Szanowny Profesorze,

Jak zwykle moja tematyka jeśli chodzi o jakiekolwiek przedstawienia, skłania się głównie ku wodnym tematom. Uwielbiam kiedy przedstawienie jest pełne podwodnych stworzeń, ale nie tylko. Uwielbiam kiedy jest zawarty tam kontakt człowieka z naturą; albo właśnie relacji stworzeń magicznych z czarodziejami oraz czarodziejkami. Dlatego też z pewnością rekwizytem, który zapadł mi najbardziej w pamięć było magiczne jezioro; wyglądało one jak prawdziwe i aktorzy zarówno zanurzali się w nim, jak i chodzili po wodzie, a to zmieniało się w bardzo szybkim tempie. Na dodatek rozszerzało się na scenie z każdym aktem, by w końcu przejąć całą scenę i pozwolić się dotknąć widzom, kiedy przesuwało się ku siedzeniom. Był to naprawdę niesamowity widok.
Jednak z racji sentymentu moim ulubionym przedstawieniem jest Nikt nie jest idealny. Głównie z powodu pomieszaniu różnych gatunków. Jednak najbardziej niesamowicie przedstawiony jest tam obraz miłości, która niezależnie od tego w jakim ciele są osoby, jest równie piękna.  

Szanowny Profesorze,

Ciągle jest mi powtarzane, że jestem kopią swojej matki... Chociaż walczę z tym, by pokazać, że nie jestem nią tylko sobą. Jedno nas łączy obie uwielbiamy przestawienia magiczne jak i mugolskie. Wśród nich najbardziej ukochałam w sobie musicale, gdzie aktorzy wyśpiewują kwestie. Jasne pewnie każdy lubi coś oryginalnego i nieoczekiwanego. Zwykły zazwyczaj mówią poetycko. Co dla mnie jest trochę sztywne i nie na miejscu. Uwielbiam jak coś się dzieję: radość, smutek czy też grozę. Jeśli chodzi o rekwizyty, jakie zapadły mi w pamięć to takie, które pokazują nieoczekiwane. Jak na przykład lewitacja czy też wysokie skoki. Nie potrafię ich opisać i nazwać, bo się na tym niestety nie znam. Zwykle oglądałam przestawienia. Jeśli miałam brać udział w jakimś to chciałabym by nawiązywało do stworzeń magicznych. Interesuję się nimi i fajnie byłoby odegrać spotkanie z którymś z nich.
Chciałam ci powiedzieć, że moim ulubionym przedstawieniem jest Nędznicy... Wspaniałe pokazuje co działo się w czasie rewulucji Francuskiej. Nawiązuje do historii mojej ojczyzny, a raczej mojej mamy. Lecz też pokazuje co naprawdę oznacza miłość, troska, pokuta oraz wybaczenie. Cechy, których niekiedy nam brak w naszych życiach.

 moim ulubionym musicalem jest "MERLIN WIZARD SUPERSTAR". Mają świetne teksty i przesłanie piosenek, a aranżacja muzyczna jest doskonała. Rockowe brzmienie przeplatane okazjonalnie balladą sprawia, że w historii miłości Merlina i Morgany (przedstawionej w dośc przystępny, odrobinę komediowy sposób) każdy znajdzie coś dla siebie.

Szanowny Panie Profesorze,

zwracam się w ramach zadania domowego z Działalności Artystycznej.

Od momentu poznania magiczego świata stałam się wielką fanką transmutacyjnych zaklęć, a przede wszystkim tych, w których człowiek otrzymuje animalne przymioty albo ulega pełnej przemianie w zwierzę. Nic zatem dziwnego, że przepadam za takimi sztukami, jak Batman, czy Mój Brat Gryf. Oprócz nich ekscytują mnie przedstawienia z ciekawymi zwrotami akcji, czy po prostu dobrymi dialogami, jak Skok na Gringotta, czy Wściekłe Psidwaki.
Jeżeli chodzi o najbardziej pamiętne sceny, pierwsza przemiana Bryce'a Wave'a to za każdym razem jest dla mnie wielkie przeżycie, a dialogi z kłótni Morgany z Merlinem w musicalu Morgan Merlin Wizard Superstar mogłabym cytować obudzona w środku nocy. Rekwizyt? Skrzydła Batmana. A za wszystkimi miotłami, które zostają zniszczone przy okazji włamania we Wściekłych Psidwakach nadal płaczę w poduszkę.

