Jej słowa sprawiły, że mimowolnie uśmiechnął się delikatnie, ledwo widocznie. Przekrzywił głowę na bok ponownie lustrując kobietę wzrokiem. Nawet nie zorientował się, że to nauczycielka, a nie żadna z tutejszych uczennic! No cóż, nigdy nie przepadał za astronomią, a fakt, że lekcje odbywały się w nocy sprawiał, że wiecznie na nich przysypiał, albo w ogóle się nie pojawiał, więc nic dziwnego, że profesorka prowadząca lekcje zbytnio nie zapadła mu w pamięć.
- Rzeczywiście, to nie byłoby zbyt grzeczne, jednakoż wyznaję zasadę "kto pierwszy ten lepszy" i jeśli jednak przeszkadzam poszukam innego miejsca do snu. - stwierdził wzruszając lekko ramionami, choć tak naprawdę wcale nie zamierzał wychodzić, co gorsza wciąż opierał się o drzwi tak, że i kobieta była uwięziona. Skrzyżował ręce na piersi ponownie zmęczonym wzrokiem rozglądając się dookoła i bynajmniej przestał już być śpiąc. Wybudził go fakt, że jednak kogoś tu spotkał. Nie zmieniło to jednak jego wyglądu, a sine cienie pod oczami wpływały na to, iż wyglądał nie tylko na zmęczonego, ale również bardzo chorego. Pociągnął nawet nosem zaraz sięgając do kieszeni po kwiecistą chustkę z materiału.
- Przepraszam na chwilę... - rzucił odwracając się twarzą do drzwi. Ukrył nos w szmatce i smarknął kilka razy pozbywając się wszystkiego ze swych nozdrzy. Tak wykorzystaną chusteczkę ponownie wepchnął do kieszeni, a sam odwrócił się raz jeszcze opierając plecami o drzwi i obrzucił kobietę szerokim, szczerym uśmiechem.

Machnęła ręką, dając mu do zrozumienia, że to naprawdę nie będzie potrzebne. To dość dziwne, ale od powrotu do zamku nie miała okazji spotkać zbyt dużej liczby uczniów, więc owa sytuacja nawet jej pasowała. Przynajmniej mogła z kimś porozmawiać, a nie wysłuchiwać arabskiej paplaniny dobiegającej z ekranu telewizora, czym zajmowała się przez ostatnie kilka tygodni. Nie ma to jak mieć ambitne zajęcie!
Spojrzała na niego z większym zainteresowaniem, dostrzegając oznaki choroby. Cóż, jej własna odporność na przeziębienia była spora, więc przynajmniej nie musiała obawiać się zarażenia. Wzruszyła więc ramionami do swoich wątpliwości i podeszła do najbliższej ściany, by zaraz usadowić się wygodnie na podłodze. Szepty znikły, ku ogromnej uldze Valerie.
- Myślałam, że uczniowie śpią w swoich dormitoriach - zaczęła po dłuższej chwili, przerywając tym samym trwającą w pomieszczeniu ciszę, która, o dziwo, wcale nie wydawała się jej tym razem niezręczna. - Poza tym, chyba powinieneś odwiedzić skrzydło szpitalne. Chociaż słyszałam, że urzęduje tam nowa pielęgniarka. Podobno nieciekawa... Wolałam, jak tymi sprawami zajmował się Lex. - Uśmiechnęła się kącikami ust na wspomnienie byłego pracownika. Właśnie, ciekawe co w ogóle się z nim dzieje.
Valerie odruchowo wyciągnęła z kieszeni paczkę papierosów, zanim zdążyła się zastanowić, że przecież jest w jednym pokoju z uczniem, którego rodzice mogliby odebrać to jako bezczelny akt demoralizacji. Hm, w zasadzie nigdy się tym nie przejmowała... Dlaczego teraz miała zacząć?
- Chcesz? - Spytała, poszerzając odrobinę uśmiech. Merlinie, jak ona BARDZO nie powinna tego robić, a jednocześnie jak BARDZO było to zabawne. Kiedy już wyciągnęła fajkę dla siebie, wyciągnęła rękę z trzymaną paczką w stronę gryfona.

- No bo... - zaczął nieco zmieszany jej spostrzeżeniem. Czyżby nie była uczennicą? Ah, pewno studentka!
- ...śpią, ale... tutaj też jest wygodnie. Leżysz sobie w poduchach, o ile przyniesiesz, słuchasz co inni mają do powiedzenia i możesz spędzić tu cały dzień. No wiesz, zamiast iść na lekcje. - rzucił szeptem stawiając kilka kroków w kierunku kobiety. Rozejrzał się dookoła, coby zobaczyć czy nikogo więcej tu nie ma, po czym zerknął w lustro. Raz jeszcze poprawił włosy i wytrzepał koszulkę z niewidzialnych paprochów.
- Skrzydło szpitalne? - zapytał momentalnie odwracając głowę w kierunku niewiasty. Jeszcze jedno "trzep, trzep" i wszelkie śmieci, których w zasadzie nie było, zniknęły z jego ubrania.
- Po co mam odwiedzać skrzydło szpitalne?... Czyżby Gideonowi coś się stało?! - najwyraźniej tak bardzo przyzwyczaił się do wiecznego kasłania i smarkania, że przestał cokolwiek robić ze swą chorobą, ba, można nawet stwierdzić, że nie chciał się jej pozbywać, a co za tym idzie zupełnie nie widział sensu by fatygować pielęgniarkę. Tymczasem gdyby Gideonowi coś się stało pognałby do niego aż by się kurzyło...
- Nie, nie, nie... niemożliwe, widzieliśmy się niedawno. - rzucił bardziej nawet do siebie niż do kobiety opierając dwa palce na czole. Ciekawe czy Lavrenty wiedział kto to Lex... Nieważne. Zbyt był zaaferowany czarnymi myślami, które nagle zaczęły go nawiedzać. Dobrze wiedział, ze jego brat jest cały i zdrowy, ale z drugiej strony dlaczego kazałaby odwiedzać mu skrzydło szpitalne gdyby tak było? Doprawdy pan Miedwiediew bywał czasem głupszy niż mogłoby się wydawać. Za zamyślenia wyrwało go dopiero pytanie kobiety.
- Jasne! - rzucił rozradowany sięgając po papierosa. Zaraz przysiadł obok dziewczyny wkładając fajkę między wargi. Skrzyżował nogi zaciskając palce na kostkach i wbił spojrzenie w profesorkę. Gdyby tylko zorientował się, że to nauczycielka, matulu, ich spotkanie wyglądałoby zupełnie inaczej, a tak? Tak Lavrenty nie czuł żadnego skrępowania...

