Howard Forester

First topic message reminder :

***

Szanowny Panie Profesorze,

Poniżej umieszczam napisany wiersz.

szpony zaciskają się
mocno na
mojej szyi

czuję je jak
zabierają
mi tlen

powietrze ucieka jak
te tak mocno
uciskają

tną powoli wzdłuż
tętnicy, ale jej
jeszcze nie-

krwawię coraz mocniej
siła nie znika
mocniej i mocniej

zaciskają się szpony
na mojej szyi
to już mój koniec

Z wyrazami szacunku,
Arthur Gadd
VI klasa, Ravenclaw

Szanowny Profesorze,

Poniżej podsyłam haiku napisane w ramach zadanej pracy domowej:

"Strach przed zapomnieniem"

Zdjęcia wyblakną
Wrzawa trybun ucichnie
Nazwisko przetrwa

Julia Brooks

Szanowny panie profesorze Forester,

w odpowiedzi na zadanie domowe, przesyłam swój wiersz. Jak pan profesor jest zapewne świadom, nie potrafię jednak mówić, prosiłbym więc o pozwolenie na odegranie go jedynie za pomocą mowy ciała bądź użycie instrumentu. Dziękuję.

W zmarzłej róży którą kradnę więcej jest ode mnie życia.
Nic dziwnego - nie umarłem a nie czuję nic prócz gnicia.
A jeżeli wracam z dala i mam w ręku złocię kwiatów,
to na pewno ich nie rwałem nad przepaścią krańca światów,
bo z nas dwojga, nic dziwnego, to ja jestem najlękliwszy.
W końcu nie musiałem umrzeć, żeby składać się ze zgliszczy.
Nic dziwnego, że z nas dwojga przepłakałem trochę więcej,
skoro nie musiałem kochać aby mieć złamane serce.

Z poważaniem,
Eli Rosley,
II klasa studencka, Ravenclaw

Szanowny panie profesorze Forester,

Poniżej zamieszczam zlecony na zadanie domowe wiersz.

Jeżeli pozostaniesz, odnajdziesz się w moim sercu.
Jeżeli przyjdziesz, przyniesiesz wszystkie nasze wspomnienia.
Wędruje, płacze, cierpię, ponieważ ciągle tęsknię za Tobą.
Nawet jeśli ponownie weźmiesz mnie w swoje ramiona,
będziesz trucizną, rozlewającą się w moim rozerwanym sercu.

Jeżeli powrócisz, wspomnę bezkres czasu, który wycierpiałam samotnie.
Jeżeli podasz mi swoją rękę, będę trzymała Ciebie kurczowo, jak umykający sen.
Niczym cień śledzący światłość, podążałam za Tobą do samego końca.
Tego dnia, kiedy zatrzymał się czas, a nasze światy się rozeszły,
nie wypowiedziałam słów, które trzymałam w sobie do końca.

Dlaczego wciąż stoję, czekając na Ciebie?
Obejmując rękojeść miecza, którego nie potrafię wyciągnąć.
Dlaczego wciąż się modlę, błagając o Ciebie?
Cierpiąc tę bolesną ranę, marzę o Twoich błękitnych oczach.

Z wyrazami szacunku,
Shimazu Amaya

credits: oryginał jako piosenka

Szanowny Panie Profesorze Forester,

Poniżej znajduje się napisany przeze mnie wiersz w ramach pracy domowej.

Pomimo tego, że chciałem znaleźć się bliziutko Ciebie,
Nie mogłem być nieopodal,
Ponieważ im bliżej podchodziłem do ciebie,
Tym bardziej czułem się jakbyś Ty chciał ode mnie uciec

Jeśli zbliżę się do Ciebie..
Jeśli naprawdę to zrobię,
Będę się czuć jakbyś już na zawsze miał odejść
To dlatego nie mógłbym być bliżej

Jeśli byś mnie opuścił, zostałbym z tym bólem i samotnością...
Nie sądzę abym był w stanie to znieść
Więc mimo faktu, że chcę być z Tobą bliżej,
Nie mam możliwości znaleźć się o krok

Jeszcze jakbym miał możliwość mieć z Tobą ten moment bliskości
Ale Ty zostawiłbyś mnie na zawsze.
Dlatego trzymałem między nami dystans,
Ponieważ chciałem być w miejscu, gdzie już do końca mógłbym się widzieć.

