Kartki do atlasu

First topic message reminder :

Kartki do Atlasu

list:

Wiosna:

Jesień:

Zima:

Patronus:

Szanowny profesorze Rosa,

szkic

Hippocampus pochodzi od słów hippos, które oznacza koń i kampos oznaczające potwór morski. Wywodzą się z Grecji. Ministerstwo klasyfikuje je jako groźne. Stworzenia te są skrzyżowaniem koni i olbrzymich ryb. Mają głowę i pierś konia, a ogon i zad olbrzymiej ryby. Ich skóra mieni się w różnokolorowych łuskach. Występują w Grecji, na Morzu Śródziemnym i przy wybrzeżu Szkocji.

wychowanka domu Roweny Ravenclaw, uczennica VII roku
Marcella Hudson

Szanowny Panie Profesorze,

Niniejszy list jest odpowiedzią na zadaną pracę domową. W osobnym zwoju załączam też swoją rycinę.

Hipokampus (klasyfikacja Ministerstwa Magii: XXX) to niebezpieczne, groźne morskie stworzenie magiczne, pół koń i pół ryba. Głowę i górną część tułowia ma od pierwszego z wymienionych zwierząt, a ogon i zad ma rybi. Występuje głównie w wodach Morza Śródziemnego, pochodzi z Grecji, ale w 1949 jeden osobnik został znaleziony u wybrzeży Szkocji przez Trytony. Hipokampusy składają sporej wielkości jaja o przezroczystej skorupie, przez które można dostrzec kijanki.
Etymologia słowa Hippocampus wywodzi się od słów hippos, które oznacza koń oraz kampos, co z kolei tłumaczy się na potwór morski. Hipokampus może mieć łuski w różnych kolorach, jednak najczęściej obserwuje się różne odcienie błękitów, zieleni i szarości. Do pokrewnych gatunków zalicza się Kelpie.

Z wyrazami szacunku,
Gabriel A. Gaughan
Gryffindor, I rok studiów

Szanowny Profesorze Rosa,

Rysunek

Hipokampusy to magiczne krzyżówki koni i ryb. Występują przede wszystkim na obszarze Grecji (skąd pochodzi naturalnie), Morza Śródziemnego oraz można je spotkać u wybrzeży Szkocji (gdzie trytony udomowiły pierwszy zarejestrowany przypadek w 1949r.). Jest to zwierzę niebezpieczne, sklasyfikowane przez Ministerstwo jako kategoria XXX.
Mówi się, że hipokampusy należą do krewnych kelpie, choć wielu magizoologów jest sceptyczna co do tej teorii. Hipikampusy charakteryzują się swoimi wielobarwnymi łuskami, które szczególnie przyciągają dzieci.
Jaja tych zwierząt są półprzezroczyste, przez co przez ich skorupy można dostrzec uśpione kijanki.

Maximilian Felix Solberg

Student Slytherinu

Szanowny Profesorze Rosa!

Charakterystyka i opis hipokampusa

Stworzony przeze mnie himpokamus jest wariacją zaczerpniętą z mugolskiej popkultury, która w ostatnich latach przerabia znane w magicznym świecie hipokampusy na towarzyskie podwodne kucyki. Z takimi obrazem możemy się zapoznać w ostatnim filmie z serii My Little Pony: Frendsiph is Magic. (Śpiewała tam Sia, więc warto to obejrzeć).
Niemniej! Mój przedstawiciel ma fioletowe płetwy i jest czerwony, ponieważ nie miał łatwo w życiu i koledzy śmieli się z niego w szkole przez to że był inny. Niemniej to tylko ilustracja, która ma symbolizować pewną indywidualność. Każde magiczne stworzenie posiada wyjątkowy i osobliwy charakter, a jako czarodzieje zbyt często traktujemy zwierzęta jako jedną, szarą masę.

Z wyrazami szacunku,
Wacław Wodzirej

Szanowny Panie Profesorze,

wbrew swojej nazwie Hipokampusy nie przypominają wcale hipopotamów, a raczej bardziej pokrewne są one kelpie przez to, że są stworzeniami koniokształtnymi. Od standardowych rumaków różni je rozmiar, gdyż hipokampusy bardziej przypominają kucyki lub koniki polskie pod względem gabarytowym. Zamiast sierści posiadają gładką skórę, podobną nieco do tej delfiniej. W górnej części szyi tuż za szczęką położone są skrzela dzięki którym może oddychać w wodzie. Zamiast tylnych nóg hipokampusy posiadają silne i dobrze umięśnione ogony dzięki którym mogą poruszać się w wodzie. Zależnie od podgatunku zwierzęta te mogą również posiadać płetwę grzbietową lub dodatkowe znajdujące się w pobliżu stawów przedniej pary nóg.

