-Dziwna metoda nauki, wole nie wnikać w filozofie rodzinną i jej historie- Kolejne pokolenie które cierpi, czuł smutek i żal- Ale tu nikt nie wymaga od ciebie zadawania sobie katuszy, nikt za okazanie że cię boli nie ukarze ciebie, a to zaklęcie można z ciebie zdjąć, choć wymagać to będzie wysiłku,
delikatnie patrząc jej w oczy widział przed sobą zniszczoną emocjonalnie dziewczynę której trzeba pomóc, przytulić, pokazać że świat to nie tylko zło i ból że siłą człowieka są emocje radość miłość ale też i smutek, łzy.
- Mi niestety nic nie pomoże jeśli chodzi o me rany dotknął prawą dłonią prawej strony twarzy,
Podszedł do Eleny i przyklęknął obok delikatnie gładząc ją po głowie lewą ręką.

I w tym momencie coś w niej drgnęlo. Ta bardziej "Ludzka" część jej, którą tak ciężko trenowała od kilku miesiecy. Znowbiło jej się żal Aleksandra, zaczęła mu... współczuć.
Gdy tak ja głaskał po głowie pomyślała, ze powinna coś zrobić, żeby go pocieszyć, ale nie za bardzo wiedziaął co, więc... po prostu go przytuliła. Najzwyczajniej w świecie. tak po prostu.

Upomnienie 1/5 - złamanie czwartego punktu regulaminu ogólnego.
Literówki, nowe zdanie od wielkiej litery!

Zeskoczyła go jej reakcja, delikatnie odwzajemnił uścisk, widząc że jej gest był szczery.
-Czym sobie na takie gesty zasłużyłem moja droga- delikatnie się spytał- dalej gładząc ją po głowie, przy okazji sprawdzając czy nie ma gdzieś jeszcze ran, Lugh przyglądał się temu zaciekawiony, widział swego Towarzysza w ciekawej sytuacji, przed chwilą odnosili się do siebie z niechęcią, atmosfera ich rozmowy była lodowata, a tu nagle to, nigdy nie zrozumie ludzi.

-Po prostu masz rację.- mówiła cicho i spokojnie; niemal ze ciepło.- Proszę, pomóż mi być inną. Jesteś jedyną osobą, której, nie wiedzieć czemu... ufam...- w jej glosie tym razem można wyło wyczuć lekka nutę błagania. Jednak nuta ta była tak nikła i ulotna, ze mogła się zdawac zwykłym złudzeniem.
W obecności Aleksandra czuła się... dziwnie... Nie umiałą tego do końca określic. Po prostu wiedziaął, ze może byc inna.
Dalej trwała tak z nim w uścisku i po prostu nie chciałą, by to się sończyło.

Będąc obejmowany przez El dalej lewą dłonią głaskałem ją po włosach, obserwowałem jej reakcje stawała się coraz bardziej ludzka, bardziej normalna, widziałem po niej walkę między zimną istotą sfer wyższych która przed sobą widzi jedynie ścieżki czystej krwi wychowanej w rodzinie z kompleksem niższości, bo jak inna rodzina tak niszczyła by swoje potomstwo i swoją przyszłość skazując je na takie życie, narzucając wysokie czasami niemożliwe wymagania, każąc im spoglądać z pogardą na innych. Pokręcił głową.
-Już dobrze, nic Ci nie grozi jestem tutaj przy tobie-rzekł szeptem spokojnym głosem skierowanym do jej ucha

Jego szept i to głaskanie po glowie.... to ją spokajało. Czuła sie na prawde bezpieczna. Pomyślała, że tak pewnie dzieci czują sie przy swoich matkach, że matki pewnie w taki podobny sposób obnoszą sie w stosunku do swoich dzieci. Parę razy to widziała. jak matka przytulała dziecko jak płakało, albo po prostu chciało sie przytulić. Zrobiło jej sie ciepło na sero i smutno. Jej matka nigdy jej nie przytulała. Rodzice powtarzali, ze jest nic nie warta, więc to robiła. Oni (jej rodzice) potrafili tylko ją bic i torturowac za każdym razem jak zrobiła coś nie tak. Za każdym razem, gdy źle ułożyła ubranie w szafie, lub gdy rozlała sok dyniowy na dywan w salonie.