Valerie nie zamierzała na razie uświadamiać go w tym, czym sama się zajmuje. Niewiedza czasem okazywała się lepszym rozwiązaniem, choć z drugiej strony... Mogłaby dowiedzieć się czegoś, co mogłoby wywołać trwałe obrażenia na jej psychice i mocno nadszarpniętych nerwach. Poza tym, ten uroczy na swój sposób gryfon i tak kiedyś dowie się prawdy. Przynajmniej Rilaeh nie przypominała stereotypowej pani profesor, których w Hogwarcie wciąż było mnóstwo mimo dość odważnych i nowoczesnych czasów.
- Więc czemu nie przyniosłeś jednej? - spytała, nawiązując jak na razie do poduszek. Miałaby się na czym położyć, bo oczywiście wykorzystałaby bezwstydnie biednego ucznia. Znaczy zabrałaby mu ową poduszkę, naturalnie. A tak musiała zadowalać się niezbyt wygodną podłogą, od której zresztą bił nieprzyjemny chłód. Lavrenty spieprzył sprawę, nie ma co!
Zdziwiła ją odrobinę jego późniejsza reakcja. Dla niej samej sprawa była oczywista. Jeżeli jesteś chory, w podskokach śmigasz do skrzydła szpitalnego i załatwiasz sobie zwolnienia z lekcji. Kiedy była w jego wieku, postępowała w dokładnie taki sposób, zawsze opłacalny. Tymczasem myśli gryfona podążyły na zupełnie inny, nieprzewidziany przez nią tor. To w sumie interesujące.
- Nie mam pojęcia, kim jest Gideon, ale ma ładne imię - rzuciła beztrosko i znów wzruszyła ramionami. Ten gest chyba powoli wchodził jej w krew. - I chodziło mi raczej o twój katar. Lepiej pozbyć się go szybko i uniknąć rozwinięcia się przeziębienia w coś paskudniejszego.
Gdyby syn Valerie zachowywał się tak nieodpowiedzialnie względem swojego stanu zdrowia, zrobiłaby mu niezły wykład i nastraszyła takimi chorobami, że już do końca życia regularnie odwiedzałby uzdrowicieli i robił badania kontrolne. Gdyby tylko miała syna. Tymczasem trąciła lekko ramieniem siedzącego obok Miedwiediewa, szukając w drugiej kieszeni zapalniczki.
- Masz jakieś imię, fanie pokoju snów? - Spytała i zaraz po tym uniosła zapalniczkę w tryumfalnym geście, by następnie podpalić ich papierosy. Mm, cudowny nałóg, to trzeba przyznać.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi na jej pytanie.
- Nie wiem, nie pomyślałem o tym. Zresztą kiedyś przez przypadek zostawiłem tu moją ulubioną poduszkę i ktoś mi ją zakosił... - opuścił głowę wzdychając ciężko. Zaiste straszne czasy nastały! Coraz więcej złodziei się kręciło tu i ówdzie, choć jeśli o poduszkę chodzi, okazało się później, że najzwyczajniej w świecie zgubił ją gdzieś na korytarzu wracając do pokoju wspólnego. To tak jak ze zgubą spodni, niewiarygodne, ale niestety możliwe. Temat Gideona sprawił, że przeniósł wzrok na kobietę i wyszczerzył się szeroko.
- Gideon to mój brat, i tak, ma piękne imię... - miał nawet dodać, że cały jest piękny, zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie, ale zdążył ugryźć się w język. Bo jakby to w ogóle brzmiało? Co prawda Lavrenty w żadnym wypadku nie wstydził się swej chorej miłości do brata, ale chyba nie musi mówić o tym każdemu, prawda? A kobieta, choć wydawała się miła, póki co była mu całkiem obca, choć zaczynał mieć wrażenie, że skądś ją zna...
- Mój katar? Nic mi już nie pomoże. To tak jakby... no sam nie wiem... - zastanowił się chwilę patrząc gdzieś w bok. Oparł przy tym palec wskazujący i kciuk lewej dłoni na brodzie.
- Tak jakby nagle ktoś kazał mi oduczyć się chodzić... nie to głupio brzmi, ale po prostu się nie da. Kwestia przyzwyczajenia. - wzruszył ramionami powracając wzrokiem do kobiety. Gdy zwróciła uwagę na jego imię pacnął się otwartą dłonią w czoło.
- Gdzie się podziały moje maniery! Lavrenty. - przedstawił się wyciągając rękę. Kiedy go trąciła odsunął się kawałek. Uniesiona zapalniczka sprawiła, że raz jeszcze się uśmiechnął, a gdy poczuł dym w ustach zmrużył lekko oczy, po czym wypuścił szarą chmurkę i przyglądał się je póki całkowicie nie zniknęła.

- Współczuję takiej straty - odparła układając usta w klasyczną podkówkę. Gdyby ktoś nawet siłą próbował odebrać jej ulubioną poduszkę, słowo daję, zagryzłaby bez podwieczorku. Przecież to najpotrzebniejszy element podczas snu! Dlatego też doskonale rozumiała Lavrentego i jego żal po stracie tak ważnej rzeczy.
Zaraz po tym kiwnęła głową, przyswajając informację o bracie. Jego chyba też kojarzyła, w końcu rzadko kiedy spotyka się kogoś o tak oryginalnym imieniu, ale nie dałaby sobie uciąć głowy za swoje przekonanie odnośnie tej znajomości. To chyba trochę przykre, jak słabo kojarzyła swoich uczniów, mając jedynie kilku ulubionych i w rzeczywistości im poświęcając najwięcej swojej uwagi. Jakkolwiek utrzymywała, że nigdy nie faworyzuje nikogo z młodzieży, tak średnio jej to wychodziło. Inna sprawa, że większości po prostu nie lubiła. Dzisiejsze wychowanie naprawdę wołało o pomstę do Valerie. Jej dziecko byłoby lepsze...
- Chyba rozumiem. Mam tak z papierosami, chociaż nałóg a katar to chyba inna sprawa - zauważyła, zastanawiając się nad tym przez chwilę. - Właśnie! Pamiętaj, że palenie szkodzi twojemu zdrowiu i osobom w twoim otoczeniu. Żeby nie było, że nie ostrzegałam, kiedy będą chcieli wylać mnie z roboty - parsknęła cicho, nie przejmując się tym, że właśnie poinformowała go o tym zawodzie. No ludzie, przecież można utrzymywać z nauczycielem normalniejsze stosunki niż kilka sztywno wypowiedzianych formułek.
- Valerie. - Również przedstawiła się, poszukując wzrokiem naszytego herbu domu. Niestety, nie znalazła go, a szkoda! - Krukon? - Spytała z nadzieją. Boże, jak ona uwielbiała ten dom!

Wzruszył ramionami słysząc porównanie nałogu do kataru. Dla niego tam było podobnie, i tego i tego trudno się pozbyć i uważane jest za coś złego. Już miał nawet wygłosić tą opinię, uchylił usta, jednak kobieta mówiła dalej, a że przerywanie nie wypadało, słuchał. Zaciągał się akurat wtedy, gdy wspomniała o pracy, a później się przedstawiła i nagle go olśniło. Jakże mógł być na tyle głupi, by nie zorientować się, iż to nauczycielka! Zadławił się dymem tak, że trochę wyleciało mu przez nos, a reszty pozbył się kaszląc. Oparł wolną dłoń na mostku, zaś tą, w której dzierżył fajkę przyłożył do ust. Odchrząknął jeszcze kawałek się odsuwając, po czym zerknął na papierosa.
- Pani profesor! Ja nie palę... to znaczy, nie ten... ja nic... - zaczął się tłumaczyć. Sam jednak stwierdził, że nie ma to najmniejszego sensu. Widziała co widziała, a słowa niczego nie zmienią, szczególnie, że zupełnie nie wiedział co w zasadzie powinien teraz powiedzieć. Trzeba było częściej uczęszczać na lekcje, to nie doszłoby do takiej sytuacji. Westchnął ciężko opuszczając ręce i głowę. Delikatnie tknął fajkę strzepując popiół na podłogę.
- Mam nadzieję, że Gryffindor nie ucierpi przez moje zachowanie? - zapytał spoglądając na kobietę. O dziwo jego wiecznie białe policzki zaróżowiły się. Najwyraźniej nerwy dały o sobie znać, a jedynym skutecznym sposobem na nie było, w mniemaniu chłopaka, zapalenie, więc cokolwiek by się dalej działo trzęsącą się dłonią wsadził papierosa między wargi ponownie się zaciągając.
- Chciałbym być Krukonem, mógłbym spędzać więcej czasu ze swoim bratem... - mruknął ledwo zrozumiale przyglądając się podłodze. Jakże mu się nagle ciekawa wydała, aż zadziwiające!...

