Pokój snów jest znanym, choć niezbyt często odwiedzanym pomieszczeniem. Wymiarami różni się nieco od klas, gdyż jest mniejszy, co tylko dodaje mu przytulności. Poza tym jednym szczegółem, ściany wyglądają jak w zwyczajnej sali lekcyjnej. Całą lewą stronę zajmuje naścienne lustro. Jego odbicie wydaje się trochę przyćmione, jakby znajdowało się za chmurami. I rzeczywiście, unoszą się tu małe obłoczki, z których wydobywają się szepty, słyszalne, jeśli osoba przebywająca w pomieszczeniu ma odpowiedni nastrój. Skupiając się na jednym z szeptów - snów, można usłyszeć, o czym opowiada.
Uwaga! Możesz rzucić kostką wyłącznie jeden raz! W każdym następnym wątku, który tu rozpoczniesz, kości oraz płynące z nich straty/korzyści już Ci nie przysługują!
1 - Jeden ze szeptów wyjątkowo Cię zaintrygował; skupiwszy uwagę właśnie na nim, dowiedziałeś się o historii jednego z uczniów, który uczęszczał do Hogwartu niemalże... sto lat temu! Zyskujesz z niej wiele ciekawych informacji, w wyniku czego udaje Ci się zdobyć jeden punkt do kuferka z Historii Magii i Runy. Zgłoś się po niego w odpowiednim temacie.
2 - Niestety; sny bywają wyjątkowo kapryśne i najwidoczniej nie mają zamiaru w żaden szczególny sposób Cię zaczepić. A kiedy w końcu zaczynasz słyszeć szept płynący z jednego obłoczka okazuje się... że opowiada on TWÓJ SEN! W dodatku taki, z którego raczej nie jesteś dumny. Obyś tylko Ty się na nim skupiał!
3 - Sny potrafią być różne, a ten najwidoczniej nie należał do najszczęśliwszych. Smutna historia o nieszczęśliwie zakochanym studencie mogła Cię wzruszyć, lecz spływające po twoich policzkach krople nie były łzami! Przynajmniej nie twoimi... Ów obłoczek postanowił dość dosłownie wylać na Ciebie wszystkie swoje żale i przez trzy następne posty nie znika znad twojej głowy, znacząc Ci ubranie coraz to większymi kroplami.
4 - Jeden z obłoczków zaczepia Cię, tym samym opowiadając o dość nietypowej rzeczy, która wydarzyła się w Hogwarcie. Zaczynasz się śmiać, a co najgorsze - nie możesz tego w żaden sposób kontrolować! Wypowiedziana przez szepty historyjka najwidoczniej powoduje u Ciebie niespodziewany wybuch śmiechu, w związku z czym przez trzy następne posty będziesz wyjątkowo rozbawiony.
5 - W spokoju przechadzasz się po pomieszczeniu, zastanawiając się, czy szepty rzeczywiście istnieją oraz czy mówią najprawdziwsze sny. Udaje Ci się usłyszeć jeden, potem drugi, następnie dwa naraz, trzy... Obłoczki stopniowo zaczynają Cię otaczać, a ich szepty narastają z każdą kolejną spędzoną w pokoju minutą. Jeden nawet będzie próbował wleźć Ci do ucha! Obyś przez nie nie zwariował...
6 - Spoglądając w lustro przez dłuższą chwilę, oglądany obraz wydaje Ci się wyostrzać, jakby obłoczki przerzedzały się. Zamiast nich w odbiciu dostrzegasz przebiegające po przeciwległej ścianie wydłużone cienie, które znikną, jeśli tylko spróbujesz się odwrócić. Czyżby przeleciał Cię dreszcz?
Czekała... stosunkowo krótko, ale czas wyjątkowo jej się dłużył, więc mimowolnie zaczęła się wsłuchiwać w głos jednego ze snów. Jednak od konieczności zobrazowania sobie słyszanych słów wybawiło ją otworzenie drzwi. Odwróciła głowę i zamarła. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie zobaczyła. Pewnie wyglądała głupio, ale nie mogła zatrzymać wędrującej ku ziemi szczęce. Gdzie się podziała radosna, uśmiechnięta dziewczyna, którą zawsze można było zobaczyć w butach na wysokim obcasie, śmiało patrzącą ludziom w oczy i niewstydzącą się siebie samej? Ona chce ją z powrotem! Teraz! Już! Natychmiast! Potrząsnęła głową i otarła oczy, ale przed nią nadal pozostawał ten sam widok. Widok smutnej, powtarzam - smutnej, Katherine w glanach i obszernej, szarej bluzce. Jak to się stało? No jak?! Z szeroko otwartymi oczami, wstała i podbiegła do Kath, czym prędzej ją przytulając. - Cześć kochana. Co... co się stało? - Spojrzała prosto w jej brązowe oczy. Oczy człowieka smutnego.
