Jest to duża powierzchnia o owalnym kształcie, rozmiarów około 55 na 152 metry. Po dwóch przeciwnych końcach, na polach bramkowych umieszczone są trzy tyczki, każda z obręczą na czubku, do których to wrzuca się kafla. Po środku znajduje się koło środkowe, skąd na początku meczu wypuszcza się piłki. Odbywają się tu wszystkie rozgrywki Quidditcha między domami, a także treningi drużyn. Czasem uczniowie przychodzą sami, bądź większymi grupami by polatać sobie dla przyjemności.
Wiedziałem, że ta Ainsworth na bramce to istny żart, na chwilę tylko o tym zapomniałem, by przypomnieć sobie, gdy znów nie obroniła. Mecz był okropnie wyrównany i denerwował mnie ten brak naszej przewagi. To na pewno właśnie to mnie wytrąciło z równowagi, gdy po odebraniu kafla, zaraz go straciłem. Leciałem właśnie w stronę bramek przeciwnej drużyny, licząc, że jeśli szybko się tam wybiorę, uda mi się ich zaskoczyć i zdobyć gol. Niestety, to nie był najlepszy pomysł. Dawno nie grałem i zapomniałem, że czasem lepiej było próbować przerzucić piłkę do innej osoby, a nie na siłę próbować ogarnąć wszystko samemu. Tak czy siak, ktoś z drużyny Hogwartu przechwycił kafel. Co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. Dlaczego nie mieliśmy na widowni kogoś z bractwa, kto wykorzystałby parę sztuczek z przedmiotami i nieco polepszył nasz wynik? Czym się Ci ludzie zajmowali?
Sheila nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek znajdzie się na boisku Quidditcha w innym jego miejscu niż na trybunach. Była odrobinę przerażona, mimo że dopiero znajdowała się w szatni i wkładała przez głowę szatę w barwach Płonących Mioteł, ale już od początku czuła, że to może być raczej słaby występ. Nigdy nie grała w Quidditcha, ale jak miałaby odmówić Cyrusowi czy innemu koledze z Salem, gdy Ci szukali jakiegoś gracza zapasowego, kiedy okazało się, że Salemowa drużyna jest niekompletna? Stwierdziła, że chociaż spróbuje pomóc, ale jeśli nie wyjdzie to… no cóż, chociaż będzie wiedziała, żeby więcej nie dotykać się do miotły. Dopiero co weszła na boisko, nieco spóźniona przez lęk, który paraliżował ją przez pierwszych kilkanaście minut, ale kiedy wreszcie udało się ją wypchnąć na boisko, wzleciała wysoko, instynktownie czując, że chyba tak powinna zrobić. Obserwowała najlepiej jak tylko umiała, ale czy szło jej dobrze? Raczej niekoniecznie. Nie widziała niczego poza pierścionkami czy łańcuszkami, lśniącymi w padających nań promieniach słońca. Schwytanie znicza było poza jej zasięgiem.
Shenae nie miała pojęcia jaką druzyną jest Salem, ale z tego co zdążyła zauważyć, powinna była uważać na Cyrusa. Dlatego właśnie przyjęła podobną taktykę do niego, trzymała mu się mocno ogona i nie odpuszczała. Dostrzegjac okazję na przechwycenie piłki, podleciała, technicznie wykonując odpowiednio dobry zwrot, żeby odebrać kafla. Z nim już u boku, wypędziła w kierunku pętli. Przez chwilę tylko się zawahała, ale były to ułamki sekund, w których mijała Enzo. Enzo, który strzelił wcześniej bramkę. Enzo, który… co do cholery robił Enzo na boisku? Na szczęście jej rozproszenie nie trwało długo. Ruszyła na bramkę, przez chwilę tylko tracąc orientację, gdzie ma rzucać, bo to małe stworzenie, które te pętle broniło było tak filigranowe, że w emocjach w trakcie meczu ciężko tą rudą było wypatrzyć. Gdyby nie ten żywy kolor włosów, być może D’Angelo do samego rzutu nie połapałaby się gdzie ta istotka się znajduje. Szczęśliwie, zauważyła ją wcześniej i rzuciła w kierunku pętli, która znajdowała się dalej od małej.
