Jest to stary, ponury i od dawna opuszczony dom, znajdujący się na wzgórzu. Okna w nim są zabite deskami, a zarośnięty ogród otacza drewniany płot. Uczniowie nie zapuszczają się w jego kierunku, każdy dobrze wie, że to najbardziej nawiedzony dom w całej Anglii, a historie na jego temat krążą po całym kraju. Przerażające odgłosy wydobywające się z chaty od dawna napawały strachem mieszkańców okolicy, zwiedzających, a nawet duchy zamieszkujące Hogwart omijają ten dom. Jeśli wierzyć plotkom, w czasie pełni noc spędzają tu wilkołaki, zamieszkujące pobliskie tereny.
TU MACIE PODGLĄD NA KOSTECZKI Z IMPREZKI
Imprezka!:
Impreza Urodzinowa Percy’ego!
będzie fajnie, zapraszam!
Tak, oto przyszedł ten dzień! Drobna i wysublimowana zabawa, kulturalne rozmowy przy herbacie, debaty wysoko wykształconych ludzi o obecnym stanie polityki w Ministerstwie. DOKŁADNIE TO TUTAJ BĘDZIE. Wstęp wolny dla niemal każdego (chyba, że twój wiek jest na tarczy zegara, to wtedy średnio – powiedzmy, że Percy będzie wyrzucać każdego co nie ma tych szesnastu lat). Cały dom jest wysprzątany, przygotowany do dzisiejszego wydarzenia, wszędzie można uświadczyć różne świecidełka i girlandy (motyw kolorystyczny balu z „Euforii”). Główny pokój jest dosłownie parkietem, z boku stoi EPICKI gramofon, z którego lecą same najlepsze hity, zarówno magiczne, jak i mugolskie. Naprzeciwko drzwi frontalnych, po drugiej stronie stoi barek z wszelkimi alkoholami, jakie uświadczysz w Oasis, bowiem to właśnie ten klub zaopatrzył dzisiejszą imprezę w procenty. Obok barku stał również stolik z przeróżnymi smakołykami, ciastkami, chipsami i tym podobnymi rzeczami, do wyboru do koloru! Zaraz obok było wyjście na mały tarasik, gdzie można było poświęcić się karmieniu raka lub spędzić chwilę na świeżym powietrzu. W rogu zaś postawiony został nieco wąski i długi stolik, na którym leżało dwanaście kubeczków – miejsce do Beer Ponga! Kto chce, może sobie zagrać, czemu nie! Zaś po drugiej stronie tego NAPRAWDĘ dużego pokoju znajdowało się miejsce dla tych, którzy chcieli spróbować swych sił w grze w butelkę! Czy na pewno jest cię na tyle, żeby zagrać z innymi na percivalowych zasadach?
Grę rozpoczyna dowolny gracz (na fabule się wybierze). Gra jest tylko na wyzwania (bez "prawdy"). Jeśli twoja postać została wylosowana, masz dwa dni na odpis. W innym przypadku robimy przerzuty! Tak, żeby gra nie stała w miejscu.
1. Rzucamy dwiema kośćmi, żeby wylosować wyzwanie dla drugiej osoby:
Wyzwania:
2 - Jeśli miałbyś/miałabyś przedłużyć gatunek z którymś z nauczycieli, który by to był? 3 - podaj jedną cechę (raczej wyglądu) wylosowanej przez ciebie osoby, którą uważasz w niej za pociągającą 4 - dostajesz tajemniczy eliksir i musisz go wypić - okazuje się, że to eliksir młodości! (Przez dwa posty piszesz swoją postacią odmłodzoną o dziesięć lat) 5 - zrób malinkę osobie, którą wylosowałeś 6 - zdejmij dowolną część ubrania z wybranej osoby 7 -pocałuj namiętnie w usta wylosowaną osobę 8 - siedź przytulony z wylosowaną osobą (przez minimum 2 posty) 9 - pocałuj lekko każdą osobę znajdującą się w tym pomieszczeniu 10 - tańcz na rurze przez przynajmniej 2 minuty 11 - wyznaj miłość wylosowanej osobie, tak realnie, jak tylko możesz 12 - powiedz, z którymi z obecnych tu osób najbardziej chciałbyś/chciałabyś zaliczyć "trójkącik"
Jeśli się powtórzy, to możecie robić przerzuty, ale nie trzeba - jak kto woli. Możecie założyć, że wasza postać sama dane zadanie wymyśliła, albo że wylosowała je z tej miseczki.
