Miała nadzieję, że w te wakacje wreszcie porządnie wypocznie. Że będzie mogła odciąć się od tego wszystkiego, co przeżywała przez cały rok szkolny - od ukrywania się, od strachu przed całym światem, od głupich i rozpraszających ją obowiązków szkolnych. Że będzie tylko ona i jej skrzypce, i piękny widok za oknem.
Oczywiście się przeliczyła. Ludzie, których chciała za wszelką cenę unikać, przywlekli się za nią na ten koniec świata. Którzy konkretnie? Hm... Wszyscy, tak na dobrą sprawę. Izzy bardzo potrzebowała samotności, jednak ta nie była jej dana.
Jedynych chwil spokoju i ciszy doświadczała w czasie wędrówek najmniej uczęszczanymi traktami. Znalazła już kilka takich miejsc, gdzie mogła spokojnie odetchnąć i coś zagrać, albo po prostu w milczeniu popatrzeć na niebo czy przyrodę. Jednym z nich była magiczna ścieżka. Była ona wyjątkowo urokliwa, więc Izzy zastanawiała się, jak to możliwe, że jeszcze nigdy nikogo tu nie spotkała. Naturalnie, nie przeszkadzało jej to i pragnęła taki stan rzeczy utrzymać jak najdłużej, toteż wymykała się tam jak najdyskretniej.
Tego dnia także tam zawędrowała. Nie wypuszczając z dłoni futerału, zrzuciła buty i przeszła kawałek ścieżką, po drodze wyciągając skrzypce. Stanęła w jedynym miejscu, z którego przez gałęzie drzew widać było niebo i popatrzyła na nie. Poczekała, aż chmura odsłoni słońce. Czując ciepłe promienie na twarzy uśmiechnęła się i przymknęła oczy. Ułożyła instrument i przeciągnęła smyczkiem po strunach.
Dźwięk był tak idealny, że dreszcze przemknęły jej wzdłuż pleców.
- Niech stanie się muzyka - szepnęła i zaczęła grać.

Mogłoby się wydawać dziwne że pan Champion wędruje takimi malowniczym okolicami. Przez cały rok nie zwracał uwagi na otaczającą go przyrodę ponieważ go to nie interesowało.
Federick podchodził bardzo trzeźwo do życia. Marzenia i dumnie to nie dla niego. Nie tracił czasu na to co jest mu zbędne. Życie jest jedno i krótkie więc chłopak wychodził z założenia że aby niczego nie żałować wszystko planował z góry.
Bardzo nielubil tracić panowania nad sytuacją. Miał jednak te świadomość zsl nie zawsze wszystko będzie takie jakby sobie tego życzył. A wakacje były takim okresem gdzie nie miał za bardzo wpływu na fo co się działo.
Tutaj nilu nie wymagał od niego wiedzy czy dobrze napisanego eseju. Nie zabiegał o punkty dla domu czy przyjaźnie z ludźmi mogącym mu się przydać w przyszłości.
Właśnie pod tym względem nie lubił wakacji.
Ten czas można bylo uznać za marnotrawstwo. Wypoczynek owszem jest ważny. Best niego człowiek długo nie odciągnąłby. A jak jest nie wypoczywa to i jest mniej wydajny i efektywny. Dla Freddiego wakacje mógłby trwać tylko miesiąc. On sam dobrze wypocząć. Teraz się nudził.
W prawnej chwili do jego uszu dotarł dziwęk skrzypiec. Nie był wielkim fanem muzyki klasycznej. Ale sam instrument był nawet interesujący. Ludzie umiejący na czymś po za nerwami grać mieli plusa u Freddiego. Nauka bowiem wymagała czasu i cierpliwości.
Przystanął żeby posłuchać.

Nawet nie musiała się starać. Dźwięki wypływały spod jej dłoni bez większego udziału woli - granie było tak naturalne jak oddychanie.
Kiedy smyczek ostatni raz musnął struny, opuściła instrument i, wciąż z zamkniętymi oczyma, wystawiła twarz do słońca. Ciepłe promienie przyjemnie grzały jej policzki, a w uszach wciąż rozbrzmiewało echo wygranej właśnie sonaty. Na twarzy wykwitł mimowolny uśmiech. "Tak zapewne wygląda szczęście" pomyślała.
Nagle usłyszała cichy plusk. Gwałtownie odwróciła głowę, ale stała w jedynej słonecznej plamie na tej ocienionej ścieżce, więc oślepiona światłem widziała tylko niewyraźnie kształty.
- Jest tu ktoś? - zapytała głosem zachrypniętym od długiego milczenia.

