Katniss, włócząc się po okolicach z otrzymanym na zajęciach pierwszej pomocy prospektem, dotarła pod ścianę opiekunów łodzi. Oparłszy się o nią delikatnie, żeby nic nie zrzucić, otworzyła go i zaczęła czytać. Wyjęła z torebki, którą nadal miała przewieszoną przez ramię, pergamin i pióro. Zerknęła jeszcze raz na prospekt i zaczęła pisać, co wyczytała i co przychodziło jej do głowy. Imbir, tak, imbir zawsze jest pomocny przy chorobach lokomocyjnych. Co do eliksirów... Migrenowy, coby uspokoić skołowany błędnik; pozatruciowy i regenrujący. Katniss podrapała się czubkiem pióra po głowie. Chyba tyle. Miała nadzieję, że tyle wystarczy pani pielęgniarce. Wstała, otrzepując swoje wdzianko i poszła na poszukiwanie miejsca, gdzie mogła wysłać sowę.

/zt

Oparł się o ścianę za sobą, niespecjalnie przejmując się bulgotaniem obok swojego ramienia. Stał jakiś kawałek drogi od dziwnego opiekuna ściany. Pisał coś na kolanie na zadanie dla Moonlight. Ostatnia notatka przed poczuciem odrobiny wolności. Nie studiował już ulotki, nie czując najmniejszej potrzeby. Ostatnie zadanie potraktował raczej jako coś, co powinno się znać z życia, więc wziął na odstrzał temat, który jako pierwszy przyszedł mu do głowy. Sklątki tylnowybuchowe. Najbardziej irytujące i chyba najmniej pozyteczne stworzenia jakie świat widział. I na cholerę je w ogóle hodować? Nie wiedział, ale skoro zdarzali się tacy imbecyle, którzy to robili to i pewnie też ofiary, które padały jak muchy na skutek konfrontacji z tymi stworzeniami. Uznał je tylko w jednej kwestii za przydatne przy okazji działania. W tym przypadku. Po przebytym kursie, jedyne co musiał zrobić to podłączyć poznane już sposoby reakcji na poparzenia i zranienia pod działania po ataku takiej sklątki. Nic protszego. Nie rozpisywał się szczególnie mocno, bo przecież po ukończonym kursie wszystkie wymienione sposoby leczenia powinny być uczniom znane. Jak i zarówno Moonlight dobrze wiedziała, że znali ich działania, skoro przecież sama ich tego uczyła. Tak, czy nie? Nie był pewien, bo przecież nie słuchał, ale wydawalo mu się to wszystko logiczne. Po ukończeniu swojego krótkiego eseju, mógł z ulgą posłać list w diabły i zająć się swoimi sprawami.

zt

Jeszcze nie zaczęło padać, choć ciemne chmury, które spowiły niebo wskazywały tylko na rychłą ulewę. Byłaby to miła odmiana po tylu słonecznych i upalnych dniach, ale chyba nikt nie chciałby akurat być na zewnątrz gdy deszcz zacznie padać. I Chance nie był wyjątkiem, przynajmniej nie w tej kwestii.
W gruncie rzeczy mógł nawet pomyśleć, że dziewczyna żartowała z tym wspólnym powrotem na łodzie. Jednak gdy ta pociągnęła go za sobą za koszulę - nie było już żadnych wątpliwości. Nie spodziewał się takiego zachowania, kompletnie, ale poszedł za dziewczyną. I takim właśnie sposobem dostali się w okolice łodzi mieszkalnych. Droga była dosyć długa, ale udało im się uniknąć deszczu, więc nie mogli narzekać. Słońce skryło się już niemal całkowicie za horyzontem - i tak niewiele go było widać przez te gęste chmury.
Chłopak w pewnym momencie wyprzedził Voice i, z rękami w kieszeniach, szedł z obojętnym wyrazem twarzy. Gdyby mógł, to zostałby jeszcze chwilę w mieście, ale nie miał niestety takich możliwości.
- Cudna buźka - uśmiechnął się, wskazując na figurę na ścianie.