Uniosła do góry ręce, chcąc go uspokoić, i z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. Stety lub nie, nie obyło się bez szczerego, średnio głośnego chichotu. Zazwyczaj spotykała się z podobnymi reakcjami i niejeden raz musiała tłumaczyć, jak sprawy się mają, bo kontakty z uczniami miała doprawdy specyficzne. Raczej partnerskie, co czasem było chwalone, a innym razem potępiane, dlatego musiała najpierw przeprowadzić krótką, nazwijmy to, rozmowę kwalifikacyjną, by upewnić się, że nie ma do czynienia ze zwykłym kapusiem. To mogłoby skończyć się niezbyt przyjemnie w skutkach.
- Oczywiście, że nie palisz. Ja też nie, jak widzisz. - Uśmiechnęła się znacznie szerzej i ponownie zaciągnęła się, jakby tym samym chcąc udowodnić prawdziwość swoich słów. - I tej wersji się trzymajmy. Wszystko może zostać między ludźmi, prawda? - Mówiąc to, założyła kosmyk czarnych włosów za ucho i wygodniej oparła się o chłodnawą ścianę. Pokój snów stopniowo wydawał się jej coraz dziwniejszy, nie wiedzieć czemu. Teoretycznie nie było w nim nic złego. Ale, ale! Valerie już wyrobiła sobie zdanie, mhm.
Zaśmiała się perliście, słysząc zadane przez niego pytanie. Był coraz bardziej uroczy! Co prawda nigdy nie darzyła gryfonów szczególną sympatią... Miała do nich w zasadzie obojętny stosunek, ale Lavrenty wydawał się jej naprawdę sympatyczny. Szkoda, że w pobliżu nie było żadnego alkoholu! Wtedy na pewno rozmowa poszłaby im jeszcze sprawniej. Nie żeby teraz było źle, no ale alkohol to jednak alkohol.
- Jeżeli moja posada nie ucierpi przez moje zachowanie, to Gryffindor też może czuć się w pełni bezpieczny - uspokoiła go siląc się na jak najpoważniejszy i najbardziej rzeczowy ton głosu. - Bliźniacy, czy młodszy? - Zapytała zaraz, odnosząc się do kwestii jego brata. Podejrzane to-to, ale może byli ze sobą po prostu wyjątkowo zżyci. Gdyby ona miała jakiekolwiek rodzeństwo, pewnie zachowywałaby się podobnie. Albo kompletnie inaczej... Trudno powiedzieć.

Uspokoił się trochę słysząc jej słowa. Teraz już bez żadnych oporów mógł stwierdzić, iż porządna z niego nauczycielka, a że i on nigdy nie miał za długiego jęzora mógł czuć się bezpiecznie.
- Jasne... każdy teraz prowadzi życie bez nałogów... - westchnął ciężko ponownie trącając fajkę palcem. Odrobina popiołu spadła na podłogę przez moment wirując w powietrzu.
- Obiecuję, że nic nikomu nie powiem... - i jak na potwierdzenie swych słów dwoma palcami przejechał po wargach zupełnie jakby chciał je zasunąć. Nadal czuł, że atmosfera jest nieco napięta, więc raz jeszcze wciągnął dym w płuca. Wypuścił z ust kilka kształtnych kółek. Lubił to robić, choć wyglądał przy tym dosyć zabawnie, szczególnie dlatego, iż wpływał wówczas na jego twarz najbardziej zezowaty zez, jakiego tylko można sobie wyobrazić. Lavrenty całkowicie rozluźnił się dopiero, gdy znowu zapytała o Gideona, doprawdy mógłby o nim opowiadać godzinami, był przecież taki cudowny!...
- Bliźniak. Podobno jesteśmy do siebie podobni, niektórzy mają nawet problem z rozpoznaniem który to który, ale na pierwszy rzut oka widać, że Gideon to jednak ten odrobinę spokojniejszy. - kilkukrotnie, energicznie kiwnął łbem uśmiechając się przy tym szeroko. Mogło wydawać się dziwne, że aż tak interesuje go osoba brata, czyż nie powinni się kłócić i dogryzać sobie na każdym kroku? Przecież właśnie tak działo się zazwyczaj z braćmi, ci tymczasem byli zupełnie inni. Nogi mu zdrętwiały, więc przesunął się pod ścianę opierając o nią plecami, a kończyny dolne wyciągnął krzyżując je na wysokości kostek. I znowu wcisnął papierosa między wargi.
- A Ty... - zaczął, ale szybko opamiętał się gryząc lekko w język.
- To znaczy Pani Profesor ma jakieś rodzeństwo? - zapytał spoglądając na kobietę.

Tamara nie miała pretensji do Borisa, że on się nie odzywał i to ona musiała do niego napisać, by dowiedzieć się, czy ten jeszcze żyje. Choć, w sumie, gdyby nie żył, to by się o tym dowiedziała... Jednak z tym to nigdy nic nie wiadomo! Wszakże jednak, wracając do tematu, pretensji nie miała, bo jemu wybaczała naprawdę wiele. Po prostu nie potrafiła się na niego zbyt długo gniewać; tak to jest, na naprawdę bliskie ci osoby nie złościsz się zbyt długo.
Czuła, że pierwsza się pojawi na miejscu i nie pomyliła się! Niosąc ze sobą dwie butelki (obie wyglądały na zwykły sok, ale jedna kryła w sobie wódkę, haha, lata praktyki), dotarła do pomieszczenia, które na szczęście okazało się puste.
Zawsze fascynowało ją te miejsce, te obłoczki szepczące do niej i te lustro. Kiedyś wysłuchała całego snu, który był ciekawy, ale i osobliwy. Teraz również zamierzała słuchać, dopóki Boris się nie zjawi. Usiadła na podłodze i patrzyła w lustro, a butelki postawiła obok siebie i słuchała. Czy usłyszy dziś kolejną ciekawą opowieść? Któż to wie!

Boris z kolei naturalnie zaczął się przejmować, że tak okropnie postąpił i zupełnie przestał się odzywać do Tamary. Pamiętał o niej, ale miał tyle zajęć, że przekładał pisanie listu na później, kiedy już było za późno, bo on zapominał. Istne koło niefortunnych zdarzeń, które doprowadziły do tego, że to ona musiała mu o sobie przypomnieć. Istna zgroza i degrengolada moralna pana Lavrova. Dlatego szedł na spotkanie z podkulonym, tygrysim ogonkiem, oczywiście ubierając się w biegu, bo... spał sobie smacznie, kiedy ocknął się, że to czas spotkania. Dlatego musiał się trochę spóźnić. Ociupinkę.
Wygniecione jeansowe nogawki ocierały się o siebie, za duża koszulka zwisała z właściciela, który usilnie próbował wcisnąć rękę w rękaw koszuli w kratkę, nie zważając na to, że ten jest zawiązany. Kto by się przejmował takimi błahostkami! Wszak Boris to istny, czarodziejski Rambo czy Norris, któremu byle supeł nie jest w stanie pokrzyżować planów. Cudownego widoku dopełniały włosy, sterczące na płasko z jednej strony głowy, na której to spał. Cudownie. Wszystko po staremu.
Zrobił przemarsz przez korytarz na drugim piętrze i stanął na końcu w konsternacji. Które drzwi to były? Nie miał pojęcia, albowiem jego informator gdzieś wyfrunął. Nieistotne.
Dlatego zaglądał do każdej klasy po kolei, a kiedy stwierdził, że chyba się zmęczył, otworzył w końcu właściwe drzwi. Stał tak chwilę nie będąc pewnym, czy wejść, aż w końcu przekroczył próg. Było tu doprawdy rozkosznie. Tym bardziej, że jego przyjaciółka już się tam znajdowała. Uśmiechnął się do niej przepraszająco, z lewą ręką wciśniętą w koszulę, i z zawiązanym, prawym rękawem, który zwisał z ramienia, podszedł i ucałował ją w policzek. A potem opadł bezwładnie na poduszkę.
- Rozwiąż to, błagam - jęknął desperacko, wskazując na pętlę. Cóż, żeby zdjąć ubranie i wtedy dwoma rękoma je rozsupłać to nie pomyślał, jak zwykle. Oj tam, oj tam!

