O, z tego miejsca można było iść w dwie strony. Zatoka wydawała się ogromna, ale tym lepiej! Mogły wybrać kierunek i szukać błyskotek do upadłego. Echo ubrała się lekko, ciesząc się z indyjskiego klimatu. Wakacje idealne, a przynajmniej miała taką nadzieję. Po wysłaniu listów od razu udała się w umówione miejsce, aby spotkać swoje dwie cudowne Gryfonki, za którymi zdążyła się stęsknić. Z Florką spędziła trochę czasu w lipcu, ale z Utopią nie miała takiej możliwości. Swoją drogą, było tylu ludzi, z którymi Echo pragnęła się teraz spotkać! Po napisaniu tych przeklętych owutemów odżyłą i mogła funkcjonować jak człowiek. Chciało jej się tańczyć, malować, szkicować i robić wszystko, na co ostatnio brakowało jej czasu. Musiała też nadrobić nadszarpnięte relacje z przyjaciółmi. Szkołą jednak była zmorą. A potem i tak dostawało się powalone świadectwo, które wyciskało łzy z oczu. Właśnie ono sprawiło, że Echo wahała się, czy oby na pewno chce studiować. Mogła rozpoczynać swoją artystyczną karierę, nic nie stało na przeszkodzie. W szkole trzymały ją głównie zaklęcia. I Logan, który też nie był niczego pewny. Czuła się za młoda na takie decyzje, ale najwidoczniej był to ten ciężki czas, kiedy musiała zacząć dorastać na poważnie.
Teraz jednak przemierzała kolejne metry plaży, ciągnąc ze sobą w torbie ołówki, mały zestaw akwareli, pędzelki i szkicownik. Przyszła bardzo wcześnie, więc zdążyła uwiecznić na papierze panoramę zatoki, która już zdobyła jej serce. Rozglądała się co chwilę, czekając na przyjaciółki. W końcu dostrzegła pierwszą z Gryfonek i pomachała do niej energicznie, szybko pakując swoje artystyczne graty z powrotem do torby.

Karma najwyraźniej zaczynała działać i choć początek wakacji nie należał do najpiękniejszych, stan Utopii z minuty na minutę się polepszał. Ucieszyła się niezmiernie z możliwości spotkania z Echo i Florą. Tak dawno nie widziała sióstr Lyons, że naprawdę się za nimi stęskniła. Oczywiście z tą drugą miała lekcje, ale przecież rozłączono je aż na miesiąc!
Gdy Blythe spostrzegła starszą przyjaciółkę, od razu zaczęła biec w jej stronę. Dopiero teraz zorientowała się, że tęsknota była większa, niż się jej dotąd wydawało. To tak, jakby jednym zaklęciem naprawić stłuczony wazon, którym była ich przyjaźń. Choć szkoła zespoliła je ze sobą, ostatnimi czasy również rozdzieliła, a Utopia zamiast starać się o uwagę najbliższych, zżyła się bardziej z Rain (swoją drogą wszystkie miały ciekawe imiona!). Teraz jednak zyskała szansę na zreperowanie wszystkiego i wymazanie błędów z pamięci.
Gdy dobiegła do Echo, natychmiast ją uścisnęła, długo nie wypuszczając z objęć. Minęło tyle czasu, a na dodatek Blythe tak wrednie ją wystawiła w swoje urodziny, wędrując zakamarkami Nokturnu. To przykre i naprawdę tego żałowała, ale na szczęście Lyons jej wybaczyła. Prawda?
- Tak się cieszę, że cię w końcu widzę – powiedziała jej do ucha i dopiero się odsunęła. – Gdzie Flora?

Oczywiście Florcia nie byłaby sobą, gdyby nie zwiedziła większej części Indii w ciągu kilku pierwszych godzin. Pomińmy ten okropny upał, który sprawił, że jej futerko nie było w najlepsze formie, a ogonek opadał coraz bardziej i nie miała już nawet ochoty nim merdać. Jednak o to nadeszło wybawienie, gdy tak wracała do łódki całkiem zrezygnowana. Niewiele myśląc wskoczyła do oceanu, który odświeżył jej zwierzęce ciało, a zaraz potem gdy wyszła na brzeg, zmieniła się w siebie, co sprawiło jej niemało kłopotów. Była obolała. Nie czuła się najpewniej na nogach, a co za tym szło powinna jak najszybciej odpocząć, chociaż... Gdyby doszło do tak radykalnych posunięć to z pewnością nie gnałaby teraz na spotkanie z dziewczynami. Echo nie widziała naprawdę sporo, zwłaszcza że Florce to często się znikać zdarzało, a Utopia? Chyba ostatni raz na polanie w Hogwarcie. Cóż, zaburzenie czasowości u najmłodszej Lyons było widoczne gołym okiem. Można jej jednak to wybaczyć. Po kilku minutach od biegu, skupiając się na własnej genetyce, dzięki której znów mogła stać się kimś zupełnie innym, a konkretnie psem, pędziła w stronę zatoki. Jej łapy były już ubrudzone, ale ogon nadal dzielnie sterczał wykręcony do góry. Język zwisał jej z pyska, a ona doprawdy miała wrażenie, że pogoda to chyba najgorsze co ją na tych wakacjach spotka. Nie, no tak kiepsko to chyba być nie może. Dzielnie więc biegła wzdłuż zatoki, a gdy tylko na horyzoncie ujrzała dwie dziewczyny, szybko do nich podbiegła.  Znajdując się przy Echo, od razu stanęła na tylnych łapach, by oprzeć się przednimi o ciało siostry. Wiedziała, że szykuje się grubsza wyprawa, przez co oczywiście nie miała zamiaru być sobą, bo znajdowanie skarbów wychodziło jej tylko gdy była czworonogiem. Wiecie, psi nos jest nie od parady. Czekała aż obie ją zamęczą głaskaniem i przytulaniem, a potem oczywiście wyznaczą jej teren do przekopania. To lepsze niż siedzenie w łódce i udawanie niemowy, co nie?

