Pośpiech nigdy nie stawał się dobrym doradcą - Bergmann sam przystępował do działań, kiedy tylko miał pewność; tak potrzebował jej aktualnie - wolał uszczuplić ciąg konsekwencji zdolnych do zaistnienia w razie postępującej zbyt szybko próby. Przemienienie się w pół-człowieka, pół-zwierzę, było niemałym kłopotem nie tyle w kwestii trafienia pośród uzdrowicieli - na swój sposób mógłby czuć się odpowiedzialnym za owe zajście. Nie miał oczywiście pojęcia, k i e d y Leonardo będzie gotowy - była to jego indywidualna decyzja, na jaką nie mógł i nie powinien chcieć wpływać; znajdował się tutaj głównie, by naprowadzić.
- Zgadza się - kiwnął głową, a oblicze rozjaśniał mu zarysowany serdecznie uśmiech. Nie lubił przesadnie chwalić - nie zwykł chwalić też bez powodu, lecz nie umknęło spostrzeżeniom mężczyzny, że Vin-Eurico wypowiadał się składnie oraz z pewnością, znając różnice rozdzielające te dwa aspekty. - Tym lepiej, że zostało wzięte pod większą uwagę - przyznał, dodatkowo zadowolony - skoro potrafili wykonać owe zaklęcie, jego wyobrażenie, zrozumienie istoty przychodziło o wiele łatwiej.
- Dlatego lubię jedno ze stwierdzeń - przeszedł od razu do planowanej konkluzji - banalne, ale świadomość jego powinna towarzyszyć na każdym kroku. Nie korzystamy z pomocy różdżki, lecz z własnej, cyrkulującej po ciele magii. - Dlatego, rozwój umiejętności wykluczał wszelkie możliwe błędy, wymagał całkowitego skupienia oraz kontroli tej trudnej w zdefiniowaniu siły, posiadającej obieg w ich ciałach.
- Czy istnieje zaś samo zaklęcie, które pozwoli nam wpłynąć na animaga? - Nie miał zamiaru na tym poprzestać, kierując się w stronę kolejnych kwestii.

Udowadnianie komuś równało się z udowadnianiem sobie - Leo potrzebował faktów, oczywistości, których nie mógł zrzucić na żadną okoliczność. Zbyt często się nie doceniał i zbyt często szukał wyjaśnień w złych miejscach. Musiał nabyć tę pewność, która powoli się w nim budziła. Sam to widział i może dlatego tak ochoczo odnalazł nowego nauczyciela, bezpośrednio prosząc go o pomoc z czymś, o czym wiele osób nie miało w ogóle bladego pojęcia. Gryfon pamiętał jak na festiwalu mógł popisać się umiejętnością transmutacji, oraz jak powtórzył ten zabieg podczas spotkania z przyjaciółką; pamiętał jakim uśmiechem obdarzyła go ciotka, gdy bezbłędnie zrelacjonował jej przeczytany artykuł dotyczący animagii; pamiętał dumę, która ogarnęła jego ciało kiedy tak dobrze poszedł mu test u Craine'a (chociaż tego wolał nie wspominać ze względu na specyficzne zachowanie nauczyciela). To wszystko dodawało mu motywacji i sprawiało, że myśl o rezygnacji odchodziła w zapomnienie.
Chwilę tkwił w milczeniu, wyraźnie rozważając słowa profesora. Podobało mu się to spotkanie - nie było banalnym teścikiem, nie było też zupełnie luźną rozmową. Było dyskusją, z której miał szansę coś wynieść, a przy okazji sam sprawdzał stan swojej wiedzy.
- Ma to jakieś znaczenie w przypadku nauki magii bezróżdżkowej? - Zainteresował się, oczywiście w pełni teoretyzując. - Nie mówię o żadnych moich własnych planach, nie. Mimo wszystko skoro animagia w ten sposób przekierowuje moc... Ciekawe, czy jest to pomocne czy może szkodliwe. - Nawet nie spodziewał się jakiejś bardziej naukowej opinii, bo Bergmann wcale nie musiał się tym interesować. Sam Leo zaraz zajął się jego kolejnym pytaniem, z ulgą stwierdzając, że naprawdę wie o czym mowa. - Lividus fera zmusza do przemiany z powrotem w człowieka. Nigdy nie widziałem i nie próbowałem go rzucać. Ma może profesor jakieś doświadczenie z tym urokiem? - Palnął, ze szczerą fascynacją w spojrzeniu - nie widział w tym nic złego, przecież w żadnej książce nie zostało napisane, że to zaklęcie w jakiś sposób krzywdzi lub sprawia ból. Leo powoli przygotowywał się do zmiany swojej psychiki na bardziej zwierzęcą, a ciężko było po prostu zrozumieć jak to działa. I jak wymuszenie zmiany animagicznej było w ogóle odbierane? - Swoją drogą, zaklęcia w drugą stronę chyba nie ma? Nie da się zmusić do przybrania zwierzęcej formy?

