First topic message reminder :

Nie mów mi że ja się nie znam pf. Znam się, tylko inaczej. Patrzę przez swoje cztery oka na świat jak prawie każdy człowiek i w ogóle takie tam. Różnica minimalna. No a poza tym ja go doskonale rozumiem. Myślisz, że nie lubie plotkować jak on? No bo w sumie to nie lubie... Ale na pewno nie pogardzę zalewać ludzi falami hejtu jak to on zazwyczaj miał w zwyczaju. W ogóle wiesz co ja ostatnio znalazłam?! Ha ha haaaa, teraz ci nie powiem, ale może jutro jak będziesz grzeczny.
- Ależ kochanie, wcale się nad tobą nie znęcam. - Stwierdziła oczywiście fakt, jakże inaczej. Ona była dla niego bardzo dobra i takie tam, wiesz jak jest. - Już chcesz wychodzić? Dopiero przyszliśmy. - Uniosła brwi patrząc na niego w udawanym zaskoczeniu i w ogóle. Dopiero co przed chwilką się przywitali, a ten już chciałby się ruchać. No dobra, w ramach prezentu Szarlotka dostała od niego kieliszek, uroczo. Ale to nie oznacza że od razu rzuci mu się w ramiona i będą pod stołem się pieprzyć czy w ogóle gdziekolwiek na tej sali.
Pokiwała główką, całkowicie się z nim oczywiście zgadzając. To, że pasowali do siebie jak mało kto było wiadomo od ich przybycia do szkoły. Takie dwa kundelki w ogóle słitaśne. Jak ten no... Jak sie kurcze ta bajka nazywała o tych psach? OJ WIESZ O CO MI CHODZI
- Vanbergowi kurwa. Naleigh, a komu. - Zirytowana łaskawie oświadczyła mu z kim tam za jego plecami się porozumiewa, oczywiście uważała, że za gwałtownie zareagował i w ogóle wydarł się jej do ucha. Ale jako że było to z czystej zazdrości, która tak na marginesie strasznie się jej podobała, dostał od niej jeszcze jednego całuska. No jak ona się dla niego stara to ja nie wierze. Też to doceń kurwa

— Słonko — podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach usadzając ją na miejscu — Zdecyduj się; czyś dzisiaj zdolna do współpracy, czy może mam cię po prostu odstawić do Dormitorium?
Przekrzywił lekko głowę spoglądając na nią uważnie. Cholera, jeszcze kilka minut temu jej zachowanie było normalnie, teraz jednak jest minimum irracjonalne. Toć on jest tutaj tym, co potrafi nawalić się wodą!
Jak mogła mu zabrać jedyną radość z życia?
— No nic. — Westchnął. — Najwyżej chimery pooglądasz kiedy indziej. Teraz musisz odespać i dojść do siebie.

Usiadła ponownie na krześle, dłońmi przetarła twarz, odetchnęła ale po chwili wstała na równe nogi równając się z chłopakiem.
- Promyczku nic mi nie jest, po prostu mam chwilowe rozdwojenie jaźni. Prawdę mówiąc od jakiś kilku dni, zaczęło mi się po nie udanej imprezie urodzinowej.
Podkreśliła swoje dwa ostatnie słowa patrząc znacząco na chłopaka, obiecała sobie że nie wypomni mu tego ze go nie było. No ale nie mogła tak dłużej no! Czekała na niego tak samo ja na Le Faya ale ich nie było! Zawiodła się na nich i na wielu innych przyjaciołach, było minęło. Rany są i jeszcze długo się nie zagoją. Ale dziewczyno spójrz pozytywnie od kilku dni jesteś starsza od Borisa.
- Mniejsza już oto nie ważne. Ale wracając do tematu nie jestem zmęczona i nie ma potrzeby żebym szła spać. Jest jeszcze młoda godzina.
Odparła i delikatnie poklepała go po lewym policzku. Uśmiechnęła się szeroko ukazując dwa rzędy białych ząbków. Zaraz potem ponownie usiadła na krześle i spojrzała na chłopaka z dołu.
- Olać mnie w końcu dogadałeś się z mózgiem jak uwolnimy naszego przyjaciela?
Zapytała i podrapała się po ramieniu.