Echo też nie stała jak słup soli i nie czekała, aż Utopia znajdzie się przy niej, tylko rozłożyła posłusznie łapki i też zaczęła biec w jej stronę, żeby mogły urządzić sobie powitanie rodem z filmu. Zakręciła się z przyjaciółką w koło, dając upust części swojej radości, która ogarnęła ją niespodziewanie mocno. Co ona by zrobiła bez tych wszystkich cudownych ludzi?
- Aww, ja też! Jest tyle rzeczy do zrobienia, a na drodze stanął nam jakiś głupi lipiec. Flora zaraz powinna się zjawić, kazałam jej dowlec manatki do łódki, żeby nic się nie zagubiło, a chyba była na spacerze terenoznawczym - odpowiedziała, jak zwykle wyrzucając z siebie prawdziwy potok słów. - Opowiedz mi w końcu kto i gdzie cię zabrał, bo zdycham z ciekawości. Nic ci nie jest, nie? Nie masz żadnych blizn na pół twarzy, to widzę, ale plecy, albo nogi? Ręce? - zapytała, obchodząc Gryfonkę dookoła i obserwując, czy nie ma jakichś okropnych śladów po mrocznych miejscach. - Zgaduję, że tym mrocznym miejscem nie był Zakazany Las. Nie wiem coście tam wymyśliły, albo wymyślili, ale mam focha, że nie uczestniczyłam - powiedziała, chcąc jeszcze udzielić dalszej reprymendy, ale pojawiła się najlepsza psina na świecie.
- Floruś! - wydarła się radośnie, zanurzając dłonie w miękkiej sierści prześlicznego, choć nieco styranego psa. Chwyciła siostrę za łapki i kucnęła żeby móc ją przytulić. - Nie zmieniasz się? Potem odprowadzę Cię do łódki i poczekam aż wrócisz do siebie, nie przyjmuję odmowy. Zrobię ci herbatkę i kolację, nie można żyć na samych psich ciastkach. Ale teraz potrzebujemy Cię aktywnej, a nie obolałej, więc do dzieła! Zarządzam poszukiwanie skarbów! - powiedziała, wstając powoli, aby nie odepchnąć psiej Flory. - Nada się wszystko. Kim jesteśmy? Piratami? Ja mogę być piratem, pies zamiast papugi to super opcja.

Utopia śmiała się radośnie, ciesząc z tego, że Echo w końcu znalazła się w swoim żywiole. Tak dawno nie słyszała jej głosu i brakowało jej tego.
- Pewnie już oznaczyła całe miasto – zażartowała siedemnastolatka, wybuchając jeszcze głośniejszym śmiechem, gdy wyobraziła sobie psa z twarzą Flory, wędrującego wąskimi uliczkami w poszukiwaniu wrażeń. I być może także kotów lub właścicieli psich ciasteczek. Ciekawe, jak one właściwie smakowały, choć Utopia nie była na tyle skora, by wciskać je sobie do ust.
- Nie, na szczęście obyło się bez trwałych blizn – uspokoiła przyjaciółkę. – Byłam na Nokturnie.
Specjalnie nie wspomniała, że z Rain, bo to jeszcze bardziej zdenerwowałoby Lyons. Małymi kroczkami do celu, ot co. Najpierw informacja o miejscu, dopiero później o osobach, o ile sama się prędzej nie domyśli. I pomyśleć, że to wszystko tylko i wyłącznie po to, by zwrócić uwagę Archibalda. To już chorobliwe dążenie do celu, który być może dawno został spełniony, ale młoda panna Blythe nawet tego nie dostrzegała, zbyt mocno pochłonięta rozmyślaniami nad kolejnymi problematycznymi sytuacjami.
- Flo! – Zawołała z radością, padając na piasek, by podrapać przyjaciółkę za uchem. Wolałaby ją w ludzkiej postaci, by mogły porozmawiać, ale póki co pies bardziej im się przyda. Zwłaszcza że najmłodsza z Lyonsów w ten sposób mniej się męczyła. – Możemy dorobić jej skrzydła i będzie papieskiem, co ty na to? Tylko na mnie nie licz, bo ledwie zdałam transmutację.
Wyszczerzyła zęby do Echo, nadal jednak drapiąc Florę za uszami. Podobał jej się pomysł z piratami. Szkoda tylko, że nie mogły używać magii w miejscach publicznych, bo o wiele łatwiej byłoby szukać tych wszystkich skarbów.

Flora uwielbiała być w wydaniu psim, z jednej prostej przyczyny. To było coś innego, dzięki czemu nie musiała myśleć o problemach. Nie musiała się siebie wstydzić. Przestawała być nieśmiała, bo nikt nie wiedział kim tak naprawdę jest. Czy to złe? Niekoniecznie, zwłaszcza że najmłodsza Lyons w tym wydaniu mogła być dla wszystkich taka sama. Nie patrząc na ich błędy, czy to że ktokolwiek ją zranił. Chociaż tych drugich najchętniej by pogryzła. Raz to nawet ugryzła Floriana, ale to historia nie na ten moment.
Gdy tylko więc dziewczę w końcu miało spełnione wszelkie zachcianki. Gdy jej uszy i całe futerko zostało idealnie wygładzone, mogła ruszyć na poszukiwania skarbów. Dopiero gdy zrozumiała, że dziewczyny się z niej nabijają zaszczekała dwa razy, a znaczyć to mogło mniej więcej: walcie się. Takie wykorzystywanie małego, uroczego pieska? Dajcie spokój. Nie. Nie. Flora tak się tylko droczyła, bo w przeciwnym razie do nich, mogła teraz biegać. Skakać. Szukać. Mogła robić wszystko i nawet przez sekundę nie odczuje zmęczenia, szkoda tylko, że dziewczyny nie słyszą jej myśli.
Ja? Papugopsem?Nie chcę! Nie! Nie! NIE! Słyszycie! Halo! Szczekam! No mówię Wam, nie czarujcie, wystarczy mi ogonek, który dziś prawie został wyrwany przez jakieś głupie dziecko! Halo! Szczekam! Odstawcie te różdżki! - oczywiście myśli dziewczęcia były raczej nad interpretowane, bo ani Echo, ani Utopia swoich magicznych patyków na wierzchu nie miały.
Florka zamerdała jeszcze dwa razy ogonkiem, a zaraz potem zaczęła biec przed siebie, i gdy tylko znalazła dwie górki piasku, oczywiście niewielkie... Zaczęła po nich skakać jakby chcąc je uklepać, a jedyne co jej wychodziło, to zostawianie psich śladów. Zaraz potem, gdy oczywiście za bardzo wbiła łapkę w piasek, zrozumiała, że umorusała się na tyle, że kąpiel w oceanie będzie nieunikniona.
Czego właściwie szukamy?

