Nie mów mi że ja się nie znam pf. Znam się, tylko inaczej. Patrzę przez swoje cztery oka na świat jak prawie każdy człowiek i w ogóle takie tam. Różnica minimalna. No a poza tym ja go doskonale rozumiem. Myślisz, że nie lubie plotkować jak on? No bo w sumie to nie lubie... Ale na pewno nie pogardzę zalewać ludzi falami hejtu jak to on zazwyczaj miał w zwyczaju. W ogóle wiesz co ja ostatnio znalazłam?! Ha ha haaaa, teraz ci nie powiem, ale może jutro jak będziesz grzeczny. - Ależ kochanie, wcale się nad tobą nie znęcam. - Stwierdziła oczywiście fakt, jakże inaczej. Ona była dla niego bardzo dobra i takie tam, wiesz jak jest. - Już chcesz wychodzić? Dopiero przyszliśmy. - Uniosła brwi patrząc na niego w udawanym zaskoczeniu i w ogóle. Dopiero co przed chwilką się przywitali, a ten już chciałby się ruchać. No dobra, w ramach prezentu Szarlotka dostała od niego kieliszek, uroczo. Ale to nie oznacza że od razu rzuci mu się w ramiona i będą pod stołem się pieprzyć czy w ogóle gdziekolwiek na tej sali. Pokiwała główką, całkowicie się z nim oczywiście zgadzając. To, że pasowali do siebie jak mało kto było wiadomo od ich przybycia do szkoły. Takie dwa kundelki w ogóle słitaśne. Jak ten no... Jak sie kurcze ta bajka nazywała o tych psach? OJ WIESZ O CO MI CHODZI - Vanbergowi kurwa. Naleigh, a komu. - Zirytowana łaskawie oświadczyła mu z kim tam za jego plecami się porozumiewa, oczywiście uważała, że za gwałtownie zareagował i w ogóle wydarł się jej do ucha. Ale jako że było to z czystej zazdrości, która tak na marginesie strasznie się jej podobała, dostał od niej jeszcze jednego całuska. No jak ona się dla niego stara to ja nie wierze. Też to doceń kurwa
Matt spokojnie spojrzał na Dainę. Oh, czyli teraz tutaj w Hogwarcie już nie można spokojnie porozmawiać? Właściwie ją rozumiał. Japonia to była tylko przygoda, która i tak nie wypaliła. To nie jego wina, że miała chłopaka. Nie wiedział o nim za dużo. Nawet tego z jakiego był domu. Po co mu to było wiedzieć? Do niczego mu się to nie mogło przydać. - Czyli uścisk na przeprosiny też odpada? - zapytał i się zaśmiał Spojrzał na nią i dodał krótkie - Okej..- które przeciągnął jak najbardziej mógł. Co do wydarzeń z pociągu. Jakoś nie obchodziło go za bardzo to, jakie skutki to miało na całą szkołę. Wkurzał się tylko, bo musiał spać w Wielkiej Sali z tymi wszystkimi ludźmi. Czuł się, jakby miał klaustrofobię. - Ahhh.. Okej. Wiesz, to ja chyba znajdę jeszcze kogoś, kto chętnie przygarnie taką bezbronną istotę jak ja.. - powiedział z udawanym smutkiem i miną zbitego psa. Pewnie i tak by tego nie zrobił, ale mógł się z nią podroczyć. Ewentualnie obrazi się i bez słowa pójdzie spać. W końcu to umie najlepiej
- Nie mam pojęcia. Wprowadzono stan wyjątkowy..- Odpowiedziała. - Chcesz koc? Mam jeszcze jeden niebieski. Do ust włożyła sobie już chyba piątą miętówkę i wzięła łyk wody. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. - Jak twoja noga? - Zapytała przyjaciółki. Wyjęła dwie poduszki i jedną rzuciła w stronę przyjaciółki - Dobrze ,że jestem przygotowana bo niewygodnie by się nam spało. - Uśmiechnęła się.
Ostatnio zmieniony przez Tiffany Keppoch dnia Nie Sie 18 2013, 13:38, w całości zmieniany 2 razy
Melody weszła do Wielkiej Sali, po raz kolejny zachwycając się jej ogromem. Nie dane jej jednak było cieszyć się z początku kolejnego roku szkolnego, nie po tym co się zdarzyło w pociągu. Ten rok nie będzie tak szczęśliwy jak poprzedni, nie ma mowy. Dla niektórych skończył się, zanim zaczął. Miała nadzieję, że Huan i Bruno są cali i zdrowi. Jeśli Puchon zostałby wilkołakiem, albo, co gorsza, byłby już martwy, Mari by tego nie przeżyła. Może i był niedomyślny, może i zachowywał się gorzej niż jego wybuchowy braciszek, ale ona chyba i tak go kochała. A Melody nie chciała, by ta dziewczyna dostawała od życia ciosy, na które nie zasłużyła. A Bruno...rozejrzała się wokoło. Wszędzie było mnóstwo malutkich pierwszaczków, które wzbudziły w niej jakąś troskę. Szukała znajomych twarzy, ale tłum był zbyt gęsty, aby spokojnie się gdziekolwiek przedostać. I pomyśleć, jak drastyczny w skutkach może być konflikt między Lunarnymi a Argenami... to się nie mieściło w głowie. Małe dzieci, rozszarpane ze względu na to, że co? Że nie mają 100% czystej krwi? Że nie mają nadzwyczajnych zdolności? Do jasnej cholery (oh, jak Mel lubi to słowo) przecież oni są jeszcze tacy młodzi! Kto wie, kim będą jak ukończą tą szkołę? Nigdy nie wiadomo. Z kamienną twarzą słuchała przemówienia dyrektora. A więc zginęły dwie kobiety? Na Merlina, co będzie dalej? Chyba przystąpi do Argenów. To znaczy do tych aktywniejszych. W ten sposób będzie mogła się jakoś przyczynić do zwycięstwa. Tak, to dobry pomysł. Tata będzie z niej bardzo dumny.Wytężała słuch, jednak nie padło żadne słowo o zaginionych. Jak mogła być tak głupia i nie wspomnieć o tym Elliottowi! Teraz było już za późno. Nie wystąpi przecież na środek sali, żeby to jemu przekazać. Cóż, i tak się tego dowiedzą jak będą sprawdzać, czy wszyscy są. Sala nie była jak zwykle udekorowana, nie było też zwyczajowych czterech długich stołów, po jednym dla każdego domu. Bez tego ogrom pomieszczenia wydawał się...niewykorzystany. Na środku wolne miejsce powoli zapełniało się materacami. A więc będą tu spać? No cóż, chyba nie będzie tak źle. Rozejrzała się i zobaczyła Charlie, która siedziała na ławce i piła. Pomachała jej, jednak Gryfonka chyba jej nie zauważyła, pustym wzrokiem spoglądała na podłogę. Melody postanowiła do niej podejść. - Hej, wszystko w porządku? Wyglądasz jak duch. - oznajmiła jej uprzejmie. Po czym spojrzała uważnie na twarz Lotty i powiedziała poważnym głosem. - Naprawdę nie wyglądasz za dobrze. Coś się stało?
:: 
1 ... 21 ... 37, 38, 39