Z wyrazami szacunku,
Wilhelmina Hawthorne

dołączony do listu szkic

Do listu dołączony jest rysunek

Szanowny Panie Profesorze,

hipokampusy to magiczne stworzenia, które anatomicznie stanowią krzyżówkę pomiędzy końmi (przednia część ciała, tj. głowa, tułów oraz przednie kończyny) a rybami (tylna część ciała, w tym pokryty łuskami ogon), oczywiście z zachowaniem odpowiednich proporcji. Oryginalnie pochodzą prawdopodobnie z Grecji, jednak można je spotkać już na znacznie szerszych terenach wodnych, głównie w rejonie Morza Śródziemnego. Te stworzenia składają jaja, które mają prawie całkiem przezroczystą skorupę, dzięki czemu widać w środku kijanki.
Hipokampusy nie są znane z agresywnego podejścia, nie narażają się czarodziejom i raczej są ich ciekawskie, niż negatywnie do nich nastawione - nie zmienia to jednak faktu, że to sporych rozmiarów stworzenia, które niewątpliwie mogą wyrządzić krzywdę, jeśli zostaną do tego zmuszone. Zgodnie z klasyfikacją Ministerstwa Magii, hipokampusy przypisane zostały do kategorii XXX - groźnych stworzeń, z którymi odpowiedni (tj. wyszkolony i przygotowany) czarodziej powinien dać sobie radę.
Hipokampusy mają najprzeróżniejsze umaszczenie, najczęściej spotykane są odcienie czerwieni (bardziej przyciągające uwagę i błyszczące) oraz niebieskiego (bardziej stonowane, pozwalające na maskowanie się również na niewielkich głębokościach). Na moim rysunku zaprezentowany jest pierwszy przykład.

Z wyrazami szacunku,

Medusa O. A. Nyx

Szanowny Profesorze Rosa,

hipokampus jest według Ministerstwa Magii sklasyfikowany jako stworzenie, z którym odpowiedzialny czarodziej powinien sobie poradzić (XXX). Oznacza to, że są one z reguły niegroźne, jednak sprowokowane przez człowieka mogą mu zrobić krzywdę.
Pochodzą z Grecji i zazwyczaj można je spotkać w Morzu Śródziemnym, choć odnotowano przypadki zamieszkujące wybrzeża Szkocji.
Hipokampus wygląda jak hybryda konia i ryby. Głowę oraz pierś ma jak koń, natomiast ogon oraz zad olbrzymiej ryby. Charakteryzuje się też skórą pokrytą pięknymi, różnokolorowymi łuskami. Jaja, które znoszą, są bardzo duże i mają prawie przezroczyste skorupki, przez które można obserwować kijanki.
Magizoolodzy wskazują, że jest to gatunek pokrewny z kelpie, aczkolwiek ciężko znaleźć jednoznaczne stanowisko w tej sprawie.
Ja natomiast uważam, że są to bardzo majestatyczne stworzenia, o których chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej na zajęciach! Do eseju załączam również wymaganą rycinę.

Z poważaniem,

Marla O’Donnell

Panie Profesorze,

Jaki hipokampus jest każdy widzi.
Kartki do atlasu - Page 2 S2F1yFf

Wszystkie hipokampusy są hybrydami koni i ryb, więc charakteryzują się pokrytym łuską ogonem, który przybierać może różnorodne barwy i odcienie. Uwieczniony przeze mnie na rycinie okaz wyróżnia się jednak na tle innych hipokampusów zezem rozbieżnym, który umożliwia mu poszerzenie swojego pola widzenia. Na nieszczęście utrudnia mu to poprawne oszacowanie odległości dzielących go od przeszkód, przez co ulega różnym urazom, jak chociażby uwieczniony na rycinie zwis języka.

Wilkie Marrok
Slytherin, I rok studencki

Do listu dołączony jest rysunek

Szanowny Profesorze,

Drogi Bracie,

przesyłam pracę domową dotyczącą hipokampusa.

Kategoria - XXX (groźne, odpowiednio wyszkolony czarodziej powinien sobie poradzić)
Pochodzenie - Grecja
Występowanie - głównie Morze Śródziemne
Charakterystyka - przednia część ciała jest końska, tylna jest rybia. Umaszczenie w różnych kolorach, prawdopodobnie przeważają barwy ułatwiające maskowanie pod wodą. Stworzenia łagodne, a przynajmniej dopóki nie zostaną sprowokowane - być może hipokampusy są spokrewnione z kelpiami, w takim przypadku ich zachowania są zupełnie różne!
Rozmnażanie - składają duże jaja, które są prawie całkowicie przezroczyste i dzięki temu można widzieć rozwój znajdującej się w środku kijanki.