Tamara siedziała sobie na jednej z poduszek (myśleliście, że na gołej podłodze? tak celowo wprowadziłam was w błąd) i słuchała opowieści snutej przez chmurkę i doprawdy, czyjś sen o tym, jak ów osobnik jeździł na jednorożcu wydawał się być naprawdę interesującą historią. Ona nigdy nie miała takiego snu, a szkoda, bo jako mała dziewczynka chciała jeździć na jednorożcach, nawet we śnie! A tu bach, jej marzenie zostało niespełnione. Ale cóż, bywa i tak; Markowa miała jednak inne, ciekawsze sny, których jednak nie opowiem, bo nie czas na to i nie miejsce. Wspomnieć wypada, że Pokój Snów miał w sobie jakiś specyficzny klimat, który wpływał na dziewczynę kojąco. Troszkę jej się chciało spać, jednak pamiętała, że nie mogła zasnąć, no bo jak by to wyglądało, gdyby Boris ujrzał ją śpiącą, no przecież! Poza tym przygotowywała się dobrą chwilę na te spotkanie, ogarnęła się i w ogóle; miałyby jej wysiłki pójść na marne? Znaczy wiedziała, że Lavrov uwielbiał ją obojętnie co do tego, jak wyglądała, ale przejść byle jak wyglądając przez Hogwart nie mogła, znowu byłyby jakieś plotki na jej temat. A ona miała dosyć plotek i cieszyła się życiem zwykłej, przeciętnej studentki. Było jej z tym dobrze.
Zasłuchana nie spostrzegła się, że Rosjanin się pojawił. Dopiero, gdy był już przed nią, ujrzała go i nie mogła powstrzymać uśmiechu cisnącego się na jej usta.
- Wyglądasz, jakbyś wpadł w sam środek trąby powietrznej - odparła, a potem przysunęła się do niego i poczęła rozwiązywać supeł, jaki stworzony był z rękawa koszuli Borisa.

Pokój snów jest bardzo znany w Hogwarcie. Jednakże kto by pomyślał, że można go wykorzystać do zrobienia tutaj spotkania? Nie jest bardzo duży, ale za to bardzo przytulny. Zresztą, Corin nie ma tylu znajomych, by nie mieli okazji pomieścić się tutaj wszyscy. Bardzo cieszyła się, że prawie każdy z jej bliskich otrzymał zaproszenie i potwierdził swoje przybycie. Dlatego już z samego rana zabrała się za przygotowania do swojego piżama party! To dopiero będzie wydarzenie! Może nie tak huczne jak impreza w Tęczowym Pokoju i... Miała ogromną nadzieję, że nie skończy się tak samo. Modliła się o to, by nikt nie bił się pośród jej przyjaciół tak, jak ostatnio. Gdyby Jared znowu zaatakował Skecza, to ukręciłaby mu łeb. Jednak po ślizgonach nigdy nic nie wiadomo. Dlatego zapobiegawczo nie zaprosiła go i... Zresztą, ona go nawet nie lubi! Phi. Głupi chłopak ze Slytherinu, który kompletnie nic w jej życiu nie znaczy i z którym nie ma żadnych miłych wspomnień. A w ogóle dlaczego ona o nim myśli? Thi!
Ważniejsze jest to by idealnie urządzić sale. Dlatego też biegła w te i we wte i w te i we wte i w te i we wte i w te i we wte i w te i znowu, aby przenieść – ręcznie, bo oczywiście nadal nikt nie raczył oddać jej różdżki – przenieść ogrom poduszek. W końcu pozostawiła je przy ścianie układając jedną na drugiej. Potem latała i w te i we wte i w te i we wte i znowu, żeby rzucić obok budowli kilka dużych koców, tak na dwie osoby. Do tego po kolejnym bieganiu w te i z powrotem i w te i znowu pojawiły się na podłodze poskładane, przeróżne kołdry. I chociaż oczywiste było, że prawie nikt z nich nie pójdzie tej nocy spać, to jednak pewien swoisty klimat pozostać musi. Dlatego do ów swoistego udekorowania przestrzeni dorzuciła parę maskotek. Nie pytajcie skąd ona ich tyle ma. Po prostu są i już! Dzięki temu wszystko wyglądało idealnie i mogła pójść się przygotować.
Nie mogło zabraknąć jednego stołu stojącego przy ścianie. To na nim leżały dwa duże dzbanki. W jednym znajdowało się grzane wino, natomiast w tym drugim to, co smaczniejsze – gorąca czekolada. Na dwóch talerzykach pojawiły się różne ciastka i ciasta. I do tego coś sytego, a więc kilka pudełek gorącej jeszcze pizzy z przeróżnymi dodatkami – do wyboru do koloru. Były też ze dwie czy trzy butelko ognistej sake, ale poza tym żadnego alkoholu. Po prostu nie chciała się sama upić i nie miała zamiaru oglądać osób, które mylą toaletę z... Mniejsza o to.

Wzięła sobie wieczorny prysznic. Następnie rozmyślała jaką piżamę na siebie założyć. W misie? Na ramiączkach z pieskiem? Po wielu minutach zastanowienia dokonała najlepszego wyboru. Założyła na siebie błękitną, prześwitującą koszulę nocną, oraz majtki. Mimo iż wyglądała niezwykle seksownie, to i zarazem nieśmiało, co pobudzało wyobraźnie. Włosy zostawiła rozpuszczone, lekko pofalowane mając nadzieję, że kiedy się obudzi nadal będą świetnie wyglądać. Nie miała się dla kogo stroić, w końcu na nikim jej w tym momencie nie zależy. Ale to nie znaczy, że nie może wyglądać pięknie, prawda? Wykonała bardzo delikatny makijaż, który nie rozmażę jej się, kiedy będzie w środku nocy śliniła się na poduszkę, czy wtulała się w kołdrę trzymaną między nogami. O! Właśnie dla kołdry, partnerki w łóżku, ubrała się tak ładnie. Nie dla chłopak, a tym bardziej dla jakiegoś ślizgona.
Pojawiła się w pokoju rozglądając się z uśmiechem. Ona wygląda idealnie, pokój wygląda idealnie. Co może się nie udać? Na pewno z kimś miło spędzi czas. Zabrała sobie swoją własną poduszkę, bez której nigdy nie śpi odkąd dostała ją na 16 urodziny. Koleżanki naprawdę ją znają, to trzeba przyznać. Nic, tylko im łeb ukręcić za tą głupotę. Ale przynajmniej miękka. Położyła ją sobie gdzieś w kącie, na kocu. Rozłożyła sobie kołdrę, rzuciła na koc i poduszkę. No, spanko ma przygotowane w razie czego. I nawet zostawiła miejsce dla osoby towarzyszącej. Teraz co? Teraz postoi i poczeka do godziny 18:00 aż wszyscy przyjdą. A do tego czasu już nie długo.