Echo, choć miała siostrę-pieska, też nie spróbowała psich przysmaków i niespecjalnie spieszyło jej się do zmian w tej kwestii. Chyba jednak wolała pyszne jedzonko i słodkie owoce, niż specyficznie pachnące, miniaturowe kostki. Zanim jednak wejdziemy w dłuższe dywagacje na temat psiego żarcia, należy wspomnieć, że Echo zdążyła zrobić zbulwersowaną minę i wtrącić swoje trzy grosze do mrocznych spraw Utopii.
- Nokturn? Żartujesz? Przecież tam mogą szaleć jakieś zarazy, jak na tej Indirze tutaj... Nic wam się nie stało? Merlinie, niebezpieczeństwo ma jakieś granice. Wiesz ile tam jest podejrzanych typów? Wiesz, co oni mogą ci zrobić? - zapytała, patrząc na nią z dystansu. Poczuła się trochę jakby jej matkowała, więc zaraz pokręciła głową i zamknęła oczy. - Nie mów mi tylko, że byłaś z Xander - jęknęła. Krukonka od siedmiu boleści. Też coś, kolejna szpanerka, która chciała być bardziej niż była. Echo nie lubiła ludzi, którzy wrabiali jej przyjaciół. - Nie bądź naiwna - dodała tylko, starając się kryć swoją złość. Miały szukać skarbów, a nie udzielać wywodów na temat niebezpieczeństw.
- Wowowowow, chyba woli zostać psem - stwierdziła, słuchając ujadania Flory. - Chill, żadnych papiesków - zaśmiała się, głaszcząc Lyons po łebku, zanim zwiała.
- No nic, wymyślmy coś. Flora, dasz radę coś wywęszyć, czy będzie ciężko? W końcu pewnie sporo tu zapachów, ale musimy coś wykopać. Szukajmy muszelek i nie wiem, meduz? Mają tu meduzy? Pamiętam, że brofesor ma meduzowego patronusa, walnijmy mu jakiegoś gluta z przodu kapelusza i będzie się cieszył! - wyszczerzyła się, kucając sobie w piachu. No i proszę, pierwsza muszelka! Pokazała znalezisko towarzyszkom z niemałym błyskiem w oku.
- To jeszcze nie skrzynia piór i klejnotów, ale zawsze coś!

- Przecież żyję i nic mi się nie stało! – Oburzyła się Utopia, krzyżując ręce na piersi. Wiedziała, że Echo się to nie spodoba, a tym bardziej jeśli domyśli się o obecności Rain. Lyons martwiła się o Blythe i dziewczyna to doceniała, ale czasem potrzebowała odrobiny bezmyślnej rozrywki. Może to nie do końca w jej stylu, zważywszy na to, że siedemnastolatka zazwyczaj starała się być rozważną, ale jednak… Musiała coś robić, by nie popaść w nostalgię – ten denerwujący stan, tak bardzo utrudniający funkcjonowanie w szarym świecie pełnym schematów i zakazów.
- Nie jestem naiwna – dodała jeszcze cicho, niemalże pod nosem, a po chwili znów zainteresowała się Florą w postaci pieska. Dla niepoznaki, że jej to w ogóle nie dotknęło. Lubiła Rain. Może nie tak bardzo, jak Echo, którą kochała jak siostrę, ale ceniła sobie jej towarzystwo. Zwłaszcza że Xander pomagała jej w zwracaniu uwagi brofesora Blythe’a.
- Czemu? – Zasmuciła się Utopia. A już jej się spodobała myśl o latającym psie. Wyglądałoby to niezwykle uroczo. Florcia jako szczeniaczek ze smoczymi skrzydełkami. Albo lepiej – kurzymi!
- Możemy mu zrobić kapelusz w kształcie meduzy – ożywiła się Blythe, niemal całkowicie zapominając o paplaninie Echo na temat niebezpieczeństwa Nokturnu. Przecież to takie ciekawe miejsce, choć nieco obślizgłe, brudne i śmierdzące.
- Florka, poszukaj piór – krzyknęła do przyjaciółki. Pewnie znalazłoby się tu upierzenie jakiegoś ptactwa wodnego, a to najłatwiej wywęszyć psu, w przeciwieństwie do muszelek czy kamieni. – Jak myślicie, będą tu jakieś bursztyny? One tak ładnie migoczą w słońcu!

Jak widać niektórzy uwielbiają się bawić w poszukiwaczy skarbów, dlatego też trzeba zaznaczyć, że Indie to nie tylko magiczne miejsce, ale plaże tutaj skrywają coś więcej niż tylko ukryte przedmioty. Dziewczyny, które zawzięcie oddawały się szukaniu niesamowitych, dogłębnie schowanych gdzieś w piasku, bądź też i za kamieniami rzeczy. Czy to będą magiczne upominki, a może mugolskie? Wszystko zależy od szczęścia, a także próby spokoju i wytrwałości, która z pewnością przyda się każdej z nich. Flora zamieniona w psa wędruje gdzieś po plaży w poszukiwaniu piór. Echo z Utopią próbują znaleźć meduzę, ale chyba niekoniecznie sprawy przybierają taki obrót jakby dziewczęta chciały. Przypadek, a może magia tutejszych bóstw sprawiła, że na drodze każdej z nich staje możliwość odnalezienia własnego upominku, który mogą przekazać komuś, albo po prostu zdobędą go dla siebie. Kwestia wyboru.

Pierwsze kosteczki opisują Wasze poszukiwani, więc uwzględnijcie to w Waszych postach. Drugie kosteczki opisują skarby, które  znalazłyście!
1-3 Próbujecie coś znaleźć, ale kompletnie Wam nie idzie. Jakiś kiepski dzień? Może jednak trzeba zmienić lokalizację, bo ewidentnie w tym miejscu nie uda Wam się natrafić na nic szczególnego, ani godnego waszej uwagi!
2-5 Idealne miejsce, w którym możecie odnaleźć więcej niż jeden z przedmiotów! Uważajcie jednak, bo znajdują się tutaj jakieś niebezpieczne, małe stworzonka, które mają za zadanie bronienia przedmiotów, które są tu ukryte. Tylko szybkość pozwoli wam uniknąć dziabnięcia. (W przypadku tej kostki, możecie wylosować dwa przedmioty.)
4-6 Pomimo niewielkich kłopotów i tego, że Wasze łapki utknęły między kamieniami, udaje Wam się odnaleźć ukryty skarb. Co to jest? Nie wiadomo, bo jest ukryty w niedużym, ozdobnym pudełeczku. Musicie poczekać z jego otwarciem, bo kluczyka nie widać. Czyżby trzeba było użyć zaklęcia alohomora?