Oparł się w dogodniejszej pozie o masywny blat biurka; jego nozdrza przywykały już z wolna do woni kurzu, drobin świdrujących wraz ze strumieniem pobieranego powietrza, zasiedziałego w tej sali - ospałej, cichej i wyrzuconej (na pierwszy rzut oka) spośród zapisków pamięci.
- Z pewnością - odparł po krótkiej chwili zdecydowanym tonem. - Chociaż nie jestem w stanie udzielić ci dokładniejszych informacji - przyznał szczerze; magia bezróżdżkowa nie była jego dziedziną - w owym przypadku należało się zwrócić raczej do Craine’a (o ile ten pozostawałby chętnym do jakiejkolwiek współpracy).
Cieszyło go obdarzane zaciekawienie - za każdym razem - w rozmowie, która nie była czczą gadaniną o niczym; chciał porozmawiać dla uzyskania lepszego rozeznania w podejściu Gryfona wobec całości tematu - nie działał pod wpływem szeptów chcących pogrążyć intencji, ani tym bardziej wolał wyrzekać się zbyt pochopnych osądów.
- Nie należy do komfortowych doznań - przyznał, odruchowo gładząc swój zarost, po wydobyciu, oszlifowaniu widoku odpowiednich urywków wspomnień. - Niemniej, w gruncie rzeczy pozostaje neutralne - dodał. Fakt faktem zaklęcie nie wyrządzało czarodziejowi krzywdy.
- Oczywiście łatwiej je rzucić na mniej doświadczonego animaga - przyznał. Ich forma nie była aż tak stabilna - wobec tego zaklęcie wymagało mniej mocy odwracającej przemianę.
- Chcesz kiedyś spróbować? - spytał - w tonie pobrzmiewało kompletne niezobowiązanie, raczej ciekawość; balansował na granicy powagi i żartu, przywdziewając na twarzy lekko skrojony uśmiech.
- W przypadku transmutacji najczęściej to kwestia czasu albo mniejsza powszechność zaklęcia - wyjaśnił. Prędzej wierzył, niż powątpiewał - zawsze w takich przypadkach. Poddałby również zastanowieniu jedno z niewybaczalnych zaklęć - o czym niemniej nie wspomniał, preferując pozostać z dala od kontrowersji. On sam posiadał nieco odmienne poglądy, ale nie dzielił się nimi oficjalnie ze światem; grunt to zachowywać pozory - dzięki pozorom wyłącznie utrzymywał się przy tej pracy. - Można bawić się w spekulacje, lecz byłyby to zbyt odległe dygresje - zawęził. - Czy w kwestii pierwszej przemiany wszystko było czytelne? A może pojawiła się jakaś wątpliwość?

W gruncie rzeczy magia bezróżdżkowa wcale go tak nie interesowała. Leo wolał skupić się na tych aspektach, które mogły mu się przydać - ostatnio ciężko pracował i takie teoretyzowanie było jedynie formą rozproszenia, głupiego nawyku, którego nie potrafił się pozbyć. Skinął głową z odrobiną roztargnienia, pokazując tym samym rozmówcy, że nie spodziewał się niczego więcej. To oczywiście był temat ciekawy, a Gryfon chętnie posłuchałby jakiegoś doświadczonego w czarach bezróżdżkowych animaga. Mimo wszystko taka przemiana w zwierzę polegała właśnie na użyciu magii na całej powierzchni swojego ciała... Do Craine'a w życiu by nie poszedł i nad tym w ogóle nie było co się zastanawiać.
Skoncentrował się od razu w chwili, w której Bergmann przeszedł dalej z wypowiedzią, odpowiadając na to jakże subtelne pytanie Leo. Jakaś pewność w głosie nauczyciela zapewniła chłopaka, że on poważnie wie co mówi i nie wciska mu bajek. Mistrz Transmutacji miał w sobie coś rzeczywistego, dzięki czemu przyjemnie się go słuchało. Nie strzępił sobie języka, ale jego słowa były dosadne i skoro nawet Gryfon go doskonale rozumiał...
- Bardzo - przytaknął błyskawicznie, z podekscytowanym błyskiem w oku. Książkę trochę maltretował w dłoniach, musząc je czymś zająć podczas tego "bezczynnego" siedzenia. Mógł kombinować, zastanawiać się nad odpowiedziami i wykazywać wiedzą, ale koniec końców i tak najchętniej by po prostu wstał i zabrał się za praktykę. Nigdy nie potrafił usiedzieć w miejscu, a teraz miał wrażenie, że pięć lat to robił. - Raczej całkiem czytelne, tylko muszę rozgryźć jak wytrzymać miesiąc z liściem w ustach - skrzywił się, przypominając sobie żałosną próbę z pierwszej połowy października, która skończyła się stanowczo zbyt szybko. Otworzył usta, aby zaraz ponownie je zamknąć - nie wiedział jeszcze czy mówić Bergmannowi, że posiada taki listek i planuje zacząć już w listopadową pełnię księżyca. Nie wiedział nawet czemu; może chciał, aby mężczyzna sam to zasugerował albo chociaż zapytał, co tam chodzi ćwierćolbrzymowi po głowie.