Jej urodziny..— Westchnął w myślach. No tak, kompletnie o nich zapomniał przesiadując w grocie. No to ładnie. Jak przysiądą gdzieś w trójkę dopiero da im dziewucha popalić!
Zignorował przemożną chęć ugryzienia klepiącej go po policzku dłoni. Może go klepać nawet po czubku głowy, tylko na Sithisa, nie po policzku! Jakby już nie dosyć było problemów ze swędzącymi od niedawnej pełni dziąsłami.
— Nie martw się, jakoś ci to wynagrodzimy. — Zagruchał obejmując ją i przytulając lekko. — Wiesz, taka Girlanda z poślizgiem. Mamy w Dormitorium całkiem wygodne łóżka.

Kłapnął zębami i zamilkł uświadamiając sobie co powiedział.
— Cholera, to nie tak miało zabrzmieć. — Wychlipał między targającymi nim spazmami śmiechu. Świetnie, teraz i jemu się udzieliło.

Kolejnemu się udzieliło! Co to rozprzestrzenia się jak jakiś wirus za pomocą wzrok, dotyku czy rozmowy? Gdzie jest mój telefon, kiedy jest potrzebny nigdy go nie ma tak samo jak rodzeństwa! A idźcie wy wszyscy na drzewo liście dmuchać i banany prostować! Wrrr...
- Całkiem kusząca propozycja.
Powiedziała ze słodkim uśmiechem i delikatnie zagryzła dolną wargę. Ooo! Przynajmniej ta już zdrowieje! Cud! No ale teraz Borisowi się udzieliło a miejmy nadzieję że z nim nie będzie gorzej niż z Lynn. Z gorszym wariatem niż ona nie da się wytrzymać! Brunetka oparła się wygodnie o drewniane oparcie krzesła i zaczęła się bujać na jego tylnych nogach w tył.
- Jak widać głupota jest zaraźliwa.
Powiedziała zamyślona i palcem wskazującym zaczęła pocierać swoją dolną wargę. Myślała myślała i nic nie wymyśliła. Każdy pomysł wyciągnięcie Quieta był dobry albo wręcz przeciwnie, tylko teraz, który wybrać z całej masy już podanych i oczywiście niezapisanych? Gdzie jest notatnik i pióro?! Jak widać kiedy są potrzebni nie ma ich! Normalka! A gdyby tak wysadzić coś? Nieee komuś mogła by się stać krzywda, a może jakoś doprawić kawkę lub herbatkę? Jest wiele pomysłów ale niekoniecznie dobrych.

Isidor zmierzył Borisa ostrzegawczym spojrzeniem, gdy ten mimo wszystko poczęstował Sheilę likierem.
Uradowana Le Fay'ówna napiła się i wyszczerzyła do Borisa.
- No, oni w ogóle we mnie nie wierzą. - Potwierdziła, kiwając głową. - Ani on, ani Quietus, traktują mnie jak dziecko. - Prychnęła, bawiąc się kosmykiem włosów Borisa. - W ogóle Borysku, wyglądasz jak dziecko wojny, mówił ci to już ktoś? - Spytała. Rzeczywiście, ona w pięknej, błękitnej balowej sukni, a on w zniszczonych łachmanach wyglądali conajmniej dziwnie...
Sheila wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Isidorem, po czym mężczyzna odchrząknął.
- Właściwie, Quietus dostał opis około piętnastu kandydatek od babci łącznie ze zdjęciem. - Wyjaśnił, mierzwiąc sobie włosy. - Wybrał Elenę, stwierdzając po opisie, że z tego wszystkiego jest najbardziej adekwatna... chociaż z tego co wiem, wady były utajone, czego można było się spodziewać. - Dodał, marszcząc brwi. - I lepsze, nie lepsze, może zwyczajnie Eleny nikt nie zna na tyle, by przebić się przez ten lód... - Zamyślił się na moment. Wiedział, że nie wszystko jest takie, jakie wygląda, ale nie chciał, by jego kuzyn miał problemy przez to, że wybrał sobie taką narzeczoną a nie inną, że będą go z tego powodu unikać, czy coś w tym stylu. Quietusa by to pewnie nie obeszło, co jedynie bardziej go martwiło.
- No chyba nie sądzisz, że Quietusowi będzie się chciało? - Spytała z powątpiewaniem Sheila, ponownie upijając likieru od Borisa. - A nawet jeśli, to po co? I tak dla reszty Marion będzie taka sama, a to jaka będzie dla braciszka, jest mu obojętne, póki oczywiście nie będzie za wszelką cenę się unosić, jak paw, a będzie wypełniała obowiązki żony. - Wzruszyła ramionami. - To wszystko wina babci. Jeśli ona myśli, że ja pozwolę się tak wmanewrować, jak Quietus, to niech przestanie myśleć bo jej szkodzi. - Dodała z pewnością. - A ty nie mogłeś mu doradzić, jak ma się wyplątać? - Spytała nieco żałosnym tonem kuzyna, który wymigał się od planowanego przez babcię ślubu i narzeczeństwa. Co prawda, Larissa wtedy przerzuciła całą swą nadzieję na Quietusa, z drugim wnukiem utrzymując chłodniejsze stosunki.