Słysząc słowa Aleksandra łzy napłynęła jej do oczu. Zaraz, zaraz... ŁZY?! A co to niby ma byc? Ostatni raz to coś poczóła w oczach... dziesięć lat temu jak ojciec znowu ja uderzył... Wtedy obiecała sobie, ze nigdy więcej nie będzie płakać.
Odsunęła sie szybko od Aleksandra i spuściła głowe zasłaniając ją szarnymi włosami. Szybko wycierała oczy rękami i mrugała, żeby tylko więcej tego nie zaczęło wypływać z jej oczu.
-Dziękuję.- wyszeptała przez ścisinięte gardło, ale głowy dalej nie dopdnosiła.

podszedł do Eleny tak panicznie próbującej ukryć łzy i słabość którą one symbolizowały. Delikatnie podniósł jej głowę za podbródek do góry, z wyrazem współczucia lewą dłonią uzbrojoną w aksamitną chusteczkę starł jej łzy spod oczu i policzków, odgarniając jej włosy. Patrzył jej w oczy nie odzywając się słowem, Był niczym ostoja stojąca i chroniąca przed złem. Zaczęła roztaczać się wokół jego postaci rozszerzać aura spokoju i bezpieczeństwa.

Elena próbowała powstrzymac łzy, ale jej sie nie udawało. Wtedy pomógł jej Aleksander. Gdy tak ocierał jej łzy i patrzyli sobie w oczy, chłód w jej sercu zaczął nagle topnieć... Inaczej nie mozna było tego nazwać. Wokół serca zrobiło się jej nagle ciepło, jakby pod skurą ktoś rozpalił jej kilka małych płomyczków.
Co się ze mną dzieje? Czy to... czy to... co to jest? Dobro? Miłość? A może zakochanie? Na brodę Merlina, CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE?!
Bała się tego uczucia, jednak tego nie okazywał. Jej twarz pozostała niewruszona, tak samo jak spojrzenie. I wtedy przestała się bać. Była spokojna. Zastanawiałą się tylko, co się z nia dzieje.
-Co się ze mną dzieje?- spytała cicho i mimowolnie. Dopiero gdy już mówiła uświadomila sobie, co robi. Ale to było nie ważne. przecież on nic takiego nie zrobi. Co najwyżej stwierdzi, że nie wie, albo sobie pujdzie...

Aleksander uśmiechnął się ciepło, słysząc to pytanie, Nie jest jeszcze stracona, odczuwał ulgę i radość.
- Nie bój się- delikatnie pogłaskał jej włosy, odgarniając je na bok i całując ją delikatnie w czoło- łzy nie są oznaką słabości, niekiedy żałujemy że nie potrafimy uronić choć jednej, kiedy indziej roni się je bez powodu, a jeśli chodzi o to co czujesz w środku nie jestem empatą by to wiedzieć, z pewnością sama odkryjesz co się w Tobie kotłuje.

uśmiechnęła się delikatnie.
-Dziękuję.- tylko tyle była w stanie powiedzieć.
Miaął nadzieję, że Teraz będzie umiała się zmienić, z popmocą Aleksandra. Był jej przyjacilem. Wiedziałą to; pierwszym w jej życiu przyjacielem. Miała tylko nadzieję, ze nie straci tej przyjaźni.

