Przewróciła ostentacyjnie oczami. Szkoda, ze nie mógł tego dostrzec za jej kapturem, dodatkowo wspomaganym magią, przez co patrząc wgłąb niego widziało się tylko jej intensywnie świecące chłodem błękitne tęczówki oczu. Uśmiechnęła się do niego kwaśno i zaraz prychnęła. Tyle emocji wywołane jednym zdaniem. Brawo, Doc. Budzisz Sukę do życia. Wyprostowała się wyniośle i tylko brakowało jeszcze bardzo charakterystycznego warknięcia.
— Tak. Wiem. Tak samo, jak w większości męskich przypadków, nie byłabym zainteresowana. — Jednocześnie sparowała jego wstawkę o posiadanej nutce faceta w genach, jak i uwagę o ewentualnej chęci pocałowania go. Cofnęła się krok do tylu, dokładnie w momencie, w którym między nich weszła osoba trzecia (Kusicielka). Otaksowała ją krytycznym spojrzeniem i parsknęła lekceważąco. Jej lodowato zimne, wcześniej, teraz nieco mdłe stalowo-niebieskie oczy błysnęły wyrażając swoją pogardę do nowoprzybyłej.
— Jak coś mnie poruszy, wtedy o nią poproszę… w najbliższym nigdy.
Splotła ręce na piersi, przekładając ciężar ciała na jedną nogę wyraźnie teatralnie obejmując dziewczynę ponownie spojrzeniem.
— A ty? Nie potrzebujesz  pomocy w ubraniu się? Nie zgubiłaś czasem jakichś części garderoby  po drodze? — okrążyła ją, w bardzo zresztą drwiący sposób wyrażając swoją dezaprobatę — Chyba, że decyzja o wyjściu z domu w samej bieliźnie nie była dla Ciebie uwłaszczająca? To by było nawet bardziej komiczne. Twój nowy przyjaciel pewnie chętnie posłuży Ci pomocą żebyś nie musiała świecić gołym tyłkiem. Albo może raczej woli tą bieliznę~.
Przeniosła wzrok na Doktora, nie dlatego, ze interesowała ją jego reakcja, czy w ogóle ta kwestia. Powiedział coś co nie przypadło jej do gustu, dlatego anarchistycznie, decydując za grupę (trzy osoby to już przecież jakiś zlepek łebków), rzuciła w jego kierunku proste zaklęcie:
— Silencio.
Pytanie, czy to potrafił odbić?

Kostki na odpowiedz:

Duszek kręcił się tu i tam po Ulicy Głównej, szukając swojego partnera na ten wieczór, a jednocześnie robiąc uniki przed dyniami. Nie było to jednak takie łatwe, ani jedno, ani drugie. Osóbki z czarną, nietoperzową przypinką nie było widać na horyzoncie, co nie byłoby takie dziwne, bo pewnie już cały Hogwart usłyszał (i wywąchał) o tej dyniowej bijatyce. Wreszcie Duszek zdecydował zająć się jakimiś rozrywkami. Kto wie być może w trakcie zabawy znajdzie swojego Halloween'owego kompana. Starając wydostać się z centrum pobojowiska weszła w drogę niejakiej "Suce Antychrysta", która najwyraźniej miała zły dzień, gdyż pchnęła Duszka tak mocno, że o mało nie zaliczył gleby. Ten jednak zdecydował zostawić to za sobą i zwyczajnie stąd zwiać.

Długie, śnieżnobiałe włosy spływały kaskadami, a czerwone oczy świeciły w mroku. Stała na uboczy, w cieniu budynków, ubrana w czarną skórę kontrastującą z bielą jej skóry. Wyglądała niemal jak widmo, piękne i zabójcze zarazem. Wzrokiem szukała czegoś konkretnego, małego szczegółu w postaci Fioletowej Czarownicy, bo odnaleźć przydzielonego jej partnera. Z mieczem w ręku chodziła w te i z powrotem przeczesując wzrokiem tłum, niestety bez skutku.
Podziwiała za to kostiumy innych, tu była serka, a tam jakaś bardzo kuso ubrana kobieta w czerwieni, wyglądająca na kusicielkę wysłaną przez samego diabła. NO tak, w tym roku się postarali. Sam fakt, ze na miejsce uczty wybrali wioskę zamiast tradycyjnej Wielkiej Sali w Hogwarcie robiło wrażenie.
Tu i ówdzie rozbrzmiewały salwy śmiechu. A nasza urocza elfka zaczynała się niecierpliwić. Nigdzie nie było widać tej przeklętej czarownicy, lecz mimo to dalej szukała z poważną, może nawet trochę surową miną. Gdyby jednak dłużej jej się przyjrzeć można zauważyć, że z trudem powstrzymuje uśmiech.

