Szanowny panie profesorze Morris,

Chciałabym w swojej pracy przedstawić Godryka Gryffindora. Jego dokładny okres życia nie jest znany, mówi się o dacie przed 976 rokiem, a śmierci w XI wieku. Znalazłam jednak wiadomości, że zamek powstał na przełomie VIII i IX wieku, co czyniłoby go jeszcze starszym. Jest jednym z czworga założycieli Hogwartu, w którym założył swój dom, do którego przyjmował ludzi o cechach charakteru podobnych do jego własnych. Urodził się w Dolinie Godryka, która później została nazwana na jego cześć. Nie ma żadnych zapisków na temat jego życia przed założeniem Hogwartu.
Oprócz samego zamku, do jego dokonań należy stworzenie tiary przydziału. Gryffindor wpadł na pomysł, by użyć jej do przypisywania uczniów do odpowiedniego domu. Sama tiara była również miejscem przechowywania miecza Godryka Gryffindora, który podobno może wyciągnąć tylko prawdziwy gryfon. Sam miecz według pism został przez niego skradziony od goblinów. Oręż posłużył do wielu historycznych zwycięstw, taki jak pokonanie bazyliszka przez Harrego Pottera.

Z wyrazami szacunku,
Shimazu Amaya

   
   
   
   

 

w związku z zadaną pracą domową chciałbym przybliżyć sylwetkę Kennetha Floyda. Urodził się on w 1966 roku w Dolinie Godryka, gdzie mieszkał całe swoje życie. Po ukończonych studiach w Hogwarcie w 1987 roku rozpoczął karierę w Wizengamocie. Przez piętnaście lat przysłużył się społeczeństwu jako prawnik spraw czarodziejskich, a w 2002 roku awansował na stanowisko sędziego Wizengamotu.
Był człowiekiem niezwykle oczytanym i inteligentnym, doskonale znał się na prawie oraz historii. Autor wielu badań i artykułów. W swoich publikacjach dywagował na temat Międzynarodowego Prawa Czarodziejskiego i Ustawy Tajności - i właśnie za to go szanuję. Gdy został w 2018 roku Ministrem Magii, otwarcie nawoływał do tolerancji względem mugoli i czarodziei mugolskiego pochodzenia, zwracał uwagę, że są to ludzie zasługujący na taki sam szacunek jak czystokrwiści, a także stanowczo sprzeciwiał się ich prześladowaniom. Zginął tragicznie w 2020 roku - został zamordowany, a jego oprawcy nie odnaleziono. Był nagrodzony Orderem Merlina III klasy.
Uważam, że warto gloryfikować i wspominać osoby, które podczas swojej wieloletniej kariery broniły praw ludzi szykanowanych i należących do mniejszości. A właśnie takim człowiekiem był Kenneth Floyd - prawym, sprawiedliwym, lojalnym swoim ideałom, za które stracił życie.

Szanowny panie profesorze,

Cliodna, znana również jako Cliodne, była słynną średniowieczną irlandzką czarownicą i druidką. Była animagiem potrafiącym zmienić się w ptaka. Mówiono też, że potrafi zamienić się w morską falę. Odkryła również właściwości księżycowej rosy. Cliodna była biegła w eliksirach. Odkryła nowy składnik – księżycową rosę i jego właściwości w warzeniu mikstur. Co więcej, musiała być pierwszą osobą, która uwarzyła eliksir animaga, aby uzyskać zdolność pełnej przemiany. Eliksir ten znany jest z tego, że jest bardzo trudny, złożony i czasochłonny, co pokazuje jej imponujący talent w sztuce eliksirowarstwa. Była także mistrzynią transmutacji, potrafiła dowolnie zamieniać się w ptaka morskiego. Biorąc pod uwagę, jak ludzka transmutacja jest niezwykle złożoną, a nawet niebezpieczną gałęzią transmutacji, był to niezwykły magiczny wyczyn.
Jak zostałoby przyjęte jej odkrycie w aktualnych czasach i czy miałoby zasadność? Myślę, że czarodzieje zareagowaliby na nie bardzo dobrze. Nie mam doświadczeń z animagią, jednak spodziewam się, że eliksir ten tak utalentowanym osobą przynosi pewną klauzulę i ukojenie. Jestem pewna, że zostałoby to przyjęte jako niezwykłe odkrycie właśnie dla tych czarodziejów, nowe rozwiązanie otwierające drogą do stania się w pełni sobą.