2. Rzucamy Kartą Tarota, żeby wylosować osobę, której przypada wyzwanie:
Jeśli się powtarzają, proponuję przerzucić (nie widzę sensu w tym, żeby jedna osoba grała ciągle, a inna właściwie w ogóle). Puste pola oczywiście przerzucamy.
Gra ta nie różni się za bardzo od mugolskiej wersji, z tym że korzystamy z magicznego zestawu, który zawiera kolorowe kubeczki oraz piłeczki przypominające te od ping ponga. Zasada jest taka, że po trafieniu piłeczką do pustego kubeczka, pojawia się w nim losowy napój z tych, które obecnie znajdują się w miejscu imprezy.
Zasady gry
Gra dla dwóch graczy. Rozgrywkę rozpoczyna dowolny gracz (ustalcie sobie, albo rzućcie k6, ten z wyższą wartością zaczyna).
- Rzucamy trzema kostkami: a) K6: określa, w który kubeczek leci piłeczka b) K100: określa czy ci się udało trafić czy nie: 1-60: nie udało ci się; 61-100: udało ci się. c) Jaki alkohol znalazł się w wylosowanym kubeczku: 1 - Piwo Dverga (1)* 2 - Jagodowy Jabol (1,5) 3 - Big Ben (2) 4 - Ognista Whisky (2,5) 5 - Absynt (3) 6 - Żeglarski Bimber (3,5) *Cyferki w nawiasie wytłumaczone nieco niżej.
- Każdy kubeczek ma 200ml;
- Jeśli uda ci się trafić do kubeczka, przeciwnik musi wypić wylosowany przez ciebie napój;
- Jeśli według kostki udało ci się trafić do kubeczka, ale wylosowałeś numerek, który został już przez ciebie „zbity”, to ty pijesz swój kubek z tym numerkiem (jeśli go nie ma, nikt nic nie pije, gra toczy się dalej);
- Jeśli nie trafisz, nic nie pijesz, przeciwnik również nic nie pije;
- Cyferki w nawiasach przy alkoholu oznacza jego Moc. Ilość wpojonego alkoholu do organizmu wpływa na to jak się postać zachowuję, niżej więc zamieszczam rozpiskę proponowanych reakcji:
Reakcje:
1-3 punktów - Szeroki uśmiech, chęć kontaktów towarzyskich 4-6 punktów - Wzmożona wesołość, gadatliwość 7-9 punktów - Ochota na taniec i śpiew 10-12 punktów - Lekko chwiejny krok, słowotok 13-14 punktów - Mocno chwiejny krok, bełkotanie 15 punktów - Wymioty 15+ punktów - Utrata przytomności
Oczywiście są to propozycje, twoja postać nie musi się dokładnie tak zachowywać, lecz proszę, by jednak alkohol miał jakiś wpływ na to jak reaguje wasza postać!
- Pod każdym postem piszcie, ile punktów uzbieraliście w magicznym beerpongu (czyli punktów z nawiasów) - określać to będzie stopień upicia waszych postaci;
- Podsyłam wam tutaj przykładową "mapkę" do Beer Ponga, żebyście sobie zaznaczali w każdym poście, których kubeczków już nie ma w grze!
Koniec gry
Wygrywa ten, kto zbije wszystkie kubeczki przeciwnika. Bawcie się dobrze!