Podrapał się z tyłu dyni, po czym dotarło do niego, że przecież nie jest w stanie tego poczuć. To wszystko wydawało mu się zabawne. Było niemal grą, polegającą na odnalezieniu jak największej liczby czynności, której nie może zrobić. W żaden sposób jednak nie uważał, żeby kostium był nieudany. Wręcz przeciwnie - te jego drobne niedoróbki tylko dodawały mu uroku. Tak przynajmniej sądził.
- Och, nie śmiałbym pytać o twe prawdziwe imię. Dzisiaj skrywamy się za maskami i przy tym pozostańmy, panno Morgano. A ja jestem Pumpkin. - Ni stąd, ni zowąd przypomniał mu się mugolski dramat, który czytała mu jego mama, próbując wbić do głowy miłość do literatury. - Powiedz: "w ogień skocz, Pumpkinie!", a twój Pumpkin w ogniu zginie! - zadeklamował głośno, skłonił się głęboko, po czym dodał ze śmiechem: - To tak parafrazując polskiego klasyka, chyba jedynego, którego udało mi się polubić.
Nie wiedział, na co ma jakąś szczególną ochotę. Pomyślał jednak, że takie stanie w jednym miejscu, zwłaszcza w centrum dyniowych rozbojów, nie jest zbyt dobrym pomysłem. Zaoferował więc ramię swej towarzyszce.
- Możemy się przejść, a jeśli masz ochotę, to słyszałem, że w kawiarni nieopodal podają wyśmienite ciasta. Chcesz się przekonać, czy to prawda?

Chciała dotrzeć jakoś szybciej. Naprawdę chciała. Tyle że zgubiła gdzieś swój rowerek, który miał być dopełnieniem stroju. I właściwie więcej czasu zajęło jej przekonanie samej siebie, że to żadna tragedia, ba, że prawdopodobnie tak jej nawet będzie wygodniej, niż szukanie zguby. Plus musiała umiejscowić w idealnym miejscu filcową broszkę z fioletową czarownicą, a to wcale nie było proste. Cholerny perfekcjonizm.
Tak czy inaczej teraz była już na miejscu. Błyskawicznie wczuła się w klimat wieczoru, na co wpływ miały wszechobecne dekoracje. Dziwny konflikt, jaki napotkała na środku ulicy, w pokrętny sposób pomógł jej wczuć się w postać psychopaty, którego wybrała. Zapowiadało się fantastycznie.
Kiedy tak przechadzała się główną ulicą, w oko wpadła jej białowłosa postać z mieczem. W duchu stwierdziła, że kostium jest naprawdę niezły, a kiedy dojrzała taki sam znak, jaki widniał na jej piersi, uśmiechnęła się. To co prawda prawie na pewno nie była Ivy, ale to nic. I tak trafiła całkiem nieźle, przynajmniej na podstawie bezczelnej oceny wyglądu. No, samego stroju.
Podeszła do dziewczyny i uśmiechnęła się.
- Cześć. Mam nadzieję, że ominęły cię nadprogramowe atrakcje, bo biorąc pod uwagę, że tamta część ulicy wygląda jak pobojowisko, musiało się dziać. Świetny kostium, swoją drogą. Długo czekasz? - rzuciła radośnie. Słowotok? Jaki słowotok?

Pan Cukierasek, a raczej ten, kto się za niego przebrał, jak zwykle nie potrafił zorganizować czasu i w pośpiechu założył swoje cudaczne przebranie mające imitować pewną osobę z Balu Założycieli. Kreację wybrał całkiem przypadkowo, chcąc być kimś innym, jednakże ostatecznie obrał taką drogę, by odegrać straszną wersje pana robiącego watę cukrową. Rzecz jasna, biorąc udział w zabawie, dopiął otrzymaną chwilę wcześniej małą czaszkę i tak wyruszył do Hogsmeade.
Będąc na miejscu, nie oczekiwał latających dyń, ale zaczął się martwić czy w tym wszystkim inni uczestnicy nie zapomnieli o właściwej części zabawy. Na dodatek musiał odnaleźć swoją parę, lecz w tym wszystkim całkowicie umknęła mu kreatura posiadająca taki sam znaczek. No cóż, może uda mu się odnaleźć tego kogoś na czas. Jeśli nie - trudno, sam spędzi wieczór.
Konkurs!
Kostki: 4, 5, 5

