Nie, nie był wiele starszy. Choć według niektórych niewiast z jej wieku, prawdopodobnie powtarzał klasę z dziesięć razy no i na bank był w Azkabanie! W końcu te wszystkie tatuaże! Tak, tak! Zapewne był recydywistą! Dokładnie, dokładnie. No, ale nie. nic z takich rzeczy nie spotkało go w życiu. A największe zbrodnie przez niego popełniane i tak były na jego własnym ciele. Zatem.. nic złego się nie dzieje, prawda? W końcu przez samobójstwo nie idzie się do więzienia. Chyba…? I trzeba tu powiedzieć, że Friday do samobójców nie należał, chociaż biorąc pod uwagę ulotkę, którą ostatnio wręczono mu w londyńskim centrum handlowym, palenie jest zabójstwem.. cóż. Widać jednak był recydywistką i młodsze krukonki, podkochujące się w nim i wysyłające co jakiś czas anonimowe listy miłosne, tudzież składające propozycje modelingu, miały racje. Damn! Ileż to można się o samym sobie dowiedzieć od osób trzecich. Przykład teraz: „wydawał się otwarty”. A to nie był? Znaczy, tak sądził sam zainteresowany, ale kto by tam wiedział, nie? Zwłaszcza, że ludzie i tak i tak wiedzieli lepiej o nim samym. Wystarczyło choćby poczytać Obserwatora. Znaczy, jak jeszcze było o nim głośno, ale szczęśliwie teraz już nie jest.
Te wszystkie grzeczności i serdeczności jakoś tam sobie trwały w międzyczasie w najlepsze, kiedy sobie Ambroge rozkminiał te wyżej wymienione tematy. Ciekawiło go też, czy Rub’s ostatecznie się pojawi. Przecież nie dostał od niej żadnej sowy, albo też minął się z nią. Przecież niekoniecznie list musiał do niego przyjść, kiedy jeszcze był w domu. No, ale co z tą Ruby? Zaszczyci go swoją obecnością? Chyba tak, skoro w sumie chciała się z nim spotkać.. Znaczy się. Towarzystwo tej miłej damulki było całkiem sympatyczne i Piątek na pewno nim nie gardził i pewnie w przyszłości także by nie pogardził. Niemniej, bał się reakcji Rub, bo przecież nie chciał słuchać o tym, że znowu to sobie kogoś przygruchał i kto to on nie jest, że Casanova, ruchacz oraz setek innych równie poważnych, co i śmiesznych inwektyw. Nie bardzo by się tym pewnie przejął, no ale to Ruby, a jemu było smutno, kiedy się na niego gniewała, lub odczuwała zawód zwłaszcza jeśli z jego osobistej winy. Przekichane, naprawdę przekichane. Wszystko jednak można było wyjaśnić także w drugą stronę! Przecież ona to ona, a on to on. Rachunek był prosty, wspomniana Puchonka, podobnie jak setka innych osób dałaby sobie odciąć wszystkie kończyny i członki, że Krukon kogoś sobie przygrucha! Nie można było ich zawieźć, zatem przysiadł się do dziewczyny. I wcale nie będzie ich obchodzić smutna prawda, dotycząca braku jakichkolwiek innych miejsc, no i zajętym jego ulubionym (tak Aubrey, wstydź się xd).
A to były jedynie bazgroły, sposób na zabicie nudy. Cóż, jeśli tak, strach pomyśleć, co musiała tworzyć, akurat wkładając w swoje prace nieco więcej wysiłku. Chociaż.. może wtedy zwyczajnie wyciągała płótno? Albo cokolwiek innego? Może malowała na ścianie? Albo robiła grafiti? Cholera wie, niemniej zaciekawiła go. W ostatnim czasie, niewielu osobom się to udało. Znaczy, udało, ale pomijamy tutaj czysto fizyczne aspekty. Tak więc, no była bardzo, ale to bardzo ciekawa. Prosić bogów, aby Rubs się nie spieszyła za bardzo. A potem się sobie przedstawili. T obyło dziwne. On z imienia. A ta z nazwiskiem. Nieco go to rozbawiło. – można wiedzieć, po co mi twoje nazwisko w życiu potrzebne? Nie obraź się, ale… - przerwał wyciągając papierosa. – wiesz. Gdybym chciał znać twoje nazwisko, to pewnie wcześniej podałbym własne. Palisz? – sam odpalił, by w niecały ułamek sekundy później zaciągnąć się przyjemnym dymem. Zanim jeszcze Panienka Gallagher zdążyła cokolwiek powiedzieć, by w jakikolwiek sposób kontynuować rozmowę, Piątek w najlepsze machnął ręką bagatelizująco. Ten temat uważał za zakończony. Miast tego, popatrzył na swoją towarzyszkę wspólnego czasu znad chmury gęstego dymu. – Jak sądzisz? Jak szerokie masz horyzonty? Jak daleko możesz zajść? Jak wiele możesz osiągnąć? Czysto teoretycznie, nie wliczając w to samozaparcia, determinacji i talentu. Chodzi mi o samą linię horyzontu. – zapytał i wyjaśnił, nie do końca wiedząc, czy go poprawnie zrozumiała. Cóż, jej odpowiedź miała stanowić rozwiązanie tej zagadki.

Pub był jeszcze zamknięty dla klientów i taki miał pozostać przez co najmniej godzinę (choć to była umowna pora, Adelaide nie wiedziała, która jest godzina, zawsze, gdy ćwiczyła, traciła poczucie czasu). Wiedziała natomiast, że pub był zamknięty ze względu na akustykę - przy tłumie klientów inaczej się odbijały fale dźwiękowe niż przy pustym niemalże lokalu. Grała różne utwory przez jakiś czas i do niektórych śpiewała ona, do niektórych inny wokalista.  Miała jednak dzisiaj problemy z dogadaniem się z nim, bo miał inną wizję interpretacji co po niektórych utworów i to takie, które nie pasowały zbytnio do pubu jazzowego (chociaż sama nie pamiętała albo też udawała, że nie pamięta, że zdarzało jej się grać utwory niewiele mającego wspólnego z jazzem). W końcu jednak po walkach i ustępstwach, na które Adelaide niechętnie poszła, dogadali się i dzisiejszy występ zapowiadał się całkiem nieźle.
Z czasem próba dobiegła końca, a Adelaide, gdy tylko skończyła grać, od razu wybiegła przed pub, żeby zapalić Merlinowe Strzały. Tak bardzo tego potrzebowała, szczególnie po tych nerwach i kłótni o piosenki.

Bonmer zdecydowanie musiał się odprężyć. W końcu jego mieszkanie było wolne a cisza przepełniała jego każdy kąt. Vittoria wróciła do szkoły a on nie musiał się już o nikogo martwić. A raczej nie chciał się martwić. Dziewczyna dawała sobie radę a w razie problemów miała przychodzić do Bonmera. Nauczyciel wstał, ubrał swój czarny płaszcz i udał się do miasta. Miał ochotę napić się czegoś, niekoniecznie mocniejszego. Ale jego organizm domagał się wyjścia z tej świątyni milczenia. Gdy wyszedł z mieszkania poczuł chłodny wiatr na swojej skórze. Było dość ponuro a słońce schowało się gdzieś za chmurami. Taką pogodę Frederick lubił najbardziej, jedyne czego brakowało to deszczu. Po kilkunastu minutach jego oczom ukazał się Pub Jazzowy. Wszedł do pubu i od razu podszedł do barmana. Dzisiaj wybór padł na Wino z czarnego bzu, a co. Miła odmiana. Rozejrzał się po pomieszczeniu szukając jakiego dogodnego miejsca. Jego uwagę przykuła kobieta stojąca na zewnątrz. Doskonale znał tą twarz i spojrzenie. Trzymając szklankę w dłoni wyszedł przed pub
- Witam Panią, Panno McCrimmon. Czy zechce mi Pani potowarzyszyć? Może wejdziemy do środka?- odchrząknął a jego usta uniosły się w delikatnym uśmiechu.

