- Widzę, że ty też nie grzeszysz nagannym humorem. - Powiedziałam, a po chwili obie śmiałyśmy się jak dwie szajbuski. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy siedzący na sali patrzą na nas jak na ostatnie kretynki, a mój brzuch nadal szalał. No cóż, w końcu ta sałatka to moja dzienna porcja warzyw. Więcej już jeść nie będę, więc władowałam sobie ogromną ilość warzyw na talerz. Tak samo uczyniłam z talerzem siedzącej naprzeciwko Elliott, uśmiechając się do niej. - Jesteś chuda jak patyk, dziewczyno. Powinnaś też coś jeść. - Dodałam, widząc jej zdezorientowaną minę. - A teraz, ładnie, siup. - Nabiłam na widelec sałatę i wcisnęłam jej do buzi. Sama później też sobie władowałam. Pewnie wyglądałyśmy teraz jak chomiki, z pełną ilością jedzenia zgromadzonego w policzkach.
Margaret lubiła mieć wpływ na innych ludzi. Sama nie wie jak to robiła. - No! Teraz to mi się to podoba! - Roześmiała się i kontynuowała pałaszowanie swojej kanapki. Była głodna jak wilk, bo ze dwa dni prawie nic nie jadła. Nie znajdywała na to czasu. Stwierdziła, że nie może już z tym zwlekać, tym bardziej, że jest przeziębiona i coraz mocniej kręci jej się w głowie. - I co? Nie lepiej?
Patrzyła jak dziewczyna pałaszuje swoją kanapkę. Pewnie dawno nic nie jadła, bo wpiła się w nią z takim zaangażowaniem. Ugryzła swoją bułkę. - Hmm... nie najgorsza, aczkolwiek czegoś tu jest za dużo. - Powiedziała z wybredną miną. Widząc szeroko otwarte oczy Margaret, uśmiechnęła się. - Jest pyszna.
Po przeżyciach w Zakazanym Lesie była głodna, tak więć od razu skerowała się do wielkiej sali. Usiadła przy swoim stole, nakłożyła sobie sałatki i rozejrzała się. Nie widziała nikogo znajomego....Szkoda. Chętnie by pogadała, a do kogoś kogo nie zna się raczej nie odezwie. Ahh...ta głupia nieśmiałość. Napakowała sobie usta sałtką i zaczęła myśleć, gdzieby się tu przejść.
Szła niczym lunatyczka korytarzami, nie zwracała uwagi na to, gdzie i w jakim celu się kieruje. Jakież było jej zdziwienie, gdy zobaczyła migoczące gwiazdami sklepienie wielkiej Sali. Ta szkoła, nie przestawała jej zadziwiać. Zanim usiadł, sprawdziła, czy jej nowy skarb jest należycie ukryty. Gdy poczuła zimną stal noża uspokoiła się nieco. Przy stole krukonów siedziała tylko jedna osoba. - Cześć Jane, mam nadzieję ,że nie gniewasz się za tą sytuację w lochach? Nie miałam pojęcia, że aż do tego dojdzie… I proszę bardzo, osoba, która nigdy się nie rumieniła już drugi raz dzisiejszego dnia nabawiła się wypieków. Świat staje się coraz bardziej kolorowy…
Margaret nie lubiła jak ktoś wybrzydza, więc na słowa Elli skrzywiła się, ale jak dziewczyna dodała tylko, że jej smakuje, rozpogodziła się. - I nic ciekawego się nie dzieje?
- Ciekawego z czym? Za mną czy z kanapką? Cóż zastanawiam się, czy nie zapuścić i nie wrócić do poprzedniego koloru. Z sensie brązu, ale to raczej ciekawe nie jest. A kanapka... no cóż. Mój żołądek się z nią rozprawi. - Zaśmiała się. - A u ciebie? Na pewno nie dzieje się nic godnego uwagi?
Margaret śmiała się z słów Elliott. Kiedy się uspokoiła stwierdziła, że trochę opowie o zdarzeniach poprzednich dni - Cóż... Zaprzyjaźniłam się z Lauren. Znasz ją może? To Krukonka w moim wieku. No i mam Steva. Jest takie wspaniały i uroczy, że mogłabym opowiadać o nim godzinami. - Mówiła podekscytowana. - Ale odpuszczę to sobie. - Dodała już spokojniej i roześmiała się.
Czy znała Lauren? Nie... chyba nie. Możliwe, że skojarzyłaby ją po twarzy, ale imię nic jej nie mówi. - Niestety. Nie kojarzę jej. A tak poza tym, to chciałam ci przypomnieć, że mam tyle lat, co ty. - Wyszczerzyła się uroczo. - Jeśli chcesz, to możesz mi trochę o nim powiedzieć. Chętnie cię posłucham.