Charlotte Brandon
II semestr pierwszego roku, Slytherin

Profesorze Morris, piszę w sprawie udzielenia mi pozwolenia, a także @Amelia Fairwyn na udanie się do Doliny Godryka, obie chcemy czynnie wziąć udział w proteście, w debacie jak zwał tak zwał. Oczywiście zrobimy to z rozwagą i wszystkimi możliwymi środkami bezpieczeństwa.

Z uszanowaniem,

Moim ulubionym dniem Veneckiego karnawału był dzień odrodzenia, czyli ostatni dzień obchodów. Podczas dnia odrodzenia świętuje się odrodzenie Venetii po zarazie, która była plagą tego miejsca. Venetianie odkryli antidotum i dzięki niemu można było mówić o tym, że wyspa odżyła. Symbolem dnia odrodzenia były delfiny, które wróciły do wód miasta. Podczas obchodów składa się honory poległym, którzy nie przetrwali plagi, ale swoją śmiercią przyłożyli się do pracy nad uratowaniem całej reszty. Podobał mi się ten dzień najbardziej, bo był najweselszy, opierał się już tylko na zabawie, no i delfiny. Bardzo polubiłem perłowe delfiny.

Szanowny Profesorze Morris!

Wybór jednego, najciekawszego tudzież najlepszego dnia tak zacnego karnawału jest paskudnym wyborem. Wszak jak można wybrać tylko jeden, mając całą gamę jakże ciekawych wydarzeń zgromadzonych w jednym miejscu w atmosferze śpiewu, tańca i szeroko rozumianej libacji?
  Niemniej, uważam, iż szczególnej uwadze należy poddać pierwszy dzień tegoż wydarzania. Czemu? Odpowiedź jest prosta: pierwszy dzień wszystko rozpoczyna. Bez niego festiwal nie odnawiałby się co roku ani nie święcił triumfów w liczebności zatruć alkoholowych za Sheng Wu w Magiczne celebracje Europejczyków.
  Pierwszy dzień nosi dumną nazwę Dnia Zasłony. Nazwa związana jest z wydarzeniami teatralnymi, które się wówczas odbywają. Za pomocą sztuki scenicznej partycypacji poznają historię płomiennych początków festiwalu. Zaś sam gatunek dramatyczny pozwala na wiele przemyśleń oraz osiągnięcie antycznego katharsis. Zatem pierwszy dzień imprezy jest niejako dniem wdzięczności, iż dzięki czyjemuś trudowi oraz poświęceniu różne społeczności mogą się łączyć, poznawać i przeżywać wspaniałego doświadczenia fizyczno-duchowe. Oczywiście, pierwszy dzień w swojej pięknej idei nie jest dla debili osób niewrażliwych na scenę.

Z wyrazami szacunku,
Wacław Wodzirej

Szanowny Panie Profesorze

Wszystkie dni karnawału były szalenie ciekawe i pouczające, ale na szczególną uwagę z całą pewnością najbardziej zasługuje Dzień Moździerza. Opowiedziana tam w trakcie wykładu historia dotyczyła spraw niezwykle pouczających i dających nadzieję. Zamknięci w gamtejszej aptece uzdrowiciele z narazeniem życia poszukiwali leku na zabójczą chorobę, a Domenico Anafesto odważył się zaryzykować wszystko i wyruszyć do drzewa Eskulapa, by spróbować odnaleźć drzemiącą w nim mądrość. Podobno kiedy tam dotarł, zasłabł, a gdy się obudził, leżał na roślinnym kobiercu, okryty płatkami purpurowego bzu! To wyjątkowo poruszająca historia i będę ją pielęgnować, by nigdy nie została zapomniana.