Suka Antychrysta zdołała wywołać u niego szczery i szeroki uśmiech... niestety nie można było go zobaczyć... zaśmiał się nawet pod nosem, słysząc jej słowa i to mogła usłyszeć.
-A więc zgrywamy niedostępną, cooo? Spytał z nutką przekory w głosie Chciał nawet dać jej niewinnego pstryczka w nos, ale... z tymi jego pazurami mogłoby to skończyć się dla niej nieciekawie. Bez obaw, pod tą skórzaną maską i warstwą starych, wyschniętych kości kryje się bardzo przystojna i urzekająca istota, więc... możesz już przestać udawać. Tak w kwestii jego rozmowy sam na sam z Suką, która była hen hen dawno. W międzyczasie przysłuchiwał się jej wypowiedzi, podpierając podbródek na pięści.
-A ty nie wolisz? Wtrącił jeszcze, gdy padło pytanie dotyczące bielizny. W końcu on był facetem, to byłoby nawet dziwne, gdyby widok ponętnego ciała w bieliźnie nie był mu miły, a jeśli chodzi o Sukę... cóż, w końcu przytaknęła na jego stwierdzenie, że ma w sobie coś z mężczyzny, poza tym ta jej riposta na jego słowa. Bark zainteresowania w większości męskich przypadków w końcu może być różnie interpretowany. Lekka niepewność co do jej orientacji seksualnej zdaje się naturalnie przychodzić.
Zaklęcie poleciało w jego stronę. On machnął różdżką, by je sparować i... już miał cieszyć się perfekcyjną kontrą, gdy zdał sobie sprawę, że żadnej kontry nie było... i właściwie nie słyszy swojego śmiechu! Obrazić jej nie mógł, więc pokazał tylko środkowy palec... żeby pokazać co myśli o niej i tym jej zaklęciu.

Kusicielka kompletnie zignorowała słowa swojego partnera, uwagę poświęcając kpiącej z niej Suce. Zarówno jej głos jak i postawa sugerowały oczywiste lekceważenie i pogardę wymierzoną w Kusicielkę, która jakoś tak niespecjalnie brała to do siebie. Zresztą, nigdy szczególnie nie przejmowała się opiniami obcych jej osób.
Słysząc pytanie o swój strój zaczęła udawać, że dokładnie sprawdza kompletność tego, co ma na sobie. Po chwili uniosła głowę uśmiechając się lodowato.
Jak widzisz, wszystko jest na swoim miejscu. I kochanie, nie musisz mnie okrążać jak pies. Jeśli chcesz podziwiać to wystarczy powiedzieć. Ja nie mam się czego wstydzić - odparła nawiązując do części rozmowy o kruszynie "męskości" w Suce, którą słyszała, kiedy podchodziła do tej dwójki. Uniosła brwi z kpiącym wyrazem twarzy.
Kusicielka nawet się nie poruszyła , kiedy jej nowa "koleżanka" rzuciła w Doktora prostym zaklęciem wyciszającym. Za to kącik jej ust lekko drgnął, gdy okazało się, że nie zdążył odpowiedzieć na ten atak i jedynym sposobem na wyrażenie niezadowolenia stały się gesty.  
- Nie żebym szczególnie chciała przyznawać ci rację, ale wybór zaklęcia w tym wypadku był... trafiony.
Skinęła jej lekko głową i nie dało się nie zauważyć nuty rozbawienia w jej oczach.

Pogoda zdecydowanie nie mogła im przeszkodzić. W końcu mokre futerko to złe futerko! Zwłaszcza takie mięciutkie i delikatne jak jego. A w sumie, to coraz bardziej podobał mu się ten strój. Chyba zacznie częściej go nosić, bo jakoś tak.. naprawdę dobrze się w nim czuł. I ludzie mile reagowali.. No dobra, liczba mnoga nie jest tu zasadna, bo to tak w sumie tylko jedna osoba, ale wiadomo o co chodzi, nie? Znaczy się, miał nadzieję, że wiadomo o co chodzi. Zatem angielska pogoda nie mogła pokrzyżować im planów. Z resztą nie tylko im, przecież nie byłi jedynymi osobami, biorącymi w tym evencie udział, więc prawdopodobnie deszcz byłby zły dla wszystkich. Chociaż może, kto wie (?), może Hampson ma jakiegoś asa w rękawie na takie okazje i zrobiłby jakąś zasłonę przeciwdeszczową. Nie byłoby to takie złe rozwiązanie, zważywszy, że niektórzy pewnie w popłochu uciekaliby gdzieś, zapewne do jakiś barów, w radości oddając się integracji przy Piwie Kremowym.
Dobra, okej. W końcu się oddalili na tyle, że było bezpiecznie. Usiedli na wskazanym przez niego miejscu no i jakoś się poznawali. Cholera, że też musiała zadać to pytanie. No dobrze, dobrze. To teraz się okaże, czy laska jest po drugiej stronie barykady i czy w ogóle tą barykadę dostrzeże. – Właściwie to inspiracje znalazłem w jednej z paryskich galerii handlowych. Przechodziłem tam kiedyś, kiedy jeszcze tam mieszkałem, no i zauważyłem coś takiego. A że strasznie mi się spodobało, no to pomyślałem, że może na tegoroczną imprezę ubrać coś takiego. No i tak o to jestem – rzekł zupełnie naturalnie, uśmiechając się do dziewczyny. – A twój?