Grr. Grr... GRRR...
Ta właśnie onomatopeja funkcjonowała w jego świadomości, kiedy wychodził z pokoju wspólnego. Wczoraj późnym wieczorem wracał spod wejścia do Pokoju Wspólnego puchonów. Uśmiechał się lekko. To był kolejny, miły dzień. Aż tu nagle poczuł, że wskakuje na niego coś małego i krzyczy mu prosto do ucha „DRAAACOOOOOOOO”. Oczywiście wydarłby się na tą osobę, gdyby nie to, że ów istota była Cornelią. A ostatnio... Cóż. Odkąd zaczął się spotykać z Abigail i odkąd zdał sobie sprawę, że są razem szczęśliwi i pokazywał to ludziom to zaczął ów Gryffonkę traktować inaczej. Ona też, co go bardzo zdziwiło, nabrała do niego mniejszego dystansu, ale nie kierowało się to w sprawy intymne. Dlatego właśnie wydaje mi się, że zaczynają się najzwyczajniej w świecie przyjaźnić. A skoro tak, to nic dziwnego, że kiedy już pozbył się z pleców ciężaru usłyszał, że ma jutro przyjść na piżama party organizowane przez nią.
Było już za późno, by dobijać się do puchonów i prosić, by wygonili ku niemu Abisię. Dlatego wysłał jej sowę. Ta wróciła bez listu od niej, nie dostał też do końca wieczoru odpowiedzi. Albo nie chciała iść, albo po prostu jego cholerne ptaszysko po raz kolejny zgubiło to, co miało przekazać. Dlatego uznał, że najlepiej będzie, jeśli spotka ów dziewczynę już na miejscu. Przyjdzie punktualnie, żeby być przed nią i znaleźć sobie jakieś słodkie gniazdeczko, gdzie będą mogli całą noc rozmawiać i pić grzane wino.
Dlatego też już o godzinie 17:00 zaczął się szykować. Właściwie, to nie miał zbyt wiele rzeczy do roboty. Umył się. Następnie pomyślał co by takiego ubrać, żeby nie musieć się za bardzo odsłaniać. Zazwyczaj spał w samych bokserkach, ale przy tylu ludziach to by było po prostu głupotą. Dlatego postanowił dołączyć do tego bluzkę. I tak oto pożegnał się ze swoim Tutusiem... Tak wiem, on bez niego nie zaśnie. Biedny, różowy zajączek również będzie płakał za Draco. Ale nie niegrzeczny chłopczyk nie morze wziąć na imprezę przytulanki. Już sobie wyobrażam jaki śmiech wzbudziłby na sali. I w jego mniemaniu nawet Abi by się z niego śmiała. Pamiętał bowiem, jak Corn się ledwo powstrzymywała wpadając do niego rano i widząc, że tuli do policzka maskotkę. Nie chciał czegoś takiego widzieć w swojej idealnej w każdym calu ślizgonce, której nie lubi Tiara Przydziału.
Pożegnał się więc bardzo czule ze swoim partnerem łóżkowym by chwilę później kroczyć śmiało korytarzem w stronę Pokoju Snów tylko i wyłącznie w bokserkach, oczywiście w jego ulubiony wzór, czaszki oraz bluzce... Również z czaszką. Teraz można powiedzieć, że nie dało się nie zauważyć w nim tej wydźwięku grozy. On po prostu jest zimnym draniem. Kochanek diablicy, mąż anielicy ciemności i w tej chwili chłopak dziewczyny, która spoglądając na niego miała momentalnie być pewną, że jest bogiem seksu i dostawać orgazmu na sam jego widok.
Idzie sobie, idzie rozsiewając wokoło siebie niespotykany urok, od którego pierwszoklasistki mdleją. Aż tu nagle przed sobą widzi dobrze znaną mu ślizgonkę. Nie ważne, czy była zaproszona, czy też nie. Podszedł do niej z chytrym uśmiechem, złapał ją za dłoń i począł ciągnąć w stronę Pokoju Snów szybkim tempem, gdyby w razie czego chciała zwiać. Oj Desire. Taka tortura jak noc z miśkami w piżamkach cię nie ominie.

Piżama po....party! Kurczę, ale fajnie było znowu jak za dawnych lat ubrać piżamkę, wziąć misia i pójść do najlepszej przyjaciółki by przez całą noc śmiać się i zajadać chipsy. Co prawda teraz miało wyglądać to trochę inaczej, bo nie byli już małymi dziećmi, wygodne, flanelowe, obciachowe, różowe piżamy zamienione zostały na seksowne, satynowe koszulki a chipsy na...słodycze, gorącą czekoladę i alkohol. Ale i tak Summer cieszyła się jak nie wiem gdy Corin zaprosiła ją na imprezę w Pokoju Snów. Szczerze mówiąc dziewczyna, mimo swoich dwudziestu lat (nawet nie pamiętałam, że miała w lutym urodziny oO) wciąż nosiła bezpłciowe piżamy. Pewnie dlatego Gryfonka kazała jej się koniecznie seksownie ubrać i nawet pożyczyła jej swoją koszulkę nocną. Muszę przyznać, że nawet studentce się owy fatałaszek podobał, więc gdy nadeszła odpowiednia pora ubrała się, narzuciła na to czarno-biały szlafrok, uczesała się i wykonała resztę pielęgnacyjnych czynności. W ostatniej chwili tylko przejrzała się w lustrze, nałożyła na stópki jakże seksowne kapcie i wyszła. Ale czegoś jej brakowało. No nie, zapomniała o Dżejku! Jakże ona mogła! Szybko wróciła się do dormitorium, chwyciła swojego kompana, którego ma już od...ohoho, dziesięciu lat i ruszyła z szerokim uśmiechem na twarzy. Wpadła jak burza do pomieszczenia i niewiele myśląc rzuciła się na biedną Gryfonkę, prawie ją przewracając i przytuliła mocno. No co! To już nie wolno gwałcić przyjaciół?! Potem odsunęła się i przyjrzała się jej krytycznie. -Nonono, spodziewam się dzisiaj nawału pracy jako twój morderca gwałcicieli. Tak seksownie wyglądasz, że to raczej nieuniknione. - zażartowała dziewczyna rozglądając się po pomieszczeniu. Kurczę, ale fajnie Corin to wszystko urządziła! -Hej. Jestem Summer. - uśmiechnęła się do Addie, którą dopiero zauważyła.

„Piżama party z najlepszą przyjaciółką? Czemu nie?! Piżama party z mnóstwem nieznajomych osób, no cóż…” – Właśnie takie myśli przychodziły i odpływały co chwilę do głowy dziewczyny. Była zdezorientowana i niezadowolona z faktu, że zgodziła się iść do pokoju snów. Aktualnie Gryffonka błąkała się po korytarzach, aż wreszcie doszła do pokoju snów. Jak to miała w zwyczaju stała pod drzwiami jakiś czas. Nie chciała wejść sama, skoro miała przyjść z kimś. Po jakimś czasie pojawił się Ikuto Tsukiyomi. Zadowolona z jego pojawienia się dziewczyna przytuliła do klatki piersiowej swojego misia. Do Sali weszła z szerokim uśmiechem prezentując swoją piżamę… o ile piżamą można było to nazwać oraz oczywiście miała na sobie jeszcze bieliznę.
Rozejrzała się po sali szukając swojej przyjaciółki, było już troje ludzi, oni byli jednymi z pierwszych. Chyba nie jest tak źle… Bynajmniej nie przyszli pierwsi.

Muszę przyznać, iż to, że dostała zaproszenie na piżamową imprezę od Cornelii Somerhalder było dla niej zdziwieniem. Rozmawiały może ze dwa, trzy razy, nie były specjalnie zaprzyjaźnione, a Gryfonka ją zaprasza na nocowankę! Ale nie chciala narzekać, a skąd. Może będzie...fajnie? Nie no, jak Des się tam wybiera to na pewno tak będzie, oczywiście. Oby był ktoś fajny z kim można by pogadać czy porobić inne rzeczy. Dlatego więc Ślizgonka postanowiła przyłożyć się do przygotowań. Przeglądając swoją garderobę zastanawiała się co by tu ubrać...Coś seksownego, czy może wygodnego? Czarnego, zielonego...Przerzucając kolejne sterty piżam i koszulek nocnych natrafiła na jedną, którą dostała od przyjaciółki na szesnaste urodziny, a ani razu nie miała na sobie. A powód był prosty...Mimo iż seksowne to miało nieodpowiedni dla niej, różowy kolor. Ale przypomniała sobie jak to jeden z jej najlepszych kumpli, Draco, życzył ją sobie kiedyś widzieć w bieliznie właśnie w tym kolorze. A chłopak zapewne tam będzie. Ze zdziwieniem, że to robi ubrała więc ową rzecz i narzuciła czarny szlafroczek, żeby idąc przez zamek nie doprowadzić do zawału zbyt wielu osobników płci męskiej. Na starannie wypielęgnowane stópki z pomalowanymi na czarno paznokciami ubrała lekkie czarne szpilki. Chwyciła jeszcze jedną z poduszek i wyszła. Gdy była już blisko celu zobaczyła znaną sobie postać, która to podeszła do niej i zaczęła....ciągnąć ją do Pokoju Snów? Aha. Przyjrzała się Ślizgonowi blizej. - Heeej, zajebiste bokserki. -rzuciła niedbale, serio jej się podobały. Jakby była facetem nosiłaby tylko właśnie takie, ot co. Generalnie uwielbiała motyw czaszek. Będąc gwałtownie prowadzoną za rękę rozglądała się dookoła. Spodziewała się, że chłopak będzie ze swoją laską, ale jakoś jej nie było. -A gdzie twoja dziewczyna? Myślałam, że z nią będziesz.- nie czekając na odpowiedź chwyciła mocniej podusię i właśnie wtedy dziarsko dotarli na miejsce. No no...dużo tu poduszek. I maskotek. Desiree rozejrzała się po towarzystwie. Łeeeee, tylko Corin, Adelaide i jakaś studentka...z wymiany? Na razie nie działo się nic ciekawego. Ponownie swoje spojrzenie skupiła na towarzyszu.

