Jest to najbardziej oblegany przez uczniów sklep w Hogsmeade. Cały to obszerne i przytulne pomieszczenie jest bardzo kolorowe i pełne regałów wypchanych po brzegi niezwykłymi i bardzo smakowitymi słodyczami. Mając taki wybór zawsze trudno zdecydować się co najlepiej kupić. A można tu dostać Gumy do żucia Drooblesa, Lodowe myszy, Czekoladowe żaby, Cukrowe pióra, Fasolki Wszystkich Smaków Bertiego Botta i wiele innych pysznych słodyczy.
- No nie wiem, czy tak fajnie... Negai, moja siostra, nieźle potrafi zajść za skórę... A co do rodziców... widzę się z nimi tylko w wakacje i przerwy świąteczne, chyba, że mogę zostać w szkole... A czym ja się interesuję... Modą, szczególnie biżuterią... no i muzyką... - rozgadał się, jak to miał w zwyczaju. - Gram na fortepianie i gitarze, no i śpiewam, podobno całkiem nieźle. Śliczny wisiorek... - dodał jeszcze, zerkając na różę na wisiorku.
- A, dziękuję. Dostałam go od ciotki na urodziny. Mam go już trochę czasu - powiedziała dziewczyna, a wisiorek dziwnie błysnął. Może jednak był magiczny? Może coś w nim jest? Interesujące... Dziewczę wzięło jeszcze z dwa żelki. Niby tyle dużo jadła, a dobrze, nawet bardzo wyglądała. - Co Twoje imię znaczy? Jest bardzo ciekawe - spytała.
- Jak widać, jestem w połowie Japończykiem. - zaśmiał się, wskazując lekko skośne, brązowe oczy. - Namida znaczy po japońsku "łzy"... Moja mama stwierdziła, że w połączeniu z moim nazwiskiem będzie fajnie brzmiało... "Kirei no Namida" znaczy "Piękne łzy" ... - wytłumaczył, uśmiechając się cały czas. Elianna była naprawdę śliczną dziewczyną... pomyślał nawet, że już wcześniej powinien sie za nią zabrać... Jednym minusem był fakt, że była z innego domu... no, ale przynajmniej nie była Gryfiakiem...
Eli wyciągnęła coś dziwnego z torebki. Te coś okazało się być śliczną bransoletką z prawdziwego srebra. Na środku bransoletki była figurka w kształcie łez i rybek małych. Wyglądało to prześlicznie. Panna Bryant wzięła rękę Namidy i podarowała mu bransoletkę. - Mam nadzieję, że będziesz ją nosił. To podarunek. - powiedziała.
- O łał... - szepnął tylko, bardzo zaskoczony... - Śliczna... Ale... chyba nie mogę tego przyjąć. - powiedział trochę niepewnie. Właściwie się nie znali, nie chciałbyś do niczego zobowiązany, szczególnie ze swoim hulaszczym trybem życia.
Weszła do Miodowego Królestwa. Musiała kupić kilka słodyczy na jej urodziny. Pierwsze co zwróciło jej uwagę, były jej ulubione czekoladowe żaby. Wzięła piętnaście czekoladowych żab i poszła szukać dalej. Zauważyła paczki fasolek różnych smaków B.B i wzięła trzy paczki. Zauważyła też Musy-świrusy i wzięła ich trzy. Na końcu, zauważyła cukrowe pióra. Wzięła cztery pióra, podeszła do lady i zapłaciła na wszystko dziewiendziesiąt dwa s. i dwadzieścia pięć k. Wyszła ze sklepu i poszła w stronę pubu Pod Trzema Miotłami.
Poczuła, że chłopak się lekko zmieszał. Możliwe. Chyba za bardzo jej się spieszy, a przecież nie powinna. Ale cóż - jego cudowna uroda działa na nią, jak magnez. Ale czy serce i duszę również ma wspaniałą? Niebawem się o tym także przekona. - Jeżeli nie chcesz jej to dam ją komuś innemu... - powiedziała smutnie Elianna, a w szmaragdowych oczach zawitał smutek.
- Wiesz... może nie powinnaś tak pochopnie podejmować decyzji... - powiedział, ale widząc, że zasmucił dziewczynę to jego Ślizgońskie serce aż drgnęło. Dodał uśmiechając się - Ale... no wiesz, jeśli chcesz, to wezmę ją.