Morgana miała spore wrażenie, że jej towarzysz ma niezwykłe zachowanie. Nie była jednak pewna, czy wydawało jej się, czy rzeczywiście tak jest. Nie w złym znaczeniu, ale takim bardziej pozytywnym. Tak samo jak i nie miał powodów, by nie być dumnym ze swojego stroju, gdyż reprezentował się bardzo dobrze.
- Jesteś oczytany, jak widzę. Albo byłeś zdesperowany z nudów - zaśmiała się lekko mówiąc to. Dobrze, gdy człowiek ma pojęcie o czymś, co nie jest tylko jakimś nudnym fragmentem rzeczywistości. Przystoi każdemu wiedzieć cokolwiek na temat otaczającego go świata.
- Z wielką chęcią się przejdę i wybiorę gdzie tylko zechcesz. Problem w tym, że nie mam przekonania, czy jesteś w stanie spożyć cokolwiek w tym kostiumie - odpowiedziała i od razu dało wyczuć się w jej głosie, że rzeczywiście się nad tym zastanawia. Nie miała pojęcia, czy to możliwe. To była ciekawa zagadka. Jeśli ktoś wyglądałby tak na stałe to czy umarłby z głodu i pragnienia? Ciekawe - myślała sobie między swoją wypowiedzią, a towarzysza.

Uśmiechnęła się sympatycznie i pokiwała z zachętą głową. Miała nadzieję, że deszcz i m nie przeszkodzi. Może jako Syrena powinna lubić wodę, ale jako czarodziejka poczułaby się jak zmokła kura. Co do niej samej, to nie dostrzegała różnic między domami, może ze względu na to, że była tu od niedawna. Dostrzegała już szereg pewnych stereotypów i z całej siły postanowiła się im przeciwstawiać. Dlatego też, nie robiło to dla niej większej różnicy, nawet się nad tym nie zastanawiała. Kiedy wysłuchała wyjaśnień chłopaka, postanowiła - przynajmniej skrótowo - odpowiedzieć na zadane pytanie.
- Cóż. - rzuciła cicho. - To zupełny przypadek. Nie miałam lepszego pomysłu, dlatego też jest taki... Niezbyt oryginalny.
Nie przepadała za mówieniem o sobie... Z kilku różnych powodów.
- Mieszkałeś w Paryżu? Jesteś zatem Francuzem? - zapytała z uśmiechem, szczerze zaciekawiona.
Jeżeli by nim był, zastawałaby się co też porabia w Anglii. Kolejny uczeń ze Sfinksa?
I z innej beczki, ciekawe, czy załapią się na jakieś atrakcje?

Halloween w jego dawnej szkole... Tyle starych wspomnień. Był tylko raz na Halloween w szkole i jakoś nie żałował tego spotkania. Teraz podobno miało być jeszcze lepiej, więcej straszenia, więcej atrakcji. Nie mógł się doczekać by sprawdzić czy te wszystkie pogłoski są słuszne.
Ubierając się w swój oryginalny strój nie chciał myśleć, że będzie taka druga osoba, która przebierze się w to samo. Ale z drugiej strony zabawnie by było, gdyby w ten sam strój przebrało się na przykład dziesięć osób.
Oczywiście musiał przypiąć do garnituru dwie czarne dynie, które będą jako znak rozpoznawczy dla jego pary wśród miliona innych.
Gdy wreszcie pojawił się przed Hogsmeade i zobaczył główną ulicę na której była cała impreza... nie przestraszył się zbytnio, ani nawet nie zafascynował się. Magiczna mgła, krzyki, piski, latające dynie, jakieś latające zaklęcia... podobnie było przedtem. Wzruszył ramionami sam do siebie no i wszedł w mgłę. Zastanawiał się jak ma znaleźć partnerkę. Przecież ledwo on widział trawę. Potykając si o ... coś, nie wiadomo co szedł dalej szukając drugiego końca mgły, aż zrezygnowany stanął i oparł się o jeden z domów. Czekał. Ale sam nie wiedział na co.