@Ruby Meyer, @Louis Fieber. Szliście sobie ulicą, kiedy nagle spojrzeliscie w dół. Galeon. Dlaczego by go nie podnieść? W końcu i szczęście przynosi i do mieszka można go było schować, czy portmonetki, jak kto tam woli. Ledwie jednak dotknęliście powierzchni monety, a teleportowalo was pod Pub Jazzowy! Wylądowaliście przed wejściem służbowym, ale nie normalnie. Los nie był tak szczodry. Zgnietliście się jak sardynki w jednym miejscu, lądując jedno na drugi. Mało tego, ktoś już tam stał i popalał papierosa. Dla @Adelaide McCrimmon to też nie był szczęśliwy dzień.



Kości - Ruby:
nieparzyste - niestety wylądowałaś wprost pod jakimś chłopakiem, a chociaż nie był to ogromny, rosły mężczyzna, swoje ważył, przygniótł Cię do ziemi, odbierając Ci dech w piersiach
2 - miałaś szczęście, wylądowałaś na samym szczycie piramidy. Siedzisz na barkach nieznanego Ci chłopaka, ups
4, 6 - miałaś szczęście i na nikogo nie wpadłaś, już myślałaś, że los był dla Ciebie szczodry kiedy: rzuć kością jeszcze raz nieparzyste - zaraz potem straciłaś czucie w nogach, ktoś inny kopnął Cię i podciął Ci nogi, a ty boleśnie wylądowałaś na tyłku na ziemi, parzyste - przydeptałaś komuś rękę!

Kości - Louis:
parzyste - niestety, wylądowałeś w takiej pozycji, że kiedy nieznacznie obróciłeś rękę, ktoś oparzył Cię papierosem!
1, 3 - gdzie Twoje maniery?! Nie wiem co zrobiłeś i jak to zrobiłeś, ale Twoje dłonie wylądowały na czyimś biuście. Rzuć kością, aby dowiedzieć się czyim. Parzyste - Ruby, nieparzyste - Adelaide. A co najgorsze, upadek Cię tak oszołomił, że próbując się zwlec z ziemi, podpierasz się na tym przyjemnie miękkim czymś, podciągając się w górę, zanim orientujesz się co właściwie zrobiłeś.
5 - wylądowałeś na tyłku obok dwóch pięknych pań, ale na szczęście nic Ci się nie stało. Jedynie ktoś dmuchnął Ci papierosowym dymem prosto w twarz.

Kości - Adelaide:
1, 3 - w wyniku tego zderzenia, zwaliło Cię z nóg, a ty nieszczęśliwie uderzasz potylicą o kubeł śmieci, nabijając sobie porządnego guza
4, 5 -  mogło być gorzej, tak mogłabyś pomyśleć, bo udało Ci się uniknąć zderzenia z ludźmi, ale zaraz dowiadujesz się, ze to źle, bo wycofując się, potykasz się o kubeł ze śmieciami i lądujesz na ziemi obok niego, nie dość, że rozrzucając wszystko ze środka, to jeszcze boleśnie lądując na ręce. Rzuć kostką jeszcze raz, jeśli parzysta - jest złamana, nieparzysta - będzie Cię tylko pobolewać przez kilka dni.
2, 6 - Tobie nic się nie stało, ale paczka fajek wyleciała Ci z rąk i wylądowała prost w śmietniku, nieszczęśliwie wpadając w jakąś diwną galaretowatą maź, z której nie chciałabyś jej wyciągać.

@Frederick Bonmer, obserwujesz to wszystko z boku i nie bardzo możesz jak pomóc, bo mi się wciąłeś, ale, masz szansę wziąć w tym udział. Rzuć kością:

parzysta - zauważasz dziwną monetę pod stopami innych, nie wiesz, skąd w Tobie ta pokusa, że postanawiasz ją wziąć w rękę, ale kiedy tylk to robisz, świstoklik Ciebie też teleportuje, mimo, ze tylko metr dalej. Spadając dosłownie z nieba lądujesz na którejś z pań. Rzuć kością której: parzysta - Ruby, nieparzysta - Adelaide
nieparzysta - nie zdążyłeś odskoczyć, kiedy nagle dwójka ludzi teleportowała się na miejsce i ktoś stratował Cię. Zaliczyłeś glebę. Mało tego, chyba połamałeś sobie różdżkę. Rzuć kością, aby sprawdzić czy wszystko z nią w porządku. 2, 3, 4, 5 - jest cała; 1, 6 - połamała Ci się w pół, niestety musisz kupić nową.

Adelaide paliła papierosa jednego za drugim, powoli się przy tym uspokajając. Myślała, że może ten dzień nie będzie taki zły, że się skończy dobrze. Jednak nie miała szansy zbytnio się nad tym zastanawiać, bo odezwał się do niej głos, który bardzo dobrze znała. Za dobrze. Spojrzała na niego, rumieniąc się przy tym lekko i odparła:
- Witam. Chciałabym, ale nie bardzo mogę, praca czeka... - miała powiedzieć coś więcej, jednak nie mogła, a miało to miejsce z powodu... dwójki ludzi, którzy wpadli na nią, pojawiając się znikąd! Zderzenie było tak silne, że Adelaide dosłownie zwaliło z nóg. Nie dość, że wpadła w błoto, brudząc sobie sukienkę, w której miała dziś wystąpić, to jeszcze uderzyła mocno w kubeł na śmieci.
- Ała! - zająknęła, wykrzywiając twarz z bólu.
Na dodatek papieros, którego paliła, poparzył ją w dłoń, a reszta paczki poleciała prosto do kałuży. A dopiero ją zaczęła! Niech to szlag, tyle kasy poszło, a to była jej ostatnia. Znowu będzie musiała wziąć na kredyt w sklepie, bo nie miała zbyt wiele pieniędzy do wypłaty. Najwyżej znowu nie będzie jeść. Bez papierosów nie mogła się obyć, a tańsze jej zupełnie nie odpowiadały.

kostka - 1

Nim zdążył ją wciągnąć do pomieszczenia coś niepokojąco pyknęło. Dwójka ludzi, nie wiadomo skąd przygniotła Bonmera który lewie mógł złapać oddech. Na dodatek coś chrupnęło. I to nie były jego kości. Frederick zrzucił z siebie chłopaka i ciemnowłosą dziewczynę bez żadnych skrupułów. Warknął coś pod nosem i otrzepał ubranie. Upadek spowodował iż jego noga mocno uderzyła o beton i rozeszło się po niej nieprzyjemne mrowienie. Rozmasował pulsujące z bólu miejsce i podniósł się, podpierając rękoma. Czy ten dzień mógłby być jeszcze gorszy? Okazało się że mógł.To co zobaczył pod sobą wprawiło go w jeszcze większy gniew. Jego różdżka była całkowicie połamana. Spojrzał na tę dwójkę najgroźniejszym wzrokiem jaki ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Niemal strzelały z niego pioruny. Milcząc, podszedł do Adelaide i pomógł jej wstać.
- Nic Ci się nie stało?- przegarnął włosy i poprawił marynarkę która przybrudziła się nieco. A zapowiadało się tak przyjemnie.

Adelaide za to zostawiła swoją różdżkę w domu, zawsze tak robiła, gdy szła do pracy, gdyż tam nie była jej zazwyczaj potrzebna, a jeśli była, prosiła zazwyczaj barmana - którym miała całkiem niezłe układy -  o małe czary mary. Tylko że tym razem zabrudzenie było na tyle uciążliwe i paskudne, że barman mógł nie dać sobie z tym rady. A że to była jedna z jej ulubionych sukienek, to była bardzo wściekła. I gdyby nie bolała jej głowa, to pewnie zrobiłaby rajd tej dwójce debili, którzy na nią wpadli.
Ból głowy nie chciał ustać, w głowie jej pulsowało i choć próbowała zachować twarz, widać było, że się męczyła.
Gdy zobaczyła, że Bonmer podaje jej rękę, wstała z jego pomocą. Spojrzała na niego i widziała ogromną złość malującą się na jego twarzy.
- Oprócz uderzenia w głowę, brudnej sukienki i straconej paczki papierosów, nic - odparła, starając się trzymać nerwy na wodzy. - Jednak to chyba nic, przy złamanej różdżce - dodała, gdy zauważyła złamaną w pół różdżkę Fredericka.