Na rysunku znajduje się mój własny hipokampus, przepiękna reprezentat swojego gatunku. Wyróżnia się oczywiście swoim pięknem, tym jak błyszczą jego łuski i jak niesamowicie dużo czasu zajęło mi to rysowanie. Nazywa się Sparkles.

Romeo O. A. Rosa

Do: Atlas Rosa

Długo myślałam nad tym, co napisać - żadne słowa jednak nie są w stanie ująć mojej wdzięczności za to, co zrobił Pan w dolinie. Nie miałam okazji podziękować wtedy, więc robię to teraz: tylko dzięki Panu (i odrobinie szczęścia, że był Pan akurat obok) byłam w stanie zagrać na harfie, a nie skończyć jako przekąska dla wiwerna. Jestem Pana dłużniczką.

Saskia Larson

Do: Atlas Rosa

Właściwie jest jedna taka rzecz. To totalnie, totalnie, totalnie głupie, by nawet o to prosić, ale... słyszałam o charytatywnym meczu towarzyskim, w którym zbierane będą datki na rezerwat zwierząt Shercliffe'ów. Jako kapitan krukonów czuję, że powinnam wziąć w nim udział, ale wstyd się przyznać, że jestem totalnie bez grosza przy duszy.

Pisząc to czuję, że rumienie się bardziej niż powinnam. Czy mógłby Pan założyć za mnie wpisowe? Gdy tylko się odbiję, to obiecuję oddać wszystko z nawiązką.

Saskia

Do: Atlas Rosa

Oddaję, co Pana - z nawiązką. Jeśli nie widział Pan meczu na żywo, to mogę dać słowo, że nie zmarnowałam tej wejściówki. Dziękuję.

Saskia

W kopercie znajdowało się również 20G

Do: Profesor Atlas Rosa

Przesyłam swoją pracę domową - ~~ku mojej rozpaczy~~ ostatnio temat wodnych stworzeń stał się dosyć popularny na zajęciach. Postanowiłam opisać dwa przyjazne gatunki, które przy bliższym spotkaniu nie stanowią bezpośredniego zagrożenia. Tego nam w tych czasach, jakoby, wystarczająco.

Cete - wyglądające niczym wieloryby, o umaszczeniu zdolnym na myśl przywodzić zorzę polarną. Podobno wydają z siebie dźwięk, ni to melodię, ni szum wiatru, która potrafi uspokajać. Odnaleźć je można w słonych akwenach wodnych.

Występowanie: Skandynawia
Hodowla: Pewnie i można, tylko po co? Całe piękno dzikich stworzeń tkwi w tym, że są... dzikie. A Cete zarówno żyjące w niewoli, jak i martwe, tracą swój głos. Tylko na wolności są w stanie nieść pieśń ulgi.

Ryba Husk - znana pewnie wszelkim fanom magicznego gotowania. Kręgowiec, którego szkielet stworzony jest ze specjalnej odmiany chlorku wapnia, wrażliwego na dodatnie temperatury. Z tego powodu Rybę Husk spotkać można jedynie w lodowatych wodach Morza Północnego, a sam jej połów przysparza problemów.

Występowanie: Morze Północne
Hodowla: Tak. Pierwsze punkty hodowli założone zostały na Islandii. Ryby Husk są wziętym składnikiem kuchni skandynawskiej - przy obróbce cieplnej, szkielet rozpuszcza się, przez co spożycie potraw przyrządzonych z ich użyciem, jest wolne od ewentualnego zadławienia się ością.

Saskia Larson
Ravenclaw

Szanowny profesorze Rosa,

Przesyłam prace domową!

Tryton / Syrena

Trytony, jaki i syreny to ten sam gatunek wodnych zwierząt, pierwsza nazwa dotyczy płci męskiej, druga zaś żeńskiej. Są zwierzętami, ponieważ odmówiły statusu istot. Mało wiemy o ich zwyczajach, ale mają swój język, którym i czarodzieje mogą się posługiwać. Wyglądają jak pół ludzie i pół ryby. Najczęściej miewają ciemnozielone włosy, ale nie jest to żadną regułą. Na pewno występują w Europie, ale też pewna grupa trytonów zamieszkuje dno jeziora w Hogwarcie.
Wybrałam te stworzenia z ciekawości, są rozumne, mają społeczność swoją, nawet język, a odmawiają statusu istot. Myślę, że mogą uważać to za obelgę, czarodzieje jako istoty rozumne wcale nie są nadwszystkimi, często zachowują się głupio i bezmyślnie.
Nie sądzę, żeby można było je hodować. Myślę, że byłoby to barbarzyństwem i potwierdziło w oczach tych istot, że jesteśmy bardzo prymitywnym gatunkiem.