GryffindorRavenclawHufflepuffSlytherin
Ostatnio zmieniony przez Rose Stuner dnia Wto Wrz 21 2010, 15:54, w całości zmieniany 1 raz
Zanim się obejrzała chłopak już siedział przy niej. Dotykając jej dłoni zaśmiała się jednak zaraz spoważniała. - Za szybko - stwierdziła krzywiąc się lekko. Nie chciała, żeby chłopak brał sobie to do serca. Whisky robiła swoje, za daleko poszli. Nie wiedziała co zrobić, cokolwiek by nie zrobiła chłopak i tak musiał zrozumieć, że jeszcze za wcześnie na czułości...
Uśmiechnął się lekko do dziewczyny i kiwnął głową, w zasadzie takiej odpowiedzi się spodziewał. Spojrzał na zegarek. Po chwili wstał i podszedł do zakurzonego, w połowie zbitego lusterka. Udało mu się poprawić krawat i poczochrać odpowiednio włosy. Założył swój płaszczyk, po czym sięgnął po Christiane, aby pomóc go jej założyć, wyciągnął rękę by pomóc jej spać. - To był cudowny wieczór- powiedział zakładając płaszcz- Ale musimy wrócić do szkoły. A nie będziemy dziś spać w tej chacie- stwierdził z lekkim rozbawieniem oglądając pomieszczenie.
Założyła zgrabnie płaszcz z pomocą Jaya. - Nie zaprzeczę, załóż się, że jutro nic nie będziesz pamiętał - powiedziała wstając z łóżka. Zdziwiła się nic nie widząc, ani słysząc w chacie. Prawdopodobnie to jego całe nawiedzenie było po prostu głupim przesądem, bynajmniej oni nie spotkali niczego co by mogło zwrócić ich uwagę, oczywiście z paroma drobnymi szczegółami. Po chwili wyszli z chaty zmierzając w stronę zamku.
Aaron wszedł do wrzeszącej chaty. Było tam pusto, nikogo nie było, nawet duchów. Jedynie można było usłyszeć różne stłumione dźwięki, na górze jakieś drzwi skrzypiały. Nastrój taki jak zwykle, mroczny, ale dla krukona nie zbyt straszny. Aaron uśmiechnął się szeroko do Blasie. - Hmn..to co polujemy na duchy? - chłopak spojrzał na ślizgonkę tajemniczo, unosząc brew.
Blaise wraz z Aaronem weszła do chaty. Starała się stąpać cicho. Rozejrzała się wokół, po czym przeniosła wzrok na Aarona. - Oczywiście, że polujemy - odparła z zadziwiającą pewnością siebie. - Ale nie będziesz denerwować się, jeśli będę piszczeć? - zaśmiała się niemal niedosłyszalnie patrząc na niego uważnie. Wzięła go za rękę i pociągnęła w głąb wrzeszczącej chaty.
Aaron zaczął się śmiać po cichu, aby nie spłoszyć duchów. - Jasne, że nie. Będę piszczał razem z tobą - zażartował krukon. Czując ciepło na swej dłoni, chłopak uśmiechnął się do Blaise i pobiegli razem w stronę schodów. Na górze było ciemno, wokół coś stukało, harczało i skrzypiało. Aaronowi świeciły się oczy z adrenaliny, to było niesamowite. Krukon otworzył powoli drzwi do jakiegoś pokoju i stanęli w jego progu. - Wchodzimy? - chłopak spojrzał na ślizgonkę, po czym posłał jej łobuzerski uśmiech.
Odpowiedziała mu równie łobuzerskim uśmiechem. - Chyba, że się boisz - zażartowała, rzucając mu wyzywające spojrzenie. We wrzeszczącej chacie było strasznie, nie można było zaprzeczyć, acz Blaise nie bała się. Była pewna, że z chłopakiem u boku nic jej się nie stanie, czuła to. - Chodź - weszła ostrożnie przez otwarte już drzwi. Kiedy znaleźli się w kompletnie ciemnym pomieszczeniu, drzwi przez które weszli, zatrzasnęły się z hukiem.