Po instrukcjach Borisa Sheila i Isidor uśmiechnęli się, salutując niezgrabnie.
- Taktoczna. - Odpowiedzieli, uśmiechając się. Isidor westchnął w duchu - Elena go chyba nie polubi, gdy pomoże w porwaniu...
- Irytek to zły pomysł. - Stwierdził Isidor. - Mimo wszystko, może bez takiej agresji, nie chcemy żeby Quietus miał przechlapane u żony, bo jeszcze mu się w noc poślubną nie odda i co wtedy? - Powiedział śmiertelnie poważnym tonem.
- O, ale Quietus nie podziękuje, on tego nie robi. - Zwróciła się Sheila do Lynn. - Ale wdzięczny pewnie będzie. Tylko i tak zostaje kwestia: gdzie się udamy? I nie Borisku, nie do groty, wiesz, że Quietus nienawidzi zimna, chyba by cię zabił i pogrzebał w tej zamieci. Trzeba znaleźć coś innego.
Isidor zaś dłuższą chwilę wpatrywał się w Lynnette, która wydawała się pijana.
- Widzieliście gdzieś Chrystusa? - Spytał zgromadzonych, patrząc się podejrzliwie na szklankę Thompson. - Woda w wino i tak dalej...

— Bla, bla, bla.. — Mruknął wykreślając z mentalnej listy grotę. Przecież były tam dywany! I kilka palenisk, i koce, i te najważniejsze, ciepluśkie chimery! Ale nie, jak zwykle księciu byłoby za zimno!
Fuknął na Sheile, by powstrzymać się przed klęciem.
Świetnie, teraz będą musieli szukać czegoś po zamku, a znając "integralność" uczniów większość pokoi i sal nie będzie sprzyjać kameralności.
Nic, ino się zaorać, pomyślał spoglądając z powątpiewaniem na Isidora. Jaki Chrystus i jakie wino?!
— Toć to woda z Kauflandu. — odpowiedział — Po niej były piękne rzeczy.. — Dokończył lekko rozmarzonym tonem, wspominając wakacje sprzed dwóch lat. Wtedy, to było coś.. Jednak mugole niekiedy się przydawali.