Krótka wymiana zdań przywoływała z powrotem jedną z ostatnio wyraźnych myśli - nasączonej zawodem z przyczyn zakłóceń magii; przez nie, przez wzmożoną ostrożność związaną z nieposłuszeństwem różdżek, niektóre z zaklęć musiał najzwyczajniej odpuścić - a szkoda. Z każdym dniem, wszelkie nieudane formuły wzmagały w nim kotłowanie się irytacji - wylewanej najchętniej w formie krzyczących po głowie przekleństw.
- Determinacja - zaakcentował słowo - jest tutaj najbardziej potrzebna. - O, nieograniczoną była wbrew pozorom wartością; potrafiła prowadzić człowieka od jednej skrajności w kolejną skrajność, zdolna uczynić działania jednym, wielkim nieprzewidywaniem nawet ze strony samego siebie.
- Pod jej naciskiem każdy znajduje odpowiedni dla siebie sposób - dodał. Nie rozwijał tej kwestii, nie prawił specjalnych rad, nie narzucał sposobów - jego własne, wyniszczające zresztą, nie wydawały się dobre oraz zachęcające; ponadto wyznawał pogląd mijania się takich sugestii z celem - musiał sam się dowiedzieć, sam się przekonać, podobnie jak przekona się w trakcie pierwszej przemiany, do której prędzej czy później należało się przygotować.
- Dlatego potrzebujesz pewności. Niepodważalnej - przypomniał Gryfonowi; to musiało wynikać z niego, niewsparte ani przez prawione pochwały, ani przez podawane zachęty. Wystarczała choćby niepozorna wątpliwość, wkradająca się niczym rysa - chwilę później rozdzierająca powierzchnię w miliony bezużytecznych kawałków. - Pewnie rozważałeś to bardziej? - dopytał, pragnąc w ten sposób poznać jego podejście. Prędzej czy może później?
Teraz?

Determinację Leonardo miał. Na te słowa Bergmanna twarz Leo rozjaśnił delikatny uśmiech, pełen dumy i szczerego zadowolenia - to było pewne. Wyczytał gdzieś, że czasem czarodziej po prostu czuje, że ludzka forma go ogranicza i potrzebuje czegoś więcej, dlatego skłania się w stronę animagii. Nigdy wcześniej nie wpadł na coś, z czym mógł tak bardzo się utożsamić... I dlatego wiedział, że każda chwila spędzona nad książką czy nad transmutowanymi przedmiotami, każda godzina pod czujnym okiem ciotki czy teraz profesora Bergmanna, każda sekunda poświęcona chociażby myśleniu o animagii - to wszystko było niesamowicie warte zachodu. Nie było teraz opcji poddania się, rezygnacja zwyczajnie nie wchodziła w grę. Leo powoli zyskiwał pewność siebie, że to już jest właśnie ten moment, w którym może się wykazać. Czekał na to cholernie długo.
- Och, tak - przytaknął od razu, przypominając sobie nieszczęsny październikowy wyskok. Nie był pewny, nie był przygotowany i wyszło jak wyszło. Teraz nie mógł doczekać się kolejnej pełni księżyca, chociaż coś niby go stopowało, jak gdyby potrzebował specjalnej zgody. Prawda była taka, że Leo wiedział, że to już teraz i tym razem musi się udać. - Lubię zasadę "teraz albo nigdy".
Zerknął nauczycielowi w oczy, doszukując się czegoś na kształt pobłażliwości czy rozbawienia. Nie sądził, aby teraz cokolwiek mogło odwieść go od podjętej decyzji; Vin-Eurico w swoim uporze nie potrzebował zapewnień.

Krótki urywek - między rozejściem się zadanego pytania a odpowiedzią - przepełniony zawsze był niewygodą; szczególnie teraz, gdy dopatrywał się całokształtu reakcji. Nie wierzył w ludzi zarówno rozedrganych, niepewnych, jak i przesadnie (bezpodstawnie) odznaczających się napęczniałą pewnością; tutaj jednak polegał tylko i wyłącznie na przekonaniach studenta. Nie posiadał ze swojej strony podważeń, czy aby na pewno animagia jest zarezerwowana dla niego, czy aby na pewno jest to właściwy moment - wbrew pozorom, krótka rozmowa potrafiła przekazać naprawdę spory kształt wiedzy.
- Nie spodziewałem się wątpliwości - przyznał, nie rezygnując z uprzednio przywołanego uśmiechu; unosząc wzrok, był w stanie skrzyżować ich tory spojrzeń. Co ciekawe, sprawa domów w Hogwarcie intrygowała go od początku - jedno był skłonny przyznać: sprawdzała się w wielu (o ile nie wszystkich) przypadkach; nie szło odmówić przydzielonym do Gryffindoru oddania oraz nieustępliwości wobec obranych celów.
Może to dobrze?
Na pewno.
- Powodzenia - pozostało mu wyłącznie powiedzieć (głos nawet zelżał w obdarzanym zazwyczaj dystansie i neutralności). W powolnych krokach skierował się w stronę wyjścia, zatrzymując się jeszcze przed oznajmieniem - nie miał najmniejszych powodów, by życzyć - bądź przewidywać - rychłego nastania porażki. - Nie musisz martwić się organizacją spraw eliksiru. - To była jego przysługa, realne przyczynienie się, chociaż właściwa część przedsięwzięcia i tak nie znajdowała się w jego dłoniach.
Był przede wszystkim obserwatorem - zaciekawionym przyszłością tego zdarzenia.