- Dziękuję - uśmiechnęła się Eli, po czym wstała gwałtownie, szurając przy tym okropnie krzesłem. Dziewczyna lekko się zmieszała, ale się uśmiechnęła potem. - Muszę już iść, Namido. Miło było mi Cię poznać... mam nadzieję, że nie zapomnisz o mnie.... - powiedziała tak, jakby to było pożegnanie. Dziewczynę podeszło do młodego mężczyzny po czym pocałowała delikatnie go w policzek, a potem odeszła w swoją stronę.
Nami uśmiechnął się, widząc jak Elianna się od razu rozpromieniła... Do twarzy jej było z uśmiechem. - Oh, oczywiście... Do następnego razu. - dodał jeszcze, machając jej na do widzenia. Sam siedział jeszcze chwilę, jakby na kogoś czekał. Wstał w końcu z krzesła, zawiesił sobie torbę na ramieniu i odszedł.
Do sklepu weszła uśmiechnięta, nie roglądając się za znajomymi, szybko odnalazła to co chciała, fasolki Bertiego. Była to jedna z przekąsek, które ją pocieszały, które najbardziej umiały pomóc pogodzić jej sie z kim kolwiek. Wzięła do ręki pięć paczek i podeszła do kasy. Wyciągnęła pieniądze z kieszeni i zapłaciła drobnymi, fasolki wsadziła do głębokich kieszeń, aby mieć je na wszelki wypadek, jak zawsze. Pożegnała się ze sprzedawczynią i wyszła. Skierowała się drogą w stronę Hogwartu.
Weszła do miodowego królestwa zastanawiając się, co ją podkusiło, żeby nakupować mnóstwo słodyczy. Samotna kobieta nawtyka się cukierków, będzie gruba jak uzdrowicielka ze św. Munga i nigdy nikogo nie znajdzie. No, niezbyt miła perspektywa, ale warto się poświęcić, szczególnie jeśli ktoś jest tak pazerny na slodycze jak ona. -Wezmę paczkę fasolek i...- Zaczęła się zastanawiać po czym wyciagnęła sakiewkę, żeby przeanalizować swoje środki pieniężne. Kilka galeonów, a reszta w banku.
Nie mogła się doczekać, aby zobaczyć Sydney. Tyle ją nie widziała... Bardzo ją zmartwiła wiadomość o kłótni rodzinnej. Doskonale wiedziała, że Sydney jest taką osobą, dla której właśnie ci najbliżsi są najważniejsi. Stąd Cassandra musiała poczęstować ją najlepszymi słodyczami i zobaczyć uśmiech na jej twarzyczce. W dzisiejszy dzień - sobota, dzień wolny od pracy - mogła ubrać się swobodnie. Na jej nadgarstku wesoło brzęczały bransoletki, które idealnie komponowały się z stosunkowo hipiską spódnicą. Nie mogła zapomnieć o sporym, brązowym pasie, przepasanym na jej biodrach. Jak się bawić, to się bawić! Usiadła na ławce przed sklepem, wyjmując papierosa z skórzanej torebki. Tak właśnie na niego miała teraz ochotę. Czy jest coś piękniejszego od smaku wanilii i kawy, którą już rankiem wypiła? Wypuściła wolno dym, próbując oderwać myśli od faktu, że czeka już dziesięć minut. Wiedziała też, iż woźny może Sydney nie wypuścić ze szkoły, lecz... jak to Cassandra posiadała nadzieję. Założyła nogę na nogę, obserwując ludzi przechodzących ulicą. Oni - wciąż gonili za czasem, wpadali na innych lub zbierali Proroka Codziennego z kamiennej uliczki. Dla niej zegar się zatrzymał. Czy to na pewno było dzięki papierosowi? Gdzież Cassandra uciekła myślami?
Razem z Davis weszła do sklepu i poczuła silny zapach toffi. Nie wiedziała co chce kupić więc zaczęła uważnie przyglądać się towarowi na półkach. Musiała przyznać, że w całej Francji nie było tak dobrze wyposażonego sklepu ze słodyczami jak ten. Tym bardziej skupiła się na słodyczach by nie przegapić niczego ciekawego. - Hmm... Imię dla Feniksa. Mówiłam ci już, że się na tym nie znam. - Nagle spojrzała na Angie szeroko się uśmiechając. - To może trochę dziwne ale mam takie przeczucie... Może Cairo? Co o tym myślisz?