Dark Lady z lekką pogardą patrzyła na wszystkich zebranych, paląc długo wyczekanego papierosa. Chyba to święto nie będzie jednym z ulubionych tego straszydła. W Salem to wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Chociaż już pogodziła się z Dementorem i nie uznawała go za troglodytę, wyrzuciła papierosa do kosza, a następnie podeszła do niego.
- Hej, hej, będę twoją strapioną duszą tylko ruszmy się z tego miejsca - i tym sposobem pociągnęła go za szatę w stronę najróżniejszych atrakcji. Jak widać ani dla niego ani dla niej nie przyszła żadna para, dlatego powinniście się bardzo wstydzić, bo to niemiłe. Dreptali sobie w wesołej rozmowie, obydwoje bez oczu oraz z otworami gębowymi.

Dementor spojrzał na Dark Lady ze zdziwieniem. Oczywiście nie mogła tego zauważyć, bo oczy miał nieco zakryte, ale ważne, że ten oto zacny człek był tego świadomy.
- Czym sobie zasłużyłem na ten zaszczyt? - Zapytał, ale oczywiście ucieszył się, że ktoś jednak zechciał mu towarzyszyć, skoro jego para zaginęła gdzieś w odmętach rozwalonych dyń i dymu. - Możemy iść najpierw do Miodowego Królestwa? Zgłodniałem nieco.
I ruszyli przed siebie prosto w czeluście czekoladowych duszków, czego jeszcze nie byli świadomi. A szkoda, bo może wtedy zmieniliby kierunek na cukiernię.

z/t x2

Konkurs!
Kostki: 1,3,6= 10

Czy to był dobry pomysł takie Halloween? Cóż, co roku już od dzieciaka przebierał się za diabełka, albo małego demonka. Zawsze z tylko tym przebraniem się utożsamiał. Dlatego teraz też całe swe ciało pomalował na czerwono-czarno. Dość szybko pojawił się w wiosce Hogsmeade. Oczywiście zapomnieliśmy dodać, że ubrany był w czarną elegancką koszulę, czarne spodnie i płaszcz czarny do tego. Do płaszcza na piersi przypiął sobie dwa pomarańczowe nietoperze. Nie mógł znaleźć swojej potwornej partnerki. Przy okazji chodząc po domach zastanawiał się czy nie jest aby za stary na proszenie o cukierki. Wyglądał w dodatku wyjątkowo groźnie z tą swoją ponurą i ani trochę uśmiechniętą miną. Cały on. Odszedł dalej od głównej ulicy, byleby tylko nie oberwać w głowę jakąś dynią. Latały wszędzie, więc umknął w przeciwnym kierunku. Usłyszał krzyk jakiegoś upiora i dostrzegł banshee w oddali. Stwierdził, że lepiej nie będzie do niej podchodził i ruszył dalej by w koncu usiąść na jednej z ławek. Może ktoś do niego podejdzie. Jak nie to pójdzie się bawić sam.

Konkurs!
Kostki: 3, 3, 5


Na początku bardzo się cieszyła na samą myśl o zabawie Halloween, ale jak zwykle to bywa przed samym wyjściem miała pewne obawy. Dokładniej rzecz biorąc nie wiedziała czy będzie się dobrze bawić. Jakoś w szkole nie udało się jej z nikim zaprzyjaźnić, albo nawiązać cieplejsze relacje. Jednak kiedy stała przed lustrem i poprawiła maskę z pawich piór odetchnęła głębiej i uznała, że raz kozie śmierć. Potem może być już za późno. Ubrała lekką suknię z niebieskiego i zielonego jedwabiu, że ekstrawaganckimi pawimi piórami we włosach i masce pawia. Nie było widać jej twarzy, ani koloru włosów. Nie chciała się niczym zdradzać, choć zapewne zdradzi ją akcent, tak bardzo dla niej charakterystyczny. Nie zapomniała również o dwóch pomarańczowych nietoperzach, które wspięła w swój kostium rajskiego ptaka. Teraz przechadzała się po ulicy zastanawiając się czy ktoś też już jej szuka, a może uznał, że ta część zabawy jest nudna i nie warto sobie nią zawracać głowy. Wtem usłyszała świst i tuż przed nosem przeleciała jej dynia i rozbiła się o najbliższe drzewo. Stanęła zaskoczona tym nagłym atakiem na jej własne życie. Ładne buty - pomyślała sobie na temat atakujących dyń, a potem dosłyszała coś co przypominało warczenie wilkołaka. Gdyby nie była w świecie czarodziei uznała by to za świetny pomysł do postraszenia kogoś, ale zważywszy na to, że w tym świecie wilkołaki istniały realnie, strach objął ją całą i ścisnął za serce. Ruszyła szybszym krokiem i była tak zapatrzona przed siebie, że w pierwszej chwili nie zauważyła Balthazara na ławce. Zatrzymała się w pół kroku i odwróciła głowę w jego stronę.
-Dwa pomarańczowe nietoperze - Zauważyła wskazując na jego przypinkę, a potem na swoją.