Kath chyba po raz pierwszy dziwnie się poczuła, podczas gdy przytulała ją przyjaciółka. Przecież to była Elliott, która zawsze wszystko wiedziała i znała ją na wylot, a teraz miała poczucie, jakby nigdy jej nie znała. Nawet nie wiedziała kiedy do jej oczu napłynęły łzy i teraz spływały jej lekko po policzkach. Szybko otarła je ręką tak, aby nie została na tym nakryta, a potem pociągając nosem wyswobodziła się z objęć dziewczyny. - Tak właściwie to nie wiem. - Powiedziała, spuszczając głowę. Pochlipała jeszcze kilka razy i usadowiła się na podłodze wskazując Elliott miejsce naprzeciwko siebie. - Od jakiegoś czasu chodzę bez życia. Nic mi się nie chce, wyglądam jak duch. - Mówiąc to, wskazała na siebie palcem. - Jestem prawie przeźroczysta, a moje oczy wyglądają jakbym nie spała przez pół roku. Nie mam na nic ochoty, nie jem już od jakiegoś czasu. Nie mam pojęcia co się z mną stało. - Powiedziała łamliwym głosem. Na chwilę zakryła twarz w dłoniach, gdyż znów zbierało jej się na płacz. O nie. Nie będzie ryczeć. Obiecała sobie, że nikt nigdy nie zobaczy jej w takim stanie, a teraz jest już jej wszystko jedno. Z groźnej z charakteru zmieniła się w przerażającą z wyglądu. Doszło do tego, że nawet od jakiegoś czasu Kath miewała myśli samobójcze. Zrobiła małą szparkę między palcami i spojrzała na swoją towarzyszkę. Boże, co ona sobie teraz myślała? Że zwariowała? No właśnie. To było możliwe.
Czy tylko jej się wydawało, czy Kath czuła się niezręcznie w jej ramionach? Eee... może powoli zamienia się w paranoiczkę, ale cóż... za swoje czyny nie odpowiada. Chyba na serio będzie musiała opakować swoje dormitorium poduszkami i zabezpieczyć wszystkie ostre przedmioty. Ale, ale... chyba odbiegłam zdećko od tematu, co nie? Udała, że nie zauważyła łez kuzynki, tak było lepiej. Mimowolnie jednak jej usta wygięły się w delikatną podkówkę. Nie protestując ani trochę, usiadła naprzeciw dziewczyny, z tą miną mogła robić z Kłapouchego. No, rzeczywiście nie wyglądała za dobrze, tak jak mówiła - blada i bez życia. Czyżby przegapiła moment, w którym jej kochana przyjaciółka zmieniła się w zupełnie inną osobę? Jak to możliwe? Czyżby była aż tak bardzo zapatrzona w swoje sprawy, że nie dojrzała punktu kulminacyjnego w jednej z najbliższych jej sercu osób? Chciałaby to wszystko jakoś obrócić w żart i rozluźnić atmosferę, ale chyba... chyba nie umiała. Mogłaby powiedzieć, że najprawdopodobniej się zakochała i to wszystko przez te motylki w brzuchu. Albo że jest w ciąży... Nieee... to była zbyt poważna sytuacja. - Cholera - wymsknęło jej się. Pierwszy raz od baaaardzo dawna zapomniała języka w gębie. Co teraz zrobić? No co zrobić?! Niech jej ktoś powie! Oj nie, nie. Myśli samobójcze? Tego już była za wiele. - Trzeba jakoś to życie przywrócić. Tylko najpierw trzeba znaleźć źródło. Tą dziurkę, przez którą uchodzi cała twoja energia. - Wyrzuciła szybko, ale pewnie. Pomijając oczywiście to piekielne drżenie głosu.
Nareszcie odsłoniła załzawione i zaczerwienione oczy ręką i teraz patrzyła zmieszana na kuzynkę. Zauważyła, że dziewczynie zabrakło argumentów i języka w buzi. To nic. Właśnie tak się ostatnio zdarzało każdemu, który miał do czynienia z Kath po jej nieludzkiej metamorfozie. Sama też zbytnio nie potrafiła się odezwać. Od tego czasu bardzo się zmieniła. Nawet przestała dokuczać swoim ofiarom, a swoich wrogów obojętnie mijała na korytarzach! Przyjaciele zbytnio się do niej nie zbliżali. Dziewczyna miała powód, żeby wszystkich wokół nienawidzić. Nie nienawidziła. Wręcz przeciwnie. Teraz poczuła się tak jak jej sprzymierzeńcy, którzy byli w złych nastrojach a ona chamsko się do nich doczepiała i rzucała w nich ciętymi ripostami, których jakoś teraz jej zabrakło. Nie ma nic, o. Wzruszyła ramionami na odpowiedź Gryfonki. Powód? Chyba nie było powodu. Jednak, zastanowić się głębiej... Może właśnie śmierć Holdena przyczyniła się do jej okropnego stanu? W końcu byli znajomymi. Nie przyjaciółmi, nie dobrymi, ale rozmawiali ze sobą i byli dobrymi znajomymi. Ostatnio z resztą dużo przeszła. A napad w cukierni? To, jak płakała razem z Bruk, kiedy to napastnik demolował to cudowne miejsce? Dziewczyna wtedy przeżyła wstrząs. W końcu, jak się potem okazało; ten ktoś porwał Ver, Hankę i Namidę. Jej dwójkę przyjaciół i jednego byłego chłopaka. Potem jakoś udało im się wydostać i wszystko się ułożyło. Niby. Miała nadzieję, że Elliott słyszała o tych wszystkich rzeczach. Jednak jeszcze raz powtórzyła jej wszystkie swoje poprzednie myśli. Zostało jej jeszcze jedno pytanie: I co teraz?
