Zazwyczaj na takie protesty reagował inaczej. Po prostu zawsze kiedy słyszał 'nie' mówił, że dziewczyna tego chce tylko jeszcze o tym nie wie. I kończyło się... No wiecie jak się kończyło.Z tego właśnie słynął potrafił uwieść kobietę i nawet ta która najbardziej się wzbraniała wiedziała, że przy nim nie ma szans. Tym razem jednak poczuł ulgę. Trudno byłoby mu zaryzykować i wplątać się w związek, kiedy wiedział że jeszcze nie jest gotów na porzucenie starych nawyków (ta, a kiedykolwiek będzie gotów?). Jego usta wykrzywiły się w podkówkę i przez chwilę wyglądał jak piesek, który miał lada moment się rozpłakać. Jednak coś w jego oczach pokazywało, że się tylko przekomarzał.
- Mądra dziewczynka - stwierdził z przekonaniem i ucałował swoją ukochaną przyjaciółkę w czółko. Tak, mówi się do trzech razy sztuka, nie? W końcu jeden na trzy pomysły wydawał się przemyślany. Wyszczerzył się do niej najpiękniej jak umiał i objął swoim muskularnym ramieniem. Już przestał myśleć dolną partią. Teraz była jego dziewczynką, jego przyjaciółką, jego zabaweczką, kotkiem i w ogóle takie tam.
- Mon amour, zawsze Cię będę znosił, nieważne co się stanie będę przy Tobie - boże cóż za romantyk się z niego zrobił. Sam nie wiedział, czy właśnie cytuje jakąś piosenkę, bo zabrzmiało to nieco ckliwie. Na szczęście nie było to 'to ja jestem Twoim ojcem', więc mógł być pewien że nie cytował tekstów rodem z Gwiezdnych Wojen - mugolskiego kinowego hitu. Poczochrał ją po czuprynce i jeszcze raz dał buziaka tym razem w sam czubek głowy.
- To co, gotowa na najmocniejszego drinka wszech czasów? - jasny panie, był chyba najtragiczniejszym nauczycielem w historii Hogwartu. Nie dość, że jeszcze kilka minut temu miał zamiar przelecieć uczennicę, to teraz proponuje jej alkohol! No ale nauczać przynajmniej umiał pierwsza klasa. To jedno chociaż mu wyszło.

Z samego rana wysłała do Nera list, że najwyższy czas na kolejny trning. Akurat miała trzy godziny Historii Magii, a on miał wolne, więc spokojnie mogli się spotkać. Szła korytarzek, ubrana, o dziwo, w spodnie, jednak nie mogła sobie odpuścić gorsetu. Do tego zakręciła włosy i wyglądała mnie więcej tak. Przeszła trzy razy wzdłuż ściany, mając w myślach "sala do trningów czarnej Magii". Nero miał myśleć tak samo, żeby pokój się przed nim otworzył.
Elena wszła do środka i rozejrzała się. Wzdłuż ścian ciągnęły się regały z książkami; na szczycie każdego była tablica z wygrawerowanym działem i podziałem czasowym zbiorów. Sala była podtrzymywana przez marmurowe filary, a przy każdym z nich stał manekin, zapewne zaczarowany w odpowiedni sposób.
Mniej więcej w 1/7 długości sali na regałach oprucz ksiąg znajdował się również fiolki i pudełeczka ze składnikami eliksirów, a w koncu sali stało idealnie wyposażone staanowisko do warzenia wywarów.
Natomiast na prawo od drzw znajdował się ogromny, misternie rzeźbiony kominek, przed którym stał hebanowy stolik i komplet wypoczynkowy w wiktoriańskim stylu, obity czarnym jedwabiem.

Panna Marion podeszła do działu zatytuowanego "PRZEDMIOTY CZARNOMAGICZNE". Wzięła jedną z cieńszych książek, z jakimiś kolczykami na okładce i zaczęła ją przeglądać. Usiadła w jednym z trzech foteli i czekała na profesora Crowa.

