Pokój snów jest znanym, choć niezbyt często odwiedzanym pomieszczeniem. Wymiarami różni się nieco od klas, gdyż jest mniejszy, co tylko dodaje mu przytulności. Poza tym jednym szczegółem, ściany wyglądają jak w zwyczajnej sali lekcyjnej. Całą lewą stronę zajmuje naścienne lustro. Jego odbicie wydaje się trochę przyćmione, jakby znajdowało się za chmurami. I rzeczywiście, unoszą się tu małe obłoczki, z których wydobywają się szepty, słyszalne, jeśli osoba przebywająca w pomieszczeniu ma odpowiedni nastrój. Skupiając się na jednym z szeptów - snów, można usłyszeć, o czym opowiada.
Uwaga! Możesz rzucić kostką wyłącznie jeden raz! W każdym następnym wątku, który tu rozpoczniesz, kości oraz płynące z nich straty/korzyści już Ci nie przysługują!
1 - Jeden ze szeptów wyjątkowo Cię zaintrygował; skupiwszy uwagę właśnie na nim, dowiedziałeś się o historii jednego z uczniów, który uczęszczał do Hogwartu niemalże... sto lat temu! Zyskujesz z niej wiele ciekawych informacji, w wyniku czego udaje Ci się zdobyć jeden punkt do kuferka z Historii Magii i Runy. Zgłoś się po niego w odpowiednim temacie.
2 - Niestety; sny bywają wyjątkowo kapryśne i najwidoczniej nie mają zamiaru w żaden szczególny sposób Cię zaczepić. A kiedy w końcu zaczynasz słyszeć szept płynący z jednego obłoczka okazuje się... że opowiada on TWÓJ SEN! W dodatku taki, z którego raczej nie jesteś dumny. Obyś tylko Ty się na nim skupiał!
3 - Sny potrafią być różne, a ten najwidoczniej nie należał do najszczęśliwszych. Smutna historia o nieszczęśliwie zakochanym studencie mogła Cię wzruszyć, lecz spływające po twoich policzkach krople nie były łzami! Przynajmniej nie twoimi... Ów obłoczek postanowił dość dosłownie wylać na Ciebie wszystkie swoje żale i przez trzy następne posty nie znika znad twojej głowy, znacząc Ci ubranie coraz to większymi kroplami.
4 - Jeden z obłoczków zaczepia Cię, tym samym opowiadając o dość nietypowej rzeczy, która wydarzyła się w Hogwarcie. Zaczynasz się śmiać, a co najgorsze - nie możesz tego w żaden sposób kontrolować! Wypowiedziana przez szepty historyjka najwidoczniej powoduje u Ciebie niespodziewany wybuch śmiechu, w związku z czym przez trzy następne posty będziesz wyjątkowo rozbawiony.
5 - W spokoju przechadzasz się po pomieszczeniu, zastanawiając się, czy szepty rzeczywiście istnieją oraz czy mówią najprawdziwsze sny. Udaje Ci się usłyszeć jeden, potem drugi, następnie dwa naraz, trzy... Obłoczki stopniowo zaczynają Cię otaczać, a ich szepty narastają z każdą kolejną spędzoną w pokoju minutą. Jeden nawet będzie próbował wleźć Ci do ucha! Obyś przez nie nie zwariował...
6 - Spoglądając w lustro przez dłuższą chwilę, oglądany obraz wydaje Ci się wyostrzać, jakby obłoczki przerzedzały się. Zamiast nich w odbiciu dostrzegasz przebiegające po przeciwległej ścianie wydłużone cienie, które znikną, jeśli tylko spróbujesz się odwrócić. Czyżby przeleciał Cię dreszcz?
