First topic message reminder :

- Widzę, że ty też nie grzeszysz nagannym humorem. - Powiedziałam, a po chwili obie śmiałyśmy się jak dwie szajbuski. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy siedzący na sali patrzą na nas jak na ostatnie kretynki, a mój brzuch nadal szalał. No cóż, w końcu ta sałatka to moja dzienna porcja warzyw. Więcej już jeść nie będę, więc władowałam sobie ogromną ilość warzyw na talerz. Tak samo uczyniłam z talerzem siedzącej naprzeciwko Elliott, uśmiechając się do niej.
- Jesteś chuda jak patyk, dziewczyno. Powinnaś też coś jeść. - Dodałam, widząc jej zdezorientowaną minę. - A teraz, ładnie, siup. - Nabiłam na widelec sałatę i wcisnęłam jej do buzi. Sama później też sobie władowałam. Pewnie wyglądałyśmy teraz jak chomiki, z pełną ilością jedzenia zgromadzonego w policzkach.

Wstałam zaraz po tym, jak wstała moja towarzyszka. Przyglądałam się jej twarzy, gdy rozglądała się po sali. Czyżby nie lubiła odludnych miejsc? Cóż... Tym razem jednak coś nas dzieliło, bo z porównaniem do Elliott, ja uwielbiałam puste przestrzenie. Ruszyłam w stronę drzwi głównych, i stanęłam w progu czekając, aż dziewczyna zobaczy, iż czekam na nią przy wejściu. Chrząknęłam znacząco, gdyż często bywam po prostu niecierpliwa.

Spojrzała dość nieprzytomnie na dziewczynę. Gdy się denerwowała lub krępowała jej wzrok delikatnie mętniał. Taka reakcja organizmu na emocje. Nie wiedziała, dlaczego tak się działo, ale cóż.
- A tak... już idę. - Ruszyła szybkim krokiem w jej stronę.

Po chwili poczułam, że ktoś oddycha za moimi plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam Elliott, która już stała przy moim boku. Jak to się stało? Nawet nie słyszałam kroków. Może dziewczyna po prostu tak cichutko stąpa? W każdym bądź razie... ruszyłyśmy w stronę Dormitorium Gryffindoru.

(Tak w ogóle, to jest takie forum? xD Jeszcze nie do końca przejrzałam wszystkie wątki i fora, więc nie za bardzo się orientuję, haha ;d ;x)

Oho, dziewczyna drgnęła gdy Elli się do niej zbliżyła. Od dawna podejrzewała, że chodzi tak cicho, że mało kto ją słyszy. Lata treningu sprawiły, że stała się zwinna i niemal niedosłyszalna. Ruszyła z Lily do Pokoju Wspólnego Gryfonów.

[kliknij na link ]

[ dzięki xd kolejny post napiszę tam.]

Film. Całkowicie obce słowo dla Bell, na Mugoloznastwie jeszcze nie omawiali telewizji, a tym bardziej filmów, więc nie miała pojęcia to o jest. Co prawda samo przedmiot, czarne pudełko w środku w którym pokazywali się ludzie (magia!) kojarzyła, ale nic więcej.
Doszli w końcu do Wielkiej Sali, a rudowłosa usiadła przy stole Ravenclawu, oczekując, że to samo zrobi Nathaniel, jeśli chciał cokolwiek usłyszeć. Ona sama nie raz siadła z zielonymi, chociażby po to, żeby porozmawiać z siostrą, ale dzisiaj nie miała zamiaru. Swoją drogą, musiała sobie szybko przypomnieć co mogło opowiadać o kołatce strzegącej drzwi do wieży, albo chociaż wymyślić, hm.
Nałożyła sobie na talerz apetycznie wyglądających kopytek, a do tego jakiś brązowy sos i zaczęła powoli jeść. Popijała sokiem malinowym, który międzyczasie znalazła w dzbanku pomiędzy innymi potrawami i napojami. Nie mówiła na razie nic, przecież nie będzie tego robiła z pełnymi ustami (ta, jasne, jakby nigdy jej się to nie zdarzało). Tak naprawdę, to sprawdzała cierpliwość Ślizgona.