Brunetka powoli traciła ochotę na prowadzenie rozmowy na temat Marion, wystarczy że musi znosić ją niekiedy teraz kiedy jej nie ma każdy powinien się bawić a nie! A wiec podnosić swoje tyłki i jazda zaczynami zabawę! Nie odpowiedziała już na słowa rodziny Quieta bo żeby najlepiej skończyć niechciany temat najlepiej już się nie odzywać. Po za tym Isidor sam zmienił temat wypowiadając głupie pytanie. Lynnette roześmiała się wesoło lecz zaraz po chwili ustami zasłoniła usta tym samym tłumiąc swój śmiech. Chrystus, wino i takie inne czy to dziwne że ta dziewczyna upiła się czystą wodą? No dobra było to dziwne, nie upijała się tak łatwo swoim kochanym burbonem a po jednej szklance wody biegała już za muminkami i robiła teletubisiowe tulituli? W te wakacje obie musimy wybrać się do naszego ulubionego motelu. Ciekawe czy nasz pokój w psychiatryku jest nadal wolny? Pomartwimy się o to później pora wracać do towarzystwa. Kiwnęła głową kiedy jej Promyczek wypowiedział słowa związane z ową wodą, od której ślizgonka widzi dziwne rzeczy. Klapnęła tyłeczkiem na krzesło nieopodal i westchnęła patrząc przed siebie.
- Może udamy się do pokoju 4 pór roku? Wyczarujemy słoneczko i będzie okej.
Mruknęła to co jej pierwsze na myśl przyszło. Moim zdaniem nie był to całkiem głupi pomysł. Skoro chcą ciepło to wyczarują sobie lato lub wiosnę i rozpalą ognisko na środku? Ahhh ciekawe co na to reszta towarzystwa.

— To nie jest taki znów zły pomysł. — Skomentował pomysł Lynn odnośnie Pokoju Czterech Pór Roku. Pomimo tego, iż rzadko w nim bywał - silnie przyczyniali się do tego inni uczniowie, wręcz "zapychający" go ze względu na wieczne słońce -uważał je za całkiem miłe miejsce. Może nawet Książątko by nie marudziło. Ba, nie może, acz na pewno!
— Lynnette Thompson, momentami jesteś geniuszem. — Pochwalił dziewczynę podwijając rękawy koszuli. Trzeba było zabrać się do roboty jeszcze w tym milenium, jeśli mieli wyciągnąć Quietusa z tej maskarady.
O ile im się uda. Znał dobrze popędy jego babki, i jeśli złośnica nie będzie im sprzyjać jedyne co uzyskają to jedną, wielką katastrofę i solidne cęgi.
— Dobra, zdecydowanie trza zawiadomić babuszke. Ktoś się tego podejmie..? — Spojrzał wyczekująco na zgromadzonych. — Jeśli wejdę tam w takim stanie, nie pozwoli mi nawet dojść do słowa, tylko zmiecie od razu zaklęciem, ewentualnie klątwą. Albo dwoma, dodał już w myślach.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko słysząc słowa Borisa skierowane do niej, oparła się plecami o oparcie krzesła i zaczęła się lekko bujać w tył. Ona również spojrzała na każdego uważnie kiedy padło najważniejsze pytanie. Lynnette mogą sobie wybić z głowy, ona nie miała ochoty pakować się do pokoju, w którym jest Elenka kipiąca ze złości oraz jej matka, która bez mruknięcia okiem sprawi że brunetka nie zdąży nawet wejść do tego pokoju. Jak machnie różdżką to Thomspon wyfrunie z tego pokoju szybciej niż tam się znalazła. Po za tym znając ją wypaliła by jakieś głupie słowo ciągnąc biednego i zdziwionego Quieta jak najdalej. Albo w najgorszym wypadku usiadła by, nalała sobie herbatki i zaczęła by rozmawiać z rodziną Le Fay. Wstała z krzesła dość gwałtownie a drewno przewróciło się na ziemię robiąc niemały huk. Dziewczyna zrobiła głupią minkę i wzruszyła ramionami. Po co ona w ogóle wstała? Mogła siedzieć na tym kuferku i może ktoś inny by poszedł.
- Ja bym mogła iść tylko wicie ... gdybym nie wróciła po dość długim czasie to znaczy że poległam lub po prostu się zagadałam.
Wypowiedziała potok słów i spojrzała na całą trójkę, zgodziła się bo mogła by być całkiem zabawnie. Po za tym ona sama chce zobaczyć minę przyszłej żony swojego przyjaciela kiedy ta będzie go grzecznie wywlekać z pokoju. No ale kurde, tak była zajęta myśleniem o tym jak uratować młodego ślizgona a nawet nie pomyślała o tym jaka Elen musi być smutna. Tak sie starała a oni jej to wszystko zniszczą.
- A nie lepiej poczekać aż sami go wypuszczą ?
Mruknęła i ze stolika zgarnęła nową szklankę z nową wodą, upiła łyka i spojrzała na H2O.