Anna Luna Brandon
Prefek Hufflepuffu
Klasa VII

Szanowny Panie Profesorze Morris,

Mój wybór padł na ostatni, piąty dzień karnawału - Dzień Odrodzenia. Jak sama nazwa wskazuje, Wenecjanie świętują odrodzenie swojego miasta, zarówno w kwestii jego populacji wyniszczonej zarazą, oraz powrót delfinów perłowych. Na samym początku, Wenecjanie składają hołd poległym. Symbolem dnia są wspomniane delfiny - ich powrót po długiej nieobecności przywrócił przychylność trytonów.
Dlaczego akurat ten dzień był dla mnie najciekawszy? Możliwość odwiedzenia świątyni trytonów, możliwość skorzystania z lekcji ich języka oraz swego rodzaju dialektu z delfinami. Było to wszystko naprawdę pouczające i pokazujące nam, że jesteśmy się w stanie odrodzić nawet wtedy, kiedy wszystko wydaje się stracone. Niczym feniks z popiołów.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu

Na początku chciałabym wspomnieć, że nie byłam na wakacjach w Venetii, dlatego moja praca będzie polegać na opisie teoretycznym, informacjach z biblioteki, zaczerpniętej wiedzy od przyjaciół czy wyobrażenia sobie takiego karnawału dzień po dniu.
Karnawał w Venetii trwa pięć dni, są to; dzień zasłony, dzień bzu, dzień moździerza, dzień fali i dzień odrodzenia. Wszystkie dni są bardzo ważne dla veneteńczyków, w końcu dotyczą ich mieszkańców, jak i miasta.
Zagłębiałam się w każdy materiał z zaangażowaniem, starając się dobrze ukierunkować swój wybór, dał profesor zadanie iście trudne, zwłaszcza dla osób, które nie mogły osobiście doświadczyć tych wspaniałych dni pełnych nadziei, nostalgii i radości; a może to właśnie oni mają trudniej, nie mniej uważam, po głębokim zastanowieniu, że moim tematem tego wypracowania pozostanie Dzień Moździerza.
Już samym interesującym faktem jest to, że świętuje się go w aptece! Uważam to za bardzo intrygujące miejsce. Właścicielem tego przybytku jest od niedawna głowa rodu Enrico Candiano. To właśnie w tym pomieszczeniu, gdzie sprzedaje się leki i różne maści, schronili się uzdrowicieli, którzy pracowali nad wynalezieniem lekarstwa na Morbus Mortus. Ryzykowali własnym życiem, pracując w pocie czoła, zbierając składniki z Zielnej Łąki. Nie mieli łatwo. Nawet wiedza wielkiego Eskulapa, nie przyniosła od razu rezultatów, dopiero odwaga Domenico Anafesto, który zawędrował do Purpurowego Sadu, dała odpowiedzi, a otrzymał je, gdy zbudził się cały pokryty roślinnością i płatkami purpurowego bzu. To był przełom! Stworzył recepturę na Morbus Mortus! Wielki człowiek, nie był bogaczem, a jedynie co miał to dębowe wiadro, stąd tak bardzo są cenione przez veneteńczyków. To ta historia najbardziej utkwiła mi w pamięci, być może dlatego wybrałam ten dzień — dzień odważnego człowieka! Jego historia inspiruje mnie, a także pobudza moją ciekawość.
Dzień Moździerza również miał interesujące atrakcje, a jedną z nich była podróż w medyczną przeszłość. Myślę, że to coś bardzo interesującego dla przyszłych magimedyków i lekarzy, sama jednak z chęcią założyłabym gogle, a także wypiła eliksir, chcąc doświadczyć czegoś iście szalonego jak Domenico Anafesto, który zaryzykował w czasach groźniej epidemii.
Można było również wziąć udział w zaklinaniu przedmiotów, a także wybrać się na słoneczny stragan. To wszystko brzmi bardzo niesamowicie i aż żałuję, że nie mogłam tam być! Najbardziej jednak urzekła mnie historia tego dnia, mówi ona o wielkim poświęceniu, trudzie, cierpliwości i odwadze. Samo miejsce — apteka, skrywa nie jeden sekret. Ciekawi mnie co zostało ukryte przed postronnymi oczami, jaka wiedza jest dla nas niedostępna? Myślę, że ten dzień najbardziej mnie zaintrygował. Mam nadzieję, że udzieliłam wyczerpującej odpowiedzi na zadany przez profesora temat.

