrzucać ją do wody, której głębokości nawet nie znał.
-Ostatnie słowa?

Obejrzała się gdzieś, gdzieś daleko, jakby już tęskniła za Anglią. Słowa koleżanki wybudziły ja z rozmarzeń.
-Jeśli mogę, to oczywiście, chętnie-odpowiedziała.
Jednakże po chwili usłyszała jakieś głosy i nie wiadomo dlaczego sięgnęła po różdżkę. Widząc kto idzie, mruknęła coś pod nosem, a później powiedziała jeszcze do Gryfonki:
-Idą Kanadyjczycy, wiem to po akcencie.
Później przypomniała sobie o mistrzostwach w quidditchu w Hogwarcie. Właśnie panienka Murray była szukającą i była przewrażliwiona na tym punkcie. Miała wrażenie, jak gdyby wszyscy z tej drużyny wywierali na niej presję. Oczywiście chodziło o dumę Hogwartu, schwytanie znicza przed drugim szukającym. Gdyby wiedzieli, ile to kosztuje!
-Jesteś w drużynie Znikaczy?
Właściwie nie musiała pytać, widziała kiedyś Aglaię na treningach. Kiedy już ta dała Elizabeth przekąskę, ona podziękowała tylko i powiedziała, że musi już niestety iść. Wstała i odeszła w swoja stronę.

z/t

Zapewne najbardziej zaskakiwała przy swoich przeskokach z optymizmu na duchy! Jednak poza tymi odchyłami była całkiem normalną i prostą dziewczyną, która czerpała z życia garściami i rozsiewała swoje nastawienie wokół. Czasami działało na innych, czasami mniej, sama jednak miała o tyle dobrze, że nie lubiła smutku i bezczynności, dlatego żyło jej się przyjemnie. Nie zawsze łatwo, także miała problemy, ale to już sprawa na inne wydarzenia!
- Pff, jasne że damy popalić, przecież od zawsze wiadomo, że Australia ma większe szanse! - powiedziała, pewna swego. W rzeczywistości ciężko było stwierdzić, która drużyna radzi sobie lepiej, ale Venice wolała odłożyć ten temat na sprzeczki z Kanadą. Sama stała murem za swoją drużyną. Gdyby w niej nie grała, na pewno byłaby świetną czirliderką, czyż nie? -Niech tylko spróbują nas obrażać, pfpfpfpfpfp, wtedy zobaczymy, kto ma lepszego cela w bludgerze - dodała, znów zacierając łapki.
Nicholas uprzedził ją i nie dał wyliczyć ścieżki, ale może to i lepiej, bo ta wyliczanka była super ekstra, Venice słyszała ją dopiero trzeci raz, mimo swej wcześniejszej obecności w Hogwarcie. Być może częściej spotykała starszych uczniów. Albo pędziła korytarzami zbyt szybko, żeby zarejestrować wyliczających pierwszaków. W każdym razie, teraz już zapamiętała jej słowa, mogła więc spokojnie wkroczyć na wylosowaną przez chłopaka ścieżkę i ucieszyć się z miejsca, do którego prowadziła. Woda. Woda zawsze była dobrą opcją, taką... domową!
- Jeej, jasne! - przytaknęła zadowolona. - Dno może być kamieniste. Sprawdźmy to na... - powiedziała, nie zdążając już dodać nic innego, bo w tym właśnie momencie została przechwycona i doprowadzona na krawędź pomostu. Objęła wygodnie Nicholasa i pomachała chwilę nóżkami, wychylając się w stronę wody, żeby za chwilę wrócić do nieco bezpieczniejszej pozycji, bliżej torsu Australijczyka. Spojrzała mu prosto w oczy, zamierzając zaskoczyć czymś nagłym.
- Złap mnie, jeśli potrafisz! - mruknęła ze złośliwym uśmieszkiem, wychylając się szybko w stronę wody, kiedy się nie spodziewał. Tak oto wpadła sobie do wody z wielkim pluskiem, ochlapując Ridgeway'a!