Kostkami rzucamy w tym temacie.

Balthazar siedział sobie na ławce i obserwował różne stwory i straszydła, które wędrowały po ulicy tego jakże magicznego miasteczka. Nadal wypatrywał w oddali i bliży jakiś znak symboliczny, który miałaby jego partnerka. Jedna postać miała przy sobie kły, jeszcze inna jakąś dynię. W końcu dostrzegła dwa pomarańczowe nietoperze. Miała je przy sobie piękną postać z wizerunkiem rajskiego ptaka. Miała piękną suknię z niebieskiego i zielonego jedwabiu. Była urocza mimo iż praktycznie miała zakrytą twarz kurtuazyjnymi ptasimi piórami. Wstał w momencie gdy ona go zauważyła. Okręcił ją sobie praktycznie wokół siebie obejmując w pasie.
-Spokojnie ptaszyno, to tylko banshee. Niegroźna, chyba że jesteś zakochana. Balthazar, miło mi- powiedział głębokim, zmienionym dla potrzeb halloween głosem.

-Ktoś tu demonicznie potrzebuje towarzystwa - Zauważyła z rozbawieniem w głosie widząc jak mężczyzna wstał ze swojego miejsca i prawie zatoczył z nią całe koło. Odruchowo sprawdziła czy maska z piór nadal jest na swoim miejscu. Kiedy się upewniła, że pomimo tak gwałtownego ruchu wszystko jest jak należy uśmiechnęła się zadziornie.
-Iście demoniczna twarz - Wskazała na jego przebranie, którego głównym elementem były kolory na jego twarzy. - Rajskim ptakiem jestem. Miło mi. Mam nadzieję, że nie musiałeś na mnie długo czekać.
Dodała jeszcze, a gdy wspomniał o banshee pokręciła głową.
-Jestem bezpieczna. Moje serce wciąż pozostaje niewzruszone.
Przechyliła lekko głowę na bok patrząc z ukosa na swego towarzysza, który został jej przydzielony przez Jęczącą Martę.

-iście demoniczny charakter ptaszyno- powiedział żartobliwie, nawet delikatnie się przy tym uśmiechając do swojej halloweenowej partnerki.
-Czy rajski ptak ma jakieś imię? Skąd przyleciałaś do tej krainy piękna istoto?- zapytał się po czym podał jej swój przegub by razem oddalić się główną ulicą i zacząć szukać jakichkolwiek atrakcji.
-Uznajmy, że tego wieczory to ty jesteś moją panią. Pierwsza mnie znalazłaś. Jestem na twoje demoniczne rozkazy. Zło nie zawsze słucha Źródła, dziś będzie słuchało rajskiego ptaka- powiedział tym samym wysokim tonem, który mógł mrozić krew w żyłach, jeśli demon by się odrobinę bardziej postarał, ale on nie miał zamiaru być dzisiaj złowrogim i złym.
Coś czuł, że zapowiada się naprawdę miła zabawa. Demon zalotnik i rajski ptaszek o przecudnych piórkach. Ciekaw był tylko kto kryje się za ową maską. Może po balu również uda mu się spotkać z tą dziewczyną.