Próżność jest podobno cechą wrodzoną kobiet i niestety musiałam w tej chwili przyznać rację osobie, która to powiedziała. Prosto z swiarni pobiegłam do dormitorium, by się przebrać. Teraz nie miałam na sobie swoich zwykłych, czarnych ubrań. No, może poza dopasowanymi spodniami i sznurowanymi, wysokimi butami. Moje ciało okrywała biała bluzka, o kroju etno, bądź hipie. Jej dekolt był sznurowany delikatnym, jedwabnym sznurkiem . Sztylet schowany w jednym bucie, dodatkowa różdżka w drugim. Włosy niedbale związane czerwoną wstążką , wymykały się malowniczo na wszystkie strony świata. Tworzyły niepowtarzalną fryzurę. Uśmiechnęłam się do siebie. Ponownie odnowiłam zaklęcie tarczy i spokojnie usiadłam na stoliku. Zamknęłam oczy i rozpoczęłam medytację... Czekałam... Nie miałam pewność, czy Ulv znalazł kogokolwiek. Musiałam jednak zaryzykować, nie miałam wiele do stracenia. Przeciwnie, sporo do zyskania.
Wszedł, spokojnym rozluźnianym krokiem, coraz częściej spotykał się z prośbami, ciekawe kto, i w jakiej sprawie potrzebuje pomocy alchemicznej. Szedł wyprostowany wspierając się na lasce,mimo rozluźnienia gotowy i uzbrojony faktem jest że laska sama w sobie trzyma kilka niespodzianek, eliksiry w wewnętrznej kieszeni a kulki schowane w rękawie. Jego płaszcz delikatnie zafalował wchodząc do pokoju, pokazując elegancką marynarkę, Rozejrzał się trzymając w dłoni pergamin.
Ktoś się zbliżał stukając laską o podłoże. Cholera a prosiłam Ulva, nie nauczyciel... Otwarłam swoje czarne oczy. W moim kierunku szedł zdecydowanie młody mężczyzna z częścią twarzy zakrytą maską. Już z takiej odległości byłam w stanie wyczuć wychowanie, tak charakterystyczne dla rodów o czystym statusie krwi. Uśmiechnęłam się i zeskoczyłam z stolika. Byłam zdecydowanie jedną z najwyższych dziewczyn w Hogwarcie, a mimo to nieznajomy był sporo wyższy. - Witaj. Nazywam się Sigrid Weisen i na wstępie chciałabym Pana przeprosić za taką niecodzienną...hmm...ofertę spotkania. Miałam nadzieję, że nie zabrzmiałam zbyt śmiesznie. Choć samą sytuację można było uznać za zgoła nietypową...
-Spojrzał na nią, skłonił się: -Miło poznać,-skłonił się- Aleksander Brendan, jak mniemam to niecodzienne spotkanie ma związek z moimi umiejętnościami-Zdawał się że to nie niespodziewane spotkanie, a po prostu coś zwyczajnego, emanował spokojem, z manierami gentelmana, i spokojnym tonem głosu, spojrzał na Sigrid- może usiądziemy: wskazał na ławki: -Tak więc w czym mogę pomóc
Podobało mi się jego zachowanie. Delikatnie skłoniłam głowę i udałam się w wskazanym przez niego kierunku. Uspokojona nieco, rozpoczęłam wykładanie dość w chwili obecnej niesprecyzowanych jeszcze pomysłów.A raczej w chwili obecnej chodziło o informację... - Skoro część oficjalną mamy już za sobą. Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko jeśli będę się zwracała do ciebie po imieniu, Aleksandrze. Odczekałam chwilkę, by dać mu czas do namysłu. Nie widząc jednak z jego strony zaprzeczenia, uznałam taki obrót sprawy za milczącą zgodę. - Ciężko mi jest o tym mówić. Po pierwsze nie mam pojęcia czy istnieje w ogóle jakikolwiek eliksir, który działa jak tarcza ochronna. Ale dodatkowo wchłania rzucone zaklęcia i przy najbliższym kontakcie "oddaje" je do otoczenia. W tym wypadku, w kierunku agresorów. Po drugie, nie znam się zbyt dobrze na truciznach, a raczej środkach delikatnie mówiąc obezwładniających przeciwnika na pewien okres czasu. Zamilkłam. Miałam nadzieję, że Aleksander będzie mógł mi pomóc. Wpierw potrzebowałam informacji. Dopiero następnie mogłam zacząć działać.
