Co za piękny dzień! Co prawda gorący, ale czego innego można się spodziewać w Indiach? Gwen spacerowała właśnie po plaży, kiedy dostrzegła malowniczą restaurację. Właściwie dobrze byłoby się czegoś napić - zamówiła jakiś koktajl i usiadła sobie wygodnie przy stoliku z widokiem na morze. Na podobny pomysł wpadł Gabriel - niestety, wracając z części barowej z koktajlem czy czymś do picia w dłoni, wpadł na profesor Rachelę Woodlay, która najwyraźniej chciała coś przekąsić, oblewając przy tym jej nowe ubranie kolorowym płynem. Rozzłoszczona nauczycielka zaczęła wygłaszać tyradę na temat uczniów, którzy nielegalnie się alkoholizują. Co gorsza, swój gniew skierowała również na niewinną Gwen, którą kojarzyła jako jedną z uczennic Hogwartu. Teraz dwójka studentów musi przekonać panią profesor, że nie zrobili nic złego, Gabriel nie chciał wcale jej oblać, a Gwen nie pije alkoholu! (A jeśli nawet pije, to jest dorosła!)
Powodzenia!

Wilgotny, zwrotnikowy klimat większości obcokrajowców dawał się we znaki, jednakże na skroniach Racheli nie było widać ani kropelki potu choć częściej smagały je wiatry morza północnego z rodzimych stron. Ubrana na indyjską modłę, w malachitowy churidar, wyróżniała się nieco bledszą cerą na tle śniadej karnacji autochtonicznej ludności Indii.
Skuszona chęcią przekąszenia tutejszych specjałów, wolała udać się do renomowanej restauracji niż korzystać z szybkich posiłków podawanych między straganami gdzie nie było mowy o higienie. Ledwie co zdążyła przekroczyć próg lokalu i przesunąwszy wzrokiem wzdłuż linii horyzontu, odnaleźć wolne miejsce na skraju balkonu a tu zorganizowano jej mokre przywitanie. Kaszmir błyskawicznie wchłonął różnobarwną substancje co rozsierdziło ją definitywnie.
Otaksowała drapieżnym spojrzeniem Gabriela i choć usunięcie plamy było kwestią zastosowania prostego, podstawowego zaklęcia, to poprzedziły go gorzkie słowa o dzisiejszej młodzieży.
-... zakazany owoc kusi najbardziej, ale żebyście jeszcze zachowali w tym wszystkim umiar a nie...- Tu wyciągnęła różdżkę, machnąwszy nią dwukrotnie w powietrzu.
-...na rauszu lawirowali niepewnie między stolikami i potykali o przechodniów.- Możliwe w całej tej irytacji nieco przesadziła, w końcu uczeń przyzwoicie trzymał pionowa pozycję.
Przeczesała jeszcze spojrzeniem sale jakoby szukając potwierdzenia swoich słów i napotkała Gwen, znaną z widzenia puchonkę.
- Proszę, następna. - Dostało się dziewczynie rykoszetem.

Gabrielle przysiadła się do chłopka. W normalnych okolicznościach zapewne wolałaby usiąść sama, ale w tym tłoku raczej nie było na to szans. Tak więc, zdobyła się na delikatny uśmiech i podziękowała. Czuła się trochę dziwnie. W końcu w ogóle go nie znała. Oczywiście kojarzyła go, w końcu byli w tym samym domu, ale jeszcze nigdy z nim nie rozmawiała. Miała wrażenie, że za chwilę może się zrobić bardzo niezręcznie. Tak przy okazji, chyba wypadałoby zapytać go o imię? Jednak stwierdziła, że lepiej się nie odzywać, a może sam zapyta? Skupiła się na karcie dań. Było tam mnóstwo potraw o jakich w życiu nie słyszała... no, ale w końcu odwiedziła akurat tą restaurację, żeby spróbować czegoś nowego. Tylko jak się w tym wszystkim połapać?