Voice przez pierwszą połowę drogi myślała głównie o pogodzie, która w gruncie rzeczy będzie miłą odmianą od indyjskich upałów, a drugą połowę spędziła na patrzeniu pod nogi. Pewnie w obu tych czynnościach było całe mnóstwo przerywników i tak dalej, ale głównie tak wyglądał ich mały spacer z jej perspektywy - gapienie się albo do góry, albo do dołu. Cholera, to musiało być strasznie mało interesujące... Miała nadzieję, że Chance się w końcu odezwie, bo ona nie miała takiego zamiaru - kobieca duma, silniejsza od tej męskiej.
Pomijając fakt, że nogi praktycznie już jej odpadły, a w dodatku była niemiłosiernie senna, cała ta wędrówka przez chyba połowę Indii była okej. Pewnie miała na to wpływ obecność Gryfona, bo nie mogła przecież stanąć i przyznać się przed nim, że nie da już rady dalej iść. To byłoby okropnie kompromitujące i nie w jej stylu. W dodatku pewnie jak na złość złapałaby ich burza, a cała odpowiedzialność za to spadłaby na nią, bo w końcu powinna więcej ćwiczyć i tak dalej, i tak dalej.
- Mylisz słowa - stwierdziła, łapiąc się za biodro. Starała się przybrać ton osoby wszechwiedzącej, ale zabrzmiało to jak ostatnia wola umierającego. - Mówi się straszna. Jest niewiele straszniejsza od mojej, ale i tak ludzie robią jej pewnie zdjęcia - dodała z wysiłkiem, siląc się, by zabrzmiało to bardziej rezolutnie niż poprzednio. Bardziej przypominało to jednak ostatnie tchnienie, ale Lloyd i tak łudziła się, że chłopak tego nie zauważy.

Nie odzywał się, bo jak dotąd nie widział takiej potrzeby. A poza tym - co by niby miał powiedzieć? Znowu o pogodzie? To już by zaczynało się robić nużące i dość denerwujące, także dla niego - a może zwłaszcza dla niego. Nie odwracał się też ani na moment, szedł cały czas do przodu, spoglądając tylko przed siebie. Widać mylił się w ocenie sytuacji, bo dziewczynę najwidoczniej nudziła ta ciągła cisza. Chyba że w tym przypadku także nie miał racji - kto tam wiedział. Tak trudno jest czasem rozgryźć przedstawicielki płci przeciwnej, bo zmienne one jak chorągiewki na wietrze.
- Nie mylę, cudna jest - odpowiedział, uśmiechając się lekko pod nosem. - I, ma się rozumieć, robią te zdjęcia tobie?
Zdawał sobie sprawę, że pomieszał całkiem jej wypowiedź, ale kogo to obchodziło. Bynajmniej Chance'a.
Pewnie Voice nie chciała, by chłopak zauważył, że jest już zmęczona. Niestety dla niej, ale nie potrafiła teraz tego dobrze zamaskować - spostrzeżenie tego nie było żadnym problemem. Słychać to już było nawet w jej głosie. Chance domyślał się, że pewnie zmęczył ją ten upał albo dość długa droga powrotna, albo - chyba najbardziej prawdopodobne - i jedno, i drugie. Teraz jednak nie było sensu główkować nad przyczynami.
Chłopak wpadł na pewien pomysł, w dodatku dosyć głupi i szalony, ale dlaczego by go nie spróbować?
- Jak chcesz to pomogę ci iść - powiedział spokojnie i zaraz dodał, wzruszając ramionami: - Chyba nawet zanieść.