Poczuł się jak w Durmstrangu, trucizny tarcze, jeszcze brakuje tego żeby nosiła nóż ze sobą, pierwsze pytanie o eliksir działający jako tarcza zaintrygował go, ale tu pomóc nie zdoła nie ma takiego, a nawet jeśli to poza jego umiejętnościami, co do drugiego uśmiechnął się: -Sigrid jeśli wolno mi się do ciebie tak zwracać, efektu Tarczy nie udaje się uzyskać metodą eliksirów, ogólnie eliksiry nie służą jako przeciw zaklęcia, tu potrzebny byłby jakiś artefakt czy coś podobnego, tu pomóc Ci nie mogę, ale jeśli chodzi o drugie może coś poradzę tylko muszę wiedzieć o co dokładnie chodzi
- Cóż wiedziałam, że tak będzie. Skoro niczego nie potrafiłam w książkach znaleźć... Umilkłam speszona. Oczywiście, a jednak rasowy Krukon ze mnie. - O eliksiry wzmacniające percepcję świata zewnętrznego pytać nie mam zamiaru. Wiem, że takowe istnieją, ale są już niestety z pogranicza bardzo czarnej magii. Uśmiechnęłam się czarująco. - Co do drugiego eliksiru. Może źle się wyraziłam, chodziło mi raczej o specyfik, który mógłby zdecydowanie lepiej niż zwyczajna Drętwota unieruchomić przeciwnika.... i może dodatkowo spowodować trochę bólu. Niewielkiego, ale mimo wszystko bólu. Moje oczy, gdy to mówiłam pozostawały niczym dwie bryłki węgla. nie dało się z nich wyczytać jakichkolwiek uczuć.
Uśmiechnął się czarująco, a to mała żmijka, tylko jadu jej brak: -Może znajdę coś co cie zainteresuje, ale jak mniemam nie oczekujesz uzyskać ich w formie prezentu. Spojrzał w jej czarne oczy, przy czym wyciągnął mały kryształowy flakonik z kieszeni płaszcza, i postawił go między nimi: -Preferuje zapłatę polegającą na jakiejś recepturze eliksirów której nie znam, ale ostatecznie też pozostaje złoto
Zaśmiałam się w duchu. Receptura, której może nie znać... - Wiesz co, a co powiedziałbyś na " Maść Czarownic". Pewien specyficzny środek wywołujący niebywałą percepcję zmysłową, czasami halucynacje i raczej przyjemnie wizje. Czasami delikatne otwarcie umysłu i pogłębienie doznań a wszystko pochodzące z mojego rodzinnego kraju, który tylko na pozór jest chłodny. Zdawałam sobie sprawę, że nie jest to zbyt znany specyfik w europie, tym bardziej, że tylko niewiele osób w samej Norwegii znało jego recepturę. Nie muszę chyba dodawać,że wszystkie te osoby pochodziły z mojej rodziny. - Po Europie krążą legendy o tej miksturze, ale możesz mi wierzyć wszystkie są tylko i wyłącznie marnymi próbami stworzenia jej. Uśmiechnęłam się chytrze. - Jeśli chodzi o jej działanie to już jedna kropla niekompletnej maści po wniknięciu w skórę daje uczucie niebywałej przyjemności. A co dopiero gotowy specyfik.Możesz wierzyć Amortensja to zwykły soczek, choć działający w podobny sposób. Maść Czarownic już raczej miast iluzji prawdziwej miłości wywołuje pobudzenie pożądania przy zachowaniu pełnej świadomości, wzmacnia uczucia i stwarza schody do poznania głębszych doznań zarówno emocjonalnych jak i cielesnych. W dawnych czasach czarownice z mego rodu używały jej trochę zbyt.... Jakby to powiedzieć. Gorliwie, co powodowało silne halucynacje i niezaspokojenie emocjonalne. W zbyt dużej dawce może okazać się śmiertelna. Tym bardziej, że niezbędny jest w przepisie korzeń mandragory i belladonna. Miałabym jednak prośbę, nauczę cię jej przyrządzania ale tylko na twoje własne potrzeby, nikomu nie będziesz mógł zdradzić składu i sposobu przyrządzania i oczywiście w grę wchodzi milczenie. Nasza dzisiejsza rozmowa musi pozostać w całkowitej tajemnicy.Ach, o mały włos bym zapomniała , czy mógłbyś mi dokładnie opisać stosowanie zawartości tego kryształowego flakoniku. W końcu nie chcę nikomu zrobić krzywdy. Ponownie na moich ustach zagościł uśmiech, tym razem jednak niewinny. Wręcz anielski. Nieobejmujący jednak spojrzenia. - Oczywiście, jeśli ci to nie odpowiada...Zawsze możesz podać dokładną cenę.