Aaron uśmiechnął się do dziewczyny, po czym wszedł za nią do pomieszczenia. Krukon zauważywszy, że dziewczyna patrzy się w głąb pokoju z szerokimi oczami, podszedł do niej i przysunął swą głowę w stronę jej szyji i chuchnął, przez co można było dostrzec jak dreszcze przeszły ślizgonkę. Aaron zaczął się głośno śmiać. - Napewno się nie boisz? - chłopak tym razem droczył się z dziewczyną. - Lumus - rzekł cicho a z różdżki, którą przed chwilą wyciągnął, trysnęły promienie światła, które rozjaśniły cały pokój. Było tam mnóstwo pajęczyn. - Chyba na to też coś mam - chłopak podrapał sie po skroni w celu przypomnienia sobie zaklęcia. - Chłoszczyść Pokój zaczął wirować, a pajęczyny znikały im z oczu. Wszelki kurz rozpłynął się, dzięki czemu teraz mieli gdzie usiąść.
- Nie śmiej się ze mnie! - udała obruszoną, po czym roześmiała się. - Wcale się nie boję - stwierdziła, idąc w głąb pomieszczenia. Przystanęła, czekając, aż chłopak do niej dołączy. - No może troszkę. Usiadła wraz z Aaronem. - Wiesz co? - spojrzała na niego, przysuwając się bliżej. - Mimo wszystko podoba mi się tu - powiedziała cicho.
Aaron zaśmiał się i usiadł z Blaise na jakąś starą kanapę, która tam stała. Na słowa dziewczyny, krukon spojrzał na nią z szerokim uśmiechem. - Podoba ci się tutaj? - Aaron rozglądnął się po pomieszczeniu, okna były przybite deskami, plamy na szarych ścianach. Gdzie nie gdzie dziury i przechodzące na swoich małych nóżkach karaluchy. - Hmn...skoro takie miejsce ci się podoba to ciekawe jak zachwyciłabyś się Hiszpanią. Krukon spojrzał na dziewczynę, zagłębiając się w jej niebieskich oczach. Były takie piękne, chowające w sobie coś niezwykłego. - Blaise, muszę ci coś powiedzieć. Zawsze starałem się z dystansem patrzeć na każdą dzewczynę i jakoś nigdy nie próbowałem ich bliżej poznać. Ale z tobą jest inaczej, gdy na ciebie tak patrzę, w te twoje błękitne oczy - krukon dotknął opuszkami palców jej blond włosów, po czym znów zaczał mówić - czuję coś takiego w sercu. Może pomyślisz, że jestem szalony, ale nie umiem tego powstrzymać. Przy tobie czuję się tak dobrze. Aaron odwrócił wzrok i spojrzał na ścianę, jego policzki nieco się zarumieniły. Niewiedział co teraz pomyśli sobie Blaise.
- Podoba mi się na pewien sposób - zaśmiała się cichutko, rozglądając wokół. Rzeczywiście. Pomieszczenie nie było zbyt przytulne, a wokół chodziły okropne robaki, co odstraszało ją najbardziej. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się delikatnie na to wyznanie. Nikt nie mówił jej takich rzeczy i poczuła dziwne ciepło. Nachyliła się w stronę Aarona i pocałowała go lekko w idealne usta. Po chwili z powrotem odsunęła się, cały czas uśmiechając. - Ja przy tobie też, Aaron - wyznała szeptem, czując na swojej twarzy jego oddech. - Naprawdę. Sprawiasz, że czuję się tak dobrze - zaczęła, jednak przerwała. Nie potrafiła wyrazić słowami tego co czuje, więc złapała go tylko za rękę i spojrzała głęboko w oczy.
