Nie wyspał się tego dnia kompletnie, ale i tak wstał z uśmiechem, podekscytowany, że w końcu Kyran poczuł się na tyle dobrze, że mógł bez wyrzutów sumienia (dobra, z niewielkimi) zostawić Fillina samego na warcie i spotkać z Fredką, której nie widział raptem dwa tygodnie, ale w jego głowie urosły one do jakiegoś niedorzecznie długiego okresu czasu. Umówili się na piknik, bo tak któreś z nich palnęło, i prawdę mówiąc, chyba nigdy na takowym nie był, ale co w tym skomplikowanego, wrzucić w plecak jakąś szmatę do siedzenia i coś do żarcia, no nic, więc tak właśnie zrobił, a potem włożył ogromny wysiłek w to, by prezentować się przyzwoicie. Nie miał zbyt wielkiego pola do popisu, bo ostatnie pół roku, miał wrażenie, było dla niego pod tym względem równią pochyłą i obecnie zdecydowanie bliżej było mu wizerunkowo do jakiegoś nieszczęśnika w przedostatnim stadium gruźlicy niż wschodzącej gwiazdy Quidditcha i potencjalnego kandydata na zostanie jednym z jesiennych miesięcy w kalendarzu tygodnika Czarownica - ale przecież nie ma takiej brzydoty, której nie uratuje odpowiednio elegancka koszula. Wygrzebana z dna komody starego, pamiętająca jeszcze czasy drugiej wojny czarodziejów perełka, miała wszystko czego potrzebował: luźny rękaw o okropnej długości prawie-do-łokcia, maskujący nie już tak imponujący jak kiedyś bicek, tonację kolorystyczną utrzymaną w okolicach oczojebnego pomarańczu, odwracającą uwagę od zmęczonej, poszarzałej twarzy i - co najważniejsze - nadruk splątanych w bojowym tańcu hipogryfów i widłowęży, dający jasno do zrozumienia, kto tu jest największym samcem alfa na dzielni. Znaczy takim nie był, ale przecież nikt mu nie zabroni sprawiania pozorów. Efekt końcowy pozostawiał wiele do życzenia (choć staremu chyba zaimponował, bo pożegnał go uprzejmym pytaniem: a co ty się tak młody odjebałeś jak szczuroszczet na otwarcie kanału? ha ha kup mi fajki po drodze), ale kiedy już aportował się na miejscu, Fredka wcale nie wyglądała na rozczarowaną, kiedy go zobaczyła. Wręcz przeciwnie! Zareagowała bardzo entuzjastycznie, ciesząc mordę, tak jak on zresztą; spodziewał się raczej zbicia piątki na powitanie niż całusów i przytuleń, ale ani trochę nie narzekał na taki obrót spraw, nie miał też zamiaru zbyt szybko wypuszczać jej z objęć, skoro już tak ochoczo rzuciła mu się w ramiona. Dopiero kiedy poczuł znajomy miętowy zapach, uświadomił sobie, jak za nim tęsknił; i za jej durnymi tekstami, za prostackimi odzywkami, za idiotycznymi żartami, za uśmiechem szaleńca i za każdym niedorzecznym pomysłem; za wspólnym przesiadywaniem z piwkiem w pubach albo ewentualnie w krzakach i we dwójkę rozkręcaniem zawsze najlepszej imprezy; za kościstym łokciem wbijanym w bok w ramach przyjacielskiego kuksańca i szturchającym go niechcący, kiedy w nocy wierciła się na tapczanie, rozwalając się na całej powierzchni; za rozczochraną głową i zaspanym wzrokiem, kiedy się budziła i natychmiast musiała spadać; za śmiesznymi wzorkami na paznokciach, do których malowania zdawała się mieć większą cierpliwość niż do wszystkiego innego na świecie razem wziętego. Zupełnie normalne odczucia wobec kogoś, kogo darzymy platoniczną sympatią przecież. - A ty wykurwiście - odwdzięczył się kulturalnie równie eleganckim komplementem, i równie zgodnym z prawdą; przecież musiałby być ślepy, żeby nie zauważyć tej subtelnej zmiany w jej twarzy, no i tej spektakularnej sukienki. Miał tylko nadzieję, że to nie dlatego, że po ich spotkanku miała randkę z jakimś angielskim frajerem. Znaczy, nie że miał nadzieję, mogła się spotykać przecież z kim chciała; tak tylko się zastanawiał, z jakiej okazji ten wysiłek, gryząc się w język żeby nie spytać, bo gdyby usłyszał odpowiedź twierdzącą, pewnie rzuciłby się z tego pomostu prosto do wody i tyle byłoby z pikniku. - Dokładnie tak chujowo jak się spodziewałem! - odpowiedział dziarsko, ignorując zupełnie to dziwaczne pyrgnięcie i sam złapał Fredkę za rękę ale tylko i wyłącznie po to, żeby ją pociągnąć w stronę pomostu, no bo przecież jakby jej powiedział "e chodź" no to na pewno by nie dosłyszała, tak głośno tam było, ptaki świergoliły jak pojebane. - Przedwczoraj wróciłem w końcu na chwilę do domu i na wejściu dostałem wpierdol od jedenastolatki i to i tak było najfajniejsze, co mnie tam na razie spotkało. - zrelacjonował po drodze. - Przebijesz takie atrakcje? - spytał, żywo zainteresowany tym jak Fredka spędziła te dwa tygodnie, bo z lakonicznych listów raczej niewiele można było się dowiedzieć; nie żeby mu to przeszkadzało, średnio lubił się porozumiewać przez korespondencję. Kiedy dotarli na pomost, wydobył z plecaka gustowny kocyk w serduszka, podjebany którejś siostrze, machnął zamaszyście zapraszającym gestem w jego stronę, gdy już wyścielił drewnianą podłogę niczym najwspanialszy perski dywan i sam usiadł, szykując się do dalszego wyjmowania przyniesionych przez siebie wiktuałów. - Oliwka mi gadała, żebym wziął jakieś owoce i sałatkę z czymśtam i coś jeszcze, ale uznałem że pierdolę takie coś i przywiozłem ci irlandzkie piwko iiiiiiii frytki, bo w naszym Magicu są lepsze, sama zobaczysz. - oznajmił zachęcającym tonem, kładąc wszystko na kocu, chociaż w środku był nadal tak podekscytowany widokiem Fredki (czego miał nadzieję, że nie było po nim widać), że nawet niespecjalnie miał ochotę cokolwiek jeść.

