@Yasmine E. Swansea

  Będąc całkowicie szczerym, oprócz oczywistej Gwiazdy Północnej, Darren nie widział za bardzo która kula wodoru mogła uchodzić za 'drugą najjaśniejszą'. Kiedy już wydawało się mu, że wyznaczył jakąś kandydatkę, to wzrok przyciągała jakaś inna, zupełnie po drugiej stronie nieboskłonu, by chwilę potem ustąpić kolejnej gwieździe, która wydawała się błyskać nieco mocniej. Krótko mówiąc, nawet takie instrukcje na niewiele się zdały, a astronomiczne zdolności pana Shawa można by krótko podsumować jako beznadziejne. Na szczęście prefekt niewiele robił sobie z takich przeszkód, a tajemnice nocnego nieba wyjątkowo rzadko wkradały się w jego myśli.
  Krukon zmierzył wzrokiem Yasmine. Rzeczywiście, ciężko było jej nie zauważyć, szczególnie że od jakiegoś czasu wyraźnie wypadła z jej smaku czarodziejska moda, a sama dziewczyna zaczęła się ubierać nieco jak modelka z okładki. Nie, żeby było w tym coś złego - wręcz przeciwnie, pasowało to do jej urody - jednakże Darren zdawał sobie sprawę, że swój beret uroków (a w zbliżającym się, zimowym okresie, "czapkę-z-pomponem uroków") może nie przypaść do gustu osobie, strojącej się w ubrania wprost z najnowszych kolekcji jesień-zima.
- Dość trudno - potwierdził bez zbędnego rozwijania tematu. Nie czuł się odpowiedzialny za podniesienie samooceny panny Swansea, szczególnie że - jak stawiał - już parę dni po jej przybyciu ustawi się do niej ogonek chętnych na wspólne wyjście do Hogsmeade Gryfonów - Jak jestem teraz naczelnym, to robię to samo co zwykły prefekt, tylko muszę wyglądać na bardziej nadętego - odpowiedział, dodając do swoich słów delikatne wzruszenie ramionami. Instytucja prefekta naczelnego powstała zapewne po to, by łechtać dumę starych, czarodziejskich rodów - i choć nazwisko Shaw było w magicznej Brytanii kojarzone raczej z czystokrwistymi osobami, to do 'wielkich rodów' z pewnością się nie zaliczali.
  - O, trafiłem? - spytał, zaskoczony własnym szczęściem - Wkręcasz mnie - machnął chwilę później dłonią Krukon, wybuchając krótkim śmiechem. Ucichł jednak raz-dwa - kto wie, gdzie akurat kręci się Vicario.
- Ale-ale, młoda Gryfonko, czas ci się powoli kończy. Tym razem daruję ci szlaban, ale następnym raaa- - słowa Darrena przerwało ziewnięcie, które całkowicie wybiło go z podniosłego rytmu i tonu strażnika szkolnych reguł - No wiesz jak to leci - mruknął, opierając się ponownie o barierkę i patrząc na ciemną zieleń, wręcz czerń, Zakazanego Lasu.

Mieniące się srebrem punkciki na niebie miały to do siebie, że zdawały się tworzyć iluzję. Mamiły oczy, jedna chciała być piękniejsza od drugiej i zyskać miano tej najpiękniejszej na granatowym tle. Yasmine westchnęła pod nosem, kolejną lustrując spojrzeniem ciemnych, czekoladowych oczu. Zawsze wzbudzały w niej jakąś nostalgię, romantyzm. I chociaż niebo teoretycznie było to samo, widok, który znała z Włoch, był diametralnie inny.
Czuła na sobie spojrzenie, jednak nie zareagowała, walcząc z tym głupim rumieńcem, który malował się jej na twarzy. Bardzo go nie chciała, wiele razy przemawiała sobie do rozsądku w sprawie Krukona i zwyczajnie starała się obarczyć winą chłodne, angielskie powietrze. Nie zdawał sobie sprawy, że większość ubrań przerabiała i zmieniała samodzielnie, inspirując się rzeczami widzianymi w ulubionych magazynach. Moda dla kobiet — ta czarodziejska — była odrobinę babcina. A czapkę z pomponem, a właściwie to i beret, również miała w swojej szafie i na pewno by go nie skrytykowała. Przecież wyglądał przynajmniej uroczo! Uśmiechnęła się na jego słowa, chociaż wcale nie chodziło o podnoszenie samooceny, tę miała dobrą. Lubiła ludzi, lubiła spędzać z nimi czas — za dnia, rzecz jasna, gdy słońce górowało nad głowami. Napędzało ją do towarzyskich spotkań, chociaż często ewentualnych flirtów i podrywów nie zauważyła, może wcale nie chciała.
- Znając Ciebie, pomagasz każdemu i ich wyręczasz. - westchnęła tonem, który pozostawał w swojej pewności niedyskusyjny, chociaż daleko było temu do złośliwości. Słowa brunetki skrywały raczej ukryty komplement. Była pewna, że się przemęczał, chociaż nie zamierzała mu truć, marudzić czy robić uwag, bo to nie była jej rola i nie było to na miejscu. Obróciła się tyłem do barierki, którą mocno złapała rękoma. Podskoczyła, siadając wygodnie, oparła się stopami o niższą część metalu. Jedną dłonią poprawiła materiał szkolnej spódnicy, tkwiącej odrobinę nad linią kolan skrywanych pod czarnymi rajstopami. Wzruszyła ramionami.
- Uznałam, że trafiłeś, więc nie wkręcam! Prawda to też to, w co wierzymy, nie? Jakże bym śmiała, Panie Prefekcie? - zapytała z udawaną powagą, powstrzymując się od śmiechu, bo jego własny był zaraźliwy. Z długiej kieszonki wszytej w wewnętrzną stronę ubrania, wyjęła różdżkę, płynnym ruchem rozpalając światełko Lumos. Z początku drażniło spojrzenie, jednak szybko się przyzwyczaiła. Przesunęła leniwie spojrzeniem po jego sylwetce i twarzy, odszukując spojrzenia. Zdecydowanie wydoroślał, a może była to kwestia mundurka? Słuchała go w milczeniu, unosząc brew na ziewnięcie będące jawnym objawem zmęczenia. Uśmiechnęła się łagodnie, kiwając głową w zrozumieniu, zeskakując z barierki, opuszczając różdżkę niżej. Złapała go z naturalną dla siebie spontanicznością za nadgarstek, aby unieść dłoń Krukona i spojrzeć na tarczę zegarka.
- Masz rację, czas się kończy, zaraz zmienimy się mysz albo dynię, nie pamiętam. - odpowiedziała ciszej, cofając dłoń. Spojrzała na niego z uśmiechem, gdy oparł się o barierkę. Dłonią zgarnęła brązowy kosmyk włosów za ucho. - Trafię do łóżka, a Ty skończ patrol. Dobrze było Cię zobaczyć, a to — przerwała, podchodząc i nieco wspinając się na palce, musnęła jego policzek beztrosko, zostawiając za sobą aromat jaśminu i kwiatu pomarańczy, na szczęście bez błyszczyka. Miał ciepły policzek, ładnie pachniał. - to w podziękowaniu za wyrozumiałość i znalezienie gwiazdy. Do zobaczenia! Mam nadzieję, że niedługo.
Cofnęła się, gasząc różdżkę i odwróciła się, ruszając w stronę wyjścia z wieży, a następnie — odrobinę koślawo i z pomocą obrazów, do wieży Gryfonów. To był miły wieczór.