Aaron odwzajemnił pocałunek, po czym spojrzał jej głęboko w oczy. Czy ją pokochał? Wiedział, że wszystko potoczy się powoli, każy krok będzie przemyślany. Zaufajnie. To muszą w sobie odkryć. Krukon przysunął się do ślizgonki i objął ją delikatnie, chowając twarz w jej blond włosach. Niesamowicie pachniały, były takie gęste, mocne, a zarazem miękkie. - To takie niesmaowite. Dzisiaj się poznaliśmy, a pojawiło sie takie uczucie. - Aaron spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się życzliwie.
Spojrzała na niego uważnie. Wiedziała, co miał na myśli. Rzadko przekonywała się do ludzi ot tak, ale on miał w sobie coś ogromnie...przyciągającego. Uśmiechnęła się delikatnie i oparła twarz na jego ramieniu. - Nie chcę by to się kończyło - powiedziała robiąc smutną minkę.
Aaron spojrzał na Blaise ujmująco i pogładził ją po policzku. Teraz wiedział, że ślizgonka czuję to samo. Był też pewny tego, że to uczucie będzie czymś więcej, że nie będzie to tylko pożądanie ale prawdziwa miłość. Nie chciał być pochopny, chciał dać im obojgu czas, do poznania siebie. - Więc nie pozwólmy aby to się skończyło. - Krukon wziął ją delikatnie pod bródkę i spojrzał jej głęboko w oczy. - Blaise, chodźmy już. Jest naprawdę późno, a ja nie pozwolę żebyś była jutro niedospana. Po takich przeżyciach, z dzisiejszego dnia.
Skinęła głową na znak zgody i uśmiechnęła się delikatnie. - Tak, chodźmy stąd - stwierdziła, zauważając robaka, który przeszedł tuż obok jej obcasa i odskoczyła szybko. - Nie zniosę tych robali. Uśmiechnęła się do niego. Była pewna, że nie będzie to kolejna przelotna znajomość, jakich miała na koncie już wiele i cieszyła się z tego powodu. Naprawdę się cieszyła. Wstała z kanapy, czekając aż Aaron dołączy do niej i wyjdą stąd.
Aaron spojrzał na robaka, który przeszedł obok Blaise i szeroko się uśmiechnął. - W takim razie chodźmy. - Krukon złapał ją deliktanie za rękę i wyszli z wrzeszczącej chaty, kierując się ku drodze, prowadzącej do Hogwartu.
Niepewnym krokiem wchodzi do Wrzeszczącej Chaty. Rozgląda się idąc ostrożnym krokiem. Słyszała wiele opowieści o tym miejscu, ale nie jest pewna co jest prawdą, a co fałszem. Rozgląda się wokół. Nagle słyszy jakiś trzask. Ucieka z Chaty przerażona.
Usłyszała nie pewne, lecz straszne krzyki pochodzące z Wrzeszczącej Chaty. Może ktoś wołał o pomoc i jej potrzebował? Możliwe. W takim dziwnym miejscu wszystko jest możliwe, ale fakt faktem jest, że ją też strach obleciał. Kiedy przechodził obok niej dość spory robak, przestraszyła się. Ba! Ona nie cierpiała robaków, owadów, czy innych takich stworzeń. Zawsze ją obrzydzały. Cholera. - Okropne! - krzyknęła z przerażeniem w oczach i weszła do Wrzeszczącej Chaty w której cały czas wiał nieprzyjemny, zimny wiatr. Dziewczę otuliło się szczelniej szatą. - Halo? Jest tu ktoś? Ktokolwiek? - spytała, ale tylko cisza odpowiedziała jej. Dziewczyna jeszcze dalej weszła. Westchnęła pod nosem i zrozumiała, że to był błąd, że tutaj weszła...
