//Wygrać, nie wygra, ale popis sił da, z resztą chyba zależy Ci na silnym popleczniku, nie? Przecież równie dobrze możesz mu rypnąć z imperio czy coś ;) /

//spoko XD/
Przezwyciężył zaklęcie z łatwością i pomyślał. - Firersneak! Z końca jego różdżki wystrzelił olbrzymi ognisty wąż, który zamknął Briana w ognistym kręgu swojego ogona. - Expelliarmus! Kolejne zaklęcie niewerbalne i różdżka Briana wyleciała mu z ręki a Michael złapał ją w powietrzu.

Założył rękę na rękę.
- Bardzo śmieszne. - powiedział z politowaniem w głosie, usiadł i popatrzył na węża.
- Jakie to słodziutkie. Ty ty ty. - powiedział machając nosem jak wobec małego dziecka. - Mógłbyś oddać mi różdżkę, bo jednak jest to trochę non fair, ale jak już musisz i chcesz satysfakcji to proszę bardzo, mogę być przerażony. - powiedział poważnie i za chwilę zaczął odgrywanie swojej roli.
- AAAA! WĄŻ! POMOCY! NIECH MI KTOŚ POMOŻE! RATUNKU! TEN WĄŻ MNIE CHCE ZGWAŁCIĆ! POMOCY!!! - krzyczał udając powagę, jednak mało co nie pękał ze śmiechu.

Zatrzęsły jej się oczy, kiedy zobaczyła ognistego węża. Tym bardziej zapragnęła przyswoić sobie te zaklęcia. Skoro Brian się już naprzykrzył, to ona musi ratować sytuację.
- Naucz mnie tego... To jest niesamowite- Powiedziała tonem, który miał w sobie sztuczny entuzjazm i podziw. Zerknęła kątem oka na Briana. Oby nic nie zepsuł.
Słysząc Briana i jego lamentowanie schyliła głowę żeby nie pokazać, że rozśmieszyło ją to. W myślach jednak się turlała po ziemi. No cóż, Brian był bardziej od nie odważny, może dla tego właśnie trafił wśród Gryffonów? Najwyraźniej.

Że też Ministerstwo Magii miało do niej jeszcze kontakt! Ciągły rozkaz i ani rusz się sprzeciwić. Święta, święta, a szef nie słucha. Już ona się poskarży Morpheusowi, że ktoś śmie nadwyrężać jej zdrowie! Musiała przejść przez te okropne śniegi, aby móc się aportować do Wrzeszczącej Chaty. Ugh! Ile tu smrodu... Chętnie by tu posprzątała i założyła nowe zasłony, koniecznie w kolorze śliwki! Poprawiła rękawiczki oraz szalik, czując jak zimno niedługo dotrze do jej kości. Stanęła tuż przed zebranymi przestępcami. Czy naprawdę świat musiał zbaczać na tą złą drogę?
- Bubbleforce - rzekła na wstępnie, aby każdy znalazł się w owej bańce i nikt nie mógł ją zaatakować. Wszak nie powinna być teraz taka nie odpowiedzialna! Po czym skierowała jeszcze raz na grupę przestępców różdżkę.
- Firehutchcath - dzięki owej klatce nie mogliby się zupełnie nigdzie poruszyć bez pomocy Cassandry. Uśmiechnęła się z pogardą.
- Panno Tenebres, jedno ostrzeżenie nie wystarczyło? - zwróciła się do dziewczyny. Że też tak marnowała własną osobę! Młoda, piękna, na pewno uzdolniona czarownica!
- Na mocy nadanego mi przez Ministerstwo Magii prawa skazuje Was na areszt domowy. Proszę o wyrzucenie różdżek z klatki. - rzekła surowym tonem, mając swoją w pogotowiu. Wszak nie mogli rzucić żadnych zaklęć, lecz może czaił się gdzieś ich wspólnik?