Każdy zna historię o wielkiej epidemii, która nawiedziła Venetię. Ja nie chciałabym się skupiać na jej cieniach, a blaskach. Mam na myśli konkretnie dzień odrodzenia, w którym delfiny perłowe wróciły do venetiańskich wód, a na to cudowne miejsce znowu spłynęły błogosławieństwa dzięki eliksirowi, który w końcu zwalczył Morbus Mortus. A samo miasto mogło powoli odzyskiwać swoją dawną świetność, którą szczyciło się tuż przed wybuchem tej strasznej choroby.
Niestety, nie mogłam uczestniczyć w tym wielkim wydarzeniu, ale z opowieści znajomych wiem, że podczas niego zapala się wota dziekczynne. Są to magiczne świece, które symbolizują życie wszystkich poległych w tej potwornej i nierównej walce z Morbus Mortus. Oprócz tego podczas ostatniego dnia festiwalu można było spróbować porozmawiać z delfinami perłowymi, które zamieszkują wody Venetii, stanowiąc nie tylko jej chlubę, ale i symbol. Można było również spotkać trytony i spróbować swoich talentów w konwersacji z nimi. O dziwo, ponoć były w wyjątkowo dobrym nastroju podczas całego wydarzenia.

w niniejszym zadaniu domowym chciałabym skupić się na obchodzonym w czasie venetiańskiego karnawału Dniu Moździerza, który wydał mi się najbardziej interesującym spośród wszystkich dni karnawału. Związany jest on przede wszystkim z takimi dziedzinami jak uzdrawianie, alchemia oraz eliksirowarstwo. Z pewnością zadaniem organizatorów jest przybliżenie historii miasta związanej właśnie z takimi dziedzinami. Główną cześć oddaje przy tym Domenico Anafesto, magowi, który przed wiekami opracował lek na śmiertelną chorobę Morbus Mortus, która zdziesiątkowała Venetię. Z tego względu uczestniczący w festiwalu czarodzieje mogą zakosztować atrakcji związanych ze średniowiecznymi metodami uzdrawiania.

Rufus Scrimgeour - (ur. 1968 r. – zm. 1 sierpnia 1997 r.) Minister Magii w latach 1996–1997, a także Szef Biura Aurorów, większą część swojego życia spędził na tępieniu czarnoksiężników. W 1996 roku został Ministrem Magii po dymisji Korneliusza Knota. Urodził się w Wielkiej Brytanii, w Szkocji czarodziej czystej krwi lub półkrwi. Uczęszczał do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Był również wybitnym uczniem. Po szkole zaczął pracę w Ministerstwie Magii jako auror; bardzo dobry w tym, co robił, dlatego szybko awansował na Szefa Biura Aurorów, którym był aż do lipca 1996 roku. Urzędował w trudnych czasach, gdy Lord Voldemort powrócił i siał swój terror. Dnia 1 sierpnia 1997 śmierciożercy zdobyli ministerstwo. Scrimgeour został schwytany i torturowany przez Voldemorta w celu zdobycia informacji, gdzie ukrywa się Harry Potter.
Rufus Scrimgeour odznaczał się wielką odwagą, nie lekceważył swoich przeciwników, z pewnością można powiedzieć o nim, że był człowiekiem czynu, który walczył przez większość swojej kariery z czarnoksiężnikami, a potem został Ministrem Magii. Jego spryt i zdecydowanie pozwalały mu dobrze wykonywać swoje obowiązki. Miał też swoje słabości i ciemniejsze oblicze; dbał o reputacje ministerstwa kosztem niewinnych, także przejawiał często napady złości czy osadził w Azkabanie Stana Shunpike, co świadczyło o jego lekkim zagubieniu. W swoich działaniach wydawał się bezwzględny i surowy, ale kiedy przyszło, co do czego udowodnił swoją odwagę i siłę charakteru, odmawiając Voldemortowi, który posunął się do torturowania Scrimgeoura, a jednak one również nic nie dały.
Przyszło mu sprawować urząd w trudnych czasach, niezbyt mógł się wykazać, a jednak wiedział od początku, po której stronie stoi i za to bardzo go podziwiam. Gdyby nie jego postawa być może historia potoczyłaby się inaczej, wcale nie na naszą korzyść.