Kath postanowiła wyjawić Ing całą prawdę. To chwili wyrzuciła z siebie stek słów, rzucając przekleństwami na lewo i prawo. - Tak naprawdę to nienawidzę mugoli, mugolaków, szlam i charłaków! - Wykrzyczała, akcentując co drugie słowo. - NIENAWIDZĘ, rozumiesz? Czy to ma w ogóle jakiś sens, bycie tutaj, w Hogwarcie?! Nie wolałabyś chodzić do NORMALNEJ szkoły?! Być, taka, jak inne? - mówiła coraz ciszej. - Obdarowanie (inaczej nie mogła tego nazwać) mugolów magią to chyba najgorszy pomysł. Jestem ciekawa, skąd to się w ogóle bierze. A poza tym... Moim zdaniem ludzie czystej krwi powinni TYLKO i WYŁĄCZNIE czarować. - mruknęła. Spojrzała na dziewczynę, która wyraźnie pobladła. Dobrze wiedziała, że dla niej te słowa muszą być okrutne i że wbija jej nóż prosto w serce. Więc dlaczego się tym nie przejęła? Dlaczego biła od niej tak dobrze znana jej obojętność i chłód? Czyżby zamieniała się z powrotem w tą bezduszną snobkę?
( No cóż... Kath wybuchła xd Ale skoro chciałaś kłótnię to masz. Nie może być ciągle tak słodko i cukierkowo )
To co usłyszała od razy zamurowało Ing. Była tak rozczarowana, ale przecież sama prosiła oto żeby mówiła szczerze. Chciała się popłakać i wyjść, ale nie dała za wygraną. Chciała po prostu jej coś powiedzieć. -To, że jestem mugolakiem to nie znaczy, że już mam rzucić magię i iść do NORMALNEJ szkoły. - odpowiedziała dziewczyna podniosłym głosem. Nie wiedziała co powiedzieć. Zaczeła bać się Kat. A trudno uwierzyć ,że z jednego pytania rozwinęła się taka kłótnia, ale Ing nie może tak po prostu się poddać. -To, że jesteś czystej krwi to nie znaczy, że musisz tak do mnie mówić. Owszem nie umiem za bardzo czarować, gdyż musiałam dzielić życie między magią na moją rodziną, ale zrozum, że nie sami czysto krwiści mogą studiować magię.- opowiedziała wyczerpującą wypowiedź. Coś czuła, że ty nie koniec był tej awantury i co gorsze może rozpaść się ich przyjaźń.
(i jak? może być? ^^. robi się coraz ciekawiej xdd )
Popatrzyła z kpiną na dziewczynę. - Skoro czarowanie ci nie wychodzi, może tak po prostu to rzucisz? Jesteś mugolką, więc zawsze masz jakieś wyjście awaryjne. - Powiedziała to tak spokojnie, że aż się sama przeraziła. Jednak w tych słowach można było usłyszeć ironię. Kath była do cna złośliwa. Nie wiadomo, skąd się to u niej wzięło. Dla przyjaciół potrafiła skoczyć w ogień, a dla wrogów i osób sprzeciwiających się jej? Cóż, tym osobom na pewno nie było miło. Z tego co wiedziała, ci którym kiedyś dała popalić, omijają ją szerokim łukiem. Czy Ingrid też tak zrobi? Z wyglądu wyglądała na niewinną i cichą, ale w duchu była waleczna i potrafiła walczyć o swoje. - To jak, szlamo, odpowiedz na pytanie. - Te słowa zabolały nawet ją samą. Jak mogła się tak odezwać do przyjaciółki? Wiedziała, że to zrani ją jak nic. Co miała teraz zrobić? Cofnąć czasu nie mogła, więc po prostu wpatrywała się oniemiała w podłogę.
Ingrid z oka poleciała łezka, ale szybko ją starła dodając: -Tak jestem mugolakiem, ale nie wyprę się rzeczy którą bardzo kocham. Magia to dla mnie otucha, szczęście, a ty jak i reszta ślizognów uważacie, że magia jest dla szlachetnie urodzonych- objaśniła dziewczyna podkreślając ostatnie dwa słowa. Była tak ściekła i jednocześnie przelęknięta tym wszystkim. Po chwili usłyszała jak Kath wypowiedziała słowo znienawidzone i przeklęte przez mugolaków. Czy usłyszała ona szlama? Tak! Nie myliła się. Tak wściekła się na dziewczynę, że chciała wyciągnąć różdżkę i wypowiedzieć jakieś zaklęcie, ale tego nie zrobiła. W duszy nigdy by nie zrobiła tego Kath. Nigdy by nie zrobiła jej krzywdy. -A ja myślałam, że różnisz się od wszystkich ślizgonów- odpowiedziała dziewczyna. Naglę rozpłakała się i schowała swoją głowę za kolana.