Każdy miał w sobie coś takiego, co odróżniało go od innych osób. Czasami było to coś, co nie rzucało się za bardzo w oczy, innym razem zaś sprawiało, że ludzie odwracali całe głowy, by się temu przyjrzeć. Venice z swoimi przeskokami do duchów prowokowała opcję drugą, jednak Nicholasa w ogóle to nie zaskakiwało. Wątpliwe, by pochodziło to z racji jego magicznego pochodzenia. Wiele osób odbiera takie coś jako coś nienormalnego, cicho nazywając to bzikiem czy chorobą umysłu. Dla niego nie było to jednak niczym takim. Chyba po prostu przywykł do różnych odstępstw od normy, albo po prostu bardzo łatwo je od zawsze akceptował. Lubił dziewczynę taką, jaką była, a to było przecież najważniejsze, prawda?
-Jeżeli ruszymy nasze szanowne tyłki i zaczniemy trenować, to wtedy tak, będziemy mieli bardzo duże szanse – odpowiedział, wzdychając z cichą rezygnacją. W rok szkolny nie było z tym takiego problemu, ale obecnie, od samego początku wakacji, jakoś im to nie wychodziło. Miał nadzieję, że Kanada również nieco się rozleniwiła. No i Hogwart też, rzecz jasna. –Jeżeli jednak spotkamy kogoś, kto nie jest od nas… To wiesz, sprawmy, by myślał, że serio ich pokonamy. Siła tkwi również w słowach.
Ich różnice w tonach i stylu, w jakim budowali zdania, dość zabawnie kontrastowały. O ile Nicholas mówił dość spokojnie i raczej nie używał funkcji ekspresywnej, tak Venice potrafiła zwrócić uwagę gdy mówiła, nieważne, co byłoby tematem.
Czemu on zapamiętał tę wyliczankę? Nie wiedział, może ludzie jego pokroju po prostu już tak mieli. Zauważali mało istotne rzeczy, a pamięć mieli tak wyćwiczoną, że nie mieli problemu z cytowaniem, jak i powtarzaniem całych wersetów gdzieś zasłyszanych.
Trzymał więc ją pewnie i mocno, mając nadzieję, że lada moment będzie mu dane wrzucić ją do wody. Prowadzony impulsami, sam nie wiedział, dlaczego właśnie tego mu się zachciało. Biedna Venice! Choć w sumie… Biedny Nicholas! Czego jak czego, ale tego się nie spodziewał. Dziewczyna była okropnie zręczna, to też nie zdążył zaprotestować, kiedy ta mu się wymknęła. No i przy okazji nieźle go ochlapała.
-Może nie gram na pozycji szukającego, ale Ciebie jakoś złapię – powiedział, po czym wskoczył za nią do wody. Też znaleźli sobie zajęcie! –Nie sądziłem jednak, że weźmiesz to na serio. Chyba nie do końca chciałem, byś skończyła w tej wodzie, ale skoro już tak wygląda sytuacja…
Nicholas tylko tak mówił. Tak czy siak by ją tam wrzucił, ale wolał to pozostawić dla siebie. Ruszył na nią, dość dobrze pokonują opór tworzony przez wodę. Lada moment i ją chwyci, a jak!