Faktycznie. Jej ubrudzona sukienka w porównaniu z jego różdżką to było nic. Leżała żałośnie na betonie i patrzyła na niego uśmiechając się bezczelnie. On wiedział że tak jest. Sukienkę można było kupić za na pewno mniejsze pieniądze niż różdżkę. Westchnął i wzruszył ramionami.
- To tylko różdżka, zaopatrzę się w nową.- spojrzał na Adel i przybrał obojętny ton. Fakt, faktem miał do niej pewien sentyment ale stało się. Przynajmniej nie musiał paradować z ubrudzoną kiecką po całym mieście, jak ona. I te papierosy... chyba tylko tego było szkoda. Miały swoją cenę, a tylu galeonów nie znajduje się od tak na ulicy.
- W tej sytuacji chyba będzie dobrze, jeżeli wejdziemy do środka i ogarniemy się. Nie uważasz?-spojrzał na nią pytająco i rozprostował rękę która delikatnie pulsowała z bólu.

Adelaide nie musiała paradować po całym mieście, jednak Frederick nie mógł i nie musiał wiedzieć, że Adelaide mieszkała w Hogsmeade. I nie miała daleko do pracy z domu. Jednak nie była pewna, czy znajdzie czas, żeby się przebrać. Miała bowiem niedługo występ... Który będzie musiała chyba odpuścić... Bo głowa bolała ją dalej, a akurat skończył jej się środek na ból głowy. No i się nie napaliła wystarczająco przed występem. O wypiciu drinka nie było nawet mowy.
- Niby tak, jednak to koszt. No i bez różdżki trudno się obyć - odparła.
Trochę ją zasmucił fakt, że Bonmer zobojętniał wobec niej, ale w zasadzie powinna się cieszyć, że jej nie zignorował i nie zajął się sam sobą. Nadal miała w pamięci ten czas, kiedy była zadurzona w profesorze od eliksirów i choć jej przeszło dawno temu, do tej pory uważała go za interesującą osobę. Gdyby tylko nie był tak nieprzystępny...
- Tak i nie - dodała - jak mnie szef zobaczy w takim nieładzie i z guzem na głowie, to będzie kolejna awantura w tym tygodniu... - przejęła się.

Ruby szła sobie do pracy, nastawiona na spory ruch, jak w każde święta. Była trochę zła, bo jak zwykle wydała większość wypłaty na głupoty, a do następnej jeszcze trochę zostało. Dlatego ucieszyła się, gdy zobaczyła na ulicy galeona. Zawsze się przyda... pomyślała, wyciągając rękę po pieniądz, jeszcze nie nauczona tym, że życie, a raczej ludzie, lubią płatać figle i jest to zwykła pułapka, która przeniosła ją z impetem pod Pub Jazzowy. Już chciała psioczyć pod nosem, że ma najgorzej, jednak trafiła między dwóch mężczyzn tak, że jeden wpadł na nią, a i ona na kogoś wpadła. Dobrze, że nie był to jakiś grubas, bo znając jej szczęście, miałaby coś złamane, a ostatnią rzeczą, o jakiej marzyła, była wizyta w Świętym Mungu. Dopiero po paru sekundach, gdy próbowała wstać, czuła, że nie może złapać tchu. Od razu zrobiła się bledsza niż zwykle, jednak nic nie powiedziała, widząc że pozostała dwójka jest zajęta ogarnianiem samych siebie.

Nate rzadko kiedy przyznawał komuś innemu racje. Bronił swojego zdania i dałby sobie rękę uciąć nawet gdyby było ono mylne. To tłumaczyło dlaczego Woods tak bardzo unikał Edwarda. Wiedział, że ich jakakolwiek interakcja skończyłaby się jeszcze gorszą kłótnią, niż obydwoje mogli sobie wyobrazić. Ślizgon nie chciał być tym, który pierwszy wyciągnie rękę do tego drugiego, ale zrobił to. Poprzednie spotkanie z Vittorią i list od niej, dał mu do myślenia. Uświadomił sobie, że tracenie najlepszego kumpla, przez dziewczynę, to jakaś parodia. Dlatego napisał. Co prawda, obawiał się jak rozległe są zaniki pamięci Edka, ale najwyraźniej nie było aż tak źle. Umówiony na spotkanie, przyszedł do baru nieco wcześniej. Siedział przy barze i zastanawiał się co właściwie ma powiedzieć kumplowi? Nie do końca świadom ile Edward pamięta, obmyślał sobie cały plan, jak wszystko ująć w słowa. Przynajmniej nadal trzymał mu się humor i uśmiech cały czas malował się na jego twarzy. Jak na razie był na etapie 'szczęścia' po zakończeniu... związku? Tak, prawdopodobnie tak. Później pewnie będzie się nad sobą użalał przy butelce Ognistej, ale cicho, to później. Wszystko wracało do normy, no halo, Nejt znowu był wolny niczym ptak, miał zamiar pogodzić się z kumplem i żadna dziewczyna nie mąciła mu w głowie, czy to nie cud? Przynajmniej tak teraz o tym myślał, o co będzie później, to wiadomo. Przekręcił się niecierpliwe na krześle i wbił swój wzrok w drzwi, wyczekując aż chłopak się pojawi. Mieli naprawdę wiele ciekawych rzeczy do wyjaśnienia.

Chłopak wszedł do pubu z wielkim natłokiem myśli. Rozejrzał się nerwowo wokół, aż jego wzrok zatrzymał się na pewnym ślizgonie. Zamrugał kilka razy i posłał mu niepewny uśmiech, po czym ruszył w jego stronę i bez zbędnego owijania w bawełnę strzelił.
- Ty jesteś Nate? – czyżby jednak go nie pamiętał? Wpatrywał się w niego jakby oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi, jednak za nim ją dostał, prychnął pod nosem ledwo powstrzymując się od wybuchu śmiechu – Twoja mina stary, była tego warta... – dodał po czym usiadł przy nim szczerząc się jak głupi do sera. Jego pamięć sięgała do czasów, w których nie znał jeszcze pewnej salemki, dlatego nie odczuwał jakiejś niechęci czy złości w stosunku do Woodsa, on po prostu czuł się trochę zagubiony. Między innymi tylko dlatego nie kontaktował się z chłopakiem po wypadku. Nie pomyślał nawet o tym, a wydaje mi się, że wyjście na coś mocniejszego było idealnym.
- Dzisiaj ty stawiasz, bo ja... zapomniałem portfela – powiedział z wielką dumą. Nie ma to jak kryć się chorobą. Zamówił sobie Beetle Berry Whiskey i dopiero teraz postanowił poświęcić całą swoją uwagę przyjacielowi.
- Więc mówisz, że pożarliśmy się o kobietę, co? – bardziej te słowa kierował do siebie w wielkim zamyśleniu niż do chłopaka. Dla niego to było bardzo irracjonalne. Czuł się jakby w tamtym okresie nie był sobą, a może teraz był kimś innym? Kobiety jednak są złymi demonami, które potrafią zawładnąć biednym męskim móżdżkiem – Podejrzewam, że chodzi o niejaką Vittorię, coś mi wspominała, w swoim wielkim monologu – tak nie dało się nazwać rozmową momentu, w którym chłopak chciał jej przerwać, a ta gadała jak katarynka nie zważając na to, że ten chce jej powiedzieć, że po prostu nie wie kim jest.

Uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy w drzwiach zobaczył kumpla. Cały czas wpatrywał się w niego, kiedy tamten zbliżał się do baru. A później zmarszczył brwi i pewnie wyglądał, jakby zobaczył ducha. Nie spodziewał się, że Edward go nie pozna, no halo! Ale kolejne słowa, które wypowiedział Harper wyjaśniły wszystko, a Nate wziął głęboki wdech i dźgnął go łokciem w żebra, kiedy już obok niego usiadł.
-Bardzo śmieszne, serio, chyba ci się żart wyostrzył od naszego ostatniego spotkania- bo wtedy, raczej nie mieli czasu na żarciki, które pewnie rozluźniłyby atmosferę. Wyjątkowo dziwnie czuł się teraz Woods, który doskonale pamiętał ostatnie zajście, a Edek wydawał się być wyluzowany jak nigdy przedtem, jakby tamto spotkanie w barze w ogóle się nie odbyło. To chyba ułatwiało całą sytuację i Nath miał nadzieję, że nie spędzi kolejnych kilku godzi na streszczaniu mu wszystkiego co działo się między nimi. Nie miał przypadkiem od tego brata? Pewnie Jay zdążył mu już wszystko przypomnieć- Dobra, dobra, ale tylko dlatego, że jesteś poszkodowany. Właściwie, to kto cię tak urządził?- zapytał po chwili, bo jakoś ta cała bójka go ominęła i nie był zbyt dobrze poinformowany. A skoro znów miał bratać się z kumplem, to musiał wiedzieć, kto równocześnie staje się jego wrogiem, to chyba proste? Obrócił się w jego stronę i teatralnie przewrócił oczami.
-Tak, dokładnie o nią i w sumie przestaje być takim egoistycznym dupkiem, Edward. Jeśli tylko coś czujesz do tej dziewczyny, droga wolna, jest twoja- kurczę, niczym błogosławieństwo! Co prawda Nejt nie wiedział jaka relacja włączy teraz tamtą dwójkę, ale jedno było pewne, on nie wchodził do tej samej rzeki dwa razy. Zresztą istniało małe prawdopodobieństwo, że znów staną się choćby nawet przyjaciółmi. Cóż, Woods miał trudności w ufaniu ludziom, którzy go oszukali. Ale kto wie co przyniesie jutro, nie?- I nigdy więcej kłótni o kobiety, czaisz?- zapytał i lekko się wzdrygnął. Tak, płeć piękna to demony i tego należy się trzymać!

Prawdę mówiąc nie wiedział za wiele, a to dlatego, że Jessie nie chciał mu powiedzieć ani słowa. Milczał o wszystkim, a to dlatego, że większość rzeczy dotyczyła Vittorii, o niej to tym bardziej nie miał zamiaru wspominać, gdyby mógł to wymazałby ją z życia Edwarda. Ale się nie da i widział niezadowolenie u bliźniaka z tego powodu. No cóż poradzić, jemu też nie podobała się ta jego mała Nox, a jednak nie narzekał tak często… dobra narzekał tak samo jak on, ale to co innego, bo ON ma rację! Koniec kropka.
- Nie mam zielonego pojęcia[b] – powiedział, po czym wyszczerzył się w stronę ślizgona. Akurat w tym momencie pojawił się jego trunek, ale jakoś nie zwrócił na niego uwagi, wolał teraz rozmawiać z Woodsem, może od niego się czegokolwiek dowie.
- [b]Nikt mi nic nie chce powiedzieć, to jest wkurzające – westchnął głęboko. Właściwie… czy Nathaniel zamówił cokolwiek? Przecież chłopak nie będzie tak siedział i sam pił! Widząc, że chłopak nie ma ochoty sam czegoś zamówić, poprosił o to samo i już chwilę później otrzymał drugą Whisky.
- Nie wiem jak to będzie z nią, sam nie do końca ogarniam – był bardzo zmieszany, nie dość, że tej dziewczyny nie kojarzył to wciąż mimo wszystko ciągnęło go do niej jak diabli, co było cholernie dziwne. Chłopak podniósł szklankę i wystawił w stronę kumpla.
- Nigdy więcej – trzeba było opić tą kumpelską decyzję! Nie ma ale! Po tym jakże wzniosłym i magicznym toaście nastała krótka chwila ciszy, ale gryffonowi wcale to nie przeszkadzało.
- Właściwie… działo się coś u ciebie ciekawego? – warto byłoby go poinformować.

Przyjął swoją Whisky i od razu wziął spory łyk. Najwyraźniej Edward nie wiedział wiele i Nejt nie do końca był pewien, co powinien mu powiedzieć. W końcu mówiąc o Vittorii, zupełnie nie kojarzył, że była powodem ich kłótni, że nieco namieszała. Jakby w jego pamięci tego nie było, co swoją drogą nieco przerażało Woodsa. Nie wiedział też, dlaczego Jay nie streścił mu tego wszystkiego, choć domyślał się, że robił to dla dobra brata, czego ślizgon nie powinien kwestionować. Jednak Nath nadal zastanawiał się z kim pobił się jego kumpel? Pewnie gdyby usłyszał, że wszystko stało się za sprawą Salemki, choć pewnie nieumyślnie, to wszystko byłoby jasne.
-Właściwie, to jak to będzie z twoją pamięcią? Wróci?- zapytał z lekkim przerażeniem w głosie, bo sam za nic w świecie nie chciałby stracić swoich wspomnień. Choć trzeba przyznać, że to wiele by ułatwiło. W końcu mógłby wkręcać wszystkich, że ich nie pamięta, no czy to nie brzmi, jak fajna zabawa? Z uśmiechem na ustach wzniósł toast, bo jakże inaczej? Wziął kolejny łyk alkoholu i odstawił szklankę na blat, lekko marszcząc brwi. Ciężko było mu poskładać wszystkie wydarzenia w całość i opowiedzieć o nich Edwardowi, ale jakoś musiał spróbować. Dlatego obrócił się bardziej w jego stronę i przez chwilę nic nie mówił.
-Więc... oprócz tego, że moja dziewczyna powiedziała mi, że jesteśmy w otwartym związku, to raczej nic. A o tym, że jest wilkołakiem dowiedziałem się z listu od anonimowej osoby. Tak poza tym było bardzo spokojnie- odparł, jakby to było normalne rzeczy, które działy się na co dzień- Nadal nie wiem, kto wysłał mi list, ale ta osoba była naprawdę dobrze poinformowana- powiedział w lekkim zamyśleniu, bo od kilku dni nie dawało mu to spokoju. Tak samo jak fakt, że tajemniczy S.V mógł nagle zjawić się po swoją przysługę. Czy to nie jest dość przerażające?

- Wróci, wróci – wydukał mieszając trunek w szklance i przyglądając się kostkom lodu. Jeżeli chodzi o Jaya, to brat nie miał zamiaru mówić mu nic. Między innymi dlatego, że się o niego martwił i nie chciał, by brat znowu cierpiał przez nią. Dlatego Edward chciał zapomnieć o tym co było, a żyć tym co jest. Bez względu na to co się działo, to po prostu ruszyć z miejsca – potrzeba po prostu czasu i… pewnych bodźców, które ruszą wspomnienia – nie do końca wiedział, czy tłumaczy to w odpowiedni sposób, ale musiało to starczyć. Można powiedzieć, że ta amnezja tylko mu pomogła. Bo gdy zapomniał o wszystkim, przestał być taki gburowaty i znów wrócił do bycia sobą. To było w tym wszystkim najważniejsze.
Chłopak odłożył szklankę na blat i zamyślił się głęboko na temat słów Nate.
- Ja dostałem od niej list – zaśmiał się pod nosem – akurat jak leżałem w SS, to przyszła sowa i najśmieszniejsze jest to, że nie wiedziałem kim ona jest – to było komiczne, trzeba było przyznać – jeszcze dowiedzieć się, że jest się w otwartym związku – chłopak pokręcił głową i podniósł szklankę upijając z niej kolejny łyk. To wszystko było tak bardzo SZALONE, że szkoda gadać.
Kolejne jego słowa zaciekawiły go bardziej. Odwrócił się w stronę przyjaciela w zamyśleniu i dopiero po przeanalizowaniu kilku myśli odważył się cokolwiek powiedzieć.
- S.V.? – zapytał. Również dostał od niej list, jednak nie odpowiedział na niego, bo nie do końca był wtedy świadomy, kim jest panienka Brockaway – Też dostałem od niej wiadomość – wydukał. Ciekawe kimże była ta osoba? Na pewno za wszelką cenę chciała zniszczyć Vittorię, skoro rozpowiadała TAKI sekret. Jaki miała w tym wszystkim cel?