Z poważaniem,

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

Szanowny Panie Profesorze,

mamy wiele cudownych przedstawień do wyboru i trudno wybrać jedno, gdy lubi się wszystkie. Na szczególną uwagę zasługuje jednak "Ten jeden raz!". Pozwala docenić życie, dialogi są pełne refleksji i przemyśleń. Pokazuje, jak ważne jest korzystanie z każdego dnia, jakie mamy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy wydarzy się coś złego. Przyjaźń, miłość i pożegnanie — wiele wartości, o których młodzież zapomina. Aranżacja muzyczna również jest bardzo dobra.

Alise Argent, Ravenclaw, I rok.

w związku z nałożoną przez profesora karą (choć nadal twierdzę, że nie do końca słusznie) przesyłam swoją pracę domową.

Nie określiłbym się wielkim koneserem przedstawień, ale to co cenię w nich najbardziej to dynamiczna, trzymająca w napięciu fabuła i niespodziewane zwroty akcji, więc stawiam na wszelkie thrillery, kryminały i tym podobne. Pisząc w skrócie – lubię, gdy coś się dzieje i akcja ani na moment nie zwalnia. Wie Pan, coś w stylu „zaczynamy od wysadzenia bombardą maximą pokoju, a potem wszystko eskaluje bardziej”. Mogę to znaleźć chociażby we „Wściekłych Psidwakach” czy „House of Wands”, w każdym w nieco innym wydaniu. Nie pogardzę też, gdy wszystko okraszone solidną dawką humoru (albo chociaż jego akcentami, też wystarczą), jak w znanym chyba wszystkim klasyku „Nikt nie jest idealny!”.
Najbardziej zapadające mi w pamięć sceny? Na pewno takie, po których jedyne słowa jakie cisną mi się na usta to „ale to było dobre” lub „tego zupełnie się nie spodziewałem”. Zwykle mam tak przy dobrze skonstruowanych scenach akcji, głównie pojedynkach i walkach, bo mam wrażenie, że nie lada wyzwaniem dla aktorów jest sprawić, żeby były realistyczne i pozbawione sztuczności. Chociaż moją ulubioną jest jednak ta we „Wściekłych Psidwakach”, kiedy w końcu odkrywają tożsamość zdrajcy. No absolutny majstersztyk!
Najlepiej użyty rekwizyt magiczny? Chyba postawiłbym na fałszywe pióro wykorzystane we „Wściekłych Psidwakach”. Niby banalna rzecz, nic szczególnie przykuwającego uwagę, ale jestem zawsze pełen podziwu dla pomysłowości autora w tym, jak niebanalnie wplótł je w całą fabułę.

William S. Fitzgerald
Slytherin, VII rok

Szanowny Panie Profesorze

Jednym z moich ulubionych przedstawień jest „Mój brat gryf”. Wiem, iż jest on kierowany do młodszych odbiorców, ale uważam, że wzruszające historie opowiadające o pięknie przyjaźni i o tym jak gniew można przekuć w coś dobrego dotyczą każdego człowieka, bez względu na wiek. Dodatkowo podoba mi się, że główny bohater ostatecznie pozostaje w zwierzęcej postaci, to dość świeże i interesujące spojrzenie na opowieść.
Poza tym lubię też cudotwórcę, ale głównie ze względu na uzdrowicielską stronę tej historii. Moja mama swego czasu oglądała mugolski serial o bardzo zbliżonym charakterze i w nim było to przedstawione w naprawdę szczegółowy i fascynujący sposób. Powinien Pan kiedyś zobaczyć!