|ZT

Po raz piętnasty sprawdził, czy wszystkie teleskopy dla uczniów są sprawne, czyste i dobrze nastrojone, nim przeszedł się w głębokim zamyśleniu po obserwatorium. Po części skupiał się na tym, co dziś miał uczniom do przekazania, po części jednak jego spojrzenie uciekało do nocnego nieba, śledząc kropki gwiazd os jednego gwiazdozbioru do drugiego. Wyjął z kieszeni swój notes, w którym często zapisywał różne obserwacje i myśli związane z dostrzeżonymi szczegółami, by o nich nie zapomnieć, choć kiedy zaglądał do swoich notatek, zdarzało mu się potem nie mieć pojęcia co miał na myśli - co samo w sobie wydawało mu się na tyle zabawne, że zaśmiał się pod nosem.
Podszedł do stolika, na którym ułożył zwinięte mapy nieba, z którymi mieli dziś pracować podopieczni i zawiesił się, sięgając po jedną z nich. Przez drobną chwilę wydawało mu się, że widzi na niebie coś, czego tam właściwie być nie powinno i tak się zapatrzył, że przegapił pierwszych uczniów pojawiających się w przestrzeni.
- Co? Och! Dobry wieczór państwu, tak, dobry wieczór. - ocknął się w którymś momencie uśmiechając nieco zmęczonym uśmiechem, pod odrobinę nieobecnymi oczyma- Proszę, dobierzcie się w pary i zajmijcie miejsca przy teleskopach, będziemy dziś wypatrywać gwiazdozbiorów. - zachęcił ich gestem, by się sami zorganizowali, a tym, którym się to nie uda, z pewnością zamierzał pomóc.

Wstęp
Dobierzcie się w pary do pracy na lekcji. Jeśli ktoś nie będzie miał pary jak przyjdzie termin na pierwszy etap, Darryl was dobierze.
Prosze w pierwszym poście uzupełnić ten kod:

Kod:

<zgss>Punkty z astronomii:</zgss> wpisz
<zgss>Poziom przytomności:</zgss> na skali 1-10
<zgss>Para:</zgss> @"osoba"

Prowadzi @Lockie I. Swansea

Punkty z astronomii: 10
Poziom przytomności: 10
Para: jeszcze nikt

Obserwatorium było dla DeeDee jak trzeci dom, zaraz po jej rodzinnym i pokoju dormitorium. W sumie gdyby podsumowała godziny czasu spędzone w każdym z tych miejsc w ciągu całego roku, możliwe, że wysunęłoby się nawet na prowadzenie. Chyba jedynie ciepło pościeli przekonywało ją, by przekładać dormitorium jako miejsce do spania. To i przerażająca wizja dożywotniego szlabanu, gdyby ktoś przyłapał ją zbyt wiele razy na wieży po godzinie ciszy nocnej.
Zjawiła się na miejscu jako pierwsza, co nie było dla niej zaskoczeniem. Prawdopodobnie sam profesor nie przybył na miejsce dużo wcześniej niż ona. Teleskopy były już ustawione, mapy nieba rozłożone na stoliku.
- Dzień dobry - przywitała się. Choć mówiła cichym głosem, bez problemu mógł ją usłyszeć wśród otaczającej ich ciszy. Niedługo po jej wejściu zaczęli zbierać się inni pasjonaci nieba. DeeDee zajęła już jedno z miejsc, rozglądając się po twarzach innych zebranych. Jak zwykle nie wychodziła z inicjatywą, by stworzyć z kimś parę, tylko czekała, aż ktoś podejdzie do niej. Często zostawała jako jedyny możliwy wybór, ale nie przejmowała się, że nie ustawiała się do niej kolejka chętnych do współpracy. Przywykła do bycia wyborem z przymusu.

Punkty z astronomii: 1 pkt
Poziom przytomności: 7
Para: @DeeDee Carlton

Profesor Kersey pewnie nigdy nie sypia w nocy, ma inny tryb czuwania. To dziwny nauczyciel, ale Marcella nigdy tego nie zauważała, chociaż nie często można było liczyć na jego dzień dobry, kiedy przechodził korytarzem albo teraz na dobry wieczór, odpowiada to z takim opóźnieniem, jakby właśnie zrobił drogę na księżyc i z powrotem. Uśmiecha się tylko na jego zamyślenie.
- Cześć DeeDee, chciałabym być z Tobą w parze. Mogę? - Pyta rówieśniczkę, ustawiając się obok niej, jakby właśnie zajęła sobie kolejkę.
Hudson nie za wiele ma wspólnego z astronomią. Lubi wpatrywać się w gwiazdy to takie mistyczne doświadczenie, a nawet romantyczne, jeśli ma się to z kim robić, ale te wszystkie obliczenia, poszukiwania nocnego nieba, co ona o tym wie? No właśnie, ale za to na pewno Carlton ma o tym pojęcie. Może to jest powód, dlaczego chce z nią pracować na zajęciach, a może ma całkiem inny motyw, albo żadnego. Bo czy o coś złego można podejrzewać Marcelle Hudson?

@DeeDee Carlton

I prawdopodobnie ze wszystkich możliwości nie spodziewała się, że to akurat @Marcella Hudson postanowi wybrać ją do pary. Choć były rówieśniczkami, nie przyjaźniły się jakoś specjalnie. DeeDee nie miała mieć czego za złe Marcelli, że znajdowała bardziej interesujące towarzystwo na co dzień, aczkolwiek przemknęło jej przez myśl, czy przypadkiem nie szukała w tej sytuacji korzyści dla siebie samej? Szybko jednak odrzuciła tę koncepcję, przecież istniały niezwykle nikłe szanse, by Marcella kiedykolwiek zwróciła uwagę na jej szafkę nocną i leżące na niej podręczniki do astronomii.
Może nie była fair w swoich osądach, starała się nie być w nich zbyt pochopna, ale prawda była taka, że dziewczyny jej typu onieśmielały ją. W tej chwili oczy robiły jej psikusa, bo mimo że w Obserwatoium było raczej ciemno, kolory wokół postaci rudowłosej lśniły niezwykłym, złotawym blaskiem. Miała w sobie coś, co mogło zaprowadzić ją bardzo daleko w życiu - tę niebezpieczną mieszankę słodkiej niewinności i frywolności niemal aż zuchwałej. Istny żywioł, niepowstrzymany w zjednywaniu sobie ludzi. I, cholera, DeeDee też dawała się wciągnąć w ten wir magnetyzującej osobowości.
- Hej, tak, jasne, możesz - powiedziała, bardzo kiepsko ukrywając swoje zaskoczenie. Miała tendencję do wyrzucania z siebie wielokrotności słów mających to samo znaczenie w odpowiedzi na stresującą sytuację. Przesunęła się nieco, mimo że i tak stała z boku teleskopu, żeby zrobić Marcelli więcej miejsca.