Langustnik Ladaco

Powiedziałabym, że to magiczny homar. Osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Zjada małe skorupiaki. Występuje przy skalistych wybrzeżach Europy.
Wybrałam je dlatego, że ich ukoszenie wywołuje bardzo nietypowy skutek — wielkiego pecha! Co jest bardzo interesujące. Nic dziwnego, że klasyfikuje się jako groźne.
Myślę, że da się je hodować, ale chyba jest to bezsensowne, skoro jedzenie ich mięsa jest niewskazane; powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy.

Kelpie

Są to demony wodne, które zmieniają kształt, ale często przybierają formę koni. Straszne jest to, że gdy ktoś go dosiądzie, nurkuje z nim na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada. Występuje w Irlandii i Wielkiej Brytanii.
Wybrałam to stworzenie magiczne, ponieważ największy okaz zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. To słynny potwór z Loch Ness nawet dla mugoli! Zrobili dużo filmów i dokumentów na jego temat. Akurat ten okaz najczęściej przybiera formę węża morskiego, chociaż mugole przedstawiają go różnie w swoich filmach.
Myślę, że hodowla tego potwora byłaby niewskazana, a nawet niemożliwa, ze względu na jego dziką i niebezpieczną naturę.

wychowanka domu Roweny Ravenclaw, uczennica VII roku
Marcella Hudson

Szanowny Profesorze Rosa,

Przesyłam pracę domową na temat wodnych stworzeń i ich ewentualnej hodowli. Wybrałam zwierzęta żyjące w Morzu Północnym.

Ciamarnica - nazwa przypomina ośmiornicę, ale właściwie to nie wyglądają podobnie. Ciamarnice żyją na dnie Morza Północnego, a ich ciało to około dziesięciocalowy woreczek wypełniony jadem, którym plują przez otwór gębowy. Z tego względu są wykorzystywane jako broń przez trytony. Uważam, że ich hodowla jest możliwa i przydatna ze względu na używanie jadu ciamarnic w przygotowywaniu eliksirów, chociaż należy zachować szczególną ostrożność, aby samemu się nie zatruć. Poza tym być może i czarodzieje mogliby z nich stworzyć jakiegoś rodzaju broń.

Hrökkáll - bardzo niebezpieczne zwierzę pochodzące ze Skandynawii. Przypomina węgorza morskiego, ale posiada żelazne łuski oraz bardzo ostre płetwy. Jest szczególnie niebezpieczny przez swoją umiejętność wydzielania korozyjnej trucizny i zagrzebywania się w piasku, przez co bardzo ciężko go zauważyć. Nie sądzę, by hodowla tych stworzeń mogła się do czegoś przydać, a ryzyko byłoby zdecydowanie zbyt wysokie.

Husk - ryby żyjące w lodowatych wodach. Ze względu na braki w diecie przekształciły swój układ kostny i zbudowały go z innego pierwiastka chemicznego. Pod wpływem ciepła ości rozpuszczają się całkowicie, co szybko zaczęto wykorzystywać w kuchni. Jest trudna do złowienia, ale warto się postarać dla łagodnego i miękkiego mięsa, a w Islandii już powstają pierwsze hodowle ze względu na jej niskie wymagania (poza lodowatą wodą).