-A nie można ci jeszcze raz przywalić? No wiesz, tak głową o blat? Może wtedy wróciłyby szybciej?- typowe pomysły Nejta i co więcej, miał jeszcze takich kilka. Ale pomyślmy, skoro obrażenia, które poniósł sprawiły, że stracił pamięć, to równie dobrze, to też mogło je przywrócić. Stwierdzam, że Woods powinien dostać medal za myślenie, serio. Oczywiście już zamyślił się jak owy plan wykonać, choć był prawie pewien, że pomysł nie do końca spodoba się Edwardowi. Jednak kiedy Harper wspomniał o bodźcach, Nath automatycznie wyrwał się z zamyśleń i nad jego głową wręcz zapaliła się żarówka. Wziął kolejny łyk alkoholu, bo przecież nie mógł mówić, kiedy miał sucho w ustach, duh. A zresztą zasada była taka, że po procentach miał jeszcze lepsze i głębsze rozkminy i czasami nawet mówił dobrze. Oczywiście czasami zdarzało się sporadycznie, ale to zawsze coś!
-Skoro potrzeba czegoś, żeby poruszyć twoje wspomnienia... stwierdzam, że powinniśmy się dzisiaj wyjątkowo dobrze bawić- oznajmił z uśmiechem na ustach, bo Edward pewnie nie pamiętał, ale Nejt doskonale kojarzył każdą wspólną imprezę. Dobra, może ciężko stwierdzić, że wiedział co robił, bo przeważnie urywał mu się film i później budził się w jakiś dziwnych miejscach. Zdarzało się również, że musieli transportować się nawzajem i choć stawianie prostych kroków było wyjątkowo ciężkie, trzeba przyznać, że zawsze było spory zabawy. Ich wspólnie spędzony czas, to przeważnie imprezy, więc Nejt doskonale wiedział o czym mówi, duh.
-Dziwnie to przyznać, ale czasami chciałbym wymazać ją z pamięci- była jego słabością i to cały czas. Stawał się przy niej zupełnie inny i to nie zawsze mu się podobało, ale nawet jeśli nie wiem co by się stało, to zwyczajnie nie mógłby stracić wspomnień tych chwili, które z nią dzielił. Co też uznawał za słabość. W końcu Woods się nie przywiązywał, prawda? Ale najwyraźniej Vittoria była idealną osobą do mieszania mu w głowie. Nie chciał teraz o niej myśleć, w dodatku kiedy poruszył dość ważny temat- Też dostałeś list?- zapytał po chwili dość zaskoczony. Jasne, mógł się spodziewać, że owa osoba będzie chciała pogrążyć Titi i roześle więcej wiadomości. Ale to jedynie jego domysły... które najwyraźniej były słuszne.

Drzwi otwieram gwałtownie, wpuszczając do wnętrza oddech zimy, wypełniony wirującymi płatkami śniegu. Kilkoro siedzących najbliżej drzwi czuje ukłucie tego mrozu i na moment pochyla się nad swoimi trunkami, aby się rozgrzać. Pewnym krokiem przebywam drogę dzielącą mnie od baru i uśmiecham się do stojącego za barem faceta. On również patrzy na mnie z uśmiechem i już nie muszę robić nic więcej. Bywałem tutaj zdecydowanie zbyt często... Prawdę mówiąc to chyba jedyny "porządniejszy" pub w Hogsmeade, w którym jeszcze tolerują moją obecność. Z Londyńskich pozostały mi już chyba tylko te na Nokturnie.
Kiwam delikatnie głową w podziękowaniu i łapię butelkę piwa w dłoń. Wlewam w siebie odrobinę trunku i od razu czuję się lepiej. Mógłbym tu nawet mieszkać... Hogmseade wydaje mi się ciekawsze, bardziej kolorowe, niż Dolina Godryka, gdzie czuję trochę zbyt wiele magii. Tak naprawdę najlepiej czuję się w Londynie, gdzie te dwa światy się łączą, a ja... ja należę do obu z nich, czy tego chcę, czy nie.
Kolejny łyk, a moje oczy błądzą po wszystkich gościach w poszukiwaniu kogoś, do kogo warto się przysiąść, albo komu warto przydzwonić w ryj. Okej... nie będę robił burdy - tylko żartowałem! Trzeba mnie jednak najpierw sprowokować. Odwzajemnić spojrzenie na ten przykład! Niestety nic takiego się nie dzieje. Zauważam jedynie kilku lokalnych zakapiorków, z którymi lepiej nie zadzierać, bo nie będą z pewnością walczyć honorowo.
No cóż - skoro mordobicia nie będzie, to może chociaż ktoś nowy? Interesujący? Przy barze pusto, przy stolikach również. Przyjdzie się jeszcze upić na smutno.
Na szczęście właśnie w tej chwili wychodzi na scenę lokalny zespół jazzowy i zaczyna swój występ. Przymykam oczy, uśmiecham się - uwielbtiam muzykę, a jazz sprawia, że jestem w lepszym humorze. Trening dał mi w kość, bark przeszywa tępy ból - pamiątka po dzisiejszym upadku. Za oknami zrobiło się już ciemno. Czas na taniec, szaleństwo - błagam! Ratunku!

To był zakręcony początek roku. Zmobilizowana, pilna Ruth kolejno opuszczała wszystkie lekcje, żeby przed urodzinami udało jej się załatwić sobie staż w Ministerstwie. W końcu ukończenie dwudziestu jeden lat czyniło ją wielce dorosłą, prawda?
Przez zawirowania związane ze zdobyciem upragnionej posady w MM praktycznie odcięła się od szkolnego życia. Na szczęście większość ciekawych wydarzeń działo się zimą właśnie w Hogsmeade, więc oczywiście wybierała się na festyn, na łyżwy i te wszystkie fantastyczne kiermasze, ale tymczasowo miała trochę innych spraw na głowie. Na przykład przyjacielską wizytę w Pubie jazzowym niedaleko jej mieszkania. Bywała raczej w kawiarniach i nie była typem osoby, który wychodzi ot tak napić się whisky (picie z szefem w jego gabinecie się nie liczy!), ale kiedy usłyszała, że dziś wieczorem grają jej znajomi pomyślała, że to dobra okazja, żeby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i załatwić z nimi pewną drobnostkę, a przy okazji w spokoju zastanowić się, co jeszcze ma do zrobienia przy dźwiękach uspokajającego jazzu.
Do pubu weszła jak do siebie. Pewnym, stanowczym krokiem i już w drodze do baru zdejmując wełniany płaszcz stanęła przy blacie w krótkiej, czarnej sukience, pozostałości po praktyce w arcyważnym departamencie u Nolana.
Bycie ze Szwecji zobowiązuje do negliżu nawet w środku zimy, Szwedom nigdy nie było zbyt zimno.
-Cześć, kiedy chłopaki mają przerwę? - zapytała barmana wskazując na grający zespół. Kompletnie nie zauważyła podejrzanych osób wokół, toteż kiedy uzyskała odpowiedź i zamówiła, odeszła spokojnie do swojego stolika. Cóż, długo dane jej posiedzieć niestety nie było, bo przypałętał się do niej jakiś średnio trzeźwy kawaler i z coraz większym naciskiem zaczął sprzedawać swoje wdzięki. Aha. Powinna zacząć się malować jeszcze mocniej, bo ta dziecięca twarz wprowadzi ją kiedyś do grobu.
Od słowa do słowa zaczęło robić się coraz gorzej, więc jedyną sensowną reakcją było po prostu odejście od stolika i powrót do baru. Niestety, w tym momencie jegomość złapał Ruth za rękę, żeby przypadkiem mu nie uciekła. I to był zapalnik.
-Złap mnie za rękę jeszcze raz, to żadna magia ci nie pomoże - warknęła wyszarpując się i łapiąc mężczyznę za koszulę. Wykorzystując jego chwilową dezorientację wróciła poirytowana do baru. Z tego wszystkiego odezwała się do pierwszej osoby, która stała obok.
-To jest niemożliwe, człowiek chce się tylko napić rumu i posłuchać dobrej muzyki, ale nie. Pijani Romea z Hogsmeade zawsze są na posterunku... - kiedy się odwróciła w stronę osoby stojącej właśnie tuż przy niej zauważyła, że swój zdenerwowany wywód zaserwowała znanemu pałkarzowi. Znała go z Munga, przychodził częściej niż często, ale i tak chyba nie wypadało tak zaczepiać gwiazdę quiddicha...