Stracili kolejne punkty. Daisy spojrzała trochę zła na Holly, ale czy tak naprawdę miała za co? Wcale nie była lepsza, jeszcze ani razu nie udało jej się porządnie odbić tłuczka. W tym meczu cokolwiek pożytecznego robili jedynie Cyrus i Vittoria. Może to było po prostu łatwiejsze i Daisy też powinna przekwalifikować się na ścigającego, chociaż przecież tak lubiła uderzać pałką? Krukonka znowu zbliżała się do ich pętel. Daisy chciała udaremnić jej celny rzut. Po raz kolejny jednak, okazało się, że chcenie to za mało. Uderzyła co prawda w tłuczek, ale ten śmignął gdzieś koło ramienia przeciwniczki, co najwyżej napędzając jej trochę strachu. Kafel poleciał do pętli, całkiem chyba celnie i teraz wszystko zależało od Holly...
Holly coraz mniej pewnie siedziała na miote, czuła zmęczenie wywołane twardym kijem wbijającym jej się w tyłek. Poprawiała się na miotle kilka razy, ale trzymała się jej hardo. Palce ścierpły jej od jej uścisku, a oczy błądziły nieprzytomni po boisku, bo wszystko działo się za szybko, zdecydowanie. Gdzieś z tyłu głowy poczuła dziwne mrowienie. Nieprzyjemne. Nie wiedziała, że to zimny wzrok Daisy był utkwiony akurat na niej. Zignorowała ten zimny dreszcz i…. i spanikowała kiedy jakaś krukonka rzuciła kaflem w jej kierunku. Szarpnęła miotłą, a ta sama poderwała się w górę. Witkami, zupełnym przypadkiem odbiła kafel w kierunku ścigających ich drużyny, a sama w tym czasiezsunęła się na sam tył miotły, rozkraczając się dziwnie na niej, nie mogąc znaleźć równowagi. Jako, że @Daisy Manese przed chwilą posłała tłuczek w przestrzeń i na moment nie miała co zrobić, Holly spojrzała na nią zaniepokojona. — Daisy… ja zaraz… spadnę — udało jej się przebić swoim cichym głosem przez świst powietrza na tej wysokości.
Pod niecelnym odbiciu tłuczka, patrzyła cały czas na Holly, chcą zobaczyć czy uda jej się obronić. Była bardzo blisko, toteż dokładnie widziała, jak odbiła tłuczka dosłownie przypadkiem. Uśmiechnęła się jednak pod nosem, bo w końcu na meczu nie liczył się sposób a efekt... Nie odleciała jeszcze, kiedy Holly rozpoczęła swoje dziwne akrobacje na miotle, więc usłyszała jak wzywa pomocy i zaraz była przy niej. - Trzymaj się mocno - powiedziała, puszczając trzonek własnej miotły i chwytając ten drugi, żeby doprowadzić go do równowagi. Miała nadzieję, że chociaż trochę udało jej się opanować sytuację. - A teraz przesuń się do przodu. Musisz cały czas trochę się pochylać, to nie zlecisz. I zamiast próbować złapać lecący kafel, spróbuj go odbić miotłą albo nogami - próbowała jej wytłumaczyć. To było strasznie śmieszne, że przed grą nikt nawet jej nie powiedział co ma robić, żeby nie spaść.
Z pomocą Daisy usadowiłą się lepiej na miotle, chociaż zanim to zrobiła, kurczowo przytrzymała się jej ramienia, instynktownie odczuwając chęć objęcia jej i zatopienia się w jej miękkiej piersi. Niestety na tej wysokości było to prawie niemożliwe. Pocieszyła się więc wesołym uśmiechem, i spróbowała zastosować się do rad Daisy. Wychyliła się trochę do przodu i z pewnością siedziało się tak lepiej. — Jesteś wspaniała, Daisy — mruknęła uradowana, chociaż nie mniej zmęczona. Od tego ściskania wcześniej miotły bolały już ją dłonie. Uda też, zaciskała je cały czas na kiju i chyba jutro będzie miała zakwasy. Niemniej cieszyła się, że mogła zagrać w jednej drużynie z Manese. — A to nogami można? — zdziwiła się, bo kopanie chyba powinno jej pójść lepiej. Często z nudów kopała sobie kamienie przy hogwarckim jeziorze, oczyszczając jego otoczenie z nierówności.