Patrzyła na dziewczynę ze złością. Wręcz nienawiścią. Oczy Ing zaszły łzami, a Kath gdzieś w środku ukłuło poczucie winy. Ale nie, teraz nie miała zamiaru się wycofać. Wymawiając najgorsze słowo, jakie może być dla mugolaka, pogrążyła się jeszcze bardziej. A co, jeśli już nie odzyska przyjaciółki? Martwiła i bała się, chociaż jej podświadomość szeptała: "Co tam szlama". Stworzyła między sobą, a swoją podświadomością niewidzialny mur. Dopiero wtedy mogła normalnie się skupić. - Jestem inna. - powiedziała szeptem. Patrzyła, jak dziewczyna łka, chowając głowę za kolana. Bardzo chciała ją pocieszyć i przeprosić. Już wyciągała dłoń, aby ją dotknąć za ramię, kiedy w połowie drogi ją cofnęła. A co, jeśli to była sztuczka Ing? Co, jeśli chciała tym pokazać jej, jaka była słaba? Wstała z poduszek, które mimo wygody, jakoś ją uciskały. Przechadzała się tam i z powrotem po pokoju, patrząc w sufit. Czekała, aż Ingrid się uspokoi i przestanie płakać. Wtedy będą mogły dokończyć tą "rozmowę".
(Niech sie jej nie boi Kath to zuo, ale tylko czasami jej tak odwala )
- No to poskacz, będzie ci cieplej - mruknął zirytowany Joel, krążąc w tą i tamtą po całym pokoju, jakby chciał dziurę w posadzce wydeptać. Zironizował dziwnie, podejrzane spojrzenie Kostka i ten jego szelmowski uśmiech, bo stwoerdził, że nie ma czasu na zajmowanie się głupotami, kiedy mieli tak ważny problem na głowie. Właściwie, to problemu nie było. Już nie był na ich głowie, tylko tamtej Krukonki. - Jestem spokojny, bo... bo ona sama się zabiła, słyszysz? I wcale nie zachowaliśmy się jak dranie i niedojrzali gówniarze, zostawiając tego trupa z nieogarniętą Krukonką. Wcale, słyszysz, Constantine?! - wrzasnął histerycznie, wyłamując palce. Pomimo tego, co cały czas powtarzał jedno i to samo, i próbował wmawiać te głupoty Brownowi, sam tak naprawdę nie wierzył we własne słowa. Maskara, do czego to doszło, że okłamywał samego siebie. O ile nad głową Constantine'a gromadziły się ciemne chmurki, to nad loczkami Dżoego były już prawdziwie czarne kłęby, brakowało tylko błyskawic i ulewy. Nie, tu są tylko chmurki, jedno pocieszenie, że deszcz nie zmoczy mu loczków i chociaż dobrą prezencjję zachowa. Tak więc dalej dreptał po pokoju, zupełnie nie zaprzątając sobie głowy myślami jak jego Gryfoniasty kumpel. On tylko cały czas powtarzał, że nie powinni się obwiniać, bo to zupełnie nie leżało w ich interesie, żeby zająć się tą martwą dziewczyną z lasu. W końcu są uczniami, a nie grabarzami z zakładu pogrzebowego, racja? Swoją drogą ciekawe, kiedy Kostek znudzi się, albo poważnie zdenerwuje paplaniną Francuza.
