Jaskinia lwa - co prawda łysego i bezzębnego, ale Darren i tak czuł się dość nieswojo wchodząc do sklepu z przedmiotami służącymi do wróżenia. Tabele horoskopów, numerologiczne wykazy, które wyglądały jakby jakiś mugolski matematyk na nie zwymiotował, a następnie dorysował na nich kilka gwiazdek, mapy nieba południowej półkuli sprzed tysiąca pięciuset lat - po co coś takiego było komukolwiek potrzebne? Ludzie stawiali taroty na lata 677-678? Po co? Dlaczego?
  Shaw zrezygnowanym testem wyciągnął notes i kucnął przy wystawce z taliami tarota. Większość z nich była tradycyjnymi kartami, nieporuszającymi się nawet na swoich malutkich obrazkach. Jedna jednak przykuła jego uwagę - ręcznie wykonana, tylna część inkrustowana srebrem oraz zaschniętą smoczą krwią, ruchome przedstawienia kolejnych postaci na kartach, samotasująca, a przede wszystkim odpowiednio droga. Darren kiwnął do siebie głową, zapisał coś w notatniku - szczególnie cenę oraz nazwisko producenta takich cudeniek, chociaż nie spodziewał się, że prędko znajdzie się na wycieczce biznesowej w Tybecie - po czym wstał z kucek i miał już kierować się do mapy nieba nad Kamczatką (każda gwiazdka była miniaturowym diamencikiem, a zorze wyrysowane były za pomocą wyjątkowo dobrze przyrządzonego eliksiru neonowego), kiedy usłyszał bardzo przyjemny dźwięk, a mianowicie brzęk monet. Padały one u stóp jakiejś nieznajomej kobiety znajdującej się na jego drodze - chcąc nie chcąc więc Shaw schylił się obok niej, ruchem dłoni zatrzymując monetę która miała już wturlać się pod regał z kryształowymi kulami.
- W porządku? - spytał, podając jej na otwartej dłoni uzbierany niewielki stosik, drugą ręką dokładając nań kolejne sykle i galeony brzęczące na posadzce. Wzrokiem przeleciał po twarzy kobiety - zgadzało się, nie kojarzył jej ani trochę - jednocześnie jednak zauważył wyjątkowo imponujący eksponat kryształowej kuli z masy perłowej osadzony na podstawce z kości buchorożca.

W myślach zaczęła przeliczać te wszystkie galeony, które w portfelu posiadała - i które właśnie salwowały się ucieczką. Była niemal w stu procentach pewna, że jeśli nie znajdzie przynajmniej połowy z nich, to czeka ją jeszcze przechadzka do Gringotta i tych okropnych goblinów, żeby wypłacić odpowiednią ilość złotych monet dla właścicielki stancji. Szczerze żałowała, że na przykład takie centaury nie mają własnego banku. Spółdzielczego chociażby. Po drodze przynajmniej uszczknęłaby ładnych widoków...
Nie zdążyła się jednak rzucić na ratunek swoim galeonom - a przynajmniej nie jako pierwsza. W sklepiku niczym cień pojawił się młody mężczyzna, który już zgarniał jej pieniądze w zgrabny stosik na swojej dłoni; Audrey więc szybko do niego dołączyła - po cichu licząc, że ten zaraz nie zawinie się na pięcie i nie spieprzy.
— Tak, w porządku, dzięki — wypaliła szybko, zbierając pieniądze do portfela - na krótki moment spotkała się spojrzeniem z chłopakiem i odezwała się w niej chochlicza natura. Nie wyglądał jej na wróżbitę. Już miała wyciągnąć dłoń po zebrane przez niego galeony - ale zatrzymała się wpół gestu, a jedno jej oko wykręciło w prawo wzorem zeza rozbieżnego. — Ale... twoja aura... — ucięła wpół zdania pomylonym, wzniosłym tonem, sięgając dłonią ku twarzy nieznajomego - jednak i tu się zatrzymała, po chwili parskając lekko. — ... mówi mi, że niewiele masz z wróżbiarstwem wspólnego — zaśmiała się krótko, zgarniając złoto z dłoni mężczyzny i kiwając głową w kierunku upatrzonej przez niego kryształowej kuli. — Pic na wodę, pomocny Panie, tylko przepłacisz. O warte uwagi egzemplarze musisz zapytać, bo są pod ladą — wyjaśniła swobodnie, podnosząc się z klęczków, by spakować cały swój bajzel na powrót do plecaka.