Nero dowiedziawszy się listownie o spotkaniu, postanowił się na nim pojawić. Wedle wskazówek przeszedł 3 razy koło ściany z zamysłem sali do ćwiczenia czarnej magii. Wszedł do pomieszczenia. W środku, można było się teleportować. Wszedł o tyle cicho, iż panna Marion nie usłyszała go. Zniknął w obłoku czarnego dymu. Znalazł się w ciemnym kącie. Wycelował różdżką w Elenę i rzucił w nią urok Drętwota. Nie oglądając wyniku swego strzału szybko teleportował się w kolejny kąt i znów strzelił. I tak wciąż. Jego strzały nie były zbyt trafne, jednak i on był nieuchwytny. Jeśli Elenka szybko nie zareaguje, w końcu oberwie!

Elena nie musiałą go słyszeć, żby wyczuć jego obecność. W ostatniej chwili udało jej się uchylić przed urokiem. Sekundę później kolejna smuga światła pomknęła w jej stronę z innego kąta. Znów udało jej się uchylić.
Rzucała w Nera przeróżne zaklęcia, zaczynając od Drętwoty, kończąc na Sectumsemprze. Zawsze o tą sekundę za późno. W pewnym momencie stanela nieruchomo na środku sali mocno się skupiajac. Szybko analizowała wszystkie ruchy przeciwnika, nigdzie nie pojawił się dwa razy, zawsze wybierał punkty jak najdalej od siebie oddalone... Dzieki rzucanym zaklęciom, wiedziała gdzie akurat lądował, nawet jeśli nie zdążyła dostrzec czarnych obłoków.
Po chwili wycelowała różdżkę w, akurat w tej chwili, pusty kąt i mrukneła Exoeiarmus. Jednak czy trafiła?

Elenka dobrze wyczuła Nera. Zaklęcie ugodziło go i wybiło mu z rąk różdżkę. Uśmiechną się, zamienił w dym, przeteleportował do różdżki ,zabrał ją,, aby następnie sprawić, że kartki wyrywały się z książek, utwardzał je za pomocą Duro i rzucał w Elenkę, jako zabójcze kamienne dyski. Przy tym miał bardzo wyraźny uśmiech na twarzy. Gdy wszystkie kartki leciały w Elenkę, podniósł on szafkę i rzucił w Gryfonke. Żeby ją dobić rzucił potężny czar Depulso. Sam usunął się w cień i w czarnym obłoku okrążył salę, przy okazji gasząc wszystkie lampy. Sam schował się gdzieś gdzie Elenka go nie zauważy o przygotowywał kolejne zaklęcie...

Książki niszczyć jest nieładnie, szczególnie, ze dużo moglibyśmy się z nich nauczyć. Przed kamiennymi dyskami uciekała, kilka udało jej się rozwalić używając Bombardy. Tego samego zaklęcia użyła przy szafie. Przed urokiem rzuconym przez profesora udało jej sie uciec. Gdy pociski ustału miaął kilka sekund, żeby sie rozejrzeć, ale nigdzie nie było jej przeciwnika. Uciec na pewno nie uciekł, nie można było się teleportować poza ten pokój, a trzaśnięcie drzwi by usłyszała. Próbowała go usłyszeć, ale w sali było jak makiem zasiał. Co on kombinował? Mogła tylko zgadywać, czekając na kolejny atak.

Nero czekał na odpowiednią chwilę... Czekał i czekał... Aż w końcu miotną w Elenę Expelliarmusem. Ona próbując się obronić rzuciła przeciwzaklęcie. I ich różdżki połączyły się Priori Incantatem. Strumienie wypływające z ich różdżek uderzyły o siebie i zaczęła się przepychanina. Nero rzekł:
- Eleno... Pokaż ile jesteś warta!
I począł przeć w jej stronę, a jego strumień niebezpiecznie zbliżał się do niej.

//Zdajmy się na kości. Kto wyrzuci więcej, wygrywa :D Huo huo, mam 5 !!