Z wyrazami szacunku

Vinícius Marlow

Hufflepuff, I rok studencki

Szanowny Panie Profesorze,

Prawdopodobnie list ten nabierze infantylnego wydźwięku po tym, co zaraz tu napiszę, jednak postaram się odpowiednio uargumentować wybór mojego ulubionego przedstawienia - mianowicie jest nim "Mój brat Gryf". Wiem, że jest to sztuka skierowana głównie do młodszej widowni, jednak uważam, że zawiera w sobie na tyle uniwersalne przesłanie i ukazuje ważne wartości, z których może czerpać zarówno kilkuletnie dziecko, nastolatka, taka jak ja, a także dorośli ludzie, dziadkowie.
Sama historia jest wyjątkowo wzruszająca, obrazuje ciężkość losu związaną z ponoszeniem ogromnych strat, jakimi jest utrata bliskich, kochanych osób, a także z próbą łatania powstałych w sercu dziur. Opowiada o prawdziwym poświęceniu, o przejmowaniu odpowiedzialności za los młodszych, słabszych od nas, o bezinteresownej miłości, braterstwie i przyjaźni.
Nawiązując jednocześnie do tematu zadania domowego, chciałam dodać, że właśnie takie uniwersalne opowieści najbardziej do mnie trafiają. Doceniam inne tematy sztuk, szczególnie tych z pogranicza horroru - efekty specjalne i czary, których używają aktorzy i scenarzyści, potrafią naprawdę namieszać w głowie! Przenoszenie baśni na scenę będzie jednak moim numerem jeden!
Niezwykle doceniam używanie czarów tworzących iluzję - chociażby w przypadku "Mój brat Gryf", gdzie iluzji używa się od początku do końca, transformując ciało aktorów w oczach widzów, by przypominały sylwetki gryfów. (Chociaż słyszałam, że w Stanach podobno do wystawienia tej sztuki zaproszono animaga, którego zwierzęcym odzwierciedleniem był właśnie gryf. Okazało się to jednak niewypałem - całość przemiany i gry na scenie była dla aktora niezwykle wyczerpująca, ponoć wylądował później w szpitalu na kilka dni, by odzyskać siły. Dodatkowo powstał problem z wypowiadaniem kwestii, jako że w zmienionej postaci nie był on w stanie przemawiać ludzkim głosem, toteż wygłaszano jego kwestie zza kulis, a to rodziło techniczne problemy z kiepskim wyczuciem czasu i inne takie. Interesujące, nieprawdaż?). Również magia żywiołów, za pomocą której można stworzyć w sali teatralnej klimat odpowiadający scenie - delikatne lub silne powiewy wiatru, prószący śnieg, ciepłe promienie słoneczne, to wszystko wpływa na odbiór oglądanych scen i pozwala lepiej wczuć się w klimat, na którym zależy artystom. Podobnie magia dźwięku - niektóre kwestie będą wybrzmiewały echem po sali, a inne będą jak szeptane do ucha widza. Również efekty dźwiękowe takie jak śpiew ptaków, odgłosy płynących strumieni, trzaskanie ognia w piecu, szum lasu, wybuchy w oddali - można się z tym nieźle bawić!
W kwestii rekwizytów - nie do końca wiem, czy kwalifikuje się to jako rekwizyt, czy jako efekt specjalny, lecz chciałabym nadmienić, jak ciekawym wydaje mi się być użycie peruwiańskiego proszku natychmiastowej ciemności na scenie. Nie wydaje mi się, by był najbardziej optymalny, bowiem zwykłym nox można by było wyłączyć światła w pomieszczeniu i przearanżować układ sceny, lecz proszek taki rzucany w kierunku publiczności może wywołać wiele emocji, a także dać grupie czas na potrzebne zmiany.

Mam szczerą nadzieję, że dobrnął pan profesor do końca mojej pracy.

Clementine Wright, VII Hufflepuff

Profesorze Forester

Moim ulubionym typem spektakli… zdecydowanie takie z pazurem, wie pan, które dają do myślenia i się coś dzieje, a nie jakieś ciągłe monologi na pół godziny. Tak to już mógłbym pójść spać i bym zyskał nawet, nie stracił. Tak więc bym powiedział, że mnie interesują takie spektakle z pogranicza akcji, może trochę dramatu, żeby był wątek miłosny.

Moimi ulubionymi scenami są zdecydowanie te, których się nie spodziewają. Wie pan, tutaj niby chcą się pocałować, ale nie! Buuuuuuuum! Traaaaaaaach, paaaaaaaach! Się okazuje, że nagle przyszli bandyci. To na przykład taka scena adaptowana z Batmana. Takie sceny dodają mi najwięcej adrenaliny i przy nich się nie zasypia.

Z najlepiej użytych rekwizytów to wydaje mi się… o ile mnie pamięć nie myli, była to lewitująca tiara, dzięki niej główny bohater wzleciał na kilka centymetrów w powietrze i udało mu się dzięki temu uniknąć Avady! To był dopiero szok, byłem pewien, że tak zakończy swój żywot! Niemalże podskoczyłem z fotela!  

Z poważaniem
Dante A. Dear

Mam kredkę do zawieszania chmur pod niebem
Mam pędzel, którym nadaję morzu głębię
Soczewkę, co barwi dla mnie świat, jak zechcę
Skinieniem wyplenię każde niedociągnięcie

Pragnienie
Zostało mi jedno - największe

Wśród wszystkich ulepszeń
Ty zostań
Kim jesteś.