Spojrał jej w oczy.
-Nie ma za co- wstał z klęczek, użył niewerbalnie Accio by przywołać swoje rzeczy.
-Mam nadzieję że ci pomoże chwila zadumy, mi zwykle pomaga- dodał w myślach i dziękuję za to niebiosom. Spojrzał na Zegarek o kilkudziesięciu cyferblatach i dwakroć tylu wskazówkach. Lugh spłynął na jego ramie też patrząc na zegarek przekrzywiając główkę.
-Jeśli się nie mylę i dobrze nastawiłem zegarek, to w najbliższym czasie muszę wrócić do retor i to nawet błyskawicznie, Wybacz ale muszę cię zostawić w samotności, pomyśl nad wszystkim w spokoju, Ja zmykam.
Kończył to zdanie zmierzając pośpiesznie ale z powagą do drzwi, a ukończył zdanie jak już był w nich i zamykał je za sobą

Uśmiechnęła się znów na jego słowa.
Przytaknęła grzecznie i odprowadziła go wzrokiem do drzwi. Gdy wyszedł znow usiadła przy jednym z teleskopów i patrzyła na gwiazdę polarną. Po kilku minutach obeszła cała salę do okoła i po upewnieniu się, że drzwi są zamkniete położyła się na środku posadzki i spojrzała w rozgwierzdżone niebo.

Bellatrix się martwiła. Jej kochana kuzynka Margaret rzadko miała podłe dni, zazwyczaj tryskała optymizmem i często się uśmiechała. A jej list aż drżał od smutku… Była z siebie dumna że postanowiła się z nią spotkać bo ta by się jeszcze zabiła i zapewne studentka miała by do końca swoich dni wyrzuty sumienia że temu jakoś nie zapobiegła. Dla Marg mogła zrobić naprawdę dużo. Była dla niej trochę jak młodsza siostra. Miała jeszcze jedną taką przyjaciółkę, ale teraz to nie niej tylko o tej małej rudej gryfonce. Bellatrix weszła do pustego Obserwatorium i aż westchnęła z zachwytu uwielbiała nocne niebo i wszystko co z nim związane. Bardzo chciała to miejsce pokazać Maragret. Dziewczyna przysiadła na podłodze opierając się o ścianę, przygładziła czarna koszulkę z niebieskim napisem „I think...I alergii to mornnings”! i spojrzała w sufit nadal myśląc czego może dotyczyć problem Margaret. I nagle do głowy przyszłą jej myśl…która był dość nieprawdopodobna. Pamiętała że panienka Gate była z jakimś Ślizgonem o takim dziwnym imieniu…No mniejsza z tym. Czyżby problemy jej przyjaciółki dotyczyły właśnie tego chłopca? Czyżby zranił on gryfoniaste serduszko dziewczyny, a może ją zdradził? W Bellatrix aż się zagotowało. Jeżeli dowie się że ten jakmutam skrzywdził Marg a co gorsza jak ją zdradził to obiecuje tu na światków biorąc gwiazdy, że dowie się kto to, znajdzie go i wpuści mu taki łomot że go rodzona mamusia w domu nie pozna!!! Studentka wzięła głęboki oddech i nadal wstrząśnięta taką możliwością otworzyła pudełko maślanych ciastek własnej roboty i włożyła jedno do buzi dobrze wiedząc że będzie musiał to jakoś spalić…Ale pomyśli nad sposobem później teraz najważniejsze było wyciągniecie z dołka kuzynki.

Dostała list od Bellatrix. Już nie mogła się doczekać, aż w bardzo szybkom tempie przywędruje do obserwatorium w Skrzydle Studenckim. To, że jej kuzynka napisała o ciasteczkach, jeszcze bardziej zachęciło ją do wyjścia poza dormitorium. Z wielkim uśmiechem na twarzy weszła do obserwatorium. Bell siedziała na podłodze.
- Cześć. - Rzuciła od razu. Jej humor poprawił się zaraz jak tylko wyszła z Pokoju Wspólnego, bo w zasadzie przebierając się przed przyjściem tutaj wcale nie była przekonana czy to taki wspaniały pomysł. Podeszła do dziewczyny i cmoknęła ja w policzek na powitanie. - Maślane ciastka! - Powiedziała głośno i chwyciła jedno. - Pyszne. - Powiedziała zaraz potem. Na szczęście było ich dość dużo. Marg potrzebowała czegoś słodkiego. Choćby na poprawę humoru. - Okrzyczysz mnie, jak sobie zapale? - Spytała z uśmiechem na ustach. Tak, zaczęła palić. OD dwóch tygodni? Tak, chyba tak.