- Fiolka jest Twoja receptę przyjmę z wielką chęcią, a jeśli okaże się prawdziwa możesz zgłosić się do mnie po kolejne dawki tej fiolki, wewnątrz znajdziesz skuteczny obezwładniacz, jedna kropla na skórę oszałamia, dwie paraliżują, trzecia powoduje ból, cztery i dalej ból potęgują, produkt własny więc nie ma nazwy, jeśli chcesz możesz go nazwać jak chcesz- uśmiechnął się- Wiem jaką odpowiedzialnością są receptury więc nie lękaj się, sekret jest bezpieczny.
Podniosłam fiolkę. W lustrze na ścianie zamajaczyły ciemne kształty niczym szponiaste dłonie wyciągane w moim kierunku. Moje oczy zabłysły złowrogo. - Wiesz co, kiedy będziesz miał czas się spotkać. Tego przepisu nie mogę nigdzie napisać jest objęty rodzinnym zaklęciem tajemnicy .Go się niestety trzeba nauczyć na pamięć i obawiam się, że to drobne rodzinne zaklęcie przejdzie także na ciebie. Spojrzałam na chłopaka. - I możesz mi wierzyć jest autentyczne. Na świecie są tylko dwie osoby znające jego prawdziwy skład. Mogłam mu się wydać raczej dość nietypową uczennicą. I miał rację, która dziewczyna w moim wieku ma cztery trupy na sumieniu...i nie jest pewna, czy jeszcze jakiś ciał tam nie znajdzie. A najgorsze było to, że gotowa byłam zabić z zimną krwią by ochronić siebie i swoich najbliższych.
-Cała przyjemność po mojej stronie, daj znać jeśli potrzebować będziesz jeszcze czegoś, przykro słyszeć że tak znamienity ród wymiera, Sam pochodzę z starego nielicznego rodu- Wstał, i stanął między nią i lustrem, w sali ucichły głosy a na lustrze zapanował widok nocnego Nieba.- Zadziwiające Lustro, nawet ciekawe, Zwrócił się do Sig patrząc w Lustro.- Trzeba przyznać że pokazuje ciekaw rzeczy ale zawsze kiedy tu przyjdę i zacznę w nie patrzeć staje się tym, Wskazał wizerunek nieba, ile razy mnie wypraszali kiedy podszedłem doń zawsze cichło.
Oj, coś baaardzo niedobrego działo się z jej Kath. Od kiedy to ona czuła się zmieszana? Tak wiele zmian w tak krótkim czasie było dla niej czymś nie do pomyślenia. A najgorszą rzeczą był oczywiście fakt, że podczas tego jej przy swojej przyjaciółce nie było. Ona by się bardzo chętnie do Ślizgonki zbliżyła, ot co. Ale... nie. Stop! Nie będziemy tutaj wymieniać błahych usprawiedliwień o braku czasu czy nadmiarze zajęć. Zawiniła ona sama, a nie Kath. I niech się dziewczyna na niej wyżyje, a co! Byle tylko do cholery odżyła i wróciła jej prawdziwa natura. Bo miała nadzieję, że teraźniejszy stan kuzynki jest tylko przejściowy. Wolała nie myśleć o tym, że to może zostać już na stałe. Choć i tak by jej nie zostawiła, rzecz jasna. Po prostu... nie mogła patrzeć, jak cierpi i tyle. O śmierci Holdena nie słyszała wcześniej. Wzdrygnęła się. Ten chłopak, mimo że ją kompletnie olewał, wzbudzał u niej dziwne fale gorąca. Taak, można powiedzieć, że była w nim zauroczona. Zakochana to chyba za duże słowo, ale zauroczona pasuje idealnie. On... umarł... skoczył... jak? Dlaczego? Przecież... nic tego nie zapowiadało... no... przynajmniej z daleka. Poza tym wszystko nałożyło się tak na siebie. I to mogło być wstrząsem. - Chyba kubełek lodów tu nie pomoże... Na śmierć Holdena nic nie poradzimy. Trzeba się z tym jakoś pogodzić, choć wiem, że będzie trudno. Wydarzenia z Cukierni dla wszystkich były dramatyczne, ale trzeba pamiętać, że w końcu ani Namidzie, ani Hance czy Verze nic się nie stało. To powinno być priorytetem. Przydałaby ci się chwila zapomnienia.