-Ach tak. Źródło wszelkiego zła na tej ziemi. - Odpowiedziała z powagą w głosie, chociaż oczy się jej wybitnie śmiały - Słyszałam, że ostatnio boi się konkurencji ze strony jednego z silniejszych demonów w jego szeregach.
Przyjęła bez wahania podane jej ramię, by pozwolić się poprowadzić w stronę jakieś atrakcji.
-Przyjmijmy, że tego wieczora me imię to Rebecca. A może gdy będziesz miał szczęście, poznasz to prawdziwe. - Odparła figlarnie na jego pytanie. - A przywiało mnie z pięknych wzgórz, w których zawsze czai się magia. A ty, Balthazarze, nie polujesz dzisiaj na żadne dobre czarownice?
Popatrzyła na mijających ich kościotrupów, Gnijące Panny Młode oraz wybitnie paskudne czarownice czy też wielce kuszące. Pełen przekrój wszelkich możliwości i wyobraźni.
-Uwaga, leci w naszą stronę dynia - Ostrzegła nagle dostrzegając kątem oka, jak pomarańczowy pocisk zmierza w ich stronę nieubłaganie.

-Owszem, zawsze znajdzie się ktoś kto będzie chciał je zastąpić Rebecco- powiedział uśmiechając się szeroko po czym zatrzymując się i patrząc w oczy swojemu Rajskiemu Ptaszkowi.
-Zazwyczaj szczęście mnie nie opuszcza. Dzisiaj już upolowałem, ciebie Becco- stwierdził po czym chwycił jej dłoń tak by mogła się obrócić.
-Mam nadzieję, że zdradzisz mi więcej siebie gdy tylko wybije północ, albo godzina trzecia- oznajmił, a potem uchylił się gwałtownie, gdy dynia poleciała w jego kierunku. Rozejrzał się wokół po czym chwycił jedną z dyń, które leżały obok jego prawej ręki i cisnął takową dynią w jedną z postaci. Wyglądał jak Anonym... .
-Znikajmy stąd niż stracisz skrzydło, a ja zamienię się w zombie i będę musiał cię wtedy naprawdę zjeść- zażartował i wciągnął ją do pierwszego lepszego sklepu, który tu był a który oferował różne atrakcje na halloween.

— Nie — rzuciła krótko w odpowiedzi, nie musząc nawet taksować Kusicielki wzrokiem, żeby móc udzielić odpowiedzi na zadane przez Doktora pytanie. Chociaż coś w tone jej głosu wskazywao na to, ze nawet gdyby pytanie było inne, odpowiedź prawdopodobnie pozostałaby bez zmian. Patrzyła na niego dosłownie chwilę okazując swoim wzrokiem wszystkie swoje negatywne emocje i pokręciła ze zrezygnowaniem głową. Kącik jej ust drgnął tylko lekko z satysfakcji, kiedy odebrała mu głos.
— Nie okrążam Cię jak pies. Oglądam, jak okaz w zoo. Tak samo pociesznie żałosne, durne, zamknięte w klatce zwierzę. Twoja w tym przypadku składa się z sieci kłamstw, jakie ktoś Ci mógł naopowiadać, że dobrze w tym wyglądasz.
Wskazała głową na jej strój, ale wzruszyła ramionami ostatecznie. W sumie jej sprawa w co się przyodziewała. Sama zakończyła ten temat. Zamilkła, gwałtownie, mierząc ją tylko zimnym spojrzeniem, żeby nie myślała, ze to milczenie mogło coś miedzy nimi zmienić. Nie zmieniało. Ale następna uwaga dziewczyny była w stanie.
— Taaa…. Wcale mnie nie dziwi, ze efekt Ci się podoba. Mi na pewno.
Zerknęła na Doktora od Plag obserwując go uważnie i uśmiechnęła się nad wyraz kwaśno, posyłając mu całusa, który nijak nie był podobny swoim charakterem do zwyczajowych gestów tego rodzaju. Jej ruch był tak pozbawiony uczucia, beznamiętny i pogardliwy, że w zasadzie mógł uchodzić za zupełnie inny symbol.
— Sonorus — mruknęła niechętnie, wracając chłopakowi mowę — ale za dużo przyjemności na raz wraca się szerokim rzygiem.

-Kto kogo upolował pozostaje kwestią sporną - Odpowiedziała z przekonaniem w głosie - Jeśli będziesz grzeczny to może zdradzę, ale będę oczekiwać czegoś w zamian. Nic na tym świecie nie jest z darmo.
Uśmiechnęła się przy tych słowach figlarnie. Pod maską oczy miała podkreślone ciemno niebieskim cieniem do powiek, które podkreślały zieleń jej oczu. Zaraz jedna wykonała ruch jakby chciała uchylić się przed pomarańczowym pociskiem, ale wtedy Balthazar zareagował i odbił zabójcze warzywo.
-Dziś wiele czeka niebezpieczeństw, jak ktoś jest nierozważny. Możemy udać się do Wrzeszczącej Chaty albo... - Urwała gdyż w tym momencie została porwana do jednego ze sklepów. -... albo do sklepu z... czymś.
Dokończyła i rozejrzała się po pomieszczeniu, w którym się znaleźli. W takich sklepach można było zakupić wszystko od masek, po krwawiące rany, na słodyczach o dziwnych smakach kończąc.