Była głodna, zdarzenia takie jak to w lochach wzmagały w niej apetyt. Wchodząc do Wielkiej Sali z miejsca zauważyła prefekta naczelnego swojego domu.
-Witaj Bell. Możemy pogadać.
Wiedziała, że jej usta są nienaturalnie czerwone, w kąciku jest zaschnięta kropla krwi a z oczu nie znikł jeszcze blask księżyca. Włosy również nie układały się w delikatne fale, teraz żyły własnym życiem a twarz była nienaturalnie blada.

Mój mój i tylko mój! Mówiła sobie w myślach Ingrid. Nigdy wcześniej nie czuła aż takiego podniecenia...na przesyłkę. O tak! Dziewczyna dostała niewielką paczkę od swojego młodszego brata-Evana. Pakunek był owinięty turkusowym papierem do prezentów, a przy nim była przyklejona koperta. Była kolorowa niczym jej notes kupiony przez Ojca krukonki. Szła wzdłuż sali szukając wolnego miejsca. Miała na sobie mundurek oraz...podrapane, fioletowe trampki. W szkolnych butach obtarła sobie nogi. Nagle zauważyła znajomą jej osobę. Była to Bell. Na Ingrid twarzy pojawił się uśmiech i od razu do niej podeszła. Lubiła z nią przebywać. Według niej jest ona najkonkretniejszą osobą w tej szkole. Bez wahania przywitała się z ów dziewczyną:
-Cześć! Miło Ciebie widzieć. Mogę koło Ciebie usiąść?- zapytała grzecznie krukonka trzymając swój ,,bezcenny skarb".

Usiadł z przyjemnością i bez cienia zniecierpliwienia czekał aż Bell skończy jeść. Sam prawie nie tkną jedzenia jedynie sięgną po sok dyniowy. Wejście Sigrid wywołało cień uśmiechu na jego twarzy ale świetnie zamaskował swoje emocje i jedynie oczy pozostawały niezmienne gdy patrzał na nią. Uśmiechną się jednak niemal dostrzegłszy co ma na twarzy. Z prawie kamienną twarzą dyskretnie podniósł kciuk do kancika ust i wykonał gest jakby coś ścierał. Chociaż była słodka z tą leciutko rozmazaną krwią na buzi ale nie chciał widzieć jak popada w tarapaty.( przynajmniej jeszcze nie teraz)

Jadła i jadła, a jedzenia zdawało się w ogóle nie ubywać. Jednak Bell to wcale nie przeszkadzało, na razie była wciąż na tyle głodna, że nie myślała by skończyć. Uśmiechnęła się do dwóch Krukonek, które pojawiły się przy stole.
- Cześć, Sigrid. No pewnie, Ingrid - powiedziała, kiedy tylko przełknęła.
Mogłoby się wydawać, że zupełnie zapomniała o Ślizgonie, ale tak na prawdę, po prostu wciąż nie wiedziała co też mam powiedzieć o tej kołatce, żeby zabrzmiało w miarę wiarygodnie. Zerknęła na niego z ukosa, akurat w momencie kiedy posyłał jakieś znaki jednej z Krukonek. Aha, więc coś było! Oczywiście, Bell wiedziała, że krótki uśmiech to znowu nic takiego, ale po co były plotki? Właśnie do takich rzeczy. Uśmiechnęła się do siebie w duchu.
- Co tam masz, Ingrid? - zapytała, spoglądając na turkusowy pakunek dziewczyny. Wydawała się z tego czegoś okropnie zadowolona, a mimo to wciąż nie otworzyła. Co za człowiek!

O tak panna Bell była niezła. Lata nauki pozwalały mu zauważyć wiele więcej niż innym. Nie uszło jego uwagi nic z jej zachowania. Czekał cierpliwie grając w jej grę i był naprawdę zadowolony widząc jak dobrze bawi się dziewczyna zauważając jego małe ukradkiem dawane znaki do Sigid. Wyczuł też nutkę ciekawości odnośnie pakunku malującej się na twarzy Bell . Ba sam był ciekawy co może być w paczce tak cennego dla nowo przybyłej dziewczyny która przez swoje zaaferowanie nawet nie widziała że stała ze swoim ukochanym tajemniczym przedmiotem koło podejrzanie miło wyglądającego slizgona