Zdziwiłam się, nie był tym samym mężczyzną, który przyszedł tutaj jedynie w interesach. Wstałam i z gracją odwróciłam się w jego stronę. -Masz rację , to zawsze jest coś innego... Ponownie zapatrzyłam się w srebrną taflę, cienie się rozpłynęły. Teraz spomiędzy mlecznobiałej mgły wyjawiały się pojedyncze promienie światła. - Również mam nadzieję, że nasza dość nietypowa współpraca zakończy się co najmniej dobrą znajomością. Z tymi słowami na ustach skłoniłam lekko głowę i odwróciłam się w stronę wyjścia. Dochodząc do drzwi ponownie odnowiłam niewerbalnie zaklęcie traczy...
Tak, dobrze się mówi. Zawsze trzeba zapomnieć i zaczynać wszystko od nowa. Tyle że Ślizgonka tak nie chciała! Nie miała zamiaru zapomnieć tego, co się stało. To było dla niej ogromnym wstrząsem, ale... Ale mogłaby też wyciągnąć pozytywy. Dzięki wydarzeniu w Cukierni dziewczyna zbliżyła się do Brook, a także do Angie czy innych jej przyjaciółek. Do Holdena nie chciała wracać, bo nie miała żadnych konkretnych argumentów. Jednak teraz, myśląc o tym wszystkim jakby się uśmiechnęła. O matko! Kath uśmiechnięta?! Nie był to jakiś tam przecudowny promienny uśmiech, ale jej wystarczał. Elliott pewnie też, więc dziewczyna spojrzała na nią pytająco. Nie chciała, żeby też jej przyjaciółka widziała ją wiecznie smutną. - Nie obwiniaj się. - Powiedziała. Mimo, iż Gryfonka nic o tym nie wspomniała, Katherine wiedziała, że właśnie teraz o tym myśli. - Nic nie jest twoją winą. To ja siebie doprowadziłam to takiego stanu, nie ty. A potem objęła kuzynkę, tak, jak to robiły kiedyś, trzynaście lat wstecz. Och, ile to już minęło od ostatniego ich spotkania? Wieeeeele czasu. Ślizgonka siedziała tak tuląc do siebie Ell, i nawet nie śniło jej się, żeby chociaż na chwilę się od niej odczepić.
Nie! Ona nie mówiła, że trzeba zapomnieć. Pamięć ważna rzecz, nie można odpychać przeszłości w kąt. W każdym razie nie na zawsze. Chodziło jej o to, że można sobie czasami pozwolić na chwilę zapomnienia. Chwilę, w której nie myśli się o przeszłości, przyszłości czy nawet teraźniejszości, tylko po prostu się jest, ot co. Proszę tutaj nie przekręcać jej słów. Kath się uśmiechnęła! Uśmiechnęła! Uśmiechnęła! Lekko, ale zawsze, no! Od razu lepiej. Oczy jej zabłysły, a usta wygięły się w trochę szerszym bananiku. Może i cieszyła się jak dziecko, ale co z tego? Nooooooooooo nic. Ha! Udało się, udało się! Mogłaby teraz wstać i zacząć tańczyć makarenę, kankana czy tam zorbę. Whatever. Ale oto została powstrzymana od spełnienia tej zachcianki, poprzez obejmujące ją ramiona Ślizgonki. Nie, żeby to nie było przyjemne. Wręcz przeciwnie. Jej szczęście się rozrosło. Teraz mogłaby nawet skakać jak małpa po drzewach i zaśmiewać się do łez, ale nie. Jak na razie wolała zostać tutaj, z Kath. - Wcale się nie obwiniam - skłamała z parominutowym opóźnieniem. Ach, te emocje. Objęła kuzynkę ramionami i tak sobie siedziały, tuląc się do siebie jak Teletubisie, tylko że lepiej wyglądały i nie krzyczały tego głupkowatego "Tuliiimy"
Niby lepiej się czuła, ale czy można to nazwać "szczęściem"? Niby tak, niby nie. Dziewczyna obiecała sobie, że pomyśli o tym później, ale teraz chciała pokazać trochę uśmiechu kuzynce. Niech się dziewczyna cieszy, że jakoś udało jej się rozchmurzyć Kath, co w końcu jest nie lada wyczynem! Wypuściła kuzynkę z objęć i zwróciła się do niej, a wyraz jej ust przeszedł teraz w złośliwy uśmieszek. - Wiesz, czego brakuje mi do pełni szczęścia? Mam ochotę się na kimś wyżyć. - Zażartowała, chociaż wiedziała, że to raczej rozśmieszy tylko ją samą, a Elliott może jedynie zdzielić ją za to po głowie. Dziewczyna odruchowo się od niej odsunęła, czekając na jakieś gwałtowne szarpnięcie w okolicach szyi i głowy. Potem uśmiechnęła się jeszcze raz, w stronę kuzynki, ale tym razem tak sobie po prostu. Zawsze lubiła się w jej obecności uśmiechać. Było to o wiele lepsze niż ten perfidny, sztuczny uśmiech, który zakładała na co dzień. Przy Gryfonce zawsze zachowywała się naturalnie. Wiedziała, że przy niej może ściągnąć swoją "maskę". Usadowiła się z powrotem na swoim miejscu, siadając po turecku. - No więc... Skoro już mi trochę lepiej, porozmawiajmy o czymś NORMALNYM - zaproponowała, akcentując ostatnie słowo. - Na przykład, opowiedz mi, dlaczego mnie unikałaś przez ten cały czas, o! Gdybym nie wysłała do ciebie sowy to pewnie nawet nie przypomniałabyś sobie o mnie! - Mówiąc to, zrobiła artystyczną obrażoną minę. Tak w rzeczywistości wcale nie miała kuzynce za złe, że się nigdzie nie spotkały. Ale, zaraz... Czy Elliott przypadkiem nie było w Cukierni podczas ataku? Nie! Kath miała to tego nie wracać, ale jednak jak już o tym pomyślała, to teraz trudno było jej to wybić sobie z głowy. Zrobiła głupkowatą minę i zaciskając mocno powieki w myślach zaczęła sobie powtarzać: "lalalalala", żeby zgłuszyć swoje beznadziejne myśli.
