/zapraszam wszystkich serdecznie do gry zbiorowej. jeśli się nie znamy, szybciutko wymyślimy relację na pewu!


Jasper był wielce znużony dzisiejszego dnia. Wszyscy pasjonaci sportów wybyli by śmigać na stokach, obijać sobie tyłki podczas nieprzyjemnych upadków, zjeżdżać na sankach/gumolitach/brzuchach, bawić się w Boba Budowniczego, konstruując średnio efektowne fortece ze śniegu tudzież rozkoszować się korzennym smakiem gorącej czekolady w przytulnych lokalikach pachnących drewnem przy trasach zjazdowych.
Natomiast sam van der Rose nadal czuł mdlący ścisk żołądka, jelit i wszelkich narządów wewnętrznych po wyjątkowo turbulencyjnej drodze na miejsce wypoczynku zimowego. Niestety prawda była taka, że oprócz lęku wysokości, miał też chorobę lokomocyjną i jedynie czarami pielęgniarek powstrzymywał podnoszące się w jego przełyku fale wymiotów, przed wybitnie niesympatycznym wydostaniu się ich na towarzyszy ze wspólnej karocy. Alekurfa, przecież sino-zielony kolor jego twarzy był spowodowany pechową fasolką, gdyż trafiła mu się o smaku mydlanym, a cały poprzedni wieczór siedział w pokoju, popijając cichaczem lokalne piwo, tylko ze względu na zmęczenie po podróży.
Jednakże dnia dzisiejszego czuł się na tyle znośnie, by wreszcie zrobić obchód po aktualnym miejscu pobytu hogwarckiej wycieczki i znalazł się właśnie tu.
Był zdziwiony, że kręciło się tu jedynie kilkoro maluchów, zapewne mugoli, którzy okupowali bilard, niezdarnie popychając kolorowe bile długim patykiem, a wszystkie wątpliwe atrakcje w postaci karcianego stołu czy szachów były nietknięte. Oczywiście Jasper w swej przebiegłej głowie okrytej czupryną, dziś w epickim nieładzie, miał fantastyczne wizje, jak można by tu urządzić całkiem niezłą imprezę.
Rozpoczął od wyciągnięcia z niewielkiego barku w rogu buteleczki piwa, po czym usiadł na krześle i ordynarnie położył nogi na stojaku do gry w Scrabble.

Chiara postanowiła wyrwać się z męczącego towarzystwa Vanberga i reszty współlokatorów i trochę pozwiedzać sam ośrodek. Przez to całe zamieszanie z Dexterem, miała coraz większą ochotę upić się do nieprzytomności i najzwyczajniej w świecie uciec od tego wszystkiego. Próbowała sobie przypomnieć, dlaczego stało się to, co się stało. Wtedy. Z jego ojcem. Ale ilekroć przywoływała w myślach ten obraz, tylekroć odsuwała go na samo dno swojego umysłu. Nie chciała do tego wracać. Zachowała się okropnie, student miał rację, nazywając ją dziwką. Nie ma co jednak płakać nad rozlanym mlekiem, lepiej zmyć plamę. Wymazać ją całkowicie w pamięci, udawać, że tego nie było. Tylko jak tu próbować, kiedy ciągle śledził ją jego pełen nienawiści wzrok? Jak nie rozpamiętywać, skoro każdym słowem wbijał jej tysiące igieł w i tak już mocno nadwyrężone serce?
Zapuszczała się w kolejne korytarze, a z każdym krokiem wypływał z niej cały entuzjazm z przyjazdu tutaj. Może powinna jednak zostać w zamku… Nie. Nie powinna tak myśleć. Powinna olać tego idiotę i pomyśleć o sobie. O tym, że ma tu jej być cudownie i że nie ma się zamartwiać, tylko dobrze bawić. O tym, że trafiła jej się szansa na całkowite wyluzowanie i nie powinna jej zmarnować. Pchnęła raźno pierwsze lepsze drzwi i z nadzieją wparowała do środka. Pomieszczenie okazało się jednak puste, więc z rezygnacją cofnęła się kilka kroków i ruszyła dalej. Kolejne drzwi odkryły równie nieciekawy pokój. Następne jednak ukazały jej miejsce, w którym zdecydowanie można było się pobawić. Pokój Gier.
Tak jak wcześniej Jasper, którego zresztą jeszcze nie zauważyła, wyciągnęła z barku piwo. Dopiero potem uważnie rozejrzała się po wszystkich kątach i oto dostrzegła znajomą męską sylwetkę. O wiele bardziej przyjazną od niechcianego współlokatora. Bez słowa usiadła naprzeciwko niego, otwierając butelkę o kant stojaka, na którym trzymał nogi.
- Dawno cię nie widziałam - stwierdziła po paru minutach milczenia z niemrawą miną.