Spojrzała na dziewczynę, jak na wybawienie. Dlaczego ona nie wpadła na taki genialny pomysł? To imię naprawdę się jej podobało. Feniksowi na pewno również. - Jest doskonałe! - Obwieściła tylko i popatrzyła na feniksa, który był w klatce. Ekspedientka uznała, że lepiej jeszcze dziś go nie wypuszczać, może wrócić sklepu. Ale po jakimś tygodniu... - Szkoda, że nie możemy udać się razem do Londynu, tam są takie świetne looody! - Rozmarzyła się, na tą myśl. - Cukrowe pióóóra! - Ucieszyła się. Pewnie by podskoczyła, ale miała w rękach klatkę z Feniksem. - Cairo spokojnie. - Zwróciła się do niego ze śmiechem. - Melanie, na pewno wezmę pióro, gumę do żucia no i loda, a resztę to nieee wiem. Wszystko mamy na stole w Hogwarcie. A Ty coś weźmiesz? - Spojrzała w jej kierunku.
Do Miodowego Królestwa weszły uczennice Hogwartu, które to jeszcze kojarzyła ze szkolnych korytarzy. Och, jakże jej ich brakowało! Chłodu murów, który co i raz przyciągał do siebie jakimś sekretem, tajemnicą! Nieraz przechadzając się po zmroku można było przyłapać parę na gorącym uczynku lub przyjaciół, którzy konspiracyjnie o czymś plotkowali. Nie to, aby Cassandra lubiła podsłuchiwać, lecz obserwowała ludzi. Dzięki tym nocnym przechadzkom, doskonale zaczęła rozpoznawać smutek i podirytowanie, strach, namiętność, a nawet podekscytowanie! Czas mijał nieubłaganie, a ona zdążyła zacząć rozpamiętywać swoje lata nauki. Podciągnęła delikatnie rękaw, aby spojrzeć na zegarek. Sterczy tu ponad godzinę! A papieros zgasł jej w ręku... Wściekła na Sydney, opuściła rękaw, nałożyła kaptur na swoje bujne loki i ruszyła przed siebie. W planie miała od razu napisać do niej list, lecz była tak wściekła, że pomyślała, iż Syd powinna się sama odezwać i wszystko wyjaśnić.
Znów się uśmiechnęła, cieszyła się, że Angie podoba się imię, które wymyśliła. Zamyśliła się na chwilę i właśnie wtedy zobaczyła słoik waniliowo-czekoladowych karaluchów! Kochała je, chociaż nienawidziła robali, a te słodycze kojarzyły jej się bardzo przyjemnie. Sięgnęła po jeden słoik, jednak po namyśle wzięła drugi. W końcu wypadało by się podzielić, a każdy kto dobrze znał Mel, wiedział, że taki jeden słoik to dla niej nic. Potrafiła zjeść o wiele więcej jeśli w grę wchodziły słodycze. - Lubisz je? - Zapytała lekko unosząc pojemnik z karaluchami, po chwili chwyciła dwa cukrowe pióra i jedną gumę Drooblego.
Odgarnęła włosy sprzed twarzy. Trochę niewygodnie było trzymać w jednej z rąk klatkę z Feniksem, ale nie chciała kłaść go na ziemię. W każdej chwili mógłby go ktoś wtedy zabrać, a i pieniądze poszłyby się paść. Pooglądała rzeczy, które miała zamiar kupić, jednak nie zbierała ich jak Mel, wolała o nie poprosić przy ladzie. Wtedy chociaż wszystko od razu jej zapakują. - Pewnie, że lubię! - Oblizała pokazowo usta. - A może i Cairowi zasmakują? - Zaśmiała się dalej rozglądając po sklepie. - Dużo już dziś nie kupuję, bo całą kasę rozrzucę w jeden dzień! - Zakołysała klatką z feniksem, ale po chwili się zreflektowała i przestała machać ręką na różne strony.
Położyła słodycze na ladzie. Zdziwiła się, że Angie nie niesie żadnych rzeczy. A może tutejsze sklepy działały na innej zasadzie niż te we Francji? Jednak nie rozmyślała nad tym ,bo chyba gdyby robiła coś nie tak koleżanka by ją uświadomiła. Zaśmiała się wraz z nią. Kupno feniksa chyba jeszcze bardziej poprawiło jej humor. - Masz pomysł gdzie teraz pójdziemy? - Zapytała płacąc za swoje rzeczy. Wszystko, oprócz jednego ze słoików, szybko schowała do torby.