-Śmieszy cie to tak? Machnął krótko różdżką i wielki wążł zacisnął na nim swe wielkie sploty paląc chłopaka żywcem. - Później. Powiedział tylko do dziewczyny. Nie zwracał uwagi na to co ona robi. , nie przerywając zaklęcia ognistego węża. Zobaczył jakąś dziewczynę z uniesioną różdżką i mruknął - Protego! Żadne z jej zaklęć go nie trafiło. - Imperio! mruknął kierując różdżkę w stronę dziewczyny, która znalazła się pod jego kontrolą.

Rzucasz zaklęcia wstecz? Teraz Cass też mogłaby wymyślić, że ma na sobie jakąś tarcze i użyła wcześniej Protego, to chyba trochę idiotyczne.

Spojrzał na gościa.
- Wow, jestem pod wrażeniem - powiedział i skinął głową, jednak ból spowodowany paleniem był niemiłosierny.
- Aaaaaa! Błagam dosyć! - musiał grać na zwłokę, miał nadzieję że facet zabije kobietę.
- Usuń ze mnie zaklęcie, pomogę, przyrzekam. - powiedział i skinął głową.

Najpierw zacięta walka, a tu w mgnieniu oka znajduje się w wielkiej bańce powietrza, której nie mogła zniszczyć. Rozejrzała się, kto to zrobił. Usłyszała obok siebie znajomy głos. Cassandra? Co ona tu robi? Skąd się dowiedziała o tym co tu się dzieje?
- Ja tu jestem dla odmiany tylko jako widz- Powiedziała po czym lekko nadęła policzki naburmuszona. Ciekawie co się stanie dalej.
- Ja różdżki nie mam i nie wiem kiedy odzyskam, ale wtedy ci rzucę - Uśmiechnęła się kpiąco całkowicie nie przejęta jej surowym tonem i stanowczością.
- Co u mężulka?- Spytała jeszcze, jakby się znały kope lat.
Spoglądała raz na Briana, raz na tajemniczego... śmierciożerce.

/Zrobimy z Connie mini Voldemorta? *-* /

Jednym machnięciem różdżki sprawił, ze wąż zniknął. - Choć tu. Powiedział, po czym mruknął - Expelliarmus i rozbroił dziewczynę. złapał jej różdżkę w powietrzu. zdjął oba zaklęcia z Connie. - Ty też z łaski swojej. powiedział do niej.

Dostrzegłszy jagodowy płaszcz, wymykający się chyłkiem za bramę Hogwartu, Morpheus rzucił wszystko w cholerę i postanowił śledzić Cass. Musiał wszak wiedzieć, co też knuje jego ciężarna żona!
Nie, tak naprawdę, to miał zamiar podstępem zaprowadzić ją w jakąś ciemną uliczkę, ale wcale nie okazać się czarnym charakterem.
Hihihi.
Jednakże, gdy brodząc przez błoto i śnieg, dotarł do skraju wzgórza, z którego dostrzec mógł wydarzenia rozgrywające się za Wrzeszczącą Chatą, przerosło to jego najśmielsze oczekiwania. Stanął w pierwszej chwili jak wryty, zdjęty absolutnym niezrozumieniem, mrugając konwulsyjnie i zastanawiając się, czemu śpi w godzinach pracy. Bo to mógł być przecież tylko sen, prawda?
Otrzeźwiło go niewybaczalne rzucone ot, ot tak, na jego śliczną małą Cass, na majtka Phersu. N i e w y b a c z a l n e. Na Cassie. Na jego Cassie.
Morpheus bardzo się zdenerwował. Bardzo. A przyszły ojciec i kochający mąż w gniewie to bardzo niebezpieczna broń. Bardzo.
Ale nie zaatakował. Nie.
- Expelliarmus - rzekł tylko, korzystajac ze sposobności, że nieznany mu czarownik miał w dłoniach już dwie różdżki. A teraz Morpheus miał wszystkie. I dopiero wtedy zbliżył się, niebezpiecznie szybkim, sprężystym krokiem, celując w niego własną różdżką i rzucając Drętwotę kilkakrotnie, co by upewnić się, że nie chybi.
Na dwójkę uczniów tylko rzucił okiem. Kojarzy, dobrze. Wpierdoli im później.