Z poważaniem,
Hyung Jin-woo klasa VI

Szanowny Panie Profesorze

Nazwałam swój wiersz "Łabędź"

O świcie wzbierają promienie
Na wodzie widzę je - cienie
I czuję podmuch na skórze
Niosący pierze ku górze

Gdzie biel z szarością się ściera
Gdzie lęk powoli zamiera
Gdzie śmiech w oddechu się kryje
Gdzie zawsze czuję, że żyję

Tafla drży lekko, mięciutko
I cisza zapada na krótko
Muzyka gdzieś w tle rozbrzmiewa
Unosi się łabędź, olśniewa

Zniewala zmysły, jakby zaklęciem
Swym jednym, krótkim skinięciem
I rusza do lotu, szybuje
Sunie wzdłuż tafli, wiruje

Rozkłada skrzydła w ukłonie
I wtedy prawie się boję
Że sama już nie polecę
Uderzę w tę wodną miedzę

Lecz nim zapadnie kurtyna
Wygaśnie adrenalina
Nim moja muzyka ruszy
Zawierzę mej własnej duszy!

Więc sama kłaniam się nisko
Zaczyna się widowisko
Już tylko liczą się dźwięki
Taniec w rytm mej piosenki

I zapomnienie nadchodzi
Muzyka płynie, przewodzi
Pewne są moje kroki
Śmiało, rzućcie wyroki!

Ja będę tańczył i płynąć!
Nie dam mym ruchom zaginąć!
I nie zapomnę na chwilę
Gdy w brzuchu czułam motyle

Nie mamy skrzydeł, ni piórek,
A tutaj kolejny piruet!
Tancerza nie da się złamać,
Nie musi mieć skrzydeł, by latać!

Harmony Seaver,
VI klasa Gryffindor

Szanowny panie profesorze Forester,

Użyteczność run w codziennych obowiązkach jest zależna od tego, co dokładniej rozumiemy przez słowo "obowiązki". Uważam, że raczej się nam nie przydadzą do sprzątania czy gotowania, ale w przypadku wykonywania pracy, już jak najbardziej. Dla przykładu, osoba wykonująca zawód aurora, mogłaby wzmocnić swój płaszcz runą ochronną, która wchłonęłaby zaklęcie ofensywne w przypadku skrytego ataku. Coś jak kamizelka kuloodporna u mugoli. W podobny sposób mogłoby pełnić funkcję obronną domu, informując domowników o włamywaczu, lub czynnie go odganiając. Pomysł o ile dobry, to niewygodny, przez wzgląd na potrzebę ciągłej dezaktywacji i aktywacji runy przy korzystaniu z danego przejścia. Można by też, idąc śladami nordyckich zwyczajów, wypisać runy na ścianach domu, wzmacniając jego konstrukcję i chroniąc przed zjawiskami pogodowymi.
Niezależnie który z wyżej wymienionych sposobów się wybierze, należy pamiętać o odpowiednim dobieraniu run. Stosowanie obok siebie run o przeciwnym działaniu, może się skończyć w dość tragiczny sposób.

Z wyrazami szacunku,
Shimazu Amaya

Szanowny Panie Profesorze,

Zainspirowana moim ostatnim wypadkiem, myślałam trochę nad użytkowym połączeniem run leczniczych w gipsach i ortezach oraz ich możliwym zastosowaniu w gojeniu różnych rodzajów uszkodzeń!
1. Połączenie runy Berkanan z Naudiz wyryte w gipsie. Przyznam, że coś takiego przydałoby mi się na mojej ręce. Berkanan oprócz swojego znaczenia wszechmatki, traktuje także o procesie życia, śmierci i odrodzeniu-odnowie. Może to działanie właśnie odnowy w połączeniu ze znakiem naudiz – ręki w gipsie sprawiłoby, że ten szybciej leczyłby złamanie?
2. Runa Ingwaz i Raido na okładach. To inspiruję z kolei moim obitym biodrem. Runa Ingwaz czytana jest przez wielu jako kiełkujące ziarno i oznacza naturalną, pierwotną energię, z kolei Raido to noga. Może przy połączeniu tych dwóch run można by szybciej leczyć naderwania i zerwania mięśni i ścięgien? Tak jak ziarno najpierw musi poznać mrok ziemi, żeby wykiełkować, tak naderwane ścięgno jest… Naderwane, by dopiero się zasklepić.
3. Runa Jera i Kaunan w bandażach. Runa Jera odpowiada za proces zmian i przemian, przychodzenie i odchodzenie, a także zbiór plonów. Może w połączeniu z Kaunanem, który jako jedno ze swoich znaczeń ma procesy zapalne, byłyby w stanie przyspieszyć ich leczenie. Odchodzący stan zapalny, przynoszący plon w zdrowym organizmie.
To wszystko z mojego gdybania na temat możliwych połączeń run. Nie jestem pewna, czy tak mogłoby to zadziałać, ale miło się było nad tym pozastanawiać!