Chłopak wyszedł z zamku ubrany w zwykłe dżinsy i niebiesko czarną koszulę w kratę. Do tego oczywiście miał swoje trampki na nogach w ulubionym, czerwonym kolorze. Tak się składało, że Randy zawędrował niedaleko wreszczącej chaty i słyszał te piski dochodzące z jej wnętrza. Nie zauważył jednak, że weszła już tam Puchonka. Ruszył śmiałym krokiem wyciągając różdżkę przed siebie. Gdy znalazł się w starej chacie wszystko zaczęło skrzypieć, co jeszcze bardziej denerwowało chłopaka. Nagle zauważył jakąś postać, więc jego pierwszym odruchem było machnięcie nadgarstkiem. - Expulso ! - wrzasnął. No tak, pierwsze zaklęcie które przyleciało mu do głowy. Liczył, że jednak sam nie oberwie jakimś, więc schylił się, nie zauważając, że tą postacią była po prostu puchonka chcąca sprawdzić co się dzieje. Niestety ta została odepchnięta zaklęciem i poleciała na ziemię. Wilson nie wiedział co ma robić, więc leżał dalej na schodach, lekko wyciągając szyję do góry.
- Moje okulary, cholera... Gdzie one są - wyszeptała Puchonka, szukając okularów. A okulary znajdowały się obok torby, który leżał niedaleko ściany. Dziewczyna szukała po omacku okularów. Mogło się to wydawać śmiesznie i dziwnie, ale dla prawie niewidzącej dziewczyny nie było do śmiechu. Tylko z okularami widziała barwy świata, a bez okularów już było gorzej. Przed sobą widziała jedynie czarną plamę. - Ała...Za jakie grzechy - mruknęła do siebie z bólu, bo przypadkowo uderzyła się o coś co wyglądało na bardzo starą lampę, która o mały włos, co by się nie przewróciła.
Nagle Randy usłyszał głos jakiejś dziewczyny, więc otworzył tak szeroko oczy na ile to było możliwe i wstał ze schodów, otrzepując koszulę z kurzu. W momencie, gdy zorientował się co się stało, zaklął siarczyście pod nosem, włożył różdżkę do kieszeni spodni i podleciał do Puchonki. Kojarzył ją z widzenia. Jej okulary były...specyficzne. - Cholera... Wszystko w porządku ? Przepraszam, myślałem, że...- mruknął i urwał. Nie wiedział co powiedzieć, a było mu głupio, że pomylił ją z kimś lub czymś innym. Tylko ja mam taki talent - wybełkotał w myśli i położył rękę na jej ramieniu, jednocześnie nachylając się, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. - To miejsce nie nadaje się do rozmów - powiedział nieco ciszej i znów zaklął.
Dziewczyna odnalazła w porę swoje okulary, które bardzo lubiła. Okulary co prawda mugolskie, ale zaczarowane, aby nigdy się nie złamały. Zaczarowane przez jej matkę. Założyła okulary i podniosła wzrok. Skojarzyła, że przed nią znajdował się młody mężczyzna, który chciał ją przeprosić, pocieszyć za całe zdarzenie. O Cholera! Znowu trafiłam na samca! Za jakie grzechy! Dziewczyna otrzepała czarną bluzę z kurzu, a potem spodnie, kiedy wstała. - Nic się nie stało - powiedziała spokojnie - Po prostu przestraszyłam się. Myślałam, że jakiś potwór, albo duch mnie zaatakował. Słyszałam, że tutaj straszy i dlatego. Nie wiem po co ja tu w ogóle weszłam. Słyszałam jakieś jęki i myślałam, że ktoś potrzebuje pomocy... - za jąkała się dziewczyna, a na twarzy pojawił się rumieniec. O rany! Po co ja mu tłumaczę?! Przecież on i tak tego nie zrozumie!