Zielony pająk - naprawdę, akurat jemu musiało się trafić coś takiego, jednak na czas Nocy Duchów przybrał zupełnie inną postać, toteż przypięcie czegoś tak odrażającego do prawego policzka nie stanowiło większego problemu. Pozostawało jedynie to okropne uczucie czegoś pełzającego po twarzy i właściciel Trupiej Twarzy był zobligowany, aby całkowicie odegrać swoją rolę.
Szkoda tylko, że w całym przedstawieniu wziął udział nieco zbyt późno. Przygotowanie odpowiedniej kreacji zajęło mu zdecydowanie za dużo czasu, zwłaszcza zamocowanie dodatkowej pary rąk, która miała trzymać twarz. No cóż, jakoś musiał sobie radzić, prawda? Więc, gdy już dotarł na ulicę główną, właściwie było pozamiatane. Ha, przynajmniej nie będzie sprzątać tego bałaganu. Nie jego kompetencje, a i organizatorzy niespecjalnie mieli możliwość pociągnąć kogokolwiek do odpowiedzialności. Cóż za niesamowity zbieg okoliczności, bowiem Trupia Twarz pragnął wziąć udział w konkursie, ale także znaleźć swoją drugą połowę, którą wylosował mu Merlin-wie-kto.
Dostrzegł ją gdzieś w oddali i szybko do niej dotarł, widząc Białą Królową. Nie musiał kryć zdziwienia tak oryginalnym przebraniem. On sam w życiu nie wpadłby, aby udawać figurę szachową, ale co kto lubi. Nie jemu to oceniać. Miał tylko towarzyszyć Królowej dzisiejszego wieczora i... z nią rozmawiać.
- Musisz być moją parą - wymamrotał, wskazując palcem na zielonego pająka, który niezbyt ładnie komponował się z bielą. Widać ktoś próbował zniszczyć to, co Królowa osiągnęła, a może to był przypadek?
Konkurs!
Kostki: 3,4,3

Po cholerę brał w tym udział? Pytanie, na które nigdy nie uzyska odpowiedzi. Ale to dobrze, gdyż bycie Człowiekiem Bez Twarzy ten jeden raz dawało mu niesamowitą okazję na udawanie kogoś, kim nigdy nie był, kimś obcym. Zajebiście, można powiedzieć, jednak szkoda, iż w całej tej zabawie nie dostrzegał ani odrobiny rozrywki. Kolejne spotkanie cudaków, na które pasowałby i bez swojego przebrania, toteż niespecjalnie starał się nad wyborem i najzwyczajniej w świecie ukrył twarz pod białym materiałem ciasno opinającym głowę. Cała reszta to po prostu stary garnitur, aby podkreślić charakter sytuacji. Nic więcej. I jak można przypuszczać, nie zamierzał powiedzieć ani jednego słowa do swojej potencjalnej pary. Wszak najlepszym towarzyszem jest cisza, czyż nie? Z resztą, nieważne. Nie dla niego i całej reszty świata. Po prostu brał udział w tej szopce, bo chciał oderwać się od zamku i panującej tam stagnacji. Podniecanie się w kółko tym samym przyprawiało o solidny ból głowy oraz chęć wyrzygania, zjedzonego dwa dni wcześniej, obiadu. Ale to nic, kiedy miał na sobie świecącą dynię i tego samego musiał szukać u całej reszty przebierańców. Kurwa - może być tylko gorzej.
Konkurs!
Kostki: 6,2,4

A Doktorek splótł ręce, beznamiętnie słuchając słownych przepychanek obu pań. Raz, że nie chciał za specjalnie nic dodawać, a dwa... że i tak nie mógł. Suka wiedziała jak mu dopiec. Trzeba to jej przyznać. Na co dzień nie był tak wygadany i w zasadzie niepotrzebne strzępienie języka nie sprawiało mu przyjemności, ale teraz... pod tą maską czuł się, jakby był kimś zupełnie innym. Przyjemnie było zrobić coś takiego od czasu do czasu.
-Nie musiałaś stosować takiego zaklęcia. Odburknął tylko, gdy Suka Antychrysta łaskawie postanowiła zdjąć zaklęcie z niego. Zupełnie, jakby brak daru mowy był dla niego największą możliwą karą.