| zt dla Daniela

Nie był pewny skąd ta pewność. Może to dlatego, że ciotka mu to powtarzała w każdym liście? Może świadomość, że ma wsparcie szalenie ważnej dla niego osoby, jaką śmiało mógł nazwać Ezrę? Może to szukanie rady u kolejnej osoby, ta pomoc odbierana od profesora Bergmanna? A może po prostu ostatecznie dotarło do niego, że zamartwianie się nie ma najmniejszego sensu. Leo nie wierzył, że nawet ktoś taki jak on, z dramatycznym pechem, jest w stanie wszystko spieprzyć. Prawda była taka, że często narzekał, ale koniec końców lubił swoje życie. Miał wrażenie, że tylko je ulepsza, jak gdyby setki kroczków w tył wyrównywał potężnymi skokami do przodu.
- Prawidłowo - przytaknął, poświęcając chwilę rozważań na to, jak dobrze mu się rozmawiało z nauczycielem. Pięć lat ukrywał naukę animagii, a jak już zaczął mówić to szło mu to zaskakująco gładko. Oczywiście dalej nie chwalił się tym na prawo i lewo, trzymając się swojej złożonej samemu sobie obietnicy. Pozostawało mu już tylko zaczekać, ale instynkt podpowiadał mu głośno, że jest niesamowicie blisko.
- Dziękuję, profesorze - rzucił jeszcze, nie powstrzymując szerokiego uśmiechu. Chyba Bergmannowi udzieliło się trochę tego szczeniackiego entuzjazmu... Albo po prostu nie miał zbyt często styczności z młodymi animagami i sprawiało mu przyjemność spoglądanie na to z drugiej strony. Tak czy inaczej, te krótkie "konsultacje" zapewniły Vin-Eurico w przekonaniu, że idzie w dobrym kierunku. Opuścił salę podekscytowany tak, jak gdyby wcale nie czekało go jeszcze dobre parę tygodni niewygody.

/zt

Pomyślałby kto, że sama w sobie praca nauczyciela jest trudnym zadaniem... a jednak niektórzy podejmowali się dodatkowych obowiązków, związanych z posadą opiekuna któregoś domu. @Jude Carroll nie odrzucił wyzwania i dumnie stał na czele Gryffindoru, pilnując młodych lwów i dbając o ich pełne entuzjazmu duszyczki. Nic zatem dziwnego, że często można było spotkać profesora na siódmym piętrze, gdy zmierzał w stronę obrazu Grubej Damy. Tego wieczoru było dokładnie tak samo - może dowiedział się o chorobie jakiegoś podopiecznego, a może po prostu chciał sprawdzić, czy wszystko w porządku? W każdym razie przemierzał korytarz, gdy dobiegły go dziwne hałasy z jakiegoś pomieszczenia. Podejrzewając o nieodpowiednie zachowanie jakichś Gryfonów, wszedł do starej klasy numerologii... i błyskawicznie przekonał się o tym, że był w błędzie. Za kłopotami stał nikt inny jak Irytek, znany wszystkim poltergeist uwielbiający psoty.

Rzuć kostką:

Pytania i wątpliwości proszę kierować do @Leonardo O. Vin-Eurico

Czasami Jude nie wiedział co go właściwie podkusiło do tego, żeby zostać jeszcze opiekunem Gryfonów. W gruncie rzeczy chyba bardziej lubił tą funkcję od bycia nauczycielem, bo jednak lepiej mógł się zintegrować z młodzieżą, a przecież nastolatkowie byli mu bardzo bliscy. Dobra, może był ledwie rok tutaj ale jednak uchodził za jednego z najluźniejszych nauczycieli w całym Hogwarcie, bo w końcu czy ktoś jeszcze był do tego stopnia miły jak Jude? Chyba niekoniecznie. Z nim można było zawsze porozmawiać, wyżalić mu się i chyba mógłby robić za psychologa młodych czarodziejów.
Tego dnia musiał pojawić się w pokoju wspólnym Gryfonów, aby zwyczajnie zobaczyć jak tam u nich. Czasami przychodził do podopiecznych, aby sprawdzić czy chociażby jeszcze ich komnaty są na swoim miejscu. Gryfoni czasami potrafili robić sobie żarty i wcale by się nie zdziwił, gdyby ktoś zamienił miejscami pokój wspólny Ślizgonów i przeniósł Gryfonów do lochów. Niestety nie doszedł do portretu Grubej Damy, zamiast tego usłyszał jakieś dziwne hałasy w jednej z klas. Z ciekawości zajrzał tam, sądził że będzie musiał znowu zwracać uwagę jakiemuś uczniowi, że za głośno się zachowuje czy coś w tym stylu ale niestety trafił na największe utrapienie tej szkoły, czyli Irytka. W sumie zawsze przechodził koło niego obojętnie, jak już go spotykał na korytarzu ale tym razem złośliwy duszek postanowił jemu sprawić problemy. Nie spojrzał na to kto wszedł do klasy i rzucił kałamarzem, który rozbił się w okolicy Jude'a i ochlapał go obficie. Pal licho jego szaty, w końcu może uda się sprać ale niestety zostawił kilka plam atramentu na jego szyi, których nie sposób było usunąć jakimkolwiek zaklęciem. Wkurzony Jude powyklinał tylko Irytka i w niezbyt dobrym humorze opuścił salę. Będzie musiał sobie poradzić jakoś z tymi przeklętymi plamami!