Uśmiechną się. Cornelia nie przestała mu ufać... To dobrze. Tyle tematów do rozmów, tyle spraw do wyjaśnienia, spowodowanych długą rozłąką... Jednak przeszłość to okrutna pani teraźniejszości i... Stworzyła się pomiędzy Crow'em a Corin pewna bariera... Wspomnienia? Być może...
- Corin... Gdzie byłaś? Co się z Tobą działo? Jak życie? Znalazłaś miłość? Zdarzyło się coś wspaniałego? Być może strasznego?
Nauczyciel zasypał ją falą pytań, buzia mu się nie zamykała. Przystał na chwilę i czekał na falę odpowiedzi.

Westchnął na odpowiedź Lynn. Oczywiście, że mogli poczekać, aż sami go wypuszczą, ale gdzie w tym planie miejsce na zabawę? Na adrenalinę i ucieczkę przed klątwami babuszki?
No właśnie.
— Jak wola. — Uniósł dłonie w geście poddania odpychając od siebie z tuzin potencjalnych scenariuszy działań. — Możemy wybrać się gdzieś, wysłać Skrzata by zdał mu relację i poczekać, aż przywlecze do nas swój arystokratyczny tyłek.

Weszła do sali ubrana w krótką sukienkę, Która w zestawieniu z jej urodą porcelanowej lalki dawała taki efekt, ze niemały szok wywaływało godło Gryffindoru na jej pelerynie. Na pierwszy rzut oka wyglądała na ślizgonkę. Ktoś bedzie miał o to pretensje? Trudno, nikt nie zakarze jej tak chodzić.
W każdym razie weszła do sali i przeszła wzdłuż stołów szukając odpowiedniego miejsca. Zbliżała się pora obiadu, chciała być pierwsza, zeby trafić na najświeższe potrawy. Usiedła na końcu stołu przy ścianie, wyprostowana i elegancko dumna. Uczniowie powoli się schodzili, a ona nie zwracała na nich najmniejszej uwagi.

Albert był głodny. Można powiedzieć, że nawet bardzo, bo już od kilku dobrych (nie, raczej złych) godzin burczało mu w brzuchu. Postanowił wybrać się do Wielkiej Sali - przebłysk inteligencji, naprawdę - aby coś przekąsić. Pierwszym w pomieszczeniu nie był, ale też nie ostatnim, a jako, że nikogo ciekawego i znajomego w pobliżu nie widział, przycupną w towarzystwie jakiejś dziewczyny, którą kojarzył z widzenia, ale nie wiedział z jakiego jest domu. Miała na sobie zieloną suknię, dlatego możliwym było, że jest ślizgonką. Na pierwszy rzut oka wydawała się być nieco straszna, ale odważył się nawet odezwać!
- Hej... Jesteś ślizgonką, prawda? - spojrzał w jej stronę, wpychając pełny widelec do ust - Na którym roku? - przełknął kawałek mięsa razem ze śliną.

Po krótkiej chwili na stołach pojawiło się jedzenie. Nałożyła sobie trochę pieczeni, kilka ziemniakow i jakąś surówkę. No i wtedy usiadł obok niej jakiś chłopak, ślizgon, którego w ogóle nie kojarzyła. Czemu zwróciła na niego uwagę? Bo usiadł przy stole Gryfonów. No i się do niej odezwał. Spojrzała na niego bez większych emocji.
-Przynależę do Gryffindoru. Pierwszy rok.- powiedziała obojętnie. Żadna nowina ani tajemnica, więc tyle mogła mu powiedzieć. Zależy co chciał jeszcze wiedzieć...
Znów przeniosła wzrok na tależ. Powoli ukroiła sobie kawałek pieczeni i podniosła go do ust, z podniesionym małym paluszkiem, jak na arystokratke przystało.

