Ledwo poczuł ból zranionego ramienia, zbyt przejęty krwią przelewającą mu się do gardła, wypływającą ciepłymi strumieniami spod zaciśniętych na łapie zębów. Zajęty tym, bezwiednie modląc się już w duchu o błogi dźwięk pękanych pod naciskiem kości, nie miał szans zobaczyć wyłaniającej się z leśnej gęstwiny postaci. Dał się zatem zaskoczyć - nawet nie próbował uniknąć zaklęcia, zaraz z ciężkim sapnięciem opadając na ziemię obok Pablo. Widział, że nie tylko po jego ciele przebiegają nieprzyjemne dreszcze przechodzące w skurcze, uniemożliwiające panowanie nad własnym ciałem. I nie mógł z tym niczego zrobić, o zgrozo, już teraz dostrzegając zagrożenie w postaci wprawionej czarownicy. Zawiesił na niej czujne spojrzenie, zaciskając szczęki możliwe jak najmocniej, jak gdyby samo to miało pomóc mu uciec od efektu Contractio. Chociaż wiedział, że ten jeden urok nie powstrzyma wilczych bestii na dłużej, to i tak liczył na wsparcie ze strony Puchona - o ile ten był jeszcze w jednym kawałku, bo... bo wplątali się w niezłe bagno i Mefisto nie miał nawet sekundy na zastanowienie się nad tym czyja to była wina i jak powinien się z tym wszystkim czuć.
Teraz trzeba było skoncentrować się tylko na wybrnięciu z sytuacji, do czego Nox uparcie dążył. Ze skurczami jeszcze przechwytującymi niektóre mięśnie, wspinał się już niepewnie na własne łapy, czekając aż zbierze na tyle duży sił, by od razu rzucić się na nieznajomą. Wierzył, że pod wpływem tak kuszącego zapachu czarownicy, zdoła pochwycić zwykle zdradziecki instynkt niebezpiecznego wilka, ten jeden raz obierając go za własny atut.

Kostka: 5

Wiele rzeczy działo się na raz. A większości z nich nawet nie był świadomy, wypełzając z krzaków i starając się dopiero rozeznać w otoczeniu. Był podrapany od gałązek oraz miał kilka liści na głowie, acz trzeba przyznać, że w obecnej sytuacji to naprawdę niewielki problem. Bardziej martwiła go walka wilków... I zarysu kobiety, jaka pojawiła się na skraju polany.
Nie wyglądała na wsparcie. Można by było jeszcze rozważać, czy jest tutaj, aby powalić Pabla, czy raczej pomóc mu zabić Miuriel i zdobyć jej ciało. Neirin wychodził z prostego założenia, że jakby pragnęła ich wesprzeć, to by dała rudzielcowi znać, iż nie stoi po przeciwnej stronie barykady. Milczenie odbierał negatywnie.
- Expelliarmus! - Nie chce jej zranić. Jeszcze. Ale rozbroić i w miarę możliwości powalić na pewno. Niestety nie wyszło to tak dobrze, jak chciał. Nie zdążył nawet wypatrzeć, czy jego zaklęcie trafiło, kiedy sam oberwał silnymi drgawkami od Macareny.

1 :c

Zaklęcie zadziałało, co do tego nie było wątpliwości, ale spudłowało. Tylko i wyłącznie dlatego, że Mefisto zdołał bardzo szybko pokonać zaklęcie czarownicy i poniekąd stanąć na drodze zaklęciu. Expelliarmus nie zrobił mu krzywdy, jedynie osmalił jego ramię, jednocześnie spalając mu sierść i rozcinając je delikatnie z uwagi na bliskość, z której zostało wystrzelone. Wilkołak został chwilowo unieszkodliwiony. Żadne kości nie pękły. Widać jadł dużo danonków w dzieciństwie, albo w świecie realnym był z niego prawdziwy kawał faceta. Świadczyła o tym trochę waga jego cielska, gniotąca właśnie bogu ducha winną trawkę. Próbował pozbyć się efektów zaklęcia oślepiającego, ale nie było to takie proste. Tymczasem czarownica się nie certoliła. Rzuciła zaklęcie, które przemknęło przez polanę z bardzo głośnym świstem. Wprost w Neirina.
Tyle szczęścia, że nie było zielone.