Kość: 3

Zupełnie nie spodziewałam się odnowienia rozgrywek klubu pojedynków, więc byłam dosyć zdziwiona, gdy dostrzegłam na tablicy ogłoszeń wiadomość, że mam pojedynkować się z jednym z Lanceleyów. Byłam na tyle zajęta, ze znalezienie czasu na przygotowanie się do tego wydarzenia było niemalże niemożliwe, nie zamierzałam się jednak poddawać bez walki.
Na miejscu pojawiłam się znacznie wcześniej oczekując na mojego oponenta oraz sekundanta (@Zachary Tobias Benoui). Starszego ode mnie Lanceleya znałam głównie z widzenia i chociaż parę razy minęliśmy się na szkolnych korytarzach i rodowych spotkaniach nie miałam szansy wyrobić sobie na jego temat opinii, co powodowało, że byłam ciekawa zarówno samego spotkania, jak i pojedynku. Czy Ewan okaże się w porządku, czy może będzie bezlitosnym brutalem?

Na to kto pierwszy wyrzuciłam kostkę 1, więc @Ewan Lanceley możesz spokojnie zaczynać.

Ewan owszem, dostał wiadomość, że klub pojedynków został wznowiony, lecz zanim połączył wszystkie wątki zeszło mu z pięć minut. Dopiero wtedy przypomniał sobie jak własnoręcznie zapisał się na te zajęcia, bo ktoś go namówił. A on głupi się zgodził. Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło więc pocieszył się jedynie myślą, że najwyżej dostanie solidne bęcki, ale przynajmniej będzie miał to już z głowy. Nie zamierzał oddawać tego walkowerem, absolutnie nie! To nie przystoi komuś z tak wybitnym rodowodem jak młody przedstawiciel Lanceley'ów.
Na miejscu pojawił się tuż po @Vivien O. I. Dear którą od wejścia przywitał ciepłym uśmiechem. Z tego co słyszał, a lubił wsłuchiwać się w informacje płynące korytarzami, dziewczę owo było wybitnie utalentowane w podobnej co on dziecinie. Dlaczego więc miałby być dla niej chamski? Nie powinien, więc nie będzie.
- Cześć. Jak się masz? - zapytał lekko i rozejrzał się po sali. Wciąż byli sami.
- Może zaczekamy na sekundanta? Wolałbym, żeby ktoś zaniósł mnie do skrzydła już po wszystkim - zaproponował posyłając jej mniej szeroki uśmiech, bo w tym żarcie tak naprawdę nie było żartu. Wiedział, że ma prze-sra-ne.

Zapisał się do klubu pojedynków. Dzisiaj miał robić za sekundanta, nawet mu to odpowiadało. Nie był z tego powodu zbyt szczęśliwy, ale z drugiej strony z zaklęć nie należał do najwybitniejszych i prędzej oberwałby zaklęciem, niż rzuciłby defensywny czar. Nie był szczególnie podekscytowany. Minęło zaledwie kilka miesięcy od śmierci matki, więc zbytnio nie ekscytował się spędzaniem czasu w Hogwarcie, nawet jeśli był to klub pojedynków, do którego każdy (prawie każdy) chciał należeć.
- Hejka. Wybaczcie za spóźnienie. - Pojawił się w pustej klasie i zmierzył wzrokiem śliczną @Vivien O. I. Dear, na starszego krukona tylko zerknął. Zresztą był z tego towarzystwa najmłodszy, chociaż nie podejrzewał Dear o jakąś dużą różnice wieku między nimi, po Lanceleym mógłby wywnioskować, że jednak tak. Chłopak był wysoki. Na pewno wyższy od Benouia. - To zaczynacie? - Sądził, że już uzgodnili kto rozpoczyna ten pojedynek. Odsunął się na bezpieczną odległość, czekając w pogotowiu.

- Hej - powiedziałam do @Ewan Lanceley na powitanie, po czym roześmiałam się z jego uwagi. Chłopak sprawiał wrażenie całkiem sympatycznego, miałam jednak świadomość, że za moment cała jego sympatia zniknie, bo zdecydowanie ważniejsze stanie się wygranie pojedynku.
- W razie czego jakieś podstawy magii leczniczej znam, więc nie zostawię Cię na pewną śmierć - zażartowałam.
Po chwili w drzwiach klasy pojawił się @Zachary Tobias Benoui - posłałam w jego stronę promienny uśmiech i odparłam:
- Hej, nic się nie stało.
Skoro sekundant już się pojawił, mogliśmy zaczynać. Po szybkim losowaniu okazało się, że Ewan zaczyna - oczywiście ja wolałabym startować, jednakże miałam świadomość, że losowanie jest wiążące, więc nie komentując zgodnie z zasadami ukłoniłam się i ścisnęłam różdżkę gotowa do obrony.