Posty bez kostek nie liczą się do postów liczonych przez Ścigających i Szukających drużyn
Daisy udało się samej utrzymać równowagę, chociaż nie było to proste, kiedy nie trzymała się miotły, a Holly się na niej opierała (ciekawa gdzie podziała pałkę), jednak na pewno wychodziło jej to o wiele lepiej niż uderzanie celnie tłuczków. Mecz za jej plecami jakoś tam się toczył, jednak na razie przeniósł się gdzieś na drugą połowę boiska. Uśmiechnęła się do Holly, o przecież wiedziała, że jest wspaniała. - Chyba można - odparła, bo tak naprawdę to nie była pewna, w końcu nigdy nie grała na pozycji obrońcy. Wydawało jej się jednak, że można bronić dosłownie wszystkim. - Ale lepiej nogą, niż gdybyś miała spaść, no nie? - Znowu posłała jej uśmiech. - To już wszystko w porządku?
Zaaferowana byciem super-mega-świetnym świeżakiem w Quidditcha, spokojnie przyglądała się temu, co działo się na boisku. Oczywiście tylko jej się wydawało, że gra świetnie - nie ogarnęła, że tak naprawdę trafiła w Vittorię w niezbyt przydatny dla swojej drużyny sposób. W każdym razie, siedziała na tej przypadkowo wybranej miotle dumna jak paw i czekała na kolejną okazję do nabicia jakiemuś Salemczykowi guza. Właściwie to nic do Salemczyków nie miała, tak samo jak do ludzi z Hogwartu, ale będąc akurat w tej drużynie nie mogła mieć innych uczuć względem rywali. Zdecydowanie ktoś powinien jej po tym meczu wytłumaczyć, czym tak naprawdę zajmował się pałkarz, bo siwowłosa upatrzyła sobie zupełnie inną funkcję w owej grze. Zaskoczona zdała sobie sprawę z tego, że drugi pałkarz, którym była @Katherine Russeau, odbił tłuczek prosto w jej stronę. Przedmiot, napędzony dodatkową siłą od odbicia, mknął w kierunku Charisme ze straszliwą prędkością. Gdy brała zamach, modliła się tylko o to, by okrągły przedmiot nie zmienił jednak trajektorii ruchu i nie walnął jej prosto w nieosłoniętą twarz. Z całej siły zamachnęła się... i spudłowała. Co za sierota.
Lucas po chwili z samego dołu przebił się na górę, ponad wszystkich. Co ciekawe ktoś również obrał tą strategię, a więc teraz mógł dobrze się przyjrzeć osobie którą brał za szukającego.. a raczej szukającą. Bo była to kobieta, uśmiechnął się tylko i przeleciał po jej prawej zatrzymując się na chwilę. Żeby usłyszała musiał podnieść głos, tyle się działo że trudno było zrozumieć własne myśli na boisku. - Powodzenia, kochana. Przyda Ci się żebyś znalazła tak drobny szczegół w całości, ale ja znajdę go szybciej niż Ci się wydaje. - Zasalutował i zniknął zaraz pod nią, postanowił na środkowym odcinku okrążyć całe boisko w poszukiwaniu tego małego cholerstwa. Był to raczej swobodny lot na miotle, niż ten agresywny i szybki w celu złapania znicza. Jak na złość, małego drobiazgu nigdzie nie było.