Nie spodziewał się ataku, więc utracił różdżkę, ale wyciągną jeszcze dwie z szaty jedną Cassandry i jedną Briana. - Drętwota! Krzyknął strzelając podwójnym zaklęciem w faceta. Czemu wszyscy się nagle schodzą.

Podszedł do niego i podziękował pokłonem.
- Dziękuję, co mogę dla Pana zrobić? - szepnął na poważnie, najwyraźniej trafił się ktoś, kto był jego marzeniem, a mianowicie ktoś podobny do Voldemortha. Musiał mu służyć i tym znaleźć jego przychylność. Zobaczył co się dzieje i wbiegł przed jego nowego mistrza, tym samym gościu nie rozbroił go, a odrzucił Briana.

Mój drogi Merlinie! Facet oparł się kilkukrotnej Drętwocie, a Morpheus nie zwykł nie celować dobrze. Zwłaszcza w złości. Ale teraz, wykorzystując swe niewątpliwe zdolności taneczne i ogólnie niesamowite zdolności psychoruchowe przewyższające nawet francuskie baletnice, sam Morpheus uniknął oberwania zaklęciem od nieznanego mu wkrótce-mającego-umrzeć-z-rąk-Morpha-fagasa.
Podbiegł do niego, w pełni sił fizycznych i wladz umysłowych, najzwyczajniej w świecie wyrwał mu różdżki ręką i pięścią, z całej swej morpheusowej, niepojętej ludzkimi miarami siły, uderzył go w twarz. Chyba złamał mu nos. Czuł pod knykciami pękające chrząstki. Ale zamiast emanować dostojną siłą potężnego bohatera, wściekły Morpheus raz jeszcze uderzył go pięścią w twarz, w brzuch, wycelował w niego różdżką... a właściwie niemal wbijając mu ją w skórę, rzucił niemającą prawa chybić Drętwotę.

- Mało nas jeszcze! Zapraszamy! zrobimy imprezę - Powiedziała stojąc, ale wątpiła czy ktokolwiek dosłyszał. Nagle pomyślała, że warto byłoby udać przerażonych.
Może jak się nie będzie ruszać, to njej nie będą widzieć. Nie miała zamiaru uciekać. Musi się rozmówić z tym całym gościem od czarnej magii. Chciała się od niego uczyć za wszelką cenę. Nawet, gdyby miała być wywalona ze szkoły i uciekać przez całe życie.
Kiedy zobaczyła, że Brian oberwał natychmiast do niego pobiegła, z nadzieją, że nie oberwał na tyle mocno, żeby stracić przytomność.
- Kochanie w porządku? - Spytała cicho, wystraszonym głosem.

Nie spodziewał się takiego głupiego zagrania i może dlatego okazało się skuteczne. Został powalony na ziemię i poczuł, że lamie mu się nos. Zablokował pozostałe ciosy, lecz nie mógł zablokować zaklęcia oszałamiającego. Zanim Morpheus je rzucił krzyknął - Chłopcze!
I nic więcej zakręciło mu się w głowie i nie mógł wstać.

Powoli wstawał. Musiał coś wykombinować, bo inaczej zostaną bez mentora.
- T-to było nieczyste! - krzyknął i zrobił to samo, tylko z tą różnicą, że po wyrwaniu różdżki dźgnął go nią, prawie przebijając skórę. - Petryfikus Totalus. - powiedział i spetryfikował gościa, nie wiedział kim on jest, ale nie obchodziło go to. Podbiegł do mistrza i skierował na niego różdżkę.
-F-ferula. - powiedział i uleczył mistrza.