Nie zostawi go na pewną śmierć? Och, to cudownie. Widać było po nim jak bardzo te słowa go uspokoiły. Dłonie delikatnie mu zadrżały, a kąciki ust opadły z radosnego uśmiechu do powagi. Nie był mistrzem w zaklęcia, swoich szans z pojedynkami próbował po raz pierwszy. Uznał jednak, że trzeba mieć jaja i pokazać cokolwiek innego oprócz gry na skrzypcach. Teraz już wiedział, że trochę za bardzo się wychylił.
Kiedy przyszedł sekundant @Zachary Tobias Benoui zmierzył go od stóp do głów swoim przenikliwym niebieskim spojrzeniem. Nie znosił spóźnialstwa, chociaż ostatnio zdarzyło mu się zaliczyć do tej grupy. Skoro jednak dzisiaj był przed czasem uznał najwidoczniej, że trzeba spóźnialstwem gardzić.
- Miło, że się pojawiłeś - ale po tonie już było słychać, że tak średnio miło.
Szybkie losowanie wskazało, że to on ma zaczynać. Odsunął się na stosowną odległość, wyciągnął różdżkę, ukłonił się ładnie przed panienką @Vivien O. I. Dear, a kiedy wyprostował się od razu rzucił pierwsze zaklęcie które przyszło mu na myśl:
- Petrificus Totalus - i to celnie.

Kostki: 5

Nie czułam się szczególnie przerażona - mimo iż moje umiejętności był skupione przede wszystkim na muzyce (zapewne ze względu na powiązania rodzinne mój oponent dzielił tę pasję ze mną), i w mniejszym stopniu na quidditchu i eliksirach, to nie czułam się jakoś strasznie słaba w kwestii zaklęć. Oczywiście to nie była najmocniejsza strona, więc nie liczyłam na udział w finale, wiedziałam jednak, że jeśli szczęście mi dopisze to mam sporą szansę, żeby poradzić sobie z przeciwnikiem.
Dosłownie minutę wcześniej @Ewan Lanceley wydał mi się miłą, a nawet wręcz uroczą osobą, lecz jego słowa skierowane w stronę @Zachary Tobias Benoui były jak kubeł zimnej wody - mimo spotykających mnie przeciwności losu byłam raczej sympatyczną osobą, więc nie rozumiałam jak ktoś może być wredny z tak błahego powodu. Szeroki uśmiech błyszczący na mojej twarzy błyskawicznie zbladł, uznałam więc, że nadeszła pora na rozpoczęcie rywalizacji. Ukłoniłam się zgrabnie, po czym przygotowałam się do odparowania zaklęcia. Ewan dość szybko rzucił formułę, która okazała się niezwykle skuteczna - nie obroniła mnie przed nią nawet moja tarcza. Ku mojemu zdziwieniu ciało, które powinno mi sztywnieć momentalnie zmiękło - poczułam się jakbym się rozpływała i momentalnie wylądowałam na posadzce.

Atak: -
Obrona: -
Ilość trafień: 1

(za zgodą Fire przepuszczam kolejkę sekundanta i atakuje, bo minęły 3 dni bez jego reakcji)

Zachary zdjął ze mnie zaklęcie dość szybko, więc gdy tylko się pozbierałam zabrałam się za atak. Czułam się lekko zaskoczona i rozczarowana tym, że Krukon tak łatwo mnie poskładał, więc byłam gotowa odwdzięczyć mu się tym samym. Wycelowałam różdżkę w @Ewan Lanceley i błyskawicznie, bez cienia wahania się krzyknęłam:
- Levicorpus!
Najwyraźniej poradziłam sobie równie dobrze co chłopak, bo po chwili mój oponent wisiał w powietrzu do góry nogami - wszystko wskazywało na to, że nie miał nawet szans na obronę. Byłam z siebie bardzo dumna, szczególnie, że moje zaklęcie zadziałało w stu procentach poprawnie, co wskazywało na to, że poradziłam sobie z zaburzeniami magii.

Atak: 1 -> 6
Obrona: -
Ilość trafień: 1
Wykorzystane przerzuty: 1/2

Zaklęcie trafiło, a Ewan odetchnął, ze swego rodzaju ulgą. Nawet jeśli nie wyjdzie, to nie będzie największym frajerem świata, bo chociaż raz udało mu się celnie wymierzyć zaklęcie. Wielką szkodą będzie jak okaże się, że tylko ten jeden raz. Miło jednak było widzieć jak dziewczę leci do tyłu z zamrożonym ciałem. Podejrzewał jednak, że zaraz się to na nim zemści. I miał rację. Słyszał jak krzyczy zaklęcie i zaraz później czuł jak jakaś niewidzialna siła podrywa go za kostkę do góry. Miał jednak wszystkie koszule dokładnie włożone w spodnie, więc nawet nie odsłonił odrobiny ciała więcej niżby wypadało.
Odczarowany runął na ziemię w asyście głośnego jęku który wydobył się z jego ust. Zaraz jednak podniósł się, otrzepał, wycelował w @Vivien O. I. Dear:
- Tarantallegra - rzucił, jednak już rzucając widział, że zaklęcie jest średnio zajebiste.