Gdy zobaczyła lecący w jej stronę strumień światła zareagowałą instynktownie. po takiej krótkiej wymianie aktaków ich różdżki się połączyły. Na począdku nie było rudno, ale Nero okazał sie dośc silny. Z lekkim trodem spowalniała jego napierajacą moc.
Szybko zastanawiala sie jakiego zaklęcia użyć, czym wzmocnić swoją broń... Co chwila podsówały jej się zaklęcia niewybaczalne, ale nie chciała ich używać. Fakt, opanowanie ich jest sztuką, szczególnie, ze jje udało sie to w wieku kilkunastu lat. Ale kożystanie z nich nonstop było już po prostu prymitywizmem i brakiem pomysłowości, a ona przeciez taka nie jest.

Przez chwilę było gorąco. Elena uzyskała lekką przewagę, ale zaraz nauczyciel skupił się mocniej i pojedynek miał w dłoni. Kilka chwil, a wiązki znalazły się niebezpiecznie blisko Marion. Ostatnie pchnięcie i zaklęcie wpadło na Elenkę, przygwoździło ją do ściany. Nero wziął szeroki zamach i rzucił w stronę Elenki Depulso, co sprawiło, że Elenka wbiła się jeszcze bardziej w ścianę. Zaśmiał się. Zapalił lampę obok Eleny i sprawił niewerbalnie, że język ognia zaczął pełznąć w stronę Eleny po ścianie. Zaśmiał się ponownie.
- Eleno. Liczyłem na coś więcej.
Język ognia był już naprawdę blisko...

Elena polecioała na ścianę, ale nie straciła różdżki. Gdy zazarował języki ognia nie myślała długo. Niwerbanie rzuciła "Finite" po czyk, używając "Aquamenti" ugasiła płomienie. Ale to nie koniec zabawy... Strumień wody skierowała na profesorka, mocząśc go od stóp do głów. Gdy woda ustała, oczom Eleny ukazał się przemoczony Nero, a ten widok wywołał u niej lekki atak śmiechu.
-I co mi teraz zrobisz?- spytała zadziornie.
-Avis- mruknęła posyłają w jego stronę całą chmarę kanarków.
Dziewczyna spojrzała na jego twarz i uśmiechnęła się szerzej. A co na niej ujrzała?

Cóż... Ujrzała na niej uśmiech. Nero uniósł różdżkę i sprawił, że potulne kanarki, zamieniły się w czerwonookie, wielkie i pogarbione kruki. Odwrócił się w stronę Eleny i zaczęły na nią szarżować. Sam profesor teleportował się kawałek dalej. Powiedział:
- Widzisz? Twoje zaklęcia są nietrwałe. Mogę je zwrócić przeciwko tobie. Będziemy musieli nad tym popracować. A teraz...
I w błyskawicznym tempie przeteleportował się. Czarny dym odbijał się od jednej ściany i leciał do przeciwległej i tak przez cały czas. Nero czekał, aż Elena zostanie ugodzona przez kruczyska.

Gdy Naero zmienił kanarki w kruki wystarczyło kótkie "Bombarda" By zaczęły wybuchać w powietrze zanim się do niej zblizyły. Później zajęła się samym Crowem.
-A nie pomyślałeś, że mogę mieć dzisiaj dobry humor i chcieć się trochę z Ciebie pośmiać?- spytała przyglądając się nauczycielowi.
Przez chwilę go obserwowała szybko Analizując jego ruchy. W pewnym momencie, gdy czarny dym leciał wzdłuż jednej ze ścian wycelowała różkę jakieś 1,5 metra pzed nim i posłałą tam "Drętwotę". Jednak czy trafiła?

Owszem Drętwota trafiła nauczyciela. On runął na ziemie z wielkim hukiem. Wstał otrzepał się, uniósł różdżkę i rzekł:
- Taaak?... Dobrze...
Wziął potężny zamach, a następnie posłał w stronę Eleny Reducto. Nie czekając na wynik rzucił Cistam Dolorum. Uśmiechnął się i przeteleportował trochę dalej od Eleny. Na doprawienie kobiety rzucił Incarcerous. Kilkoma ruchami różdżki zbudował przed sobą potężny mur ze wszystkiego co było w pokoju.