Margaret nie widziała w sumie, w której klasie jej dziewczyna. - Przepraszam cię bardzo. W sumie nigdy się nie dowiedziałam, w której jesteś klasie. Czy mi to wybaczysz? - Schyliła głowę w formie wielkiej skruchy. Podniosła ja i popatrzyła udawanym smutnym wzrokiem na Gryfonkę. Zaczęła udawać, że płacze, trzęsąc brodą i wykrzywiając usta w podkówkę.
Spojrzała poważnie na dziewczynę. - Oj, nie wiem, nie wiem. Pomyślmy... - Spojrzała na dziewczynę. - No dobra... niech ci będzie. Tylko już tak na mnie nie patrz. Elliott przewróciła oczami i zachichotała.
Kiedy Margaret usłyszała, że Elliott jej wybacza od razu jej przeszło i rozpromieniła się. Wyglądała jakby dostała od losu drugą szansę. - A więc Lauren jest w NASZYM wieku. - Mówiła podkreślając słowo ''naszym''.
- No... teraz dobrze. - Zachichotała. - Od razu lepiej brzmi. Ale wiesz co? Nadal jej nie kojarzę. - Zmarszczyła brwi. - Może gdybyś powiedziała mi co nieco o jej wyglądzie, to bym sobie przypomniała. Niestety, nie mam dobrej pamięci do imion.
Ze zdziwieniem ale i rozbawieniem śledziła poczynania koleżanki. No tak, zupełnie nie rozumiała o co chodzi, przynajmniej na razie... Ale dowie się jakoś, na pewno. Posłała Krukonce uśmiech, kiedy ta już odchodziła. - Jasne, niedługo tam przyjdę - zapewniła i powróciła picia soku. Nachyliła się nad Ingrid, zerkając co jest napisane na kartce. - Masz urodziny? - spytała nieco zaskoczona. Znały się krótko, wiec nic dziwnego, że nie wiedziała kiedy dokładnie wypada ta data, ale jednak wydawało jej się, że cokolwiek by o tym usłyszała. Odstawiła pustą już szklankę na stół i ujęła kulę w dłonie, prawie ją w nich zamykając. Zawsze lubiła takie zabawki, na swój sposób były magiczne... Szkoda tylko, że w środku była choinka, ona sama preferowałaby coś ciekawszego. - Mialam kiedyś taką z miśkiem w szaliku, ale rozbiła się, a figurkę gdzieś zgubiłam - powiedziała, wprawiając sztuczny śnieg w ruch. - Jesteście razem? - spytała Nathaniela wprost, bez owijania w bawełnę. Nie oczekiwała, że odpowie szczerze, ale czemu nie spróbować?
Spojrzała na Bell miłym wzrokiem po czym przemówiła: -Dopiero za miesiąc- oznajmiła Ingrid nachylając się nad talerz by skończyć swojego kurczaka. Wzięła kilka kęsów popijając przy tym sok z dyni. Ach! Jak jej smakowała kuchnia Hogwartu. Nie to co przypalona jajecznica taty czy piure rozwalające się na talerzu Evana. Po chwili zauważyła jak Bell przygląda kulę dziewczyny. Pewnie jej się spodobała. Ujęła w myślach dziewczyna uśmiechając się w szklane. Znów zabrała się za swojego kurczaka. Dojadła go po czym wyjęła z kieszeni nitkę dentystyczną by sprawdzić czy na jej zębach osiadły się kawałki pokarmu. Po niecałej minucie schowała nitkę do kieszeni. Ręce położyła na swoich kolanach słuchając rozmowy Bell oraz nieznajomego ślizgona. Kiedy usłyszała pytanie krukonki skierowane do chłopaka Ingrid popatrzyła na Bell z podejrzanym wzrokiem po czym skierowała wzrok na nieznajomego chłopaka. Spojrzenie krukonki mówiło No właśnie? Lubiła słuchać takie rozmowy. Przypominają jej zawsze mugolskie seriale młodzieżowe.
Margaret starała sobie wyobrazić Lauren w myślach, zaciskając powieki. Pamiętała tylko jej czarne włosy i to, że była trochę wyższa od niej i jeszcze, że poruszała się z wielką gracją, której Gryfonka tak strasznie jej zazdrościła. Sama była pokraczna. Tak dawno jej nie widziała, że nie pamiętała szczególnych cech jej wyglądu/ Cholera, muszę się z nią spotkać. - Taka wyższa ode mnie, czarne włosy. Oczy... nie pamiętam, ale szczupła i zgrabna i w ogóle taka ładna. - Uśmiechnęła się.
Szczupła, zgrabna, ładna, wyższa od Marg brunetka. Chwila... coś kojarzyła. Chyba widziała ją kiedyś na szkolnym korytarzu. - Chyba kiedyś ją widziałam. Znaczy na pewno. W końcu od sześciu lat chodzimy do tej samej szkoły. - Zaśmiała się. Ludu... ile ona by dała, żeby mieć czarne włosy! A jeszcze lepiej by było, gdyby do tego miała oczy tego koloru. Nie... nie miała kompleksów. Lubiła siebie. Jednak carne oczy zawsze ją pociągały. Sprawiały wrażenie bezdennych. Można było w nich zatonąć. - Ups... chyba lekko odpłynęłam...