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

 

 

Nie jestem poetą, chociaż czasem piszę... rzeczy. Nie segreguje ich za bardzo, nie nadaję im wartości. Poezja to słabość na którą mogą sobie pozwalać tylko wybitne jednostki.
Lubię czytać poezję ale sam piszę jak dziecko.

~*~
wieczorami, przesiadując w wannie,
zmywam brudy swego charakteru,
robię to wszystko bardzo starannie
by wartość wad była równa zeru,

lecz później patrzę w lustro dokładnie,
widzę nie to, co wciąż mi się marzy,
myślę więc w duchu: "bardzo nieładnie,
znowu nie zmyłem nieszczęścia z twarzy".  

   

   

   
   
   

Poniższy wiersz jest dla mnie bardzo osobisty, wiąże się z uczuciami, które żywię do pewnej osoby o czym bardzo nie chcę się przyznać. Piszę to do Pana w ogromnym sekrecie i mam nadzieję, że umie Pan dochować tajemnicy!
Bywają takie dni, bywają takie noce, że nie mogę spać tylko myślę o tych wszystkich życiach, którymi nie żyję, wszystkich przygodach, których nie mam, wszystkich miłościach, których nie doświadczam, wszystkich ludzi których nie poznaję. Wtedy biorę pióro i piszę, bo robi mi się choć trochę lżej...

   
     

Twardą ziemię ci przemienię w miękki dywan z mleczy puchu
Gdy obrócisz w pył milczenie w jednym słodkim wargi ruchu
Głuchą ciemność ci rozświetlę myśli ciepłym światła snopem
Gdy cię spłoszy chłód powietrza otulę cię z ciała kocem.
Chmurne niebo ci otworzę, żywa ściana deszczu spadnie
Zakiełkuje znów w podłożu pestka naszych wspólnych pragnień
Zmuszę zmierzch, aby melodią co noc gasił Twój rzęs trzepot
Bo gdy sen mych powiek dotknie razem z tobą gdzieś odlecą.
Choć jak zefir w mgle poranka ślę u stóp Twych swe marzenia
By nie jak mydlana bańka prysły w chwili zapomnienia
Zostaw cząstki siebie nikłe w niebach z których nie chcesz wracać
Świat i książki, mówią: znikniesz!
I że to się nie opłaca...
Zbieram ciebie krzty na wargach, złożę obraz z wonnych puzzli,
Kiedy zniknie niema skarga zawiśnie we wspomnień próżni
Pętam sie w grzech codzienności, przykrywam taflą zwątpienia
Aż nastanie nieskończoność, która zdoła mnie posklejać.

Czym jest szczęście..?

Szanowny Panie Profesorze

nie chcę zdradzać, jakie wydarzenie mam na myśli w tym wierszu. Przede wszystkim nie jest to istotne. Właściwie nie chcę w ogóle mówić, co chciałam nim przekazać, bo wtedy zamknęłabym możliwość jego interpretacji. Napisałam go dla siebie i uważam, że każdy powinien odczytywać go tak, jak chce. Moim zdaniem to, co autor miał na myśli w ogóle nie jest istotne w dziele literackim. Tak jak w normalnej rozmowie, to jak odebrane zostanie to, co powiemy, nie zależy od naszych intencji tak bardzo, jak od tego, jak zostanie zrozumiane. Poezja nie powinna musieć się tłumaczyć.
Nie jestem gotowa, by dzielić się swoją "twórczością" i się do niej przyznawać. Być może nigdy nie będę.

Z poważaniem
x

od tamtego dnia słońce wschodzi
i zachodzi bardzo nieporadnie
od tamtej nocy księżyc gaśnie nieporadnie
jakby miał zasnąć z wszystkim na dniach

a gaśnie jak gdyby się mocował
całe życie z dniem
od tamtego czasu słońce nie pokazuje się
w południe wielki błazen któremu plunę pod nogi

niech ma błazen wobec którego wszelka
śmieszność wydaje się bezradna
wielki to błazen przed którym tańczę kilka
kości odsłoniwszy gdy noc zapadnie

Szanowny Panie Profesorze,

Haiku to wiersz, którego twórcą jest japoński poeta - Matsuo Basho. W języku japońskim są jedną, ciągłą linią, jednakże w innych językach zapisywany jest w postaci trzech wersów. Łącznie mają 17 sylab. Długie wiersze potrafią poruszyć za serce, ale uważam, że sztuką jest zawrzeć morał w kilku słowach. Dlatego zdecydowałam się na tę formę.