- Nie chciałem przerywać twojej gry - powiedział Freddie pochodząc bliżej. Tak żeby go widziała.
Nie chciał jej przestraszyć.
Szedł sobie tylko.
Więc równie dobrze mógł sobie pójść dalej. Ale kojarzył dziewczynę. Ślizigonka więc warta chwili uwagi.
Frederick nie przepadał za innymi domami, a już szczególnie Puchonami. Tam była taka zgraja różnego rodzaju czarownic i czarodziejów, że szkoda słów.
- Frederick Champion, Slytherin- przedstawił się dla formalności.
Dom mógł sobie darować, ale kojarzył skrzypaczkę. Przynajmniej będzie od razu wiedziała, że ma do czynienia ze swoim ziomkiem.
Istniała możliwość, że dziewczyna go nie pamiętała. Wszak mimo, że był na drugim roku studiów to i tak miał krótszy staż w Hogwarcie niż inni uczniowie.
- Przechadzałem obok i usłyszałem jak grałaś - kontynuował.
A nuż może się okazać jakaś ciekawa znajomość?

Była wściekła, że komuś udało się odnaleźć jej kryjówkę. Niby się tego spodziewała, ale i tak trudno jej było się z tym pogodzić.
Przyjrzała się chłopakowi spod przymrużonych powiek. Skądś go kojarzyła, ale nie mogła dojść skąd. Tak to jest, kiedy nie ma się żadnych znajomych ani pamięci do twarzy...
Kiedy się jednak przedstawił, wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Uśmiechnęła się kwaśno.
- No proszę, brat Zoe! A co ty tu robisz?

- Spacerowałem- rzucił.
Jakoś nie odniósł wrażenia, żeby ta znajomość miała mieć jakąś przyszłość. Widocznie Zoe musiała jej zaleźć za skórę, czemu nie ma się co dziwić. Młodsza siostra Fredericka zawsze przygotowywała jakieś ponure niespodzianki, które potem spadały na niego znienacka.
Już nie raz na własnej skórze odczuł to, jak inni traktują go tylko i wyłącznie przez pryzmat tego, co Zoe im zrobiła.
- Idąc tędy nie widziałem napisu teren prywatny, więc na dobrą sprawę nie muszę ci się tłumaczyć - uznał Frederick.
Szczerość nie była zaletą Championa.
Dla niego była to raczej cecha negatywna, bo przeważnie z tej szczerości nie wchodziło nic dobrego.
- Nie moja wina, że musisz się chować przed ludźmi jak grasz.
Czy posunął się za daleko?
Trudno ocenić. On był na tyle uprzejmy, żeby się przedstawić, czego dziewczyna nie zrobiła. Nie jego wina, że nie wychowano jej należycie.

- Dobra, spokojnie! - mruknęła. - Tylko zapytałam, bo, sam musisz przyznać, to dosyć odludne miejsce i dlatego zdziwiło mnie, że ktoś oprócz mnie się tu zapuścił.
- OK, przecież nie każę ci się tłumaczyć - odparła chociaż jej duma wołała o ciętą ripostę. Jakby jej nie wystarczało, że ma nie po drodze z jedną z rodzeństwa... - Jestem ostatnią osobą, która może to robić, jako że sama nigdy nic nie wyjaśniam - Zdobyła się na słaby i raczej krzywy uśmiech.
Schyliła się po futerał i spakowała instrument do środka. Zamykała go właśnie, kiedy Freddie wyskoczył z tekstem o chowaniu się. Palce omsknęły jej się na zamku, ale na szczęście instrument nie wypadł. Chociaż nawet nie zwróciła na to uwagi - popatrzyła na Fredericka z furią w oczach, odrzucając do tyłu włosy.
- Wyobraź sobie, że nie gram dla przyjemności innych, tylko swojej własnej. A gra sprawia mi radość tylko wtedy, kiedy nic jej nie zakłóca i kiedy nikt jej nie komentuje. Jeśli się nie orientujesz, takie warunki nie mają najmniejszej szansy zajść w otoczeniu innych uczniów, więc, owszem, chowam się przed ludźmi, szczególnie kiedy gram.
Wzięła kilka głębokich oddechów na uspokojenie. "Och, dlaczego zawsze muszę się tak o wszystko wkurzać?" pomyślała. Machnęła ręką i odezwała się spokojniejszym głosem:
- Dobra, teraz to mnie trochę poniosło. Może uznamy, że tego nie było?
Och, oby się zgodził! Jeśli połączą siły z siostrą, to może być kiepsko!

