First topic message reminder :

Boisko Quidditcha

Jest to duża powierzchnia o owalnym kształcie, rozmiarów około 55 na 152 metry. Po dwóch przeciwnych końcach, na polach bramkowych umieszczone są trzy tyczki, każda z obręczą na czubku, do których to wrzuca się kafla. Po środku znajduje się koło środkowe, skąd na początku meczu wypuszcza się piłki.
Odbywają się tu wszystkie rozgrywki Quidditcha między domami, a także treningi drużyn. Czasem uczniowie przychodzą sami, bądź większymi grupami by polatać sobie dla przyjemności.

Wydawało się, że Daisy gra całkiem spokojnie, bo ani nikt w nią nie uderzał tłuczkami, ani ona sama nie próbowała tego robić. Nic dziwnego, że łapanie kamyków wychodziło jej tak świetnie i miała ich już dobry tuzin. Śmigała na swojej super miotle, nie dając się trafić żadnemu tłuczkowi, które chociaż nie odbijane w jej stronę, to wydawały się same za nią latać. I znowu jeden z nich był wyjątkowo uparty i Daisy już widziała śmierć w oczach i niemalże wyobraziła sobie jak ląduje na ziemi razem z koszem kamyków, które rozsypują się dookoła i może jeszcze połamaną miotłą. Przyśpieszyła jednak i przechytrzyła wszystkie te okropne piłki, w końcu miała z nimi niemałe doświadczenie. Złapała przy okazji jeszcze parę kamyków, szło jej naprawdę wyśmienicie.

Kamyczki: 2-> 6+6=12
Tłuczki: 2->1-> 4
Przerzuty: 14-> 11

Naeris już praktycznie w ogóle nad sobą nie panowała. Ogarnął ją taki ferwor walki, dodatkowo widziała, że Theo też jest wulkanem emocji. Przynajmniej nie była jedyną, która aż tak przejmowała się tym wszystkim i która wypluwała płuca, żeby poszło im dobrze. Nie, nie dobrze, dobrze to za mało. Miało im pójść najlepiej! Z trudem uspokoiła odrobinę bijące szybko serce i skupiła się na złotej piłeczce. Przypomniała sobie te treningi, kiedy świetnie sobie radziła. Była w końcu szybka i zwinna, a to miało ogromne znaczenie. Naeris zanurkowała nieco w dół, wypatrując blasku. Przeleciała blisko trybun, zbijając przy okazji parę piąteczek z kibicami. Merlinie, ale ona to uwielbiała! Wstępował w nią taki duch walki, że w ogóle nie mogła siebie poznać. Co z tą nieśmiałą, odrobinę roztargnioną dziewczynką?
- PRÓBUJĘ - odkrzyknęła zasapana, bo przez pęd zaczynało brakować jej oddechu. Wiatr rozwiewał jasne włosy związane w kucyk, a szatą targało tak, że ciężko było trzymać się miotły. Ale pogoda była idealna, a mecz trwał w najlepsze. Minęła po raz kolejny Evermore'a w pogoni za piłeczką i dostrzegła, że znowu gdzieś tu plącze się ten cały szukający Puchonów. - Sprawdź czy cię nie ma na dole! - rzuciła, chociaż już bez aż takiej złości. Uśmiechnęła się zawadiacko, bo akurat wypatrzyła znicz. Wybiła w jego stronę, zakręcając gwałtownie, kiedy piłeczka zmieniła tor lotu. Od tego wszystkiego powoli kręciło się Naeris w głowie. Liczyła na to, że przeciwnikowi też. Trochę agresji z niej spłynęło.

4, 2
6, 1 :/ przerzut wykorzystany

Obserwowałem całe otoczenie i nagle ktoś zaczął drzeć na mnie ryja. Spojrzałem w tamtym kierunku z złośliwym uśmiechem na twarzy.
- Bardziej się postaraj jeśli myślisz o tym bym się wystraszył. - Co jak co ale odwagi mi nie brakowało tym bardziej teraz gdy byłem wkurzony.
Tym razem trafię, tym razem trafię. Powtarzałem sobie w koło aż kątem oka zauważyłem że tluczek leci w stronę naszego szukającego.
Odrazu ruszyłem w jego tak szybko na ile moja mitła mi pozwoliła. To okazało się owocny manewrem bo kolejny raz udało mi się odbić tłuczek piekąc dwie pieczenie na jednym ogniu. Obroniłem Sammy'ego i wystrzeliłem tłucze w stronę przeciwnika.