Harmony Seaver
VI klasa Gryffindor

Szanowny Panie Profesorze,

Zanim przejdę do właściwej treści zadania, chciałbym odwołać się nieco do historii run, która, moim zdaniem, jest całkiem istotna w tej kwestii.

Historia run zaczyna się w Europie Północnej, między II a Vi wiekiem naszej ery. Pismo runiczne zostało stworzone przez plemiona germańskie (Gotów, Longobardów, później Wikingów). Pierwotnie używane były do zapisywania prostych informacji — nazw, dat, krótkich formuł magicznych. Wraz z rozwojem kultury germańskiej czy pojawieniem się rytuałów i wierzeń, zaczęły być wykorzystywane jako forma magii oraz wróżbiarstwa.

Obecnie runy chyba najbardziej łączone są z kulturą wikingów. Ci używali ich w ten sam sposób — do pisania, przekazywania informacji i do celów rytualnych. Stosowane było od drugiego wieku naszej ery; stanowiło ważną formę komunikacji. Poza datami i formułami rytualnymi zapisywano nimi również imiona czy inskrypcje na kamieniach grobowych; z ich pomocą tworzono amulety i inne przedmioty magiczne. Korzystali z nich w celu poznania przyszłości; wierzyli, że są związane z siłami boskimi, a ich użycie może przynieść szczęście albo ochronić przed złem.

Zapisywali runy na przedmiotach — narzędziach, broniach czy biżuteriach. Najczęstszymi inskrypcjami były imiona właścicieli albo rzemieślników, którzy je tworzyli, choć spotykano też krótkie formuły magiczne oraz modlitwy. Najbardziej znane przykłady dotyczą przede wszystkim broni, zwłaszcza mieczy. Często runy były wytwarzane przez specjalistów (rúnów), którzy zajmowali się ich rytualnym wytwarzaniem czy zapisywaniem.

Współcześnie runy można zapisywać na różne sposoby. Mogą być wygrawerowane albo wytłoczone na talizmanach w formie biżuterii — to jeden z najpopularniejszych sposobów na wykorzystanie run w formie ochrony osobistej.

Współcześnie wykorzystywane są w praktykach wróżbiarskich, choć stanowią również element dekoracyjny lub symboliczny.

Przechodząc do właściwej treści zadania: w jakich przedmiotach można by zakląć runy, aby te pomogły w sytuacjach codziennych?

Jerę i Fuhu można zakląć w kosie. Choć wśród mugolskich farmerów zdecydowanie popularniejsze są już maszyny, które wspomagają ich ciężką pracę, w niektórych przypadkach nadal do zbiorów używane są kosy — chociażby przy mniejszych polach lub przy tych, którzy cenią sobie tradycyjność. Jera, odpowiedzialna po prostu za plony, w połączeniu z Fuhu, odpowiedzialnym za dobrobyt, mogą zapewnić jak najlepsze, jak największe zbiory, dzięki którym używający ich może cieszyć się z zebranych ziół, czy też pszenicy.

Wunjo i Gyfu można zakląć w obrączkach ślubnych. Runy, które reprezentują odpowiednio radość czy ogólnie szczęście oraz prezent i małżeństwo, mogłyby zapewnić tym, którzy je noszą, długą radość we wspólnym życiu i cieszenie się nim, od samego momentu założenia ich na palce współmałżonka.

Raido oraz Kenaz można zakląć w kosturze wędrowca, który zabierany jest przez podróżników w ich wyprawy piesze. Raido samo nawiązuje do podróży, natomiast Kenaz mogłoby posłużyć jako oświecenie. Dzięki połączeniu tych dwóch, podróżny miałby nie tylko pomyślną drogę, ale i druga runa mogłaby, może nie dosłownie, zapewnić mu oświecenie drogi — żeby nie zboczył z odpowiedniego szlaku oraz pozostał na odpowiedniej ścieżce.