Punkty z astronomii:15pkt.
Poziom przytomności: 8
Para: -

Astronomia nie była jego ulubionym przedmiotem, choć zdecydowanie plasowała się wyżej niż wróżbiarstwo. Początkowo nie zamierzał wcale się pojawiać na tej lekcji, ale że i tak nie mógł spać, to zwlókł się w końcu sprzed kominka w Pokoju Wspólnym i w kapciach ruszył na wieżę, nie do końca przejmując się tym, że wygląda mniej profesjonalnie. Zarzucił oczywiście koszulę i przerzucił sobie przez szyję krawat, by chociaż udawać, że ma na sobie mundurek, ale tylko on wiedział, że spodnie to tak naprawdę transmutowana piżama, która zapewne niedługo miała powrócić do swojego naturalnego stanu.
W końcu doczłapał się do obserwatorium, gdzie tłumów raczej nie zastał i ani trochę go to nie dziwiło. Uśmiechnął się tylko do siebie i zajął miejsce w kącie, przeglądając swoje notatki na temat eliksiru animagicznego nim profesor nie zwrócił w końcu na nich uwagi.

Punkty z astronomii: 0
Poziom przytomności: 7
Para: tylko Lockie

Potrafiła wpatrywać się w niebo godzinami, zastanawiając się nad pytaniami bez odpowiedzi. Czasem nawet wypowiadała życzenia do migających punktów na całunie ciemności, jakby wszechświat uszy skierowane miał w jej stronę. I chociaż astronomia nie była na planie jej studenckich zajęć, to postanowiła wybrać się do obserwatorium. Zdecydowanie nie miało to nic wspólnego z profesorem Kerseyem. Z tym, że co kilka słów zamyśla się, uciekając wzrokiem i zapomina o tym, o czym mówi. O, albo z tym, że przywitany na korytarzu zawsze wygląda, jakby właśnie był w trakcie lunatykowania i został mu przerwany bardzo przyjemny sen. Zupełnie jej chęć bycia na lekcji nijak wiązała się z tym, że raz się do niej uśmiechnął, patrząc na nią, nie przez nią, opowiadając jednocześnie o Proximie Centauri. Jakoś ta gwiazda stała się jej ulubioną. Bez związku z tym zagubionym uśmiechem, oczywiście.
Po kolacji wzięła zimny prysznic, by zmyć z siebie piętrzące się od wielu dni zmęczenie, ubrała granatowy sweter, wsuwając niedbale jeden róg za pas spódniczki i zbierając najpotrzebniejsze rzeczy do torby, wyszła z pokoju wspólnego, kierując się do obserwatorium. Wygląda na to, że będzie musiała dzisiaj nocować w szkole - zajęcia na pewno skończą się później, niż możliwe będzie opuszczenie zamku, nici więc z teleportowania się do Londynu. Nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo - w końcu co to za różnica, gdzie będzie się gapić w sufit? Im więcej schodów pokonywała, tym wiatr mocniej szarpał za jej włosy, znajdując sposób, by wkraść się pod ubranie i ozdobić jej ciało gęsią skórką. Chyba nie było już ucieczki przed jesienią.
Na szczycie wieży astronomicznej, gdzie znajdowało się obserwatorium, niewiele było uczniów - jak na razie wyglądało, że zajęcia miały mieć dosyć kameralny charakter. Pewnie gdyby okoliczności były inne, zagadnęłaby profesora, używając jakichś profesjonalnych słów, jak paralaksa albo apsyda, specjalnie się myląc, by dać mu pole do marzycielskiego monologu. Teraz jednak, jedyne co mogła, to kiwnąć głową na powitanie, zanim zajęła miejsce przy jednym z teleskopów.

Punkty z astronomii: 5 XD
Poziom przytomności: 9
Para: @Maximilian Felix Solberg

Zarzucił na siebie najbardziej oficjalną szatę, która miał, bo tylko ta w pełni zasłaniała jego piżamkę ze słodkimi borsukami, jedzącymi ciasteczka w mikołajowych czapkach. No i tak też udał się na zajęcia, udając najbardziej profesjonalnego ucznia spod skrzydeł Helgi Hufflepuff. A co po takiej nocy robił Wacław, że był pełen energii? No, przespał cały dzień, żeby mieć energie na te zajęcia. Serio. Powód spania był inny, ale liczy się łączenie przyjemnego z pożytecznym.
  Gdy tylko wszedł do obserwatorium to postanowił podbiec do znajomego Ślizgona i zerknąć w jego notatki, tak z ciekawości i bez pytania, bo chyba chłopak do ukrycia nic nie miał? A gdy już Wacław odkrył, co kryje się w pismach Maksa to oczy mu zabłysły jak pięć złotych. Poczuł się nagle jak małolat, który chce mieć zabawkę starszego kolegi.
  - Też chcem - powiedział bardzo cicho,ze smutkiem wręcz, iż taki eliksir jest na wyciągnięci ręki, że on go nigdy nie robił, a to brzmi jak coś, czego potrzebuje w swojej karierze eliksirowara.

Punkty z astronomii: 2
Poziom przytomności: 5
Para: @Saskia Larson

Nie był szczególnym fanem ciał niebieskich, chociaż nie potrafił odmówić uroku i dramaturgii czasu spędzonego na wpatrywaniu się w bezchmurne niebo nocą. Jego poza ślizgońskiego cwaniaczka nie pozwalała mu na wyrażanie zainteresowania gwiazdami, jednak notesiki zapisane drżącym piórem, pełne tkliwej poezji znały blask gwiazd lepiej, niż jego oczy czy skóra.
Wchodzenie na szczyt wieży było najgorszą częścią i zawsze obiecywał sobie, że więcej tego nie zrobi, bo gdzieś przy finiszu płuca palacza rzęziły jak stare miechy, a kolana skrzypiały tak, że mógłby przysiąc, że słyszy to każdy wokół. Ale wlazł. Wygrzebał z oka śpiocha, bo oczywiście chcąc być sprytnym uciął drzemkę po zajęciach by być przytomnym w nocy - niestety, jak sie można było spodziewać nie zadziałało to wcale tak, jak przewidywał.
Podszedł do Saskii, której wiatr z eleganckiego kucyka przewiązanego wstążką zrobił retro rewamp na stracha na wróble i ściągnął jej z włosów wstążkę, by - o ile nie zaczęła się pieklić oburzona - ugłaskać czuprynę i związać rz jeszcze, nieco solidniej.

