First topic message reminder :

Nad Jeziorem

W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.

Dziewczyna wstała, podziękowała przyjaciółce, podniosła torbę z ziemi i założyła na ramię.
- Załogo G? - zachichotała. - Czy to nie są te całe... no... takie małe, urocze mugolskie zwierzątka? - zapytała, po czym nie czekając na odpowiedź pomknęła z Gryfonką w stronę zamku.

- Tak, to takie małe, pulchne chomiki - wytłumaczyła. - Podziwiam mugoli, że bez magii sobie radzą, choć średnio za nimi przepadam. Czysta krew rządzi! - krzyknęła. - Okej, chodźmy - obie przyjaciółki poszły w stronę zamku, a z daleka było słychać ich szczery śmiech.

// w Dormitorium napisz ;D //

I takim sposobem doszły nad jezioro. Tośka darowała sobie komentowanie słów Keili. Co uważała Ślizgonka, to uważała, a trafienie do jej główki jakimkolwiek argumentem najwyraźniej było po prostu niemożliwe, toteż dziewczyna darowała sobie kolejne próby. Może w końcu siostra zrozumie, że w oczach siedemnastoletniej czarownicy ta wizja przyszłości nie była zła, a odcięcie się od rodziny stanowiło tylko nadzieję na zaznanie normalnego życia. Co z tego, że dostawała ubrania i w przypływach miłości głaskali ją po głowie, skoro nie zapewnili jej ze swej strony poważnego wychowania, a jedynie wyręczyli się w tym ich wujostwem? Bez przesady, ale to nie jest opcja szczęśliwej rodziny. Teraz widziała to idealnie.
Krukonka usiadła na trawie, niedaleko brzegu jeziora, przez dłuższą chwilę wpatrując się w niczym niezmąconą taflę, odbijającą obraz szarego nieba. Żałowała, że ich dzisiejsze spotkanie potoczyło się w taki sposób. Przez ostatni czas diabelnie martwiła się z powodu nieobecności i braku znaku życia od Keili, a gdy w końcu ta pokazała się jej na oczy, okoliczności były wręcz przygnębiające. O ile była w stanie bez wahania wybaczyć jej wszystkie epitety pod swoim adresem, to tekst o tym, że nie będzie chciała mieć nic wspólnego z dzieckiem Tosi był dotykający w sposób bezpośredni. Jakaś wizja szczęśliwych kontaktów rozpadła się na miliardy kawałków, w dodatku została zdeptana przez drugą z sióstr Risse, jakby tego było mało. Rozumiała, że Ślizgonka mogła to powiedzieć w przypływie gniewu i rozczarowania, ale nawet w takich sytuacjach człowiek powinien jednak nad sobą panować. Chociaż trochę. Minimalnie.
- Wiem, że dziecko to masa problemów - zaczęła po chwili jakby nieobecnym głosem, wciąż wpatrując się w jezioro - i boję się tego, co będzie, bo nie wiem, czy dam sobie z tym radę. Ale wiem, że zrobię wszystko, by było szczęśliwe. A co do Charlesa... Wierzę w niego i jego miłość. To przyszło niespodziewanie, ale niczego nie żałuję. Bez niego byłabym nikim. - Głos lekko jej zadrżał a oczy zalśniły dziwnie, niecodziennie. - I mam zamiar być szczęśliwa, z tobą albo bez ciebie. To twój wybór, Kei, bo też cię kocham i umiem uszanować twoją decyzję.
Tosia nieczęsto płakała, a teraz ewidentnie się jej na to zbierało, cóż. Chyba jednak nie przyjęła tej rozmowy z takim spokojem, jak wyglądało.