Mef, oto twoja chwila chwały… albo jej braku. Czarownica wystawiła się na twój atak. Obronisz Neirina i przyjmiesz zaklęcie na siebie czy skorzystasz z okazji, żeby ją dopaść? Sto procent powodzenia, niezależnie od decyzji.

Nei, zaraz się tobą zajmę, najpierw Mef podejmie decyzję!

Stanął na jeszcze drżących w lekkich skurczach łapach, by zaraz stracić swoją ledwo odzyskaną równowagę. W ludzkiej postaci szpetnie by zaklął, a teraz tylko parsknął z niezadowoleniem, czując pieczenie gorąca rozcinającego już i tak podrapane ramię. Bez oburzenia na Neirina, zdziwił się bardziej samym swoim organizmem i potęgą zaklęcia - Merlinie, nie tak łatwo było przecież zranić wilkołaka, a tutaj już nie pierwszy urok odciskał na nim swoje podstępne piętno. Frustracja przejęła władzę nad Noxem, instynktownie zmuszając go do odsunięcia od rzuconego zaklęcia jeszcze o krok, dla stuprocentowej pewności, że sam nim nie oberwie. Szybka kalkulacja upewniła go w przekonaniu, że Puchon ma różdżkę i może się obronić, podczas gdy on sam mógłby po prostu wyłączyć się z tej zaciekłej walki; wykorzystał ostrożnie postawiony krok, by wybić się o szybkiego pędu i już skakał na czarownicę, lśniącymi pazurami bez cienia subtelności celując w uzbrojoną rękę. Jeszcze nim krew trysnęła, już czuł mrowienie spragnionych dziąseł, samym zniecierpliwieniem karmiąc wyrywającą się na powierzchnię umysłu bestię.

Kobieta padła na ziemię, bez najcichszego jęku protestu przyjmując zarówno przygwożdżenie jej do ziemi, jak i głębokie rozcięcia przedramienia pazurami, i choć różdżka potoczyła się po skąpanej w promieniach księżyca trawie, tak jej dłoń wciąż tańczyła w takt rzucanych zaklęć, jakby toczyła bój w zupełnie innym wymiarze od tego Waszego. Kaptur spadł z burzy czarnych loków, w parze wrogich źrenic odkrywając niepokojącą nieobecność, która choć przykryta była kurtyną nieprzyjaźnie wykrzywionej mimiki, tak nijak nie dało dopatrzeć się w niej zwierciadła duszy. Jedynie bezkresna martwa opoka. Im dłużej wilkołacze zmysły mogły trwać przy kobiecie, tym silniej wyczuwalny stawał się zapach mieszanki spalonych ziół i prochu, które wcześniej mylnie można było posądzić za część zapachu własnego Pablo.
Czas bywa kapryśny, a Wasz umyka błyskawicznie, bo nie zdążyliście wcale rozeznać się zbyt dobrze w tej względnie opanowanej sytuacji, a już mogliście wyczuć subtelnie nasilające się drgania ziemi. Mefisto z pewnością nie zdążył zrobić za wiele, co najwyżej zdecydować czy zamierza trwać wciąż nad czarownicą czy chce cofnąć się choćby na to pół wilczego skoku; Neirin natomiast oswobodzony z mocy zaklęć, nieskrępowany już niczym, wywalczył prawo do jednej, swobodnej decyzji, na której realizację miał zaledwie tyle, ile zajęło stadu centaurów otoczenie polany z napiętymi od oczekiwania łukami.
Wysoko uniesione groty strzał nie sprzyjały protestom, a członkowie leśnej mafii zdawali się doskonale wiedzieć co robią i na ile mogą sobie pozwolić, zupełnie jakby gwiazdy zdradzały im więcej, niż jedynie dwuznaczne przepowiednie. Zanim jeszcze gniadodereszowaty centaur zdążył skończyć zdanie, pytając... nie,  s t w i e r d z a j ą c , że Uzdrowiciel idzie z nimi, wszyscy pozostali zostali już uziemieni przy pomocy strzał i sieci uplecionych z Kamiennych Pnączy, do których przymocowano tlące się szarym dymem zioła. Takie ograniczenie mogło podziałać na otumanionych przeciwników, a już zdecydowanie na martwą Muriel, ale nie na jedynie lekko zmęczonego Wilkołaka, więc o ile instynkt samozachowawczy nie powstrzymał go przed poruszeniem się, Mefisto bez problemu może wyswobodzić się z pnączy, póki zioła nie zdążą go otumanić. Wystarczy zresztą, by Rudzielec postawił taki warunek, a Centaury same wyswobodzą z pnączy wilczego Noxa.