Kostki: 1

Nad boiskiem rozgrywała się chyba walka kapitanów - Theo cały czas odbierał kafla od Gemmy, albo tracił go z jej powodu. Nie miał już czasu na sprawdzanie postępów Naeris, ani nikogo innego. Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że szukająca Ravenclaw jak najszybciej odnajdzie złotą piłeczkę i uratuje wszystkich. Nie, żeby Krukoni radzili sobie źle - wręcz przeciwnie! Mieli przewagę dziesięciu punktów!
Wybił kafla Gemmie i aż mu się trochę przykro zrobiło, bo dziewczyna dopiero co oberwała tłuczkiem... Och, to musiało boleć. Tak czy inaczej, Evermore nie mógł zawieść swojej drużyny! Pomknął do obręczy przekonując się w myślach, że tym razem się uda. Pałkarz Hufflepuffu wyskoczył jednak znikąd... Theo poczuł mocne uderzenie w sam środek twarzy, przez które odrzuciło go do tyłu. Puścił kafla i rozpaczliwie rzucił się za nim, aby spróbować go odzyskać - nie miało to jednak wiele sensu, bo chłopak kompletnie nic nie widział. Zatrzymał się ostatecznie na chwilę, mrugając powiekami i ignorując łzawiące oczy. Czuł ciepłą krew zalewającą mu twarz i tępy ból. Obawiał się, że jeśli dotknie swojego nosa choćby czubkiem palca, to zsunie się z miotły. Niestety musiał spróbować. Pochylił się lekko do przodu, widząc strużkę krwi ściekającą mu na dłonie. Otarł lekko usta wierzchem rękawa i podniósł rękę, żeby dać wszystkim znak, że jest w stanie dalej grać. Szumiało mu w głowie, krwawił i ledwo myślał przez ból, ale...
GDZIE TEN KAFEL?!

Rozejrzała się szukając człowieka, który waśnie ukradł jej piłkę. Kiedy już go znalazła obrywał właśnie tłuczkiem od Graga. Ha! Karma to dziwka, dziwko! Nie czekała ani chwili dłużej, tylko pomknęła w stronę spadającej piłki, wrzeszcząc po drodze:
- KOOOOCHAAAAM CIĘ, WILKOOOOX! KOCHAAAAM CIĘ, KUUURWA!
Z soczystym bluzgiem na ustach, zacisnęła ręce na kaflu i natychmiast zanurkowała pod pozostałych ścigających, lecących by ją złapać.
Nie oglądając się za siebie, wystartowała w stronę bramki. "Spróbuj tego, śmieciu!" pomyślała nacierając na obrońcę. W ostatniej chwili zawinęła się w prawo i wrzuciła piłkę w pętle.
- SSIJ BORSUCZE JĄDRA, SZMATO! - zakrzyknęła unosząc triumfalnie ręce w górę.

Kostka: 6

Rzygać mu się chciało, bolała go głowa, a ten durny kij od szczoty wbijał mu się w dupę. Co on kiedyś lubił w quiddichu? Ech, młody był, głupi.
Nie miał pojęcia co się działo dalej na boisku. Wystarczało, że miał problem z ogarnięciem trzech pętli. Nagle w jego stronę znowu pędziła ta ruda wariatka. No chuj, nie ma mowy, żeby się jeszcze raz rzucał pod piłkę. Tym razem wyrzygałby wnętrzności. Podleciał kawałek w stronę, w którą ewidentnie zamierzała cisnąć piłkę i wyciągnął rękę, ale kafel przeleciał sobie kilka cali dalej i władował się w obręcz. Ojej... A to pech...
Skrzywił się słysząc wrzask Puchonki. Sama sobie ssij, jebnięta zoofilko. Gdyby mu się chciało na pewno by nie trafiła.