Banał zawsze jest najskuteczniejszy!
Morph odetchnął, w zębach mrowiło go od zimna, w gardle wezbrała się gorycz. Splunął na ziemię i zmrużył oczy.
- TENEBRES, HEART - ryknął wściekle do dwójki uczniaków. Ślizgonka odrobinę za późno wytrąciła cielęcy zachwyt z oczu, odrobinę zbyt późno zreflektowała się, że pora zacząć grać. A zagrywka Gryfona już w ogóle zdradzała wszelkie zamierzenia tej dwójki.
Miał ochotę złoić im skórę, naprawdę. Fizycznie przetrzepać i połamać kości. Ale to chyba było odrobinę niepedagogiczne.
Spojrzał przelotnie na ścierwo z krwawiącym nosem, rozpaczliwie rozejrzał się za Cassie. Nie wiedział, za co zabrać się najpierw. Cholera. Póki oszałamiające zaklęcie działało, postanowił zabrać wszystkie różdżki czarownikowi. Dysząc ciężko, odwrócił się do uczniów. Opanował odruch zrobienia im krzywdy, ma teraz coś ważniejszego.
CassieCassieCassieCassie, mrugając w amoku dojrzał jagodowy płaszczyk wśród brudnej bieli śniegu. Niewybaczalne musiało przestać działać. Ale co on jej zrobił, co, co, co. CassieCassieCassie. Podbiegł do niej i odchylił delikatnie głowę dziewczyny, odgarnął jasny kosmyk włosów zakrywający nieruchome oblicze zastygłe w wyrazie bólu.
- Cassie, mała, odezwij się - wyszeptał rozpaczliwie, podnosząc wzrok. Pomocypomocy. Trzeba ubezwłasnowolnić nieprzytomnego Voldemort-wannabe i dwójkę jego niepełnosprawnych umysłowo pupilków.
Odwrócił się na sekundę, gdy Heart podbiegł do dorosłego. Nie, zaraz. Do Morpheusa próbował podbiec. I ten mały idiota próbował wyrwać różdżkę mężczyźnie pracującemu od fizycznie, napakowanemu gajowemu mającemu niemal metr dziewięćdziesiąt? To chyba jakieś żarty. Po takim osłabieniu ten dzieciak powinien mieć ledwo siłę, by W S T A Ć. I wybuchnął tępym, gardłowym śmiechem. Drętwotę leczyć Ferulą, doprawdy, zabawne. NA DODATEK BEZ RÓŻDŻKI. TO CI HECA.
- POGARSZASZ SYTUACJĘ, HEART - ryknął do niego. I w trybie natychmiastowym posłał patronusa w stronę zamku. Lśniąca, srebrzysta ośmiornica w zadziwiająco szybkim tempie przecięła powietrze, znikając wkrótce z pola widzenia.

Spojrzała na Briana. Na prawdę potrafił być wierny, kiedy już znalazł sobie osobę godną do tego, żeby jej usługiwać. Trochę to było głupie.
- Tak jakby chyba mamy kłopoty... Brian zostaw go i chodź! - Pociągnęła go delikatnie za rękę zastanawiając się, czy kiedy ten się drze zdąży jeszcze uciec.
- To niech pan się Cassie zajmie, a my pójdziemy spać. To był długi dzień- Poczęła się wycofywać powolutku, ciągnąc Gryffona za sobą.
- Mam plan- Mruknęła mu szeptem do ucha tak, żeby tylko on to dosłyszał.

- NIE - WAŻ - MI - SIĘ - RUSZYĆ - warknął do Tenebres. A właściwie krzyknął. Warcząc. Niemal obnażył zęby, taki był zły. Wściekły.
Wycelował w nią różdżkę. Swoją. Ile ich miał teraz? Właściwie wszystkie.
- Nie chcesz przecież odejść bez swojej różdżki - dodał z uśmiechem. - Eskortujemy was do szkoły. To musiało być dla was traumatyczne-kurwa-przeżycie.
Ach, co do petryfikacji i drętwot... jeszcze jedną rzucił na leżącego fagasa. Tak na zaś. Nie chciał przecież, by mu uciekł, si?