Gryfonka? Jak na taką przyzwoitkę, zachowywała się dość dziwnie... Może i była elegancka, te sprawy, ale też trochę sztywna na swój sposób i zamknięta. Czyli co? Nie lubi zawierać nowych znajomości? Smutecek. No fakt, usiadł przy stole gryfonów, ale co? Nie można? przez tyle lat myślał, że wolno!
- Smacznego. Zawsze taka jesteś? - zapytał, nie kryjąc myśli, przeżuwając kolejny kawałek mięsa - Paluszek - uśmiechnął się w jej stronę, bo siedział naprzeciw niej. Tak właściwie bardzo, ale to bardzo nie lubiał być sam, stąd ta chęć rozmowy nawet z nieznajomą - Lubisz mięso? Ładna sukienka - bełkotał z pełnymi ustami. No, czasami zdarza mu się być nieco nadpobudliwym i zadawać wiele pytań... Jak każdemu dziecku w tym wieku. Ponoć przeciętny sześciolatek zadaje ponad trzysta pytań dziennie.

Przeżówała powoli i dokładnie. po prostu miała taki dzień, była nadwyraz spokojna.
-Znaczy jaka?- spytała dalej obojętnym tonem.
Powie coś ciekawego, czy dalej bedzie nawijać coś bez sensu?
Zastanawiała sie nad tym w milczeniu, skupiając się na jedzeniu. Sięgnęła po kielich z sokiem dyniowym i upiła parę łyków. Niestety kilka kropem spłynęło jej z kącika ust po rodzi i szyki aż w dekold. Dziewczyna chwyciła serwetkę i zaczęla się wycierać bez żadnegop wstydu, czy zażenowania.

Czy on jest ignorowany? On bardzo nie lubi jak ktoś go omija, pomija, nie zwraca na niego uwagi, traktuje jak powietrze. To chamskie i złe! Be, fu, nieładnie Elenko... Właściwie, to on chyba jeszcze nie zna jej imienia, ale próbuje się z nią dogadać. Uda się? Zimna jest... A wygląda na taką hot seks bombę, mrrr. Pewnie chłopak ją rzucił. Albo okres się zbliża.
- No... taka jak teraz - rzekł, odkładając na talerz sztućce. Wyciągnął w jej stronę dłoń, tak na zapoznanie się. Oczywiście nie chciało mu się wstać, ale może pomińmy ten małoinstotny fakt? - Albert jestem - czekał, aż dziewczyna uściśnie jego dłoń, czy coś.

On? Ignorowany? No przecież grzecznie odpowiadała na wszystkie jego pytania, więc gdzie tu ignorancja? Gdy skończyła wycierać sok, powoli zgniotła serwetkę w dłoni i rzuciła gdzieś na stół.
-Owszem.- odpowiedziaął spokojnie patrząc w swój tależ.
Tym razem zajęła się ziemniaczkami. Nabrała ich trochę na widelec jednak nie zdążyła ich nawet przetransportować ich do ust, bo zobaczyła, ze chłopak wyciąga w jej stronę rękę. Przez chwilę patrzyła na jego dłoń, jakby nie wiedziałą co zrobić, po czym odłożyła sztućca i powoli i delikatnie ją uścisnęła.
-Elena.- powiedziaął spokojnie patrząc mu w oczy.
Po chwili znów spojrzała na swój tależ.
-Podasz mi sos?- spytała wskazując sosjerkę.

Taka spokojna, taka drapieżna, mrrr kocica! Hihihihi na dodatek ładna, ale przyznajmy się, mimo tego Albert nie gustował w takich pięknościach. Miał całkiem inne standardy, c' nie? Poza tym, wciąż ma Melrose, której nie zmierza zdradzać. Przejdźmy może do konkretów, otóż zastanawiało go nadzwyczajne zachowanie gryfonki. Nie odpędzi go? Phi, ci "normalni" z jej domu, by się go brzydzili. No, ale może to i lepiej?
Kiedy puściła jego dłoń, spokojnie sięgnął po sos, znajdujący się kilka centymetrów obok jego prawej ręki. Bez zastanowienia podał go dziewczynie. Gdy wracał do swojej poprzedniej pozycji, łokciem nacisnął na widelec, z którego zrobiła się mała dźwigienka... Zawartość sztućca wylądowała na sukience Eleny. Upss...
- Prze- przepraszam - zaczął mówić, tłumiąc śmiech. Dobra, może to nie jest śmieszne, ale to niezrównoważony Albert! Nie jego wina, psychologa w Hogu nie ma.