Jeszcze przez chwilę przechadzała się po pomieszczeniu, oglądając różnorodne smakołyki. Wszystko kusiło do zakupu, Kociołkowe Pieguski, Czekoladowe Żaby czy Cukrowe Myszy, ale nie warto było wydawać całych oszczędności na coś takiego jak słodycze, szczególnie, że w kuchni Hogwartu można było znaleźć wszystko. Ukucnęła wystawiając przed siebie klatkę z Feniksem. Mimo, że kupiła go dosłownie przed chwilą czuła jakby był jej częścią już od dawna. Widocznie bardziej przywiązywała się do ludzi niż do zwierząt. Coś w tym było, bo na pewno gdyby zobaczyła jak ktoś męczy jakiegoś zwierzaka wkurzyłaby się bardziej niż, gdyby to samo robił człowiekowi. Sama grała na uczuciach ludzi, a jeżeli ich nie lubiła to wręcz nie raz bawiła się nimi jak laleczkami, takimi marionetkami. Z zadumy wyrwał ją głos Coldwater, która pytała czy ma jakiś plan na ich dalszą wędrówkę. Potrząsnęła głową, wydawało się jej, że Cairo także utkwił w niej spojrzenie i przypomniała sobie, że nie kupiła dla niego pokarmu. - Tak, tak. Mam pomysł. - Stwierdziła tajemniczo i jakby nigdy nic uchyliła drzwi od klatki. Melanie popatrzyła na dziewczynę jak na wariatkę, przecież mógł uciec, ale nie... wzbił się w powietrze i usiadł na ramieniu Davis. - A co do tych karaluchów, uwielbiam! - Ha! - Była wyraźnie z siebie zadowolona. - Jak wrócimy do zamku, to skoczę do kuchni po jedzenie dla ciebie. - Zwróciła się do zwierzaka. Podniosła z ziemi klatkę i teraz mogła już nieść jak chciała, byleby przetrwała aż do zamku. W końcu była ona dosyć dobrą formą mieszkanka dla Feniksa. Podeszła ku ladzie i poprosiła o gumę Drooblego, dwa cukrowe pióra i fasolki Bertiego Botta. Długo zastanawiała się jeszcze nad Kanarkowymi Kremówkami, ale w końcu wizja jakiejś osoby, obrośniętej przez pewien czas piórami zwyciężyła. Zapłaciła i już miały wychodzić, gdy Davis przypomniała sobie o najważniejszym. - Jeszcze dwa razy lody proszę. - Sięgała do portfela po pieniądze, ale mężczyzna za ladą odezwał się szybciej. - To lody już za darmo. - Mrugnął do dziewczyn. No tak, wydały już trochę pieniędzy. Wybrały po trzy różnosmakowe gałki i wyszły. Angela wyglądała co najmniej dziwnie z klatką w ręku, feniksem i torbą na ramieniu a lodem w ręku. Jednak po drodze nie spotkały wielu osób. - Gdyby nie ta klatka to wszystko byłoby extra. Stwierdziła chłodno, ale i tak nic nie mogło popsuć jej humoru. Przynajmniej tak uważała. Naszła ją ochota by zapalić, ale właśnie mijały sklep Scrivenshaft'a. Ślizgonka musiała mieć tamtejsze samopiszące pióro. Zaraz wracam, te słowa uraczyły Mel, gdy odebrała loda Angie z jej ręki, a Davis zniknęła. Po jakichś pięciu minutach wróciła chwaląc się nowym zakupem. - Dziś już nic nie kupię. Słowo! - Powiedziała szczerze biorąc od Mel swojego loda, który nawet tak dużo się nie stopił. - Idziemy przed Wrzeszczącą Chatę. Ją chyba kojarzysz z jakichś opowieści swojej rodziny, co? - Ruszyły w kierunku ławeczki, której stan zapewne ani trochę się nie poprawił od tamtego roku.