Winnie łapie Cyrusa z euforii i całuje go przelotnie w usta, kiedy ten zdobywa gola. Zazwyczaj była bardzo podekscytowana na każdym meczu. Szybko wraca do gry i rozgląda się za piłką, kiedy widzi zamieszanie przy ich pętlach. - Co wy wyprawiacie? – krzyczy Winnie do Holly i Daisy, które razem gadają sobie przy pętlach. Winnie nie wie co się dzieje i na czas meczu zapomina, że Hollywood powinna traktować przyjemnie. Wins uważa ją za dziewczynkę, którą należy się opiekować, nigdy nie wini ją kiedy robi coś nie tak i nie widzi w niej nawet swoją niemalże rówieśniczkę. Niestety chyba nigdy nie będzie ją traktować poważnie. - Daisy, wypierdalaj do tłuczka – krzyczy jeszcze Wins i zabiera kafla, po czym szybuje w stronę przeciwnej drużyny. Wymija wszystkich i niegrzecznie uderza #Shenae, z którą prawdopodobnie nie będzie BFF przez ich ostatnie spotkania. Królowa Teksasu celuje do pętli i rzuca z całej siły w jedną z nich.
Były sobie krówki trzy i przez wieś tak sobie szły, śpiewając pokrętną pieśń, by swą historię innym nieś. Wróć, co się dzieje? Chłopak całkowicie się wyłączył i nie miał zielonego pojęcia co się wokół niego dzieje. Gdyby ktoś wlazł teraz do jego głowy na sto procent zobaczyłby wszechogarniającą wszystko pustkę wymieszaną z ciemnością. Nie było go tutaj przez parę dobrych minut. Jak to dobrze, że nikt nie rzucał wtedy kaflem w jego kierunku, bo by miał niezłą aferę po meczu. Trzeba było wrócić do pełnego skupienia, a nie! Nagle kafel poleciał w stronę pętli, a on złapał go w locie. Dobrze, że już był przytomny. Rozejrzał się dokładnie, by podać do osoby z najlepszą pozycję i odrzucił piłkę do dalszej gry.
Shenae patrzyła na przebieg gry, śledząc go uważnie, gdyby nie agresywny atak Winnie, prawdopodobnie byłaby w stanie jakoś zareagować na przejęcie kafla, ale wolała raczej czystą grę. Widocznie to wychowanie, o którym jej wcześniej trąbiła Hensley, w rzeczywistości to sama powinna kupić. Gdyby nie rozdawała innym sykli, pewnie byłoby ją na to stać. D’Angelo aż prychnęła, szybko nadrabiając zalęgłości, podlatując do ich pętli. Edwardowi chyba wracała pasja, bo znów obronił. Shenae skinęła na niego głową, póki Cyrus i Winnie byli zajęci świeżo rzuconym golem. Może „Królowa” znów zachce całować członków drużyny, tym razem za próbę strzelenia do pętli. To dałoby She szansę na szybki rewanż. Mimo to, zdołała dotrzeć do bramek przeciwnej drużyny i rzucić kaflem, licząc na to, żeby ta mała broniąca straciła orientację, znów.
Holly nie chciała stawiać Daisy w sytuacji, w której musiałaby wybierać pomiędzy nią, a sobą i przypadkowo samej zlecieć z miotły. Hollywood po prostu nie miała pojęcia jak na tym piekielnym kiju się utrzymać. W końcu jednak wyprostowana odgarnęła jedną ręką włosy z twarzy, wpatrując się w tą piękną buzię Daisy, ciesząc się, ze były w jednej drużynie. Kto inny by jej pomógł jak nie Manese? Uśmiechnęła się do niej wesoło. — Tak, teraz w porządku! — zapewniła dziewczynę, mając zamiar następnym razem rzeczywiście strzelać nogą. Tylko, że następny raz pojawił się zbyt szybko. Nie zdążyła odsunąć się od Daisy, a zresztą nawet gdyby dała radę, jej uwaga była tak skoncentrowana na koleżance, że nie usłyszała nawet komentarza Winnie, rzuconego w eter. Nie chciała jej ignorować, po prostu Daisy absorbowała całą jej uwagę. Bardziej niż kafel, który przeleciał przez pętle za ich plecami, zanim Holly zdążyła ogarnąć co się wokół dzieje.