Można, można. Dla niej polepszenie humoru i szczęście było tym samym. W każdym razie w tej chwili. Bardzo by chciała, żeby jednak dziewczyna była szczęśliwa. Tak prawdziwie i na wieki. To sprawiłoby jej samej niesamowitą radość, bo jak już wiadomo - najbardziej cieszyła się czyjąś uciechą. Po usłyszeniu słów wypowiedzianych przez Ślizgonkę najpierw zamarła. Nie wiedzieć czemu spełnienie tej zachcianki wydawało jej się jakoś dziwnie realne i już chciała się zacząć bronić czy coś, kiedy zrozumiała irracjonalność tej myśli. Chwilę później zaczęła się śmiać. Może bardziej ze swojej reakcji niż z samego sensu wypowiedzi kuzynki. - Doobra, poświęcę się dla dobra ogółu. Wal śmiało - uniosła dwa razy brwi z dość głupkowatym uśmiechem na twarzy. Nigdy nie rozumiała tych wszystkich masek, które ludzie zakładali. Często zastanawiała się czy oni się po prostu bali czy też kierował nimi egoizm. Skutkiem jednego i drugiego była sztuczność, której nie cierpiała. Ale w przypadku Kath nawet jej to nie przeszkadzało. Czemu? Sama nie wiedziała. Może dlatego, że w jej obecności zawsze zachowywała się naturalnie, a może dlatego, że mimo różnorakich masek i tak potrafiła dojrzeć targające ją uczucia. - To akurat nie jest NORMALNE - zaśmiała się. - Po pierwsze: wcale cię nie unikałam. Po drugie: a owszem, napisałabym do ciebie. Po trzecie: pamiętam o tobie cały czas. Wydawało mi się, że to ty o mnie zapomniałaś. Pokazała jej język.
Ślizgonka pokiwała przecząco głową, szczerząc zęby do kuzynki. - Nie miałam ciebie na myśli. - Odpowiedziała natychmiast. Tak naprawdę miała ochotę pobawić się uczuciami jakiegoś chłopaka, ot co. A tych na pewno znalazłaby sporo. W końcu zna takich kilku, którzy ją "skrycie" adorują. Z resztą, nawet takiego wroga umiała nieźle wyrwać. Proszę państwa, Kath myślała jak totalna egoistka, którą z resztą była... Zawsze jakoś odnosiła się z tym do wszystkiego i wszystkich. Jakoś nie było jej głupio bawiąc się uczuciami innych. Ostatniego razu nieco przesadziła. Nie z flirtem, tylko tym, że sobie go odmówiła! Nie miała do tego żadnych wyrzutów sumienia, bo w końcu wtedy była z Chrisem, którego z resztą polubiła, mimo iż był Puchonem. Jednak miała w sobie kawałek ludzkiej natury, o. Dobra, ale teraz wróćmy do ważnych rzeczy. Dziewczyna odwróciła się do Gryfonki z miną obrażonego dziecka. - Pewnie, pewnie. Tak, tak. Jasne, jasne. - Powtarzała. - Na pewno zadzwoniłabyś. - Zaśmiała się złośliwie, odwzajemniając głupie miny kuzynki.