Echo	Utopia	Flora
1 - Akromantula	1 - Karty z czekoladowych żab	1 - Kwintoped
2 - Łajnobomba	2 - Magiczne puzzle	2 -  Lusterka dwukierunkowe
3 - Omnikulary	3 - Przypominajka	3 - Samokurczące się klucze
4 - Woreczek ze skóry wsiąkiewki	4 - Zabawkowa miotła	4 - Uszy Dalekiego Zasięgu
5 - Aparat fotograficzny	5 - Magiczna koszulka quidditchowa	5 - Kalendarzyk
6 - Zestaw pędzli	6 - Zwierciadełko	6 - Pióro

Opis powyższych przedmiotów znajdziecie tutaj.

Florka oczywiście w postaci psa była równie rozkoszna, co w swoim naturalnym wyglądzie. Nie chodziło o to, że robiła komukolwiek krzywdę, chociaż jak ktoś nadepnie jej na ogon to potrafi ugryźć. Wierzcie mi, że jest to okropny ból, a maleństwo boli cała dupka po tym i zanosi się wręcz płaczem. Jednak teraz? Nie ma sensu rozmawiać o takich okropnościach chociażby przez wzgląd na to, że dziewczęta dały kudłaczowi zadanie. Trzeba coś znaleźć, a skoro już trzeba czegoś poszukać, to psi nos musi zostać uruchomiony. Spojrzała jednak na Echo, gdy ta wspomniała o różnych zapach i pokręciła łebkiem jakby w totalnej rezygnacji. Dobrze, że jako pies mogła tylko szczekać, bo z pewnością powiedziałabym im, że nie za ciekawie pachną po całym dniu. Mogłyby skorzystać z wody w oceanie czy coś. Flora się odświeżyła przed spotkaniem z nimi. Taka kulturalne psisko z niej.
Młoda Lyons grzebała łapkami w piasku, zaraz potem przebiegła się do kamyków, między którymi na pewno coś by znalazła, a co za tym szło... Wystarczyło wysilić węch. Uśmiechnęła się sama do siebie, choć i tego nie musiała robić, bo rasa w którą się zmieniała była nadzwyczaj kosmicznie szczerzącą się rasą. Takie pozytywne stworzonka, jak ona sama. Nagle jednak poczuła jak coś chodzi po jej łapie i zanim to strzepnęła ujrzała magiczne klucze. Wbiła wzrok w Echo i Utopię i chwytając do pyska swoje znalezisko pognała prosto do nich. Zaczęła skakać wokół siostry, co by wyswobodziła ją z tego ciężaru i schowała jej super skarb do kieszeni, bo niestety Flora aktualnie cierpiała na ich brak. Zaraz potem wzięła się za poszukiwanie kolejnego skarbu i tym razem... Był to kwintoped. Jak Flora ogarnie, że to małe coś będzie mogło jej masować obolałe plecy po transformacji to z pewnością zamknie swój przedmiot w złotej klatce, co by nikt jej tego nie podwędził.
Ha, widzicie jaka jestem zdolna. Gdybym była sobą, to wywróciłabym się tutaj pewnie już z cztery razy, ale teraz? Jestem super!

5/3/1

Echo ciężko było przekonać. Był z niej okropny uparciuch, który stawiał na swoim i swoje wiedział, argumenty innych, o ile nie oczywiste i bezwzględnie przebijające, docierały do niej bardzo opornie, dlatego wyprawa Utopii wciąż nie była przez nią akceptowana. Spojrzała na nią tylko krytycznie, nie chcąc słuchać żadnych wyjaśnień ani usprawiedliwień. W głowie Echo Utopia pogubiła gdzieś priorytety, ale głowa Echo pozostawała tylko głową Echo. W niepopadaniu w nostalgię była zaś podobna do Archibalda, ale tego w głowie Echo już się znaleźć nie dało! Inaczej pewnie sprawiłaby przyjaciółce super komplement.
- Bo będzie mały buntownik, ot co - odpowiedziała, już widząc Florę, która po dorobieniu skrzydeł ciągnie je za nogawki z irytacji. Pewnie uważałaby to za upokorzenie, w końcu pieskiem była rasowym, i to bardzo! Echo też całkiem pozytywnie patrzyła na latające psy, ale nie chciała siostry niepotrzebnie denerwować.
- Pewnie, zrobimy takie wiszące parzydełka... do ziemi - powiedziała, wyobrażając sobie profesora w takim kapeluszu. Trochę śmiesznie, ale trzymała się dzielnie i nie wybuchnęła śmiechem. - A jak nie będzie chciał nosić meduzy, cóż, zawsze można użyć zaklęcia zmniejszającego wagę, żeby nie poczuł, że ma go na głowie, a potem przykleić - uznała. Echo mistrz zbrodni. Doskonałej.
- Nie wiem czy w Indiach mają bursztyny, ale słońce mamy, może jakieś znajdziemy - odpowiedziała, już rozglądając się za bursztynami. Złocistych kamyczków nie znalazła, ale za to dostrzegła coś innego, więc szybko przemieściła się do ciekawiącego miejsca. Gdzieś zaświtał jakiś kawałek sznurka, więc pociągnęła go delikatnie, ale na nic się to zdało. Dopiero gdy odkopała trochę piachu, zdołała wyciągnąć woreczek ze skóry wsiąkiewki. Upuściła go jednak, aby móc strzepnąć z palców jakieś podejrzane stworzonka. Wtedy też spostrzegła patyki, wystające z ziemi, które wyglądały jakoś inaczej. Zebrała je i szybko przekonała się, że ma do czynienia z magicznymi pędzlami.
W tym momencie zaszczyciła ją Flora, która również coś znalazła.
- Uuu, chyba mamy bardziej cenne skarby niż pióra i muszelki! - skomentowała, wystawiając rękę, aby odebrać znalezisko siostry. - Blythe, znalazłaś coś? - zawołała, rozglądając się za Gryfonką. - Flora, to kwintoped? Genialnie, idealnie trafiłaś! - pochwaliła młodą Lyons.