Przed "Rducto" się uchyliła. Przy okazji złamała obcas i zaklęła cicho pod nosem. "Cistam Dolorum" udało jej się odbić zaklęciem "Confundus", w skutek czego obydwa zaklęcia uderzyły gdzieś w regały, zwalając z nich wszystkie księgi z danych półek. Gdy poczóła, że coś krępuje jej przeguby, wymierzyła swój magiczny kijek w swoje kostki i użyła "Diffindo" rozcinając węzły. Wstała otrzepała się, naprawiła buta i spojrzała na wielki mur. No i zaczęła się głośno śmiać.
-Nero, słoneczko, czyżbyś się mnie przestraszył?- spytała posyłając niewerbalne "Bpmarda Maxima" w jego stronę. Musiała to zrbić parę razy, ale w końcu się udało. o od razu posłała na Nera "Jęzolep" i "Tarantallegra". Z uśmiechem patrzyła na efekty.

Widział nadlatujące uroki. Kącik jego ust uniósł się. Wyciągnął ręce przed siebie i wyczarował berierę Protego. Zaklęcia Eleny odbiły się od tarczy. Powiedział:
- Jaa? Ciebie? Chyba żartujesz...
Następnie rzucił w Elenę Expelliarmus. Zaklęcie ugodziło kobietę, wybijając jej z rąk różdżkę. Na różdżkę rzucił zaklęcie Impervius, co sprawiło, że Elena ilekroć będzie próbowała dotknąć różdżki, zostanie odepchnięta. Nero uśmiechnął się mówiąc:
- Szach mat panno Marion. Czas na drugi etap treningu...
Po czym wymierzając różdżką w Elenkę wykrzyknął Legilimens!. Co zobaczył w mrocznym umyśle kobiety?

Uśmiechnęła sie złośliwie słysząc zaprzeczenie mężczyny. Nero odbił uroki po czym pozbawił ja różki.
-A kto powiedział, ze to koniec?- spytała sięgając za pazuchę, ale nie zdążyła nic zrobić, bo nagle poczóła jak coś próbuje wejśc w jej umysł.
Dziewczyna siłowała się z ową mocą, stawiałą czynny opór, zamykała swój umysł i wspomnienia jak mogła najszczelnie. Po kilkunastu minutach jednak opadła z sił i nie dała rady go zatrzymać. Nero wdarł się w jej wspomnienia. Co ujżał? Rozmowę z profesorem Connerem i Brunem. To jak ślizgon patrzył na jej strój w dodatkowej auli, a potem scena z gabinetu, gdy tych doje się kłłóciło, a ona siedziaął rozbawiona.
Panna Marion jednak nie poddawała sie. Z całej siły napierała na owe "COŚ" co penetrowało jej umysł, najpierw uniemożliwiając mu wejść dalej, a później próbując je z tamtąd wyrzucić. W końcu samo uciekło.

Haaha... Marne próby Eleny... Nie znała oklumencji, a nauczyciel był potężny wdarł się, aż do jej mrocznych wspomnień z dzieciństwa. Wszystko wydawało się takie... Realne. Elena znalazła się w swoim ciele, jednak sprzed kilkunastu laty. Matka, zła, użyła na nią zaklęć niewybaczalnych. Wróciwszy do pokoju, ujrzała tam siedzącego Nera. On uśmiechnął się i rzekł:
- Mogę zmieniać Twoje wspomnienia... Mogę w nich uczestniczyć. Od teraz będziesz mnie pamiętała w tym wydarzeniu. Ty... Słaba... Nic nie osiągnęłaś! Jesteś taka sama jak rodzice... Udajesz twardą, a jesteś słaba! Popatrz...
Nero wstał i ruchem różdżki sprawił, że wszystkie ubrania wyleciały z szafy. Następnie podpalił je.
- Widzisz? Od dziś tak to będziesz pamiętać... Hahaha
Nagle wszystko rozpłynęło się. Elenie zapadło w pamięć tamto wydarzenie. Następnie Elena znalazła się obok dworu, którego dostała od wuja... Chyba... Nieważne. Nero stał nieopodal. Uśmiechnął się. Ruchem różdżki sprawił, że dwór zapłonął. Trawił go ogień... Nero się śmiał. Dopiero gdy zobaczył, że budynek jest już zniszczony, zagasił ogień.
- To sen na jawie Eleno... Broń się...
I wyszedł z jej głowy.
- Słaba jesteś. Liczyłem na opór skup się!
Po chwili znów wykrzyknął Legilimens... Wdarł się do jej najlepszego wspomnienia...