Jest jeszcze wiele innych sposobów, na które można obecnie łączyć runy, chociażby w procesach wspomagających leczenie, czy nawet w tych, które są twórcze. Jak już nad tym się zastanawiam, myślę, że runy tak naprawdę można zakląć w każdym przedmiocie, jeżeli oczywiście zdajemy sobie sprawę z ich znaczeń oraz robimy to wszystko świadomie.

Z wyrazami szacunku,
Arthur Gadd
VI klasa, Ravenclaw

Szanowny profesorze Forrester, ,

Szanowny profesorze, w związku ze swoją niedyspozycją zdrowotną nie mogłem nadesłać zadania na czas. Chciałbym mimo to zaproponować swoje trzy zastosowania run w przedmiotach użytku codziennego.
Pierwszym przykładem może być zaklęcie kubeczka runą fehu, której przypisany jest symbol ognia, by podgrzewać herbatę przy długich wieczorach ślęczenia nad książkami.
Drugim moim pomysłem jest wykorzystanie runy Ansuz, znanej z wsparcia kreacji artystów i wspieraniem odkrywania swoich talentów. Pewien jestem, że zestaw pędzli opatrzonych takimi runami będzie miał wpływ na lekkość malowania.
Trzecia jest runa Isa, którą zakląłbym w słuchawki, jako, że jest runą spokoju i zatrzymania, bezmiaru czasu, którefgo zawsze mi brakuje jak mnie rozpraszają bodźce z zewnątrz.
każdy z tych przedmiotów wydaje mi się osobiście bardzo przydatny i nie pogardziłbym takim zestawem gdybym tylko ogarniał runy.

Z poważaniem,
Breasal O'Cathain

Szanowny Panie Profesorza

Na poprzednich zajęciach dostałam runę Dakaz i Laukaz. Dagaz symbolizuje energię dnia i nocy, zmierzch i świt i może dzięki temu być też odczytywana jako punkt spotkania. Runa Laukaz inaczej zwana Laguz symbolizuje wodę, ale także prawo do życia, na którym tym razem chciałabym się skupić. Myślę, że z takimi znaczeniami możnaby je połączyć w budziku, który nie przestawałby dzwonić, dopóki czarodziej by go nie wyłączył, a przy robieniu tego – koniecznie przez dotyk – budzik wysyłałby krótką dawkę energii, od której od razu chciałoby mu się wstać i zacząć nowy dzień.

Harmony Seaver
VI Gryffindor

Szanowny Panie Profesorze

Moimi runami do tego zadania są Hagalaz i Tiwaz. Pierwsza z nich oznacza moc magiczną i jest wzorcem kosmosu, może być odczytana jako krystaliczny kształt. Druga Tiwaz łączona była bezpośrednio z bogiem sprawiedliwości i wojny, będącej elementem życia. Inne jej znaczenia to „kolumna świata” jak i poświęcenie się dla dobra ogółu. Myślę, że używając tych run w przedmiocie życia codziennego, użyłabym ich w specjalnym nożu do krojenia ciasta, zawierając znaczenie idealnego kształtu i sprawiedliwości. Nóż sam kroiłby ciasto na idealnie równe kawałki dla gości, dostosowując ich wielkość do wieku, rozmiarów i tego co wcześniej już jedli, by każdy dostał odpowiednio sycący kawałek bez poczucia szkody od wielkości kawałków innych.

Charlotte Brandon
II semestr pierwszego roku studenckiego, Slytherin

Szanowny Panie Profesorze,

Jak zapewne mógł Pan słyszeć, w piątek o godzinie osiemnastej w galerii sztuki rodu Swansea odbywać się będzie wystawa fotograficzna! Niestety, jak Pan pewnie zdaje sobie z tego sprawę, galeria znajduje się na terenie Londynu, a ja jeszcze nie mam statusu studenta (acz obiecuję go mieć w przyszłym roku szkolnym!). Bardzo zależy mi, żeby wystawę tę obejrzeć, prace profesora Swansea są znane wśród fotografów na całym świecie i jest to niezwykła okazja, żeby zapoznać się z tym nowoczesnym i jeszcze mało wśród czarodziejów eksploatowanym rodzajem sztuki! Jest to fantastyczna możliwość przebywania ze sztuką, której jako takiej na co dzień się nie przedstawia, traktując fotografię znacznie bardziej użytkowo, aniżeli artystycznie. Ta wystawa może udowodnić, jak niezwykłym polem rozwoju jest właśnie fotografia i sama bardzo chciałabym mieć okazję na niej być, zapoznać się lepiej z technikami, rodzajami aparatów i pracą nad tą formą sztuki. Mogę nawet później napisać z wizyty tej sprawozdanie!