W sumie nie wiedział co jest gorsze, siedzenie w pokoju i rozmyślanie nad utrzymującym się ściskiem żołądka, czy siedzenie tutaj, patrząc jak złocisty płyn przelewa się między ściankami zielonej, szklanej butelki, jednocześnie szybkim tempem zmniejszając ilość tegoż piwa.
W dodatkowe poirytowanie wprawiała go ta trójka wyjątkowo brzydkich dzieci. Wyglądali jak klony, z tym, że jeden z tych osobników prezentował znikome cechy kobiece jak ryże warkocze. Z ich konwersacji przecinanym gardłowym śmiechem, wyłapał kilka niemieckich słów, z dodatkowym obrzydzeniem charakteryzując akcent na czysto bawarski. Cała trójka miała figurę czeskiego knedliczka, wątpliwie ozdobionej ryżymi loczkami (tudzież grubymi warkoczami u dziewczynki) i obrzydliwymi piegami, rozsianymi na całych ich ciałach jak rozdmuchane gówno. Oczywiście vdR rozumiał, że piegi dodają uroku, jednak tu wylądały iście odpychająco.
Jeśli kobiety czuły się tak przed każdym okresem, nabrał do nich współczucia. Wszystko go tak wkurzało! Zaczynając od absolutnej nudy, która tu panowała, skończywszy na rozwiązanym trampku, a on, jak na złość, zapomniał odpowiedniego zaklęcie. Nie używał takowego chyba od drugiej czy trzeciej klasy.
Póki co podsumowywał, spędzoną tu dotychczas dobę, jako chujową do potęgi entej. Wlał do gardła ostatni łyk piwa, mlaskając demonstracyjnie z niezadowoleniem, po czym już całkowicie przygniótł go ciężarem wyżej wspomnianej chujozy fakt, że nawet nikt nie mógł zwrócić uwagi na jego tak wyraźny niesmak, BO BYŁ TU KURWA SAM.
Zrezygnowany, skruszony i zły, wyruszył po kolejne piwo. Gdy wrócił z powrotem na miejsce, powrócił do zaskakująco bezowocnej kontemplacji, z pełnym poirytowaniem stwierdzając że zapomniał otworzyć butelkę.
Klnąc pod nosem rozejrzał się wokół i zlokalizował plastikową podpórkę do literek, przy zielonej planszy Scrabble i wprawnie usunął kapsel z szyjki.
Do wybuchu brakowało jedynie, by oblał się tym piwem, co na całe szczęście nie nastało.
Zapatrzył się w płomień świecy, która stała na dębowej komodzie w rogu pomieszczenia. Nie wiedział ile to trwało, ale przerwała to dziewczęca sylwetka, która zamigotała na krześle naprzeciw niego.
Uśmiechnąłby się na widok znanej mu tak dobrze Ślizgonki, lecz nie miał kompletnie mocy.
- Widzę masz równie fantastyczny humor jak ja. - stwierdził kwaśno, wyciągając ramię z butelką, sygnalizując pilną potrzebę stuknięcia się w celu mało istotnego toastu, który, jak chciał wierzyć, podniesie go nieco na duchu.