Słyszę co prawda otwierające się drzwi knajpy, ale nie odwracam wzroku, skupiam się na swoich myślach - zastanawiam się co zrobić, żeby ten wieczór nie był taki nudny jak kilka ostatnich. Słyszę w przelocie dźwięczny, dziewczęcy głos i nadstawiam uszu, ale wciąż skupiam się na swoim piwie. Po chwili dobiega mnie odgłos szamotaniny - na to również nie zwracam uwagi, ale kiedy ponownie słyszę głos dziewczyny, zerkam przez ramię. Już po wszystkim, chociaż widzę jak pijak unosi się delikatnie z krzesła, najwyraźniej nie chcąc dawać za wygraną. Sadzam go spowrotem na miejsce stanowczym spojrzeniem i odwracam głowę. Nie mogła tego zauważyć. Tym większe jest moje zaskoczenie, gdy znów słyszę jej głos - tym razem blisko. Tuż obok. Czuję też przyjemną woń kobiecych perfum i decyduję się wreszcie przyjrzeć ich właścicielce.
Młoda. Na pierwszy rzut oka nastolatka. Jest w niej coś skandynawskiego. Uśmiecham się delikatnie. Jej strój sugeruje, że chyba w pierwszej chwili źle oceniłem jej wiek. Wygląda kobieco. Nie pasuje za bardzo do tego miejsca - jest elegancka. Skądś ją zresztą kojarzę. W tej chwili nie przychodzi mi to łatwo, ale mija moment i w myślach pojawia mi się znajomy budynek szpitala. Uzdrowicielka? Nie. Za młoda.
- On nie jest z Hogsmeade. - Znam go oczywiście z kilku innych lokali w całym kraju. Pociągam łyk piwa i odwracam się w jej stronę. Wyczytuję z jej spojrzenia, że chyba również mnie kojarzy. Nic dziwnego, gram w jednej z najbardziej rozpoznawalnej z drużyn quidditcha w kraju. Czasami mi to przeszkadza - naprawdę wolałbym być bardziej anonimowy. Przede wszystkim gryzie mnie ta wszechobecna wiedza na mój temat, podczas gdy ja każdego muszę poznawać od zera. - A nie jesteś trochę za młoda na rum? - Cieszę się, że docenia dobrą muzykę, ale nie mogę się powstrzymać od tej lekko kąśliwej aluzji. Skąd zresztą miałem wiedzieć, w jakim jest wieku? Puszczam do niej oko i uśmiecham się łagodnie. W tle zauważam, że ochlapus ciągle coś knuje, bo łypie ukradkiem w naszą stronę. Przyjdzie mi pewnie jeszcze załatwić tę sprawę, ale lepiej tak, żeby dziewczyna o niczym nie wiedziała. Kobiety z reguły nie lubią przemocy, poza tym byłoby to nieeleganckie klepać mu mordę teraz, w takim porządnym pubie, pełnym porządnych ludzi. No dobra... przesadziłem trochę z tym przymiotnikiem. Większość jest porządna, ale nawet szybkie spojrzenie po ludziach sugeruje, że znajdują się tu rónież recydywiści - to normalne w środku tygodnia o tej porze. Tym bardziej dziwię się, co tutaj robi taka młoda osóbka? Trzeba będzie odprowadzić - jak nic. Nie godzi się kobiety samej puszczać w taką ciemnicę i zawieruchę.

Rozmyślania o tym, czy wypada zagadywać gwiazdę sportu w malutkim pubie, żeby nie wyjść na zdesperowaną fankę przerwała jego bardzo konkretna opinia na temat zaczepiającego Ruth gościa.
Nie bez kozery starała się o posadę analityka magicznych katastrof - za nic nie puszczała takich zdań płazem, nie rozkładając ich wcześniej na czynniki pierwsze. Skoro wie, że ten człowiek nie jest z Hogsmeade i właściwie to jest kompletnie pijany w środku tygodnia to przystojny pałkarz musi go znać z takich lokali, bo szczerze nie wierzyła, że jest pracownikiem urzędu wioski Hogsmeade.
I już by pewnie coś odpowiedziała na tę uwagę, gdy w tym momencie mężczyzna przytknął jej wiek. Szczerze? Nienawidziła całym sercem, kiedy ktoś robi z niej małą dziewczynkę, bo stanowczo zbyt często się to powtarzało, biorąc pod uwagę jej wygląd smarkuli, ale tym razem reakcja Szwedki była zgoła inna.
Parsknęła śmiechem, zakrywając usta dłonią, co zresztą zrobił też barman, słysząc frazę o zbyt młodym wieku Ruth.
-A chcesz mi zaproponować coś innego? Wszystkie dobre rzeczy są podobno drogie, nielegalne lub dla dorosłych - uśmiechnęła się serdecznie pokazując towarzyszowi białe ząbki.
-Wprowadziłam cię w błąd, przepraszam, ale możemy uznać, że zrobiłam to celowo - przegryzła zadziornie wargę, dochodząc do wniosku, że robienie miszmaszu z rozmowy będzie lepszą zemstą za wytknięcie jej wieku niż kolejna awantura. Awantur jej na razie starczy.
-Nie piję w tygodniu...raczej. Znam barmana i mam umowę na sok porzeczkowy, jak to dzieci - puściła mu oczko i odwróciła się w stronę kończącego pierwszą partię grania zespołu.
-Nie chcę wyjść na wścibską, ale grasz w Osach z Wimbourne, prawda? Kojarzę cię z Munga, zdarza mi się tam pracować...Trwa festyn zimowy, w Hogsmeade jest masa czarodziejów, nie boisz się, że fanki zlecą się po autografy? W końcu to rok mistrzostw - zapytała już bardziej rzeczowo. Nie zwróciła uwagi, jak bardzo nie pasują oboje do otoczenia. On wyglądający jak typowy rockman, znany gwiazdor popularnej drużyny quiddicha i ona - w stroju jakby wyszła prosto z Ministerstwa, wyższa od połowy gości w pubie wśród kolorowych, zapitych twarzy i podrygujących muzyków w tle. Może faktycznie powinni wyjść?