Kostka: 5

Nie mógł w to uwierzyć - Puchoni zdobyli kolejne dziesięć punktów! Theo zacisnął pięści z niedowierzaniem. Trochę go ten tłuczek przyćmił i ledwo w ogóle widział manewr Mishy, ale trudno. Już i tak było za późno... Teraz dostał od niego znowu kafla, ale daleko nie zaleciał. Umknął przed jednym Puchonem, przed kolejnym... No, nie miał jak dolecieć do tej obręczy! Zaklął, odnalazł wzrokiem innego ścigającego Ravu i posłał do niego kafla. Potrzebowali naprawdę ładnej, zgranej akcji! Albo znicza, znicz byłby jeszcze lepszy. Evermore cudownie spędzał czas na miotle, ale był obolały, kręciło mu się w głowie i w dodatku emocje w nim szalały.

2

Czyli do listy ludzi którzy pragną mojej śmierci dorzucam jeszcze nieszczęśliwe wypadki, przypadki, tłuczki i tym podobne zbiegi okoliczności. Super, wtedy właśnie postanowiłem napisać mój podniebny testament, znaczy nie koniecznie napisać, bardziej zapisać go w mojej pamięci. Zastanowiłem się w ogóle co ja mam? czego mi się nie udało osiągnąć i komu to powierzyć? A i najistotniejsze, jak zacząć? Chciałem aby zapamiętano mnie jako wspaniałego człowieka więc początkowe słowa musiały brzmieć niezwykle dostojnie, po krótkim zastanowieniu doszedłem do wniosku, że forma ,,Oto ja Sammy (przez niektórych błędnie nazywany Warrenem ) piszę ten testament, bo wszyscy super ludzie napisali testament, więc i ja dołączam się do ich znakomitego grona" 

ogólnie nie złapałem XD

ŚCIGAJĄCY RAVENCLAW 2

Trochę się przestraszył, kiedy ich kapitan oberwał... Właściwie bez niego gra nie miałaby żadnego sensu, bo pozostali ścigający rzadko kiedy mieli okazję chociażby dotknąć kafla. Walka była naprawdę zażarta i powoli graczy dopadało zmęczenie. Ścigający jednak czuł się zmobilizowany do walki, więc czmychnął przed tłuczkiem i zanurkował, podlatując jednocześnie do Theo. Miał nadzieję, że kapitan mu poda i tak się stało. Ścisnął mocno kafla w dłoniach i zbliżył się do bramki Puchonów. Teraz nie mieli szans, musiało mu się udać zamachnąć i trafić w jedną z pętel! Ścigający już przygotowywał się do spełnienia swoich zamiarów, kiedy przeciwnicy wcięli mu się dosłownie przed miotłę. Musiał ratować sytuację odlatując nieco i rzucając piłkę do Theo. Miał nadzieję, że dobrze podał. Evermore musiał dać sobie radę, w końcu nie mogli pozwolić sobie na jakiś remis!

Ledwo zdążył się tego kafla pozbyć, a ten już do niego wrócił! Theo dalej czuł się trochę słabo i niepewnie, ale nie zamierzał odpuszczać. Wrzaski z trybun bardzo go dopingowały, a poza tym nie mógł wyobrazić sobie, że zawiódł jakkolwiek drużynę Ravenclaw. Z kaflem odebranym od drugiego ścigającego pomknął do przodu, starając się unikać wszelkich przeszkód. Kapitan Hufflepuffu mocno się wczuła i trochę za bardzo cieszyła tym, że Theo dostał tłuczkiem w twarz - ale cóż, emocje w trakcie gry były szalone.
- Zrzuć ją z miotły, błagam - warknął do pałkarza Ravenclaw, przelatując obok niego. Było to o tyle dyskretne, żeby Gemma nie miała szans tego usłyszeć... Theo nie chciał być niemiły!
Nie było co się cackać, Evermore po prostu śmignął do obręczy i nie rzucił, tylko pieprznął tego kafla tak mocno, jak tylko mógł - biorąc pod uwagę to, że ledwo sam się trzymał na miotle.