Punkty z astronomii: 9
   Poziom przytomności: 10
   Para: można ją brać

Nigdy jakoś szczególnie nie interesowała się astronomią, ale nie stało to w żadnym wypadku na przeszkodzie, aby jednak wzięła udział w organizowanej lekcji. W końcu to była całkiem dobra okazja do tego, aby pokręcić się po zamku w nocy i poobserwować jakieś ciała niebieskie, które były niezwykle oddalone od ziemi. Nie widziała powodów do tego czemu miałaby olać wspomniane zajęcia. Zamiast tego przygotowała sobie termos ciepłego kakao, które mogła sobie popijać w czasie zajęć. Chociaż na pewno nie trzeba jej było dodatkowej porcji cukru do tego, aby mogła ją rozsadzać energia, która odpędzała zmęczenie i senność. W sumie to nie było nic nowego w przypadku Mulan, która po wejściu do obserwatorium przywitała się ze wszystkimi zgromadzonymi, siorbiąc napój z trzymanego w ręce kubka.

Punkty z astronomii: 0
Poziom przytomności: 2
Para: nobody

Astronomia wynudzała mnie i to nie na żarty - zdarzało mi się smacznie drzemać w kącie, gdy inni uczniowie obserwowali gwiazdy. Nie to, że nie lubiłam nocnego nieba, ale to było bardzo powierzchowne zainteresowanie, raczej na podstawie "O, jakie to ładne". Jak miałam się czegoś bardziej uczyć to szło mi wybitnie kiepsko. Ale wiedziałam, że to przydatny przedmiot, chociażby do odczytywania drogi podczas podróży. Pamiętałam za to, że mój kuzyn, Nicholas, uwielbiał gwiazdy.
Zbyt leniwa byłam na zrobienie pracy domowej, liczyłam, że ktoś podzieli się ze mną wiedzą, jakiej mi brakowało. Trochę nieśmiało weszłam do obserwatorium, rozglądając się z ciekawością po tym pomieszczeniu, które widziałam pierwszy raz. Byłam bardzo zmęczona całym dniem zajęć, więc moje skupienie oscylowało wokół zera, jakieś gadżety i teleskopy szybko odwracały moją uwagę. Coś tam niby planowałam słuchać, ale szczerze mówiąc od razu zachciało mi się ziewać. Stanęłam gdzieś z boku, niepewna czy mam szukać sobie tej pary na własną rękę, trochę się bałam podchodzić do nieznajomych, a Seaverów akurat nigdzie nie było widać.

Punkty z astronomii: 1
Poziom przytomności: 2
Para: @Cleopatra I. Seaver

Moja obecność na zajęciach z astronomii za każdym razem była jedną, wielką pomyłką. Godzina rozpoczęcia lekcji zazwyczaj była tą, w której normalnie już od dawna śpię. Nawet dodatkowy zastrzyk kofeiny z wypitej matchy nie za bardzo pomagał. Wytaszczyłam się na górę wieży astronomicznej, gdzie znajdowało się obserwatorium. Powieki ciążyły mi niemiłosiernie, a łóżko i poduszka była jedynymi rzeczami, o jakich marzyłam. Dochodząc do reszty grupy, pacnęłam się parę razy po policzkach, w celu pobudzenie ukrwienia w okolicy głowy. Przystanęłam obok mojej koleżanki z dormitorium, po czym złapałam ją od boku i się przytuliłam do niej, kładąc głowę na ramieniu Cleopatry. Stanowiła świetny suplement za poduszkę.

Punkty z astronomii: w
Poziom przytomności: 2 o tej godzinie dawno dzieci śpią
Para: @Cleopatra I. Seaver jak można

Weszła na wieżę trochę zdziwiona, że po drodze nie spotkała żywej duszy...
Czyżby zajęcia były odwołane albo jej rocznik postanowił zrobić sobie grupowe wagary i nikt jej o tym nie poinformował. Ale przecież... to jedne z pierwszych zajęć.
Carmen zamierzała zdawać z Astronomii, jednakże stwierdziła, że znajomość magii w każdej dziedzinie przyda jej się w jakimś zawodzie. Młoda Seaver zawsze tym tajemniczym odłamkiem nauki się interesowała. Gdy zobaczyła że w pomieszczeniu, była już niewielka grupka uczniów, zajętych rozmową. Wśród nich, dostrzegła również znajomą twarz kuzynki więc posłała w jej stronę delikatny uśmiech. Poprawiła włosy przewiązane fioletową wstążką i przymknęła oczy.. Przecież to najprzyjemniejszy przedmiot jaki może być w szkole... Wolała to od nudnego wróżbiarstwa i numerologii -Witam. Lekcja się jeszcze nie zaczęła?- Spytała, zajrzawszy do klasy.- Podeszła do dziewczyny.
- Miło Cię widzieć. Przysiądę się mogę ?Nie mam pary- Odrzekła przyjaźnie, choć gdyby okazało się, że puchonka czeka na jakichś swoich znajomych, to chętnie ustąpiłaby im miejsca obok dziewczyny. Wyjęła pióro i pergamin oraz wszystko co potrzebne było na dziś do tego przedmiotu. Wszystko ułożyła koło siebie na ławce, czekając na początek zajęć.

Z umiarkowanym uśmiechem obserwował napływających wieczorową porą uczniów, składając w dłoniach dość bezmyślnie arkusz papieru, na którym uprzednio zanotował sobie coś arcy-ważnego, a o czego sensie zdążył już zapomnieć. Kiwał głową jakby w odpowiedzi na przywitania uczniów, ale w pewnym momencie zdawało się już, że nawet tych przywitań nie słyszał, a co dopiero zauważał, czy ktoś czytał notatki z innego przedmiotu, czy przyszedł w mundurku czy piżamie w borsuki.
- A więc tak... - zaczął, kiedy zebrani się już mniej więcej dobrali parami do teleskopów, po czym zamilkł w zamyśleniu na zaskakująco długą chwilę, nim obrócił się, zamiatając swoją szatą deski podłogowe.
- Wiecie, że możemy dziś zaobserwować pulsar w gwiazdozbiorze byka? - powiedział jakoś tak niby do uczniów, ale trochę do siebie - gwiazdy neutronowe są jednymi z najbardziej niezwykłych obiektów we wszechświecie, powstają, gdy średniej wielkości gwiazda wykorzysta całe swoje paliwo i jej jądro ulegnie destrukcji. W trakcie tego procesu, gwiazda może eksplodować jako supernowa, pozostawiając po sobie niewielki, malutki ale niesamowicie gęsty obiekt... - dokończył swoja myśl trochę, jakby dla własnej pamięci, nim odwrócił się do uczniów i posłał w ich kierunku magiczne mapy nieba.
- Słucham? A nie, nie będziemy dziś o pulsarach. Dziś chciałbym, byście sobie przypomnieli jak prawidłowo czytać mapy... - odpowiedział na pytanie, którego nikt nie zadał, po czym uśmiechnął się, przyglądając uczniom swoimi jasnymi oczyma.