Wiem, że chcecie to zakończyć jak najszybciej, więc staram się pisać skrótowo i upchnąć jak najwięcej w jednym poście. Normalnie zdecydowanie rozbiłabym historię na więcej etapów. Potrzebuję więc na priv Waszej decyzji, po której dopiszę dalszą część posta.

I Nei odmawia współpracy i razem z Mefem zostaje na miejscu:

II Nei zgadza się na współpracę, a Mef zostaje na miejscu:

III Nei stawia warunek, że pójdzie pod warunkiem, że Centaury zgodzą się na wpuszczenie też Mefa do swojego obozowiska:

Centaury prowadzą Was przez leśny labirynt, na którego drodze Mefisto może wyczuć znajome zapachy uziemionych napastników, jednak przez liczne odciski kopyt samemu Neirinowi nie jest dane wyciągnąć podobnych informacji. Niezależnie od tego co Wami kieruje, możecie, ale nie musicie rozejrzeć się za zagubioną łapą Muriel. Rzućcie kością k100 na powodzenie. Nei: min. 55, Mef: 45, uwzględniając, że grota centaurowej strzały śledzi każdy Wasz ruch odbiegając od normy. Jeśli wyrzucony wynik jest niższy od 30, uwzględnijcie, że przez zbyt gwałtowny ruch pilnujący Was Centaur posłał ostrzegawczą strzałę, która rozcięła skórę na wybranej przez Was części ciała.

Im bliżej miejsca docelowego, tym więcej kopyt, łuków i włóczni, ale też zapachu szałwii, ogniska i mchu. Leśna ciemność i pogardliwe spojrzenia w niej błyszczące zdecydowanie nie sprawiają, że czujecie się tutaj komfortowo, jednak większość z oczu wbitych jest w Wilkołaka, samego Walijczyka obdarzając nieco przychylniejszym, choć nielicznym powitaniem. Proporcje uwagi zdecydowanie odwracają się w momencie, gdy stajecie już przy nieprzytomnym, ciężko dyszącym przez sen Centaurze, którego mokry od potu bok unosił się walecznie, mimo zżerających go ciemnych odcieni czerwieni, zieleni i żółci. Przez unoszący się odór zgnilizny, ropy oraz mieszanki roślin i tłuszczy, którymi towarzysze próbowali ratować swojego, zupełnie niczym podejrzanym mogło wydać się wycofanie się Mefisto, który już po drodze wyczuć mógł przygasające kadzidło i świeży splot ziół obok.

Neirin:
Rzuciłam kością na to, jak zły jest stan Centaura: 42. Musisz rzucić więcej kością k100, by go uleczyć. Każde 10 pkt z Uzdrawiania umożliwia Ci 1 przerzut. W zależności od tego o ile pkt przebijesz mój wynik zależy jak dobrze Ci poszło. Wierzę, że przez tyle lat rozgrywki sam jesteś w stanie odpowiednio to oszacować i opisać.

Mefisto:
Rzuć kością k6, jeśli z jakiegokolwiek powodu zdecydujesz się przemycić w paszczy ziołowe zawiniątko, które wyczułeś wcześniej zarówno na wrogim Wilkołaku, jak i na kręconowłosej czarownicy.
1: Nie udało Ci się i Twoją marną próbę zauważa jeden z Centaurów. Czekaj na moją reakcję.
2: Udaje Ci się, ale z zawiniątka bez przerwy kruszą się wysuszone fragmenty roślin, które mimowolnie przełykasz i choć początkowo nic się nie dzieje, a Ty grzecznie czekasz aż Neirin zakończy pracę, nagle zaczynasz odczuwać silną wrogość do otoczenia i zanim zdajesz sobie z tego sprawę, z Twojego gardła wydobywa się głośne powarkiwanie, a sierść na karku stroszy się w wyraźnym sygnale gotowości do walki. Czekaj na moją reakcję.
3, 4, 5, 6: Bez problemu przemycasz zawiniątko i jedyne co musisz teraz zrobić, to pamiętać, by nie rozwierać szczęk.

Jeśli nie szukałeś wilczej łapy bądź zwyczajnie jej nie znalazłeś: dodaj do swojego wyniku +1 do powodzenia.