1

Obrońca Huffu nieparzysta

Wydawało się, że ostatnia udana obrona, podniesie jego morale i z początku myślał, że tak właśnie było. W końcu przestał się trząść. Obserwował uważnie to co działo się na boisku. Kapitan przymierzała się do kolejnego strzału i po chwili już wyrównali wynik. Fakt, że nie tylko on puszczał gole, bardzo poprawiała humor.
Kafel tymczasem znów wędrował na jego stronę boiska. I wtedy, kiedy już myślał, że tę fazę ma za sobą, znów zaczął się trząść. Tylko nie to... Mimo to wyleciał na spotkanie lecącej z zabójczą prędkością piłki i prawie ją miał, ale tylko przeleciała mu po palcach. No i tyle było z ich remisu...

Rav 30:20 Huff

Ajajajaj... kurwa, kurwa, kurwa, kurwa... Dwa podania i znów byli dychę w plecy. A ona już powoli opadała z sił. Ramiona płonęły jej już żywym ogniem, czego do tej pory jakimś cudem nieczuła, a w gardle stała jej jakaś flegmowa kula, utrudniająca oddychanie. A jej bracia toczyli bekę, że quiddich to prosta, niemęcząca gra, bo tylko siedzi się na miotle. Co wy tam wiecie, tępi mugole! (Przepraszam, przepraszam, przepraszam, wcale tak nie myślę!)
Machnęła ręką do obrońcy, dając mu znać, że nic wielkiego się nie stało i złapała piłkę. Krzyczeć już nie dała rady. Ignorując wszelkie poczucie dyskomfortu, pomknęła w drugą stronę, ale nie szarżowała jużtak jak wcześniej i kiedy pojawiła się okazja, przekazała piłkę drugiemu ścigającemu.

Kostka: 4

scigajacy hufflepuff 4

O nie, znowu stracili punkty!! Ścigający coś czuł, że nie od dzisiaj nie będą się lubili ze obrońcą, bo to taki fajtłapa był, że albo puszczał piłki, albo odbijał je przez przypadek. Kto to widział? Już on by sobie dał radę lepiej na tamtej pozycji, chociaż nigdy tego nie robił. Całe szczęście zaraz kafla miała ich super pani kapitan i była jakaś nadzieja, że może trafią pętlę. Ale okazało się, że krukoni ich otoczyli, toteż ścigający dostał piłkę. Ledwo chwilę trwało, nim ci wzięli się za niego, dlatego znowu podał Gemmie. Ach, co za współpraca! W końcu tak się gra w quidditcha, prawda? A nie leci jak jakaś gwiazda przez całe boisko, żeby samemu punkty zdobyć!

Zdążyła zauważyć, jak tłuczek uderza Theo i na moment serce Naeris drastycznie zwolniło. Już chciała rzucać się, żeby w razie czego uchronić chłopaka od upadku, który z pewnością byłby bardzo bolesny. Jednak Evermore był na tyle wytrzymały, że najwyraźniej mógł grać dalej bez większych problemów. To uświadomiło Naeris coś bardzo ważnego. Quidditch był bardzo niebezpieczną grą, a ona latała właściwie bez żadnego namysłu, prąc do przodu jak jakiś taran. Nie mogła cały czas tak grać, bo ją też mógł spotkać tłuczek, a taka wytrzymała jak Krukon nie była...
Uciszyła rozszalałe emocje, myśląc o tym, że naprawdę w tej grze wstępował w nią jakiś szatan... Już nawet nie ogarniała co dzieje się na boisku, chociaż chyba wygrywali ponownie. Theo jak zwykle pozamiatał, ale ona nadal nie mogła wypatrzeć znicza i go schwycić. Coraz bardziej się tym niecierpliwiła.

5,6

palkarz rav 3 - pudło

Pałkarz widział jak to dwójka puchonów robi jakieś wygibasy, podając sobie kafla i myśląc, że tak łatwo unikną przejęcia przez jego drużynę. Trzeba przyznać, że całkiem nieźle im to wychodziło, bo wcale nie mogli ich złapać. Ale! niech sobie nie myślą, że są tacy niezwyciężeni, bo oto zaczaił się na nich super pałkarz. Musiał tylko jeszcze wypatrzeć tłuczek, doścignął go i zamachnął się pałką. Poleeeeeeeciał prosto w Gemmę... ale minął ją, bo ta leciała chyba zbyt szybko i pałkarz nie obliczył, że żeby ją trafić, musiałby odbić nieco pod innym kątem. Zamachał pałką ze złością, aż go ramię rozbolało.