- Chcesz usiąść? - Quincey z reguły należał do ludzi uprzejmych, a przynajmniej starał się taki być. Widząc dziewczynę, która najwyraźniej zmieszana, nie mogła znaleźć sobie miejsca w restauracji, postanowił trochę jej pomóc. Sam wiedział, że z pustym żołądkiem ciężko tu funkcjonować. Okropne upały wykańczały większość osób, choć on, nie wiedzieć właściwie czemu, był odporny na temperaturę i jej zmiany. Wystarczyła butelka wody w plecaku i dzisiejsza wędrówka po okolicznym lesie od razu stała się przyjemniejsza. No, ale ileż wędrować można bez jedzenia? Kiedy pusty żołądek dał o sobie znać, Quincey postanowił wrócić do miasta i odwiedzić najbliższą restaurację. Tym sposobem siedział właśnie przy stoliku, dookoła tłoczyli się ludzie, a naprzeciwko siedziała całkiem ładna dziewczyna.
- Tak w ogóle, to jestem Quincey. - Powiedział, kiedy tylko usiadła i zanurzył się na dłuższą chwilę w tutejszym menu. Garam masala brzmi całkiem fajnie. Kiwnął lekko głową, utwierdzając się w dokonanej decyzji, po czym zerknął na swoją towarzyszkę. Jeszcze wodziła palcem po menu, więc chyba nic nie wybrała. Oparł więc łokcie na blacie i cierpliwie czekał na decyzję dziewczyny.
- Nie wiem, czy dobrze wybrałem, akurat tutaj idąc... - Skrzywił się nieznacznie, uświadamiając sobie, że ludzi tylko przybywa, a nie ubywa. - Wolę jeść w spokoju. - W ogóle, dziś miał ochotę na chwilę wytchnienia, więc tłum niczego tutaj nie ułatwiał, ale cóż. Posłał dziewczynie szeroki uśmiech i wzruszył ramionami. - Przynajmniej Ciebie poznałem. Zawsze coś, nie? - Utkwił w niej wzrok na dłuższą chwilę.

Uśmiechnęła się i spojrzała na chłopaka. W sumie to dobrze, że zaczął konwersację, bo sama chyba nigdy by się do tego nie zmusiła. Ciężko jej było rozmawiać z ludźmi, a już szczególnie z takimi, których prawie w ogóle nie znała. Ale Quincey wyglądał na całkiem miłego.
-Gabrielle. - przedstawiła się. - Ale możesz mówić na mnie Gabi.
Przeniosła wzrok z powrotem na menu. Nie miała pojęcia co wybrać. Kompletnie nie ogarniała tych wszystkich nazw i egzotycznych potraw. Będzie musiała o tym poczytać... Przygryzła wargę. Co robić? -Też nie jestem pewna czy dobrze zrobiłam... Niezły tu tłok... - zawahała się przez chwilę - Znasz się trochę na tych indyjskich potrawach? Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia co zamówić.
Uśmiechnęła się, lekko zdenerwowana.

- Okej, Gabi. - Posłał jej szeroki uśmiech, po czym westchnął cicho i rozłożył ręce w geście bezradności.
- Jak już tu przyszliśmy, to coś zjemy chyba, nie? - Spojrzał na swoją towarzyszkę, która właśnie przeglądała menu. Cóż, mówiąc szczerze, nie miał już sił na dalszą wędrówkę. Przeszedł już kawał drogi i chyba nie dałby rady zwlec się teraz z krzesła. Było tak wygodne... Kiedy zapytała o indyjskie potrawy, Krukon wykonał charakterystyczny ruch ręką, który mówił tyle, co tak ledwo, ledwo. - Samosy wszystkich smaków są całkiem spoko, ale teraz biorę Garam masalę. - Posłał jej lekki uśmiech. Lubił tą kuchnię azjatycką. Była zupełnie inna, niż europejska i nie mógł powiedzieć, że gorsza! Po prostu zupełnie inna. Ryż zamiast ziemniaków we wszelakiej formie, to całkiem przyjemna odmiana. No i ryba, zamiast zwykłego mięsa... Choć nad tym trochę ubolewał. Był mięsożercą, naprawdę. Typowym facetem, któremu ciężko wytrzymać nawet parę dni bez wędliny, czy jakiejś bardziej konkretnej karkówki.
- Nie jesteś stąd, nie? - Wnioskował po jej typowo europejskiej urodzie. Blondynka, niebieskie oczy... Czegóż więcej chcieć od europejki? Prawdopodobnie przyjechała z nim, bo skądś kojarzył tą twarz, aczkolwiek nie był pewny, dlatego obserwował ją tylko z delikatnym uśmiechem na twarzy.

-Chyba wezmę te samosy. - powiedziała po chwili zastanowienia. - Dzięki.
Kuchnia azjatycka... kto by pomyślał, że kiedyś będzie miała okazję ją spróbować? Wciąż nie mogła uwierzyć, że znajduje się tak daleko od domu. Nigdy wcześniej nie podróżowała. Kiedy tylko pojawiła się możliwość wyjazdu do Indii, od razu się zapisała. Na szczęście miała dość pieniędzy. Poza tym nie chciała spędzać kolejnych wakacji w sierocińcu...
-Nie, przyjechałam na wycieczkę z Hogwartem. - odpowiedziała z uśmiechem.
-A ty? - dodała po chwili. Chyba wypadało zapytać, chociaż przecież była niemal w stu procentach pewna, że są w tym samym domu. Miała dość dobrą pamięć do twarzy.