Etap 1

Pierwszy etap, rozgrzewkowo, szukamy gwiazdozbiorów! Twoją rolą jest, korzystając z tej stronki, odnaleźć wylosowane gwiazdozbiory i podać w odpowiedzi przykłady miast wraz ze screenshotem nieba, na którym znajduje się ten gwiazdozbiór. Rozpatrujemy noc obecną, czyli dnia 27.10.2023
By wylosować gwiazdozbiory rzuć dwukrotnie k6, jeśli wylosujesz dwa takie same, przerzuć kość:

1 - gwiazdozbiór Lwa
2 - gwiazdozbiór Ryba Południowa
3 - gwiazdozbiór Barana
4 - gwiazdozbiór Zająca
5 - gwiazdozbiór Mały Pies
6 - gwiazdozbiór Krzyż Południa

Osoby, które odrobiły pracę domową, mogą wybrać sobie dowolnie dwa gwiazdozbiory z powyższych.

Kod:

<zgss>Kość 1:</zgss> [url=link do k6]wynik[/url] - gwiazdozbiór
<zgss>Screen 1:</zgss> [url=link do screena]miejscowość[/url]
<zgss>Kość 2:</zgss> [url=link do k6]wynik[/url] - gwiazdozbiór  
<zgss>Screen 2:</zgss> [url=link do screena]miejscowość[/url]

Pary:

Termin pisania etapu 1 do 01.11 do północy

- prowadzi @Lockie I. Swansea

Punkty z astronomii: 0pkt XD
Poziom przytomności: 8
Para:  @Harmony Seaver

Cholerne schody! Już sama ich ilość do pokonania była przytłaczająca, a co dopiero ich kapryśna natura i złośliwość. Tak, inaczej tego nie mogę ująć, miały one coś z ludzi. Okręcały się wtedy, kiedy człowiek się najbardziej spieszył, jebana magia. Podobno ma czarodziejom pomagać, czyż nie? A potem jeszcze trzeba było wdrapać się na tę Wieżę Astronomiczną, jakieś milion pięćset pięter. Nic dziwnego, że głównie Krukoni przychodzili na te zajęcia, mieli przecież najbliżej. Ostatnie piętra pokonałem jakimiś dzikimi susami, przeskakując o trzy stopnie i przypominając sobie, że fanem biegania to ja nie jestem. I gdzieś w połowie tego nierównego wyścigu z czasem natknąłem się na  @Harmony Seaver, która chyba też szła na zajęcia Kersey'a, bo gdzieżby indziej o tej godzinie można było iść. Przecież nikt w tym zamku nie ma lepszych planów, żadnych wyjść na piwo kremowe, żadnych schadzek pod granicą Zakazanego Lasu, nic z tych rzeczy, sami pilni studenci!
 — Witaj, siostro z Domu Lwa, też spóźniona? — uśmiechnąłem się, hamując sapanie ze zmęczenia i w duchu przeklinając swoją kondycję — Chodź, wbijemy razem, wielkie wejście smoka czy coś... — przekroczyłem próg Obserwatorium i szybko namierzyłem wzrokiem profesora. Chyba nie powinno być przypału, nie wyzeruje nam raczej licznika punktów, prawda? Cóż, za wiele odejmować by nie musiał, co tu ukrywać. Nie zmienia to faktu, że moje gryfońskie serduszko troszkę by wtedy zapłakało. Ociupinkę.
— Przepraszamy za drobne spóźnienie. Można? — nie czekałem na pozwolenie, taki jestem w gorącej wodzie kąpany, dacie wiarę? Od razu przeszedłem dalej, szukając dogodnego stanowiska pracy dla siebie i Seaver, bo chyba mieliśmy działać w parach.
________
Przepraszanko za spóźnienie, następny post będzie do I etapu!

Kość 1: Krzyż Południa (za PD)
Screen 1: Johannesburg
Kość 2: Ryba Południowa (za PD)
Screen 2: Johannesburg

Wysłuchiwała powoli tego, co miał im do powiedzenia profesor i zaczęła się naprawdę poważnie zastanawiać czym do cholery był pulsar, bo akurat tego nie potrafiła sobie w żaden sposób przypomnieć. Najwyraźniej albo Kersey ominął coś istotnego w swoim tłumaczeniu, albo po prostu ona zapomniała pewnych kwestii, które musiały być już wcześniej poruszane na zajęciach. To zdecydowanie była zasługa systemu, który polegał w dużej mierze na tym, że zakuwała po to, aby zdać, gdy tylko czuła taką potrzebę, a w innych okolicznościach po prostu zakładała, że będzie co będzie i jakoś popłynie z prądem.
Całe szczęście pierwsze zadanie nie przedstawiało się jakoś szczególnie skomplikowanie i Mulan mogła przystąpić do działania. Czytanie map nie powinno być wielkim problemem. Może i nie miała do czynienia często z mapami nieba, a raczej tymi, które przedstawiały tereny zielone i ląd, ale udało jej się odnaleźć całkiem sprawnie dwa gwiazdozbiory z wyznaczonych przez nauczyciela. Przynajmniej tyle jej się udało.

Kość 1: gwiazdozbiór Barana (za pd)
Screen 1: Amsterdam
Kość 2: gwiazdozbiór Zająca (za pd)
Screen 2: Amsterdam

Nie często spotyka się z odmową, a kiedy to się dzieje, nigdy też nie czuje się odrzucona. Jeśli nie ta osoba, którą sobie wybierze to inna. Umyka jej zaskoczenie na twarzy DeeDee, spokojnej dziewczyny siedzącej nad książkami z Astronomii lub wymykającej się w nocy do obserwatorium, aby popatrzeć na gwiazdy. To prawda nie przyjaźnią się, ale znają. Kto wie, może ich znajomość nabierze tempa? Marcella lubi wszystkich, poznawanie nowych ludzi, spędzanie z nimi czasu jest to takie ciekawe doświadczenie, bo każdy ma w sobie coś innego. Zaskakującego!
- Kochana jesteś. - Odpowiada, czarując na nowo słodkim głosikiem. Ustawia się obok Carlton, kiedy ta robi jej miejsce. Ziewa, przecierając piąstkami oczy niczym mała dziewczynka, gdy tak profesor zaczyna swój wykład.- Co to pulsar? - Szepczę do dziewczyny, mając w rękach notatnik, aby szybko zapisać odpowiedź, jeśli ta jej udzieli. Na szczęście to nie tym będą się dzisiaj zajmować a szukaniem gwiazdozbiorów.
- Mam zajączka i barana, a Ty? - Nawet szybko udaje jej się odnaleźć układy gwiazd na mapie. Pokazuje je dziewczynie, aby się upewnić, czy dobrze wykonała swoje zadanie.