Kiedy wrócił? Gdzie był? No to może od początku...
Od pamiętnych ferii w Słowacji. Ramiro wyjechał do swego wuja. Opowiedział mu o wszystkim, nawet o swym przekleństwie. O tym czym jest. Powiedział wszystko. Krukon potrzebował długiego czasu na odbudowę swej psychiki. A jego serce? Uczucie miłości które go tak paliło, dawało natchnienia życia a jednocześnie niszczyło nie tylko jego lecz i tamte dziewczyny? Czas przyzwyczaił go do bólu. Chłopak się zmienił, to było więcej niż pewne. Już nie był taki sam, chociaż tego nie dało się poznać na pierwszy rzut oka. Na pozór wydawał się być normalny. Taki jak wcześniej. Poważny aż do śmierci, inteligenty i dobry dla otoczenia. Tylko on wiedział co głęboko w nim siedziało. To co go wyniszczało od środka. To miłość. Dlaczego zdecydował się na powrót? Chciał pozaliczać wszystko. No i mu się udało, w jeden dzień. W ten sam dzień w którym wrócił, zaliczył wszelkie zaległości. Dacie wiarę?
Chłopak przemierzał korytarze nic nie wiedząc o nocnej imprezie. Którą wyprawiła jego miłość. Kobieta za którą by zabił. Przez którą wpadał szał i sam już nie wiedział kim jest. To takie dziwne. Tak czy inaczej. Młody Hiszpan nie mogąc zasnąć wybrał się do pokoju gdzie sen był zawsze. I za dnia i za nocy. Pokój snów. Kiedy wszedł zamurowało go. Zobaczył ja z daleka nim jeszcze ona go spostrzegła. Powinien wyjść, uciec jak najdalej od niej. Nie chciał na powrót przeżywać tego koszmaru. A pomimo tego został tam gdzie stał.

Kolejny wieczór miał z góry zaplanowany. On nigdy nie robi nic bez przemyślenia. Kiedy poprzedniego dnia usłyszał od Corneli, że dzisiaj robi imprezę, czy tam piżama party i jest zmuszony do przyjścia już wiedział, że nie może tam wpaść sam. Bardzo łatwo było mu zauważyć, że Cornelia najzwyczajniej w świecie nie lubi Kaoru, bo to kolejny ciotowany puchon. Dlatego, gdyby próbował się wbić, od razu by go wywaliła. Chyba, że przyszedłby z Lillyanne. I ot objawiał się jego podły, chytry plan. Wystarczyło, że zaprosił ją pierwszy i podał taki powód, od którego nie mogła uciec. I oto idzie w jej stronę ubrany w czerwone bokserki, granatowy T-shirt ze specyficznym nadrukiem oraz niosąc w dłoni... maskotkę? Czyżby i on miał słabość do zabawek? Dokładnie to, co przyniósł było szmacianą lalką. A dla dużych chłopców, to raczej są dmuchane więc... Nie wiem, co mam o nim myśleć.
Kiedy zobaczył Lilly nie mógł opanować lekkiego uśmiechu. Widział dziewczyny w długich, satynowych piżamach lub krótkich, seksownych koszulach nocnych. A ona? Wyróżnia się w towarzystwie tak, jak to miała w zwyczaju. Mimo iż nie chciała, przynajmniej w jego mniemaniu, to trudno było nie zauważyć Japonki z uszkami, która wręcz olśniewa swoją urodą każdego na około.
Doszedł do niej i schylił się lekko, jakby chciał ją pocałować w policzek, ale szybko z tego zrezygnował. Tak, jakby ledwo co opanował rosnące w nim pragnienie dotknięcia ustami jej ciepłej skóry na policzku i było to widać. Jednak po prostu odsunął się i otworzył jej drzwi przepuszczając ją oczywiście jako pierwszą i rozglądając się za miłym gniazdkiem.
- Hey, Lillyanne. Mam coś dla ciebie – I oto cel ów laleczki. Podał jej maskotkę uśmiechając się delikatnie, bardzo, bardzo nikle, ale dla takiego uśmiechu naprawdę warto zabijać. Każda dziewczyna, która zobaczyłaby go przeznaczonego tylko dla siebie od razu mogłaby poczuć się niezwykle wyróżniona.
- Pomyślałem, że twojemu misiowi może być smutno, więc pewnie bardzo chętnie zaprzyjaźni się z Dorotką – Wyszeptał po czym położył ręce na jej ramionach poprowadził w stronę najdalej odsuniętego od drzwi kąta. Dlaczego? Jeśli posrany puchon wpadnie tutaj będzie czujny. Nie pozwoli mu nawet tknąć Lillyanne i nawet, jeśli próbowałby ją stąd zabrać to przykro mi, ale nie ma najmniejszych szans na powodzenie tego planu. Pamiętajmy, że jedno odpowiednie trafienie i mógłby sprawić, że chłopakowi na stałe sparaliżuje którąś z części ciała.
- Bardzo dziękuję, że spędzisz ze mną czas – Powiedział szczerze i wziął dwie poduszki dla nich. Położył je w kącie. Wyszeptał ciche „poczekaj” po czym ruszył w stronę stołu i zabrał z niego pizze z serem, szynką i papryką. Wrócił do niej spoglądając na nią ze znaczącym pytaniem: Może być ta? To będzie naprawdę miły wieczór. Raz na jakiś czas zerkał w stronę drzwi, by się upewnić, że tak właśnie wejdzie. I zasłaniał swoją posturą dziewczynę. Lilly dzisiaj jest jego. I nie ma co się z tym wykłócać. Dzisiaj jego numerek jest obsługiwany w kolejce do jej serca.

Lillyanne tak czekała, czekała i czekała, aż zrobiła się jej nudno i zaczęła się bawić swoim bialutkim misiem. Na głowie miała kaptur, który uwielbiała nosić ze względu na kocie uszka. Wreszcie ujrzała nadchodzącego Ikuto, a gdy go zobaczyła zarumieniła się i odwróciła wzrok niezadowolona. Gdy podszedł dostrzegła jego chęć pocałowania ją w policzek i jak się wycofuje. Dobrze zrobił. Odchrząknęła i warknęła pod nosem.
- Spóźniłeś się…
Nie miała mu tego za złe ale nie wiedziała jak zacząć rozmowę. Zwłaszcza, że dał jej szmacianą lalkę, ot tak. Nie wiedziała co ma powiedzieć i co ma zrobić, więc wraz ze śnieżynką, bo tak się nazywał niedźwiadek, oraz Dorotką weszła do środka, przytulając do siebie maskotki. Znaczy się najpierw weszła, a później miała je obie, ale co za różnica.
Nagle ręce chłopaka wylądowały na jej ramionach, a ona została poprowadzona w kąt Sali. Dla niej to tam było najlepiej, nie wiedziała skąd on wiedział, no ale cóż. Usiadła na poduszce rozglądając się wszędzie. Chłopak powiedział coś i poszedł po jedzenie. Lillyanne rozejrzała się uważnie po całym pokoju. Nagle sparaliżowało ją. Dostrzegła pomiędzy ludźmi, którzy się pojawili pewnego krukona, który o mało nie zniszczył jej przyjaźni i prawie zniszczył jej przyjaciółkę. Mimo tego jej serce mocniej zabiło na jego widok. Spuściła ona wzrok i kiedy wrócił Ikuto skuliła się i wzięła kawałek pizzy.
- Nie ma za co… - wydukała gryząc i jedząc posiłek. Nie odrywała wzroku od wilkołaka, nie umiała. Jednakże po kilku minutach męczarni odwróciła wzrok i spojrzała na Śnieżynkę.
- Co robimy?