2, 4 i 6

Było do przewidzenia, że Echo za nic nie zaakceptuje wypadu na Nokturn, a z kolei Utopia chciałaby tam wrócić. I po powrocie z wakacji pewnie odwiedzi tę Aleję ponownie. Spodobały jej się mroczne korytarze, choć to wszystko pewnie tylko dlatego, że mogła poczuć odrobinę adrenaliny i nic jej się nie stało.
- Mam za krótkie spodnie, żeby mogła mi je pogryźć – stwierdziła Utopia i rozejrzała się za białym psem, który zniknął gdzieś w odmętach piasku i kamieni. Nie mogąc jednak dostrzec Flory, zrezygnowała z dalszych poszukiwań zwierzaka-przyjaciółki.
- Zniszczyłaś mi psychikę! – Zaśmiała się dziewczyna, wyobrażając sobie Archibalda z przyklejoną do głowy meduzą. To pewnie ubodłoby jego męską dumę, nauczycielski autorytet i inne takie, którymi się kierował, ale jego młodszą siostrzyczkę jedynie rozbawiło do łez. Sama z chęcią wystąpiłaby w takim kapeluszu. Jeszcze okazałoby się, że stworzyłyby nową modę w Hogwarcie!
Utopia rozpoczęła swoją wędrówkę między ziarnkami piasku. Przywodziło jej to na myśl pustynię, mimo że morskie fale dawały ciągle o sobie znać. Tak jakby brodziły przez Saharę pełną ukrytych skarbów. Poszukiwacze zaginionych przedmiotów, wędrówka za Świętym Graalem, o którym dawno zapomniano.
Kierowana instynktem Blythe ruszyła w stronę wyróżniającego się na tle piasku skrawka czerwieni i odkopała go, by poznać całe znalezisko. To była stara koszulka jakiejś drużyny quidditcha, zapewne jedna z tych magicznych, które od lat wszędzie sprzedawali. Jeśli zdoła ją doprowadzić do stanu używalności, będzie mogła ją komuś wręczyć w prezencie. Na przykład Rain, która przecież uwielbiała quidditch i na dodatek chyba grała w drużynie, choć tego Gryfonka nie była do końca pewna.
- Mam koszulkę – odkrzyknęła do Echo, gdy ta zapytała o skarby i zamachała nią jak flagą, po czym powróciła do poszukiwań. A po chwili ponownie coś spostrzegła.
Uklękła na piasku i zaczęła kopać, by zdobyć kolejny skarb, ale coś uczepiło się jej dłoni. Pisnęła ze strachu, kiedy dostrzegła maleńkie, nieznane stworzonka i zaczęła się kręcić, by zrzucić je z rąk. A gdy pozbyła się tych robakopodobnych istot, wyciągnęła z piasku woreczek z kilkoma kartami z czekoladowych żab. Być może jakieś dziecko zgubiło swoją kolekcję, a czas sprawił, że ukryła się ona w okopach drobnych ziarenek, czekając na nowego właściciela.
Utopia ruszyła w stronę przyjaciółek, by poznać ich znaleziska. Okazało się, że żadna z nich nie zdobyła niczego, czym można by odtworzyć szkiełka. Mimo to zyskały cudowne, wakacyjne pamiątki – zapewne przeznaczone im od Indii.
- To co robimy? – Zapytała i wcisnęła karty do kieszeni. Koszulkę nadal trzymała w rękach, zastanawiając się, jakich mogłaby użyć zaklęć, by wyglądała jak nowa. Może Echo jej pomoże? Archibald pewnie kazałby jej to wyrzucić, uznając za zwykły śmieć.

5 – 5, 1

Natomiast Florka kiedy tylko znalazła swoje skarby, nie chciała dłużej szukać. Czuła się doprawdy nieswojo od jakiegoś czasu, a każda kolejna przemiana sprawiała, że czuła się jeszcze gorzej niż poprzednio. Potrzebowała wrócić jak najszybciej na swoją łódkę, dlatego oczywiście zanim miała przejść do namawiania dziewczyn by wróciły w końcu w okolice mieszkalną wpadła na genialny pomysł. Patrzyła na nie zastanawiając się ile czasu jeszcze spędzą na poszukiwaniu skarbów dziewczyny, a zaraz potem rozpędzona wbiegła do wody, by dać nuta i po raz ostatni dziś wyczyścić swoje futerku z brudów. Popływała kilka minut, a chwilę później wyszła na ląd. Oczywiście futro opadło jej na oczy, ogon przestał być pięknie stojący i napuszony, a gdy tylko stanęła przy siostrze i przyjaciółce zaczęła tak kręcić tułowiem, że obie były mokre. Ach, ta Florcia żartownisia.
Zaszczekała jeszcze dwa razy, a po chwili oparła się przednimi łapami o biodra Utopii. Nie, tu było niewygodnie. Wróciła więc do Echo, która miała zdecydowanie lepiej wyprofilowane biodra, no i dodatkowo nie była tak koścista jak druga gryffonka, z całym szacunkiem dla ciała siostry.
Chodźmy stąd. Kręci mi się w głowie. Naprawdę. Ucieknijmy. Zabierzcie mnie do łódki. Łapki mnie bolą. Ogonek nie stoi. No chodźmy. Czemu nie chcecie ze mną iść? Chodźmy! – szczekała jak wściekła, a po chwili ruszyła w stronę łódek. Oczywiście obędzie się bez biegu, bo młoda Lyons była zmęczona i nie miała siły funkcjonować, ani nic nie wskazywało na to, że jej nastrój się poprawi. Coraz bardziej myślała skąd biorą się te zawroty głowy. Dlaczego to wszystko jest takie popieprzone. Dlaczego tak bardzo boli ją głowa? Zmiana temperatury, powietrze. Zmiana otoczenia. W porządku, ale przecież przy wcześniejszych transformacjach aż tak jej ciało nie bolało, a teraz? Jest to wręcz nie do wytrzymania.
Dziewczyny, chodźmy. Proszę. Proszę. Proszę.

W zasadzie i Echo była trochę ciekawa, co można znaleźć na Noktorunie, ale miała jeszcze tyle oleju w głowie, by nie próbować się tam pchać. Jakoś nie sądziła, żeby wyprawy w te rejony mogły być proste, beztroskie i przyjemne. To, co można było tam zobaczyć, z pewnością nie malowało się w tak wesołych kolorach. Raz nic się nie stało, ale za drugim? Mimo wszystko było to spore ryzyko. Trochę śmiesznie, że Echo myślała o tej sprawie w ten sposób. Zazwyczaj lazła tam, gdzie ją ciągnęło, a dopiero później martwiła się konsekwencjami.
- Hehehe, sobie też niszczę - odpowiedziała, wyobrażając sobie jak Archibald w meduzianym kapeluszu okręca się wokół własnej osi niczym baletnica, a parzydełka zatrzymują się dopiero chwilę po nim. Dopiero teraz zaczęła się chichrać, ale czuła, że gdyby miała opowiedzieć swoją wizję Utopii, dostałaby po łbie. A nawet jeśli nie, nie byłaby w stanie, prędzej zdechłaby ze śmiechu. - Zróbmy sobie takie kapelusze i wparujmy na jego lekcje - dodała, wachlując się ręką i próbując uspokoić, bo ze śmiechu oczy zaszły jej łzami. Chciała dopowiedzieć jeszcze, że mogą rozdać takie kapelusze wszystkim uczniom, że mogłaby się nawet podjąć powielania ich, ale nie była już w stanie mówić więcej na ten temat.
Potem zaś zajęła się poszukiwaniami, więc Lyons musiała uspokoić swoje szalone wyobrażenia na temat profesora Blythe i skupić się na przekopywaniu złocistego piasku. Meduz nie widziała, ale za to dała znać Utopii, że widzi koszulkę. Może rzeczywiście niezbyt szło im szukanie czegokolwiek do szkiełek, ale za to inne rzeczy odnajdywały całkiem sprawnie!
- Karty z czekoladowych żab? Uuu, są super! - powiedziała, przypatrując się znalezisku przyjaciółki. Wszystko co magiczne było super, ale co tam! - Ou, chyba wracamy, Florka wygląda nie najlepiej - powiedziała, przypatrując się dzikim harcom białego psa, który chyba tracił energię.
- Chooo, pomogę ci! - powiedziała, a potem oddaliły się z plaży.