Kostki: 4
Trafienia: 1

Wiedziałam, że od mojej obrony zależy los naszego pojedynku, nie zamierzałam jednak nad tym zbyt głęboko rozważać, bo musiałam się skupić na tym, żeby rzucić zaklęcie tarczy w idealnym momencie.
Jakimś cudem się udało, więc Ewan mnie nie trafił. Otrząśnięcie się zajęło mi może z sekundę, po czym przeszłam do swojego ataku. Wycelowawszy różdżkę w mojego oponenta rzuciłam:
- Expelliarmus!
Zgodnie z moimi oczekiwaniami różdżka wyleciała z dłoni Lanceleya. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to oznaczało wygraną. Nie byłam super biegła z zaklęć, więc taki wynik był dla mnie dość zaskakujący, ale trudno ukryć, że bardzo się cieszyłam.

Atak: 5
Obrona: 5-> 3
Ilość trafień: 1

Cieszyła się naprawdę każdym pojedynkiem. Możliwość wypróbowania własnych umiejętności na przeciwniku zawsze była przyjemna. Mogła bez oporów rzucić kimś o ścianę i nikt się tego nawet nie czepiał. Te drobne starcia pozwalały Fire nieco się rozładować. Teraz szła szybko, chcąc już spotkać tę całą Gilliams. Nie kojarzyła Krukonki i nie wiedziała, czego się spodziewać. A to było nawet lepsze, bo pozostawała taką niespodzianką. Może była to młoda dziewczyna, może doświadczona studentka? Zamierzała ją pokonać tak czy siak, a przy tym zrobić to bez skrupułów.
Hayder ponownie jako sekundantka... To też mogła znieść, przynajmniej miała pewność, że Puchonka nic nie powie o pojedynku z Ezrą. Nadal na samo wspomnienie zaciskała mocno szczęki i próbowała zignorować pulsujący gniew. Nie było mowy o tym, żeby kiedykolwiek zapomniała o wydarzeniach w Sali Strachów. Ale wiedziała, że to się nie powtórzy. Przyszła na miejsce i zaczęła przeglądać książki na półkach od niechcenia.

Kostka: 2

Margo sądziła, że kolejne pojedynki ominą ją po tym, jak zwinęła się z poprzedniego, zostawiając Ezrę na pastwę Dearówny. Ale zauważyła swoje nazwisko na liście sekundantów, a na dodatek po raz kolejny trafiła jej się Fire. Czy mogło ją spotkać coś gorszego? Obawiała się, że Gryfonka może się upomnieć – o ironio – o milczenie na temat tego, co działo się w Sali Strachów. To jednak nie wyszło poza Hayder, więc miała nadzieję, że rudowłosa jej odpuści. Nie wspomniała o niczym nawet Bridget, swojej najlepszej przyjaciółce, a skoro prefekt Hufflepuffu nie usłyszała tych rewelacji...
Weszła do pustej klasy, mając nadzieję, że jeszcze przez chwilę będzie sama, jednak okazało się, że Fire już tam jest. Zacisnęła ręce w pięści, by dodać sobie odwagi i nawet uśmiechnęła się do niej nieśmiało, ale w jej oczach nadal było widać strach. Przeciwniczki Dearówny jeszcze nie było.

Udało jej się uniknąć ostatniego pojedynku. Miała nadzieję, że przeciwnik i sekundant nie zjawili się, bo pomyliła miejsca albo godziny. Ogólnie była przekonana, że zostanie zdyskwalifikowa z rozgrywek bez względu na powód, dla którego jej pojedynek się nie odbył. Niestety okazało się, że wygrała walkowerem. Może i by się cieszyła, gdyby nie to, że oznaczało to, że musi wziąć udział w kolejnym etapie, przeciwko jeszcze bardziej koksiastemu czarodziejowi, chociaż nie wiedziała nawet co ona w ogóle robiła w tych zawodach.
Do tej pory miała niesamowicie dużo szczęścia. Najpierw jej przeciwniczce zacięła się różdża, potem pojedynek w ogóle się nie odbył Teraz chyba nie mogła już liczyć na farta. Musiał przecież isnieć jakiś limit, a ona zdecydowanie już go przekroczyła. Ba! Jeżeli we wszechświecie panowała równowaga, to powinna spodziewać się, że dostanie wciry, po których tydzień się nie pozbiera. A co jeżeli jej przeciwnki będzie jakimś chorym zwykrolem? Finn słyszała plotkę, że niedawno jeden z uczniów wyleciał ze szkoły za użycie czarnej magii. Czy mogło to mieć jakiś związek z klubem pojedynków?
Weszła do sali modląc się, żeby nikogo tam nie było, nawet jeżeli sama w to nie wierzyła. Niestety były tam już dwie dziewczyny. Pocieszajace bylo to, że jedna z nich była prefektem, a druga Puchonką, więc raczej żadna nie potraktowałaby jej czymś naprawdę paskudnym. Finn korciło nawet, żeby poprosic o litość, ale wstydziłaby się przyznać, że doszła tak daleko przypadkiem. Wolała udawać, że jest jakimś genialnym dzieciakiem, przynajmniej do pierwszego zaklęcia, po którym na pewno okaże się, że tak naprawdę to nie ma nawet umiejętności, którymi powinien móc się pochwalić trzecioklasista.
Nic nie mówiąc popatrzyla po obu dziewczynach, pytając wzrokiem czy zaczynają i z którą ma walczyć. Nie miała szans, więc chciała przynajmniej szybko to skończyć.