Nie dbam o to, jak dogłębnie analizujesz to zdanie. Może ci się to nie podobać, ale taki jestem, nie muszę się z tym ukrywać. A może właśnie ci to nie przeszkadza? Tak czy inaczej nie lubię udawać kogoś, kim nie jestem. Wszyscy właściwie znają moją prawdziwą naturę - od dzieciństwa miałem skłonności awanturnicze i od kiedy gram w znanym klubie, często o mnie pisali w "Proroku..." i nie tylko. Klub nieraz nakładał na mnie za to kary - mówili mi, żebym był bardziej dyskretny, ale ja po prostu taki już jestem i nie zamierzam tego tuszować. Z drugiej strony zaczęli przekuwać to w pewną legendę, pewien mit. Jestem dobry w tym co robię - nie wywalą mnie, bo za wiele stracą. Ja o tym wiem, oni o tym wiedzą - żyjemy w symbiozie. Niech tak zostanie.
- Sok marchewkowy? - Chciałem dodać, że przyciemnia karnację - lubię być nieco sarkastyczny, nieco uszczypliwy w swoich komentarzach. Nie wobec wszystkich, ale w tej chwili mam wrażenie, że mogę czuć się bardziej swobodny, nonszalancki, jestem więc sobą. W stu procentach! Pełny humoru i nieco prześmiewczej ironii, która jednak nie powinna być odbierana negatywnie - nie chcę nikogo nią obrazić, a raczej sprowokować jakieś zaczepki z drugiej strony, pobudzić trochę rozmowę, żeby nie skupiać się na durnych faktach i banalnych, prozaicznych pytaniach.
Dlaczego kobiety to robią? Wszystkie dobrze wiedzą, jak przygryzanie wargi działa na facetów, a ty robisz mi to mimo wszystko i ja już mam w głowie dwie myśli. Rozsądek mówi mi, że robisz to specjalnie, że nie powinienem postępować pochopnie i wyciągać żadnych wniosków, ale intuicja podpowiada mi, że warto rzucić znów jakaś uwagą, komplementem - jednym słowem dać do zrozumienia, że nasza rozmowa stacza się z toru "witaj! co Ty tu robisz?" na "dobra... co robimy dalej?".
Mung? Czyli dobrze myślałem, ale znaczy to, że ma tam pewnie staże albo praktyki. Tak czy inaczej jest młoda. Intuicja gaśnie, pozostaje rozsądek. Przygryziona warga siedzi w pamięci, podobnie jak ta śliczna buźka i kobiecy strój, ale takie rzeczy trudno wymazać, zwłaszcza jak siedzą przed Tobą w pełnej okazałości.
- Nawet nie wiedzą gdzie mnie szukać. - Odwracam wzrok w stronę butelki i pociągam kolejny łyk. - Najciemniej jest pod latarnią. - Dodaję po chwili, ale prawda jest taka, że nawet o tym nie pomyślałem i teraz naprawdę zapragnąłem stąd wyjść jak najszybciej - na wszelki wypadek. - Ale Ty nie jesteś jedną z nich? - Znów rzucam jej to zadziorne spojrzenie i uśmiecham się kącikiem ust. - Znasz jakieś miejsce, gdzie można się przed nimi ukryć? - Dodaję teatralnym szeptem i dopijam swoje piwo. Nie daje mi spokoju ten pijaczyna przy stoliku. Ja też chcę już się stąd ulotnić, bo mam wrażenie, że jeszcze chwila i złamię swoje dżentelmeńskie zasady i przypieprzę mu prosto w zęby.

Jeśli faktycznie wychodzimy, to możesz już napisać gdzieś na zewnątrz w Hogsmeade - tylko z dala od festynu - pamiętaj! :D

Przytakiwała mu z uroczym uśmiechem, kiedy opowiadał o swoich fankach. Nie czuła, bo wręcz nie miała prawa rozumieć całego aspektu bycia popularną gwiazdą, ale chęć ukrycia się przed wszystkimi i potrzebę świętego spokoju rozumiała jak najbardziej i wtórowała jej całym sercem. Stąd też doszła do wniosku, że biorąc pod uwagę okoliczności paradoksalnie w tym mało popularnym, kompletnie niezimowym pubie będzie najbardziej anonimowo. Poza tym, miała tu pewną sprawę z zespołem do załatwienia, więc niekoniecznie miała ochotę gdzieś się przemieszczać, zważywszy na fakt, że przystojnego sportowca zaczepiła całkiem przypadkiem, a wychodzenie z dopiero co poznaną osobą nie leżało w naturze Ruth. Poza tym, sytuacja i tak miała się za chwilę diametralnie odwrócić.
-Muszę przyznać, że lubię quiddicha, choć sama fatalnie sobie radzę na miotle. Właściwie jakby się dobrze zastanowić, to ze wszystkich sposobów przemieszczania się zdecydowanie preferuję motocykle - uśmiechnęła się promiennie, przypominając w duchu jej upragniony motor, na który zbierała pieniądze już od początku studiów. Miała prawdziwy dar do prowadzenia magicznych pojazdów - wszystkich, prócz miotły, bo jeśli chodzi o nią to najlepiej radziła sobie ze spadaniem.
-Ale nie musisz się obawiać, myślę, że gdybym była szaloną fanką już dawno zdradziłabym swoje niezdrowe zainteresowanie. Jesteś miły, ale możesz odetchnąć z ulgą, bo nie planuję ci się rzucać desperacko na szyję - zakończyła rozbawiona swoim żartem. Ciekawe, że gdyby mężczyzna przyszedł w garniturze, zamówił sok i usiadł sztywno przy stoliku pewnie nigdy nie pozwoliła by sobie na tak luźny ton. A jednak, skoro mogła się zrelaksować sympatyczną, niezobowiązującą rozmową to dlaczego by miała z tego rezygnować?
-Tu paradoksalnie będzie najbardziej anonimowo w okresie zimowym. Myślę, że zasadnie byłoby tu zostać, szczególnie, że chyba chciałbyś dopić swoje piwo, hm? - wskazała palcem na butelkę, którą trzymał w dłoni.
Zespół zakończył piosenkę i przez mikrofon wokalista poinformował, że zaczynają cotygodniowe karaoke. Magiczne lampy pod sufitem rozpoczęły poszukiwania "ochotnika", zatrzymując swoje światło dokładnie nad sylwetką Remusa. Czyżby pierwszy kandydat został wyłoniony?
Chyba mamy pierwszego piosenkarza! Zapraszamy na scenę kolego, twoja piosenka to "Dream a little dream of me" - zaszczebiotał wesoło członek zespołu i zeskoczył z podestu.
Ruth przygryzała wargę bezwiednie. I teraz, po usłyszeniu werdyktu ze sceny to zrobiła, mając w oczach ten sam zawadiacki błysk, jaki zdarzało jej się mieć w chwilach dobrej zabawy.
-A jednak nie dopijesz tego piwa. Chętnie pana posłucham, panie Armstrong - oparła się o bar wyczekując niecierpliwie jego reakcji. No chyba teraz nie stchórzy, taki odważny sportowiec!