Sam paplał bezsensu, więc po cholerę miał się denerwować na te słowa ? Zwyczajnie obserwował panikę Joela ze stoickim spokojem, na chwilę przestając histeryzować. - WEŹ SIĘ W GARŚĆ ! - złapał chłopaka za ramiona i potrząsnął nim dość mocno, jakby chciał wydostać z niego wszystkie obawy. Nic się przecież nie stało, prawda ? Dziewczyna sama się zabiła... Tak, to akurat było przerażające i nie dawało spokoju Brownowi, to trzeba przyznać. Po co w tak młodym wieku ( pomijając to, ze Kostek nie miał pojęcia ile dziewoja mogła mieć lat ) odbierać sobie życie ? Tak czy owak, brunet wstał i podskakiwał bezsensownie na jednej nodze, śpiewając pod nosem jakąś piosenkę, jakby chciał zabić czas. - I co teraz ? - zapytał po kilkunastominutowej przerwie, zerkając na ciemnowłosego z zaciekawieniem. W końcu pociągnął go za sobą na podłogę, żeby mogli spokojnie porozmawiać i obmyślić plan. Pozostawała im możliwość ucieczki z Hogwartu, schowania się w tymże miejscu na parę dni lub opcja zabicia się... NIE NO! Bez przesady, za dużo już tej przelanej krwi.
- Przecież jestem wzięty w garść! - krzyknął spanikowany, kiedy Kostek chwycił go w swoje silne ręce, i potrząsając, zmusił do opanowania się. Uch, Żoelek nie twierdził, że taka stanowczość Browna mu się nie podobała, bo podobała. To takie mięskie z jego strony! No, jak już Francuz wyjaśnił - on był wzięty w garść! Ale ona nie żyła, a wy ja zostawiliście - podpowiadał wredny i niecny głosik w jego głowie, powszechnie znany jako sumienie. Dooora, zostawili ją, i prawdopodobnie będę to pamiętać do końca życia. A przynajmniej do końca tego miesiąca. Ale na pewno tamta Krukonka zajęła się denatką, na pewno! Trzeba być dobrej myśli, racja? RACJA! A nawet jeśli nie racja, to nie miał czasu o tym myśleć, bo został zmuszony (tak, siłą mięśni Gryfona) klapnąć na podłodze obok Kostka. - Zależy, co masz na myśli? - odparł wielce filozoficznie, wygodniej siadając na podłodze, czyli po turecku.
- To, że jak stąd wyjdziemy, to zaatakuje nas grono nauczycieli, uczniów i pochodni ! - odpowiedział z nutą paniki w głosie, przejeżdżając zirytowany dłonią po policzku. Niebawem zaczął kiwać się w przód i w tył jakby miał chorobę sierocą, dodatkowo patrząc martwo w jeden punkt. Było źle, było bardzo źle! A co jeśli dziewczyna dalej leżała sobie w lesie, bo krukonka się wystraszyła widząc ciało, hm? Przecież stworzenia z zakazanego lasu ją nie pochowają! O zgrozo, gorzej być nie mogło. - Potrzebny nam jakiś plan - i tu zaświtał pewien 'plan' w głowie Kostka - wyjedźmy stąd, Joel! Gdzieś, gdzie będzie dużo koncertów, a mało trupów! Chociaż... Co to tego drugiego, to zawsze znajdzie się ktoś umierający przez nadmiar wypitego alkoholu, więc nic z tym nie zrobimy. Wyjedźmy, zostawmy wszystko i... - urwał po słowotoku, po czym wzruszył ramionami, żeby dodać - I nie wiem co jeszcze.
- Wiesz, dobrze chociaż, że jesteś przystojny - mruknął, gapiąc się na Kostka z politowaniem wymalowanym na twarzy. Oczywiście chodziło mu o to, że skoro Brown jest taki głupi, to nadrabia chociaż urodą, no. Uczniowie i nauczyciele z pochodniami? Merlinie, błagam! O Głupoto, bądź pozdrowiona! To nie jest jakiś animowany film, gdzie prości chłopi ze wsi polują na ogry z ogniem i widłami, no helooooł. Poza tym, czy Żoel mu jeszcze nie tłumaczył, że tamta Krukonka zajęła się trupem studentki, a nikt się nie dowie, że ich dwójka uciekła z miejsca wypadku? - Constantine, może jednak coś ci tam w móżdżku świta - pochwalił Browna, kiedy ten podzielił się z nim tym jakże genialnym pomysłem! Szturchnął go jeszcze łokciem w ramię. Nie mógł wręcz oderwać wzroku, od tego błysku w oku bruneta! Ah, koncerty z Brownem, totalna swoboda, zero trupów, to jest to. - Oboje wiemy, ze póki co to mało realne, ale pomarzyć można, co nie? - spytał głupio, kładąc dłonie na swoich kolanach.