Trudno wywrzeć na rozgniewaną piętnastoletnią Ślizgonkę taki wpływ, aby zaczęła zwracać uwagę na rację innych osób. Z początku i może była skora do dopuszczenia chociażby części słów Antoinette do siebie, ale siostra wcale jej nie pomagała. Wręcz przeciwnie. Gdyby chciała, mogłaby ciągnąć tę wymianę zdań całymi godzinami.
Ostatkiem sił wykazała się dobrą wolą, by nie sprawić siostrze kolejnej przykrości. Mogłaby kontynuować dalej swoje złośliwości, ale rodzina to rodzina, trzeba jednak jakoś się zachowywać. Keila, jak na Ślizgonkę przystało, nie zamierzała krytykować ojca. Wywodził się z tego samego Domu, no i swego czasu zawsze dbał o młodszą córkę. Kiedy miała jakiekolwiek problemy, kontaktowali się listownie, dodatkowo wymieniali poglądy na temat nauczycieli, a także Domu, w którym mieli zaszczyt oboje się uczyć. Dopiero incydent z Tośką wywarł niekorzystny wpływ na relacje Kei z ojcem. Niby zgadzali się, co do głupoty starszej z panien Risse, ale pan Kain patrzył coraz bardziej niechętnie na swobody, jakimi została obdarowana Keila. Najpewniej obawiał się, że kolejna córka skompromituje rodzinę, czyniąc z niej już ewidentne pośmiewisko.
-Nie chcę o tym słuchać. - ucięła krótko, przysiadając tuż obok Tośki. Też cię kocham? Ten fragment chyba najdotkliwiej uderzył w Keilę. Od piętnastu lat trwała u boku swojej siostry, a teraz nagle została postawiona na równi z jakimś mężczyzną. Zacisnęła gniewnie piąstki, powstrzymując się od wymierzenia siostrze policzka.
-Nie potrzebujesz mnie już, droga wolna. - dodała ze sztucznym uśmieszkiem. Nie planowała płakać. Nie po takich okrutnych słowach, jakie usłyszała od siostry. Nie dość, że przyniosła wstyd rodzinie, to jeszcze chciała ją odrzucić, spychając z piedestału, na którym powinna być usytuowana.
-Idź i bądź sobie szczęśliwa. Bez niego byłabyś nikim? Nie wiedziałam, że tak nisko oceniałaś swoje możliwości. Przez te wszystkie lata byłaś według siebie śmieciem? Podziwiam za wysoką samoocenę, zrobiono ci chyba papkę z mózgu. - lubiła czepiać się szczegółów, więc teraz zwyczajnie to czyniła.

Szla przez zamek pewnym krokiem nie oglądając się na towarzysza. Dopiero po wyjściu na błonia, dotarciu nad jezioro obejrzała się. Miał na sobie tylko skórzana kurtkę. Uśmiechnęła się ironicznie.
- Jesteśmy na miejscu. Nie zimno ci? - ciekawe, czy będzie udawał macho, czy wróci się po coś cieplejszego.

Szedł za nią w ciszy. Jakoś nie wiedział co powiedzieć. Dopiero, gdy doszli na miejsce i zadała mu pytanie odezwał się.
- Nie jest mi zimno. Wiesz, że mi nie przeszkadza taka pogoda, ale jakby była temperatura na minusie to wtedy ubrałbym coś jeszcze. - odparł.
Stanął na brzegu jeziora.
- A co w ogóle u Ciebie?

- Nie jest kolorowo. Kojarzysz Luke'a Gingotta? Obrał sobie nową ofiarę, a mianowicie mnie. Nawet nie wiem dlaczego. Ostatnio z powodu koloru moich włosów! Dziwnym trafem często na niego wpadam. Tylko sobie nie myśl, że ci się skarżę - dodała - oprócz ciebie nie mam tak na prawdę nikogo po za kilkoma dziewczynami, które znam z widzenia. Ufff, na Merlina, jaka ze mnie pierdoła życiowa! - zakończyła monolog, zdając sobie sprawę, ze dotąd nikomu nie zwierzała się tak łatwo.