Cleopatra I. Seaver

Hufflepuff

Szanowny Profesorze Rosa,,

dwoma stworzeniami wodnymi, na których chciałabym się skupić w mojej pracy są kelpie i hipokampusy. Te pierwsze zdecydowanie bardziej odpowiadają naszym rodzimym terenom, gdyż hipokampusy stanowią gatunek inwazyjny, który został wprowadzony do szkockiego ekosystemu przez czarodziejów pochodzących z rejonów śródziemnomorskich.
Kelpie znane jest przede wszystkim ze swoich zdolności do zmieniania swoich kształtów. Najsłynniejszą kelpie jest potwór z Loch Ness, który przybiera postać ogromnego węża morskiego. Najczęściej jednak upodabniają się one do koni chociaż w dawnych czasach powszechne było też to, że upodabniały się do ludzi, aby zwabić wędrowców do i móc ich utopić. Pod postacią wierzchowców również starają się nakłonić czarodziejów do tego, aby wskoczyli na ich grzbiet, by następnie zanurkować w wodną toń i pożywić się nieszczęśnikiem, który umrze z powodu braku powietrza. Najlepszym sposobem, aby poradzić sobie z takim losem jest założenie kelpie wędzidła i sprowadzenie jej do pozycji uległej.
Ich naturalna postać również przypomina wierzchowca, który zdaje się być pokryty wodną roślinnością zamiast futrem i włosem w przypadku grzywy i ogona. Wielkością z kolei przypominają zwykle perszerony.
Hipokampusy są zdecydowanie mniej niebezpiecznym gatunkiem, który swoim wyglądem przypomina skrzyżowanie ryby z rumakiem. Wielkością odpowiada konikowi polskiemu i wyposażony jest w skrzela, które umożliwiają im oddychanie pod wodą. Dodatkowo również wyposażone są w płetwy, które zapewniają im dobrą opływowość i ułatwiają poruszanie się w środowisku wodnym.
Czy uważam, że są to stworzenia możliwe do hodowli? Wszystko zależy zapewne od punktu widzenia. Osobiście uważam, że każde zwierzę nadaje się do hodowli jeśli tylko zapewni mu się odpowiednie warunki oraz opiekę. Dodatkowo wszystko zależy też od tego jaki cel miałby przyświecać tej hodowli. Jeśli działałaby ona na zasadzie zwierzęcego sanktuarium, które miałoby zadbać o zwiększenie liczebności zagrożonych gatunków to jak najbardziej jestem za podobnym rozwiązaniem. Jeśli zaś chodzi o zwykłe materialne pobudki to uważam, że rozmnażanie podobnych stworzeń w charakterze zwyczajnych pupili domowych jest dosyć nierozważne biorąc pod uwagę to jak wielu nieodpowiedzialnych ludzi decyduje się na zwierzęta. Ponadto jestem zdania, że przy współpracy z wykwalifikowanym czarodziejem zarówno kelpie jak i hipokampusy mogłyby się okazać niezawodnymi towarzyszami wodnych podróży i chociażby można byłoby je wykorzystać w służbach ratunkowych.

Z poważaniem,
Mulan Huang

Szanowny Panie Profesorze,

Uważam, że wartymi uwagi są aż cztery stworzenia: kelpie, trytony, druzgotki i afance. Wybrałem je ze względu na ich występowanie w akwenach wodnych Wielkiej Brytanii, a więc to na nie najczęściej natkniemy się podczas nauki w szkole oraz wakacji.

Kelpie zamieszkuja duże zbiorniki wodne takie jak jeziora, ale również szerokie rzeki o powolnym nurcie. Najczęściej przyjmują formę koni o grzywie z wodorostow. Dzięki niej kuszą czarodzikow i czarodziejki, aby sprobowac ich dosiąść tylko po to, aby wciągnąć ich pod wodę, utopić i zjeść. Kelpie są stworzeniami niezwykle niebezpiecznymi i przez to nie nadają się do hodowli, chociaż istnieje sposób aby udomowić tego demona. Należy założyć mu na pysk końską uzdę i przełamać jego opór.

Trytony to istoty humanoidalne o rybich ogonach w miejscu nóg. Posiadają zielonkawą skórę i włosy tego samego koloru. Swobodnie oddychają pod wodą. Są różnorodne tak jak większość humanoidów. Budują one domy, są muzykalne i możnaby rzec, że posiadają swoją własną cywilizację. Stronią od towarzystwa ludzi i potrafią być wrogie, jeśli naruszyć ich terytorium. Fakt, że mają w dużej mierz ludzki wygląd, posiadają własne domy i umieją tworzyć muzykę, a nawet język - jednym słowem ich wysoka inteligencja - sprawia, że w mojej opinii niemoralnym byłoby próbować je hodować.

Druzgotki to morskie demony zamieszkujące wyspy brytyjskie. Mają bladozielone ciało, pokryte rogami oraz bardzo długie palce, które zapewniają im silny uchwyt, a także pozwalają udusić swoją ofiarę, jednakże łatwo jest je złamać. Najchętniej przebywają w glonach dna morskiego. Są hodowane przez trytony, jednak ludzi traktują z agresją. Fakt, że trytony potrafiły udomowić druzgotki w mojej opinii wskazuje, że może być to dokonane również przez ludzi, jednak wymagałoby odpowiedniego, najprawdopodobniej magicznego, przygotowania druzgotka do udomowienia. Pojawia się w takim razie pytanie o cel i opłacalność hodowli druzgotka. Moim zdaniem nie ma to sensu.