Uroczy pocałunek Winony tylko na drobną chwilę osłodził mi atmosferę tego meczu. Choć wolałbym się dalej zajmować smakiem jej ust, dane mi było skupić się wyłącznie na grze. Winona szybko porwała piłkę i poleciała na bramkę. Niestety, obrońca Brytoli miał więcej szczęścia i ponowie odparł ich atak. I to nie to było najgorszą częścią tego wszystkiego. Zaraz po tym, niespodziewanie na horyzoncie pojawiła się tamta przeklęta Angielka (przywykłem już, że pojawiała się nieproszona i tylko psuła wszystkim nastrój), porywając kafel i pędząc z nim na Holly. Oczywiście była pięćset razy lepsza w tej grze, niż nasza zdezorientowana obrończyni, to też wcale pozytywnie się to nie zakończyło. Żadne zaskoczenie. Bardziej byłem zły, że to nam nie udało się dogonić brunetki i po prostu wykraść jej piłkę. Postanowiłem więc teraz szybko zadziałać. Od razu odebrałem piłkę od Ainsworth i pędem udałem się w kierunku bramek Hogwartu. Niestety otoczyli mnie jacyś ścigający, więc uznałem, że bezpieczniej będzie podać kafel do Vittorii, albo Winnie. Wynik był teraz najważniejszy.
Max od jakiegoś czasu nie mógł zdobyć kafla, Ci z którymi grał można powiedzieć, że doskonale sobie radzili. Chciał jednak jakoś pomóc i widząc Cyrusa obserwował jego ruchy, jednak nadaremnie, bo jak tylko rzucił kafel w stronę ścigającego z Salem ten przeleciał dosłownie muskając palce puchona. Można było zauważyć grymas niezadowolenia na twarzy puchona. Max dawno już nie grał w tę grę, ale naprawdę bardzo ją lubił, może nie był wielkim miłośnikiem, ale cieszył się, że dostał się do owej drużyny. Spojrzał przelotnym wzrokiem w stronę koleżanki lecącej niedaleko niego, Shenae wydawała mu się znajomą, ale jednak jakoś nigdy nie mieli ze sobą bliższej styczności. Mimo iż należał teraz do drużyny to jednak nie był z nimi bardzo zintegrowany. 4
jesteś ścigającym, nie rzucasz teraz, bo Cyrus podaje kafla do swoich uwaga ten post nie liczy się do postów liczony przez pałkarzy i szukających!
Właściwie, to nie miała już pojęcia co się dzieje na tym meczu. Zbyt wiele faktów. Zbyt dużo uwagi zajmowało jej utrzymanie się na miotle i nie danie się zabić przez tłuczek. No i rozpraszała ją też obecność pewnej osoby na meczu, ale to już przemilczmy. Gdy Cyrus podał jej kafla musiała wziąć się w garść. Liczyła, że może uda jej się w jakiś sposób zdobyć dla drużyny potrzebne punkty. Szczególnie, że mecz trwał dość długo i była spora szansa, że jeszcze chwila i pojawi się gdzieś znicz. Dlatego ruszyła w stronę obręczy. Niestety zastawiono jej drogę, więc zmuszona była znowu podać.
A pewnie, Winnie może całować wszystkich członków drużyny, jeśli będą rzucać celnie do bramki. Więc Shenae mogłaby też strzelić jakiegoś samobója, to nawet ją by Wins pocałowała, mimo ich chłodnych stosunków. Co może nie byłoby przyjemne dla żadnej z nich, ale jak spektakularne! Dwie ładne panie kapitan przeciwnych drużyn ogarniające się na środku boiska to z pewnością byłby mecz zapamiętany na długie lata. Cudownie jest pisać te posty o niczym. Winnie lata za kafle raz w tą, raz w tamtą, idzie jak burza, jest świetnie, ale co chwilę zerka czy jej szukająca może jakimś cudem nie znalazła tej cennej złotej piłeczki. Zastanawia się czemu w zasadzie ma w drużynie Holly, kiedy patrzy jak zdezorientowana dziewczyna traci ponownie gola. Ale szybko wzrusza na to ramionami, bo oto jej drużyna ponownie mknęła ku bramki przeciwnika! Cyrus podaje do Vittorii, ona podaje do Wins, cóż za zgrana drużyna. Królowa Teksasu, którą stać na dobre wychowanie nawet jakby codziennie rzucała sykla w D’Angelo, ale no boisko nie wnosi ani monet, ani zbyt poprawnego zachowania, ponownie rzuca w kierunku bramki.