Randy wywrócił teatralnie oczami i zrobił parę kroków w stronę schodów. - W takim razie mam rozumieć, że chcesz dalej czekać aż zaatakuje cię jakiś duch, czy co to tu jest ? Czy raczej wolisz wyjść przed chatę i przyjrzeć się temu z daleka ? Po tych pytaniach krukon machnął ręką w powietrzu, żeby za nim poszła, jednak idąc w dół nie oglądał się. Miał nadzieję, że jest na tyle odpowiedzialna, że nie zostanie sama w tym miejscu. W końcu mogło zdarzyć się tu coś o wiele straszniejszego od rzucenia Expulso... - Oh, jakaś ty waleczna - skomentował jej uwagę na temat pomocy z uśmiechem, przy okazji zauważając jak się rumieni. Już miał posłać jej takiś komentarz dotyczący tego, ale ostatecznie sie powstrzymał. Chciał jak najszybciej wybyć z chaty, bo jakoś nie specjalnie lubił tu przychodzić. - Na pewno nic ci nie jest ? - dopytał, bo dziewczyna naprawdę mocno musiała sie uderzyć. Ostatnio zdawało się Randy'emu, że różdżka w ogóle go nie słuchała i chciała robić na złość, specjalnie zwiększając lub zmniejszając moc zaklęcia.
- Tak wszystko w porządku, a Twoje złośliwości schowaj do kieszeni - syknęła do dziewczyna, kiedy już zebrała wszystkie swoje rzeczy. Ona również była złośliwa i wredna. Potrafiła jeżeli tego oczywiście chciała uprzykrzyć życie na całego. - Wolę jednak wyjść z tego paskudnego miejsca - przytaknęła głową - Masz rację. Przynajmniej raz Ci przyznam - zaśmiała się i spojrzała na niego. - Jesteś z Ravenclawu, prawda? - dopytywała się - A zachowujesz się tak, jakbyś był z Slytherinu.
Złośliwości ? Tak Randy tego sobie nie odbierał, więc nie rozumiał jej uwagi. Zszedł w dół jeszcze parę schodków, aż do momentu w którym zaskrzypiało pod jego nogami. - Tak, Ravenclaw, ale to ty nie potrafisz zrozumieć żartu. Wybacz, jeśli cię uraziłem - mruknął pod nosem poprawiając podwinięte rękawy w koszuli i poluźniając krawat. W takim układzie było mu zdecydowanie bardziej wygodniej. - Bo wiesz, skoro tak mówisz, nie wygląda na to, że chodzisz do Hufflepuffu. Zbyt pochopnie oceniasz ludzi - powiedział przyjaznym tonem, w taki sposób, żeby znowu nie oberwało mu się za ton głosu. Sytuacja między nimi nie robiła się zbyt przyjemna, więc Randy wyszedł przed wrzeszczącą chatę, czekając na puchonkę.
Elianna doszła tuż za chłopakiem. Trochę może jednak go zbyt szybko oceniła? Musiała niestety do tego przyznać, aby nie pogorszyć sprawy. Niech straci te swoje pięć minut. - No, dobrze - wzdycha - Mogłam Cię ocenić pochopnie, ale myślałam, że jesteś Ślizgonem. Już nie raz od nich oberwałam... Raz pewna Ślizgonka chciała mi zdeptać okulary, ale ich się nie da zniszczyć, gdyż są zaczarowane. Kiedy ktoś na nie nadepnie to wtedy może mu się coś stać niedobrego... Ale wtedy rzuciłam w nią zaklęciem, i wiesz co się jej stało? - zaśmiała się Elianna - Zaczęła wymiotować robakami! Myślałam, że pęknę ze śmiechu, ale musiałam uciec, gdyż nadchodził ich opiekun. Ale bym miała przegwizdane - na twarzy dziewczęcia malował się uśmiech, ale kiedy Eli uśmiechała się, co bardzo często to robiła to podkreślała wtedy dość duże policzki. Wyglądało to uroczo. Poprawiła okulary, które lekko ześlizgnęły się z prostego noska. - No to idziemy gdzieś? Nudno jest właściwie - zauważyła dziewczyna, a miała ochotę jakoś się rozerwać i przy okazji poznać tego Krukona.
:: 
1, 2, 3 ... 16 ... 30 