Nigdy w życiu nie przyszłoby jej do głowy, żeby winić za cokolwiek, któregokolwiek z dzisiejszych graczy. Większość z nich była tu kompletnie z przypadku i nie miała żadnego doświadczenia w graniu poważnego meczu. Widziała, że dawali z siebie wszystko i tylko tyle, czy też aż tyle, od nich chciała. Domyślała się, że nie tylko jej płuca stały już w płomieniach. Dla niej wszyscy byli już bohaterami.
Po kilku podaniach, znów byli przy obręczach Ravenclawu. Gemma zupełnie zignorowała wszystkie bolące mięśnie i z całej siły cisnęła kafel w bramkę.

Kostka: 6

Po tym jak uratowałem skórę samm-ego odrazu ruszyłem dalej szukając kolejnej sposobności by posłać kafel w przeciwnika.
Ten sukces mocno podniósł mnie na duchu. Teraz już zacząłem lecieć w stronę pętli przeciwników. Nikt przecież nie mówił że nie mogę posłać tłuczka w stronę obrońcy krukonów.
Traf chciał że ten aktualnie leciał kolo mnie i gdy byłem już w odpowiedniej odległości uderzyłem w tłuczek trzymając teraz pałkę obu rączy by uderzenie było mocniejsze. Los chyba się do mnie uśmiechnął bo znów wykonałem celne uderzenie z tą różnicą że w obrońcę.

Kostka: 6

O nie no... znowu ta ruda... Z jednej strony strony nadal nie chciało mu się bronić, z drugiej trochę podrażniła jego ego tymi borsuczymi jądrami (to nie miało zabrzmieć tak zbereźnie)... No a z trzeciej strony: był w swoim mniemaniu dżentelmenem, to może niech się laska trochę pocieszy, że tak ładnie rzuca.
Nie zdążył się jednak zdecydować, bo nagle coś pieprznęło go w bok głowy tak mocno, że aż stracił na moment wzrok.
- Skurwysyn - jęknął. Nie dość, że bolała od kaca, ciągłych wrzasków i wirującego przed oczami świata, to jeszcze to. Kiedy już odzyskał wzrok, mignęła mu przed oczami ruda kapitan Puszków, pokazująca mu język między dwoma palcami. No! Tak to możemy rozmawiać! Może wcale nie była taka zła. To nic, że chciała go obrazić, jemu tam się ta wizja podobała.

MERLINIE, TE PARSZYWE BORSUKI CAŁY CZAS PRÓBOWAŁY NADGONIĆ!
Theo już się niemal dusił, tak ciężko było mu złapać powietrze. Cały był zakrwawiony i zmęczony, dłonie ślizgały mu się na rączce od miotły i ogólnie latał coraz mniej i mniej zgrabnie. Na dodatek obrońca oberwał tłuczkiem i żółciaki zdobyły dziesięć punktów, co Theo skomentował wściekłym wrzaskiem. Złapał kafla od Mishy, rozglądając się za Naeris - jeśli blondynka miała złapać znicza, to lepiej jak najszybciej. Sam musiał zająć się naprostowaniem tego, co panna Twisleton starała się zniszczyć. W końcu wiadomo, że wygrać musi Ravenclaw!
I z tym całym swoim optymistycznym podejściem i tak zjebał, ponieważ puchońska ścigająca wyrwała mu kafla. A niech się nim udławi!

5

Nagle z oddali w której nie mógł zaznać ciszy i spokoju dotknął mnie głos, a raczej darcie się mojego dobrego przyjaciela Erica. Wtedy właśnie doszło do mnie co się właściwie teraz stało, to już nie było na żarty, serio ten tłuczek mógł zwalić mnie z miotły, a kumpel nijako mnie uratował.
- Dziękuję! - wrzasnąłem ze wszystkich sił w stronę pałkarza. Postanowiłem skupić się teraz tylko na grze, ale czy tak się w ogóle da? Skupić się na tylko jednej rzeczy, czy nie łatwiej jest się skupić na wszystkim, ale kiedy skupiamy się na wszystkim to tak naprawdę na niczym.
I tak znów zacząłem filozofować 