Obejrzała się na Winnie, która jej krzyczała, żeby zajęła się tłuczkiem, kiedy one latały nie wiadomo gdzie. Ale upewniła się, że Holly zaraz znowu nie zleci prawie z miotły i poleciała. Nim zdążyła się dużo oddalić, już leciała na pętle wredna krukonka, a Daisy trochę nie miała co zrobić... mogła może walnąć ją pałką w twarz, ale wtedy bardzo prawdopodobne było, że kazaliby jej zejść z boiska. Bezradnie patrzyła jak tracą kolejną pętle. Kiedy więc cała trójka ich ścigających przeprowadziła cudny atak, ona również za nimi pomknęła. Zgarnęła wreszcie tłuczka i kiedy Winnie rzuciła do pętli, ona wycelowała w przeciwnego obrońcę. Coś za dobrze mu ostatnio szło! Tłuczek go uderzył i w taki też sposób wyrównali z Buchorożcami. Zamachała pałką z radości, wreszcie trafiła! Teraz mogło być tylko lepiej.
She nie zastanawiała się jak ewentualny pocałunek dwóch kapitanowych mógłby sie skończyćb o zwyczajnie nie znała dziewczyny, więc oceniała ją tylko po pozorach, może niepotrzebnie widząc w niej pustą lalę, ale tak to już bylo, ze jak dyrektor sam nastawiał uczniów przeciwko sobie to potem rzeczywiscie rywalizacja trwała, nie tylko na boisku, ale też na płaszczyźnie prywaty. To była możliwie chyba najmniej trafna wymiana kulturowa jak dotąd. Zarówno anglicy, jak i amerykańce pałali do siebie zabójczą dawką nienawisci. Nic dziwnego, ze mecz był tak wyrównany. Szli łeb w łeb i nie zapowiadało się, żeby tempo gry miało zwolnić. D'Angelo trochę niedoceniła tej drużyny Salem, bo mimo jakiejś pokracznej dziewczyny na bramce, nadrabiali straty, szybko odwracając passę na swoją stronę. Odetchnęła sfrustrowana, przechwytując kafel od Edwarda. Może trzeba było przeprowadzić więcej wspólnych treningów, bo widocznie skład Hogwartu nie potrafił ze sobą współpracować. W myśl tego, kafel poszybował w kierunku któregoś z członków drużyny. Tak, żeby w przewidywalny sposób She znów nie apierała na bramkę. Uśmiechnęła się kwaśno do Cyrusa, który trzymał jej się całą grę na ogonie, licząc na jej błędy i warknęła coś pod nosem, zanim szarpnęła miotłą, lecąc za innymi Scigającymi swojej drużyny.
Sheila była bardzo dzielna. Jak na osobę, która z Quidditchem nie ma za wiele wspólnego, starała się bardzo wypatrzeć tego paskudnego znicza (nie żeby miało z tym coś wspólnego ewentualne zamordowanie jej potem przez pozostałych graczy), tyle, że „chcieć to móc” najwyraźniej nie działało w jej przypadku. Może aż tak rozproszył ją pocałunek Winnie i Cyrusa (ciężko powiedzieć dlaczego, chyba przecież wiedziała, że kiedyś byli razem?), albo problem leżał w Maddie, niebezpiecznie wiszącej przez chwilę na miotle. W każdym razie, skutek tego wszystkiego był jeden - znicz dalej krążył Merlin raczy wiedzieć gdzie, a początkowy entuzjazm Amerykanki szybko zgasł.
Jak to się stało, że Enzo był na boisku? Cóż, tego chyba nie wiedzieli nawet najwytrwalsi w rozważaniach tybetańscy mnisi. „Tak wyszło” i tak też zamierzał odpowiadać każdemu, kto zwątpiłby w logiczność jego decyzji i tak właściwie to bardzo się cieszył, że aktualnie jeszcze nie musiał nikomu się tłumaczyć, ale jeśli uważał, że uda mu się jakoś wykpić od spowiadania się Shenae, to z pewnością bardzo się mylił. Właśnie, a jeśli chodzi o D’Angelo… Halvorsen w jakiś przedziwny sposób zapatrzył się na jej ciemne, rozwiane na wietrze włosy. Pewnie wyobrażał sobie jak wspaniale byłoby teraz ją pocałować, będąc otulonym przez tę grzywę, kiedy to dostał kaflem. Nawet nie zorientował się, że to Shenae do niego podała i instynktownie odrzucił do niej piłkę z bardzo głupią, nawet nieco przestraszoną miną iii chyba w tym momencie przechwyciła ją Vittoria. Wspaniale, teraz to już bankowo go zamorduje.