Chciała zareagować coś zrobić, lecz nie potrafiła. Nie miała pojęcia, że Nero może zmieniać jej wspomnienia. P chwili znów wdarł się do jej głowy.
Najlepsze wspomnienie powiadasz? To takie w ogóle jest? To by musiało być coś przyjemnego, szczerego i niedawanego. Coś takiego jak... no tak. Aleksader, a właściwie początek ich znajomości. To jak mówił, że w nią wierzy, że moż ją zmienić. I to uczucie, gdy Elena zechciała się zmienić.
Jednak za chwilę we wspomnieniach dało się wyczóć okropny, wręcz brutalny chłód. ele zobaczyła, że Aleks już nie chce jej pomóc, a "bycie dobrym" to oznaka słabości. A ona nie była słaba.
Znów pojawił się Nero, lecz ona również mogła zmieniać swoje wspomnienia. Wycelowała różkę w mężcyznę.
-Formidul Somium- syknęła cicho i z nienawiścią.
Tak, teraz go nienawidziła. Chciała by cierpiał, by się męczył. By na prawdę poczół co to piekło. A to był tego początek.

Ach klasyk. Nero był przygotowany na taki obrót spraw. Zwykłe Protego wystarczyło, aby odbić zaklęcie osłabionej Eleny.
- Teraz twym zadaniem nie jest walka. Tylko obrona. Wiem czego chcesz... Nienawidzisz mnie. Świetnie. Ale zaklęcia czarnomagiczne świadczą tylko o Twej słabości Eleno. Musisz się bardziej postarać. Ty chcesz być potężna? Ty chcesz coś osiągnąć? Nic nie osiągniesz. Poczujesz jedynie chłód cmentarzy... Smród rozkładających się ciał... Zostaniesz jedynie hieną cmentarną. I nikt nie będzie przed Tobą czuł respektu. Dopóki nie urośniesz w siłę. Popatrz...
I Nero ponownie wybił różdżkę z ręki Eleny, przygwoździł ją do ściany. Kolejnym machnięciem różdżki, sprawił, że ze ścian powyłaziły pnącza, które oplątały Elenę. Jej różdżka była za daleko, żeby kobieta mogła ją dosięgnąć. Nero podpalił regał i powolnym krokiem wyszedł z sali, zostawiając Elenę na pastwę płomieni...

zt

Nie jest możliwe, by "Protego" odbiło zaklęcie niewybaczalne, nawet jeśli Elena była osłabiona, no ale dobra, nich będzie. W następnej chwili znów znaleźli się w sali treningowej, a ona została pozbawiona różki i przygwożdżona do regałów. Gy Nero wyszedł wystarczyła krótka myśł "Wodospad" i płomienie zostały ugaszone. W podobny sposób pozbyła się również pnącczy.
-Zapłavisz mi za to.. Obiecuję.- szepnęła w stronę drzwi.
Wstała i obejrzała obrażenia. Fizycznie nic jej nie było, ale psychicznie była wykończona. Potrzebowała teraz dużej dawki snu.
[zt]

Dziewczyna, która łasiła się do Bruna w pubie "u nieudacznika" wcale go nie interesowała. Jedyne o czym myślał to to, że nie da rady dojść na własnych nogach do Hogwartu, a w dodatku laska w ogóle go nie pociągała. Zaczęła go coraz bardziej boleć serduszko, że w tej deszczowej Anglii jest tak mało Francuzek! W Anglii dziewczynom brakowało elegancji, tego polotu, wyzwolenia. Ten naród był niesamowicie pewny siebie. A Angliki zakładały legginsy na tłusty tyłek i upijały się jak świnie. Oj, Bruno chyba był strasznie źle nastawiony do innych nacji, czyż nie?