- Uznajmy, że ludzie z aparatami nie mogą się ode mnie odczepić - uśmiechnęła się z trudem, wyobrażając sobie całą tą sytuację. Prawdopodobnie, gdyby już coś takiego miało miejsce, zmieszałaby potencjalnych fotografów z błotem, zakrywając twarz czymkolwiek. Nie była przyzwyczajona do tego, że ludzie się nią zachwycają, bo jej matka raczej nie wyrażała chęci do okazywania takich uczuć. Lepiej - nikt nigdy nie zrobił jej zdjęcia i chyba załamałaby się nerwowo, gdyby ktoś miał taki zamiar. Nie była nawet pewna, jak wygląda aparat, bo widziała jakikolwiek tylko stojący w witrynie sklepowej i to lata temu. Z całą resztą mugolskiego sprzętu była za to obeznana wzorowo - nie straszne jej były wszelkie kable, ekrany i przyciski, przez co niektórzy wątpili w jej czystokrwistość.
Zatrzymała się, otwierając jakby nieco szerzej oczy. Przesłyszało jej się? To udar?
- Serio mógłbyś? - nie zdawała sobie chyba sprawy, że patrzy na niego co najmniej tak, jak na przystojnego ratownika górskiego, który właśnie po kilku godzinach odkopał ją spod kamieni. W gruncie rzeczy nie było już odwrotu - zauważył, że jest ledwo żywa - a gdyby mu odmówiła, pewnie w pewnym momencie po prostu padłaby na ziemię jęcząc, że właśnie amputowano jej bez znieczulenia obie nogi w szpitalu polowym małą, tępą piłką... Że też ludzie nie umierali, gdy robiono im coś takiego. Pewnie większość współczesnych ludzi wolałaby, żeby ktoś strzelił im po prostu w głowę, ale skoro kiedyś ludzie byli skłonni przyjąć taki ból...

Voice nie przesłyszała się, bo chłopak naprawdę to powiedział. Nie chciał nawet myśleć, że dziewczyna mogłaby zemdleć przed potarciem do łodzi, bo to byłby prawdziwy kłopot. Nie wiedział czemu, ale jakoś od razu przyszło mu to do głowy. W końcu nie wiedział gdzie mógłby ją zaprowadzić - przecież nie do siebie. To by było absurdalne.
- Nie ma problemu - wzruszył ramionami i wyszczerzył się, dodając: - Nie wydajesz się być ciężka. Poradzę sobie.
Podszedł do Voice i bez pytania wziął ją na barana. Niby nigdy nie robił nic na siłę, ale to był wyjątkowy przypadek. Skoro tak źle się już czuła to nie widział sensu dłużej się z nią sprzeczać i wziął sprawy w swoje ręce, że można to tak niezgrabnie podsumować.
Pomyślał, że doniesie ją do łodzi i może wtedy powie mu, gdzie ma ją zostawić. Tak byłoby najlepiej, ale teraz nie zawracał sobie tym głowy - powinni dotrzeć szybko na miejsce, bo rodziło się coraz później.
- Trzymaj się mocno, bo jak mi tu stracisz przytomność to spadniesz - powiedział. - Chyba że chcesz bym cię niósł jak jakąś pannę młodą przez próg? - odwrócił twarz w jej stronę i uśmiechnął się.

- Podobno nie jestem - uśmiechnęła się i lekko poczochrała mu włosy, gdy już ją wziął na barana, by po chwili przywrócić im dawne miejsce, bo w końcu mogło mu to przeszkadzać i tak dalej, a ona i tak była już wystarczająco dużym problemem.
Usiłowała przypomnieć sobie numer łodzi, żeby później w panice nie przeszukiwać wszystkich list i szybko zdała sobie sprawę, że chyba kolejną po niej zajmuje właśnie Chance. To dobrze, bo przynajmniej nie będzie musiał jej nosić nie wiadomo jako daleko.
- Nie mdleję sobie ot tak - stwierdziła mocno urażonym tonem, jakby właśnie weszła do domu koleżanki, a jej młodszy brat zapytał się, dlaczego przyprowadziła do domu potwora. - Wydaje mi się, że panu młodemu byłoby wygodniej, gdyby nosił swoją żonę na baranach, nie na rękach, nie sądzisz? - spytała. Jej lęk wysokości zaczynał się lekko objawiać, ale nie będzie mu w końcu zawracać głowy takimi rzeczami. - W gruncie rzeczy jest mi to obojętne, chcę po prostu przeżyć i móc paść na łóżko w jednym kawałku - uśmiechnęła się. Wcześniej oczywiście jeszcze zapali i narobi współlokatorom kupę dymu o nic, żeby móc poczuć się jak w domu.