Pewne niedoskonałości, zmęczenie, mniejszy bicek. Wcale mi to nie przeszkadzało. Kiedy bliżej poznawałam Boyda był wyrośniętą kupą nieszczęścia, po wielkiej tragedii osobistej. Teraz wydawał się być wręcz okazem zdrowia. Szczerzę się jak głupia, dopiero po chwili zauważając, że odrobinę dłużej przytulaliśmy się na powitanie, niż wymagałaby przyzwoitość (której i tak nie posiadaliśmy). Miałam wcześniej w zwyczaju prędko uciekać z ramion Callahana. Nie tylko dlatego, że straszliwie wiercę się podczas snu; ale również za często przyłapywałam drobnych gestach, które wychodziły same z siebie. Kiedy zasypiał, bezwiednie wyciągałam rękę, by delikatnie przesuwać po bladej skórze na jego torsie; a jak ja powoli odpływałam w sen, na pożegnanie całowałam zawsze jego przylegające do mnie ramię. W nielicznych momentach, gdy nie trzymaliśmy się razem, a on wybuchał śmiechem na żart innej dziewczyny, czułam jak paląca mnie zazdrość, gorzeje od środka, aż czułam w gardle gorzki smak, nadciągających wróżb. Uśmiechałam się też w momentach, w których kompletnie nie miałam powodu. Gdy marszczył szerokie brwi, przechodząc w fazę kompletnego skupienia, podczas pisania czegokolwiek, nadal lekko opornymi ruchami. Do tego doszły rzeczy na, których przyłapałam się w swoim własnym domu. Tak głupie, że widząc co robię, spotkałam się ze zmieszanym spojrzeniem swoich jasnych tęczówek w lustrze, po tym jak mechanicznie powąchałam list od Boyda, jakbym chciała sprawdzić czy jest gdzieś ten znajomy element. Kompletnie zażenowana wyrzuciłam list do śmietnika. A potem przeszukiwałam kontener, by ponownie go odszukać. Po tak żałosnych zachowaniach zostało mi ubrać się lepiej niż zwykle na nasz piknik. Nawet jeśli chciałam długo nie zauważać żadnych znaków na niebie i ziemi. Odpowiadam szaleńczym uśmiechem na jego komplement. Pąsowieje jak dziewica, kiedy ten niefrasobliwie łapie mnie za rękę, ja zaś dość niezręcznie dopasowuję się do jego kroków. Zakładam, że mówi o swojej siostrze i kiwam lekko głową słysząc te wyznania.
- Mam nadzieję, że wygrała - rzucam radośnie kiedy wspomina o bitce, podnosząc iskrzące spojrzenie na Boyda. - No i tyle masz do powiedzenia? - pytam próbując dźgnąć go łokciem, co było odrobinę utrudnione przez to, że trzymałam nadal jego dłoń.
- Matka jest wniebowzięta, bo skończyłam szkołę, mam przyzwoite oceny, nie uciekłam z domu, nie zaćpałam się i idę na studia. Myślałam, że się popłacze ze szczęścia. Już zaczyna bełkotać o tym, że słyszała o jakimś chłopcu z rodu z darem. Powiedziałam jej, że spotykam się dziś z Irlandczykiem z mugolskiej rodziny. Trochę to ubarwiłam, ale nie mogłam się powstrzymać od tego, musiałbyś zobaczyć jej minę, żeby to docenić. Mój ojciec popsuł zabawę mówiąc, że to przecież bez znaczenia, a matka zaczęła być nagle poprawna, wyliczając jakimś cudem zalety Irlandii, w których znalazła się też duża liczba owiec - zaczynam paplać do Callahana. Nagle przestaję być niezręczna kiedy zaczynamy rozmowę, zwykle szczerze wymienialiśmy się swoimi niezbyt bystrymi spostrzeżeniami, więc rozpędzam się i mówię wszystko co mi zapadło w pamięć, w tym historyjkę z dzisiejszego dnia.
Rzucam się na kocyk i patrzę na wyjmującego szamkę Gryfona.
- Nie lubię owoców. Ani sałatek... Ale chciałabym zobaczyć jak jakąś robisz! - stwierdzam i biorę frytkę z Dublina, która smakuje dokładnie tak samo jak angielska, więc z powątpiewaniem unoszę brwi, spoglądając na Boyda. Próbuję zerknąć do tego barłogu co przyniósł i kręcę z niezadowoleniem głową. - Byłeś w Mcmagicku i kupiłeś fryteczki bez burgera? - pytam niedowierzająco. Popłakałabym dłużej nad tym faktem, ale stwierdzam, że nie ma co, bo właśnie oznajmiam, że uda mi się wsadzić mu więcej frytek do mordy, niż on mi. Nie pytając go czy chce jeść, czy nie biorę żarcie i zaczynam pakować mu do buzi. Podczas szamotania z nim, sadowię swój kościsty tyłek na Boydzie, by było wygodniej mi wykonać zadanie, oczywiście. - A potem pójdziemy na łódki z piwkiem? - proponuję ze śmiechem, nie przerywając próby upchania fryteczek w gębie chłopaka.