@DeeDee Carlton

Kość 1: 5 - Mały Pies
Screen 1: Sydney
Kość 2: 6 - Krzyż Południa  
Screen 2: Sydney

Kochana? DeeDee nie mogła powstrzymać wpełzającego na twarz, wręcz piekącego rumieńca. Na szczęście spowijał ich już półmrok i choćby Marcella bardzo jej się przyglądała, raczej nie byłaby w stanie go dostrzec. Zresztą profesor Kersey zaczął się wybudzać ze zdającego się trwać już wieczność snu na jawie (aczkolwiek czy możemy mieć pewność, że faktycznie się przebudzał? Sprawiał wrażenie, jakby nieustannie śnił). Starała się nie zwracać uwagi na koleżankę w chwili, gdy ta ziewała, by samej przypadkiem nie ziewnąć podczas wykładu.
- Te gwiazdy, o których mówił, emitują pulsacyjne wiązki promieniowania elektromagnetycznego - odszepnęła w skrócie, zdając sobie sprawę, że pewnie wypowiedziała dla niej zlepek niemających sensu słów. Na szczęście nie musiały się w temat zagłębiać, bowiem profesor mówił o tym w ramach ciekawostki, a ich faktycznym zadaniem było czytanie map nieba. DeeDee nie była tym jakoś szczególnie zachwycona, ale rozumiała, że nauczyciel chciał ich sprawdzić z jednej z podstawowych rzeczy, których nauczał podczas kursu. Krukonka była nieźle obyta z mapami, może nie działała na nich z zamkniętymi oczami, ale znajdowanie gwiazdozbiorów oraz określanie położeń nie było już dla niej wielkim wyzwaniem. Zabrała się za szukanie.
- Nieźle - przyznała Marcelli, kiwając głową z aprobatą. - Ja mam Krzyż Południa. I Małego Psa. A jak spojrzysz tutaj - przesunęła palcem po mapie w kierunku jednego z sąsiadujących gwiazdozbiorów - ta gwiazda to Syriusz, najjaśniejsza i jedna z najbliższych gwiazd południowego nieba - rzuciła, wskazując palcem Alfa Canis Majoris.

@Marcella Hudson

Kość 1: gwiazdozbiór lwa (za PD)
Screen 1: Murmańsk
Kość 2: gwiazdozbiór barana (za PD)
Screen 2: Londyn

Byłam pewna, że wszystko to, o czym mówił profesor byłoby dla mnie wielce fascynujące, gdyby nie fakt, że niemalże spałam na ramieniu Cleopatry. Dopiero zagonienie mnie do roboty przy teleskopie, rozbudziło mnie na tyle, abym mogła przyłożyć oko do odpowiedniego końca długiej lunety. Przynajmniej zachowywałam resztki trzeźwości umysłu, aby nie próbować obserwować gwiazd do góry nogami i zastanawiać się, dlaczego nic nie wiedzę.
Odnalezienie odpowiedniego gwiazdozbioru zajęło mi stosunkowo długo, ale koniec końców, zdołałam wykonać powierzone mi zadanie. Ba, nawet napisałam, nad którymi miastami tej nocy powinny być najlepiej widoczne. Przyznam, byłam blisko wpisania Sydney w przypadku gwiazdozbioru lwa, jednak przypomniałam sobie, że obecnie jest tam dzień. To zjawisko od zawsze działało na mnie w filozoficzny sposób. Kiedy ja spałam, to inni ludzie jedli obiad, albo sobie serfowali na falach oceanu. Słyszałam, że jak nie można zasnąć, to ktoś o nas myśli. Może w tej właśnie chwili jakiś amerykanin myślał o swojej Elaine, ale uniwersum stwierdziło, że chodzi o mnie i zabierało mi mój cenny śpiółkolotowy czas? No bo przecież to nie wina tego, że postanowiłam przywlec się na lekcje, na pewno.

Punkty z astronomii: Szalone 5 XD
Poziom przytomności: Start 2 z tendencją wzrostową (pod koniec posta już 4!)
Para: @Gabriel A. Gaughan

Kto wymyślił wstawanie na zajęcia w nocy?!
Owszem, Harmony należała do tych osób, które mogły przetańczyć całe popołudnie, noc i następny poranek i nawet się szczególnie nie zasapać, zapominając o czymś takim jak zmęczenie w imieniu i rytmie muzyki. Problem był taki, że żeby faktycznie tak się stało, musiała n i e iść spać. Niby jej wina, że zapomniała o drobnym szczególe, że to właśnie tego dnia… Nocy? Cholernej, później godziny, o! Miały odbywać się zajęcia. Już dawno spała w łóżku – sezon łyżwiarski oznaczał mordercze treningi, a te z kolei sprawiały, że pod wieczór już niewiele Remy w Gryfonce zostawało.
Przedrzemała może dwie godziny, kiedy jakaś dziewczyna obudziła ją, że ma niby zbierać się na zajęcia.
Dawno już nie była tak bliska rzucenia w kogoś łyżwą.
Niemniej jednak wstała, znalazła w sobie na tyle nawet pokładów przytomności, by zaparzyć i kawę i swój napar. Nie zmieniła za to grubych, ciepłych, puchatych skarpetek do kolan na rajstopy, więc teraz szła w mundurku i tych frotowych monstrach, wyglądając jak ostatnie, niewyspane nieszczęście.
Gdyby ktoś jej powiedział, że szła przez korytarz z zamkniętymi oczami, podsypiając przy każdym kroku – uwierzyłaby. Miała wrażenie, że idzie przez limbo i nie była pewna, czy już oprzytomniała, czy to wszystko to jedna, wielka, nocna wizja. Jedyne, co trzymało ją na nogach, to powtarzanie sobie w kółko, że musiała chodzić na wszystkie zajęcia, by jakoś odbudować opinię o sobie w oczach nauczycieli, żeby dopuścili ją z powrotem do drużyny.
Aktualnie nie wyglądała jak godna reprezentantka, ale liczyły się chęci, prawda?
Z absolutnego transu przemęczenia wyrwał ją czyiś głos. Zamrugała kilka razy, przetarła oczy, spojrzała w górę nie będąc pewną, czy twarz poznaje, czy też nie, zbyt jeszcze zamrożona brutalnym obudzeniem. To, co chłopak powiedział to było trochę za dużo na tę godzinę, ten stan i poziom zblazowania, więc jedynym, sensownym ciągiem rozmowy, na jaki teraz było ją stać to:
- Kawy? – z uśmiechem wyciągnęła w jego stronę termos. Bo przecież nie ważne, jak bardzo niewyspana, zaspana, czy cokolwiek pomiędzy by nie była, jedno było niezmienne w małej Gryfonce, ten jej firmowy, promienny uśmiech. – Może być smoka, jeżeli nie wielbłąda – wymajaczyła sennie i ruszyła z chłopakiem, cały czas przecierając oczy, próbując w ten sposób odsunąć jakoś zmęczenie.
- Dzień dobry… Dobry wieczór… Dobrej… Nocy? – próbowała zgadnąć, jakie było właściwe przywitanie o północy, ale nic jej do tego nie pasowało. Zachichotała więc sama to siebie, wreszcie taką głupotką trochę przytomniejąc i uśmiechnęła się szczerze do profesora. – Miło pana widzieć o tej późnej porze – wręcz wyćwierkała te słowa, powoli dochodząc do siebie.
W końcu też, nareszcie(!), spojrzała w pełni otwartymi, zielonymi oczami na chłopaka, z którym tu przyszła i poznając w nim @Gabriel A. Gaughan prychnęła jeszcze głośniej, chowając rozbawiony wyszczerz za dłonią.
- Ja cię przepraszam, to nie było łatwe wstawanie – zażartowała, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Ale kawą wciąż mogę się podzielić – dodała wesoło, stawiając na ławce termosy z gorącymi napojami.