2/6

Boziu kochany, daj Gregowi, wszystko czego zapragnie! Kiedy ona mierzyła do obręczy, Wilkox pierwszorzędnie pierdolną obrońcę. Znowu mieli remis! Kochała go, wielbiła i loffciała w pupala.
Obelżywym gestem pożegnała się z obrońcą i pomknęła za Theo, który już zdążył położyć łapy na kaflu. Ostatnia akcja dodała jej skrzydeł i bez wahania wleciała w Krukona, wyrywając mu piłkę. To palenie w płucach nie było wcale takie złe, mogłaby je nawet polubić. Żeby tylko wygrali i może nawet wyjść za nie za mąż i urodzić mu dzieci. Tylko żeby wygrać... Podała piłkę drugiemu ścigającemu. No wykaż się chłopię teraz ty!

Kostka: 4

ŚCIGAJĄCY HUFFLEPUFF 6

Nic dziwnego, że mecz pełen emocji i tak zażartych pojedynków o kafel szybko stanie się męczący. Powoli miotły latały odrobinę wolniej, ale nadal walka trwała i widać było, że żadna ze stron nie zamierza odpuścić... Ścigający myślał w taki sam sposób. Kiedy któryś pałkarz Ravu posłał w jego stronę tłuczek, pomyślał, że da im wygrać tylko po swoim trupie... Odnalazł w sobie nowe zasoby energii. Podleciał do Gemmy, pokazując jej krótko kciuk w górę, żeby wiedziała, że sytuacja jest w miarę opanowana. Złapał kafla tak pewnie jak nigdy i popruł w stronę tego durnowatego obrońcy Kruczków. Zaczął się przy okazji drzeć, bo sprawnie ominął resztę i poczuł prawdziwą adrenalinę... W końcu zdzielił z miotły tę piłkę i przyglądał się, jak mknie do pętli! Musiał trafić, musiał! Huk na trybunach sprawiał, że chyba było ich słychać na drugim końcu świata. Sam ścigający krzyczał, mając nadzieję, że to przestraszy albo rozproszy obrońcę. W końcu skoro już lała się krew, leciały bluzgi i mordercze spojrzenia to mógł pozwolić sobie na wszystko.

Czy ktoś mógłby w końcu złapać to złote gówno, żeby mogli wrócić na ziemię?! Merlinie, ile można było durną kulkę łapać..?
Znowu jakiś Puchon leciał w jego stronę. Się wzięli rozhasali, psia ich mać. Jeszcze ten żółty debil musiał drzeć japę.
- Słyszę cię, debilu, zamknij dupę - warknął pod nosem i tak zdenerwowany zapomniał na chwilę jak bardzo mu się nie chciało. Odbił lecącą do obręczy piłkę idealnie w ręce kapitana. Od razu tego pożałował, bo pod czaszką zaczęło pulsować mu jeszcze mocniej, no ale dobra, niech się trochę pocieszą...

Kostak: 2

Tych emocji to było już zdecydowanie zbyt dużo. Theo nie słyszał już prawie w ogóle wrzasków z widowni, a jeśli jakiś gracz do niego krzyczał, to był ten sam problem. Włoch zapomniał już nawet o bolącym nosie i ogólnie, ogarnęło go dziwne otępienie, przez które nawet zmęczenie nie mogło się przebić. Jedno, co się nie zmieniło, to palenie w płucach i płytki oddech.
Co do oddechu, to zupełnie go stracił, gdy dostrzegł Gemmę lecącą do obręczy Ravenclaw. Chłopak darł się do Mishy, aby wzbudzić jego czujność. Nie mógł tego przepuścić! Krukon na szczęście brawurowo się wybronił i, krótko mówiąc, uratował drużynę. Kafel wpadł w posiadanie Theo.
Pomknął do obręczy Hufflepuffu, przy okazji prawie wpadając na szukającego przeciwnej drużyny (@Warren Samuel Wilson). Rzucił po drodze jakieś przeprosiny, bo serio tego nie planował! Dobrze jednak, że tak się stało, bo w tej samej chwili śmignęła przed nim mała złota piłeczka. Theo drgnął gwałtownie i pozwolił, aby znicz go rozproszył - a przez to stracił kafla!
- Naeris, dalej... - mruknął sam do siebie. Kafla mieli Puchoni, a znicz zniknął.