Spacerowanie po Dolinie Godryka było czymś cudownym. Przyroda i magia żyły tu w komitywie, tworząc atmosferę sprzyjającą samotnym wędrówkom, kontemplacji i temu, co japońscy mugole nazywali shinrin yoku. Tak było oczywiście jeszcze do niedawna. Brak księżyca wywrócił wszystko na drugą stronę. Hogsmeade zostało zalane, zwierzęta wodne szalały, lunaballe zniknęły, a dementory powróciły. Młody Puchon aka  @Peter Stryder, zachęcony swoją niedawną wyprawą nad strumyk, postanowił kusić los. A może po prostu zapomniał o czyhających wszędzie zagrożeniach. Co by nie było tego przyczyną, los się postanowił od niego odwrócić. Chłopak beztrosko spacerował wzdłuż linii brzegowej jeziora, kiedy to dostrzegł błysk tuż pod powierzchnią wody. Wciąż mając z tyłu głowy nie tak dawny sukces, o czym przypominały mu galeony brzęczące w sakiewce, zanurzył dłoń w wodzie… i był to błąd. Okazało się bowiem, że to młode trytony postanowiły wyciąć mu psikusa. Chłopak nie zdążył się nawet zdziwić, kiedy już znajdował się pod powierzchnią. Trytony były bezlitosne. Bawiły się nim jak kot ranną myszą, a kiedy skończyły, wyrzuciły go na powierzchnię jak zużytą zabawkę, którą się znudziły. Chłopak, półnagi, zziębnięty oraz zadrapany, nie miał wyjścia, jak tylko uciekać stąd w podskokach w poszukiwaniu pomocy medycznej.

/ Niniejszy post jest pokłosiem zignorowania kostek na dementory oraz kelpie w temacie „Strumień”. Spotkanie z trytonami pozostawiło wiele zakażonych ran na Twoim ciele, które nie chcą się goić. O ile większość z nich wywołuje jedynie dyskomfort, o tyle jedna z nich, na Twojej dominującej ręce, jest na tyle paskudna, że znacznie zmniejsza Twoje umiejętności magiczne. Do pierwszego dnia wakacji, za każdym razem, kiedy Twoja postać rzuca jakieś zaklęcie, musisz rzuć k6 na powodzenie. Parzysta oznacza, że udało Ci się rzucić czar, nieparzysta oznacza niepowodzenie. Do tego proszę o napisanie 1 postu na 1500 zzs w skrzydle szpitalnym lub Mungu. W razie pytań zapraszam:  @Julia Brooks. Proszę również oznaczać mnie w postach.