/ztx3

Augusta pojawiła się na miejscu dużo wcześniej, niż zapowiedziała początek kursu. Była niezwykle podekscytowana na myśl, że jej wiedza może się w końcu przydać nie tylko w teorii, ale również w praktyce, ponieważ uczniowie z magicznych rodzin rzadko kiedy zważali na zwyczaje mugolskie. Nie osądzała ich za to – po prostu tak ich wychowano. Mimo wszystko znajomość niektórych niezwykle istotnych faktów mogła im się przydać w Indiach. Kraj ten jest przecież niezwykle czuły na punkcie swoich tradycji oraz obyczajów.
Z niewielką pomocą magii rozłożyła koca, które przyniosła ze swojej łodzi, by uczniowie mieli gdzie usiąść. Nie mogła ich przecież zamęczać staniem w takim upale, nie wybaczyliby jej tego – zwłaszcza że obecność na kursie to jedynie ich dobra wola. Nie powinna zmuszać nikogo do obowiązkowych zajęć podczas wakacji.
Gdy uczniowie i studenci zaczęli się pojawiać, witała ich z szerokim uśmiechem, niezmiernie radując tym, że ktoś jednak postanowił wziąć udział w zajęciach. A gdy stwierdziła, że już czas zacząć, sama usiadła na kocu naprzeciw nich, by być z nimi jak równy z równym i zaczęła opowiadać.
- Cieszę się, że zdecydowaliście się przyjść na kurs zachowania w Indiach – powiedziała na początek. – Bardziej niepocieszonym powiem, że przy okazji możecie się tutaj opalić – dodała jeszcze, śmiejąc się wesoło. Tak bardzo brakowało jej kontaktu z uczniami przez ten miesiąc. Praca stała się dla niej całym życiem.
- Zauważyłam, że dla wielu z Was Indie są obce i niezrozumiałe, dlatego postanowiłam przedstawić Wam nieco fakty życia codziennego, byście nie popełnili żadnych gaf. O ile mugole mogą jedynie obrazić się na Was, tak tutejsi czarodzieje są skłonni rzucić klątwę, jeśli nie będziecie postępowali według ich zasad.
Nie chciała ich straszyć, ale czuła się w obowiązku, aby ich przestrzec.
- Na początek musicie zapamiętać, że znane nam kręcenie głowy tutaj nie jest zaprzeczeniem, lecz potwierdzeniem. Także jeśli ktoś Was o coś zapyta, nie wstydźcie się i odpowiadajcie, zamiast popełniać gafy gestami.
Słońce świeciło mocno, więc Augusta poprawiła swój plażowy kapelusz i posłała uczniom kolejny uśmiech. Nie chciała ich przynudzać, ale obawiała się, że znów wpadnie w swój nauczycielski monolog.
- Najważniejsze! Tu zwłaszcza przestrzegam leworęcznych, choć nie chcę Wam robić na przekór… Hindusi uważają lewą rękę za nieczystą, dlatego w takich czynnościach jak powitania czy jedzenie, posługują się prawą. Pieniądze również podaje się sprzedawcy prawą ręką.
Wiedziała, że to może być dla nich niezwykle trudne, zachowywać się wbrew swoim przyzwyczajeniom, ale jeśli miała im zagrozić jakaś klątwa od sprzedawcy, to lepiej nie ryzykować, prawda?
- Jeśli wchodzicie do świątyń, to pamiętajcie o zdejmowaniu butów. Profesor Morris chyba Wam już o tym wspominał podczas wycieczek, prawda?
Miała szczerą nadzieję, że tak, bo nie sądziła, aby historyk popełniał błędy w tym przypadku. Pewnie nawet prowadził już z nimi lekcje o Indiach, ale wolała im to wszystko przypomnieć na bieżąco.
- I najistotniejsze! TARGOWANIE! To część ich kultury, a brak targowania podczas handlu jest uznawany za ogromna obrazę dla sprzedawcy. To umiejętność niezwykle istotna, jeśli odwiedza się kraje Wschodu. A jeśli jej nie posiadacie, lepiej nie chodźcie na zakupy, bo wasze zakłopotanie zostanie oszczerstwem. Na szczęście udało mi się dogadać z jednym kupcem, który pomoże Wam opanować targowanie i ogólne zachowanie na ulicy. Chętnych zapraszam na praktykę w terminie, który podam.

Rzucacie dwiema kostkami, które mówią o tym, jak mogliście się skoncentrować podczas kursu i ile z niego zapamiętaliście. Jeśli niewiele, a chcecie wziąć udział w zadaniu praktycznym, porozmawiajcie z innymi obecnymi na zajęciach, by nieco przybliżyli Wam zasady zachowania. Dopiero wtedy dostaniecie punkt za zajęcia. Za każde 10pkt z działalności artystycznej można zrobić jeden przerzut kostką. Powodzenia!

koncentracja:

zapamiętanie:

Kod:

<zg>Ilość punktów w kuferku:</zg> x
<zg>Kostka z koncentracji:</zg> x
<zg>Kostka z zapamiętania:</zg> x