Szczerze mówiąc Elenie zwisało, czy Albert z nią rozmawiał, czy nie. Tak ssamo jak wisiało jej, czy ktokolwiek inny się nią interesował. Od kilku tygodni była tak jakby inna. Unikała imprez i kłopotów, pokazywała się tylko w Wielkiej Sali i na zajęciach, a w wolczym czasie znikała albo w bibliotece, albo gdzieś poza zamkiem. Nie zwracała na nikogo uwagi tylko robiła swoje bez gadania.
Wzięła od chłopaka sosjerkę i polała ziemniaczki i pieczeń sosem. W chwili gdy odstawiła naczynie COŚ wylądowało na jej sukience. Powoli podniosła głowę i spojrzała na Ślisgona. Tym razem jej twarz i wzrok nie były obojętne jednak przeraźliwie chłodne.
-Masz pół minuty, by stąd odejść, później nie ręczę za siebie.- wysycała cicho ze śmiertelną powagą.

Chłopak przyszedł sobie tylko i wyłącznie po to, aby przegryźć cokolwiek. Cały czas rozmyślał o Gwen. Nie widzieli się dwa dni, mimo iż byli w tej samej klasie, na tym samym roku i nawet z tego samego domu sprawiało, że coraz więcej ich dzieliło. Po lekcjach szli w swoje kierunki i tyle się widzieli. Ale oczywiście Max nie miał jej tego za złe, bo w końcu każdy miał prawo mieć swoje rzeczy i on jak najbardziej to rozumiał.
Przyszedł do wielskiej sali coś zjeść, ale też po to, aby odrobić pracę domową. Przy stole puchonów na miejscu siódmioklasistów siedział sam, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Wziął sobie parę pasztecików i zajadał przeglądając swoje notatki. Chyba potrzebował czyjeś pomocy, to była praca z numerologi, a w tym nie czuł się najlepiej, a więc nie ma się co dziwić, że potrzebował pomocy. Może Gwen by się w tym lepiej odnajdywała, a jak nie to we dwóch daliby jakoś radę, prawda?

Wielka Sala od zawsze kojarzyła się Gwen z jedną rzeczą. Pomijając fakt, że było to pierwsze miejsce, jakie widziała na zamku. A mianowicie kojarzyła się Gwen z ... jedzeniem.
Przez zimę trochę się tego tłuszczyku uzbierało. Będzie się trzeba za siebie wziąć. Inaczej biedna Błyskotka złamie sobie kręgosłup, jak Gwen wróci na wakacje do Monachium.
Puchonka zawsze przyłapywała się na tym, że jak idzie jeść to myśli o swojej klaczy. Czy to przez to, że pod świadomie chce ją zjeść?
Wielka Sala nie była mocno zatłoczona. A to szkoda. Gwen lubiła, kiedy dużo się działo.
Weszła raźnym krokiem do środa i skierowała się w stronę stołu Puchonów.
- Cześć, Max - buzia Gwen rozciągnęła się w szeroki uśmiech na widok chłopaka. - Co tam masz?
Spojrzała mu przez ramię patrząc na notatki.

Szczerze powiedziawszy to nie spodziewał się, że ktokolwiek kto mógłby zainteresować Maxa się tutaj pojawi, a ku jego zdziwieniu pojawiła się Gwen. Dziewczyna która zawsze mu się podobała i od jakiegoś czasu byli razem. Nigdy nie chciał jej stracić miał nadzieję, że nigdy to nie będzie miało miejsca, ale oczywiście zdarzały się w związku kłótnie, jednak oni byli jeszcze krótko ze sobą, aby one były.
Kochał Gwen i nigdy nie da jej nikomu innemu. Nie wybaczyłby sobie jakby przez jego głupotę ją stracił, a przy jego szczęściu tak właśnie może się zdarzyć. Chyba jeszcze nie docierało do tego, że otrzymał to czego chciał, a więc Gwen o której myślał od piątej czy czwartej klasy. W końcu po wielu wysiłkach postanowił powiedzieć jej to co na prawdę do niej czuje i w ogóle tego nie żałuje.
Przyjrzał się jej i lekko uśmiechnął.
- Praca z numerologii. - mruknął. Pewnie dziewczyna już ją zrobiła, a jemu było zwyczajnie głupio, aby poprosić ją o pomoc. Przecież da sobie jakoś sam radę, prawda?
A jeśli chodzi o jej sylwetkę. Chłopakowi wcale nie przeszkadzało. Dla niego ona mogłaby być bardzo gruba i nie robiłoby mu to żadnej różnicy.
- A Ty już ją zrobiłaś? - zapytał z ciekawości.