Widziadła: A
Scenariusz: kapłan

Czy istniało jakieś, możliwe do wymierzenia, ograniczenie, jeśli chodziło o ilość rzeczy, którymi z dnia na dzień interesowała się Honeycott? Możliwe, choć wyliczenie go spędziłoby sen z powiek niejednemu specjaliście trygonometrii. Było wcześnie, stanowczo zbyt wcześnie jak dla normalnych ludzi w dzień wolny od pracy, a jednak cała taka dziarska i rześka, wylądowała na polance koło pomostu - możliw, że ten poranny przelot na miotle trochę ją rozbudził, temuż się na niego zdecydowała, zamiast teleportacji prosto z ciepłego salonu na moczary. Łowisko o świcie było najlepszym rozwiązaniem. Co więcej, rozpoczynał się niewielki, lokalny turniej rybacki, a Gwen dowiedziawszy się, że nagrodą jest Czarlakser Pro 3000 okazała się nagle być świetną rybołówczynią. I wszystko byłoby ok, gdyby na tym ta tragiczna historia porannych pobudek się zakończyła - tak jednak nie było.
Towarzyszem jej przygody, niezależnie od swojej woli, musiał być przystojniak @Ryan Maguire, którego namówiła, a jeśli nie to zmusiła jakimiś celnymi groźbami opartymi na latach znajomości, do akompaniamentu. Zapewniała go jednocześnie, że był jej szczęśliwym idolem i bez niego żaden konkurs nie miał sensu. Poza tym, jak oboje spróbują, to jest dwa razy większa szansa, że któremuś się uda wygrać!
Podciągnęła rękaw wiatrówki, patrząc na zegarek, by się upewnić, że jeszcze jest czas i Pino się nie spóźni. Była ubrana jak modelka z Wędkarskiego Świata wydanie 1983, w pełną łatanych kieszeni kurtkę, zaopatrzoną w komplety haczyków i zanęt, poukrywanych w zakamarkach, wysokie, ocieplane gumofilce i bezbłędny czepek typu bucket hat.
Wyjęła kilka galeonów, by opłacić łódkę i zaczęła szykować ją przy pomoście w oczekiwaniu na swego dzielnego Sancho Panzę.

Widziadła: I
Scenariusz: kapłan XD

Zderzenie z rzeczywistością po powrocie z Francji było dużo gorsze niż cios prosto w twarz pięścią rzecznego trolla, a tak się składa, że miał porównanie. I gdyby mógł, bez wahania wybrałby kolejny wpierdol od tamtej ekipy niż to, co przeżywał teraz, a był to istny dramat - na własne życzenie, oczywiście, dlatego starał się jak mógł, by uporać się z tym samodzielnie i nie zawracać nikomu głowy swoim cierpieniem. Gwen z kolei nie posiadała tego typu refleksji i beztrosko zawracała głowę jemu, z tym że nie rozterkami miłosnymi, a jakimś niedorzecznym konkursem wędkarskim. Sam do końca nie pamiętał, jak to możliwe, że się zgodził, być może po omacku odpisał "ok" na pięćdziesięciolinijkowy esej wysłany przez przyjaciółkę na wizzengerze, a może był po jednym wieczornym drinku za dużo i jakimś cudem uznał, że to doskonały pomysł. Tak czy siak, kiedy zjawił się nad brzegiem jeziora o nieludzkiej porze, odziany w firmowy polarek Ministerstwa Magii i pożyczone od Freda kalosze, bo nie posiadał własnych, przeklinał w myślach nie tylko swoją głupotę, ale i Gwen, szczupaki i w ogóle cały świat.
- Ile to zajmie? O dziewiątej powinienem być w pracy - burknął tonem godnym dogorywającego inferiusa na powitanie i, westchnąwszy głęboko, upił łyk kawki przyniesionej w czarotermicznym kubku z napisem Najlepszy brat na świecie, zmieniającym co jakiś czas w  Największy gumochłon na świecie (prezent od rodzeństwa na jakieś bardzo dawne urodziny).
Nie był dzielnym Sancho Pansą, raczej połamanym w walce wiatrakiem. Podszedł do Gwen, jakby chciał ją objąć na powitanie, ale zamiast tego bezradnie oparł czoło o jej ramię - mógł być to albo wyraz wielkiego załamania, albo przybranie odpowiedniej pozy do drzemki, kto wie.