Bellatrix zanurzona w swoich rozmyślaniach nawet nie usłyszała kiedy jej kuzynka weszła do Obserwatorium. Dopiero gdy poczuła pocałunek na powitanie lekko się otrzeźwiła.
-Heeeej!- cmoknęła krótko dziewczynę w policzek. Przyjrzała jej się uważnie. Było widać że często i duuuużo płakała, a gdy się uśmiechała to owy stan obejmował tylko usta a oczy pozostawały smutne. Studentkę utwierdziło to mocniej w jej domysłach. Gdy usłyszała o papierosie otworzyła szerzej oczy:
-Palisz????? Margaret…-dziewczyna wypowiedział w taki sposób jej imię że zabrzmiało to jak skarcenie.
-Ja nie mogę się oduczy tego ohydnego nawyku no ale nie spodziewałam się że Ty…Usiądź-poklepała miejsce obok siebie. Gdy gryfonka już usiadła Bellatrix spojrzała na nią naprawdę zmartwiona:
-Kochanie martwię się o Ciebie. Jeśli ten Twój jakmutam Cię skrzywdził, to obiecuje ze go znajdę i złoję tyłek tak że go rodzona matka nie pozna!- dziewczyną aż trzęsło. Nienawidziła facetów którzy bawią się kobieta a potem ja zdradzają, a jeszcze bardziej ją bulwersowało ją gdy robiono to którejś z bliskich jej kobiet.

Margaret machnęła ręką.
- Ostatnio tak. - Mrugneła do niej. Skorzystała z zaproszenia kuzynki i usiadła. Odebrała słowa Bell jako niejakie pozwolenie. Wyjęła z torby jednego papierosa i zapaliła. Mocno się zaciągnęła. Kiedy usłyszała słowa dziewczyny głośno się roześmiała. Był to śmiech bardzo suchy i wymuszony. - Widzę, że nie czytasz naszego szmatławca szkolnego. - Powiedziała, kiedy już się uspokoiła. Mówiła ze zdenerwowaniem. Zawsze się denerwowała, kiedy musiała o tym wszystkim myśleć. Zaciągnęła się jeszcze raz. Wyjęła prawie pełna paczkę i wyciągnęła ją w kierunku kuzynki. - Poczęstujesz się? - Szybko sięgnęła jeszcze raz do torby i wyjęła jedną ze stron ostatniego numeru tej przeklętej gazety. - Przeczytaj sobie. To, co napisali o mnie to w pewnej części prawda. - Znów mocno się zaciągnęła. - Będę miała mniej do opowiadania.

Margaret nieco zbiła Belatrix z tropu:
-Oczywiście że nie czytam tych plotek. Tak obrabiać ludziom dupę-wyciągnęła z paczki papierosa i odpaliła. Nie podobało jej się zachowanie kuzynki,i była już pewna ze to przez tego jej faceta. Wzięła gazetkę do reki i nawet na nią nie zerkając powiedziała:
-Nie muszę czytać żeby widzieć że to przez tego chłopaka. Co zrobił zdradził Cię? A może wykorzystał? Tylko mi nie mów ze się do Ciebie dobierał!-i miała już wyrzucić z ust wiązankę nieprzyjemnych epitetów pod adresem tegojakmutam gdy zerknęła na gazetę i wytłuszczone nazwiska i zaczęła czytać. Z każdym zdaniem jej oczy otwierały się szerzej i szerzej. Gdy doczytała artykuł do końca spojrzała na Margaret zgasiła papierosa na podłodze i jeszcze raz przeczytała artykuł dokładnie go analizując po czym rzekła:
-Słuchaj kochanie,na pewno masz wiele wdzięku i urody a te tutaj Ci zazdroszczą. A co do panów i....-westchnęła głośno-Maggie...Teraz opowiedz mi wszystko od początku. Wiesz ze mi możesz powiedzieć wszystko...