Tak strasznie się cieszyła widząc, że ludzie powoli zaczynają się schodzić. Uśmiech ani na chwilę nie odklejał się jej z jej twarzy. Naprawdę była szczęśliwa wiedząc, że tak naprawdę w Hogwarcie całkiem sporo osób jest do niej pozytywnie nastawionych. I jak na razie ani jeden wróg nie zaszczycił ów piżama party by je zniszczyć i sprawić, że będzie miała ochotę obudzić drugą siebie, która to wykształciła się po śmierci rodziców. Ale mniejsza. Historie tego, co dokładnie sprawiło, że powstała w niej druga jaźń na pewno kiedyś opowiem. Ale to nie czas i nie miejsce na złe, smutne historie. Dzisiaj się bawimy! Szczególnie, że lada chwila nasza słodka Corin rzuci się na pizze z ananasem.
Widząc ruszającą w jej stronę Adusię zachciało jej się jeszcze bardziej śmiać. To naprawdę był idealny dzień. Nawet osoba, która okazywała jak bardzo jest niezadowolona z tego, że tutaj jest nie mogła zepsuć jej humoru, a dodatkowo go jeszcze pobudzała. Gdy w końcu do niej doszła i zadała pytanie kiwnęła głową.
- Oczywiście. Mam naprawdę doskonały dar przekonywania! Może jestem hipnotyzerką? - Kiwnęła głową i zrobiła minę, jakby zastanawiała się nad prawdziwością jej tezy. Potem zachichotała cicho i wskazała dziewczynie drogę ku stołowi.
- Tam jest grzane wino, jeśli chcesz. Czekolada i pizza. No i wypatruj sobie kogoś pod kocyk, bo inaczej pamiętaj, że mam zimne stopy – Zagroziła jej. Chciała jeszcze coś dodać, ale w tym momencie usłyszała trzask drzwi, a potem nagle wylądowała na ziemi obijając sobie swój piękny, zgrabny tyłeczek. Nawet nie pomyślała o tym, by krzyknąć „Au” zamiast: „AAAAAA Gwałcąąąą!!”, a więc słowa ów osóbki, która się na nią rzuciła. Ten dzień jest coraz lepszy! Adusia, Summer.
- Summerr!! - Krzyknęła przytulając ją mocno do siebie – Ty też całkiem niczego sobie, ale pamiętaj, że to ja tutaj jestem najpiękniejsza i to na mnie mają wszyscy zwracać uwagę. Widzisz! Widzisz! Mówiłam, że będziesz w tym wyglądać jak bogini seksu! - Wygłosiła swój długi i głośny monolog po czym jeszcze raz przytuliła swoją bójkę.
Podniosła się z ziemi. Spojrzała na Add. Ona również wyglądała zjawiskowo. A to miało być tylko spanie w piżamkach. Skąd ona wiedziała, że każda dziewczyna będzie chciała to wykorzystać dla celów rekreacyjno-zapoznawczych?
Usłyszała po raz kolejny drzwi. Spojrzała w nie i zauważyła Lillyanne oraz Ikuto. Uniosła dłoń machając im, ale nie przywołując do siebie. Yokatta! Bała się, że jej przyjaciółka przyprowadzi tego głupiego, puchoniastego wywłoczka. A skoro jest z Ikuto, to może się będą całować?! Ale by było fajnieee! Waaa!
Kolejny dźwięk drzwi. Odwróciła się mając ogromną nadzieję, że tym razem to będzie Abigail. Uśmiechnęła się odwracając głowę i...
Uśmiech powoli zaczął schodzić z jej twarzy. Chyba po raz pierwszy od samego rana. Jej źrenice drżały jak oszalałe. Żeby tylko one. Całe jej ciało poczęło momentalnie drżeć. Przecież to jest nie możliwe. Zdawało jej się, że momentalnie czas się zatrzymał. Że cały pokój pokrył się pustką. A obłoczki unoszące się w górze zamiast szeptać jej do ucha treść swoich snów nucą cichą melodię. Jej serce poczęło bić jak oszalałe. Czy ona aby na pewno dobrze widzi? W drzwiach Pokoju Snów stoi Ramiro Ismael Puente. Jemu na pewno nie wysyłała zaproszenia. Straciła już wszelką nadzieję, kiedy wysłała sowę, a ta wróciła z pustymi łapkami całkiem ignorując Corin tak, jakby i ona nie mogła patrzeć na jej smutek.
Od tak dawna wszystkie jej myśli przestały się obracać wokół niego. Gdzie jest? Co robi? Z kim jest? Czy on wie, jak ona się czuje? Czy nic mu nie jest? Dlaczego ją zostawił? Dlaczego nie chce jej odpowiedzieć? Dlaczego jedna z niewielu osób, dla których płakała... Dlaczego tak po prostu zniknął?! Nie rozumiała. W jakikolwiek możliwy sposób nie była w stanie sobie tego wszystkiego wyjaśnić.

- Wróciłem do ciebie, stoję tu jak dawniej. Chciałbym cie przytulić. Kocham ciebie skarbie. - Rozsądek już się nie liczył, mówił to co czuł i tylko to miało teraz znaczenie. 

Pamiętała ten dzień. To było odległe tak, jak sen, który przyśnił im się kiedyś bardzo dawno temu. Słyszała tyle razy od niego te krótkie słowa. Że ją kocha. Że chciałby z nią być i przy niej zostać. Ale skoro tak... To dlaczego. A jeśli jest inaczej, to dlaczego wraca? Bawi go jej cierpienie? Bawi go to, że dziewczyna po raz kolejny może robi sobie tylko złudne nadzieje na to, że będzie inaczej? Czy on naprawdę musi się nią tak bawić?
Stała dalej. Czuła, jak trzęsą się jej ręce, jak miękną jej kolana w taki sposób, że lada chwila może upaść na ziemie. Czuła, że robi jej się słabo. A on tam nadal stoi. Nie ważne ile razy zamrugała on nadal nie odszedł. Zrobiła niewielki kroczek do tyłu. Zamknęła oczy. Widać było, że jej powieki mocno drżą. Jakby ostatkiem sił powstrzymywała potok łez. Jej smutek objawił się jednak. W tej jednej, samotnej kropli, która ledwo doszła do połowy policzka a już została starta wierzchem dłoni. Nie chciała, żeby na nią patrzał. Nie chciała, by mógł sycić nią wzrok, kiedy stoi w skąpej koszuli nocnej. Ramiro... Przecież on już na nią nie zasługuje. Skoro nawet nie podszedł do niej, nie stara się nic wytłumaczyć. Chociaż nie wiem, czy chciałaby słuchać. Sięgnęła po jeden z koców i otuliła się nim. Uśmiechnęła się do dziewcząt.
- Przepraszam na chwilę. Bawcie się dobrze. Naprawdę wyglądacie ślicznie – Wypowiedziała tonem tak przesyconym sztuczną radością, że chyba bardziej się już nie da. Odwróciła się od dziewczyn. Podeszła do swojego kącika i niewiele myśląc usiadła na kołdrze podnosząc swoją poduszkę i przytulając ją do siebie mocno. Rozglądała się po ludziach. Obserwowała ich. Robiła wszystko... Byle by tylko na niego nie spojrzeć. Kiedy ostatnio była w takim stanie? Pamiętam. Jak odszedł...

Piszę!