Wzruszył ramionami i posłał jej delikatny uśmiech, kiedy podziękowała. Dokładnie tak, jakby chciał powiedzieć nie ma sprawy. W końcu żadnej specjalistycznej porady jej nie udzielił, a raczej zwyczajnie doradził. Zresztą, ich gusta mogły się nieco różnić, prawda? Uśmiechnął się szerzej, kiedy powiedziała, że przyjechała na wycieczkę wraz z innymi uczniami Hogwartu.
- Też. - Powiedział, a kiedy dostrzegł stojącego koło nich kelnera, złożył zamówienie i kiwnął głową w geście podziękowania, po czym skierował wzrok na Gabrielle. - Jesteś Puchonką, nie? - Jakoś tak wywnioskował, patrząc na jej hmm... Nieśmiałość? Może trochę zagubienie? Tacy byli ci Puchoni, których znał. Nie to, że tych cech nie lubił! Wręcz przeciwnie. Nieśmiałe, introwertyczne kobiety były całkiem w jego typie, choć Gabrielle wyglądała na sporo od Quinceya młodszą... Może tak z dwa, trzy lata? Choć wygląd często mylił.
- Jak się w Indiach odnajdujesz? Podobają Ci się? - Zapytał, chcąc ośmielić nieco dziewczynę, po czym uśmiechnął się do niej serdecznie. Sam jest raczej introwertykiem, a zaczynanie rozmów niegdyś było dla niego istnym utrapieniem. Trzymał się z boku, odpowiadał zdawkowo, dopóki nie znalazł kogoś, kto dodał mu trochę odwagi. - Jak dla mnie jest całkiem spoko. Dużo jezior, lasy, a ja lubię takie miejsca. Uwielbiam wodę w ogóle. Nie wiem, czemu, ale jakoś tak mnie uspokaja. - Wyznał z uśmiechem. Istotnie, czuł się w niej bardzo dobrze, a do tego całkiem nieźle pływał. To jedno z jego ulubionych zajęć. Kiedy kelner przyniósł ich zamówienie, ochoczo zajął się jedzeniem. Aż mu się uszy trzęsły, kiedy połykał każdy kolejny kęs. Słowem, wyglądał, jakby nie jadł od tygodnia, ale takie wrażenie sprawiał za każdym razem, kiedy coś pochłaniał. No tak, bo on raczej pochłaniał, a nie kulturalnie posługiwał się nożem i widelcem. Czy tam pałeczkami.

Puchonką? Serio? No... nie żeby miała coś przeciwko puchonom, prawie zawsze zachowywali się przyjaźnie i nie zwracali aż takiej uwagi na czystość krwi. Tylko że jakoś nie mogła sobie siebie wyobrazić w ich towarzystwie.
-Nie, jestem z Ravenclawu. - powiedziała, lekko unosząc brwi. Nie miała za złe Quincey'owi tego, że ją z nimi skojarzył. Jesli mogłaby miec do kogoś pretensje, to tylko i wyłącznie do siebie. Może gdyby była bardziej otwarta na ludzi, to więcej osób by ja kojarzyło?
-No pewnie, Indie są niesamowite! Takie egzotyczne... i jest tu mnóstwo wspaniałych budowli. - odpowiedziała. Kiedy kelner podał jej talerz, na początku nieufnie przyjrzała się potrawie. Jednak kiedy tylko spróbowała, wiedziała, że niepotrzebnie się martwiła. Samosy były przepyszne! - No, a te samosy są naprawdę dobre.
-Czemu myślałeś, że jestem z Hufflepuffu? - zapytała po chwili, zaciekawiona. Nie była już tak onieśmielona jak na początku. Quincey był całkiem miły. Widać było, że jest od niej starszy, ale rozmawiał z nią tak, jakby była w jego wieku, nie traktował jej z góry.