- A. No to kamień spadł mi z serca. - Zaśmiała się. Gdyby Elliott to usłyszała, to zaraz zrobiłaby jej wykład, że tak nie można, że nieładnie i tak dalej. No, bo przecież można kogoś zranić. Ale nie słyszała. I bardzo dobrze dla Kath, bo biedaczyna by się zanudziła. Ona nawet gdyby chciała, to miała kim się pobawić niestety. A nie miała takiego talentu jak tu obecna przyjaciółka. Omamić chłopaka? Eee... raczej niekoniecznie. Choćby nie wiadomo jak się starała. Nie umiała być ujmująca czy tajemnicza. Wszystkie emocje od razu było widać w jej oczach. Zmora okropna. I proszę tu traktować Chrisa ładnie, bo inaczej będą problemy. I znowu nie będzie się mogła zdecydować kto jest ofiarą a kto napastnikiem. Tak jak to było w Pokoju Tęczowym. - Ależ oczywiście. Napisałabym maila od razu - wyszczerzyła się do niej. Ciekawe czy dziewczyna wie, czym w ogóle jest. Wolałaby, żeby jednak tak, bo inaczej będzie musiała jej to tłumaczyć. A że to leniwa bestia jest, to zrobiłaby to baardzo niechętnie.
Patrzyła na przyjaciółkę nieco niekapującym wzrokiem, ale potem nieco się opanowała i na jej twarzy znów zagościł ten dobrze znany wszystkim ironiczny uśmieszek. Kath nie wiedziała, czemu go pokazuje w towarzystwie Elliott. Jakoś tak wyszło... A o Krisia proszę się nie martwić. Obecnie raczej nic mu nie grozi. - Tak, tak. - Pokiwała głową, nie za bardzo rozumiejąc słowa kuzynki. Jednak nie dała po sobie tego poznać i dalej kiwała głową jak kompletna idiotka. Po chwili uznała, że zapewne z taką miną wygląda dziwnie, więc szybko zmieniła wyraz twarzy, a potem z braku słów i niezręcznej ciszy, zaczęła się mocno wiercić na swoim miejscu, a przy tym rozglądała się po pokoju jak najęta. Często spędzała tutaj czas. No i w tym miejscu jedna z jej znajomych wyznała jej, że pochodzi z mugolskiej rodziny... Ale nie o tym teraz. Kath popatrzyła na Gryfonkę wyczekująco, jakby domagała się od niej jakiegoś wytłumaczenia. Po chwili jednak sama podjęła jakiś temat. Dziwiło ją tylko to, że z jej kuzynką nie mają o czym rozmawiać. Przecież zawsze znalazły jakiś wspólny język, a teraz co? O nie, zdecydowanie trzeba to nadrobić, ot co! - No więc... - Zaczęła, zastanawiając się. - Nie omówiłyśmy jeszcze jednego, drobnego tematu! Opowiadaj, jak tam sprawy sercowe. - Powiedziała z jakimś dziwnym entuzjazmem. Ciekawa była, w kim to też się obecnie Elliott podkochuje, a może kogoś ma? Kuzynki nigdy zbytnio nie rozmawiały na temat chłopaków, więc teraz byłby na to odpowiedni moment. W końcu zawsze kiedy są razem, ktoś także im towarzyszy, a teraz w pokoju snów nie było nikogo prócz nich.
Więc jednak nie wiedziała, o co jej chodziło. W sumie nie ma co się dziwić. W końcu Kath nie wychowywała się z mugolami, dla których takie bajery były rzeczą dostępną na co dzień. W rodzinach czarodziei, tym bardziej o tak szlachetnym pochodzeniu i wychowaniu przeciw mugolom, takie przedmioty były złem wcielonym. Sama by taka była, gdyby jej rodzice nie przeprowadzili się do Australii. Ironicznego uśmieszku akurat nie zauważyła, bo odwróciła wzrok w stronę drzwi, gdyż iż wydawało jej się, że się otwierają. Ale nie, były zamknięte tak, jak wcześniej. Nie dość, że słyszała Pana Psychologa, to teraz jeszcze dochodziły do tego inne urojenia słuchowe i co gorsza - wzrokowe. Niedługo zasłuży sobie na tytuł Świra Roku. Hym, hym. Coś cicho się zrobiło. Spojrzała na Kath z bananem od ucha do ucha, ale niestety słów jakoś znaleźć nie mogła żadnych. O zgrozo! A co jak będą tak siedzieć w ciszy przez parę godzin. Gdyby ona jeszcze była z rodzaju tych przyjemnych! Ale nie! Była uporczywa, irytująca i nieswoja. O ciszy mówię, oczywiście. Przełknęła głośno ślinkę. Sprawy... sercowe? O ludzie! Takiego tematu to się akurat nie spodziewała. A najgorsze było to, że... uch... nie było właściwie, o czym mówić. - Eee... można powiedzieć, że nijak. Jestem sama jak ten palec albo coś tam. Oczywiście jeśli chodzi o potencjalnych chłopaków. Nie, nie mam nikogo i nie... w nikim nie jestem zakochana. Może jedynie... hmm... zauroczona, o. - Uśmiechnęła się do niej szeroko, po czym uniosła brwi. - A ty? Serduszko puka w rytmie cza cza, czy nie bardzo?
:: 
1, 2, 3, 4, 5, 6 ... 12 ... 20 