Boże, boże, boże, co się z nim działo?! Nagle znalazł się w Pokoju Życzeń i nie pamiętał jak tu doszedł. A może tak naprawdę nie chciał wiedzieć? Dzięki alkoholowi lepiej wyglądał świat, ale Bruno doskonale wiedział, że niedługo zacznie mu się uczulenie i będzie przeklinał dzień, w którym sięgnął po procenty. Co więcej, zaczęło się wydawać mu, że miał zwidy. Najgorsze było to, że Bedau strasznie bał się koni, które niebezpiecznie mnożyły się w oczach. Co się dzieje, co się dzieje?! Wziął głęboki oddech, a tu nagle przez sam ruch klatki piersiowej, widział jeszcze więcej koni. Wydarł się najgłośniej jak potrafił, a następnie wyjął z kieszeni marynarki dwie fiolki. Trzeba oczywiście przyjąć, że Bruno Bedau był geniuszem. To po prostu było niczym jego znak markowy. Chlusnął zawartością jednej z nich, a konie zamieniły się w balony z wodą, które zaczęły niebezpiecznie pękać. Drugą zaś fiolkę wypił sam. Miała ona działanie uspokajające, aby jego choroby pozwoliły mu spokojnie oddychać. Głośno, ciężko łapał powietrze jakby przed chwilą przeżył ciężki zawał.

Chyba nikt dokładnie nie wiedział, jakim cudem wszystko tak sprawnie tu działa i co za psychol to zaplanował. Chyba ktoś mocno nie przepadał za Bedau i znał jego najgorsze lęki... A teraz wywleka je na światło dzienne... Czasem tak bywa!
Czy ten chłopiec uważał, że pozbycie się czegoś fiolką eliksiru w ogóle zmniejszy problem, albo usunie go całkowicie? No chyba marzył. Bujał w obłokach, gdzieś pomiędzy wariactwem, a jakimś innym odchyleniem umysłowym. Gdy zginęły omamy, które rzucały się na oczy pojawiło się coś zupełnie innego. Otóż nie wiadomo czy Bruno stracił wzrok, czy może w pokoju zrobiło się ciemno. Ale nie ulegało wątpliwości, że nieważne, którą w stronę by poszedł ściany by nie odnalazł... Po niej nie doszedłby do drzwi. Chociażby dlatego, że pokój teraz się przekształcił w dziwne miejsce. Otóż ściany pokrywał, jakby mech, którego zrywanie czy w ogóle dotykanie powodowało oparzenia, albo porażenia, albo dziwne uczucie senności. No chyba, że combo w stylu: wszystko na raz... A ponadto? Nie dość, że nic nie widział i nie miał dokąd uciec... To kolejne schizy rzuciły się na słuch. Zaatakowały go bezczelnie... Musiało mu być teraz dziwnie, bo przez pokój "biegło" stado koni, a przynajmniej ich rżenie i stukot kopyt słyszał. Ponadto ktoś bardzo głośno oddychał i chyba chciał do niego dotrzeć. I co teraz panie Bedau? Chyba już lepsze było trójwymiarowe kino, niż psychiczne słuchowisko.