Afance albo addance to występujące głównie w jeziorach Walii stworzenie mające cechy krokodyla, dziobaka i bobra.
Są one agresywne, niebezpieczne, więc należy trzymać się od nich z daleka. Wykazują silne skłonności obronne swojego terytorium. Istnieją historie o czarodziejach i czarodziejkach, którzy oswoili to stworzenie, ale moim zdaniem, tak jak w przypadku druzgotka, nie widzę powody do hodowli niebezpiecznego stworzenia. Uważam, że nie nadaje się ono do tego celu.

Z wyrazami szacunku
Leroy Baxter

Szanowny Panie Profesorze,

Przesyłam pracę domową na temat wodnych stworzeń i ich ewentualnej hodowli.
Wybrałam zwierzęta żyjące w różnych częściach Państw i wody.

Hipokampusy -to niebezpieczne, groźne morskie stworzenie magiczne, pół koń i pół ryba.
Głowę i górną część tułowia ma końskie a ogon i zad ma rybi.
Występuje głównie w wodach Morza Śródziemnego, pochodzi z Grecji.
Hipokampusy składają sporej wielkości jaja o przezroczystej skorupie, przez które można dostrzec kijanki, łuski w różnych kolorach, jednak najczęściej obserwuje się różne odcienie błękitów, zieleni i szarości. Do pokrewnych gatunków zalicza się Kelpie.
Trytony, i syreny to ten sam gatunek wodnych zwierząt, są zarówno płci męskiej drugi żeńskiej. Wyglądają jak pół ludzie i pół ryby. Najczęściej miewają ciemnozielone włosy
Są zwierzętami, ponieważ odmówiły statusu istot.
Mało wiemy o ich zwyczajach, ale mają swój język, którym i czarodzieje mogą się posługiwać również mają swoje zwyczaje oraz cywilizacje. Występują w Europie, ale pewnie kilka trytonów zamieszkuje dno jeziora w Hogwarcie. Tak z ciekawości wybrałam bo są rozumne, mają społeczność swoją, nawet język, a odmawiają statusu istot.
Raczej nie można ich hodować. (chciała bym się nauczyć ich języka i je zobaczyć)

Kelpie- to demony wodne, które zmieniają kształt, ale często przybierają formę koni lub innych zwierzat. Występuje w Irlandii i Wielkiej Brytanii.
Zwierzę nurkuje z ofiarą na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada.
Stworzenie magiczne, to największy okaz zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji.
Akurat ten okaz najczęściej przybiera formę węża morskiego, ale hodowla tego potwora byłaby niewskazana, a nawet niemożliwa, ze względu na jego dziką i niebezpieczną naturę.
Aby go przełamać jakoś oswobodzić założyć mu na pysk końską uzdę.

Carmen Seaver krukonka z III roku

Szanowny Panie Profesorze,

w ramach pracy domowej dotyczącej omówienia wodnych stworzeń występujących na terenie Europy, wybrałam langustnika ladaco, rybę husk i hrokkalla.

Langustnik ladaco - stworzenie, które przypomina homara. Występuje na skalistych wybrzeżach Europy, gdzie łatwo może się schować oraz upolować małe skorupiaki czy inne drobne żyjątka. Langustnik osiąga nawet do dwunastu cali i występuje w jednym znanym umaszczeniu, charakteryzującym się jasnoszarą barwą z ciemniejszymi plamkami. Langustnik znany jest z tego, że jego ukąszenie powoduje niesamowitego pecha - nie jest to jednak efekt stały, choć jego trwałość również nie jest zawsze taka sama. Co więcej, langustnika nie należy traktować jako źródła pożywienia, bo jego mięso jest trujące i powoduje znaczny wzrost temperatury ciała oraz bardzo charakerystyczne zazielenienie twarzy.
Wydaje mi się, że langustniki ladaco nie są stworzeniami, które należy hodować - najprawdopodobniej zwyczajnie nie ma takiej potrzeby. Warto jednak nadmienić, że hodowle langustników mogłyby pomóc w zrozumieniu jak działa ich magia przynosząca pecha i ogólnie zwiększyłyby wiedzę dotyczącą tych stworzeń.

Ryba husk - stworzenie występujące w wodach Morza Północnego. To morski kręgowiec, który uwielbia chłód i jest bardzo znany w kulinarnym świecie np. Islandii, słynącej również z ich hodowli. Husk w swojej diecie nie spożywa wystarczająco fosforu, by budować swój szkielet w klasyczny sposób z hydroksyapatytu. Dzięki tej zmianie powstał związek, który rozpuszcza się w temperaturze powyżej zera - w związku z tym huski bardzo łatwo pozbawić szkieletu i podać na talerzu, dodatkowo słyną one z niesamowicie delikatnego mięsa. Wydaje mi się, że poza kulinarnym aspektem tych stworzeń warto zwrócić uwagę na samą ich niezwykłą adaptację do otoczenia oraz pewnego rodzaju zabezpieczenie; ryby husk nie radzą sobie w innych warunkach niż tych, z których pochodzą, więc chociaż hodowla ich pozornie nie jest trudna, niewątpliwie wymaga przygotowania.