Nie przeszkadzało mu, że dziewczyna "zniszczyła" jego fryzurę, jeśli taki dość artystyczny nieład można nazwać specjalnie zaplanowaną fryzurą. Może by się nawet i posprzeczał albo coś kąśliwego powiedział na takie zachowanie, ale teraz to nie było na miejscu. Posłał jej tylko lekki uśmiech i zaraz skierował wzrok przed siebie, by widzieć, gdzie idzie.
Chance nie orientował się zbytnio w rozplanowaniu łodzi. Wiedział tylko gdzie ulokowana była jego miejscówka, znał jej numer i drogę, ale nic poza tym. Zapewne to dlatego, że przez całą tą wycieczkę trzymał się raczej z dala od tłumów, a zwłaszcza poza ludźmi z jego rocznika czy domu. Wolał włóczyć się całymi dniami po okolicy, całkowicie bez celu i wieczorami wracać zmęczony na łódź. Podobnie do obecnej sytuacji, jednak teraz miał towarzystwo.
- Nie wiem. Nie znam cię od tej strony - powiedział a w jego głosie można było wyczuć nutkę wesołości. - Jeśli panna młoda nie widziałaby kłopotu w rozerwaniu jej sukni przed wejściem do nowego domu, to z pewnością by się ucieszył, że może żonę przenieść na barana.
Nie orientował się specjalnie w kreacjach ślubnych, bo po co by mu to było? Jedyne śluby jakie widział były w filmach, gdzie panny młode zawsze ubierały się w totalnie obcisłe suknie. On sam stronił od takich ceremonii, bo nie będzie się przecież przez parę godzin nudził w towarzystwie członków nieswojej rodziny. Tylko po co mu te rozważania teraz?
- Drugie mogę ci z ręką na sercu zagwarantować, ale tego pierwszego nie - odpowiedział dziewczynie. - Ale dam z siebie wszystko.

- Obcisłe sukienki są okropne. Śluby z resztą też nie są jakieś super, ale widziałam je tylko na filmach i to pewnie za mało doświadczenia - zbliżali się już do łodzi, a nogi Voice nie bolały już tak mocno. Poza tym, nie będzie w końcu cały czas siedzieć mu na baranach, bo to absolutnie nie w jej stylu i gdyby ktoś to zobaczył, pewnie straciłby przytomność z wrażenia. Po pierwsze, dorwanie gdzieś Lloyd w towarzystwie Gryfona graniczy z cudem, a po drugie - Gryfon, któremu pozwoliła się dotknąć albo w najbliższym czasie zginie, albo jest po prostu wyjątkiem na tle wszystkich innych.
- Dobra, postaw mnie już - w końcu była już najwyższa pora, żeby ostatnie metry pokonać o własnych siłach.

- W porządku - odparł.
Zaraz puścił dziewczynę tak, że zsunęła się z jego pleców. Posłał jej tylko lekki uśmieszek i pozostały odcinek drogi pokonali w milczeniu, idąc ramię w ramię.
Nie było już więcej o czym gadać, więc chłopak nawet nie kwapił się w "przejmowaniu inicjatywy" i rzuceniu jakiegoś komentarza. Był już zbyt zmęczony by rozmawiać o czymkolwiek. Chłodnawy wiatr był jednocześnie orzeźwiający oraz usypiający. Tak bardzo chciał już rzucić się na swoje łóżko, nie myśląc o niczym - tylko spać.
Rozdzielili się, gdy tylko znaleźli swoje łodzie. Chance podniósł tylko rękę w geście pożegnania, w dalszym ciągu nic nie mówiąc. W tym byli chyba zgodzi z dziewczyną, która zaraz zniknęła za drzwiami wejściowymi do swojej łodzi. Chłopak też nie zamierzał stać dłużej na zewnątrz. Odetchnął głęboko i sam wrócił do kwaterki.

z/t x2