Jak ona mogła nie trafić w nieruszającego się człowieka?! Hę?! Tyle szkoleń z Ministerstwa Magii! Tyle zaklęć z nieudacznikami zwanymi profesorami, a tu co?! Nowe umiejętności poruszania bioderkami!
Wściekłość wypełniała każdą komórkę jej ciała. Skierowała prędko różdżkę w stronę złoczyńcy, chcąc mu zacząć mówić monolog o nieszczęściu zwanym ciążą. Czy on wie, jak to jest czuć mdłości?! Dostała serię zaklęć, lądując na podłodze.
OHYDNEJ, BRUDNEJ.
Nie, wszystko puściło! Miała ochotę zabić tego niedorozwiniętego przestępcę, wysyłając patronusa do Ministerstwa Magii. Ach, zdążyła tuż przed drętwotą. Potem nie wiele mogła zdziałać. Nawet nie poczuła, kiedy zjawił się Morpheus, była zbyt oszołomiona zaklęciami. Oby tylko ciąża nie była zagrożona...
Na miejscu pojawiła się grupa dwunastu ludzi z Ministerstwa Magii, którzy unicestwili przestępców, wysyłając ich do aresztu domowego. Nie mogli już się wywinąć, obronić, ani nic z tych rzeczy. Cassie zaczęła otwierać oczęta, czując ciężar swoich powiek. Ważne dlań było, że przestępcy ujęci. Dobro zwyciężyło. Poczuła ciepło ciała Morpheusa. Ach, gdyby miała siły jeszcze się w niego wtulić!
- Pierdolony skurwiel - rzekła gardłowo, szukając dłoni męża.

Dopiero po chwili zobaczył że nie ma różdżki. Świetnie, jak zwykle, a niech robią sobie z nim co chcą.
- Nie no, super. Extra. - skomentował, po czym poszedł za Connie. - Nie wiem kim Pan jest, ale na prawdę dziękuję za zabranie mi różdżki, jeżeli dowiem się że jest chociażby na niej jedna ryska, to zgłoszę to odpowiednim służbą. - podsumował i odszedł.

- Nie musi pan na mnie jak pies warczeć - Powiedziała- Widocznie jak się opiekuje człowiek zwierzętami to to jest zaraźliwe... - Udała, że wcale nie miało to być obrazą i, że tak na prawdę sama się nad tym bardzo mocno zastanawia.
- Właściwie moja różdżka jest u dyrektora... - Uśmiechnęła się zabójczo. Jakby to wszystko co się wydarzyło kilka minut temu było tak błahą sprawą, że nie trzeba robić z tego problemu.
- Bardzo traumatyczne! Zresztą nic mi pan nie udowodni. Ja tu byłam jaki widz, a Brian mnie ratował. Za poświęcenie się nagradza, nie kara - Dodała zaczesując słowy za ucho i otulając się bluzą. Zimno się tak trochę zrobiło.
Spojrzała na to jak Morph wygląda z Cassandrą. Na chwilę ta jej cała ironia znikła. Chyba się na prawdę kochali i potrzebowali. Spojrzała na Briana. Ciekawe, czy oni też tak ze sobą wyglądają. Pewnie nie, przez jej wątpliwości. Wróciła wzrokiem do małżeństwa.
Kilka sekund później kiedy się rozejrzała, Brian jej tajemniczo zniknął z oczu.
W pewnym momencie zauważyła, że pojawili się ludzie z ministerstwa. No super, jeszcze ich tylko brakowało. Było ich ze dwunastu. Dała się bez problemu obezwładnić itd. itp.