Kurs z zachowania? Dość zabawny żart, mógłby powiedzieć. Porządni czarodzieje wynosili dobre wychowanie z domu, więc czemu miała służyć ta lekcja? A tak, obca kultura. Indie i całe to gorąco, a raczej żart nauczycielki, który - o dziwo - do niego trafił. W taką pogodę mógłby spokojnie spać, zamiast brać udział w zajęciach i prawdę mówiąc, niewiele do tego brakowało. Wykład wydawał się ciągnąć w nieskończoność i w pewnym momencie przymknął na chwilę oczy, by nie widzieć tego palącego słońca. Większość rzeczy, o których mówiła, były mu dobrze znane, a wejście na temat hinduskiej kultury przyprawiło Jaspera o lekkie znużenie. Oczywiście skończyło się to krótką utratą kontaktu z rzeczywistością, jednak nie narzekał na chwile relaksu spędzone na kocu.
Niemniej jednak był Krukonem i wypadałoby mieć jakieś notatki. Dlatego też zaczął rozglądać się za kimś, kto notował wystarczająco skrupulatnie, by w wolnej chwili poprosić o możliwość spisania ich lub chociaż wytłumaczenia najważniejszych zagadnień.
Ilość punktów w kuferku: 0
Kostka z koncentracji: 6
Kostka z zapamiętania: 1

Obyczaje indyjskie? Dlaczego nie? W końcu lepiej poznać swojego wroga, prawda? A już na pewno warto dowiedzieć się czegoś o kraju, w którym ma się spędzić najbliższe dwa miesiące. Katniss postanowiła przecierpieć zajęcia teoretyczne. W końcu ta godzina jej nie zbawi, a może uratuje jej skórę, gdy ktoś zechce jej odrąbać głowę za nieprzestrzeganie indyjskich zasad.
Przyszedłszy na zajęcia, usiadła na kocu, prostując nogi. Skoro można się opalić, grzechem byłoby z tego przywileju nie skorzystać. Katniss starała się słuchać słów nauczycielki, ale jej wzrok i uwagę co chwilę przykuwali tubylcy. Robili oni jakieś durne miny i szeptali coś między sobą we własnym języku. Dziewczyna miała nieprzyjemne wrażenie, że to ona jest obiektem ich żartów, przez co nie mogła się skupić na słowach nauczycielki mugoloznastwa.
Kiedy Gryfonka zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle coś zapamiętała, coś usiadło jej na nodze. Powstrzymała okrzyk i strzepnęła natrętnego owada. W sumie... Pamiętała piąte przez dziesiąte, może uda jej się uniknąć miliona gaf jednego dnia. Wtedy zostanie jej tylko dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Ale już mniej!

Ilość punktów w kuferku: 7
Kostka z koncentracji: 1
Kostka z zapamiętania: 3

Ilość punktów w kuferku: 2
Kostka z koncentracji: 1
Kostka z zapamiętania: 6

Sama nie wiedziała czemu przyczłapała się na ten kurs. Poznawanie innej kultury było szalenie ciekawe, a trzeba się jakoś umieć w tym środowisku odnaleźć. Nie chciała w końcu by ktoś zwyzywał ją za popełnienie głupiutkiej gafy. Przecież co kraj to obyczaj! A w dodatku pozna te mugolskie, cudnie nie? Mugole mieli czasem takie śmieszne pomysły, aż z przyjemnością się słuchało. Tak też Serena z notatnikiem i czymś do pisania pod ręką udała się na umówione miejsce. Po drodze podziwiała jak to ona widoki i porobiła parę zdjęć na pamiątkę. Gdy już znalazła się u celu, usiadła razem z innymi. Wykład nie wydawał się być nudny i ona nawet starała się go w pełni wysłuchać. Lecz przyglądający się tubylcy okropnie rozpraszali Serenę. Czemu oni się na nią tak patrzą? Naśmiewają się czy co? Gdyby znała ich język mogłaby coś odkrzyknąć, ale tak pozostało jej tylko nie zwracać na nich uwagi. Co nie należało do łatwych rzeczy. Na szczęście zapamiętała większość z wspomnianych przez nauczycielkę rzeczy i czuła się bardzo dobrze przygotowana do zadania praktycznego. Rozejrzała się po zebranych i dostrzegła jakiegoś krukona, który widocznie nie uważał. I to tu zrobić? Pomóc czy nie? Spisała co ważniejsze z kursu na kartkę i wyrwała ją z notesu. Po uformowaniu z niej kulki, rzuciła mu na kolana papierowy prezencik.
- Nie musisz dziękować! - zawołała do niego i uśmiechnęła się lekko. W końcu są w jednym domu, a krukoni powinni trzymać się razem, a co!

Kurs z zachowania. A to ciekawe. Sunny ostatnio bardzo się nudziła więc postanowiła udać się na ten kurs. Może będzie się można czegoś pożytecznego dowiedzieć. W sumie właśnie taką miała nadzieję. Może i nie była dziś skoncentrowana, ale miała dobrą pamięć więc na pewno coś zapamięta z tego kursu. Nie chciała słuchać nudnych historii o Indiach, więc jeśli A. C. Monroe zacznie im opowiadać jakieś historie po prostu wyjdzie i uda się gdziekolwiek.
Podeszła do kilku zebranych ludzi czekających na kurs i westchnęła cichutko. Rozejrzała się dookoła kręcąc delikatnie głową na boki.
-Hej. Coś mi się wydaje, ze nie przybędzie tu za wiele osób. -powiedziała i ponownie cichutko westchnęła po czym stanęła trochę z boku gdyż Monroe zaczęła im wszystko wyjaśniać.
Jak podejrzewała już SOS jej koncentracja była karygodna. Co chwilę spoglądała na tubylców, gdyż wydawało jej się, że się z niej naśmiewając. Kompletnie nie wiedziała o co im chodzi. Byli jacyś dziwni. Jednak jeśli chodzi o jej pamięć, była doskonała! Zapamiętała wszystko co mówiła A. C. Monroe.
Uśmiechnęła się delikatnie sama do siebie, po czym odgarnęła z policzka kosmyk kasztanowych włosów i wetknęła go za ucho.