Ramiro stał z kamienną twarzą. Obserwował, wysłuchiwał, wyczytywał. Każdy jego zmysł. Nienaturalnie wyostrzony. Nienaturalnie bystry umysł. Geniusz i potwór. Skazany na samotność w imię wyższych celów. Czyli czego? Mógł być z Corin tak to prawda. Mógł lecz ją zostawił. Dlaczego? Zrobił to dla niej. Dla lilli. Zrobił to by nie psuć ich pięknej i doskonałej przyjaźni. Czy już nie pamiętają jak lilli mu ratowała życie? O ile takie coś mogło zabić wilkołaka. Mniejsza z tym. Czy ktoś poczuje to co on tylko czuje? I jak wo gule można pomyśleć że on się bawi? No jak?! A jednak widział to w ich spojrzeniu. W ruchach. Dwie osoby najdroższe mu na świecie, tak po prostu go lekceważą. Jak gdyby nigdy nie istniał. Nigdy nic nie znaczył, był tylko zabawką. Przyjacielską rywalizacją. Tak teraz dokładnie pamiętał co Cornelia powiedziała wtedy. Na balkonie. Był tylko zabawką, rywalizacją o to która go zdobędzie. To śmieszne i smutne zarazem. Mimo wszystko nie odszedł. Dlaczego? Ze względu na siostrę. Miał nadzieje że tutaj przyjdzie chciał z nią zamienić kilka słów by móc spokojnie odejść. Powrót do Hogwartu nie okazał się dobrym pomysłem. Trzeba zniknąć tym razem raz na zawsze.
Chłopak ubrany w czarne dresy i szarą podkoszulkę, oparł się o ścianę zamykając oczy. Twarz kamienna nie wyrażała żadnych uczuć. Idealnie wyćwiczona maska obojętności. Mimo że serce krwawiło z żalu i tęsknoty. To jak rozmawiać z zachodzącym dźwiękiem? Kto wysłucha go? Kto zrozumie? Kto poczuje to co tylko on czuje. Nie da się, rozdział trzeba zamknąć. Z tym że on nie potrafił. Nigdy o niej nie zapomni. O Corneli. Lilli. O swojej siostrze. Nigdy tego nie zrobi. Trzy osoby które znają jego tajemnice, lecz tylko jedna wie ile go to kosztuję. Jedna tylko wie jak bardzo się poświęca dla dobra innej osoby. Tak bardzo chciał by i one to zrozumiały. Nawet jeśli miały by to być kłamstwa. Chciał je słyszeć. Poczuć je.
Chłopak doskonale mógł określić kto gdzie jest. Po zapachu. Słyszał kto co robi. Lilli już sobie znalazła pocieszyciela. Pewnie jej nigdy na nim nie zależało. A Cornelia? Pewnie tak samo. Czy one kiedykolwiek coś do niego czuły? Chyba nie. Tak jak wspominałem. Pozostawał nagrodą za rywalizacje. Niczym więcej.
Chłopak zatopiony we własnych myślach. Zdawał się nie zwracać uwagi na otaczające go otoczenie. Nic dziwnego że tak można było pomyśleć. Mimo że było całkowicie odwrotnie. Mówcie szeptem tak cichym ze nawet wy nie usłyszycie własnych słów to i tak pozostaje bez znaczenia. On i tak was usłyszy. Nie ważne co zrobicie i tak będzie o tym wiedział. Jego dar to jego przekleństwo. A wspomnienia same nadchodziły. To wszystko takie realne jak by stało się to pięc minut temu. To jak Cornelia zabawiała się z innym pomimo że byli razem. To jaka Lilli była dla niego miła. Zdemolowane drzewo kiedy krukona wpadł w szał. W szał tak niekontrolowany że prawie zniszczył sobie dłonie. Tak tamten widok był makabrycznie przerażający. I gdyby nie pomoc Lilli nie wiadomo co by się stało. To także na tamtym balkonie chłopak postanowił odejść by uratować ich przyjaźń. To poświęcenia za które teraz jest oskarżany. Jego dobre uczynki stały się zbrodnią.

- Przepraszam. Po tej naszej ostatniej próbie zaspałem. Ostatnio ogólnie źle sypiam... - Powiedział cicho mając nadzieję, że będzie to wystarczające wytłumaczenie. I muszę przyznać mu prawdę. Nie raz patrzę i widzę, jak chłopak miota się po łóżku jak opętany nie potrafiąc się obudzić z najgorszego koszmaru. Lub innym razem boi się zamknąć oczy wiedząc, że jeśli zaśnie nie mając żadnego snu otoczy go ciemność, której mimo dorosłości i tak się strasznie bał. W każdym mroku posiadał zapaloną lampkę, albo chociaż świeczkę dającą mu źródło poczucia bezpieczeństwa. I warto dodać też, że kiedy patrzył w oczy Lillyanne widział w nich takie iskierki. Małe, błyszczące kropeczki mogące rozpalić ogromne ognisko, jeśli by tylko chciały. Mogące dosłownie wszystko, gdyby tylko miały ochotę. Potrafiące roztopić każdy lód, nawet ten okrywające serce schowane głęboko w piersi człowieka. Była aniołem. Aniołem...
- Miałem ci powiedzieć... Napisałem coś dla ciebie – Zaczął tak, jakby po prostu chciał zmienić temat. Począł szukać kartki w... No tak. Zapomniałem, że nie ma na sobie spodni. Westchnął wyraźnie się nad czymś zastanawiając i milczał prowadząc jego słodką tróję w kącik. Dorotka pewnie jest przeszczęśliwa mając taką panią. A on? Widząc, jak ona ją przytula czuł pewne ciepło na duszy. Takie przyjemne łaskotanie.
Widział w pewnym momencie, że w dziewczynie coś mignęło. Powodził za jej spojrzeniem spoglądając na Krukona, którego kojarzył dość dobrze, skoro są w tym samym domu. Jednak nigdy nie mieli okazji pogadać. Dlaczego Lilly tak zareagowała na jego widok? Nie miał pojęcia. Zastanawiało go to, ale czy powinien spytać? Na pewno nie. Zepsułby tylko ten wieczór. I miał nadzieję, że ów mężczyzna lada chwila się stąd usunie.
- Milady... - Powiedział cicho widząc jak się kuli i nie odwraca wzroku od Ramiro. Nie wiedział co ma o tym myśleć. Pozbył się puchona, a tymczasem pojawia się kolejny. Jego serce i myśli pukały do bram jego wściekłości chcąc za wszelką cenę ją wypuścić. Oba najważniejsze organy były zgodne co do tego, że powinien kolejną osobę zmieść z powierzchni ziemi. Złapał ją w lekkim uścisku za podbródek i nakierował jej wzork bezpośrednio na swoje oczy.

- Czemu zamykasz drzwi za sobą
Tak szybko żeby nikt nie zdążył
Wejść do mieszkania razem z tobą
Za oknem przecież Anioł krąży

Słuchaj naprawdę to Twój Anioł
Więc po co ma na deszczu czekać
On z nieba na to jest posłany
By czuwał wiernie przy człowieku

Takie jest nad nim prawo boże
Że żyć bez ciebie nie może
W szyby puka skrzydłami
Puść go — niech żyje z nami

Czego za sobą drzwi zamykasz
Czy boisz się przeciągu?
Niech wiatr zahuczy jak muzyka
I w niebo nas pociągnie...

Daj mi nóżkę, nie dam ci nóżki! Daj mi nogi, nie dam ci nóg! I ramptamtam!
I tak sobie lekko zachwiany Sebastian wędrował na piżama coś tam. W ręku trzymał szklankę z Wiskaczem, za pasem całą butelkę, albo może dwie? W kurce miał schowaną różdżkę. To znaczy wróć! To była zwykła bluza dresowa! Lecz najważniejsze było to co było w jego rękawie! Ale cii to tajemnica!
Kiedy doszedł na miejsce przystanął i począł się zastanawiać. Co by tutaj zrobić? No przecież od tak sobie nie wejdzie i co? No wiem że nie wiecie co. Zaraz moment no!
Chamaeleonisum
Zadziałało. Nie widzialny Sebastian wszedł przez otwarte drzwi. Bez cienia strachu i wątpliwości podszedł do napoi. Oczywiście nie ruszał nimi! No i nie wyjął flakonika z rękawa. Ponieważ większość osób była zajęta obecnością krukona, tak jak by był kimś wyjątkowym! Phi!
Nie ważne. Tak czy owak. Sebastian wlewał pewien płyn do alkoholu, gorącej czekolady, do jedzenia. No wszędzie! Był niezwykle ostrożny, i nikt nie mógł go zauważyć. Chyba że dzbanki mają oczy. Inaczej było to fizycznie niemożliwe.
Zadowolony z siebie, wyszedł z pomieszczenia. Odczekał większą chwilę. I zdjął z siebie zaklęcie. Jednak jeszcze nie wchodził do pokoju. Poczeka na efekty swoich działań.
Ach!
Bo ja jeszcze nie powiedziałem co to jest. Otóż wczoraj tak się Sebastianowi nudziło, że wykradł pewnemu profesorowi. Eliksir prawdy. Do teraz zastanawiał się co ma z nim zrobić. Teraz to będzie impreza co nie?

Chce tylko nadmienić, że Sebastian zrobił to tak sprytnie że NIKT tego nie zauważył. Miłej zabawy! ;)