Przeniósł na nią wzrok słuchając jej słów. Zmarszczył jedną brew.
- Luke? Ten Gryfon jeśli się nie mylę, tak? Przecież jest kilka dziewczyn o rudych włosach w szkole i znam jedną co ma prawie że w kolorze szkarłatu. Ona jakoś się tym nie przejmuje, więc ty też nie powinnaś, a tak w ogóle to podoba mi się Twój kolor włosów i nawet nie próbuj go zmieniać. - powiedział podchodząc do niej. - I nie mów, ze jesteś pierdołą życiową, bo tak nie jest. Gadasz głupoty.

- Może i racja, ale wiesz jakoś wtedy mnie to zabolało, nawet nie wiem teraz dlaczego. Może dlatego, że jesteś - uśmiechnęła się niepewnie. On nawet nie wie ile dla niej znaczy jako przyjaciel - Dziękuje - szepnęła i nieoczekiwanie się do niego przytuliła. Po chwili jednak odskoczyła
-Przepraszam....

Zdziwił się trochę tym gestem. Mimo iż są przyjaciółmi dziewczyna nigdy tego nie zrobiła.
- Nie musisz przepraszać. Nic się przecież nie stało. - powiedział wciąż lekko zmieszany, ale nie pokazał tego po sobie.
Jakoś nie chciał by dziewczyna widziała jak to na niego podziałało.

Głupia krowo! Co ty zrobiłaś! Jeszcze sobie coś pomyśli!
- A co u ciebie? - jeszcze trochę zmieszana sprytnie uciekła od tłumaczenia się ze swojego spontanicznego gestu - Ja tak gadam i gadam, a tylko mnie pocieszasz - dodała lekko się rumieniąc. Nie lubiła być w centrum uwagi co właśnie zaprzeczyła słowotokiem skierowanym do Nate'a

- U mnie jak to u mnie. Dobrze nawet tylko ostatnio coś trochę mnie przygasiło. - powiedział przenosząc wzrok na jezioro. - Mało mam czasu dla Ciebie i innych. Mało też zajmuje się Quiddichem co jak wiesz jest moją pasją. Nawet nie chce mi się jak to stwierdziłaś podrywać ładnych dziewczyn. Chociaż jest kilka wyjątków. - uśmiechnął się lekko wciąż na nią nie patrząc.

Kilka wyjątków, dobre sobie!
- A jest tego konkretny powód? - zapytała z wyraźną troską. Co jak co, ale Quiddicha nie odpuściłby ot tak. Musi być jakiś poważniejszy problem. Nawet nie miała mu za złe, ze prawie nie spędza z nią czasu. Po prostu martwiła się o niego. - Mi możesz powiedzieć - dodała nie myśląc nawet jak to brzmi, musiała mu to przypomnieć. Położyła mu rękę na ramieniu skłaniając do zwierzeń.

- Olive miała wypadek. To moja najmłodsza siostra i martwię się o nią. Rodzice nie piszą co z nią mimo iż ja wysyłam kilka razy dziennie do nich listy. Dowiedziałem się tego od Samuela. Nie od rodziców, rozumiesz? - powiedział po chwili zastanowienia.
Zerknął na dłoń dziewczyny, a potem na nią.

- Czasami bark wiadomości to dobra wiadomość. Może chcą cię powiadomić jak już wszystko będzie dobrze. Nie martw się. - cofnęła rękę. Nie wiedziała co jeszcze powiedzieć, nie chciała gadać od rzeczy w rodzaju ,,Na pewno wszystko będzie dobrze". - Twoja siostra chyba by nie chciała, żebyś tak się zamartwiał. - współczuła mu. Odcięty od informacji. - Trzeba mieć nadzieję - Bezwiednie wypowiedziała myśli. Przyjrzała mu się. Był taki...smutny. Nie mogła wytrzymać takiego spojrzenia. Spuściła wzrok.

