Może powinienem był podjąć się bardziej rozmowy w cztery oczy, ale nie chcę Cię jakoś specjalnie szokować i stawiać... w bezpośredniej konfrontacji. Dla mnie również jest ciężko pod tym względem.

Ja i Max jesteśmy razem. Od niedawna. Kocham go i naprawdę czuję się przy nim szczęśliwy.

Chyba... chyba Ci to nie przeszkadza? Jezu, nawet nie wiem, jak ubrać to w słowa. Być może miałaś jakieś wymagania, cokolwiek, być może ich nie spełniłem, ale mam nadzieję, że zaakceptujesz ten fakt i mnie samego takim, jakim jestem. Taki... taki się urodziłem i tego nie da się zmienić w żaden sposób. I nie chcę się zmieniać.

Pojechałem na parę dni do Maxa. Gdy wrócę, porozmawiamy na ten temat...

Kocham Cię.

Dostałam namiar do Pana od pewnego znajomego, który otrzymał go od Pana znajomej. Ale do rzeczy! Ciąży na mnie klątwa. Jaka klątwa? Dobre pytanie. W skrócie: podczas wakacji w Arabii odwiedziłam pewne miejsce. Było to opuszczone miasteczko, zamieszkane przez nieumarłych. Jeden z nich, podczas walki, zadrapał mnie. Od tamtej pory towarzyszy mi zespół niezbyt przyjemnych przypadłości. W zasadzie, to jeden. Otóż regularnie dostaję ataków, podczas których mdleję i zasypiam na nieokreślony czas. Niekiedy jest to godzina lub kwadrans. Innym razem – pół dnia. Na klątwę nie działają zaklęcia ani eliksiry. Czy byłby więc Pan zainteresowany analizą mojego przypadku? Klątwa klątwą, ale przez nią nie mogę grać w quidditcha ani trenować, a to w znacznej mierze ogranicza moje zawodowe możliwości. Z niecierpliwością czekam na odpowiedź

Goldie. Wróć do Hogwartu.

W takim razie cieszę się, że jednak ta legenda o zorzy okazała się prawdą! U nas zorzy nie ma, ale Twój kawałek duszy dostrzegam za każdym razem, gdy zamawiam w restauracji plumki albo sięgam po skyr.

Trzymam się w miarę dobrze. Moje niecierpliwe pośladki są wciąż niecierpliwe, więc jak się zapewne możesz domyślić, ściąga to na mnie co jakiś czas kłopoty. Do tego życie na Wyspach Brytyjskich w ostatnich miesiącach to jakiś żart. Odkąd odkryto Camelot, co rusz spadają na nas jakieś plagi.

W każdym razie Twój list uzmysłowił mi, że stęskniłam się za Tobą i za Islandią. Jeżeli nie masz nic przeciwko, to za jakiś czas wpadnę do Ciebie z wizytą. Ewentualnie zapraszam do siebie, do Doliny Godryka. Nadchodzi wiosna, robi się coraz cieplej. Może przyda Ci się odmiana od tego wiecznego mrozu?

   

Dokładnie ten sam! Okazało się, że to jednak nie bajeczka, a prawda. I choć gaci Merlina nie było, to znaleźliśmy całe zastępy inferiusów, a do tego na Brytanię spadła klątwa i przez bite dwa miesiące prześladował mnie poltergeist.
Myślę, że nie ma sensu, żebyś tracił czas na łajbie. Do listu dołączam Ci świstoklik do Doliny Godryka. Będę na Ciebie czekała razem z drugim Willem – to mój pies :) Do rychłego zobaczenia!