---

  No tak - na kogo innego mógł w środku takiego przybytku trafić Darren, niż na osobę zapatrzoną w "aury" i odczytującą z niej cały życiorys danej osoby, łącznie z ilością kanapek zjedzonych na śniadanie. Shaw był pewien, że sam mógłby wywnioskować po swoim wyglądzie, że z wróżbiarstwem miał niewiele wspólnego. Nie był obwieszony amuletami i brelokami, nie dźwięczał przy każdym ruchu i - przede wszystkim - nie patrzył w wiszące tutaj eksponaty, jakby od odczytania czy Neptun wejdzie w koniunkcję z Merkurym zależało kolejnych siedem lat jego życia.
  - Hmm, ma pani rację - mruknął. Kolejne słowa kobiety jednak wskazywały na to, że miał do czynienia z prawdziwą znawczynią tematów wróżbiarskich - jeśli ktokolwiek mógłby być prawdziwym "znawcą" kawowych fusów i gęsich wnętrzności - Tak? O... hmm. Dziękuję - powiedział, wskazując ruchem głowy na talię tarota na którą wcześniej zwrócił uwagę - A tamte karty? - spytał, wyciągając z powrotem ołówek i skreślając początkowe litery opisu kryształowej kuli, która - delikatnie mówiąc - nie została mu polecona.
  - I raczej chodzi mi o to, skąd się biorą te warte uwagi egzemplarze - powiedział, podając kobiecie ostatni znaleziony galeon. Rozejrzał się jeszcze raz, ale nie zauważając kolejnych błysków złota podniósł się i wyciągnął w jej kierunku dłoń - tym razem jednak prawą - wcześniej umieszczając notatnik pod pachą - Darren Shaw - przedstawił się, czując że być może pomagając pozbierać parę monet z podłogi zarobił dodatkowych kilka tysięcy.

Nie była pewna, czy mężczyzna w ogóle załapał jej zgrywanie się - choć sądząc po reakcji to zdecydowanie nie. Miała ochotę parsknąć śmiechem na to, że mogłaby być uważana za wróżbiarskiego świra na zakupach - mogła więc tylko docenić, że nieznajomy zachował zimną krew i w istocie nie spieprzył ze sklepu w podskokach. Wbrew pozorom daleko jej było do wróżbitki, choć ktoś wyjątkowo uparty (albo pełen ignorancji) mógłby się z tym kłócić. Miała czasem wrażenie, że astronomia i astrologia cieszyły się gorszą sławą niż sama czarna magia.
— Spoko. Nie ma co bubli kupować — machnęła ręką, zerkając na mężczyznę przez ramię - i wróciła do porządkowania rzeczy w plecaku. Zaczęła od porządnego zamknięcia portfela i skitrania go na samo dno, żeby znów nie wywinął jej kruchym funduszom takiego numeru. Oderwała się jednak od swojej szalenie ważnej czynności, kiedy mężczyzna zadał jej pytanie - i skierowała spojrzenie na wskazywanego przez niego tarota.
— Która talia? Ta ruchoma, posrebrzana? — podpytała, podchodząc do wystawki z kartami, którą sama wcześniej pominęła bez większej refleksji. — Ładna i... oh, droga, skubana. Na pewno zrobi dobre wrażenie. — Wzruszyła ramionami, obracając się do nowopoznanego i przyjmując od niego jeszcze jakiegoś zagubionego galeona. Skinęła z podziękowaniem głową, chowając go do kieszeni spodni - i pewnie ściskając wyciągniętą na przywitanie dłoń mężczyzny. Uśmiechnęła się przy tym szeroko.
— Audrey Walsh — zrewanżowała się swoim imieniem. Stuknęła kłykciem w wystawną gablotkę, w której znajdowały się talie kart. — Jeśli chodzi o tarota to nie ma jednego dobrego wyznacznika, bo każdy dobiera talię pod siebie. W każdym razie, te najprostsze są dla początkujących, którzy jeszcze nie orientują się najlepiej w Wielkich i Małych Arkanach. Talie systemu Rider Waite są najpospolitsze, a jeśli chcesz coś niszowego, to poleciłabym tarot Marsylski albo Thota — wyjaśniła, po czym dodała jeszcze: — A o te, klasycznie, trzeba pytać. — Rozłożyła przy tym ręce w szerokim geście - zerkając ponad ramię Shawa, czy aby Céline nie wróciła za ladę.

---

   

   

   

Szanowni Państwo,

   

chciałbym zamówić u Państwa talię kart tarota. Odpowiednia suma znajduje się już w kopercie.

   

Z poważeniem,
Andrew Park