Że też musiał grać przy stole. Nie ma sprawy, ja również znam te zasady. Z uśmiecham podniosłam do ust kolejną łyżkę owsianki. Przełknęłam i z miną niewiniątka zadałam kolejne pytanie.
-Bell, jak myślisz, czy będzie my mogły porozmawiać na spokojnie w sypialni. Taka rozmowa przed snem zdecydowanie dobrze mi zrobi.
O tak, to niewinne spojrzenie aniołka. Tylko, że Nataniel doskonale wie, że ja aniołkiem nie jestem. W Wielkiej Sali było jeszcze parę osób. Ciekawe co powie na małe przedstawienie? Skończyłam swoją owsiankę i oblizałam usta. Spokojnie wstałam od stołu i podeszłam do tego, doskonale poinformowanego, choć udającego, że o niczym pojęcia nie ma chłopaka. Stary manewr nie przejdzie, ale nowy… I złożyłam na jego ustach pocałunek.
-Dobranoc kotku.
Jeszcze szybkie spojrzenie nako leżankę z roku.
-Bell to do zobaczenia w dormitorium.
I nie oglądając się za siebie wyszłam. Nie musiałam zgadywać jakie miny mieli ludzie siedzący przy stołach . Co najmniej zdziwione...

Bez wahania usiadła koło Bell kładąc swoją paczkę na kolana. Spojrzała na stół. Boziu!! Ile tego jedzenia! Nie wiem co mam zjeść. Pomyślała sobie w myślach Ingrid. Jej uwagę przykuła wielka, srebrna taca a na niej kurczak. Oderwała nóżkę i położyła na swoim talerzu nalewając przy tym sok z dyni. Ledwie zaczęła jeść, a Bell zadała jej pytanie. Przełknęła swój przeżuty kęs po czym obtarła sobie usta delikatnie serwetką.
-Jeszcze nie wiem. Nie dawno ten pakunek przyszedł, ale jedno wiem...że ten przedmiot przysłał mi mój brat. Wszędzie poznam te koślawe pismo- oznajmiła dziewczyna odrywając z pakunku małą kopertę. Obejrzała ją dookoła po czym otworzyła ją. Była szczelnie zamknięta. Owinięta kilka razy taśmą klejącą, ale nie przeszkodziło to krukonce. Z koperty wyciągnęła żółto-niebieską kartkę. Otworzyła ją , a tu:

,,Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin"

Dziewczyna nieco się zdziwiła, gdyż swoje urodziny ma dopiero za miesiąc. Uśmiechnęła się do kartki po czym ją schowała do bardzo obklejonej koperty. Po chwili chwyciła za pakunek i zaczęła go obdrapywać z papieru. Kiedy już papier był zdjęty trzeba było tyko otworzyć pudełko. Otworzyła i wyciągnęła śliczną kulę śnieżną. Na kuli była makieta choinki. Ingrid potrząsnęła kulą i oglądała jak ,,śnieg" opadał na styropianową choinkę. Schowała przedmiot do pudełka i położyła koło swojego talerza na stole po czym zabrała się za kurczaka.
-Chcesz zobaczyć?- zapytała Ingrid kurkonkę miłym głosem.

Delikatnie oddał pocałunek dziewczynie, a gdy zaczęła się odsuwać zmierzwił leciutko jej włosy samymi końcami opuszków palców.
-Do zobaczenia Sigrid i miłych snów w nocy kruczku. ( na jego twarzy błądził lekki półuśmiech skoro już sam zaczął trzeba grać dalej odprowadzając ją wzrokiem do wyjścia z sali i robiąc maślane oczka budował coraz większe plotki dookoła nich ale... W tej szkole takie zachowanie matołów z telenoweli mugolów było normą mógł więc sobie na to pozwolić ) Za to Ingrid czyli nowo przybyła rozbroiła go całkowicie, jakże marzył by móc żyć tak beztrosko jak ona

Siedziała spokojnie przy stołach Gryffindoru, popijając sok dyniowy.
Czekała na Elliot - swoją dobrą znajomą. Ciekawe co tam u niej. Zaczynała tęsknić za ciepłem, bo zima dała jej się we znaki. Bolało ją gardło i miała straszliwą chrypę. Bała się, że odstraszy tym dziewczynę. Ludzie rzadko lubią siedzieć z kichającymi osobnikami, z podkrążonymi oczami z niewyspania.