W ten sam sposób działała Irvine - ona także nie miała problemu z akceptacją różnych inności, które spotykała na swojej drodze, szczególnie jeśli chodziło o ludzi. Niektórzy mogliby uznać Nicholasa za zbyt poważnego lub egoistycznego człowieka, lecz Sue nie zwracała na to większej uwagi. Bo po co, skoro i tak przyjemnie spędzało się z nim czas? Zresztą Venice nie zawsze była taka narwana. Momentami nawet ona potrzebowała chwili przerwy, spędzonej w spokoju, bez wielu słów i wymachiwania łapkami na prawo i lewo. Wszystko kumulowało się z nudą, wprost proporcjonalnie, zupełnie jak w fizyce! O, nad tym potrafiła się skupić i zalegać z nosem w książkach całymi dniami.
- Racja, wakacje to średnie usprawiedliwienie na odkładanie treningów. Ale Kanada też się opierdziela, na pewno - powiedziała, przekonana, że tak właśnie jest. - W takim razie ty mówisz, ja chyba nadaję się bardziej do czynów - wyszczerzyła się. Cóż, zadatki na dyplomatów poszły chyba w innych członków rodziny, Pszczółka nie dostała w przydziale takich zdolności, ale na szczęście dało się żyć i bez tego. Poza tym zawsze można było znaleźć kogoś dobrego w te klocki, na przykład pana Ridgeway'a, o ile właśnie był chętny do pomocy w sprawach dyplomatycznych!
Woda była przyjemnie chłodna, na początku jednak doprowadziła do dreszczy przez gwałtowną zmianę temperatury. Gęsia skórka była przezabawna, przynajmniej w świecie Venice, która właśnie wynurzyła się na moment, w sam raz aby usłyszeć słowa Australijczyka. Uśmiechnęła się do niego i wystawiła język, schodząc pod wodę, kiedy już znalazł się w jeziorze i płynął w jej stronę. Ha, nie tylko Nicholas potrafił pływać, mogli więc sobie powalczyć na rozgrzewkę. Sue nie sądziła, że będzie tu tak głęboko, ale to nic, raczej nie zamierzała nurkować aż na dno. Popłynęła po prostu naokoło, chwytając na chwilę kostkę Ridgeway'a, aby zaraz wynurzyć się niedaleko, ale już za nim.
- Co tak słabo? - zapytała, uśmiechając się niewinnie. - Potrzebny trening, hmhmhm?

Takie relacje były najlepsze. Oboje akceptowali innych, nieważne, jak bardzo odstawali od szarej masy. Jednocześnie nie mieli nic do tych, którzy byli najzupełniej w świecie zwykli. Widzieli człowieka i choć potrafili dostrzegać różne jego cechy, nie było czegoś takiego, że zaczynali się przez jedną z nich dystansować. Nie udawali też ślepych. Widzieli, ale po prostu im to nie przeszkadzało. To było naprawdę cudowne i wielu ludzi mogłoby zacząć w ten sposób dostrzegać świat, a wtedy żyłoby się łatwiej. Naprawdę.
-Od początku roku będzie więc trzeba bardziej się przyłożyć – powiedział lekkodusznie. Choć treningi te rzeczywiście mogły być wyczerpujące, perspektywa ta wcale nie wydawała mu się straszna. Lubił to, co robił, a dobry wysiłek zawsze potrafił przełożyć się na dobre wyniki w pisarstwie. Pobudzanie mózgu w ten sposób uważał za idealne rozwiązanie. –Jeżeli tak zrobimy, to nie powinniśmy mieć większych problemów. Zobaczymy jak będziemy współpracować. Już niedługo. – Uśmiechnął się, bo myśl o zbliżających się meczach była naprawdę przyjemna. Przy takiej przerwie odczuwało się, jak bardzo kocha się quidditcha. Ciekawe czy inni też tak mieli? Podejrzewał, że tak. W końcu to była pasja. A pasja zawsze wywołuje skrajne uczucia i nie tylko.
Poczuł, jak koszulka przykleja się do jego ciała, choć gdy raz jeszcze zanurzył się aż do szyi, uniosła się ona zabawnie, zupełnie jakby miał na sobie sukienkę. Tańczyła więc zabawnie w wodzie, kiedy on rozglądał się, gdzie to jest dziewczyna. Było zimno, ale przy wakacyjnej pogodzie można było dość szybko się przyzwyczaić. Poczuł, jak przed jego ciało przeszedł dreszcz, a akurat wtedy też chwyciła go pod wodą Venice. Obejrzał się za siebie, kiedy usłyszał, że ta wypływa.
-Na lądzie tak łatwo byś mi nie uciekła – zauważył, uśmiechając się z dużego rozbawienia. Szkoda, że nie czuł gruntu pod stopami, bo wtedy łatwo mógłby się od niego odepchnąć. Był jednak dość zwinny, a problemów z pływaniem nigdy nie miał. Jak ruszył w jej stronę, tak lada moment znalazł się tuż przy niej. Gdy jednak wydawało się, że za sekundę lub dwie jej dotknie, zanurkował pod wodę. Wszystko po to, by nagle chwycić ją za obie kostki. Ciekawe, kto teraz wygrywa, co, panno Venice? Połaskotał ją złośliwie po stopie. Byleby tylko go nie kopnęła!