Dlatego też bardzo chcę Pana prosić o zgodę na moje wyjście i szansę na zapoznanie się z najnowszą wstawą w światku artystycznym, gdyż jest to niezwykła okazja do rozwoju w tym kierunku!

Z wyrazami szacunku,
Harmony Seaver, VII klasa Gryffindor

Do: Profesor Howard Forester

Zgodnie z zadaną pracą domową, przesyłam swój esej.

Astaria to nordycka bogini, której imię wywodzi się z połączenia dwóch słów: "Asta" (w staronordyckim oznaczające "gwiazdę") oraz "Aria" (łacińskiego określenie przestrzeni lub atmosfery). Jest personifikacją nieba nocnego, pełnego gwiazd i enigmatycznych zjawisk astralnych. Jest boginią sprawującą opiekę nad nocnym niebem, podróżami dusz po świecie zmarłych - w przenośni i dosłownie czyni to ją przewodniczką dla wędrowców poszukujących drogi. Przypisana jej runa to Stjarnabølgur. Przypomina ona górującą na niebie gwiazdę, symbolizując połączenie z niebem i światłem, ruchomość i cel. Jednakże kontrastującą runą jest Dökkvöndur - ciemność, zastanie, niemożność obrania ścieżki. Astaria jest czczona poprzez rytuały ofiarne składane w noc wigilijną, a także poprzez obserwacje gwiazd i pieśni niesione ku ciszy nocnego nieba. Jej kult przynosi nadzieję na ochronę w podróżach, wsparcie w trudnych czasach i zrozumienie niezbadanych tajemnic kosmosu. Poświęcone jej święta są obchodzone w czasie pełni księżyca, gdy gwiazdy lśnią najjaśniej na nocnym niebie.

Mówi się, że gdy ktoś pyta Astarię o drogę, jej odpowiedź często jest równie skomplikowana, jak układ gwiazd na niebie. Tym samym, choć dla większości może być źródłem inspiracji i światła, jej natura jest przewrotna, jak los - nie wszystko jest takie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, a czasem trzeba podążać za jej wskazówkami z uważnością i zrozumieniem, by odkryć prawdziwe przesłanie.

Tak wyobrażam sobie Stjarnabølgur:

Saskia Larson, Ravenclaw

Profesorze Forester,

W ramach pracy domowej przygotowałem zarówno projekt bogini jak i runy jej przypisanej. Pomyślałem, że najlepszym sposobem na opisanie jej będzie, zgodnie z wikińskimi tradycjami, napisanie o niej krótkiej legendy.
Oto ona:
W dalekiej, mroźnej północy, gdzie niebo splata się z morzem, a gwiazdy opowiadają historie minionych wieków, narodziła się legenda o Alma, bogini życia i śmierci. Ta niezwykła opowieść, przekazywana z pokolenia na pokolenie przez skaldów najdalszych plemion, opowiada o istocie, która z jednej strony jest uosobieniem współczucia i uzdrowienia, a z drugiej – nieuchronności końca. Alma, córka dnia i nocy, wychowywała się w cieniu drzewa świata Yggdrasilu, ucząc się tajemnic życia i smierci od samego początku swojego istnienia. W jej żyłach płynęła magia obu sfer, pozwalając jej na kroczenie ścieżkami zarówno Midgardu, jak i krainy śmierci Helu. Z jednej ręki bogini wyczarowywała zioła zdolne leczyć najgłębsze rany i choroby, przywracając siły wojownikom i dając nadzieję zwykłym śmiertelnikom. Jej dotyk był delikatny jak wiosenny wiatr, a jej głos kojący jak letni deszcz. Jednak Alma posiadała również druga rękę, w której zawsze spoczywał topór – potężny i nieubłagany, symbol śmierci, który przypominał o drugiej stronie jej mocy. Topór ten, nazwany "Zapowiedź", miał zdolność kończenia życia tak samo łatwo, jak jego właścicielka mogła je ocalić. Alma wiedziała, że życie i śmierć są nierozerwalnie połączone, a jej rola wymagała od niej sprawiedliwości w obu aspektach. Legenda głosi, że Alma nieustannie wędrowała między światami, pełniąc swoją podwójną rolę. Dla wielu była opiekunką i uzdrowicielką, dla innych – zwiastunką końca. Znana była z tego, że stawała na polach bitew, gdzie życie i śmierć splatały się najściślej. Wojownicy, widząc ją wśród siebie, walczyli z większą odwagą, wiedząc, że ich dusze będa bezpieczne, bez względu na to, która z jej rąk ich dosięgnie. Mówiono, że Alma nigdy nie faworyzowała ani życia, ani śmierci. W jej oczach oba te stany były równie święte i konieczne dla równowagi wszechświata. Jej topór nie był narzędziem okrucieństwa, ale raczej środkiem do utrzymania porządku i harmonii. Podobnie jej zdolności lecznicze nie były przyzwoleniem bezkarności, ale raczej przypomnieniem o cennym darze życia. Chociaż Alma była obiektem kultu i strachu, nie zabiegała o uwagę ani adorację. Była stoicką kapłanką woli magii. Jej istnienie było poświęcone równowadze, cyklowi narodzin, życia, śmierci. Dla Almy każda dusza miała swoje miejsce w wiecznym tańcu światów, a jej zadaniem było prowadzenie tego tańca z godnością i szacunkiem. Tak oto legenda o Almie, bogini życia i śmierci, żyje w sercach i umysłach tych, którzy szukają zrozumienia tajemnic istnienia.