Zaraz po otrzymaniu listu pobiegła do Wielkiej Sali. Strasznie się stęskniła za Marg, więc chętnie przystała na jej propozycję. Wchodząc do pomieszczenia, rozejrzała się wokoło. Tym razem było tu dość dużo osób, więc odetchnęła z ulgą. Pomachała Sigrid, Ingrid i reszcie, po czym skierowała się do Margaret.
- Cześć kochana - szepnęła jej do ucha. Miała nadzieję, że dziewczyna była przygotowana na coś takiego. - Strasznie się za tobą stęskniłam.

Margaret siedziała tyłem do wejścia, więc nie widziała, kiedy Elliott weszła na Wielką Salę. Kiedy szepnęła jej do ucha, podskoczyła i krzyknęła, po czym szybko zasłoniła usta dłonią i zaczęła się śmiać.
- Hej, mała. - Powiedziała nadal się śmiejąc. - Siadaj. Też strasznie się stęskniłam. - Rzekła i przytuliła blondynkę.

Nie spodziewała się aż takiej reakcji rudej, ale cóż. Stało się. Poza tym, to było nawet słodkie. Przytuliła Margaret i usiadła obok niej na ławie. Nalała sobie soku dyniowego, uważając, by i tym razem go nie wylać. Udało jej się. To chyba jakiś cud. A dobra... nieważne.
- Opowiadaj... Co u ciebie? - Zapytała z tajemniczym uśmiechem licząc, że kumpela wspomni też coś o swoim nowych chłopaku.

Margaret z natury była miła i dobroduszna dla wszystkich, Poza tym kochała się przytulać.
- Co u mnie? Nic nowego. Piję sok dyniowy i rozmyślam. To znaczy rozmyślałam, póki nie przyszłaś. Wolałabym posłuchać co u ciebie. U mnie ostatnio wieje nudą. Tyle.

- No dobra... powiedzmy, że ci wierzę. - Wyszczerzyła się. - Cóż... moje życie krąży wokół muzyki, nauki i treningów. Czasami spotykam się z Jane albo Lily. Może je kojarzysz? W każdym razie... nic nowego, a ty bardziej ciekawego się nie dzieje. - Skrzywiła się. Nienawidziła nudy ani monotonii. Okropne uczucia.
- Słyszałam, że masz chłopaka. Nie, żebym była plotkarą czy coś. - Uśmiechnęła się niewinnie. - Jak wam się układa?

Na imiona swoich dwóch znajomych zareagowała entuzjastycznie.
- Jasne! Znam obydwie! Z Jane przyszłyście do herbaciarni, pamiętasz? Wtedy, kiedy prawie od razu poszłyście sobie. - Uśmiechnęła się szczerze. - Na razie jest w porządku. Tak jak zawsze na początku związku. Zobaczymy jak będzie dalej. Mam nadzieję, że nic się nie zmieni.

- No tak! A właśnie. Trochę wtedy głupio wyszło. - Uśmiechnęła się smutno. - Nie chciałyśmy wam przeszkadzać... Ale dobra! Było minęło. Życzę tobie i jemu powodzenia. Mam nadzieję, że wam się uda.

Margaret roześmiała się na tłumaczenia koleżanki.
- No coś ty! Nic się nie stało. W sumie to o niczym ważnym nawet nie gawędziłyśmy. A co do nas, to też mam taka nadzieję. - Wyszczerzyła się.

- Ufff.... to dobrze - udała, że ociera pot z czoła. Nagle poczuła i co gorsza - usłyszała, że burczy jej w brzuchu. Spojrzała przepraszająco na Margaret i sięgnęła szybko po bułkę i nałożyła na nią sałatę. Pożywny posiłek, nie ma co...

Kiedy zobaczyła teatralny gest Elliott roześmiała się.
- Ty się tym najesz? - Zaśmiała się i zrobiła sobie pożywną bułkę z kilkoma składnikami, które wybierała na chybił - trafił. Wszystko jej było jedno - Była głodna.
- To jest jedzenie. - Wskazała na swoja kanapkę i wbiła w nią zęby zachwycając się jej smakiem.

- Cóż... To też wygląda na jedzenie. I wiesz co? Nawet tak smakuje. - Uniosła brwi i uśmiechnęła się. - Ale skoro ci tak zależy...
Dołożyła sobie kukurydzy i pomidora.
- Czy teraz jest bardziej jedzeniowate?