Hrokkall - stworzenie, które przypomina wizualnie i wielkościowo węgorza morskiego, ale jest w całości pokryte żelaznymi łuskami i ostrymi płetwami. Hrokkalle spotykane są w zanieczyszczonych zbiornikach wodnych Skandynawii, okazjonalnie pojawiając się również w rzekach, co nie wpływa korzystnie na ich stan. Te podstępne stworzenia potrafią wydzielać korozyjną truciznę, która osłabia stworzenia w otoczeniu - co więcej, hrokkalle zagrzebują się w ziemi i tam czekają na swoje ofiary, by zaatakować je dopiero wtedy, gdy te już nie mają szansy na ucieczkę. Uważam, że hodowla hrokkalli byłaby wykonalna, choć należałoby zapewnić odpowiednie warunki - prawdopodobnie dzięki niej możliwe byłoby odkrycie innych właściwości tych stworzeń, które na wolności ciężko złapać i zbadać. Nie wiadomo jeszcze czy korozyjny środek może być postrzegany jako coś poza trucizną, ani czy hrokkalle nie posiadają innych magicznych właściwości.

Z mojej perspektywy hodowla powinna opierać się nie tylko na tym, by wykorzystywać stworzenia do znanych już czy prostych pobudek. Wydaje mi się, że prawdziwa hodowla polegałaby też na szukaniu pomocy dla tych stworzeń i sprawdzaniu, czy nie ma opcji pogodzenia ich natury z naszą, w końcu ludzie i zwierzęta od zawsze ze sobą koegzystują. Wybrałam stworzenia, które moim zdaniem są bardzo lekceważone - langustnik ladaco wydaje się wszystkim znany, ryba husk kojarzona jest jedynie z pożywieniem, zaś od hrokkalli najchętniej wszyscy trzymaliby się na odległość. Wierzę, że każde z tych stworzeń ma sobą do zaprezentowania znacznie więcej, niż teraz nam się wydaje.

Z wyrazami szacunku,

Medusa O. A. Nyx

Szanowny Panie Profesorze Rosa,

Do swojej pracy domowej postanowiłam wybrać skorpenę i szczuroszczeta. Są to zwierzęta, które znajdują zastosowanie w eliksirowarstwo, przez co są mi najbliższe.

Skorpena to ryba drapieżna, osiągająca duże rozmiary, nawet do jednego metra długości. Charakteryzuje ją również długowieczność, jest w stanie przeżyć nawet sto lat. Posiada klasyfikację "niegroźne", co może wskazywać na możliwość udomowienia i hodowania w odpowiednich warunkach.
Szczuroszczet to stworzenie podobne budową do szczura, jednak o wiele większe. Na swoim grzebiecie posiada narośl, przypominającą morską pierścienice. Posiada ona właściwości zwiększające odporność na zaklęcia i uroki, jest możliwa do spożycia w wersji marynowanej, oraz jako wywar jest stosowana do leczenia zadrapań, ran i przecięć. Posiada klasyfikację "groźne", jednak mam wrażenie, że czarodziej o odpowiednich zdolnościach byłby w stanie hodować szczuroszczety. Skoro mugole radzą sobie z hodowlą zwykłych szczurów, to jego umagiczniony odpowiednik też powinien być możliwy do opanowania.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu

Profesorze Rosa

Świat magicznych stworzeń jest równie złożony i fascynujący co świat czarodziejów. W tej pracy domowej skupię się na dwóch gatunkach wodnych magicznych stworzeń – Syrenach i Druzgotkach, opisując ich charakterystykę, środowisko życia i zachowanie, aby ostatecznie uzasadnić, czy nadają się one do hodowli przez czarodziejów.

Syreny:
Syreny to wodne stworzenia o hipnotyzującym śpiewie i często ludzkiej górnej części ciała. Zasiedlają głównie czyste, słodkowodne jeziora, choć spotkać je można również w morskich głębinach. Syreny są inteligentne i potrafią komunikować się za pomocą własnego języka – trytońskiego. Choć są z natury nieufne w stosunku do ludzi, istnieją przypadki nawiązywania przyjaźni między nimi a czarodziejami.