- Tak, jak ja. - Powiedział, posyłając jej szeroki uśmiech. - Ale chyba młodsza jesteś ode mnie, nie? Jestem w ostatniej klasie... - Utkwił w Gabrielle spojrzenie, oceniając w głowie, ile może mieć lat.
- Dobre, co? Całkiem spoko jest ta kuchnia azjatycka, choć chyba nie mógłbym tak jeść na co dzień.- Zagadał z entuzjazmem, kontynuując pochłanianie swojej potrawy. Gdzieś w trakcie jego towarzyszka zadała pytanie, którego na początku nie dosłyszał. Musiał przeanalizować je w głowie, po czym uśmiechnął się, kiedy doszedł do tego, o co jej chodziło.
- Jakoś tak pasujesz na Puchonkę. - Zaczął enigmatycznie, ale widząc pytające spojrzenie swojej towarzyszki, kiwnął głową i kontynuował. - Znam paru Puchonów. Na początku są zazwyczaj tacy... - Zrobił przerwę na kęs przepysznej Garam masali, po czym przełknął i dokończył. - Trochę nieśmiali. I zagubieni. - Utkwił w niej swoje spojrzenie, a kiedy zorientował się, że być może dziewczyna weźmie jego uwagę do siebie, pospiesznie dodał. - Nie, że mi to przeszkadza, przeciwnie. - Uśmiechnął się ciepło, jakby chcąc dodać jej otuchy. Naprawdę nie miał nic złego na myśli, a jak już ktoś wspomniał, Quincey lubił bardziej introwertyczne kobiety. Były według niego takie... Wyrozumiałe. Można się przy nich dobrze poczuć i wyluzować. Nie to, co przy jakiejś wyrachowanej panience, jakich w życiu spotkał wiele. Chociażby swoją byłą dziewczynę, którą przez dwa lata darzył tak silnym uczuciem, że dał się jej okręcić wokół palca. Choć dopiero niedawno do tego doszedł. Miłość jest ślepa, prawda? I Quincey był najlepszym tego przykładem.

Czyli, tak jak podejrzewała, Quincey był od niej starszy. Słysząc pytanie o swój wiek, uśmiechnęła się lekko.
- Ja idę do piątej. - powiedziała. Mogłaby udawać, że jest starsza, ale to chyba nie miałoby sensu. Chłopak był miły, nie było sensu go okłamywać.
-Całkowicie się z tobą zgadzam. Trudno byłoby się przyzwyczaić, tutaj jedzenie jest po prostu... inne.
Zamyśliła się na chwilę. Szkoda, że wcześniej nie miała okazji podróżować po świecie. W każdym kraju jest mnóstwo rzeczy, które mogłaby zobaczyć... no i nowe potrawy, których mogłaby spróbować. Z rozmyślań wyrwał ją dopiero głos chłopaka, tłumaczącego dlaczego wziął ją za Puchonkę.
-No... może trochę. Różnica jest taka, że Puchonom to po pewnym czasie przechodzi, a ja mam tak przez cały czas. - powiedziała, lekko się uśmiechając. -No i ja zdecydowanie za dużo czasu spędzam w bibliotece. - dodała po chwili. Co prawda, to prawda. Jeśli akurat nie siedziała gdzieś w kącie pokoju wspólnego, to przesiadywała w bibliotece. Czasem nawet przyłapywała się na myśli, że książki są lepszymi towarzyszkami niż ludzie.

- Tak mniej więcej myślałem. - Kiwnął głową na potwierdzenie swoich słów, po czym uśmiechnął się przyjaźnie. Co za różnica, czy Gabrielle idzie do piątej klasy, czy już kończy siódmą? Dla Quinceya żadna, choć ktoś mógłby powiedzieć, że ogromna, ale on nie traktował młodszych od siebie z pogardą.
- Każdemu przechodzi choć trochę, jak jest w odpowiednim towarzystwie, wierz mi. - Powiedział, odkładając właśnie sztućce, lub pałeczki. Kto wie, czym tam on jadł. Spojrzał na swoją towarzyszkę, po czym dodał. - Lepiej być trochę bardziej nieśmiałym, niż takim wiesz... - Zamyślił się na chwilę, szukając odpowiedniego określenia. Ach, ileż on by dał, żeby tak sprawnie posługiwać się słowami, jak niektórzy. Czasami szczęka mu opadała, jak słyszał kumpli ze swojego domu. Mówili tak, jakby całe życie przesiedzieli przy książkach! To tylko on był takim dziwnym Krukonem, który raczej mało czytał i nie potrafił pięknie mówić, czy pisać. - Wywyższającym się, o. - Kiwnął głową, kiedy wpadł na odpowiednie określenie. - Czasami czuję się, jak analfabeta... - Parsknął śmiechem, podsumowując swoją osobę, a kiedy Gabi dodała, że dużo czasu spędza w bibliotece, zrobił minę w stylu no super, znowu będę musiał się wstydzić tego, że mało czytam...
- Chodź, przejdziemy się. - Zachęcił ją ruchem dłoni, kiedy skończyła jeść, po czym wstał i ze swoją nową kumpelą u boku ruszył gdzieś w stronę plaży.

z.t