Kostek na tą uwagę otworzył tylko szerzej oczy i majtnął zabawnie brwiami góra-dół. - Nietypowa chwila na komplementy, do cholery! - burknął poważnie pod nosem, krzywiąc się dość mocno. Ogrami nie byli, ale w tym wieku wszystko było możliwe! Mogli nawet chcieć ich wykastrować za zostawienie trupa w rękach kobiety, gdyż to iście karygodne zachowanie... Tak na marginesie, to mieli możliwość nagłego wyjazdu, jeśli tylko w odpowiedni sposób wydostaliby się do Hogsmeade. Później trzeba było kombinować. No cóż, Joel zmusił Constantine'a do powrotu myślami na planetę zwaną Ziemią. - Nie dołuj - odmruknął i westchnął zrezygnowany, kładąc się na podłodze ze zmęczeniem. Tak, droga to pokoju snów była bardzo męcząca, trzeba to przyznać.
- To nie był komplement, ciołku - obruszył się Żoel, ledwo powstrzymując szelmowski uśmiech wkradający się na jego wargi bardzo ładne, swoją drogą. Właściwie, nawet jeśli Francuz tego nie planował, to tak, skomplementował urodę Kostka, ale ciii, on wcale nie chciał dopuszczać tego do swojej świadomości, bo... bo nie i koniec. - Jestem realistą, drogi panie Brown - powiedział, dalej głupio wyszczerzony, przyglądając się kątem oka poczynaniom Gryfona. Kładł się, no dobra, to jeszcze Francuz jakoś zniesie, ale jak ten ma zamiar spać, to chyba jeszcze raz mu przypomni jakie mieli powody do zmartwień. - Eeeeeeeeeeeeej, nie śpij - burknął przeciągle, szturchając palcem żebra Constantine'a. Niech sobie nie myśli, że może tak olewać Garcona, o nie.
Zignorował wszystko to, co powiedział Joel, kładąc dłonie na swoich oczach, żeby nie dopuścić do nich ani odrobiny jasnego światła. Dopiero czując dźgnięcie w żebra wygiął na chwilę ciało w górę, następnie uderzając mocno w plecy o zimną podłogę. - Ałaaaa. Joel, daj spokój. Gdybym chciał, wyjechałbym nawet teraz, ale do cholery sam się stąd nie ruszę. Nie będę siedział tu wieczność, skoro nie mam co ze sobą zrobić! Roznosi mnie energia, muszę to wykorzystać ! - powtarzał jakiś czas, w końcu ukazując piękne, brązowe ślepia. Wtopił wzrok we włosy Garcona, zachwycając się ich skrętem (..!), więc przez chwilę poczuł dziwną ochotę pomacania ich. Owa chęć została stłumiona, a chłopak westchnął cicho, patrząc w sufit przez jakiś czas.
- No dobra - mruknął Joel dyplomatycznie. - Załóżmy, ale podkreślam, to tylko czysto teoretyczne rozważania. Załóżmy, że jednak coś strzeliłoby mi do głowy, zostawił świetne studia i jasne, czemu nie, pojechałbym z tobą... gdzieś. Co to by było za miejsce? - spytał zaciekawiony. Przy okazji, zainteresowany swoimi sznurówkami od trampek, zaczął rozbić z nich supełki. Przenosił wzrok to z rozleniwionego Constantine'a, na lustrzaną ścianę, którą miał naprzeciwko siebie. I taaaak, już Joel widział, jak Gryfona roznosi ta energia. Normalnie tak go roznosiła, że nie miał siły ruszyć tyłka i podnieść się z tej zimnej posadzki, mhmm. Swoją drogą, to zastanawiał się, co ciekawego jest na tym suficie, że Gryfon co chwilę się w niego gapił i wzdychał, co najmniej jakby wisiało tam zdjęcie Jessici Alby w bikini, czy coś.