Margaret miała ochotę zacząć ironicznie śmiać się wniebogłosy, ale jakimś cudem się powstrzymała. Jasne, że jej kuzynka zawsze był, jest i będzie po jej stronie. Nawet kiedy ona zawala całą sprawę. Dokładnie tak, jak zdarzyło się teraz. Kiedy obserwowała dziewczynę podczas czytania artykułu kącik jej ust podniósł się do góry. Wiedziała, że tak zareaguje. Wciągnęła mocno papierosowy dym do płuc.
- Widzisz... Najgorsze jest to, że ten seks z nauczycielem jest prawdą. - Westchnęła. - Nieprawdą jest jednak to, że Charlie był przed Yavanem, było na odwrót. - Wzięła papierosa do ust i wciągnęła powietrze, po czym bardzo wolno je wypuściła. - To było takie dziwne. To, co zrobiłam. Teraz zastanawiam się, co tak naprawdę siedziało w mojej głowie, kiedy sobie myślałam, że się prześpię z nauczycielem. teraz myślę, że to było tak okropnie głupie, że mam ochotę sobie wpierdolić! - Mówiła ze złością. - Ona tak bardzo chce, żebyśmy znów byli... Razem. - Powiedziała z trudnością. - Boję się, że znów go zranię. - Zgasiła papierosa i głośno westchnęła. Nie opowiedziała kuzynce prawie nic, nie była w stanie, miała wrażenie, że się rozpada.

Bellatrix nie wiedziała co powinna powiedzieć. Nawrzeszczeć na kuzynkę, mówiąc że zachowała się jak nieodpowiedzialny bachor,czy przytulić ja i powiedzieć że wszystko się ułoży... Westchnęła głęboko,i mówiąc dużo poważniej niż zwykle dokładnie dobierając słowa rzekła:
-Jesteś człowiekiem,a każdy z nas ma prawo do zrobienia jakiejś głupoty. Nie żebym Cię usprawiedliwiała..nic z tych rzeczy.- Pozostawała jeszcze jedna nie wyjaśniona sprawa. Chłopak Margaret podajże Yavan. Studentka nie wiedziała co powinna kuzynce doradzić. Sama nie była zbyt biegła w tej materii. Jak już zdarzyło jej się zauroczy,to wielkie "Love" kończyło się zaraz jak zaciągnęła faceta do łózka żyli dość szybko. Wiedziała ze gryfonka zna tę historię i głównie dlatego nie chciała prawić jej kazań o wierności. Ale przecież coś doradzić musiała...:
-Kochanie,musisz sobie odpowiedzieć na jedno podstawowe pytanie-spojrzała prosto w oczy dziewczyny- Kochasz go? I pomyśl uczciwie. On Ci wybaczył, zrozumiał,chce z Tobą być... jeśli go kochasz nie trać miłości. Każdy z nas popełnia błędy...-próbowała wyłapać wszystkie emocje jakie dojrzała w oczach kuzynki.

Mogła się spodziewać, że Bell będzie dla niej bardzo pobłażliwa. To było więcej niż pewne. Przecież mogłaby się na nią wydrzeć, zwyzywać i wyjść. Tylko był jeden mały problem: to była Bell! Kiedy po krótkiej przerwie znów zaczęła mówić, Margaret podniosła wzrok i spojrzała na kuzynkę z prawie niewidocznym uśmiechem. W jej głowie pojawiła się zatroskana twarz Yavana. Takiego widziała go ostatnio. Patrzył na nią tak, jakby za chwilę miej się rozpłakać, to raczej nie był miły widok. Pokręciła głową, żeby odpędzić od siebie tę wizję. Za to przyszła inna, bardziej przyjemna. Co prawda to tez był Yavan, ale taki jakiś szczęśliwszy. Kiedyś zawsze tak było, a Gryfonka niesamowicie chciała powrócić do tego stanu rzeczy, ale cholernie bała się, że Ślizgon już nigdy jej nie zaufa. Nie była pewna, czy potrafiłaby żyć w związku bez całkowitego zaufania. Musiała jednak zostawić teraz te rozmyślania, bo przecież zadano jej pytanie.
- No kocham go. - Powiedziała cicho, zachrypniętym głosem. - No masz rację. - Powiedziała od razu. - Chyba powinnam się z nim spotkać i porozmawiać szczerze, co? - Spytała, wyciągając drugiego papierosa. Zaczęła szukać ognia w torbie.