- Nie chodzę na numerologię - oznajmiła Gwen spoglądając na zadanie. - Nigdy nie była dobra w liczeniu. A tego to w ogólnie nie rozumiem. Taka czarna magia nauk.
Gwenllian nie miała głowy to tak zwanych nauk ścisłych. Zdecydowanie lepiej jej szło z przedmiotami, gdzie nie trzeba było liczyć czy się zbytnio wysilać. Z tym, że w świecie magii raczej musiała dużo pamiętać.
Jedzie spozierało na Gwen mówiąc zjedz mnie, zjedz mnie. Ojciec zachęcał ją, by niszczyć wroga, ale spojrzy prawdzie w oczy. Czasami dla własnego dobra trzeba się nieco ograniczyć.
Największy koszmar, jak się nie mieści w ulubione ciuchy. Wtedy trzeba się w nie wbijać po przez skok z dużej wysokości.
- Jakby to coś o zwierzętach to mogę pomóc. A tak mój drogi - uśmiechnęła się sięgając po sok dyniowy - będę cie duchowo wspierać.

Ano fakt. Dziewczynę nigdy nie widział na tych zajęciach, ale nigdy nie myślał, że nie chodzi na ten przedmiot. Po prostu może chorowała czy coś w tym sensie. Ale teraz się dowiedział, że w ogóle zrezygnowała z tego przedmiotu. Może Max również powinien to zrobić, ale teraz było na to trochę za późno. Zawsze dawał sobie doskonale radę z tym przedmiotem, ale tym razem nauczycielka trochę przesadziła. Dała im taki temat, że kompletnie nie miał pojęcia jak się za to zabrać, ale pewnie po jakimś czasie zrobi to. Nie pozwoli sobie na dostanie oceny najniższej tylko za to, że mu się nie chciało iść do biblioteki i poszperać trochę po książkach. W końcu to jest ostatnia klasa, a więc musiał się trochę postarać.
- Ano tak... Zapomniałem.. - powiedział do niej i posłał jej kolejny uśmiech. Za każdym razem jak się spotykali to nie rozmawiali o przedmiotach.
- No to jedynie możesz mi pomóc duchowo... - mruknął.
Po chwili jednak musiał pocałować Gwen na powitanie. O tak, tego mu brakowało.

- To masz zapewnione jak w banku. - Gwen poklepała Maxa po ramieniu, kiedy Max się od niej oderwał. - Czujesz moją duchową energie mam nadzieję?
Dziewczyna wypiła za jednym razem pół pucharka soku. Miewała dni, kiedy alkohol piła jak soczek. To się może dla niej źle skończyć.
Gwen zdecydowanie musiała poćwiczyć silną wolę. Może kiedyś jej się to przyda?
Ta nie wiedza o przyszłości potrafi człowieka dobić.
- Do boju - zachęciła Maxa przeciągając się. Czemu się nie mogła nigdy wyspać.
Cieszyła się, że przeszła już do porządku dziennego z faktem, że ma chłopaka i jak na razie staropanieństwo jej nie grozi. Ale za wcześnie jeszcze było snuć jakieś plany na przyszłość.
Dla Gwen ważne było też to, aby miała w nim przyjaciela, z którym można pogadać tak o pierdołach. Nie tylko wygłaszać płomienne przemowy o wielkiej miłości. W końcu była prostą bawarską dziewczyną