Oczywiście, że powinno podziałać! Bruno był geniuszem. Wszystko miało mu wychodzić! Przynajmniej on tak uważał, że rzeczywiście tak jest. Poza tym był zbyt pijany. Poza tym zeżarł go strach. Po pierwsze Francuz nie lubił nie wiedzieć, gdzie jest ani co się do cholery dzieje. Przerażało go to, dlaczego słyszy konie. Czy w ogóle w Hogwarcie były konie?! Skąd się wzięły, kto tak podle z niego żartuje?
Zwinął się w kłębek, czując się jakby Huan dosypał mu do wódki jakiś szalony proszek, który powodował halucynacje. Wydarł się jakby obdzierali go ze skóry, licząc, że przybędzie jakaś pomóc. Bruno w końcu był chory psychicznie, miał stany lękowe, napady gniewu, uczucia, każdej najmniejszej emocji. A przecież twierdził, że nic nie jest w stanie go poruszyć...
- RATUNKU! - darł się po angielsku, ochraniając dłońmi głowę. Serce waliło mu jak oszalałe. Czy tak właśnie wyglądała śmierć?

Taka sytuacja, że nasze lęki powracają do nas w najmniej oczekiwanych momentach i w sumie pozostaje Ci tylko modlić się oto, aby wszyscy przebaczyli Ci krzywdy im wyrządzone plus to co chciałbyś, aby się odwidziało, ale gdzieś jeszcze istnieje. Przecież wiadomo o co chodzi. Także teraz, kiedy Bedau był bombardowany wizjami musiał cierpieć. Może myślał, że to ostatnie spotkanie z oddychaniem i zaraz będzie musiał pójść na spacer na drugą stronę? Kto wie, co się teraz rodziło w głowie tego chłopca, który wydawał się teraz bezbronny i jakby poza światem. Ale kto go tam wie, może chował w kieszeni nóż, który zaraz zadziała, jak miecz Godryka, a i prawdziwy bohater tutaj wyrośnie! Czyż nie? I może tak się stało, bo kiedy Huan przeżywał swój własny koszmar błagając o chwilę ulgi, do tego samego pomieszczenia została dostarczona... Jego siostra! Mathlide Bedau! Jej dane było posługiwać się wszystkimi zmysłami, ale czy oby na pewno? Ona nie widziała tego samego, co Huan. Raczej wydawać się jej mogło, że znajduje się w wielkim ogrodzie, który był zaniedbany, ale nadal piękny... Dziki... A po środku niego leżał chłopiec. Bruno. Bezbronny, krzyczący, jakby coś go atakowało. Ale czy Mathlide dowie się cóż to takiego? Przecież ona nie słyszy tysiąca koni, które atakują Ślizgona... Ona widzi ogród i atak, jakby padaczki... A gdy spróbowała podejść do chłopaka? Napotkała barierę, przez którą nie mogła przejść... Ups.


kostka parzysta - rozwalasz barierę zaklęciem i ratujesz chłopca
kostka nieparzysta - jakimś cudem zostajesz wciągnięta do bańki i teraz musisz go nie dość, że uspokoić i sprowadzić na ziemię to jeszcze wydostać was oboje z bańki.

Merlin łaził sobie po zamku, marudząc na wszystko dookoła, jak to miał w zwyczaju takimi pięknymi popołudniami. Był bardzo zły, bo po pierwsze miał wrażenie, że zaczynają wychodzić mu piegi przez słońce, po drugie skończył mu się właśnie alkohol, więc musiał chyba iść aż do Hogsmeade po kolejną butelkę. Skrzaty już od dawna nie pozwalały mu zabierać nic z kuchni, smutne. W każdym razie tak sobie szedł i szedł i wpadł do pokoju życzeń, który okazał się być dla niego otwarty jakimś magicznym zapewne sposobem. Miał nadzieję, że zastaniem tam pokój cały w wykwintnych alkoholach czy coś takiego, ale niestety tak nie było. Na samym środku w jakiejś szalonej bańce siedział Bruno, jego ziomek ze Slytherinu. Może ziomek to za dużo powiedziane i Merlin raczej średnio miał ochotę na pogaduszki z nim, bo wolał go niezwykle sprytnie unikać. Też teraz chciał raczej się wycofać, by zostawić go tu samego z myślami. Ale na szczęście (lub nieszczęście w sumie) zorientował się, że coś jest nie tak. Chyba to wcale nie są żadne dziwne techniki relaksujące, tylko Bedau faktycznie utknął w bańce!
- Bruno? – zapytał Faleroy pochodząc bliżej. Wyciągnął różdżkę i dźgnął nią bańkę, jakby chciał ją przebić. Zmarszczył zaniepokojony brwi, widząc przerażenie Ślizgona zamkniętego w środku.
- Chodź, wyjdź stamtąd – powiedział i wyciągnął ręce, żeby przebić się przez bańkę i wyjąć z niej chłopaka. Ale niestety nie do końca mu się to udało, bo wyglądało na to, że bańka najzwyczajniej na świecie zaczęła pochłaniać także Merlina! Już po chwili siedział z Brunem przerażony w środku. Ciamajda.
- Na boga, co to jest! – krzyczał próbując się wydostać i równocześnie, potrząsając dziko za ramię spanikowanego kumpla, jakby mógł tak go uspokoić i zmusić do powiedzenia co się dzieje.