5

Ej no, ej no, ejnoejnoejnoEJNOEJNOEJ!!! Gdzie w mojego szukającego lecisz, ciulu jednen! - chciała wrzasnąć, ale nie miała już powietrza w płucach, więc tylko poleciała za kapitanem Ravu i za karę zabrała mu kafla. Ciul! Już miała stamtąd uciekać, kiedy zobaczyła złoty błysk.
- OMG! SAMMY ŁAP TO! - o, powietrze wróciło.
Gemma odrzuciła kafla, drugiemu ścigającemu i wskazała szukającemu kierunek, w którym chyba widziała znicza. Z tym, że go już tam nie było. Dupa.

Kostka: 4

Zasrana, cholerna, badziewna, idiotyczna piłeczka!
Nie miała czasu nadzorować gry na dole, chociaż dostrzegła, że Misha przepuścił gola i zaklęła pod nosem cichutko. Ale zaraz później obronił, więc pochwaliła go krótkim okrzykiem. Znowu Puchoni ich doganiali! Naeris naprawdę miała ochotę zlecieć na dół i po prostu zaryzykować faulem, ale przy okazji wgnieść wrogiego ścigającego prosto w murawę... Ogarnęła swoje mordercze myśli i skupiła się na zniczu. Mignął jej tuż przed oczami, więc Krukonka zanurkowała i wyminęła się z Theo. Nie chciała patrzeć w twarz Krukona, sama zaczynała być sobą zawiedziona... Ale bardziej wkurwiona. No ile można uganiać się za małym zniczem? Drugi szukający najwyraźniej miał dużo bardziej wywalone. Ale to dobrze, mniejsza konkurencja. Gorzej, jeśli próbowałby ją w jakiś sposób zdekoncentrować albo grać nieczysto. Znicz znowu zniknął kompletnie z pola widzenia, a Naeris wzięła głębszy oddech. Leciała blisko trybun, zakręcając kołem i dostrzegła parę znajomych twarzy z bliska. W przypływie odwagi zbliżyła się i niemalże zawadzając o barierki, zbiła piątki z paroma osobami, w tym z jakimś wyjątkowo głośnym Gryfonem. Nie była pewna, czy w ogóle kibicowali Ravenclawowi, ale co tam... To trochę poprawiło humor dziewczynie i od razu poszybowała w stronę nieba, znikając z oczu innych ludzi. Tam jest! Teraz cię złapię, ty przebrzydły mały gnojku! Niemalże przekręciła się na miotle, wykonując dziwny, skomplikowany ruch, ale ostatecznie znicz uciekł.
- NO KURWA TWOJA MAĆ! - wyrwało się dziewczynie, która zawsze była spokojna i potulna jak baranek. Nie mogła znieść tego, że ciągle się nie udawało. - THEO ROZWAL ICH PROSZĘ. - dodała, mając nadzieję, że kapitan wysłucha prośby.

nie złapałam

ŚCIGAJĄCY HUFFLEPUFF 5

Było tak blisko zdobycia kolejnych punktów! Miał wrażenie, że kręci mu się w głowie od tego szaleńczego lotu z jednego końca boiska na drugi, ale to wszystko było cholernie przejmujące. Nie mógł pozwolić Gemmie grać tak samotnie, bo widział, że już trochę zmęczona na pewno była. Dodatkowo oberwała tłuczkiem. Rzucił się w jej stronę, żeby w razie czego służyć pomocą. Zjechał przy tym jakiegoś zawodnika Ravu z bara, ale chyba nikt nie zwrócił uwagi... Pochylił się na miotle i znalazł tuż obok pani kapitan. Wystawił się do podania i odebrał je, skręcając gwałtownie. Krukoni szybko go otoczyli, ale walczył wytrwale, wykonując na miotle dziwaczne ruchy, ale ostatecznie ktoś zdzielił łokciem piłkę i wybił mu ją z rak. Zaklął, rzucając się w pogoń.