Szanowny Profesorze Morris!

Pan Stump był szanowanym obrońcą praw magicznych stworzeń. Należał do domu Helgi Hufflepuff w swoich latach szkolnych, a jego portret wciąż zdobi ścianę w pokoju wspólnym wychowanków tego domu. Jako Puchon jestem dumny, iż na karty historii wpisał się człowiek o tak dobrym sercu, wielkiej wiedzy oraz ambicjach.
  Proponowana poprawka do Klasyfikacji Istot i Bestii zakłada nową definicję istoty, według której istotą jest każde stworzenie obdarzone wystarczającą inteligencją do zrozumienia praw magicznej społeczności oraz zdolnością do współodpowiedzialności w ustalaniu tych praw.
  Dodatkowo, warto zaznaczyć, że ta zmiana przyczyniła się do powstania trzech wydziałów w Departamencie Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami: Wydziału Stworzeń, Wydziału Istot oraz Wydziału Duchów. [Czaro 2014].
  Co do jego ciekawszych osiągnięc to należy utworzenie specjalnego oddziału w MM, które zajmuje się maigcznymi grami i sportami, gdyż sam Pan Stump był wielkim pasjonatem Qudditcha. Więc wbrew pozorom zawdzięczamy mu całkiem poważne zmiany w systemie wewnętrznego funkcjonowania Ministerstwa, które sprawdza się do tej pory.

Z wyrazami szacunku,
Wacław Wodzirej

 

w swojej pracy domowej chciałabym skupić się na Ministrze Magii, który jednocześnie jest również moją imienniczką, a mianowicie na Pani Minister Wilhelminie Tuft, która urząd ten sprawowała w latach 1948-1959. Jak można się zorientować po rozpięciu czasowym: Pani Tuft została dwukrotnie powołana na stanowisko Ministra ze względu na powszechne zadowolenie z jej pierwszej kadencji. Jej rządy przypadały na czas pokoju, ale równocześnie w świecie mugoli wciąż odczuwalne były skutki wielkiej wojny, w którą byli uwikłani. Minister Tuft współpracowała wówczas bardzo blisko z niemagicznym rządem, aby dla wspólnego dobra wszystkich obywateli bez względu na ich pochodzenie, aby Wielka Brytania była o wiele przyjemniejszym miejscem do życia.

Niestety druga kadencja Pani Tuft zakończyła się przedwcześnie w dosyć tragiczny sposób. Podobno wszystko za sprawą jednego cukierka o smaku raptuśnika, na którego miała alergię. Niektórzy doszukują się w tym wszystkim teorii spiskowych, twierdzących, że tak naprawdę doszło do zamachu, a przekąska była zatruta lub spreparowana w niewłaściwy sposób, który doprowadził do śmierci Minister. Podobne plotki wynikały z faktu, iż pewnym partiom nie podobały się sprzyjające mugolom rozwiązania Pani Tuft i pragnęli w jej miejsce kogoś kto bardziej skupiłby się na sprawach czarodziejskich. Urząd po niej objął jej syn, Ignacy Tuft, którego polityka zdecydowanie odbiegała od tego, co reprezentowała jego matka.

 

Egipskie przysłowie: "Człowiek szuka pracy, a nie praca człowieka" podkreśla znaczenie aktywnego poszukiwania zatrudnienia przez jednostkę. Wskazuje, że sukces zawodowy zależy głównie od determinacji i wysiłku wybranego człowieka w poszukiwaniu odpowiednich możliwości zatrudnienia. Odnosi się również do roli osobistego zaangażowania i inicjatywy w budowaniu kariery, sugerując, że to człowiek musi podjąć wysiłek w poszukiwaniu pracy, a nie praca sama znajdzie się bez jego zaangażowania. Przysłowie to zachęca do aktywnego podejścia do kariery zawodowej i podkreśla, że samodzielność w poszukiwaniu zatrudnienia przynosi lepsze rezultaty niż bierność oczekiwania na sprzyjające okoliczności i łut szczęścia od losu.