Wzdychał to tylko z tej bezsilności, a jakby chciał, to ruszyłby tyłek, z pewnością! Ale niestety nie widział takiej potrzeby, aby zrobić cokolwiek żywego. - Nie mam bladego pojęcia - wyszczerzył się - Chociaż... Pewnie wybrałbym miejsce, gdzie jest blisko do morza - dodał rozmarzonym tonem, mierzwiąc swoje włosy palcami, jakby to miało pomóc przy ich ułożeniu. Ten artystyczny nieład i tak nic nie będzie w stanie zniszczyć... - No nieeee... Zaczyna mnie nosić - zerwał się do siadu, przywalając jednocześnie głową w ścianę za sobą, co spowodowało, że wydał z siebie coś na wzór krótkiego, kobiecego pisku.
Pf, z bezsilności? Lamersko. Bo taki Dżoe, to najchętniej powzdychałby właśnie do zdjęcia z szanowną Jessicą A., albo do Hooligansów, z tym przystojnym aktorem Charliem jakimśtam. No takiemu bej dojowi, to mało kto by się oparł, a Francuz już na pewno nie. Ale wrócę już do tematu, bo trochę od niego odbiegłam. Nie skomentował tego, że kumpel chciał jechać, a nie wiedział jeszcze gdzie. Jakoś ugryzł się w język, ale 'pomysłowość' Kostka go rozbrajała, naprawdę. - Ja to bym pojechał do... Kalifornii, o. Tam jest chyba jakieś morze, co? - spytał, bo nie był pewien. No niby wstyd, żeby tyle podróżować i nie wiedzieć, ale trudno. - Weź się nie uszkodź tylko! - mruknął do Browna i tym razem to on położył się na podłodze, bo siedzenie w jednej pozycji zrobiło się cholernie niewygodne.
I kto tu spał ?! Joel sam się kładł ! Constantine za to nie wiedział co miał ze sobą zrobić, więc podniósł się do pionu, chodząc po pomieszczeniu praktycznie bez żadnego celu. - Taaaaaa... Wyjechałbym gdzieś, nawet nie wiedząc gdzie się znajduję. Na bezludną wyspę, o, idealnie... - mruknął cicho pod nosem, stając naprzeciwko Garcona z widoczną irytacją malującą się na jego twarzy. Zwariował ! - O czym my w ogóle mówimy ?! Dajmy sobie z tym spokój ! Ja nienawidzę takich, zamkniętych pomieszczeń... Ludzie, ludzie... Kapoki, potrzebne nam kapoki, bo zginiemy - mówił cały czas do siebie, przechodząc wzdłuż ściany.
Kładł się, bo mu nie wygodnie było! No i zaczynał się nudzić siedzeniem, więc się położył. A co! Może i on dojrzy na suficie coś ciekawego i powzdycha? Hłe, hłe, nie protestowałby, o nie. - Ej, byłoby całkiem fajnie - powiedział bardziej do siebie, niż do Kostka. Właściwie obydwoje zachowywali się tak jakby nie mówili do swojego rozmówcy, a mówili bardziej do siebie, pod nosem. Garcon przez chwilę wsłuchiwał się w kroki bruneta (którego niosło po całym pokoju), ale chwilę potem to ucichło, bo Constantine stanął zaraz przed nim, z taką głupią miną. Czego in się irytował? Przed chwilą nie chciał stąd wychodzić, a teraz wrzeszczał coś o kapokach i o tym, że nie lubi zamkniętych pomieszczeń. Czyżby ktoś tu miał klaustrofobię? Joel podniósł się z podłogi i stanął dokładnie naprzeciw Gryfona. - Zamknij się i chodź - mruknął, ciągnąc delikatnie za rękaw kurtki chłopaka. Miał dość jęczenia kumpla, więc stwierdził, że spacer dobrze im zrobi.
O nie, on nigdzie nie idzie. Nie po to czołgał się na drugie piętro, żeby teraz wracać z powrotem na dół... Albo wdrapywać się znowu po schodkach do góry. Może i się ruszały, ale do diabła, trzeba było wprawiać swoje nogi w ruch! To przecież jest wysiłek fizyczny, a on nic nie poradzi na to adhd Browna. - Nie, nie, nie, zostaję. Pochodnie mnie dopadną i co będzie ?! - zapytał spanikowany, zaraz wybuchając niepohamowanym śmiechem, który poniósł się cichym echem po pokoju. Dookoła było raczej pusto, więc nic dziwnego. Kostek bezradnie położył czoło na ramieniu bruneta, znowu ze zrezygnowaniem zamykając oczy. - Garcon, ratuj siebie, a mnie zostaw - mruknął, śmiejąc się ze swoich stwierdzeń pod nosem. Wiedział, że głupio mówi.