- Może i masz rację. Wszystko się okaże. - powiedział.
Nabrał kilka głębokich oddechów by po chwili wziąść trochę śniegu i wetrzeć go w twarz Angie.
- Wybacz, nie mogłem się powstrzymać. - zaśmiał się czekając na reakcję dziewczyny.
To mi się teraz oberwie.

Oooo, nie, teraz mu się oberwie
- No wiesz co ?!
Dla zmyłki zrobiła obrażoną minę, aby mieć czas na obmyślenie manewru. Zwinnie wzięła trochę śniegu, uformowała twardą śnieżkę i wycelowała prosto w głowę chłopaka, unikając jednocześnie jego pocisku.
- Trafiony! - krzyknęła i zaśmiała się chochlikowato.

Wciąż się śmiał dopóki nie dostał śnieżką. Prosto w czoło i w jego włosy!
- Tylko nie włosy! - krzyknął z udawanym oburzeniem. - Przesadziłaś - uśmiechnął się wrednie zbliżając się do niej.
Potarł ręce i złapał ją w pasie.
- Teraz Cię nie puszcze i wytarzam w śniegu.

Oo, trafiłam w czuły punkt
- Nieee, nie zrobisz tego! - Przesadził, nie zrobi tego, nie zdobędzie się! Zrobiła maślane oczka- Jak byś mógł? - mam nadzieje, że na niego podziała, bo w przeciwnym razie będzie źle, oj bardzo źle. - pomyślała.

- Zrobię - powiedział stanowczo. - Chyba, że się bardziej postarasz i mnie przekonasz bym nie wytarzał Cie w śniegu. - uśmiechnął się chytrze i ją trzyma.
Był ciekaw co dziewczyna wymyśli. A może się podda? Wszystkiego się dowie za chwilę.

Po jego słowach zaświtała jej myśl. Nie, nie mogę tego zrobić. Postanowiła więc grać na zwłokę:
- A co na przykład pana by usatysfakcjonowało? - chociaż miała wielka chęć na zrealizowanie swojego głupiego pomysłu, ciekawa była jego reakcji. No i co proszę pana?

- Cwaniara z Ciebie - uśmiechnął się wrednie. - Oj na pewno nie chcesz wiedzieć co to takiego. - wciąż jej nie puszczał.
Patrzył w jej oczy cały czas z uśmiechem na twarzy i czekał.
- Czekam na Twoje propozycje.

- Chyba wiem co ci chodzi po głowie - i z łomoczącym sercem coraz bardziej się do niego przybliżała, bojąc odtrącenia. Już blisko, bliżej. Skapitulowała i w ostatniej chwili cmoknęła go w policzek. Stchórzyłam - przeklinała się w duchu. Odchyliła głowę, by zobaczyć jego reakcje, lecz nie mogła nic odczytać z jego twarzy. Ciekawe czego się spodziewał?

Szczerze to nawet tego się nie spodziewał. Wiedział, ze łatwo dziewczynę doprowadzić do stanu by zemdlała z wrażenia, ale nie sądził, ze jest do tego zdolna. Cóż podroczy się z nią.
- Musiałbym się zastanowić czy to mi wystarcz - odpowiedział z tajemniczym uśmiechem wciąż obejmując ją w pasie.

- Targujesz się jak stara przekupa - zaśmiała się krotko - Och, niech ci będzie - i podziwiając swoją odwagę zdecydowanie i nieoczekiwanie go pocałowała. - To ci wystarczy? zapytała go, gdy odchyliła się nieznacznie. Koniec z nieśmiałą Angie! Uważnie obserwowała chłopaka, ciekawa jego reakcji.

Zaszokowała go jeszcze bardziej, ale wciąż ją trzymał.
- Chyba wystarczy - odparł po chwili namysłu.
Patrzył na nią. W tym momencie to nie była dziewczyna, którą znał, ale podobała mu się. Nachylił się lekko nad nią. Zrobiłby to samo co ona, ale bał się jej reakcji, więc powstrzymał się.