Bellatrix myślała na najszybszych obrotach. Przecież teraz nie mogła spaprać tego co udało jej się uzyskać jakąś głupią uwagą. Zaczęła cicho bardzo spokojnie:
-Obie dobrze wiemy,że nie potrafię ogarnąć tematu "miłość". Ale jeśli go kochasz i przed tymi przykrymi wydarzeniami,wiązałaś z nim swoja przyszłość nie pozwól aby Ci uciekł. Teraz najważniejsze jest abyś była szczera,otwarta. Pozwól mu na nowo do siebie dotrzeć,nic przed nim nie ukrywaj. Widzę jak nikniesz w oczach...Myślę że to przez brak tego chłopca...-starała się brzmieć jak najbardziej przekonująco,z nadzieją ze kuzynka ja posłucha...

Dziewczyna patrzyła tępo przed siebie, zapominając o tym, że miała zapalić. Słuchała słów kuzynki, chociaż nie było po niej tego widać.
- Tak... - Powiedziała po chwili namysłu. - Myślę, że to ma sens. - Podrapała się po głowie, a na jej twarzy zagościł blady uśmiech. - Jak nie spróbuję to nie dowiem się czy mi się uda, mam rację? - Po raz pierwszy od kilku dni czuła, że może zrobić coś ważnego, coś dobrego, że nie musi już całymi dnami siedzieć w oknie paląc papierosa za papierosem.

-Nie masz nic do stracenia...ale możesz naprawdę wiele zyskać,moja droga-uśmiechnęła się delikatnie. Poklepała ją delikatnie po ramieniu- I mówię Ci rzuć fajki, nic fajnego-puściła do niej oczko i zaśmiała się melodyjnie. W serduszku modliła się aby wszystko z tym jej Yavanem wyszło... Żeby znów była tętniącą życiem osóbką którą tak strasznie uwielbiała....

Upomnienie 1/5 - czwarty punkt regulaminu ogólnego.

Margaret znów słuchała jej bardzo uważnie. W zasadzie to mówiła dokładnie to, co ona myślała, ale bała się o tym mówić lub nawet wprawiać swoje myśli w jakiekolwiek działanie. Czasem to wszystko wydawało jej się takie szalone! Co do fajek tez miała rację i musiała je co najmniej ograniczyć. Uśmiechnęła się do swojej towarzyszki.
- Mogę jeszcze? - Wskazała na ciastka, leżące między nimi.

-Pamiętaj ja często mam racje,nawet gdy nie mam o czymś zielonego pojęcia-puściła do niej oczko znów przybierając swój zwykły niefrasobliwy ton. Nie lubiła być duło poważna ,ale jak trzeba to trzeba. Zaśmiała się cicho i podsunęła ciastka kuzynce:
-Masz. Przy twojej sylwetce możesz zjeść wszystkie-poklepała swój dość płaski brzuch. Ja muszę ograniczać-wygięła usta na chwile w podkówkę,jednak zaraz znów się uśmiechnęła. Nie chciała wrócić do stanu otyłej jej.

Margaret cicho zaśmiała się na słowa Bell. Lubiła te jej gadki starszej siostry. Gryfonka w końcu nie miała żadnej. Nie pamiętała, zęby kiedykolwiek jej to przeszkadzało. Kiedy jej kuzynka zaczęła mówić o odchudzaniu Margaret wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Takie z nas hipopotamy, że lepiej nie jedzmy już nic nigdy! - Pogładziła swoje wyimaginowane, bardzo krągłe kształty. Miała w głowie jednak obraz tej młodszej niż teraz, pulchniutkiej Bell.