Czołgał się? Czołgał? Z błoni, na drugie piętro szli niecałe piętnaście minut, a Brown jeszcze śmiał narzekać, no proszę. - Brown, nie zachowuj się jak ciołek – powiedział Żoelek z politowaniem . Znowu spojrzał zrezygnowany na Gryfiaka, kiedy ten zaczął się śmiać zupełnie bez powodu. No przynajmniej Garcon nie widział w jego słowach nic zabawnego, nic a nic. Ale niepohamowany śmiech to jeszcze nic takiego, bo potem Kostek (wsparty czołem na ramieniu Francuza) zaczął gadać jeszcze bardziej od rzeczy, niż minutę temu. - Ty chyba jesteś zmęczony, co? – spytał całkiem serio, poklepując bruneta po łopatce, bo nie wiedział, co innego w tej sytuacji mógłby zrobić.
No tak, on się czołgał, bo wywalił się na schodach i przed jakiś czas robił tak zwaną siarę Joelowi. No trudno, sam ryzykował zadając się z Constentine'm, prawda ? Poza tym, wszystko miało swoje plusy. Podczas jednego koncertu razem z Garconem wdrapali się na scenę, bo zespół im pozwolił ! Nie wspominając już o tym jak później kobiety się do nich kleiły... - Nie, zwyczajnie nie wiem co zrobić. Ten trup mnie dobił - powiedział niby to smutno, chociaż ciągle zły na siebie za bezmyślność. Jak na to popatrzeć realnie, to przecież nikt ze zdrowym rozumem nie zostawiłby martwej osoby w innych rękach jak tchórz... Chyba. Kostek podniósł głowę i popatrzył swoimi wielkimi oczami na przyjaciela, uśmiechając się głupawo. - Już mi lepiej - skomentował, przywracając się szybko do porządku. A to dopiero był złożony człowiek!
A tam, e tam, róbmy siarę, róbmy wiochę, przynajmniej będzie zabawniej. No dobra, trzeba przyznać, że samo wywalenie się na schodach nie było jeszcze tak tragiczne, ale Kostek musiał oczywiście wrzeszczeć jakieś głupoty, a to nie było znowu takie fajne. Ale nie, absolutnie nie żałował trzymania się z Constantinem. A ta akcja na koncercie? EPICKA! Niestety mam pewne podejrzenia, że kobiety kleiły się do Francuzów, bo podstępem chciały zdobyć te kostki gitarowe i pałeczki perkusyjne, które Brownowi i Garconowi udało się zdobyć. Nie, nie, oczywiście, że ich nie oddali! - Dobra, było minęło. Teraz ty mi nie zejdź na wyrzuty sumienia, okej? - upewnił się. Dalszych poczynań albo jak kto woli - głupiego zachowania, Joelek wolał nie komentować. Ważne, że Constantine w ogóle się ogarnął i przestanie zrzędzić. - To co teraz, Brown? - spytał, z braku lepszych pomysłów. Nudziło mu się tu, a Gryfon jeszcze nie chciał wychodzić, bo się bał ludu z pochodniami, tragedia.
Śmiech do zdrowie, ale Kostka można było posądzić o jego nadmiar... Parę dni temu wyskoczył z dormitorium w bokserkach i biegł tak przez cały zamek, żeby wydostać się na błonia i rzucić w śnieg. Spotkanie z jego zimnym obliczem nie należało do przyjemnych, ale miał później ogromną satysfakcję ze swojej głupoty. - Nawet gdybyśmy wyszli... Jakie miejsce chcesz obrać za cel ? Ewentualnie będę cię bronił przed pochodniami moimi super mocami - oznajmił bohatersko, podchodząc do dziwnej ścianki i przyglądając się jej z zaciekawieniem. Czekając na reakcję Garcona, przypominał sobie koncert, o którym już wcześniej zostało coś napomniane. Taaa, to były czasy!