Przypisaną tej bogini runą, jest wymyślona przeze mnie runa "Con". Skłąda się z trzech linii i jest symbolem głębokiego dualizmu wszechświata, łączącego w sobie życie i śmierć, uzdrowienie i zniszczenie. Ta mistyczna runa, wyryta na kamieniach i amuletach, służy jako potężny talizman dla tych, którzy szukają równowagi między tymi dwoma nieodłącznymi aspektami egzystencji. Tak jak Alma chroni i prowadzi dusze, runa con służy jako ochrona przed szkodliwymi wpływami. Zapewnia bezpieczeństwo i opiekę, zarówno w życiu, jak i w momencie przejścia do zaświatów.
Przede wszystkim, runa con symbolizuje uniwersalną równowagę i harmonię, przypominając, że światło i ciemność, życie i śmierć, są równie ważne dla zachowania porządku wszechświata.
Noszenie runy con, czy to jako aumlet, czy tatuaż, jest uważane za wyraz głębokiego zrozumienia tajemnic życia i śmierci, a także jako znak szacunku i oddania dla bogini Almy. Dla wielu czarowników i uzdrowicieli runa ta stanowi przypomnienie o misji, jaką mają do spełnienia w tym życiu, oraz o mocy, która im w tym towarzyszy.

Do pracy dołączam obrazek bogini i runy

Lockie Swansea

Szanowny Profesor H. Forester

Całość jest dziełem tylko i wyłącznie mojej wyobraźni, a bardzo chciałam, żeby stworzona przeze mnie boginia-feministka miała w sobie dużo namiętności i pasji oraz wolności w ich wyrażaniu - mam nadzieję, że nie zostanie to odebrane jako nieodpowiednie.

Hervara jest eteryczną pieśniarką, ukochaną boginią sztuki, muzyki i pieśni w mitologii nordyckiej. Chociaż jej cielesność na myśl przywodzi delikatność, jej imię świadczy o niezłomności - "Hervör", które oznacza "wojnę" lub "walkę" w jej kontekście może być interpretowane jako "walka poprzez sztukę" lub "sztuka wojny". Jest ona uosobieniem kreatywności, wyobraźni i emocji, które przekazywane są za pomocą sztuki i muzyki.

Jest głównie czczona przez artystów, muzyków i poetów, którzy szukają inspiracji i błogosławieństwa w swoich dziełach, ale również przez kochanków i osoby mocno osadzone w swojej seksualności - o czym napiszę w dalszej części eseju. Jej boskie atrybuty to tamburyn - symbol muzyki i pieśni, oraz pędzel i paleta - reprezentujące sztukę malarską. Huczne obchody w jej imieniu odbywają podczas letnich równonocy i trwają pełną dobę, zaczynając od wschodu słońca. Przyjmuje ona ofiary w postaci ofiary występów artystycznych, koncertów, czy też podczas malowania obrazów, śpiewu, rozwijania kunsztu literackiego, co ma wspomóc w twórczym procesie.