@Ryan Maguire

Skąd umiała marynarskie węzły? Otóż nauczyła się ich wczoraj w nocy metodą na ZZZ opanowaną podczas studiów. Zapewne za trzy dni zapomni, jak to się robi, bo jej adhd mózg już zarejestruje na to miejsce w bazie danych inną, chwilową umiejętność, teraz jednak wprawnie zawiązała linę łódki przy jednym ze słupków pomostu i obmacywała kieszenie w poszukiwaniu cukierków, kiedy Ryan wyłonił się z nicości, choć minę miał taką, jakby chciał w tej nicości pozostać.
Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, machając do niego energicznie, na tyle w sumie energicznie, że trzeba by się kiedyś zastanowić, czy nie słodziła kawy kokainą, niemniej teraz objęła go lekko, starając się jednak nie miażdżyć go, kiedy wydawał się jej taki słodki i kruchy. Jak cukrowa laseczka.
- Nie jestem pewna. Do dwunastej? - zamyśliła się, obmacując kieszenie ponownie, w poszukiwaniu ulotki ze szczegółami imprezy - Tak. O dwunastej jest ogłoszenie wyników. Więc jak chcesz o dziewiątej pryskać, to do dziewiątej musisz złowić szczupaka na przynajmniej dwanaście kilogramów. - poinformowała go, dziarsko klepiąc w ramię, kiedy jednak przybił gwoździa na jej ramieniu, pogładziła go lekko po plecach.
- Można wygrać czarlakser pro trzy tysiące. - powiedziała z powagą w jego szyję - Bardzo chcę wygrać czarlakser pro trzy tysiące. - dodała, jakby próbowała go jakoś może zahipnotyzować do działania. Szturchnęła lekko jego ramię i wskazała zacumowaną łódkę, jednak kiedy zdecydowała się go w tamtą stronę pociągnąć, nagle zaczęło jej się wydawać, że jest przed nią jakiś wielki most i choć musiała go przejść, by dostać się do łódki, to na drugim jego końcu czaił się jakiś złoczyńca bez twarzy.
- Uważaj, Pino! - ostrzegła go lojalnie.

Załamał ręce, słysząc że ta wątpliwa rozrywka została zaplanowana na pół dnia, a ponieważ doskonale wiedział, że nie ma żadnych szans by złowić choćby szprotkę, to w odpowiedzi na słowa Gwen tylko westchnął dramatycznie, wzniósł oczy do nieba i wydobył z kieszeni różdżkę. Wbrew pozorom wcale jednak nie strzelił sobie Avadą w skroń, a wystosował uprzejmego patronusa do swojego wiernego asystenta Fairwyna z uprzejmą prośbą, żeby wyczyścił mu kalendarz na przedpołudnie. I w ten oto sposób nie tylko na pewno sprawił radość przyjaciółce, ale i wymigał się, a przynajmniej odsunął w czasie, od bardzo nudnego spotkanie zaplanowanego na dziś. Zawsze coś. A potem przybił gwoździa.
Ocknął się z letargu, w jaki zapadł na ramieniu Gwen, gdy z jej ust padł argument, który absolutnie nie przekonał go, niestety, do wzięcia udziału w wędkarskim przedsięwzięciu.
- Gieniu. To ja ci kupię ten czarlakser pro trzy tysiące. W jakim tylko kolorze będziesz chciała - obiecał i usiłował dyskretnie zrobić krok albo trzysta w stronę wyjścia z terenu jeziorka -Hm? Możemy wracać? - kusił, gotowy natychmiast zajechać do Czaro RTV AGD i spełnić jej marzenie; przyjaciółka wskazała jednak w stronę łódki, a gdy spojrzał w tamtym kierunku, dostrzegł most i czającego się przy nim tajemniczego napastnika, przed którym zaraz też ostrzegła go Honeycott. Nie mógł dostrzec jego twarzy i w głowie pojawiła mu się idiotyczna myśl, że może to ojciec Irwety jakimś cudem dowiedział się o wszystkim, wytropił go i szukał zemsty, a z wrażenia aż zapomniał że chciał wracać do domu - ruszył więc naprzód, unosząc różdżkę.
- Spacyfikujemy go bez problemu - zapowiedział pewnym siebie tonem głosu, gotów w każdej chwili rzucić zaklęcie, jeśli tylko ów czarodziej zaatakuje pierwszy.