Wiersz opowiada o utracie kogoś ważnego w moim życiu. Tyle chcę zdradzić w tej kwestii.

Puść wolno – mówią
kanarek odlatuje
wszystko zniknęło  

Z poważaniem,
Doubravka Ježekova

Profesorze

Napisałem to miesiąc po śmierci matki, która zginęła w wypadku samochodowym. Mimo że była zwykłą mugolką to zawsze będę ją pamiętał.

przecież twoja krew
płynie w moich żyłach
powiedz mi  
jak mam zapomnieć
 

Russell Alvarez

rzadko kiedy sięgam po pióro, żeby splamić pergamin moją, pożal się Merlinie, poezją. Ale czasem, gdy mam za dużo myśli w głowie, przelewam je na papier i chowam do szuflady - niech tam siedzą i pozostaną nieodkryte.
Poniższy wiersz jest krótki, aczkolwiek bardzo dobitny i to moja odpowiedź na wszystkie próby zaspokojenia ambicji innych, które niekoniecznie pokrywają się z moimi planami czy marzeniami.

Goniąc motyla,
zabiłem swego Ojca.
Lecz mam motyla.*

Szanowny Profesorze Forester,

poniżej przekazuję Panu wiersz, czy może próbę zabawy z japońskim haiku, która dotyczy bezpośrednio mojej osoby. Być może domyśla się Pan, dlaczego tak, a nie inaczej spoglądam w przyszłość, ostatecznie jednak dzieci pochodzące z naprawdę sporych rodów z tradycjami, rzadko kiedy mają możliwość dokonania prawdziwego wyboru. Czy tak jest w istocie - nie przekonałam się w pełni, ale sądzę, że mimo wszystko oddaje to dość dobrze myśl o tym, co czeka tych, którzy wywodzą się z rodów z tradycjami, których nie wolno łamać.

Chodź, patrz, nie pytaj,
Przeznaczenie jest
Zapisane już.

Nie zmieni go łza,
Nie zmieni niepewność,
To nadszedł twój czas.

Z poważaniem
Victoria Brandon
VI rok Ravenclaw

Szanowny Panie Profesorze,

lubię zapisywać swoje przemyślenia, to pomaga mi poukładać sobie wszystko w głowie, jednak poezja nie jest tym, po co sięgam często i chętnie. Głównie dlatego, że dobrze znam osoby, które odnajdują się w niej znacznie lepiej i wiem, że sam tylko kaleczę tę dziedzinę sztuki. Niemniej zdarza mi się coś napisać.
Wiersz, który Panu przesyłam, napisałem będąc w Alpach. To był dla mnie trudny czas, który spędziłem na długich i żmudnych próbach poskładania złamanego serca. Utwór opowiada o tęsknocie za ukochaną osobą i powolnym godzeniu się z jej odejściem.

Elijah J. Swansea

Tak mi się two­ja twarz roz­pły­wa
i nik­nie we mnie jak wid­no­krąg,
z któ­re­go odejść trze­ba. Glos twój,
twe oczy, uśmiech jak prze­lot­ny
wiatr, gdy się o twarz ocie­ra,
jesz­cze drży we mnie i jak ptak,
któ­ry tak lek­ko i ostroż­nie
w po­wie­trzu waży się, jak gdy­by
od­de­chem był -- ula­ta ze mnie,
roz­pły­wa się i nik­nie. Próż­no --
ty wiesz, że w szy­by noc­nej czerń
jak w ży­cie swo­je daw­ne pa­trzę,
lecz cie­bie tam już nie ma.
Tyl­ko mgła, któ­ra w górę się pod­no­si...

Profesorze

Nie przepadam za pisaniem wierszy, zdecydowanie bardziej wolę przelewać myśli za pomocą obrazków, ale tym razem zrobiłam to inaczej. Nie mogłam tego opisać za pomocą obrazu. To tkwiło we mnie bardzo głęboko przez wiele tygodni. O dziwo wyszedł mi wiersz… pijąc herbatę tuż przed snem. Herbaty nigdy dosyć.

Gdy kawa, herbata to za mało...
"Proszę bardzo, możemy wypić herbatę.
Dwie herbaty.
Sto herbat? Bardzo proszę. Jestem gotów
wypić z tobą milion filiżanek herbaty,
jeśli miałoby to cokolwiek pomóc."
 

Wiera R. Krawczyk