Kość 1: zając
Screen 1: Londyn
Kość 2: lew
Screen 2: Glasgow

Podniósł wzrok na @Wacław Wodzirej, który zainteresował się jego notatkami.
-Chcemsz? Wiesz, to nie są byle antykoncepcyjne. - Wyszczerzył się do niego, po chwili dodając, że wszystko jest do ustalenia i jak coś, to puchon wie, gdzie Solberga szukać. Ich rozmowa została przerwana przez profesora, który rozdzielił im zadania.
-Lew. Serio? - Westchnął z ciężkim sercem, oczywiście kojarząc konstelację z Gryffindorem. -Lew i zając. No piękna para, nie ma co. - Prychnął, po czym faktycznie zabrał się do roboty i zaczął wyszukiwać wszelkie informacje o tym, gdzie i kiedy są te gwiazdozbiory widoczne, żeby przypadkiem zaraz nie okazało się, że on sobie tu siedzi i się śmieje z ironii losu, a zajęcia się skończą w tym czasie.

Kość 1: 5 - gwiazdozbiór Mały Pies
Screen 1: Edynburg
Kość 2: 6 - gwiazdozbiór Krzyż Południa
Screen 2: Edynburg

Wejście wielbłąda mogłoby szybko zamienić się w wyjście, biorąc pod uwagę nie-tak-odległą historię. Ale, jako przykładni reprezentanci Domu Lwa, bardzo dobrze uczymy się na błędach, czyż nie? Tym razem obyło się bez większych fajerwerków i profesor nikogo nie wyrzucił. Możliwe, że nie chciał po prostu budzić połowy Hogwartu, kto wie. Póki co szło, jak z płatka.
Choć nie do końca, gdyż nie było łatwo rozeznać się w wyznaczonych zadaniach. Nie chciałem latać po Obserwatorium jak nawiedzony i pytać każdego, co mamy zrobić, wolałem dowiedzieć się tego w bardziej subtelny sposób – podpatrując pracę innych. Okazało się jednak, że samo zapuszczanie żurawia to tylko tego przysłowiowego chuja mi da, bo każda para miała chyba inny gwiazdozbiór do ogarnięcia. A do tego większość osób była na wpół przytomna, chyba z racji godziny odbywającej się lekcji.
— Kawa? Zawsze. — odpowiedziałem Seaver nieco po czasie, bo najwidoczniej za bardzo wciągnęły mnie poszukiwania celu tych zajęć. Posłałem jej jednak przepraszający uśmiech i poczęstowałem się łykiem tego zbawiennego trunku. O Merlinie, jak ja kocham kawę. Nawet w środku nocy, teraz to nie miało znaczenia. Może nawet dzięki odrobinie kofeiny szybciej ogarnę temat i odbębnię nasze zadanie. — O, widzę, że już jesteś z nami nie tylko ciałem, ale i duszą. Czyli jednak nie lunatykowałaś. — rzuciłem w żartach, widząc, że dziewczyna się nieco rozbudziła. Zbawienne działanie kawy, moi mili, proszę sobie to zanotować. Złapałem za mapę i zacząłem szukać gwiazdozbiorów, które zostały wytypowane przez prowadzącego. Na papierze nie było to jakieś trudne, ale schody (o zgrozo, znowu!) zaczynały się dopiero teraz, kiedy to trzeba było prawidłowo ustawić lunetę i odszukać konstelacje na niebie. A brytyjskie niebo zawsze jest takie pochmurne...
— No, gdzie jest ten cholerny Mały Pies... — westchnąłem ciężko, irytując się coraz to bardziej. Poszukiwania trwały niemożliwie długo, ale w końcu znalazłem i tego gwiezdnego kundla, i drugi wyznaczony gwiazdozbiór. Aż mnie oczy piekły od wytężania wzroku.  
— Jak Ci idzie, co tam masz? — zagadałem do Seaver, bez pytania biorąc po raz drugi jej termos i upijając kolejny łyk płynnego szczęścia. Oj, na pewno mi wybaczy, prawda? Zawsze mogę jakoś odpokutować, czymś się odwdzięczyć. Za kawę oddam swą duszę, serce i nerkę dorzucę w gratisie.

@Harmony Seaver

Kość 1: 1 - Leo
Screen 1: Cairo, Egypt
Kość 2: 2 - Piscis Austrinus
Screen 2: Cairo, Egypt

Akurat próbowałam opanować ogromną chęć ziewnięcia, kiedy do obserwatorium weszła @Elaine Morieu. Stanęłam więc nieco bardziej wyprostowana, zgarniając za ucho włosy, a moją twarz rozświetlił ciepły uśmiech, kiedy to właśnie do mnie podeszła, a do tego mnie przytuliła. Z przyjemnością przyjęłam jej głowę na swoim ramieniu, obejmując ją jedną ręką i myśląc o tym, że choćbym miała umreć tutaj z nudów to już nie wydawało się tak straszną perspektywą, kiedy obok była akurat ta Puchonka. Niebawem pojawiła się też moja kuzynka, Carmen, ale wzruszyłam tylko jednym ramieniem z zakłopotaniem, dłonią zgarniając jeszcze bliżej do siebie Elaine, jakby potwierdzając, że niestety, ale już mam wybraną parę na zajęcia. Niby słuchałam profesora, ale on zdawał się równie rozkojarzony, co i ja. Gwiazdy neutronowe brzmiały, jak coś skomplikowanego i zdecydowanie przerastające mój zmęczony umysł. Ale potem nauczyciel nagle stwierdził, że właściwie to nie jest nawet temat lekcji, a... ciekawostka? Czytanie map! To się dało jakoś załatwić.
Pomachałam krótko @Harmony Seaver, która weszła nieco spóźniona do sali z jakimś chłopakiem. Nie zwróciłam na niego praktycznie wcale uwagi. Część skupienia poświęcałam ustawieniu teleskopu w miarę poprawnie, a drugą zerkaniu kątem oka na Elaine. Wyglądała jeszcze ładniej w świetle, jakie rzucały gwiazdy na niebie. Oparłam w pewnym momencie twarz na dłoni, przekręcając w teleskopie śrubki bez większego celu, aż coś kliknęło głośno i prawie kawałek odpadł. Speszona zabrałam się za zadanie, już spokojnie przeglądając nocne niebo i usiłując rozpoznać, gdzie gwiazdy łączą się w gwiazdozbiory. Z Lwem nie miałam jakichś większych problemów, ale Ryba okazała się trudna. Musiałam długo wlepiać oczy w mrok i główkować czy to aby na pewno jest gwiazda należąca do tego gwiazdozbioru czy może do innego. W końcu skończyłam ciężką pracę. Nagle zobaczyłam absolutnie przepiękną Mgławicę Oriona. Aż otworzyłam szeroko usta i pyknęłam w ramię Elaine, aby pokazać jej swój skierowany na tę cudowną plejadę kolorów teleskop, aby i ona mogła zobaczyć, jakie to nieziemskie.