Frederick powstrzymał się, żeby nie powiedzieć jej, że skoro gra na odludziu, to jej gra musi być fatalna. Szczerość kiedyś może zepsuć całą jego reputację i wizerunek jaki budował od momentu przeniesienia się z Francji.
Nie oszukujmy się.
Dla pana Championa reputacja była ważna, bo uchodził za tego spokojniejszego i bardziej opanowanego z dwójki Championów zamieszkujących Hogwart.
- Nawet jeśli teoretycznie się zgodzę to i tak pierwszego wrażenia nie da się zatrzeć - ocenił dobitnie chłopak.
W jego mniemaniu, cała wina, a przyjemniej jej większa część leżała po stronie dziewczyny. Nawet jeśli będzie się starać to on i tak zawsze zapamiętywał i oceniał ludzi po pierwszym spotkaniu.
Kojarzył ją jeszcze uczył się w Hogwarcie jako uczeń, bo była z jego domu i klasy Zoe. Specjalnie nie zwracał na nią uwagi, bo i nie było potrzeby.

Westchnęła głęboko, rozważając na chłodno toczącą się w niej walkę dumy i obawy.
- Sądzisz, że robisz mi łaskę? - Powoli cedziła słowa, każde dokładnie ważąc. - Nie zależy mi na opinii ludzi. Są w znakomitej większości żałośni, więc po co miałabym się martwić tym, co o mnie mówią? Jedyne czego nie zniosę, to obrażanie mnie w żywe oczy, a ty posunąłeś się za daleko. Powiedziałam to, co myślałam, bo zawsze to robię; a że niespecjalnie mi zależy, żeby mieć na pieńku z obojgiem Championów, proponuję, żeby to, co oboje powiedzieliśmy, puścić w niepamięć. Czy to takie trudne do pojęcia?
O rany, dawno już tak dużo nie mówiła! Ludzie są tacy wymagający! Powiedz to, zrób tamto... Ale warto - za cenę świętego spokoju...

- Obrażania w żywe oczy mówisz? - Freddie był szczerze zaskoczony i zdziwiony tym zdaniem.
U niego szczerość była mocną wadą. Musiał się dużo napracować, żeby nie być aż tak szczerym. By ludzie wierzyli, że kłamstwa są prawdą, a prawda kłamstwem.
Nie zagłębiał się czemu tak jest. Działało, więc idąc tym tropem prawie wcale nie mówił prawdy.
Ludzie nie lubią za bardzo jak mi się mówi to, czego nie chcą usłyszeć. A nie oszukując się, Frederick był naprawdę podłą osobą.
Jak mu zależało na dobrych relacjach z kimś to był miły i uprzejmy, że aż postronnemu obserwatorowi robiło się nie dobrze.
Po za tym osobiście gardził wieloma typami osób, a w szczególności słabymi i nie czystej krwi. Na pierwszy ogień szli Puchoni. Zdecydowanie, jego zdaniem, najgorszy dom jaki mógł powstać.
- Nie robię ci żadnej łaski, dziewczyno - powiedział, bo nadal nie wiedział jak ma na imię. - Tylko tak jak sama wspomniałaś mówię, co myślę. Ale skoro chcesz nich ci będzie.
Nie dorzucił paru złośliwych zdań. Skoro faktycznie aż tak Zoe zaszła jej za skórę to się nie dziwił, że dziewczyna nerwowo reagowała. Z drugiej jednak strony na chwilę obecną też lekko się zezłościł na siostrę.