Ilość punktów w kuferku: 1
Kostka z koncentracji: 1
Kostka z zapamiętania: 2

Gdy Faye usłyszała o kursie z zachowania wybuchnęła śmiechem. Jednak kiedy dowiedziała się, że będzie tam Panienka SOS od razu postanowiła się na niego wybrać. Chciała porozmawiać z Sunny, dawno się nie widziały i zapewne będzie ona wściekła na Fejke za to, że się nie odzywała tak długo.
Szybkim krokiem Faye podeszła do Sunny i zasłoniła jej oczy.
-Zgadnij kto to. -powiedziała śmiejąc się cichutko. Po chwili stanęła przed Sunny i uśmiechnęła się szeroko.
-No cześć. Widzę, ze postanowiłaś dowiedzieć się co i jak robić w tych Indiach. Mnie to raczej nie interesuje, chciałam z tobą tylko porozmawiać. -wyjaśniła siadając na kocu razem z SOS. Spojrzała na brunetkę i westchnęła cichutko.
Nagle pojawiła się Pani Monroe i zaczęła im opowiadać te różne nudne rzeczy. Rudowłosa spojrzała na koleżankę.
-Tęskniłam. -wyszeptała jej na ucho i zaczęła udawać, że słucha nauczycielki. To znaczy na początku słuchała, ale później poczuła głód. Jej myśli popłynęły w kierunku hinduskiej kuchni i tak przebiegła cała lekcja. Oczywiście jej pamięć nie szwankowała więc pamiętała wszystko co mówiła Monroe.

Ilość punktów w kuferku: 1
Kostka z koncentracji: 2
Kostka z zapamiętania: 2

Lindsey tak polubiła Indie, że bez wahania poszła na kurs, gdy tylko się o nim dowiedziała. ten kraj tak ja zachwycił, a praktycznie nic nie wiedziała o zwyczajach jego mieszkańców. Uznała więc, że douczenie się trochę na takim kursie byłoby wręcz obowiązkowe. Nawet nie zdawała sobie sprawy, na ile kursów i wycieczek ostatnio biegała, zamiast po prostu relaksować się w łódce czy na plaży. Albo chociażby odsypiać wiele nieprzespanych nocy. Ale przecież mogła nauczyć się tylu nowych ciekawych rzeczy! I wcale nie argumentowała tego, że chodzi na większość lekcji organizowanych później niż o 10 rano dokładnie tak samo. Czasami zastanawiam się, czy nie powinna była wylądować w Ravenclawie. Niestety, była chyba jednak na niego zbyt złośliwa.
Szła w stronę powoli zbierających się ludzi, podziwiając widoki. Tak, panorama zdecydowanie była śliczna. Widok to nic innego nić woda, woda i woda, ale miało to swój urok. Usiadła jak zwykle na pustym miejscu, po czym przestała się rozglądać. Musiała się skupić na słowach nauczycielki, bo wyglądało na to, że bez tego nic z tego kursu nie wyniesie. Wskazówki pani Monroe nawet ją zainteresowały, tak więc udało jej się skoncentrować.
Niestety, wszystko, o czym usłyszała momentalnie wyleciało jej z głowy. Gdy kobieta skończyła wykład, a Lindsey zaczęła powtarzać sobie, co usłyszała, nie mogła przypomnieć sobie praktycznie niczego. Coś z głową? Ból głowy? A nie, chyba po prostu ją rozbolała od tego myślenia. Biedna, chyba ma coś z pamięcią. Gdy już się jej zdawało, że coś kojarzy, nagle jej myśli zajmowały wyniki Mistrzostw Świata w Quidditchu. Ze zrezygnowaniem zaczęła rozglądać się za kimś, kto wiedział więcej od niej. Po krótkim zastanowieniu zabrała się za spisywanie notatek od ślizgonki siedzącej tuż przed nią (Faye) i nawet udało jej się pozostać niezauważoną. W miarę jak czytała notatki, wszystko w jej mózgu zaczynało łączyć się w całkiem spójną całość. Może jednak nie będzie tak źle?

Ilość punktów w kuferku: 3
Kostka z koncentracji: 5
Kostka z zapamiętania: 1

Ilość punktów w kuferku: 20
Kostka z koncentracji: 3
Kostka z zapamiętania: 3 -> 2

Jak to Marvel już ma, chodził gdzie się tylko dało. Trochę zwiedzał, poznawał dziwnych ludzi i korzystał z wszystkich zapewnionych im atrakcji. Nie zamierzał marnować wakacji i się nie bawić... by potem przez dobre parę miesięcy siedzieć znowu nad podręcznikami. Już przez calutki rok zdążył się przecież od tego odzwyczaić! Ale o nadgonieniu swojego rocznika już nie było mowy i z pokorą musiał poprawiać pierwszy rok studiów. Co począć jak innego wyjścia nie było? Chciał szaleć z zespołem to sobie załatwił, trudno. Co przywiało Marsdena na kurs zachowania... nie wiadomo. Jednak jak już się znalazł w wyznaczonym miejscu to postanowił zostać na dłużej i nawet posłuchać. Wykład nie należał do złych i udało mu się skupić na słowach nauczycielki. Dobre przygotowanie na powrót na wykłady we wrześniu, co nie? Wręcz doskonale! Marvel zabłysnął i udowodnił, że wcale głupi nie jest i nie przez to zawalił rok. Zapamiętał wszystko i nie zapowiadało się, iż zapomni o zasadach dość szybko. Wcale nie wydawało się to takie trudna... jak się uważniej posłuchało kobiety. Szkoda, że na lekcjach tak nie brylował... bo jeszcze by go nauczyciele chwalili co lekcję. Naprawdę szkoda!

Całkiem lubiła przebywać wśród ludzi – jak większość młodych, pociesznych Puchonek – więc kiedy tylko dowiedziała się o kursie zachowania, uznała to za dobrą okazję do wejścia w hinduską kulturę. Właściwie nie wiedziała zbyt wiele o tym zakątku świata. A z pewnością nic ponad to, co w czasie pobytu w domu wyczytała przypadkowo w mugolskich atlasach. Z chęcią wysłuchała więc profesor Monroe, kiedy opowiadała zebranym dzieciakom o zachowaniach, tradycjach i przyzwyczajeniach Hindusów. Ivy była wyjątkowo skoncentrowana. Sama Augusta zdawała się zachowywać tak, jakby co najmniej od wieków nie prowadziła zajęć. Ivy wiedziała jednak, jak to jest. Sama tęskniła za Hogwartem i zajęciami. Chociaż tutaj działo się naprawdę dużo i Haden chętnie uczestniczyła we wszelkich kursach, o jakich tylko się dowiedziała, to nie było to samo. Cóż, mogła się przynajmniej opalić. Historia Monroe była na tyle fascynująca, że Ivy szybko zapomniała o własnych myślach związanych z tęsknotą. Zapamiętała całkiem sporo i była pewna, że nie popełni żadnej kulturowej gafy podczas pobytu w Indiach. Teraz mogła spokojnie iść na pierwszy lepszy plac targowy i spróbować zakupić kilka tych niesamowicie kolorowych chust czy może nawet sari.

Ilość punktów w kuferku: 1
Kostka z koncentracji: 5
Kostka z zapamiętania: 5