Kostka: 1

Palec dziewczyny zatrzymał się na grzbiecie jednej z książek, gdy usłyszała kroki. Nie odwracała się przez moment, a kiedy nie usłyszała nic, naturalnie uznała, że to Hayder. Zerknęła na Puchonkę i zacisnęła usta. Pomimo tego, że przyjaźnie nastawiona nie była, nie miała zamiaru na nią warczeć. Skazała Margo na krępującą ciszę, gdy ze skrzyżowanymi ramionami czekała na swoją przeciwniczkę.
Okazało się, że jest nią drobna dziewczyna, może trochę starsza od najmłodszego brata Fire. Brew Gryfonki powędrowała w górę, kiedy oceniała Gilliams spojrzeniem.
- Ty też niemowa? - zapytała bez drwiny w głosie, choć niewątpliwie ten komentarz miał być kpiną z tego, że nie odezwała się ani słowem. Blaithin wiedziała, że w czasie pojedynku nierozważnie było marnować czas na rozmowę, ale jeszcze nie zaczynały... Postawiła parę kroków powoli, ustawiając się naprzeciwko Krukonki i dając do zrozumienia, że to z nią ma walczyć. I nie, odznaka nie miała takiej siły, żeby Fire hamować. Ale to, że Finn wyglądała na nieźle przestraszoną i dość zagubioną w tym wszystkim sprawiło, że rudowłosa zaczęła się zastanawiać czy to nie jest jakaś sztuczka. Może tylko udawała i nabrała tak poprzednich przeciwników?
W małym ciele wielki duch?
Zamierzała młodą przetestować, dlatego kiedy już Margo wylosowała Fire jako zaczynającą, wymówiła głośno Acusdolor. Paskudne zaklęcie żądlące, które nie dość, że bolało to jeszcze sprawiało, że puchłaś jak śliwka. To nie były delikatne łaskotki. Poniekąd chciała wybadać reakcję Gilliams na takie rozpoczęcie, ale skierowała różdżkę tak, żeby jej nie trafić. Zaklęcie rozbiło się o ścianę niedaleko Krukonki, odłupując nawet fragment tynku. Nabrała się?

Atak: 2 (nietrafione)
Ilość trafień: 0

Zarumieniła się lekko na komentarz Gryfonki.
- Nie - odpowiedziała, bo nie wiedziała co innego mogłaby powiedzieć. Odruchowo przeniosła spojrzenie na milczącą sekundantkę, szukając wsparcia moralnego, ale wtedy uderzył ją sens słów rudowłosej. Ich sekundantka była niema... Zajebiście. Nie dość, że nie dobrali jej do pary kogoś na jej miernym poziomie, to jeszcze sekundant nie gadał. Nie ma co, dbali o ich bezpieczeństwo. Finn bardzo chciała spytać Puchonkę czy umie niewerbalne, ale chyba nie wypadało. Zresztą skąd miała wiedzieć, nigdy nie miała kontaktu z nikim niepełnosprawnym.
Tymczasem zacz3ły juź pojedynek. Pierwsza oczywiście była Gryfonka, bo ktoś tam na g9rze chyba bardzo źle życzył Finn. Stanęła w gotowości, chociaż gotowośc była ostatnim co czuła, co szybko wyszlo na jaw, bo kiedy Gryfonka rzuciła zaklęcie, zdążyła jedynie lekko podskoczyć. Totalnie zapomniała, że może się bronić,na szczęście czar przeleciał obok. Odruchowo obróciła się podążając za nim wzrokiem i otworzyła szerzej oczy, widząc z jaką siłą gruchnęło w ścianę. Co to, kurwa, było?!
Przeniosła przstraszony wzrok na przeciwniczkę, ale szybko się otrząsnęła. A razej próbowała...
- Wiedziałamżenietrafi - wybąknęła niewyraźnie i od razu się zarumieniła. Odchrząknęła i uniosła różdżkę - Immobilus - rzuciła licząc na to, że jakimś cudem rozwiąże przynajmniej kwestię swojego marnwgo refleksu.

Atak: nie pamietam; ta, że może sie bronić
Trafiena: 0