Margaret patrzył┬a na Elliott zanurzająca się w swoich rozmyślaniach i marzeniach. Po jakimś czasie tak się rozmarzyła, że zaczęła robić głupkowatą, słodką minę. Tego Margaret nie wytrzymała i najnormalniej w świecie wybuchła śmiechem tak mocno, że część kęsu kanapki wylądowała wkoło, a wszyscy spojrzeli w jej stronę, słysząc jej donośny, nie do opanowania śmiech. - Wybacz Elliott, jestem dziwna. - Powiedziała, gdy już trochę się uspokoiła i zachichotała.
Spojrzała na Margaret, którą widocznie rozśmieszyła. Czyżby znowu zrobiła jakąś głupkowatą minę, jak wtedy przy Morgane. - Owszem jesteś. Jak każdy. Mimo to na swój sposób. - Zaśmiała się, gdy zauważyła wlepione w ich skromne osoby spojrzenia prawie całej Sali. - Twoja dziwność przyciąga wiele spojrzeń. - Mrugnęła do kumpeli.
Margaret jak całe swoje życie iw tym momencie była podekscytowana i kipiała optymizmem. - Dziękuję za twoje piękne słowa uznania dla mojej super dziwności. - Roześmiała się. - A przyciąganie obcych spojrzeń to moje hobby. Nie mówię, że nie lubię tego robić, bo w gruncie rzeczy to uwielbiam być w centrum uwagi. - Wyszczerzyła się do koleżanki.
- Ależ nie ma za co. Uwielbiam prawić komplementy. - Powiedziała z bananem na twarzy. - Widzę, że ty również masz dziwne hobby. Moim na przykład ostatnio zostało robienie z siebie niezdary. Najprawdziwsza prawda. Ostatnio coraz częściej zdarzało jej się potykać, wpadać do wody i się przewracać. Może gdyby rzadziej myślała o niebieskich migdałach, to by ustało. Ach... takie gdybanie nie miało sensu. Już teraz było wiadomo, że to niemożliwe, by Elliott porzuciła krainę marzeń i snów.
- Robienie z siebie niezdary - dobre hobby. - Żartowała. - Pasujemy do siebie, maleńka. - Naśladowała głos uwodzącego mężczyzny. - Może postawię ci kremowe, to trochę się rozluźnisz i pogadamy o nas, maleńka. - Oczywiście nie wytrzymała i znów wybuchnęła wielkim śmiechem.
- Pasujemy powiadasz? - Spojrzała badawczo na Margaret. - Może, może. Ale co do tego piwa... gustuję w czymś mocniejszym - uniosła brwi do góry, po czym je opuściła. Również wybuchła śmiechem. Po części dlatego, że szybko udzielały jej się emocje innych, a po części dlatego, że głos kumpeli bardzo przypominał głos amanta z pewnego mugolskiego filmu.
Margaret uspokoiła sie i kontynuowała tym mruczącym głosem. - Oczywiście, maleńka. - Puściła Elliott oczko. - Mocniejszego, tak? A może powiesz mi, słodki cukiereczku o czym mówisz? - Zmieniła głos na własny. - Pij,mała, pij, łatwiejsza będziesz. - Zniżyła głos. - Kotku, nie wstydź się. - Wychodziło jej udawanie poważnej.
- Owszem mocniejszego. Piwo jest dla mięczaków. - Zachyliła się i wyszeptała Margaret do ucha: - Jestem wielką fanką mugolskiego absyntu. Jeśli wiesz, co to jest.- Uśmiechnęła się, unosząc wysoko brwi. - Mam dość mocną głowę, więc będziesz musiał się uzbroić w dużą ilość kasy kolego. Zaśmiała się i puściła kumpeli oczko. Z tą mocną głową i absyntem, to była oczywiście prawda. Dziewczyna naprawdę potrzebowała wielu trunków, żeby się upić.
Margaret była nieugięta. - M mój majątek to się nie martw, kociaku. - Zamruczała. - Lubię dziewczyny, które lubią dużo wypić. - Podniosła do góry jedną brew i patrzyła uwodzącym wzrokiem na koleżankę. Jednak nie wytrzymała i znów wybuchła tak głośnym śmiechem, że wszyscy na nie popatrzyli. Zatkała ręką buzię i skuliła się, żeby nie wydawać tylu decybeli.
- A ja lubię mężczyzn, którzy mają dużo kasy. - Uśmiechnęła się uroczo, mówiąc nienaturalnie piskliwym głosem. Po chwili zaśmiała się wraz z Margaret, lecz zdećko ciszej. Kochała się śmiać i mogłaby to robić cały czas. Eh... marzenia. Ale co tam. Zajmijmy się chwilą obecną. Ponure myśli zabieramy do podusi.
:: 
1, 2, 3, 4 ... 21 ... 39 