Ach, Miodowe Królestwo. Tiffany starała się nie jeść słodyczy, jednak ten jeden raz wprost nie mogła się powstrzymać. Jakby w transie, podchodziła do każdej z półek i oglądała ich zawartość. Fasolki, cukrowe pióra, niewyobrażalnie dobre słodycze. Sama nie wiedziała, na co się zdecydować. Zapadał już wieczór, co było jeszcze bardziej dziwne, bo Tiff rzadko kiedy wybierała się o tej porze sama do Hogsmeade. No cóż, wzięła fasolki i już miała skierować się do kasy, kiedy ujrzała jeszcze inne półki ze słodyczami. I oczywiście znów nie mogła się powstrzymać, musiała podejść i zobaczyć jakie smakołyki skrywają te półki. Ależ jestem głupia. Pomyślała.
Coś mnie naszło by znowuprzejść sie do ulubionego przeze mnie miejsca czyli Hogsmeade. Tym razem cel podróży - Miodowe królestwo. Przyszedłem tutaj dziarskim krokiem, po czym zobaczyłem, że Tiffany właśnie próbuje smakołyki jakie to przygotowali. Podniosłem kącik ust by przypominał coś w rodzaju uśmieszka, po czym powiedziałem stojąc jakiś metro za dziewczyną: - Oj, nie radziłbym, jeszcze pójdzie Ci w biodra i co? - oczywiście to był swojski żarcik. Tiff powinna znać mnie od ich strony xD
Jej oczy zjadały już prawie cały sklep, musiała się szybko powstrzymać. Pewnie i tak skończy się na tym, że nic nie kupi i wyjdzie ze sklepu, najszybciej jak to będzie możliwe. Dziewczyna nie należała do grupy osób, które objadały się codziennie słodyczami, wręcz przeciwnie, jednak jej niepohamowane pragnienie zjedzenia czegoś słodkiego wygrało. Po chwili Tiff usłyszała słowa jakiegoś chłopaka. Odwróciła się i zobaczyła, że to Tommy. No tak, przecież tylko on mógł jej coś takiego powiedzieć. Udała, że mirzy chłopaka wzrokiem i stanęła do niego plecami, aby zasygnalizować mu, że jest zła i ma tak zwanego "focha". Oczywiście nie było to prawdą, dziewczyna robiła sobie żarty. Spojrzała na fasolki, które trzymała w ręku i w jednej chwili odłożyła je na byle jaką półkę. Nie chciała przecież, żeby chłopak pomyślał, że Tiff co wieczór, z desperacji opycha się słodyczami.
Zauważyłem, że dziewczyna wyraźnie się na mnie obraziła. Podszedłem do niej nieco bliżej i pokazałem jej swój ryj. Następnie powiedziałem tako: - Oj nie fochaj się. Wiesz, że mówiłem to pieszczotliwie, nie? - zaśmiałem się lekko by faktycznie wygladało to na głupi żart. Jednak to nic nie pomogło. Po chwili powiedziałem nie zmieniając mojej intonacji głosu; - To jak? Odezwiesz się? Hm? - oczywiście pozytywny ton.
Dziewczyna odwróciła się i zmierzyła Tommy'ego wzrokiem. - Jak śmiałeś powiedzieć coś takiego mi? Pięknej, zgrabnej, inteligentnej Tiffany! - oczywiście dalej sobie żartowała, ale starała się, aby te słowa zabrzmiała jak najbardziej poważnie. Przybrała piskliwy głosik, rozpieszczonej mugolki, które czasem widywała w serialach w wakacje. Och, jakże ona się z nich naśmiewała. Długonogie blondynki, z wielkimi piersiami, w tej chwili zdecydowanie rządziły światem mugolskim. Dobrze, że w Hogwarcie takie atuty liczyły się najmniej. - Odezwałam się. - dodała na poczekaniu. Szczerze mówiąc miała ochotę już wyjść ze sklepu, za długie przebywanie w pomieszczeniu, w którym wciąż pachniała cukierkami i czekoladą również nie działało na nią dobrze.
- Żartowałem tylko o piękna, zgrabna inteligentna - powiedziałem nie ukrywając śmiechu. W każdy mrazie, wiedziałem, że to żarcik. Dodałem dość szybko, zaraz po tamtej wypowiedzi: - Dobra, więc... Co tam? - jakoś musiałem rozkręcić tą jakże intereującą konwersację. Wziąłem do ręki jakiegoś cukierka, wyjąłem go z opakowania, po czym zacząłem się rozkoszować jego smakiem, a jak! XD Nie nudziło mi się, więc nie miałem powodu by już sobie iść. CHCE TU ZOSTAĆ! THIS IS SPARTA!
:: 
1, 2, 3 ... 9 ... 17 