Serce wciąż rozedrgane było chorobliwym niepokojem, a oczy niemal zaszkliły mu się niemęsko łzami, gdy Cass nie dawała znaku życia, odpowiedzi, drogiMerliniebłagamnieteraznietutajnietak.
Ale wraz z nadejściem posiłków z ministerstwa (Morpheus zaklepał parówkę z serem), wszystko dosłownie się rozjaśniło. Zabrali tego gościa ze złamanym nosem i uczniów, a Cass przemówiła.
- Mała! - wyszeptał z ulgą, otulając ją ramionami, przytulając do siebie z niebywałą delikatnością, tak bardzo odmienną od sposobu, w jaki utrzymywał kontakt fizyczny z czarnoksiężnikiem. Jak najbardziej kruchy skarb, który w każdej chwili może rozpaść się pod wpływem dotyku, rozsypać, obumrzeć.
Ucałował jej czoło drżącymi wargami, tym czułym i pieszczotliwym gestem. Dopiero teraz, gdy zeszła adrenalina, zaczął się tak naprawdę bać, chociaż pozornie było już po wszystkim.
- Jak się czujesz? - zapytał z napięciem, przygryzając wargi. Na knykciach pięści wciąż miał krew.

Och, czy Morpheus nie marzyło o tym, aby chociaż raz przenieś się w świat superherosów? Ta siła, ta moc! Tylko obcisłych gatek mu brakowało. To co się działo podczas dzisiejszego wieczoru było nie do przyjęcia. Już ona się postara, aby cała trójca była wyjątkowo traktowana podczas aresztu.
Oooo tak.
Ostre, cholernie ostre zupy, który będą ich jedynym posiłkiem. A faceta, który zagroził życie jej dwóm bliźniakom wykastruję w jakimś zaułku! O tak, niech cierpi, bo jej dzieciaki były w niebezpieczeństwie...
Uśmiechnęła się blado, ponownie słysząc głos Morpha. On tu był! Wspaniały człowiek, o tak, malce będą miały najlepszego ojca na świecie. Nikt nie może temu zaprzeczyć. Czuła się w niego ramionach jak mała porcelanowa laleczka, którą otrzymuje się pod choinkę od praprababci. Najcenniejsza... Przesunęła dłoń na brzuch, chcąc poczuć jakiś sygnał, że są zdrowi.
Żyją! Muszą!
- Boli - jęknęła, próbując wstać, lecz zdołała tylko jęknąć z bólu.
Pierdolony skurwiel.
Jedyne na co miała ochotę to poczuć zapach cynamonu, który roznosił się w domu. Tam gdzie bezpiecznie. Za nic nie da się wepchnąć do szpitala!
- Jak - jak - jak tu się znalazłeś? - spytała, czując usta Morpheusa na swoim czole. Och, zawsze tak robił. Uroczy, kochany geścik, który dawał niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Uniosła dłoń do policzka Morpheusa, chcąc sprawdzić, czy na pewno jest cały. Przecież ten psychopata mógłby zrobić mu krzywdę! Dotarła spojrzeniem do jego dłoni.
- KREW? - pisnęła przerażona ostatkami sił. Że też tyle razy wycelować w kobietę! Cham!

Z braku pracy aportował się za wrzeszczącą chatą. Od razu rzucił na siebie zaklęcie kameleona(Chamaeleonisum) tak na wszelki wypadek, gdyż nie miał ochoty na jakieś bójki.
Usiadł przy ścianie chaty i oparł się o nią. Schował rękę do kieszeni z różdżką tak na zaś i zamyślił się. W planie został do zrealizowania tylko jeden krok.

Po dłuższej chwili takiego siedzenia zaczął mu doskwierać mróz, więc wstał, wziął głęboki oddech i rozejrzał się. Kiedy zobaczył, że jest bezpiecznie, pod osłoną zaklęcia kameleona obszedł wrzeszczącą chatę i wszedł do środka.

z.t