Kość 1: 1 - lew
Screen 1: 27.10. o godzinie 00:00 gwiazdozbiór Lwa jest nad Moskwą
Kość 2: 4 - zając  
Screen 2: 27.10. o godzinie 00:00 gwiazdozbiór zająca jest nad Ljubljaną

Nie do końca rozumiała, co mieli robić, a jeszcze mniej, gdy przydzielone jej zostały gwiazdozbiory. Że lew? Popatrzyła ze zmarszczonymi brwiami na niebo, później do podręcznika, później jeszcze pięć razy zastanawiała się, czy na pewno jej się to nie śni, bo o tej porze roku, to chyba tutaj jednak nie dało się tego ich głupiego reprezentanta domu zobaczyć.
- Śmiało, śmiało, starczy dla naaa… – chciała powiedzieć, że dla wszystkich, ale wtedy rozejrzała się po całej bandzie zaspanych uczniów i zweryfikowała swoje stwierdzenie. Dzielić się mogła, ale z umiarem, to jednak był towar cenny i w tym miejscu deficytowy. – Dla naszej dwójki! – dodała ciszej, wręcz konspiracyjnie, jakby mogli im wykraść napój bogów i tym samym zabrać zdecydowanie jedyny ratunek tej nocy. Zaraz też prychnęła na jego słowa, już dużo mniej pilnując tonu i wyszczerzyła się głupkowato. – Co do tego to akurat nie jestem pewna, piąte przez dziesiąte pamiętam, jak się tu znalazłam – i aż się zachłysnęła powietrzem, teatralnie mrużąc na niego oczy. – Ty mnie tu uprowadziłeś? – wytknęła oskarżycielsko palec w jego kierunku, by po chwili znów się zaśmiać. Tak, zdecydowanie zdążyła się już rozbudzić, skoro na nowo zaczęła brykać i chichrać się w głos.
Szkoda tylko, że gwiazdozbiory nie chciały dołączyć do tej zabawy i jakoś się ujawnić, tylko chowały się przed nią złośliwie. Wstała specjalnie dla nich, tylko po to, żeby się dowiedzieć, że aktualnie to widać je było skąd indziej.
- Szczek, szczek? – prychnęła do chłopaka, nie umiejąc zachować ani powagi, ani zbyt długiego skupienia na gwiazdach. Niby wiedziała, że „mały pies” nie było do niej, ale tyle razy zdążyła być nazwany psidwakiem przez wiele osób (i trudno się było temu dziwić, będąc rozmiaru torebkowego), że łapała się wszystkich powodów do żartowania o tej nieludzkiej godzinie. – Średnio na jeża – westchnęła, raz jeszcze zerkając na niebo. – Ma tupet grzywacz jeden! Wstałam specjalnie, żeby przywitać lwa, a ten się nie chce z nami zobaczyć, jest nad… – zaczęła szukać, to przybliżając to oddalając obraz. – Rosją! – oznajmiła zwycięsko i aż podskoczyła w miejscu. Panie i panowie, Harmony Seaver w pełni wróciła do siebie, wracając do bycia głośną i pełną ekspresji sobą. – Się cholera schowała! Należy mi się za to łyk kawy! – zachichotała i szybciutko zabrała mu z dłoni termos, szczerząc się przy tym zwycięsko. Można się było kłócić, że gdy znajdowała się już na takich obrotach słów i ekscytacji na sekundę, kawy zdecydowanie potrzebować przestała, ale wraz z przebudzeniem się, włączył się jej też słuch wybiórczy na takie argumenty. Jednak faktycznie, po dłuższym pociągnięciu oddała kawę do użytku wspólnego (i to nie pobierając za nią nerki!). – Dobra, zobaczmy gdzie zając kica… – zaczęła szukać, wspomagając się podręcznikiem. – Chyba Ljubljana? – spytała go, robiąc miejsce przy teleskopie, żeby zweryfikował, że to nie tylko kofeina i brak snu migały jej przed oczami, ale i właściwe gwiazdy.

Kość 1:gwiazdozbiór Lwa6
Screen 1:[url=https://imgur.com/a/53vG1sS.jpg] Sydney
Kość 2:gwiazdozbiór Krzyż Południa 1
Screen 2:[url=https://imgur.com/a/53vG1sS.jpg] Sydney
Para: @Mulan Huang

Początek zapowiadał się całkiem przyjemnie. Nie była tak całkowicie sama, wśród obcych sobie osób, bo już paru uczniów zdążyła poznać. W dodatku, nastrój poprawił jej również widok  starszej gryfonki. Wyglądała zupełnie, jak uczniowie ze szkoły gdzie chodziła na gimnastykę , którzy po zarwanej nocy, musieli rankiem ruszyć do szkoły, co kończyło się zabawnymi akcjami.
Nie raz zdarzało się, że inni uczniowie, przyklejali takim śpiochom czoła do zeszytów, wkładali coś do tornistrów, lub zgłaszali się za "obecną, lecz nieprzytomną" osobę do odpowiedzi na temat prowadzonej lekcji.
Jednak w Hogwarcie, było inaczej. Tutaj, co najwyżej można było dostać cichaczem jakimś śmiesznym zaklęciem, jak na przykład tym złączającym nogi.
-Kiedyś mi kuzyn opowiadał jak prawidłowo czytać mapy... jeśli można tak powiedzieć- Odpowiedziała pogodnie.
Jak ci idzie?- Spytała szeptem, chwile po tym, jak profesor opowiadał o gwiazdozbiorze.
Raczej nie będe miała problemu z czytanie map, przynajmniej tyle ile pamiętała od kuzyna tyle jej się udało bo znalazła aż dwa gwiazdozbiory.