3
Ostatnio zmieniony przez Enzo Halvorsen dnia 23.03.16 1:09, w całości zmieniany 1 raz
Dlaczego znowu musiała dostać do ręki kafla? Unikała tego jak ognia widząc, że jej gra zdecydowanie się nie poprawia mimo iż mecz trwał już na prawdę długo. Szukający już dwa razy prawie złapali znicza. Westchnęła z jakąś tęsknotą. Zdecydowanie wolała grać na tamtej pozycji, ale zwyczajnie brakowało im graczy. No cóż. Jak trzeba, to trzeba. Musiała spróbować rzucić raz jeszcze. Nie będzie to jednak łatwe ze względu na to, kto bronił obręczy Hogwartu. Mimo to postanowiła spróbować. Podlatując dostatecznie blisko wzięła zamach i... Znów modliła się o to, by trafić.
Przez chwili objęli prowadzenie tylko po to, by stracić kolejną bramkę. Chłopak już odczuwał pewnego rodzaju zmęczenie i coraz trudniej było mu się skupić na grze. Och może to nie był najlepszy pomysł, żeby grał w drużynie? Zapisał się tylko i wyłącznie ze względu na brata… którego tutaj do cholery jasnej nie było! Ten cwaniak się wymigał. Jak on go dorwie to zabije tylko raz, a porządnie. Do pętli zbliżała się pewna salemka, którą wolał unikać. Może właśnie dlatego nie był w stanie obronić? Trudno było to stwierdzić. Ale nawet nie przeklął kiedy stracił ten punkt, po prostu odwrócił od niej spojrzenie kontynuując grę… chciałabym napisać w pełnym skupieniu, ale nie było to możliwe.
Prawdę mówiąc Shenae była już zrezygnowana tą grą. Nie czuła się w ogóe częśćią drużyny. Podczas meczu grali zupełnie inni ludzie niż ci, którzy wcześniej pojawiali się u niej na treningach, nie znała niczyich możliwości. W zasadzie gdyby grala sam na sam przeciwko Salem wyszłoby na to samo. Zwyczajnie ciężko było przewidzieć przebieg gry, kiedy się jej nie czuło. Normalnie była pełna pasji i zaangażowania do rozgrywek, ale obecnie... coś wskazywało na to, że pierwszy raz odkąd grała, czula się na boisku zwyczajnie nie na miejscu. Złapała kafla, próbując to zmienić, kiedy tylko to sobie uświadomiła. Podała piłę do kogoś innego z druzyny. Musieli zacząć grać zespołowo.
Enzo zaczynał już wierzyć, że naprawdę nie nadaje się na Quidditchowego gracza. Zupełnie nie nadążał za przebiegiem gry, nie wiedząc na czym tak naprawdę powinien się skupić, aby ogarniać co się dzieje, a jednocześnie osiągnąć jak najlepsze rezultaty. Właściwie, nie było w tym nic dziwnego, skoro swego czasy większość swojej energii wkładał w to, aby nie zgadzać się na treningi z Shenae. Chwycił piłkę lecącą do jego dłoni bardziej odruchowo niż świadomie. Czyżby znowu miał ją stracić? Jakby obawiając się ataku Vittori, Enzo niemalże od razu wyrwał do przodu, wymijając kilku zawodników z zadziwiającą gracją (może sami uciekali, kiedy zobaczyli jak niepewnie trzyma się na miotle?) i rzucając wprost do pętli. No nie może być.
1
Ostatnio zmieniony przez Enzo Halvorsen dnia 26.03.16 0:26, w całości zmieniany 1 raz
:: 
1 ... 15 ... 27, 28, 29 ... 33 ... 39 