W bardzo poważnym podręczniku, istniejącym tylko w mojej głowie, znalazłam opowieść o Hervarze i o tym, czemu słynęła z pasji i namiętności oraz stała się również patronką wyzwolonych kobiet. Jednym z najbardziej znanych aspektów jej życia jest fakt, że miała aż 101 mężów w swoim życiu - co, oczywiście wywołuje nie lada spekulacje. Według niektórych opowieści, liczba 101 symbolizuje niekończącą się pragnienie Hervary doświadczenia życia w pełni, a jej małżeństwa były formą eksploracji różnych aspektów ludzkiej natury i emocji. Każdy z jej mężów miał przynieść jej nowe doświadczenia, inspiracje i wyzwania, które kształtowały jej sztukę. Inne interpretacje wskazują, że boginii mogła mieć 101 mężów z powodu swojej niezależności i ciągłego pragnienia wolności - każde małżeństwo mogło być dla niej sposobem na wyzwolenie się od konwencji społecznych i kontroli, szczególnie narzucanej kobietom, umożliwiając eksplorację swojej własnej drogi i potrzeb. Niektórzy badacze za to sugerują również, że liczba 101 jest symboliczna i ma głębsze znaczenie, nawiązując do największej miłości Hervary, Eiruny, bogini uzdrawiania - w miłości do Eirunii Hervara znajduje ostateczne spełnienie.

Runą tej boginii jest "Skapljós" - co w wolnym tłumaczeniu oznacza światło emocji. Runa ta byłaby reprezentacją poszukującej i namiętnej natury Hervary, symbolizujące jednocześnie jej kreatywność i wyobraźnię. Wyglądem przypomina czterolistną koniczynę.

Kto by pomyślał, udało mi się również natrafić na wiersz:

"W obłokach pieśni Hervara króluje,
W jej dłoniach sztuka ożywa, jak echo głosów dawnych.
101 mężów w jej sercu zawisło,
Każdy przyniósł ból i rozkosz, jak fale na brzegu.

W jej śpiewie tajemnice wszechświata ukryte,
W sztuce obrazy marzeń i marzycieli wstęp.
Odwrócona karta, niemal złamana struna,
Hervara tańczy w miękkości nocy, w mroku i w słońcu.

Jej namiętność płonie niczym ognisty płomień,
Wzdłuż drogi życia, w każdym zakątku nieba.
Patronka artystów, wybranka bogini,
Hervara, nieśmiertelna w pieśni i w twórczej męce."

Darby Easton, Gryffindor

Nordycka Bogini — Skaife
Runa: Antymon

Skaife nie narodziła się jedną z Bogiń. Skaife była powierniczką w wikińskiej wiosce. Kapłanką, której żaden mąż nie mógł skazić i najbardziej liczącą się wśród nich osobą. Od urodzenia wychowywana na dumę wikingów i jedyną kobietę, jakiej należy okazywać szacunek – miała przepowiadać przyszłość i wskazywać drogę wikińskim wojownikom.

Jednak życie obdarowało ją nie darem jasnowidzenia, a animagii, więc zamiast wyznaczać ścieżki mężom i wróżyć im z dymu narkotycznych oparów, w swojej zwierzęcej, dzikiej naturze, symbolizowanej także w postaci wielkiego wilka, okazywała także dzikiego ducha człowieka wewnątrz niej i sama torowała wojownikom drogę w walce. Przewidywała zwycięstwa na żywym organiźmie, czym zasłużyła na przychylność Bogów.

Runa, jaka jej odpowiadała: Antymon, była odpowiednikiem metalu: antymonu.

Ten z kolei symbolizował wartkiego ducha, dzikiego, przez nikogo nieposkromionego, persynifikującego się w formie dzikiej bestii – czyli dokładnie tego, czym była Skaife. Tak samo runa, jak i Skaife zaczęła być symbolizowana przez wilka, który został obdarzony łaską Bogów i ich mocą. Wilka, którego słuchały nawet posłańcy Odyna — Hugin i Munin, jego najwierniejsi, kruczy towarzysze.

Mówi się, że do dziś potomkowie Skaife obdarzeni są talentem do zjednywania sobie kruków, a że jeden z mugolskich dozorców w Tower of London — Christpher Skaife, opiekujący się sześcioma krukami – jest jednym z nich. Jego książkę można przeczytać w mugolskiej bibliotece.

Ced Savage,
VII klasa, Hufflepuff

kostka