Tymczasem do kolekcji miała się również przypałętać Dahlia w ciele Vanessy, VII-klasistki z Ravenclawu, przynajmniej w tym momencie takową udawała. Dlaczego? Ciężko jednoznacznie stwierdzić, ale zapewne mogło to mieć coś wspólnego z ostatnimi wydarzeniami. Chciała zostać jak najbardziej incognito, aby nikt jej nie zaczepiał bez powodu. Aby mogła w spokoju porozmyślać nad tym wszystkim, co się dzieje lub będzie dziać, co zdawało się być nieuniknionym. Wchodziła już na górę, bo wcześniej szwendała się po lochach, a teraz dotarła aż na siódme piętro, które zamierzała przejść bez większego celu. Och, cóż za fantastyczny zbieg okoliczności, nieprawdaż?
Wcale nie zamierzała udać się do pokoju życzeń. Jednakże przechodząc obok niego dosłyszała jakieś dzikie okrzyki. Cóż, była prawą gryfonką i pomimo, iż teraz udawała kogoś innego, to postanowiła sprawdzić, czy aby wszystko w porządku. Bo może stało się coś złego? Najwyżej będzie mieć skrzywioną psychikę do końca życia, widząc jakiś seks sado-maso, no cóż! Albo okaże się, że po prostu ktoś tu kogoś łaskocze, więc kulturalnie przeprosi i wyjdzie. Tak, taki był plan.
Wyjęła jednak zza paska różdżkę, tak na wszelki wypadek i otworzyła drzwi, rozglądając się nieznacznie. Nie widząc nic, a słysząc jedynie nawoływania ewidentnie w celu udzielenia pomocy, pchnęła drzwi mocniej, by wejść w głąb pomieszczenia. I to, co zastała, wpierw wprawiło ją w zdumienie, a potem próbowała z całych sił zatuszować fakt, że miała ochotę się roześmiać.
Bo zobaczyła dwóch panikujących ślizgonów uwięzionych w jakiejś ogromnej bańce. Cóż, chyba nie była to ich nowa zabawa, bo niespecjalnie mieli ochotę na pozostanie w środku. Jako Dahlia zapewne miałaby ubaw i gapiła się na nich tryumfalnie, ale teraz była Vanessą, krukonką! Nie mogła więc dać niczego po sobie poznać. A Bruna lubiła, więc nie będzie przedłużać jego męczarni. Tego drugiego typka w ogóle nie kojarzyła, ale to nic. Niech będzie dwa w jednym.
- Confringo - rzuciła zaklęciem w stronę bańki, która to z hukiem pękła, zrzucając chłopaków na ziemię. Trochę zapewne to musiało boleć, ale z drugiej strony chyba lepiej być wolnym i obolałym, aniżeli zaklętym w tym dziwnym czymś? Takie przynajmniej wnioski wysnuła dziewczyna, chowając różdżkę z powrotem za pasek spodni. - Wszystko w porządku? - spytała dla formalności. Ach, jakaż ona uprzejma!