Argumenty przeciw hodowli:
Syreny wymagają specyficznych warunków środowiskowych, trudnych do odtworzenia poza ich naturalnym.
Ich hipnotyzujący śpiew może być niebezpieczny dla nieprzygotowanych opiekunów.
Jako inteligentne stworzenia, mogą źle znosić zamknięcie i brak wolności, co może prowadzić do agresji.

Druzgotki:
Druzgotki to małe, złośliwe stworzenia wodne, znane ze swojej agresji wobec intruzów. Zamieszkują brudne, zimne wody, a ich ulubionym pożywieniem są ryby. Często są wykorzystywane do testowania umiejętności czarodziejów w radzeniu sobie z magicznymi stworzeniami.

Argumenty przeciw hodowli:

Druzgotki są nieprzewidywalne i agresywne, co czyni z nich trudne w utrzymaniu i potencjalnie niebezpieczne stworzenia.
Ich naturalne środowisko jest trudne do odtworzenia, a ich dieta specyficzna.
Brak korzyści z hodowli tych stworzeń dla czarodziejów, poza ewentualnym treningiem obronnym.

Podsumowanie:
Analizując charakterystykę i zachowanie Syren oraz Druzgotków, można dojść do wniosku, że żaden z tych gatunków nie nadaje się do hodowli przez czarodziejów. Syreny, mimo swojej inteligencji i potencjalnej możliwości nawiązywania kontaktów z ludźmi, wymagają specjalnych warunków życia i mogą źle znosić zamknięcie. Z kolei Druzgotki, ze względu na swoją agresję i trudności w hodowli, nie stanowią wartościowego dodatku do świata czarodziejów, a ich obecność może być wręcz niebezpieczna.

Lockie Swansea

Szanowny Atlasie,

Mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku po niedawnych perypetiach ze Starszym.
Widziałam Twoje ogłoszenie w sprawie pracy na ranczo i jestem skłonna zaproponować Ci pomoc w urządzaniu terenów zielonych. Z architekturą krajobrazu co prawda nie mam zbyt wiele doświadczenia, ale na roślinach znam się dość dobrze, jeśli wybaczysz mi brak skromności. Jestem pewna, że byłabym w stanie wykonać satysfakcjonującą Cię pracę. Jeśli miałbyś jakieś pytania, czy chciał upewnić się co do moich kompetencji, proponuję spotkanie w celu omówienia naszych oczekiwań.

Irvette de Guise

Do: Atlas Rosa

Czy nadal potrzebujesz czyjejś pomocy do pracy na ranczu? Rzuciło mi się dzisiaj w oczy Twoje ogłoszenie. Co prawda wystrój wnętrz nie jest moją specjalizacją, ale... jeśli nikt inny się nie zgłosił, to chętnie spróbuję. Obiecuję, że nie będzie to kolidować z zajęciami.

Może przygotuję kilka propozycji i spotkamy się, by je obgadać? Chyba, że masz już jakąś wizję i tylko potrzebujesz dłoni, które ją urzeczywistnią?

Saskia

Drogi Atlasie,

Fakturę znajdziesz w kopercie. Czekam jeszcze za dostawą nowego nawozu, jak tylko go dostanę, dostarczę Ci próbkę. Na pewno będziesz zadowolony!

Irvette

Oprócz listu, sowa przyniosła również klucze do mieszkania @Atlas M. O. Rosa.

Bracie,

zwracam klucze do Twojego mieszkania, dzięki Ci za nie bardzo - przydały się! Przemyślałem sobie jeszcze sprawę i ja jednak potrzebuję takiego stuprocentowo mojego kącika, bo tam nie mogę przestać czuć się jak Twój gość. Znalazłem w fajnej cenie inne mieszkanko i będę się tam zaraz wprowadzał pewnie, no i to jednak nowy poziom swobody jak sobie to rozkminiam...

W każdym razie dzięki raz jeszcze, jakbyś kiedyś potrzebował pomocy z podlaniem roślinek to dawaj znać i mogę tam wpaść, chociaż grafik mam ostatnio SZALONY!

Romeo

Atlas,

Daj znać jak minie 48h od zaginięcia, to pomyślimy czy zacząć szukać.
Żartuję, złapię tylko taką jedną młodą, by wypełniła za mnie papiery o teren i do Ciebie lecę. ~~Wyślij mi współrzę~~ Wiesz co, mam nawet pomysł od czego zacząć. Kojarzysz te tereny zielone pod Londynem z zabezpieczeniami antymugolskimi? Tam gdzie była ta wielka rozróba na festiwalu muzycznym kilka lat temu. Poczekaj tam na mnie od północnej strony. Za jakiś kwadrans max.

OPOS