Zastanawiam się, czy na pewno nie jesteś jedną z tych psycho-fanek, bo albo czytasz w mojej głowie, albo wiesz na mój temat więcej, niż mi się w pierwszej chwili wydawało. Jestem prawie pewien, że zadziałała przynajmniej jakaś magia, bo niemożliwe, żebyś wiedziała, że posiadam motocykl. Nie powiem ci jednak tego - nie chcę wyjść na flirciarza, poza tym co to za punkt zaczepienia do rozmowy?
Co prawda lubię go dlatego, że daje mi poczucie wolności. Troche innego rodzaju, niż miotła. Wiesz jak to jest? Czasami ta sama czynność wykonywana w nieco innych okolicznościach może dawać diametralnie różne doznania. Tak jest w przypadku latania. Lubię przemierzać przestworza w każdy możliwy sposób, ale powiem szczerze, że kilka razy słyszałem od ciotki, która pochodzi z mugolskiej rodziny, że mugole mają takie swoje gangi motocyklowe w Ameryce i przemierzają na swoich maszynach setki kilometrów, ubrani na czarno, jadą w stronę zachodu słońca, szukać zaczepki w przydrożnych barach. To bardzo do mnie pasowało, bardzo mi się spodobało. To był impuls, żebym sprawił sobie swoją bestyjkę. Teraz lubię nim wyjeżdżać na ulice. Jest to klasyczny model, nieco chopperowaty - krążownik szos. Pokonałem na nim ogromne dystanse po angielskich drogach i ponad nimi.
- Zauważyłem i jestem wdzięczny. - Chciałem jeszcze rozwinąć myśl, ale w tym momencie pada na mnie światło reflektora i padają słowa prowadzącego występ. Jestem niemal pewien, że zrobiłaś mi to specjalnie. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, jakbyś to zaplanowała - nie wierzę w przypadki. Śmieję się pod nosem, kręcąc głową i podnosząc się od baru. - Nie ma problemu. - Spoglądam ci w oczy. Widzę w nich wyzwanie, jakiś błysk - taki sam jak w moich oczach. Przez tą chwilę doskonale cię rozumiem, jakbyśmy znali się od dawna. Sam lubiłem robić tak samo. Robisz mi dokładnie to, co ja robię tobie - masz takie same poczucie humoru. Jakbyś przejrzała mnie na wylot w te kilka minut. Spokojnie. Skrywam jeszcze wiele, niech ci się nie wydaje, że mnie rozgryzłaś. - Możesz się nim zaopiekować. - Stwierdzam i podaję jej niedopitą butelkę, po czym zmierzam w stronę podwyższenia. Nie spodziewałem się, że trafi dzisiaj na karaoke. Przez chwilę myślę, że może wyciągnię cię, żebyś mi robiła chórki, ale zmieniam plan.
Popłynęła muzyka, grzecznie odmawiam karteczki ze słowami - znam je doskonale. Może nie jestem najlepszym wokalistą, ale nie jestem też tragiczny. Może i wiesz o mnie dużo, ale stawiam tysiąc galeonów, że o tym, że grałem na perkusji i zakładałem zespół nie słyszałaś. Nie jest to mój repertuar, nie odnajduję się w tej skali doskonale, ale śpiewam poprawnie i równo, a to chyba najważniejsze. Nie przejmuje to wykonanie ciarkami, ale coniektórzy i tak są nieco zaskoczeni, że radzę sobie.
Podchodzę do ciebie. Chcesz tak grać? Nie ma problemu. Wyciągam w twoją stronę rękę i patrzę prosto w oczy. Wszystko we mnie woła "Would you dance with me?" choć wolałbym "Common babe light my fire", bo uwielbiam Doorsów, ale teraz średnio to pasuje do klimatu.

Ach, te motocykle! Ruth uwielbiała jeździć i choć doskonale radziła sobie także z magicznymi samochodami, to jednak motocykle skradły jej serce i gdzieś w sercu miała zakodowane, że taki motocykl zawiezie ją do ślubu, albo przynajmniej na wycieczkę we dwoje do kraju, gdzie deszcz nie pada non stop. Sukcesywnie spełniała swoje marzenia i po zakupie niewielkiego mieszkanka w Hogsmeade (w sumie, po co jej większe?) teraz miała w domu dwie skarbonki. Jedną na kursy kwalifikujące do pracy w Ministerstwie a drugą na upragniony motocykl. Gdyby tylko wiedziała, że mężczyzna podziela jej pasję wtedy dopiero zagadałaby go na śmierć. A przynajmniej zasłuchiwałaby się w jego opowieściach o dwukołowcach.
Kiedy zaczął występ, z uznaniem słuchała każdej nuty. To była piękna, spokojna piosenka i w wykonaniu tak barczystego, rokowego faceta brzmiała tak egzotycznie, że trudno było oderwać wzrok od sceny. Dlatego też nieco zaskoczyła ją wyciągnięta w jej stronę dłoń, bowiem wyrwana z zasłuchania nie do końca zorientowała się, że jego występ już minął.
Zaprasza ją na scenę? Była opanowana i rozsądna, ale wejście na podest w prawie wyludnionym pubie nie wydawało jej się najbardziej bezmyślnym rozwiązaniem.
Ukłoniła się z gracją i postukała obcasami w stronę sceny, zostawiając uprzednio niedopite piwo Remusa pod opieką barmana. Puściła po drodze oczko zespołowi, który wciąż trzymał zapasowy mikrofon i w lot załapał, co się kroi.
Do ich uszu dobiegła kolejna, jazzowa piosenka, którą puszczono już zdalnie i informacja od zespołu, że plany się zmieniają i teraz wszyscy proszeni są do tańca.
Ruth podała swojemu towarzyszowi dłoń i stanęła z nim twarzą w twarz po raz trzeci tego dnia przygryzając wargę.
-Bardzo chętnie z panem zatańczę - ukłoniła się i położyła drugą dłoń na jego barku. Jeśli zaraz nie strzeli mu do głowy próba całowania jej, to śmiało może powiedzieć, że to jeden z fajniej spędzonych wieczorów w tej nudnawej wiosce.

I pewnie będziesz miała jeszcze okazję posłuchać. Niejednokrotnie. Może nawet dam ci pojeździć? Nie jestem z tym motorem emocjonalnie związany. Przedmioty nigdy nie były mi bliskie, bo nie jestem materialistą. Oczywiście jak się dużo zarabia, to jest w życiu łatwiej, ale to nie jest przecież gwarancja szczęścia. Myślę w trochę innych kategoriach... dla mnie liczy się spełnienie. Motocykl daje mi radość, ale gdyby to nie był ten konkretny egzemplarz, to na innym czułbym to samo. Chodzi tylko o wrażenie, odczucie. To się liczy. Tak samo jak w tej chwili. W tej chwili czuję radość. Czuję, że żyję, że mogę się bawić, że mogę Cię wciągnąć w tą grę i to jest wspaniałe!
Ludzie są tutaj dziwni, parkiet prawie pusty, a powietrze przesycone typowym zapachem knajpy, do którego przyzwyczaiłem się przez lata. Obejmuję cię w talii, a drugą ręką łapię za dłoń. Suniemy po parkiecie, delikatnie, dostojnie, elegancko, jak łabędzie. Nie jestem wybitnym tancerzem, ale umiem nie podeptać swojej partnerki - poza tym i tak jestem lepszy od większości obdartusów, która tutaj siedzi. Ja przynajmniej w swoim zyciu miałem powody, dla których musiałem się nauczyć chociaż podstaw tańca towarzyskiego. Różne bale organizowane przez klub i sponsorów wymagały, żeby chociaż na ten jeden wieczór, raz na parę miesięcy, zaprezentować się jako okrzesany dżentelmen. Nie, żebym normalnie nie był dżentelmenem, ale pozwalałem sobie na poluzowanie manierów.
- Błagam... nie panuj mi tu... - Rzucam zrezygnowany i zaczynam się z Tobą obracać po parkiecie. Masz więcej gracji ode mnie, ale pewnie, choć nieco topornie prowadzę nas w tańcu. - Jestem Rem, a Twojego imienia też jeszcze nie słyszałem. - Lubię rozmawiać podczas tańca. No i... na brodę merlina! Dlaczego miałbym próbować cię całować?! Ja lubię towarzystwo kobiet, jest dla mnie cudownym powiewem świeżości. Nie oznacza to jednak, że każdą traktuję jak potencjalną kochankę! Mam oczywiście słabość do płci przeciwnej, bo jestem zdrowym facetem, ale szanuję zarówno siebie jak i kobiety z którymi się widuję. Lubię otaczać się gronem osób, z którymi mogę bez skrępowania porozmawiać, wyskoczyć gdzieś i wiem, że niczego ode mnie nie chcą, nie wymagają. Zdajesz sobie sprawę jakie to jest uciążliwe, kiedy jesteś znana i ludzie wciąż do ciebie lgną, ale nie z twojego powodu, ale z powodu tego, kim jesteś, co posiadasz? Byłbym tym samym Remusem, gdybym sprzątał teraz zaplecze w sklepie z Magicznymi Stworzeniami. Nie różniłbym się ani trochę. No... może byłbym bardziej przygaszony i miałbym o kilka blizn więcej.
Zaskakująco często przygryzasz wargi.
- I dlaczego ciebie na tym festynie nie ma? To chyba odpowiedniejsze miejsce dla takiej osóbki, niż pub, co? Choć pewnie źle Cię oceniam... Nie miej mi tego za złe, nie jestem dobrym obserwatorem. Potrafię analizować sytuacje, ale nie ludzi. - Tak. Jestem przecież ciekaw co skierowało cię w to miejsce.