To dopiero nazywa się robienie wiochy. Uh, dobrze chociaż, że Dżoelka przy nim nie było, bo chyba Kostek dostałby za tą swoją głupotę dodatkowego kopa w tyłek plus miałby śnieg tam, gdzie normalnie ten nie dochodzi. O nie nie nie! Wolę nawet nie myśleć o tym, jak to musiało wyglądać, hyhy. Swoją drogą, to czy takie zachowania nie podchodzą już pod tą mugolską chorobę, ADHD? Chyba, no ale nieważne. - Gdziekolwiek! Znaczy się jakiekolwiek miejsce, noooooooooo - przeciągnął, żeby podkreślić to, jak desperacko chce się stąd wydostać, albo chociaż robić coś innego, niż stać bezczynnie i gadać o głupotach. - Tak, tak, chodź ty mój superbohaterze - zironizował Garcon. Otworzył drzwi od klasy, po czym popchnął Browna ręką, żeby ten w końcu raczył ruszyć tyłek, po czym oboje wyszli z pokoju.
Przemierzała kolejne korytarze z torbą na ramieniu i dwoma pysznymi napojami na rękach, by w końcu pojawić się w tym oto malutkim i przytulnym pomieszczeniu. Co prawda, nie przepadała za nim, ponieważ kiedyś jeden ze snów opowiedział jej drastyczną historię, a że była wtedy młoda i głupia przez parę dobrych miesięcy nie mogła spokojnie spać. Teraz jednak wydawało jej się idealne na spotkanie w cztery oczy. W końcu komu chciałoby się tu przychodzić? Nikomu, a w każdym razie taką miała nadzieję. Usiadła sobie naprzeciwko lustra, lecz nie wpatrywała się w siebie, tylko w drzwi, które było z owego punktu widać, czekając aż zobaczy w nich drobną sylwetkę Kath.
Idąc wolnym krokiem, zmierzała do Pokoju Snów, a przy okazji nuciła sobie z myślach jakąś spokojną i udupiającą melodię, która już powoli zaczynała jej grać na nerwach. Otóż dlatego, że dziewczyna była wiecznie w melancholijnym nastroju, nie potrafiła pozbyć się z głowy tej piosenki. Tak, a co najlepsze, miała już dość swojego humoru. Tak bardzo pragnęła wrócić do normalności. Jej wieczny nastrój można było dostrzec przez trzy rzeczy. Po pierwsze, wieczny smutek. Po drugie, ostatnio często zaczęła ubierać czarne ubrania. Na przykład dzisiaj miała na sobie szare legginsy, długą czarną koszulkę z napisem "I'm not sad", przez którą całkowicie nie można było dostrzec sylwetki dziewczyny. No i czarne wysokie glany. Miała wielką nadzieję, że Elliott jednak rozpozna ją w takim przebraniu. * Przeczesała palcami kilka razy swoje brązowe loki, które opadały jej bezwładnie na ramiona i weszła do pokoju. Oczywiście po zamknięciu drzwi od razu przywitały ją szepty snów. I pomyśleć, że kiedyś dziewczyna chodziła się tutaj zrelaksować. Teraz uważałaby to miejsce za takie, gdzie mogłaby spokojnie w samotności się rozpłakać. Otóż Kath ostatnimi czasy bardzo często płacze. Od razu dostrzegła Gryfonkę stojącą naprzeciwko wielkiego lustra. Podeszła do niej, niezbyt blisko, gdyż Ślizgonka po prostu nie chciała zobaczyć swojego odbicia w lutrze. A na pewno zobaczyłaby, gdyby jeszcze zrobiła co najmniej dwa kroki. - Cześć. - mruknęła na przywitanie, patrząc na nią nieśmiało, a potem usiadła na jednej z poduszek, podpierając głowę o ścianę. Boże, ciekawa była, co teraz na jej widok myśli Elliott.
* Jakby co, to szczegóły w kp, która ostatnio została dość mocno przerobiona.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 ... 12 ... 20 
)
)
